헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́44́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ῥοδίοισ περὶ ὁμονοίας)

εἰ μὲν οὕτωσ εἶχον, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, τὸ σῶμα, ὡσ ἐγώ τε ἂν ἐβουλόμην καὶ ὑμεῖσ συνεύξεσθε, αὐτὸσ ἂν ὑμῖν διαβὰσ εἰσ λόγουσ ἦλθον πολλῶν ἕνεκα· ἐπεὶ δ’ ἴσωσ καὶ πρὸσ ὑμᾶσ ἀφῖκται λόγοσ ὡσ διακείμεθα, ὑπὲρ μὲν τῶν κατ’ ἐμαυτὸν τοῖσ θεοῖσ ἐπιτρέπω, δι’ οὓσ καὶ εἰσ τοῦτον ἐσώθην τὸν χρόνον· πρὸσ δὲ ὑμᾶσ ὑπόλοιπον ἦν πέμψαι τὸ βιβλίον, καὶ τοῦτον τὸν τρόπον συγγενέσθαι τὴν πρώτην. εἰκότωσ δ’ ἂν οὐ περίεργοσ νομιζοίμην ἐν πατρίδοσ μοίρᾳ τὴν πόλιν ὑμῶν ἄγων. Ἑλλήνων τε γὰρ οὐκ εἰσ ἐσχάτουσ δοκοῦντα τελεῖν παντὸσ τοῦ Ἑλληνικοῦ κήδεσθαι νομίζειν αὑτῷ προσήκειν οὐ μάταιοσ ὁ λογισμὸσ, τῶν τε πρὸσ ὑμᾶσ ἰδίᾳ μοι δικαίων ὑπαρχόντων οὐδ’ ὑμεῖσ ἐπιλέλησθε· ἀνθ’ ὧν καὶ λέγειν καὶ πράττειν ὁτιοῦν ἀξιῶν ὑπὲρ ὑμῶν δικαίωσ ἂν συγγνώμησ τυγχάνοιμι. ὃν μὲν οὖν τρόπον διετέθην ἐπὶ τῇ περὶ τὸν σεισμὸν συμφορᾷ καὶ ὁποῖόν τινα ἐμαυτὸν παρέσχον τοῖσ πρεσβεύσασιν ὑμῶν εἰσ Αἴγυπτον κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ, παρ’ αὐτῶν κάλλιστ’ ἂν πύθοισθε.

ἀγγελλομένων δέ μοι πολλῷ δεινοτέρων, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν, τῶν νῦν, ὅτι ἀπιστεῖτε ὑμῖν αὐτοῖσ καὶ διῄρησθε καὶ ταραχὰσ οὐ προσηκούσασ ὑμῖν ταράττεσθε, οὔθ’ ὅπωσ χρὴ πιστεύειν οὔθ’ ὅπωσ ἀπιστεῖν εἶχον. οἵ τε γὰρ ἀγγέλλοντεσ ὑμέτεροι πολῖται καὶ τἄλλα τῶν ἀξιοπίστων καὶ καθ’ ὑμῶν τὸ παραδέξασθαι ῥᾳδίωσ τοιαύτασ αἰτίασ οὐκ ἐνῆν. εἰ μὲν οὖν περιῆν Τέρπανδροσ ὁ Λέσβιοσ, ἐκεῖνον ἂν ὑμῖν συνευξάμην ἐλθεῖν· ἐπεὶ δὲ λόγῳ ψιλῷ δεῖ πείσαντα καταστήσασθαι τὰ πράγματα, ἐμαυτοῦ τὸ ἀγώνισμα ποιοῦμαι. πρῶτον μὲν οὖν ἐκεῖνο ἐνθυμήθητε ὅτι ὑπὲρ μὲν ἄλλου τινὸσ πράγματοσ οἱο͂́ν τέ ἐστι καὶ τοὺσ ἐναντίουσ λόγουσ διελθεῖν, ὑπὲρ δὲ τῆσ ὁμονοίασ οὐδεὶσ πώποτε ἠμφισβήτησε τὸ μὴ οὐ μέγιστον εἶναι τῶν ἀγαθῶν ταῖσ πόλεσιν. ἀλλ’ ὑπὲρ μὲν τῶν πολιτειῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἐν αὐταῖσ νομίμων χωρὶσ ἕκαστοι φρονοῦσι, τὸ δ’ ἐν ἁπάσῃ τῇ πολιτείᾳ μηδὲν ἐναντιώτερον εἶναι στάσεωσ μηδ’ ὅ τι μᾶλλον τοῖσ καθεστηκόσι λυμαίνεται, τουτὶ δ’ ὡσπερεὶ μιᾷ φωνῇ νενίκηκε. καίτοι πῶσ οὐκ ἄτοπον περὶ αὐτοῦ μὲν τούτου πάντασ συμφρονεῖν, ὡσ καλὸν ἡ ὁμόνοια καὶ σωτήριον, ταύτησ δὲ ἀμελήσαντασ ἐρίζειν ἀλλήλοισ ἀξιοῦν, καὶ ταῦτα ἀνήνυτα, καὶ τὰ μηδενὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἢ βαρβάρων ἀγνοεῖν ἔχοντα καλῶσ, ταῦτα ἐκφυγεῖν Ῥοδίουσ; οὐ μὴν οὐδ’ εἰδέναι μὲν φάσκειν, ἑκόντασ δὲ ὀλιγωρεῖν τῆσ σωτηρίασ ἀνθρώπινον. ἥδιστα δ’ ἄν μοι δοκῶ τοῦτ’ ἐπιτιμηθῆναι, ὡσ ἀρχαῖα λέγων καὶ οὐδ’ ὁτιοῦν καινὸν εὑρηκώσ. πῶσ γὰρ οὐκ ἄτοπον τῷ μὲν λέγοντι μέμφεσθαι ὡσ λίαν γνώριμα καὶ παλαιὰ καὶ πᾶσι δοκοῦντα συμβουλεύει, αὐτοὺσ δὲ μὴ τολμᾶν χρῆσθαι τοῖσ οὕτω φανεροῖσ, ἀλλὰ μὴ μόνον πρὸσ αὑτοὺσ στασιαστικῶσ ἔχειν, ἀλλὰ καὶ παντὶ τῷ μέχρι τούτου χρόνῳ διαφέρεσθαι; ἐγὼ δ’ οὔτε τὸν σύμβουλον οὔτε τοὺσ χρωμένουσ ἡγοῦμαι τοῦτο δεῖν σκοπεῖν, τὸν μὲν ὅπωσ ἐρεῖ ταῦτα ἃ μηδεὶσ, τοὺσ δ’ ὅπωσ ἀκούσονται ταῦθ’ ἃ μὴ πρότερον, ἀλλ’ ὅ τι μέλλει κοινῇ συνοίσειν, τοῦτο καὶ λέγειν προαιρεῖσθαι. οὐδὲ γὰρ ἐν ταῖσ τοῦ σώματοσ χρείαισ τοῦθ’ ἡμῶν ἕκαστοσ ἐσπούδακεν, ὅπωσ τι καινὸν ἀκούσεται, ἀλλ’ οὗτοσ ἄριστοσ ἰατρὸσ ὅστισ ἂν ὑγιεῖσ ποιεῖν ἐπίστηται·

