Aristides, Aelius, Orationes, Ῥοδίοισ περὶ ὁμονοίας 1:

εἰ μὲν οὕτωσ εἶχον, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, τὸ σῶμα, ὡσ ἐγώ τε ἂν ἐβουλόμην καὶ ὑμεῖσ συνεύξεσθε, αὐτὸσ ἂν ὑμῖν διαβὰσ εἰσ λόγουσ ἦλθον πολλῶν ἕνεκα· ἐπεὶ δ’ ἴσωσ καὶ πρὸσ ὑμᾶσ ἀφῖκται λόγοσ ὡσ διακείμεθα, ὑπὲρ μὲν τῶν κατ’ ἐμαυτὸν τοῖσ θεοῖσ ἐπιτρέπω, δι’ οὓσ καὶ εἰσ τοῦτον ἐσώθην τὸν χρόνον· πρὸσ δὲ ὑμᾶσ ὑπόλοιπον ἦν πέμψαι τὸ βιβλίον, καὶ τοῦτον τὸν τρόπον συγγενέσθαι τὴν πρώτην. εἰκότωσ δ’ ἂν οὐ περίεργοσ νομιζοίμην ἐν πατρίδοσ μοίρᾳ τὴν πόλιν ὑμῶν ἄγων. Ἑλλήνων τε γὰρ οὐκ εἰσ ἐσχάτουσ δοκοῦντα τελεῖν παντὸσ τοῦ Ἑλληνικοῦ κήδεσθαι νομίζειν αὑτῷ προσήκειν οὐ μάταιοσ ὁ λογισμὸσ, τῶν τε πρὸσ ὑμᾶσ ἰδίᾳ μοι δικαίων ὑπαρχόντων οὐδ’ ὑμεῖσ ἐπιλέλησθε· ἀνθ’ ὧν καὶ λέγειν καὶ πράττειν ὁτιοῦν ἀξιῶν ὑπὲρ ὑμῶν δικαίωσ ἂν συγγνώμησ τυγχάνοιμι.