Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα περὶ ῥητορικῆς 30:

διὰ ταῦτα καὶ συμφοιτητῶν οἱ μὲν χείρουσ, ἀλλὰ καὶ κρείττουσ, ὁ Φειδίασ, ὁ Ζεῦξισ, ὁ Ἱπποκράτησ, ὁ Δημοσθένησ, ὅντινα βούλεται θαυμάζειν τισ. οὐ γὰρ ὥσπερ ὁρ́οισ τακτοῖσ ἐνέμειναν, οὐδ’ ἐν μικρῷ τὰ σφέτερ’ αὐτῶν ἤγαγον, οὐδ’ ὡμολόγησαν ὑπὸ τῆσ τέχνησ ἄρχεσθαι, ἀλλ’ ἐνιδόντεσ τῇ φύσει τῶν λόγων, οἱ δὲ τῶν πραγμάτων, παῖδασ τοὺσ πρὸ αὑτῶν ἀπέδειξαν, καὶ μάλ’ ἀναγκαίωσ καὶ κατ’ αὐτὴν τὴν φύσιν. ἐπειδήπερ καὶ λόγων καὶ πραγμάτων ἁπάντων καὶ θεῶν καὶ ἀνθρώπων ἡγεμών ἐστι φύσισ, οὐ τέχνη, καὶ τὰ πράγματα οὕτωσ ἔχει, ὡσ ἡ φύσισ αὐτῶν ἔχει, οὐχ ὡσ ἡ τέχνη. ἀλλὰ καὶ ἡ τέχνη τῆσ φύσεώσ ἐστιν, οὐχ ὡσ ἡ φύσισ τῆσ τέχνησ ἔργον· νὴ Δί’ ἔγωγ’ ἂν εἴποιμι καὶ εὑρ́ημα καὶ κτῆμα τὴν τέχνην εἶναι τῆσ φύσεωσ. ἅ τισ εἰ μὴ παραδέξεται, τοὺσ πρώτουσ εὑρόντασ αὐτὰσ τὰσ τέχνασ τοῦ μηδενὸσ ἀξίουσ εἶναι κρινεῖ. καὶ πρεσβεύων τὴν τέχνην ἀτιμάσει τοὺσ πατέρασ τῶν τεχνῶν. διὰ τί; ὅτι οὐ χαλκευτικὴ χαλκευτικὴν εὑρ͂εν οὐδ’ ἰατρικὴ ἰατρικὴν, οὐδὲ ἁπλῶσ εἰπεῖν οὐδεμί’ εὑρ͂ε τέχνη τέχνην, ἀλλὰ πάσασ τὰσ τέχνασ, ὅπερ εἶπον, ἡ φύσισ εὑρ͂εν. εἰ γὰρ αἱ τέχναι τὰσ τέχνασ ἔμελλον εὑρήσειν, οὐκ ἂν ἦν λαβεῖν τὴν ἀρχήν. οὐ γάρ πω τεχνῶν οὐσῶν οὐκ ἂν ἦν τέχνην εὑρεῖν· τῇ γὰρ μὴ οὔσῃ πῶσ ἐνῆν εὑρεῖν; εἰ δ’ αὖ τὸ φύσει γιγνόμενον φαυλότερον τῆσ τέχνησ, πάντεσ ἂν οἱ πρῶτοι τὰσ τέχνασ εὑρόντεσ ἦσαν φαυλότατοι· πάντεσ γὰρ φύσει τὰσ τέχνασ εὑρ͂ον τὸ ἐξ ἀρχῆσ. οὐκοῦν καὶ κατὰ τοὺσ εὑρόντασ ἐξ ἀρχῆσ καὶ κατὰ τοὺσ ὑπερέχοντασ ἡ φύσισ νικᾷ. καὶ μὴν εἴ τισ ἐξετάζοι τί ποτ’ ἐστὶν ᾧ στρατηγὸσ στρατιώτου διαφέρει, καὶ ὅλωσ ἄρχων ἰδιώτου, τοῦτ’ ἂν εὑρ́οι προφαινόμενον, ὅτι ἄρχοντοσ μέν ἐστι προστάξαι, ἀρχομένου δ’ ἀκούσαντα ποιῆσαι. οὐκοῦν προστάττει μὲν ὁ εὑρὼν, ὁ δ’ ἀκούσασ μανθάνει.