καὶ μιᾶσ μὲν οἰκίασ εὖ τε καὶ χεῖρον πραττούσησ μικρὸν ὄφελοσ τοῖσ ἅπασι, κοινῇ δὲ εὐθενοῦντασ καὶ τοῖσ ἰδίοισ οἴκοισ ἄμεινον πράττειν εἰκόσ ἐστιν. οὐδ’ ἔσθ’ ὅστισ ὑμῶν ἀγανακτήσει, ἐὰν διὰ τῶν αὐτῶν σωθῆ δι’ ὧν τισ ἤδη καὶ πρότερον. οὐ μὴν ἀλλ’ ἔγωγε βουλοίμην ἂν ὥσπερ κἀνταῦθ’ ὑμῖν ἔχειν ἡγοῦμαι χαρίσασθαι τῷ τι καὶ πλεῖον ἂν εἰπεῖν ὧν οἱ πρὸ ἡμῶν τοῖσ ὁμοίοισ ἐγκεχειρηκότεσ, οὕτωσ καὶ ὑμᾶσ ὑμῖν αὐτοῖσ ἐθελῆσαι χαρίσασθαι καὶ μὴ μόνον τὸν χρόνον τοῦτον ὃν νῦν ἀκροᾶσθε τούτου τοῦ λόγου ταὐτὰ φρονῆσαι περὶ τῶν λεγομένων, [ἀλλὰ καὶ ἐν τοῖσ μετὰ ταῦτα] ‐ πείσεσθε γὰρ σαφῶσ αὐτῷ, εὖ οἶδα ἐγὼ τὴν ὑμετέραν δεξιότητα καὶ φιληκοί̈αν ‐ ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ μιᾷ γνώμῃ τὸ λοιπὸν χρῆσθαι καὶ τὴν ἔργῳ πίστιν ὡσ ἥσθητε τῷ λόγῳ προσθεῖναι. οἶμαι δὲ ἅπαντασ ἂν ὑμᾶσ συμφῆσαι, ὥσπερ τῶν ἐν τοῖσ δικαστηρίοισ λόγων τούτουσ ἀληθεστάτουσ ἡγεῖσθε, ὧν ἂν πλεῖστοι καὶ γνωριμώτατοι μάρτυρεσ ὦσιν, οὕτωσ καὶ τῶν εἰσ συμβουλὴν ἡκόντων οἷσ ἂν πλεῖστοι καὶ σπουδαιότατοι μάρτυρεσ ὦσι, τούτοισ μάλιστα χρῆναι πιστεύειν. τοῦτο τοίνυν εἰσ Ὅμηρον τὸν κοινὸν τῶν Ἑλλήνων σύμβουλον καὶ προστάτην ἀνενέγκατε, ὃσ ἐποίησε τὸν σοφώτατον τῶν τότε Ἑλλήνων τῇ Ναυσικάᾳ συνευχόμενον ἔτ’ οὔσῃ κόρῃ ἄνδρα τε καὶ οἶκον καὶ ὁμοφροσύνην ὀπάσαι τοὺσ θεοὺσ αὐτοῖσ· οὐ μὲν γὰρ τοῦδε κρεῖσσον καὶ ἄρειον, ἢ ὅθ’ ὁμοφρονέοντε νοήμασιν οἶκον ἔχητον ἀνὴρ ἠδὲ γυνή· πόλλ’ ἄλγεα δυσμενέεσσι, χάρματα δ’ εὐμενέτησι· μάλιστα δέ τ’ ἔκλυον αὐτοῦ. καίτοι μὴ νομίζετε ἑτέρωσ μὲν ἂν μίαν οἰκίαν καλῶσ οἰκῆσαι, ἑτέρωσ δ’ ἂν πόλιν τὴν πᾶσαν, ἀλλ’ εἰ μία τῶν καθ’ ἕνα ἐστὶν οἰκιῶν σωτηρία τὸ ταὐτὰ φρονεῖν, πολὺ μᾶλλον τὰσ πόλεισ οὕτω δεῖν ἔχειν, ὅσῳ μιᾶσ μὲν οἰκίασ διαστάσησ εὐκόλωσ ἰάσισ εὑρίσκεται, πόλεωσ δὲ οὐδ’ εὑρεῖν ῥᾳδία γίγνεται· εἰ τοίνυν καὶ τοῖσ μέλλουσιν οἰκήσειν οἰκίαν ἤδη συνεύχεσθαι καιρὸν ἡγεῖτο ὁ σύμβουλοσ περὶ τῆσ ὁμονοίασ, ἦ που τούσ γε ἐκ παλαιοῦ πόλιν οἰκοῦντασ καὶ ταύτην οὕτωσ ἐπιφανῆ πάντα τἄλλα δεύτερα τούτου νομιστέον αὐτοῖσ.

εἰε͂ν. τριχῆ γὰρ δὴ διαστησώμεθα, καὶ θεωρήσαντεσ μίαν οἰκίαν ἐκ πόλεωσ πρῶτον, εἶτα εἰσ ἄνδρα ἕνα ἀναβῶμεν τῷ λόγῳ καὶ σκεψώμεθα ποῖόσ τισ ᾧ τισ οὐκ ἂν αἰσχύναιτο ὁμοιούμενοσ. ἀλλ’ ἐνταῦθα καὶ μάλιστ’ ἂν κατίδοιμεν τὸ διαπεφευγὸσ τῆσ ὁμονοίασ ἀγαθόν. τίσ γὰρ οὕτωσ ἔξω τοῦ φρονεῖν ἢ τίσ οὕτωσ ἄπειροσ τῶν ἐν τῇ φύσει ὅστισ ἂν τὸν εἰκῆ καὶ ῥᾳδίωσ μεταβαλλόμενον καὶ μηδέποτε ἐν ταὐτῷ μένοντα μηδὲ ἃ γνοίη φυλάττοντα τοῦ διὰ τέλουσ χρηστοῦ καὶ βεβαίου προέλοιτ’ ἂν εἰσ χρῆσιν; οἱο͂ν τίσ ἂν ἢ κηδεῦσαι τῷ τοιούτῳ πρὸ τοῦ ἑτέρου βούλοιτο, ἢ συμβαλεῖν, ἢ συσκηνῶσαι, ἤ τι τῶν πᾶσι κοινῶν, ὁπόσαι πράξεισ κατ’ ἀνθρώπουσ μετασχεῖν, ὅστισ μηδ’ αὐτὸσ οἶδεν ὃ βούλεται, ἀλλ’ ὥσπερ Εὔριποσ ἄνω καὶ κάτω φέρεται, πολεμῶν καὶ στασιάζων αὐτὸσ ἑαυτῷ; οὐκοῦν ὅ γ’ ἐναντίοσ τούτῳ νικᾷ πᾶσι τοῖσ κριταῖσ, ὅστισ ἁπλοῦσ, γενναῖοσ, ἀψευδὴσ, ταὐτὰ γιγνώσκων περὶ τῶν αὐτῶν, ὁμονοῶν ὡσ οἱο͂́ν τε μάλιστα αὐτὸσ αὑτῷ. πῶσ οὖν οὐκ ἄτοπον δυοῖν ἀνδροῖν ὑποκειμένοιν, τοῦ μὲν κατὰ τὴν στασιάζουσαν πόλιν, τοῦ δὲ ὡσ δεῖ τὴν ὁμονοοῦσαν ἔχειν, τὸν μὲν ὡσ ἀνίατον κακίζοντασ, τῷ δὲ ὡσ ἀρίστῳ τιθεμένουσ μὴ διασώσασθαι τὸ εἰκὸσ, ἀλλ’ ᾧ τισ ἀπεύξαιτ’ ἂν μὴ συντυχεῖν, πῶσ χρὴ τοῦτον εἰσ τὰ κοινὰ φανῆναι μιμουμένουσ; καὶ μὴν οὐδὲν ὄνειδοσ τοῖσ ἰδιώταισ οὕτωσ προσήκει φεύγειν ὡσ πόλει κοινῇ. ὅσῳ γὰρ μεῖζον τὸ σχῆμα καὶ ὅσῳ πλείουσ οἱ συνεισόμενοι, τοσούτῳ μᾶλλον καθαρεύειν ἁπάντων εἰκόσ ἐστι τῶν αἰσχρῶν. χωρὶσ δὲ τούτων οὐδὲ ὁ κίνδυνοσ παραπλήσιοσ. ἰδιώτησ μὲν γὰρ οὐχ ἑστὼσ τὴν γνώμην οὐδὲν μᾶλλον αὐτόχειρ αὑτοῦ γίγνεται, ἀλλ’ ὅσον δοκεῖν εἶναι φαῦλοσ, τοσοῦτον ζημιοῦται· πόλισ δὲ διεστῶσα πρῶτον μὲν διπλῆν φέρεται τὴν ἄνοιαν, ἔπειθ’ ἃ ποιεῖ πάσχουσα ἀναφαίνεται, καὶ τὴν δίκην ἐπ’ αὐτῶν δίδωσι τῶν πραγμάτων. ἅ μοι δοκεῖ καὶ Ἡσίοδοσ προορώμενοσ τὰσ ἔριδασ πάσασ πόρρωθεν κωλύειν, ἥτισ μὴ πρὸσ ἔργον παρακαλεῖ·

