Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 42:

ἆρ’ οὖν ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει καὶ οἱ μάλιστα ἀποθανεῖσθαι προσδοκῶντεσ καὶ οἷσ πλεῖστοσ ἔπεστι φόβοσ μὴ τῶν ἴσων τεύξεσθαι, οὗτοι καὶ διαφερόντωσ ἀμελοῦσι τῶν ῥητόρων; εἶτα παρρησιάζεται, καὶ μάλα γε, ὡσ ἐγᾦμαι, λαμπρῶσ. οὐκ ἔστι ταῦτα. οὐχ οὕτω παράδοξα ἐρεῖ Πλάτων. ἀλλ’ ἐπὶ θύρασ ἔρχονται, δέονται, προσκυλινδοῦνται, πάντων φάρμακον τὴν ῥητορικὴν εἶναι νομίζοντεσ, θανάτου, φυγῆσ, αὐτῶν τῶν φόβων, δικαστῶν ὀργῆσ, δήμου φιλονεικίασ, πάντων. διὰ τί; ὅτι οὐ τὰ δοκοῦντα τοῖσ καθημένοισ ἴσασι λέγειν μελετῶντασ τοὺσ ῥήτορασ, ‐ οὐ γὰρ ἂν οὐδὲ αὐτὸ τοῦτ’ ἐνῆν λέγειν μελετᾶν αὐτοῖσ, εἰ τοῦτο ἔμελλον ‐ ἀλλ’ ἴσασιν αὐτοὺσ πόρρωθεν προσέχοντασ τοῖσ πράγμασι καὶ μελετῶντασ λέγειν ὡσ ἡ τῶν πραγμάτων τάξισ ἀπαιτεῖ, καὶ τῆσ τούτων φύσεωσ στοχαζομένουσ, οὐ τῆσ τῶν ἀκροωμένων, εἰ δ’ ἄρα καὶ τῆσ τῶν ἀκροωμένων, οὐχ ὥστε τὰσ ἐκείνων ἐπιθυμίασ θεραπεύειν, οὐδ’ ὅσα βουλομένοισ ἐστὶν ἀκούειν λέγειν, ἀλλ’ ὅσα βέλτιον εἰπεῖν, ταῦτ’ εἰπόντασ πεῖσαι δυνηθῆναι· ὥσπερ γε καὶ τοὺσ ἰατροὺσ στοχαζομένουσ ὁρῶμεν τῆσ φύσεωσ τῶν σωμάτων, οὐ μὴν ὥστε χαρίζεσθαι ταῖσ ἐπιθυμίαισ ἁπλῶσ, ἀλλ’ ὥστε τὸ βέλτιστον μὴ εἰκῆ προσενεγκεῖν, ἀλλ’ ὡσ μάλιστ’ ἂν ὁ κάμνων παραδέξαιτο. ἄχρι τούτου φημὶ κἀγὼ τὸν ῥήτορα τῶν ἀκροωμένων στοχάζεσθαι, καὶ τοῦτό γε εἰ λέγεισ, συγχωρῶ, ἀλλ’ οὐ δουλεύων οἶμαι τοῖσ πλήθεσιν οὐδὲ ὑπὲρ τοῦ χαρίζεσθαι παρατηρεῖ τὰσ φύσεισ, ἀλλὰ τὸ τοῦ Δημοσθένουσ, ὅπωσ τὰ βέλτιστα εἰσ δέον εἴποι. "ἀλλ’ ὅντινα χρὴ τρόπον πρὸσ ὑμᾶσ περὶ αὐτῶν εἰπεῖν.