εἰκότωσ. οὐ γάρ ἐστιν οὐ σίδηροσ, οὐ χαράκωμα, οὐχ ὅπλον οὐδὲν φοβερὸν ταῖσ πόλεσιν, ἂν εὖ φρονεῖν ἐθέλωσι μόνον· ἀλλὰ καὶ ταῦτα ὑπὸ τῆσ ἀνοίασ καθ’ αὑτῶν ἰσχυρὰ ποιοῦσιν οἱ πολλοί. τὰ μὲν τοίνυν ἄλλα παροφθέντα ἐπίκαιρον ποιεῖ τὴν ζημίαν καὶ οὐ πάσαισ ταῖσ ψήφοισ ἡμάρτηται, τὸ δ’ ἐπ’ ἀλλήλουσ τρέπεσθαι καὶ τὴν ἐπὶ τῇ κοινῇ σωτηρίᾳ κατοικίαν γενομένην ταύτην διαλύοντασ καὶ διασπῶντασ τὰ αὑτῶν εὖ τίθεσθαι νομίζειν ἑκάστουσ ἐξαίρει πᾶσαν ἀνθρώπων ἄνοιαν· τοσοῦτον ὑπερβάλλει. καὶ μὴν οὐδὲ Σόλωνοσ ἔξω τοῦ καιροῦ ποιεῖν ἄν μοι δοκῶ μνησθεὶσ, ἄλλωσ τε καὶ οὗ νόμων καὶ πολιτείασ ἐξετασμόσ. ἐκεῖνοσ τοίνυν ἐν τοῖσ ἐλεγείοισ διεξιὼν περὶ τῶν αὑτῷ πεπολιτευμένων ἐπὶ τούτῳ μάλιστα πάντων σεμνύνεται, τῷ καταμῖξαι τὸν δῆμον πρὸσ τοὺσ δυνατοὺσ, ὅπωσ ἂν μιᾷ γνώμῃ τὴν πόλιν οἰκῶσι, μηδέτεροι πλεῖον ἰσχύοντεσ ἢ κοινῇ συμφέρει. καίτοι τοῦτ’ ἐστὶν οὐ μόνον προτρέποντοσ εἰσ ὁμόνοιαν, ἀλλὰ καὶ δεικνύντοσ ὅπωσ αὐτὴν κτᾶσθαι προσήκει. καὶ τί δεῖ καθ’ ἑκάστουσ λέγειν; οὐ γάρ ἐστιν οὐ ποιητὴσ, οὐ νομοθέτησ, οὐ ῥήτωρ, ὅστισ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν ἄλλοθέν ποθεν ἄρχεται, οὐδ’ ἄλλο τι πρεσβεύει τῆσ πρὸσ ἀλλήλουσ φιλίασ καὶ πίστεωσ· εἰκότωσ καὶ ἀναγκαίωσ. εἰ γὰρ τῶν συμμάχων οὗτοι πιστότατοι καὶ ἀναγκαιότατοι οἵτινεσ ἂν τὸν αὐτὸν ἐχθρὸν καὶ φίλον νομίζωσιν, ἦ που σφᾶσ γε αὐτοὺσ ὡσ ἐχθροὺσ προσορᾶν οὐ σωτήριον. τίσι γὰρ καὶ χρῆσθαι τῶν ἔξω δυνατὸν τοὺσ αὑτοῖσ οὐκ ἔχοντασ; γνοίη δ’ ἄν τισ καὶ τῇ προσηγορίᾳ τεκμαιρόμενοσ, μόνον γοῦν τοῦτο νόσημα πόλεωσ κέκληται. καίτοι πῶσ οὐκ ἄτοπον τῶν μὲν ἐν τοῖσ σώμασιν ἀρρωστημάτων, ἃ μέρει τινὶ λυμαίνεται, τοσαύτην πρόνοιαν ἔχειν ὥστε τάχιστα παύεσθαι, τῶν δὲ ἀπολλύντων δημοσίᾳ τὰσ πόλεισ μὴ τὴν ταχίστην ἀπαλλαγὴν ζητεῖν, ἀλλ’ ὅπωσ ὅτι πλεῖστα γενήσεται, καὶ τῶν μὲν ἀκουσίων ἀποτροπὰσ αἰτεῖν τοὺσ θεοὺσ, οἱο͂ν λιμοῦ καὶ λοιμοῦ καὶ τῶν τοιούτων, ἃ δὲ μείζω μὲν τούτων κακοῖ, τῷ δ’ εὖ φρονεῖν ἔστι θεραπεῦσαι, ταῦτα μὴ βούλεσθαι; πότερον οὖν οὐδ’ εὔχεσθαι φήσετε ὑπὲρ τῆσ ὁμονοίασ;

τί ποτ’ οὖν ἄλλο ὑμῖν αὐτοῖσ ἀγαθὸν συνεύξεσθε; ἀλλὰ νὴ Δία τοῦτό γε ποιεῖν προθύμωσ; οὐκοῦν ἄτοπον τοὺσ μὲν θεοὺσ ἐνοχλεῖν, αὐτοὺσ δὲ μὴ βούλεσθαι πράττειν ἅ γ’ ἐφ’ ὑμῖν εἶναι δοκεῖ τοῖσ θεοῖσ αὐτοῖσ; καὶ μὴν εἴ γε τοῖσ σώμασιν αὗται βαρύταται τῶν νόσων καὶ πλείστησ δέονται τῆσ ἐπιμελείασ αἵτινεσ ἂν τῶν ἐντὸσ ἅψωνται, πῶσ οὐ καὶ πόλει ταῦτ’ εἶναι τῶν ἀτυχημάτων ἔσχατα χρὴ δοκεῖν ὑφ’ ὧν εἴσω φθείρεται; ἢ πολεμίουσ μὲν εἴσω τείχουσ παρελθόντασ φοβερωτέρουσ κρίνομεν, αὐτοὺσ δὲ ἐν μέσῃ τῇ πόλει πολεμεῖν ἀλλήλοισ μικρόν τι νομιοῦμεν εἶναι; καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνον ἀποδέξομαι τὸν λόγον, ὡσ ἄρα στάσισ ἐμφύλιοσ τοσούτῳ πολέμου χαλεπώτερον, ὅσῳ πόλεμοσ εἰρήνησ. ὁρῶ γὰρ πόλεμον μὲν εἰρήνησ πολλάκισ αἱρετώτερον συμβαίνοντα, στάσιν δὲ ὁμονοίασ οὐδέποτε. πολεμήσασι μὲν γὰρ ἤδη πολλοῖσ συνήνεγκε καὶ εἰσ χρημάτων κτῆσιν καὶ πρὸσ δόξαν καὶ πρὸσ ἰσχὺν καὶ πάνθ’ ὅσ’ ἂν εἴποι τισ, στάσει δὲ καὶ μίσει πρὸσ ἀλλήλουσ χρώμενοι οὐδένεσ πώποτε τῶν ὄντων ἀγαθῶν ἀπώναντο, τοσοῦτον ἀπέσχον τοῦ προσκτήσασθαί γε ἕτερα. συνελόντι δ’ εἰπεῖν εἰρήνησ μὲν ὑπαρχούσησ τοσούτῳ χεῖρον στασιάζειν ἢ πολεμεῖν ἐπαρθῆναι, ὅσῳ χεῖρον ἑαυτοὺσ κακῶσ ποιεῖν ἢ ἑτέρουσ. ἐν πολέμῳ δὲ τὸ αὐτὸ τοῦτο τοσούτῳ χεῖρον, ὅσῳ πόλεμοσ εἰρήνησ. καὶ μὴν οὐ νῦν μὲν δοκεῖ, πρότερον δ’ οὐκ ἐδόκει τῶν κακῶν ἔσχατον εἶναι. τοσούτῳ γὰρ μετριώτερον στάσεωσ ἡ τυραννὶσ, ὅσῳ πρῶτον μὲν κουφότερον εἷσ κακῶσ ποιῶν πόλιν ἢ πάντεσ κύκλῳ, ἔπειτα ἐλευθερῶσαι μὲν πόλιν ὥστε στασιάζειν οὐδεὶσ πώποτ’ εὖ φρονῶν ἠξίωσεν, ὑπὲρ δὲ τοῦ μὴ στασιάζειν τυράννουσ ἤδη τινὲσ ἐξεπίτηδεσ ἐστήσαντο. καὶ μετὰ μέν γε τυράννου καὶ νόμουσ θεῖναι τῶν νομοθετῶν αὐτῶν ἤδη τινὲσ εἶπον προσφέρειν, στάσει δ’ ἢ συστῆναι τὸ πρῶτον ἢ συμμεῖναι πολιτείαν οὐδενὶ πώποτ’ ἔδοξεν ἐγχωρεῖν. καὶ μὴν τυραννούμεναι μὲν τῶν πόλεων ἤδη τινὲσ εἴσ τε μέγεθοσ καὶ κατασκευὴν ἐπέδοσαν, στάσει δὲ οἵτινεσ οὐκ ἐφθάρησαν οὐκ ἂν ἔχοιμεν εὑρεῖν. καίτοι πῶσ εἰκὸσ τοῖσ μὲν τοὺσ τυράννουσ ἀποκτιννύουσι δωρεὰσ προειρηκέναι, τοῖσ δὲ τὰσ στάσεισ καταλύουσι μηδὲ ὅσον πείθεσθαι βούλεσθαι; ὑμεῖσ τοίνυν σεμνύνεσθε ὡσ ὄντεσ ἐλεύθεροι καὶ τὴν δημοκρατίαν οὕτωσ ἐπαινεῖτε ὥστε μηδ’ ἂν ἀθάνατοι δέξαισθε γενέσθαι, εἰ μή τισ ὑμᾶσ ἐπὶ ταύτησ ἐάσει μένειν τῆσ πολιτείασ.

παραλαβόντεσ δὲ τὴν ἀρχὴν, ἑώσ μὲν μίαν γνώμην εἶχον, ἀντεῖχον μικροῦ δεῖν ἅπασιν ἀνθρώποισ καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, ἐπεὶ δὲ διέστησαν, τὰ μὲν τείχη κατέσκαψαν, τὰσ δὲ ναῦσ παρέδωκαν. καίτοι πῶσ οὐκ ἄλογον αὐτὴν μὲν οὕτω τιμᾶν, ταύτῃ δ’ ἐπηρεάζοντασ μὴ θέλειν συνεῖναι, καὶ μοναρχίαν μὲν εἴ τισ κατασκευάζοιτο, πικρῶσ ἂν ἔχειν, ὃ δὲ τούτου τοσούτοισ ὅσοισ εἶπον δέδεικται χαλεπώτερον, τοῦτ’ αὔξειν ἑκόντασ, καὶ μηδ’ ἐκεῖνο δύνασθαι λογίσασθαι ὡσ οὐκ ἔστιν ὅπωσ, εἰ ταῦθ’ οὕτω πρόεισιν, οὐ κινδυνεύσετ’ ἀποστερηθῆναι τῆσ δοκούσησ ταύτησ ἐλευθερίασ· κἂν μὴ ἑκόντεσ ἐπιστρέψητε, ἄλλοσ ἀφίξεται ὅστισ ὑμᾶσ σώσει πρὸσ βίαν. ὡσ οὔτ’ ἀγνοεῖν τὰ τοιαῦτα τοῖσ ἄρχουσι θεσμὸσ οὔτ’ ἐν μηδενὶ ποιεῖσθαι λόγῳ. ὥστε εἰ μηδενὸσ ἄλλου χάριν, τοῦ γ’ ὄντεσ ἐλεύθεροι ποιεῖν ὅ τι βούλεσθε, τῶν νυνὶ τούτων ἀπόστητε, ἵνα μὴ φοβῆσθε ἅμα ὅσον νῦν θαρρεῖτε καὶ μὴ φιλοτιμίαν ἀρχαίαν ἀποβάλητε. ἔστι δὴ τοῦ παρεληλυθότοσ χρόνου τοῦτ’ ἀπολαύειν, παραδείγμασι τοῖσ γνωριμωτάτοισ χρωμένουσ εἰσ τὰ παρόντα, καὶ ταῦτα πρὸσ μὲν ἄλλουσ τινὰσ διεξιέναι μειρακιῶδεσ ἂν ἦν ἴσωσ, πρὸσ δὲ ὑμᾶσ καθαρῶσ ὄντασ Ἕλληνασ καὶ τεθραμμένουσ ἐκ παίδων ἐν τούτοισ οὐκ ἄχρηστον. τοῦτο μὲν τοίνυν εἰσ τὴν τῶν Λακεδαιμονίων πόλιν ἀποβλέψατε, ὁμόφυλον ὑμῖν οὖσαν, ἣ μέχρι μὲν ἐστασίαζεν, οὐδεμιᾶσ τῶν προσοίκων βελτίων ἦν, ἀλλὰ καὶ πολεμοῦσα ἡττᾶτο, ὡσ λέγεται, τὰ πολλά· ἐπεὶ δὲ κατέστη διὰ τῶν Λυκούργου λόγων καὶ νόμων, ἡγεῖτο τῶν Ἑλλήνων καὶ κατὰ πόλεισ καὶ κοινῇ. αὖθισ δὲ τὸ τῶν Ἀθηναίων θεωρήσατε, οἳ στασιάζοντεσ μὲν οὔτε σφίσιν αὐτοῖσ οὔτε ἑτέροισ ἠδύναντ’ εἶναι χρήσιμοι, ἐπεὶ δὲ τῶν τυράννων ἀπαλλαγέντεσ ὡμονόησαν πρὸσ ἀλλήλουσ, οὐ μόνον τὴν πόλιν, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἑλλάδα ἠλευθέρωσαν ἐν τοῖσ μεγίστοισ καιροῖσ. καὶ τοῦτο τοσοῦτον ἀτύχημα ἀτυχήσασ ὁ δῆμοσ ἐκπεσὼν καὶ κατελθὼν αὖθισ, ἐξὸν αὐτῷ τιμωρήσασθαι τοὺσ ἐπαναστάντασ καὶ πρὸσ οὓσ παρετάξαντο, ὁμονοεῖν εἵλετο, τὴν κοινὴν τῆσ πόλεωσ σωτηρίαν προτέραν τῶν ἰδίων ἐγκλημάτων ποιησάμενοσ.

καὶ γάρ τοι πάλιν εἰσ τὰ πράγματ’ εἰσῆλθε, καὶ προὔστη τῶν Ἑλλήνων σχεδὸν ἐν μέρει πάντων. τοσοῦτον κακὸν ἡ στάσισ ταῖσ πόλεσι καὶ τοσοῦτον ἀγαθὸν τὸ θέλειν ὡσ τάχιστα παύσασθαι. εἰ δὲ δεῖ καὶ τῶν ὑμετέρων προγόνων Ἀργείων ἀναμνησθῆναι, λέγεται καὶ τούτουσ ταραχθέντασ ἐν ἀλλήλοισ, Ἀθηναίων πρέσβεων ἀφικομένων ὡσ αὐτοὺσ καὶ διδαξάντων ὡσ αὐτοὶ τὰ σφέτερ’ αὐτῶν ἔθεντο, ὑπακοῦσαι καὶ τὴν στάσιν ἐκποδὼν ἀνελόντασ πάλιν εἰσ ταυτὸν ἐλθεῖν. νῦν τοίνυν, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, παρὰ πασῶν τῶν πόλεων τούτων χρὴ νομίζειν πρεσβείαν κοινὴν ἥκειν ὡσ ὑμᾶσ ἐπὶ τὰσ διαλύσεισ προκαλουμένην, προηγορεῖν δὲ ἡμᾶσ συνδεομένουσ ἃ νομίζομεν πάντη βέλτιστα ὑμῖν εἶναι. καὶ μὴν οὐ ταυτόν γε τοῖσ Ἀθηναίοισ ὑμᾶσ ποιῆσαι δεῖ οὐδὲ τοῖσ ἐφ’ ὑμᾶσ δανεισαμένοισ συνεκτῖσαι τάλαντα ὅσα δὴ σημεῖον τῆσ πίστεωσ, ἀλλ’ ἀζήμιοσ ἡ σωφροσύνη πρόκειται τούτων τε ὧν εἶπον ἐνθυμουμένοισ καὶ μηκέτ’ εἰσ πόλιν μίαν ἢ δευτέραν βλέπουσιν, ἀλλ’ εἰσ τὰ κοινὰ τῶν Ἑλλήνων πράγματα καὶ πάσασ τὰσ πόλεισ τὰσ Ἑλληνίδασ, αἷσ οὔτε φάλαγγεσ ὁπλιτῶν ἐναντίον οὔθ’ ἱππέων πλῆθοσ οὔτ’ ἄλλ’ οὐδὲν τῶν δοκούντων εἶναι φοβερῶν, ἀλλ’ ἡ κατ’ ἀλλήλων στάσισ καὶ ἀπιστία καὶ τὸ μήτε κοινῇ ταυτὸν φρονεῖν μήτ’ αὖ καθ’ ἑκάστουσ ὑγιαίνειν αἴτιον τῆσ τοσαύτησ μεταβολῆσ ἐγένετο. καὶ μηδεὶσ ὑμῶν ἐν ἀδείᾳ ποιείσθω τὸ τοὺσ καιροὺσ ἑτέρουσ εἶναι, ἀλλ’ ἐκεῖνο κοινὸν ἐνθυμείσθω κατὰ πάσησ στάσεωσ ὅτι τῶν παρόντων ἀγαθῶν ἀεὶ πέφυκεν ἀποστερεῖν. χωρὶσ δὲ τούτων, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, καὶ ἡ συμφορὰ μείζων, εἰ τοιούτων καιρῶν ἐν οἷσ φόβοσ μὲν οὐδεὶσ οὐδὲ κίνδυνοσ, εὐδαιμονίασ δὲ ἀπολαύειν ὁπόσησ τισ βούλεται πάρεστι, τὸ ἐπιβάλλον ἐφ’ ὑμᾶσ μέροσ ὥσπερ θεωρικοῦ προήσεσθε ἐξεπίτηδεσ. μέχρι μὲν γὰρ διειστήκει τὰ τῶν Ἑλλήνων, εἰκὸσ ἦν συνοίσειν καὶ τοὺσ μὲν ταῦτα, τοὺσ δὲ ἐκεῖνα ὑμῶν αἱρεῖσθαι.

νῦν δὲ τίσ ἢ στάσεωσ ἀφορμὴ, ἢ ῥᾳστώνησ οὐκ ἐξουσία; οὐ κοινὴ μὲν ἅπασα γῆ, βασιλεὺσ δὲ εἷσ, νόμοι δὲ κοινοὶ πᾶσι, πολιτεύεσθαι δὲ καὶ σιωπᾶν καὶ ἀπαίρειν καὶ μένειν ἄδεια ὁπόσην τισ βούλεται; τί οὖν δεῖ κακῶν ἐπεισάκτων, ἢ μανίασ τοῖσ πᾶσι περιττῆσ; ἀλλὰ γὰρ οὐχ ὡσ ἔσχατον ἡ στάσισ τῶν κακῶν δεῖξαι χαλεπώτατον, ἀλλ’ ὅπωσ αὐτῆσ ἀπαλλάξεσθε, τοῦτ’ ἴσωσ ἔργον εὑρεῖν. οὐ γὰρ ἀγνοίᾳ τοῦ συμφέροντοσ ἁμαρτάνειν μοι δοκεῖτε τοσοῦτον, ὅσον, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν, ἀπονοίᾳ τινὶ καὶ τῶν διαφορῶν ἑκόντεσ ἡττώμενοι. λέγω δὴ κεφάλαιον, πρῶτον μὲν ὀργὴν ἅπασαν ἀπελθεῖν ἐκποδὼν ὡσπερεὶ πολιορκίαν, τὰ ἑαυτῆσ ἔχουσαν· ὡσ οὐ τῷ θυμῷ κάλλιστα τὰ πράγματα κρίνεται. ἔπειτα φθόνον καὶ πλεονεξίαν ἑκατέρωθεν περιελεῖν· φθόνον μὲν λέγω τῶν ἐλαττόνων τοῖσ μείζοσι, πλεονεξίαν δὲ εἰσ τοὺσ ἥττουσ τῶν μειζόνων· συνελόντι δ’ εἰπεῖν οἰκίασ σχῆμα καὶ τύπον μιμήσασθαι. τί δὴ τοῦτ’ ἐστίν; εἰσὶν ἄρχοντεσ ἐν οἰκίᾳ, πατέρεσ παίδων καὶ δούλων δεσπόται. πῶσ οὖν οὗτοι καλῶσ οἰκοῦσιν; ὅταν οἱ μὲν ἄρχοντεσ μὴ πάντ’ ἐξεῖναι νομίζωσιν ἑαυτοῖσ, ἀλλ’ ἑκόντεσ ὑφαιρῶσι τῆσ ἐξουσίασ, οἱ δ’ ὅ τι ἂν δοκῇ τοῖσ κρείττοσιν ὡσ ἐξὸν δέχωνται. ἄνευ δὲ ταύτησ τῆσ ἑκατέρωθεν εὐγνωμοσύνησ οὐ ῥᾴδιον εὑρεῖν οἰκίαν ἥτισ σωθήσεται. τοῦτο τοίνυν καὶ ἐπὶ τὰ κοινὰ τῆσ πόλεωσ πράγματα ἀγαγεῖν ἔμοιγε δοκεῖ νῦν, λογιζομένουσ τοὺσ μὲν ἀξιοῦντασ εἶναι κρείττουσ ὅ τι ἂν τοὺσ ἥττουσ ἑκόντεσ διαφθείρωσι τῇ σφετέρᾳ λυμαίνονται φιλοτιμίᾳ. τὸ γὰρ εἶναι τοὺσ ἥττουσ κέρδοσ τοῖσ κρείττοσιν, εἴπερ ἕξουσιν ὧν ἔσονται κρείττουσ δεικνύναι, τοὺσ δὲ ἀπολειπομένουσ ἢ ταῖσ οὐσίαισ ἢ κατὰ τὴν ἄλλην τύχην, ὅτι τοῖσ μείζοσιν, ἐὰν ἐπηρεάζωσι, τῇ σφετέρᾳ λυμαίνονται σωτηρίᾳ πολὺ μᾶλλον ἢ εἰ τὸ τεῖχοσ ἑκόντεσ καθῄρουν. νόμοσ γάρ ἐστιν οὗτοσ φύσει κείμενοσ ἀληθῶσ ὑπὸ τῶν κρειττόνων καταδειχθεὶσ, ἀκούειν τὸν ἥττω τοῦ κρείττονοσ.

κἄν τισ ἐλευθερίασ σύμβολον ποιῆται τὸ διαφθείρειν τὸν νόμον, αὑτὸν ἐξαπατᾷ καὶ ποιεῖ παραπλήσιον ὥσπερ ἂν εἰ κοινῇ πάντεσ ἄνθρωποι τοῖσ θεοῖσ φθονήσαντεσ, εἶτα μὴ νομίζοιεν. εἰ δέ τισ ὑμῶν τῷ πολλὰ καὶ δεινὰ πεπονθέναι πρὶν λαβεῖν δίκην, οὐκ ἀνεκτὸν ἡγεῖται καταλύσασθαι, πρῶτον μὲν αὑτῷ τοὔμπαλιν διάκειται. εἰ γὰρ τοσούτων καὶ τηλικούτων κακῶν ἡ στάσισ αἰτία γίγνεται ὥστ’ ἀβίωτον νομίζειν εἰ μή τισ ὁπωσοῦν δίκην λήψεται, πῶσ οὐ φεύγειν κράτιστον ἀπ’ αὐτῆσ; ἔστι γὰρ εὖ φρονούντων ὧν μὲν εὐφραινόντων πεπείρανται μὴ θέλειν ἀφίστασθαι, ἃ δ’ οὕτωσ σκληρὰ καὶ ταραχώδη καὶ πανταχοῦ μεστὰ ἀηδίασ εὑρήκασι, τούτων ὡσ τάχιστα παύσασθαι, μὴ τὸ κακὸν τοῦ κακοῦ φάρμακον ἡγουμένουσ, ἀλλὰ νομίζοντασ μνήμην καὶ λήθην δύο προσρήματα ἐναντίω δυοῖν ἐναντίοιν εἶναι πραγμάτοιν, καὶ δεῖν τὰ μὲν χρηστὰ τῇ μνήμῃ σημειοῦσθαι, τὰ δὲ φαῦλα τῇ λήθη παραγράφεσθαι. ἔπειθ’ ὅταν καὶ παντάπασιν ὁ θυμὸσ προσίστηται, τὸν ἀρχαῖον ἀντίπαλον παραλαμβάνοντασ αὐτοῦ δεῖ τὸν λογισμὸν ὡδὶ λέγειν πρὸσ αὑτοὺσ, ἡμεῖσ ἐσμὲν Ῥόδιοι, κἄν τισ ἡμῖν Ἑλλήνων ἢ βαρβάρων εὐγενείασ ἀμφισβητῇ, βουλοίμεθ’ ἂν αὐτοῦ κρατεῖν. οὐκοῦν ὅτε τοῦτο βουλόμεθα, ἡ πατρὶσ ἡμῖν σωστέα κοινῇ, ἵν’ ἔχοιμεν ἐφ’ ᾗ φρονοῖμεν. οὐκοῦν στασιαζόντων μὲν ἀπόλλυται, μιᾷ δὲ γνώμῃ χρησαμένων ἅμα καλλίων καὶ μείζων γίγνεται. τί οὖν ἡμᾶσ αὐτοὺσ καταλύομεν; ταῦθ’ εἷσ ἕκαστοσ εἰ πρὸσ αὑτὸν εἰπεῖν ἐθελήσειεν, οὐ δώσει χώραν τοῖσ παροξυσμοῖσ. πῶσ γὰρ οὐχ ὡσ ἀληθῶσ ἄτοπον εἰσ μὲν τοὺσ ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ λόγουσ πάντασ ἂν ὡσαύτωσ ἔχειν, εἰ δεήσειεν, εἰσ δ’ αὐτὸ τὸ σῶσαι τὴν πατρίδα καὶ τῇ τῶν λόγων εὐφημίᾳ περὶ αὐτῆσ ἔχειν χρῆσθαι μὴ τολμᾶν ταυτὸν φρονῆσαι, ἀλλ’ ἔργῳ μὲν ἀπολλύειν, λόγῳ δὲ κοσμεῖν, καὶ τὴν Κλεομένουσ τοῦ Λακωνικοῦ νίκην ἀναμένειν, ὃσ τὸ αὑτοῦ σῶμα κατεχόρδευσεν ἐκ ποδῶν ἀρξάμενοσ; ἢ τί πρὸσ θεῶν οἰέσθε, εἰ τοῦτον ἕκαστοσ προθέμενοι τὸν ὁρ́ον, ὅταν τοὺσ ἐχθροὺσ ἐκποδὼν ποιήσηται, τότε σωφρονῆσαι;

ἆρ’ ἄλλο τι λείπεσθαι ἢ τοσούτων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν ἕνα καὶ μίαν λειφθῆναι, καθάπερ τοὺσ ἐκ τοῦ κατακλυσμοῦ λέγουσι; καὶ τί τῶν γυναικῶν διοίσετε τῶν τὸν Πενθέα διασπασαμένων, ὅταν αὐτοὶ τὸ κοινὸν σῶμα τῆσ πόλεωσ ταῖσ ὑμετέραισ αὐτῶν χερσὶ διασπάσησθε; δεῖ δὲ τοὺσ μὲν πεπονθότασ τὰ μὲν συμβεβηκότα καιρῷ τινι καὶ τύχῃ δοῦναι, τούτου δὲ μηδὲν μεῖζον κέρδοσ ἡγεῖσθαι, τοὺσ δ’ αὖ δεδρακότασ οἷσ μὲν ἔπραξαν αἰσχύνεσθαι, μὴ φιλοτιμεῖσθαι, τῷ δὲ ἑκόντασ ὑπάρξαι τῆσ ὁμονοίασ λῦσαι τὰ πρότερα ἀποχρῶντα, μισθὸν ἐκείνων θεμένουσ τὸ μὴ δοῦναι δίκην, νομίσαντασ λαμβάνειν. ἡγοῦμαι δὲ τοσαῦτα ἐνεῖναι κακὰ τῇ στάσει ὥσθ’ ὑπὲρ μὲν ἄλλου τινὸσ εἴ τισ βούλοιτο ἀποτρέπειν, προσήκειν ὅσα βλάπτοι λέγειν, ὑπὲρ δὲ τούτου πᾶν τοὐναντίον λυσιτελεῖν σιωπᾶν μᾶλλον ἢ κινεῖν τὴν μνήμην ὧν ἕκαστοι πεπόνθασιν, ὅστισ μὴ τοὐναντίον οὗ βούλεται μέλλει ποιήσειν. ἀλλ’ οὕσ γε ὑπὲρ τοῦ ἑτέρου τισ ἂν εἰπεῖν ἔχοι λόγουσ τῆσ ὁμονοίασ, εἰσὶ μὲν ἤδη μυρίοι, ὅμωσ δὲ χρὴ τοὺσ ἐπῳδοὺσ μιμήσασθαι, οἳ τὰσ αὐτὰσ φωνὰσ φθεγγόμενοι πολλάκισ οὕτωσ ἀνύτειν δοκοῦσι. μόνη μὲν γὰρ τὰσ ἐκ Διὸσ ὡρ́ασ βεβαιοῖ, μόνη δὲ ἅπαντα ἐπισφραγίζεται, τὰ μὲν κατὰ τὴν χώραν γεωργίαισ κοσμοῦσα καὶ τῶν τε ὑπαρχόντων ἐπικαρπίασ καὶ ἑτέρων κτῆσιν διδοῦσα, τὰ δ’ ἐν τῇ πόλει κατ’ εὐχὴν ἄγουσα, δι’ ἣν γάμοι τε ὡραῖοι καὶ ἐκδιδόναι καὶ λαμβάνειν εἰσ οὕσ τισ βούλεται καὶ ὅθεν βούλεται, καὶ παίδων τροφαὶ καὶ παιδεία κατὰ τοὺσ πατρίουσ νόμουσ, καὶ ὑπὲρ γυναικῶν ἄδεια καὶ πίστεισ συμβολαίων, καὶ ξένων ὑποδοχαὶ καὶ θεῶν θεραπεῖαι καὶ πρόσοδοι καὶ χοροὶ καὶ θυμηδίαι, ἔτι δὲ ἐκκλησίαι καὶ βουλευτήρια, ἃ θεῶν ἡ πρεσβυτάτη συνάγει Θέμισ, καὶ πένησιν ἀφορμαὶ βίου καὶ πλουσίοισ ἀπόλαυσισ τῶν ὄντων, καὶ πρεσβύταισ γηροκομηθῆναι καὶ νέοισ ἐν κόσμῳ ζῆν, καὶ τὸ λεγόμενον δὴ τοῦτο πάντα κοινὰ, ὥσπερ τὸ τοῦ ἡλίου φῶσ, ὑφ’ ᾧ σωζόμεθα. καίτοι πῶσ οὐκ ἄλογον τῶν μὲν πολιτευομένων τούτουσ μάλιστα ἐπαινεῖν οἵτινεσ ἂν πλείστασ ὑμῖν τὰσ εὐφροσύνασ παρασκευάζωσιν, ἢ θεάματα ἀνευρίσκοντεσ, ἢ χρήματα νέμοντεσ, ἢ κοσμοῦντεσ ἑνί γέ τῳ τρόπῳ τὴν πόλιν, αὐτοὺσ δὲ τοσούτων ἀγαθῶν ἑκόντασ ἀποστατεῖν, ὥσπερ ἄλλοισ τισὶν, ἀλλ’ οὐχ ὑμῖν αὐτοῖσ λυμαινομένουσ;

δεῖ τοίνυν ὥσπερ ζωγράφου τινὸσ εἰκόνασ ἀμφοῖν προτεθεικότοσ βλέποντασ ἐναλλὰξ εἰσ ἑκατέραν, ἢ καὶ ποιητοῦ τινοσ διηγουμένου, ὡσ ἡ μὲν εὐσχήμων καὶ εὐπαγὴσ καὶ εὔχρουσ καὶ εὔχαρισ καὶ ὁμολογοῦσα ἑαυτῇ διὰ πάντων ἀκριβῶσ ἐκ θεῶν ἥκουσα ἐπὶ γῆν, ἡ δ’ ἑτέρα θεαμάτων πάντων πικρότατον, τὴν μὲν κεφαλὴν ὑπτία, τὰ δὲ χείλη πελιδνὴ, τοὺσ δὲ ὀφθαλμοὺσ ἀπεστραμμένη, διεφθαρμένη, ἐξῳδηκυῖα, δάκρυσι νεορράντοισ ἀεὶ συνεχομένη, τὼ χεῖρε ἀκρατὴσ, τὸ ξίφοσ εἴσω πρὸσ τὸ στῆθοσ φέρουσα, ἐπὶ λεπτῶν τῶν ποδῶν καὶ σκολιῶν αἰωρουμένη, περὶ δὲ αὐτὴν ὥσπερ δίκτυον ἐν κύκλῳ ζόφοσ καὶ σκότοσ, ὑφ’ ὧν τὰ πολλὰ μνήμασιν ἀνθ’ ἱερῶν ἐνδιαιτᾶται. πρὸσ ταῦτα χρὴ βλέποντασ οὕτω τὴν αἱρ́εσιν ποιεῖσθαι, δοκιμάζοντασ ἐπὶ σχολῆσ ὁποτέρᾳ βέλτιον συνεῖναι. καὶ μὴν ἅπασι μὲν ἀνθρώποισ τοῦ παντὸσ ἄξιον σπουδάζειν ὑπὲρ τῆσ ὁμονοίασ· ὅσῳ δὲ ὑμῖν μάλιστα τῶν ἄλλων οὐ πολλοῦ λόγου δεῖξαι, οἳ τὸ μὲν ἀρχαῖον ἐστὲ Δωριεῖσ ἐκ Πελοποννήσου, μόνοι δὲ εἰσ τοῦτον τὸν χρόνον Ἕλληνεσ διὰ παντὸσ, Ἡρακλείδαισ δὲ καὶ Ἀσκληπιάδαισ ἀρχηγέταισ καὶ βασιλεῦσι κέχρησθε. πρὸσ δὲ τούτοισ ἡ πόλισ ὑμῶν καλλίστη τῶν Ἑλληνίδων διὰ πάσησ τῆσ κατασκευῆσ. καίτοι δεινὸν τῶν μὲν σωμάτων τῶν καλῶν καὶ τοῖσ ἀλλοτρίοισ πλείω τὴν πρόνοιαν εἶναι, ὑμᾶσ δὲ τῶν ὑμετέρων αὐτῶν καλῶν μὴ φείδεσθαι. ἐνθυμήθητε δὲ ὅσην φιλοτιμίαν ὑμῖν ἔχει τὰ ὑπὸ τῶν ποιητῶν εἰσ ὑμᾶσ εἰρημένα, ὧν ἐγὼ τοὺσ λόγουσ ὑπερβὰσ τῆσ Ὁμήρου μόνησ μαρτυρίασ μνησθήσομαι.

ἔχει δὲ αὕτη πῶσ; οἳ Ῥόδον ἀμφενέμοντο διὰ τρίχα κοσμηθέντεσ, Λίνδον, Ιἠλυσσόν τε καὶ ἀργινόεντα Κάμειρον. δάκνομαι μὲν ἔγωγ’ ἤδη πρὸσ τὸ ῥῆμα, σκοπῶν ὡσ ἀναξίωσ αὐτοῦ διακείμεθα, οὐδενὶ κόσμῳ νῦν ἀγόμενοι. τὰ δὲ λοιπὰ ποῖ’ ἄττα τῆσ μαρτυρίασ; τριχθὰ δὲ ᾤκηθεν καταφυλαδὸν ἠδὲ φίληθεν ἐκ Διὸσ, ὅστε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισιν ἀνάσσει. ἐνθυμεῖσθ’ ὅτι πάντα σχεδὸν εὐφημήσασ εἰσ τοὺσ Ἕλληνασ ὁ ποιητὴσ τὰ μέγιστα τῶν πάντων ὑμῖν ἀνέθηκε. πότερον οὖν στασιάζοντεσ καὶ τεταραγμένοι καὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ μισοῦντεσ μᾶλλον ἂν εἶναι θεοφιλεῖσ ἡγεῖσθε καὶ τὰ παρὰ τοῦ ποιητοῦ βεβαιοῦν, ἢ δι’ εὐνομίασ καὶ ὁμονοίασ ἄγοντεσ τὴν πόλιν; εἰε͂ν. θεοφιλεῖσ δὲ ὄντεσ πότερον στασιάζειν καὶ ταράττεσθαι καὶ κατάραισ ἐχθρῶν συζῆν μᾶλλον ἂν οἰέσθε ἢ τοὐναντίον ὡσ αἱ τῶν σωφρόνων εὐχαὶ πράττειν, τιμᾶν μὲν τοὺσ θεοὺσ, γνωρίζειν δὲ ἀλλήλουσ, εὐθενεῖν δὲ τοῖσ ἅπασιν; οὐκοῦν ἐπειδὴ δι’ ἀμφοτέρων ἡ μὲν στάσισ ὑμῶν ἀλλότριον καὶ θεοῖσ ἐχθρὸν, ἡ δὲ ὁμόνοια μόνον σωτήριον φαίνεται, προσήκει δήπουθεν ὡσ ἐν χρημάτων λογισμῷ τὸ συμβαῖνον δέχεσθαι. καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνο εὔλογον, τοὺσ μὲν προγόνουσ ὑμῶν τριχῆ πρότερον μεμερισμένουσ συνελθεῖν εἰσ ταυτὸν ὑπὲρ τῆσ πρὸσ ἀλλήλουσ ὁμονοίασ καὶ πίστεωσ καὶ μίαν ἐξ ἁπασῶν πόλιν οἰκῆσαι, ὑμᾶσ δὲ ἐκ μιᾶσ πόλεωσ πολλὰσ ἀποφῆναι τῷ διῃρῆσθαι. ὑπερβολὴ δ’ ἂν γένοιτο, εἰ τριχῆ μὲν οἰκοῦντεσ ἓν καὶ ταυτὸν φρονοῦντεσ ἐδείκνυσθ’, ὁμοῦ δ’ ὄντεσ ἀλλήλοισ πολεμήσετε. οὐκ αἰσχύνεσθε τὸν Ἥλιον, ὃσ τοῖσ μὲν ἄλλοισ θεατήσ ἐστι τῶν γιγνομένων, ὑμῶν δὲ καὶ ἀρχηγέτησ; οὐχ ἕκαστοσ ὑμῶν τὴν παροῦσαν ἡμέραν ἡγήσεται ταύτην πρώτην εἶναι τῇ νήσῳ τῆσ γενέσεωσ, ὅτ’ ἐκ τῆσ θαλάττησ ἀνῄει δῶρον τῷ θεῷ; οὐχ ὅπωσ μὴ τῶν ἱεροσύλων φαυλότεροσ φανεῖται λυμαινόμενοσ τῷ κλήρῳ τοῦ θεοῦ φροντιεῖ; οὐ τὰσ χεῖρασ ἄρασ ἄνω σὺν αἰδοῖ καὶ δέει συγγνώμην αἰτήσει τῶν μέχρι τοῦδε ἡμαρτημένων τοὺσ θεοὺσ, ἀλλ’ ὥσπερ ἐν σκοτομαίνῃ φθείρεσθε τὴν ἱερὰν τοῦ ἡλίου πόλιν νεμόμενοι;

ἢ νομίζετε τοὺσ σὺν Ὀδυσσεῖ Κεφαλλῆνασ οὕτωσ ἐναγεῖσ εἶναι τοῦ θεοῦ δόξειν ὡσ ὑμᾶσ, εἰ διαπορθήσετ’ αὐτῷ τὴν πόλιν; καὶ μὴν εἰ καὶ τοῦτο δεῖ προσθεῖναι, κἀκεῖνοι μέχρι μὲν τῆσ ἀρίστησ γνώμησ ἠκροῶντο καὶ ὡμονόουν, ἀπείχοντο τῶν βοῶν καὶ ἐσώζοντο. ἐπεὶ δὲ διέστησαν. ἀπώλοντο πλὴν ἑνὸσ τοῦ τὰ βέλτιστα συμβουλεύοντοσ. ἀποβλέψατε δὴ καὶ πρὸσ τοὺσ τρίποδασ τοὺσ ἐν Διονύσου τουτουσὶ, πάντωσ δὲ χαίρετε αὐτοὺσ προσορῶντεσ. ἆρ’ οὖν ποτ’ ἂν οὗτοι σταθῆναι δοκοῦσιν ὑμῖν, τῶν χορῶν ἐν αὐτοῖσ μαχομένων; ἢ τοῦτό γε εὔδηλον ὅτι κἂν εἰ μὴ τἀναντία μηδ’ ἄλλοσ ἄλλο τι, ταὐτὰ δὲ ῥήματα μὴ κατὰ ταυτὸν ἅπαντεσ ᾖδον, φεύγειν λοιπὸν ἦν αὐτοῖσ; καὶ μὴν οὐδεὶσ χορὸσ ἀσύμφωνοσ οὕτωσ ἀώρον θέαμα ὡσ ὁ Ῥοδίων δῆμοσ μὴ ταυτὸν φθεγγόμενοσ. εἰε͂ν. οἱ δὲ τοὺσ λῃστὰσ ἐκεῖνοι καταδιώξαντεσ καὶ τὰ νεώρια κοσμήσαντεσ τοῖσ ἐμβόλοισ καὶ ταῖσ μεγάλαισ ἐκείναισ τριήρεσιν, ἃσ ἡμεῖσ εἴδομεν πρὸ τοῦ σεισμοῦ, πρὸσ θεῶν εἰ μὴ Τυρρηνοῖσ μηδὲ τοῖσ πλοίοισ τοῖσ λῃστικοῖσ, ἀλλ’ αὐτοῖσ κατὰ ναῦν ἐμάχοντο, ἆρ’ ἄν ποτε τῆσ θαλάττησ ἦρξαν, ἢ τοὺσ κόσμουσ τούτουσ εἰσήγαγον εἰσ τὴν πόλιν, ἢ φιλοτιμεῖσθαι τοῖσ ἐξ αὑτῶν ἐπὶ τοῖσ ἔργοισ τούτοισ κατέλιπον; ἀλλ’, οἶμαι, περὶ σωτηρίασ ἂν αὐτοῖσ πρότερον ἐγένετο. εἶτα ἐν νηὶ μὲν στάσισ οὐχὶ σωτήριον, ἐν δὲ πόλει καὶ ταύτῃ περιρρύτῳ φθείρειν ἀλλήλουσ συνεζευγμένουσ σῶφρον, ἢ τὰ Λεσβίων καὶ τὰ Μυτιληναίων κακὰ μιμεῖσθαι Ῥοδίουσ ὄντασ; ἀλλὰ πολλῷ βέλτιον ἦν ἐκείνουσ τῆσ ὑμετέρασ εὐνομίασ ἐπιθυμήσαντασ ὁρᾶσθαι ἢ τῆσ ἐκείνων δυστυχίασ ὑμᾶσ ὑπομεῖναι μιμητὰσ γενέσθαι. καίτοι πρέποντα μὲν ἄν τισ ἔχοι καὶ πρὸσ ἐκείνουσ εἰπεῖν καὶ ἱκνούμενα, ἄνδρεσ Λέσβιοι ποῖ προήχθητε; οἳ φατὲ μὲν τὴν νῆσον ἅπασαν ὑμῖν εἶναι μουσικὴν καὶ τούτου τὴν Ὀρφέωσ κεφαλὴν αἰτιᾶσθε, αὐτοὶ δ’ οὐκ αἰσχύνεσθε οὕτωσ ἀμούσωσ διακείμενοι; καὶ κιθαρῳδοῖσ μέν ποτε τοὺσ Ἕλληνασ ἐνικᾶτε, τῷ δ’ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν μὴ δύνασθαι βουλεύσασθαι κινδυνεύετε ἡττᾶσθαι καὶ πάντων ἀνθρώπων;

καὶ πρότερον μὲν παρ’ ὑμῶν ἑτέρωσε βαδίζοντεσ ἔπαυον τὰσ στάσεισ, νῦν δὲ οὐδὲ παρ’ ὑμῖν αὐτοῖσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ γνῶναι δύνασθε; ταῦτ’ ἔμοιγε δοκεῖ τισ ἂν ὀρθῶσ καὶ ὑπὲρ αὐτῶν εἰπεῖν νουθετῶν. οὐ μὴν ἀλλ’ ἐκείνοισ μὲν, ὡσ ἐοίκεν, ἐκ παλαιοῦ τὸ ἄλογον τοῦτο τῆσ δυστυχίασ συνείμαρται καὶ πολλάκισ ἠλέγχθησαν οὐχ ὡσ δεῖ διακείμενοι, ὑμῖν δὲ οὐδαμόθεν προσήκει τὸ νόσημα, οὓσ ἡμεῖσ, καὶ ὅτε ἦμεν παρ’ ὑμῖν, τότε ἑωρῶμεν κἀν ταῖσ ἐκκλησίαισ οὐ μόνον μιᾷ φωνῇ χρωμένουσ, ἀλλ’ εἰ οἱο͂́ν τ’ εἰπεῖν, καὶ ἑνὶ ῥήματι ὡσ τὸ πολὺ ‐ ὀρθῶσ γὰρ καὶ στεφάνου καὶ τοιαῦθ’ ὑμῖν ἤρκει καὶ τοὔνομα τοῦ δημηγοροῦντοσ ἀνειπεῖν ἐνίοτε, γάνυσθαι δὲ ἦν ὁρῶντα ‐ καὶ ἀντὶ τῆσ χειροτονίασ τῷ νεύματι τῆσ κεφαλῆσ χρωμένουσ. ὥστε μόνουσ ἄν τισ ὑμᾶσ ἔφη δι’ αἰῶνοσ ἄγειν ἐκεχειρίαν· ὧν οὐκ ἄξια πυνθάνομαι τὰ νῦν, οὐδὲ μικρόν τι καὶ ἄγνωστον τοῦ ῥυθμοῦ παραλλάττοντα. λυπηρὸν δέ μοι κἀκεῖνο, εἰ τοῖσ μὲν ἐκ γενετῆσ ὀνόμασιν οὕτω σφόδρα ἑλληνίζοντεσ ἐφαίνεσθε, ὥστ’ οὐδὲν ἦν εὑρεῖν ὡσ ἔποσ εἰπεῖν παρ’ ὑμῖν ὄνομα ὅ τι μὴ Δώριον, ἀπὸ τῶν ὑμετέρων ξένων ἀρξάμενα, ἐν δὲ τῇ πολιτείᾳ τὴν πάτριον ἁρμονίαν καὶ τὴν ἀληθῶσ Δωριστὶ μεθέντεσ κακῶν ξενικῶν καὶ πᾶσι μᾶλλον ἢ ὑμῖν προσηκόντων κληρονομήσετε. μηδαμῶσ, ὦ ἄνδρεσ καλοί τε καὶ ἀγαθοὶ, ἀλλ’ ἐνθυμηθέντεσ τὸ πάλαι τοῦτο ᾀδόμενον, ὅτι τῶν μὲν ἡμαρτημένων ἔνθεν καὶ ἔνθεν οὐκ ἔστ’ ἀνελεῖν οὐδὲν, ἀλλ’ ἔχει πέρασ οἱο͂ν ὁ καιρὸσ ἤνεγκεν, ἀκεσταὶ δὲ τῶν ἀγαθῶν φρένεσ, ὡσ ὁ τῶν Ῥοδίων φησὶν ἐπαινέτησ, καὶ τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆσ ἀναμαρτήτουσ φῦναι θεῶν καὶ τῶν ἐπὶ γῆσ οὐδεὶσ ἀναμάρτητοσ, τὸ δὲ τοῖσ εὖ λέγουσιν ἐθελῆσαι πεισθῆναι πρέπον ὑμῖν καὶ τῷ θεῷ μάλιστ’ ἂν οὕτω χαρίζεσθαι νομίσαντεσ, ᾧ τὸ ῥῆμα τοῦθ’ ὁ ποιητὴσ καθιέρωκεν ὄντι θαλαττίῳ, ὅσ κε θεοῖσ ἐπιπείθηται, καὶ πρὸσ τούτοισ λυσιτελέστερον μὲν εἶναι δουλεύειν ἢ κακῶν ἐφόδιον τὴν ἐλευθερίαν ἔχειν, ὅμωσ δ’ εἶναι δέοσ μὴ καὶ τούτου στερηθῆτε· μέγιστον δὲ πάντων ἱερὰ καὶ τάφουσ αἰσχυνθέντεσ καὶ τὸ τῆσ Ῥόδου μέχρι τούτου ζηλωτὸν ὄνομα, παύσασθε τοῦ σεισμοῦ τούτου, ὃσ ὑμῖν πανταχοῦ συμπεριέρχεται, καὶ μὴ δευτέρων σχετλιωτέρων δεῖσθε, ἀλλὰ γένεσθε ἐν ὑμῶν αὐτῶν, ἵν’ ἡμεῖσ τε ἐφ’ ὑμῖν ὡσ ἑταίροισ ἀγαθοῖσ φιλοτιμώμεθα καὶ ὑμεῖσ ἐφ’ ἡμῖν ὡσ οἱοίσ πείθειν ὅτου καιρὸσ ἀεί.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ῥοδίοισ περὶ ὁμονοίας

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ῥοδίοισ περὶ ὁμονοίας)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION