헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́43́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ῥοδιακός)

ἄνδρεσ οἱ περιλειπόμενοι Ῥοδίων, τῶν μὲν συμβεβηκότων οὔτε ἐπιλαθέσθαι ῥᾴδιον οὔτε μεμνημένουσ μετρίωσ φέρειν. ἑτέρων δ’ ἐμβόλουσ χαλκοστόμουσ, τοὺσ μὲν περὶ τοὺσ λιμένασ, τοὺσ δὲ ἐν τοῖσ ἄνω τόποισ τῆσ πόλεωσ μεμερισμένουσ σὺν πολλοῖσ καὶ λαμπροῖσ τοῖσ λαφύροισ, τοὺσ μὲν ἀπὸ τοῦ Τυρρηνῶν λῃστικοῦ, τοὺσ δ’ ἀπὸ τῶν ἔργων τῶν σὺν Ἀλεξάνδρῳ, τοὺσ δ’ εἴ ποθεν αὐτῶν ἕκαστοσ εἰσῆκτο εἰσ τὴν πόλιν. μὴ γὰρ ὅτι ὑμῖν, οἵ ποτε εὔχεσθε Ῥόδον οἰκεῖν, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ὅλωσ τελοῦσιν εἰσ Ἕλληνασ, τίσ ἂν μείζων συμφορὰ τῆσ παρούσησ γένοιτο, τοῦ κόσμου τοῦ κοινοῦ γένουσ ἀπολωλότοσ; μάλιστα δ’ ἄν τισ στενάξειεν ἐνθυμηθεὶσ ὅτι πρόσθεν μὲν τοῦτο μέγιστον εἰπεῖν ἦν περὶ τῆσ πόλεωσ διαλεγόμενον, ὅτι παρὰ μὲν τοῖσ ἄλλοισ λόγουσ ἐστὶν ἀκοῦσαι καὶ τροπαίου τι λοιπὸν ἰδεῖν καὶ μνῆμα καὶ κρήνην, καὶ δείκνυσιν ὁ περιάγων ἐν ἀμυδροῖσ τοῖσ γνωρίσμασιν, οὑτοσὶ μὲν Σεμέλησ θάλαμοσ, οὑτοσὶ δὲ Ἁρμονίασ, ἢ Λήδασ, ἤ τι τῶν τοιούτων, παρ’ ὑμῖν δὲ μόνοισ γενόμενον ἦν ἰδεῖν ἀκριβῶσ, οὐκ ἀκοῦσαι τὴν πόλιν ἥτισ ἦν. ὥσπερ γὰρ ἀρτίωσ ἀπειργασμένησ ἅπαντα ἐφαίνετο, ὥστ’ εἶναι τὸ πρᾶγμα μὴ θρήνῳ προσεοικὸσ, ἀλλ’ ἔκπληξιν καὶ ζῆλον ἅπασιν ἔχον τοῖσ ὁρῶσιν. εἰσπλέοντι μὲν εὐθὺσ λιμένεσ τοσοῦτοι καὶ τηλικοῦτοι, προβλῆσι λίθοισ εἰσ τὸ πέλαγοσ ἐξανεστηκότεσ, οἱ μὲν τοὺσ ἀπ’ Ιὠνίασ, οἱ δὲ τοὺσ ἀπὸ Καρίασ δεχόμενοι, οἱ δὲ τοὺσ ἀπ’ Αἰγύπτου καὶ Κύπρου καὶ Φοινίκησ, ὥσπερ ἄλλοσ ἄλλῃ πόλει πεποιημένοσ εἰσ ὑποδοχήν. ἐπικείμενα δὲ τοῖσ λιμέσι τὰ νεώρια ὅσα καὶ οἱᾶ ἦν, ὅτε τῆσ θαλάττησ ἐκρατεῖτε, καὶ οὐδὲν ἐλάττω παρὰ τὸν χρόνον, οὐδ’ εἰκάζειν ἀναγκάζοντα ὅπου ποτ’ ἦν ἄρα, ἀλλ’ αὐτὰ ὁρώμενα ἐκπλήττοντα. ὧν καὶ τὰσ στέγασ εἴ τισ ἄνωθεν κατεθεάσατο, εἴκασεν ἂν πεδίῳ κρεμαστῷ τινι. τριήρεισ δ’ ἐπὶ τούτοισ ὑπῆρχεν ἰδεῖν δικρότουσ καὶ τρικρότουσ καὶ εἰσ ἑπτὰ καὶ εἰσ ἐννέα στοίχουσ, τὰσ μὲν πλοί̈μουσ, τὰσ δ’ ἀποκειμένασ ὥσπερ ἐν ταμιείῳ. ὧν εἴ τισ ἐβούλετο πλεῖν ἡντινοῦν καθελκύσασ, ἐξῆν. τεμένη δὲ θεῶν καὶ ἱερὰ καὶ ἀγάλματα τοσαῦτα μὲν τὸ πλῆθοσ, τηλικαῦτα δὲ τὸ μέγεθοσ, τοιαῦτα δὲ τὸ κάλλοσ, ὥστ’ ἄξια εἶναι τῶν ἄλλων ἔργων χαριστήρια, καὶ ὡσ μὴ εἶναι διακρῖναι τί τισ αὐτῶν μᾶλλον θαυμάσειεν·

ἐώκει γὰρ αὐλῆσ ἑρ́κει τὰ τείχη καὶ τοσοῦτον ἠδύνατο παρὰ τὴν εἴσω πόλιν, ὅσον ὁρίζειν αὐτὴν, ἐπεὶ τῇ γε ἀξίᾳ πάντ’ ἦν ἴσα. ὧν γε καὶ ἓν τὸ τυχὸν ἱκανὴν ἑτέρᾳ πόλει φιλοτιμίαν εἶχεν. ἐπὶ δὲ τούτοισ εἰκόνασ μὲν χαλκᾶσ πρὸσ ἁπάσασ τὰσ ἐν τῇ λοιπῇ Ἑλλάδι, γραφὰσ δὲ τέχνησ πάσησ ἄλλασ ἀλλαχοῦ τῆσ πόλεωσ ἀνακειμένασ, καὶ κόσμουσ τοὺσ μὲν μόνουσ ὄντασ ἐνταῦθα, τοὺσ δὲ καλλίστουσ· καὶ τὴν μὲν ἀκρόπολιν πεδίων καὶ ἀλσῶν μεστὴν, τῆσ δ’ ἄλλησ πόλεωσ οὐδὲν ἕτερον ἑτέρου ὑπερέχον, ἀλλὰ διαρκῆ καὶ ἴσην τὴν κατασκευὴν οὖσαν, ὡσ γένοιτ’ ἂν οὐ πόλεωσ, ἀλλὰ μιᾶσ οἰκίασ. ἀγυιὰσ δὲ ἐξ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ διηνεκεῖσ, ἥκιστα ἀξίασ καλεῖσθαι στενωπούσ· λαμπρὰν δὲ λαμπρῶσ ἀποτεταμένην πανταχῆ τὴν πόλιν. τὸ δὲ ἐπὶ πᾶσι καὶ πρὸ πάντων θαῦμα καὶ ὀφθαλμοῖσ κόρον οὐκ ἔχον, τὸν τῶν τειχῶν κύκλον καὶ τῶν ἐγκαταμεμιγμένων πύργων τὸ ὕψοσ καὶ κάλλοσ, ἀντὶ λαμπτήρων τοῖσ προσπλέουσιν ὂν, ὥστ’ εἶναι μόνον τοῖσ εἰσ Ῥόδον καταίρουσι καὶ προσορῶσι μείζοσιν εὐθὺσ τὴν γνώμην γίγνεσθαι. τὸ δὲ πάντων κάλλιστον οὐκ ἀπηρτημένον τὸν κύκλον τοῦτον τῆσ ἄλλησ πόλεωσ οὐδὲ κενὸν οὐδὲν ἐν μέσῳ ποιοῦντα, ἀλλὰ προσεχῆ τῇ πόλει, ὥσπερ στέφανον κεφαλῇ περιθέοντα. μόνην δὲ ἦν εἰπεῖν τὴν Ῥόδον καὶ κατ’ οἰκίαν καὶ κοινῇ τετειχίσθαι. ὡσ δ’ εἰπεῖν, ἓν ἀπῆν τῶν ἀρχαίων, τὸ ναυμαχεῖν·

ἡ δ’ ἄλλη πᾶσα πόλισ καθαρὰ καθαρῶσ ἐσώζετο· καὶ μόνον εἶπεσ ἂν αὐτὴν παρακεχωρηκέναι τῆσ ἡγεμονίασ, νοῦν ἔχουσαν, αὐτὴν δ’ εἶναι τὴν ποτὲ οὐκ ὄνομα ἄλλωσ, ἀλλ’ αὐτὴν ἥπερ ἦν. νῦν δὲ οἴχεται μὲν κάλλη λιμένων, πέπτωκε δὲ στεφάνων ὁ κάλλιστοσ, ἱερὰ δὲ ἀγαλμάτων ἔρημα καὶ βωμοὶ θυσιῶν, κενοὶ δὲ δρόμοι καὶ θέατρα ἀνδρῶν· οἱ δὲ νεώσοικοι ποῦ γῆσ ἢ θαλάττησ ἐγένοντο οὐδ’ ἂν εἷσ εἰκάσειε τῶν οὐκ εἰδότων πρόσθεν· ὁ δ’ εἰκόνων ἀμφοτέρων ἀμύθητοσ ἀριθμὸσ ὁμοῦ ταῖσ πέτραισ καὶ τοῖσ λειψάνοισ τῶν διαφθαρέντων σωμάτων ἀναπέφυρται καὶ διέσπαρται· οἴχεται δ’ ἐλέφασ καὶ χρυσὸσ τῆσ τέχνησ δεύτεροσ· οἱ δ’ ἀνέχοντεσ τὰ λάφυρα ἑκασταχοῦ τοῖχοι τῷ κόσμῳ συναπολώλασιν· ὅσα δ’ ἦν ξίφη καὶ δόρατα τῶν λαφύρων, ταῦτα ἀπὸ μὲν τῶν πολεμίων δεῦρο ἐκομίσθη, ἐν δὲ τοῖσ κακοῖσ ἐνταῦθα προσλελύμανται τοὺσ παραπίπτοντασ, ὡσ ἂν μάλιστα λάβοι συμφορᾶσ περιουσίαν. ἡ πόλισ δὲ ἐν σκοπέλου μοίρᾳ λέλειπται, παρὰ τοσοῦτον οὐκ ἰσόπεδοσ, ὅσον οἱ τὴν μνήμην τοῦ πάθουσ ἀνακινοῦντεσ ἀνίσχουσι λίθοι. τοσοῦτον δ’ ὑπερβέβληκεν ἡ ταύτησ συμφορὰ πάνθ’ ὅσα Ἑλληνικὰ ἀκοῇ παρειλήφαμεν, ὥσθ’ ὧν μὲν ἀρτίωσ ἐμεμνήμην, αὐτά γε δή που ταῦτα, βασίλεια δυναστῶν καὶ θάλαμοί τινεσ δείκνυνται, καί τινα καὶ τῶν πόλεων ἔτι λείπεται μέρη, καὶ φαίησ ἂν ἐλάττουσ ἐκ μειζόνων αὐτὰσ γεγονέναι· ἐνταυθοῖ δὲ οὐδ’ ὅσον τὸν περιάξοντα ἐνοικῆσαι λείπεται. κἀκεῖ μὲν ἂν μνῆμα καὶ τρόπαιον ἴδοισ, ἐνταυθοῖ δὲ οὐδὲ τάφοσ μεμένηκεν ἀθῶοσ τῆσ ἐπηρείασ, ἀλλὰ καὶ ἔξω καὶ ἔνδον ὁμοίωσ πέπραγεν ἡ πόλισ, καὶ γέγονεν ἀντὶ μνήματοσ αὐτὴ τοῖσ πολίταισ. ἀντὶ δὲ τοῦ προσπλέοντασ καὶ πελαγίουσ καθορᾶν τὴν πόλιν ἐπιβάντασ δεῖ ζητεῖν τί ἕκαστον ἦν, ὄροσ ἀώρον βλέποντασ ἀντὶ πόλεωσ· τοσοῦτον τὸ παραλλάττον αὐτῇ παρ’ αὑτὴν καὶ τὰ τῶν ἄλλων ἀτυχήματα συμβέβηκεν. ὥστε συγγνώμη πᾶν καὶ λέγουσι καὶ ποιοῦσιν ὑμῖν. ἀλλὰ καὶ τούτων οὕτωσ ἐχόντων φέρειν χρὴ, τὸν παλαιὸν λόγον· ὀρθῶσ ἔχειν νομίσαντασ, ὅτι τὰ μὲν γεγονότα οὐκέτ’ ἂν ἄλλωσ ἔχοι, οὐδ’ εἰ πάντα μὲν αἰτιώμενοι καὶ κακίζοντεσ τὴν τύχην λέγοιτε, πάντα δὲ ὑμᾶσ αὐτοὺσ τρόπον ἀθυμίᾳ διαφθείροιτε·

τὸ δὲ ταῦτα εἰσ ὅσον ἐστὶ καλῶσ ἐνεγκεῖν κέρδοσ οὐ μικρὸν ὡσ ἐν τοιούτοισ. ἐστὲ δὲ οὐκ ἀτυχημάτων ἐνδεεῖσ, ὥστε προστιθέναι τούτοισ, ἀλλ’ ἀφαιροῦντεσ μᾶλλον τῶν συμβεβηκότων καὶ τῆσ ἐγχωρούσησ ἀεὶ ποριζόμενοι ῥᾳστώνησ ἀφορμὰσ εὖ φρονοῖτ’ ἂν καὶ ποιοῖτε ἃ δεῖ. εἰδέναι τε χρὴ Ῥοδίουσ ὄντασ ἔτι ὁπόσοι ποτὲ καὶ λέλειφθε, καὶ τοῦτο τὸ σεμνὸν καὶ τίμιον εἰσ Ἕλληνασ καὶ βαρβάρουσ ὄνομα προσαφῃρημένην ὑμᾶσ τὴν τύχην, οὗ δεῖ φρονοῦντασ ἄξια φαίνεσθαι. καιρὸσ δὲ νῦν εἴπερ ποτὲ, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, σῶσαι μὲν ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐκ τῶν περιεστηκότων, βοηθῆσαι δὲ τῷ γένει τῆσ νήσου, στῆναι δὲ πρὸσ τὴν τύχην λαμπρῶσ, ἐνθυμηθέντασ ὑμῶν τὸν τοῦ πολίτου κυβερνήτου λόγον, ὃσ ἔφη χειμαζομένησ αὐτῷ τῆσ νεὼσ καὶ καταδύσεσθαι προσδοκῶν τοῦτο δὴ τὸ θρυλούμενον, ἀλλ’ ὦ Ποτειδὰν, ἴσθι ὅτι ὀρθὰν τὰν ναῦν καταδύσω· ὡσ οὐδὲν ἂν πράξασ ἀγεννὲσ οὐδὲ ταπεινὸν οὐδὲν τοῖσ παροῦσιν, ἀλλὰ πάντα ἂν τὰ αὑτοῦ πληρώσασ πρότερον ἢ κακῶσ ἀπολούμενοσ· ὡσ τοῦ μὲν ἀπολέσθαι καὶ καταδῦναι τὴν ναῦν τὴν τύχην κυρίαν οὖσαν ἀεὶ, τοῦ δὲ ἃ χρὴ πρᾶξαι πρὸ τούτου οὐκέτ’ ἐν ἄλλῳ τὴν ἀπαίτησιν, ἀλλ’ αὐτὸν αὑτῷ τινα τοῦτο ὀφείλοντα, καὶ οὗ μόνου κύριόσ ἐστιν, οὐχὶ δέον προλιπεῖν ἔτι ζῶντα. ὑμεῖσ τοίνυν μὴ πεπτωκυῖαν τὴν πόλιν ἔτι μᾶλλον ἐπικαταβάλητε, ταπεινότητα τῷ καιρῷ προσθέντεσ, ἀλλ’ ἐπειδήπερ προκατέδυ πληγεῖσα, ὑμεῖσ οἱ λοιποὶ μένετε ἐν ὑμῶν αὐτῶν. καὶ γὰρ αἰσχρὸν καὶ οἴκοθεν ἔστ’ ἔχον τὸ ἔγκλημα, ἑνὸσ ἀνδρὸσ ἀγεννεστέραν φανῆναι τὴν πόλιν ὑμᾶσ τουτουσὶ καὶ μὴ δεῖξαι τοῦθ’ ὅτι καὶ δυστυχοῦντεσ ἴστε ὑμᾶσ αὐτούσ. οὕτω καὶ παρ’ ἀξίαν ταῦτα πεπονθέναι δόξετε. καλὸν γὰρ οἶμαι κἀν τοῖσ ὅπλοισ νικᾶν, καὶ ναυμαχοῦντασ τρόπαια ἱστάναι ἔχει φιλοτιμίαν καὶ τῆσ ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ σπουδῆσ οὐκ ἄξιον τοὺσ ἀγαθοὺσ ἄνδρασ ἐξίστασθαι, ὧν καὶ οἱ ὑμέτεροί ποτε ὄντεσ πρόγονοι μεγάλην εἰκότωσ καὶ θαυμαστὴν δικαίωσ δόξαν ἐκτήσαντο. ἐπεὶ δὲ πᾶσαί τε ὑποθέσεισ τῶν τοιούτων ἀγώνων ἐξήκουσι καὶ τὰ τῶν νῦν καιρῶν ἕτερον ἀγῶνα ἀπαιτεῖ παρ’ ὑμῶν, τοῦτον ὑποστῆναι δεῖ.

τίσ δ’ ἂν ἔτι σωφρονοίη τῆσ σχετλίασ ἐκείνησ μεσημβρίασ μνησθεὶσ, ἐν ᾗ τὸ κακὸν πρῶτον ἤρχετο καὶ κατῄει, ἡνίκα εἱστήκει μὲν ἡ θάλαττα καραδοκοῦσα τὸ μέλλον, ὥσπερ ἄλλον τινὰ χειμῶνα μέγαν καὶ ἀνήκεστον προσδεχομένη, σιγὴν δ’ εἶχεν ἅπασ ὁ ἀὴρ, ὥσπερ προσδοκῶν τὸ ἐσόμενον, καὶ ὄρνιθεσ καὶ πάντα ἡσύχαζον ἐπὶ τῷ μέλλοντι, ὑπέκειτο δὲ ἄρα ἡ πόλισ τοιούτῳ παθήματι καὶ ἐπὶ ταύτην πᾶσ ὁ σεισμὸσ ἠρτύετο· καὶ πολὺ τοῦθ’ ὑμῖν ἐνδοξότερον καὶ κάλλιον ἐκείνων τῶν ἀγώνων, ἀντιτάξασθαι τῇ τύχῃ καὶ ταύτησ στῆσαι τρόπαιον, εἰ καὶ σφόδρα ὑμῖν ἐνήλατο τὴν πρώτην. τῆσ μὲν γὰρ ἐκεῖ νίκησ οὐδεὶσ τηλικοῦτόσ ἐστιν ὅστισ ἐστὶ κύριοσ διὰ τέλουσ, ἀλλ’ ὁ δαίμων τὸ πλεῖστον ἔχει μέροσ, τῆσ δὲ ἐνταῦθα ἡ γνώμη κυρία. ταύτην οὖν δείξατε ἔχοντεσ οἱάν χρὴ καὶ μὴ πάντ’ ἐλάττουσ τῆσ τύχησ γένησθε, ἀλλ’ ἀγωνίσασθε πρὸσ αὐτὴν νῦν, ἐπειδήπερ ἔμπροσθεν οὐκ ἐξῆν. εἰ μὲν γὰρ ἔχομεν ἀξίωσ ἀποδύρασθαι, κἂν ἁπάσασ τὰσ ὑπολοίπουσ τοῦ βίου νύκτασ καὶ ἡμέρασ συνάψωμεν, τοῦτο ποιῶμεν. ἄξιον γὰρ Ἑλλάδι ἀνακαλέσαι γε οὐκ εἰσ τρὶσ μόνον, ἀλλὰ καὶ μυριάκισ Ῥόδον οὕτω πεπραγυῖαν. νῦν δὲ τίσ οὕτωσ ἢ λόγοσ ἐστὶν ἰσχυρὸσ ἢ σοφιστὴσ ἄκροσ ἢ διαρκὴσ ὅστισ ἂν ἀξίωσ καταθρηνήσειε τὰ παρόντα, μὴ πολλοστὸν μέροσ ὧν οἰέται λέγειν παραλιπὼν, ἀλλ’ ἑξῆσ ἅπαντα; τοῦτο γάρ ἐστι καὶ τὸ πάντων ἀτοπώτατον, ὅτι ὀδυρόμενοι τὰ συμβεβηκότα καὶ διεξιόντεσ ὡσ ἀνυπέρβλητα τὰ πλεῖστα αὐτῶν παραλείπομεν καὶ οἰόμεθα λέγειν οὐ λέγοντεσ. τίσ γὰρ ἂν ἢ τὰσ συμφορὰσ εἴποι πρὸσ ἀξίαν τὰσ καινὰσ ταύτασ καὶ ἀτόπουσ καὶ πέρα πάσησ κακῶν φορᾶσ γεγονυίασ, ἢ τὴν ἀκμὴν αὐτὴν τοῦ περιστάντοσ ὑμᾶσ πράγματοσ; ὁ δὲ ἥλιοσ τελευταῖα δὴ τότε ἐπέλαμπε τὴν ἑαυτοῦ πόλιν, καὶ παρῆν ἐξαίφνησ πάντα ὁμοῦ τὰ δεινά.

ὑπανεχώρει μὲν ἡ θάλαττα καὶ πᾶν ἐψιλοῦτο τῶν λιμένων τὸ ἐντὸσ, ἀνερριπτοῦντο δὲ οἰκίαι καὶ μνήματα ἀνερρήγνυντο, πύργοι δὲ πύργοισ ἐνέπιπτον καὶ νεώσοικοι τριήρεσι καὶ νεῲ βωμοῖσ καὶ ἀναθήματα ἀγάλμασι καὶ ἄνδρεσ ἀνδράσι, καὶ πύργοι λιμέσι, καὶ πάντα ἀλλήλοισ. ἐν ὅσῳ δὲ ἀνὴρ ἄγκυραν εἰσ ἀπόπλουν ἀνήρτητο, μεταστραφεὶσ οὐκέτ’ εἶχεν ἰδεῖν τὴν πόλιν, ἀλλ’ ἐγίγνετο πάντα ὁμοῦ, οἱ λιμένεσ ἐπὶ ξηροῦ, ἡ πόλισ ἐν κόνει, δρόμοι κατ’ οἰκίασ ἐκ στενωπῶν, εἰσ στενωποὺσ ἐξ οἰκιῶν, θάνατοι κατ’ οἰκίασ, ἐν ἱεροῖσ, ἐν θύραισ, ἐν πύλαισ. ἔξω μὲν τὰ μνήματα ἀνερρίπτει τοὺσ κειμένουσ, ἔνδον δὲ ἐκρύπτοντο οἱ τελευτήσαντεσ· τῶν δ’ ὥσπερ τὰ εὐκταῖα ἀναθήματα χεῖρεσ ἐπ’ ἄκρων τοίχων, τῶν δὲ πόδεσ, τῶν δ’ ἄλλο τι λείψανον ἑωρᾶτο· καὶ οὐδὲ ταῦθ’ ἕκαστα ἐνῆν εἰκάσαι τίνων λείπεται. καὶ οἱ μὲν τὰσ ἑαυτῶν φεύγοντεσ οἰκίασ ἐν ταῖσ ἑτέρων ἀπώλλυντο, οἱ δ’ ἐν ταῖσ ἑαυτῶν ὑπ’ ἐκπλήξεωσ μένοντεσ, οἱ δὲ ἐκθέοντεσ ἐγκαταλαμβανόμενοι, οἱ δὲ ἀπολειφθέντεσ ἡμιθνῆτεσ, οὐκ ἔχοντεσ ἐξαναδῦναι οὐδὲ αὑτοὺσ ῥύσασθαι, κακῶν ἐπιθήκην τὸν λιμὸν προσελάμβανον, καὶ τοσοῦτον κερδαίνοντεσ, ὅσον γνῶναι τὴν πατρίδα οὐκ οὖσαν, ἐπαπώλλυντο. τῶν δὲ διέκρινε τὰ σώματα ἡ τύχη, καὶ τὰ μὲν ἡμίσεα εἴσω θυρῶν ἀπείληπτο, τὰ δ’ ἡμίτομα ἔξω προὔκειτο. καὶ τούτοισ ἕτερα αὖ προσενέπιπτε σώματα, σκεύη, λίθοι, ὅ τι ἑκάστῳ φέρων ὁ σεισμὸσ ἀνέμιξεν. οἱ μὲν προσεδόκων, οἱ δὲ τοὺσ οἰκείουσ ἐζήτουν, οἱ δ’ οὐκ εἶχον πότερ’ αὑτοὺσ ἢ τοὺσ ἑαυτῶν ὀδύρωνται· οἱ δὲ ἀπῴμωζον τὴν πόλιν, οἱ δὲ ἐνεπίμπραντο, ὁμοῦ τῶν ὀρόφων καὶ τῶν ἑστιῶν γενομένων. οἱ δὲ παῖδασ ἐξαρπάζοντεσ αὐτοὶ κατελαμβάνοντο, οἱ δὲ ἑαυτοὺσ ἐπαπεκτίννυον. ὁ δὲ κῶμοσ ἦν ἄγριοσ τοῦ τότε ἀρίστου. οἱ μὲν οὐ πρὸ πολλοῦ κληθέντεσ νυμφίοι ἔκειντο εἰσ οὐδὲν καλὸν ᾄσαντεσ τὸν ὑμέναιον, οὐ ῥᾴδιον γνῶναι πότερον αὐτοὶ δυστυχεῖσ, ἢ ἃσ ἠγάγοντο οἱ δὲ ἀπὸ θαλάττησ ἀναβεβηκότεσ τὴν πατρῴαν ἑστίαν ἀπιστοτέραν τῆσ θαλάττησ εὑρ͂ον·

οἱ δὲ ἐπ’ ἀναγωγὴν σπεύδοντεσ τελευταῖα δὴ τότε οἴκοθεν ἀνήγοντο, προκαταδύσησ αὐτοῖσ τῆσ πατρίδοσ. κατεῖχε δὲ ὁμοῦ σεισμὸσ θαλάττησ, νεφέλησ κτύποσ, οἰμωγαὶ, πάταγοσ πτωμάτων, γῆσ ἐκφυσήματα. οἶμαι γὰρ οὔτε τοὺσ ὑπὲρ Αἴγυπτον καταρράκτασ οὔτε τὴν τῆσ ἔξω θαλάττησ ῥαχίαν οὔτε σκηπτοὺσ πυρφόρουσ οὔθ’ ὅ τι πλεῖστον ἠχεῖ κατ’ ἀνθρώπουσ τῷ τότ’ εἶναι κακῷ καὶ κτύπῳ παραβαλεῖν, ὃσ ἐξ ἁπάντων εἷσ ἠγείρετο συμμιγὴσ, τὴν ἀπροσδόκητον καὶ ἄχαριν συναυλίαν πληρῶν, ἐφ’ ᾗ Ῥόδοσ ἐξωρμήκει· συνενήνεκτό τε εἰσ ταυτὸν νεκροὶ, βωμοὶ, στέγαι, κόνισ, αἷμα, ἔπιπλα, ὄροφοι, θεμέλια, οἰκέται, δεσπόται, μέλη σωμάτων, εἰκόνεσ, σφαγαὶ, τάφοι, δεῖπνα. οἱ μὲν τοῖσ σώμασι τῶν φιλτάτων σκηνοῦντεσ ἐλάνθανον αὑτοὺσ, οἱ δὲ ἐζήτουν τὰ λοιπὰ ἑαυτῶν οἱ μὲν πόδασ, οἱ δὲ χεῖρασ, οἱ δ’ ὅ τι ἕκαστοσ ἐπηρώθη τοῦ σώματοσ, οἱ δὲ καὶ συνέθαπτον ταῦτα τοῖσ οἰκείοισ, οἱ δ’ ὑπὸ τῶν ἑκατέρωθεν ἐμπεσόντων συσχεθέντεσ ἠνείχοντο, οἱ δὲ πρότερον κατωρύχθησαν ἢ ἀπέθανον· πᾶν δὴ κακῶν εἶδοσ καὶ ἅ τισ μηδεπώποτε ἐπενόησε, τότε πρῶτον εἰσεῖδεν. εὔξασθαι δ’ οὐκ εἶχον οἱ λοιποὶ πότερα ὅπωσ σωθῶσιν ἢ ὅπωσ ἀποθάνωσι. ποῖοι ταῦτα κήρυκεσ, ἢ τίνεσ ποιηταὶ καταθρηνήσουσιν ἀξίᾳ τῇ φωνῇ; τίσ ἀρκῶν διηγήσασθαι; ποῖον γὰρ πάθοσ ὀξύτερον, εἰ δὲ βούλει, μακρότερον, ποίαν πόλιν Ἑλληνίδα ἢ βάρβαρον ἐν τῷ παντὶ χρόνῳ κατέλαβε τοιοῦτον; ὅτε ἀνατραπεῖσα μὲν ἡ πόλισ ἔκειτο θᾶττον ἢ ναῦσ καταδῦσα πώποτε, ἡμέραι δὲ καὶ νύκτεσ ἐπιλαμβάνουσαι τοὺσ μὲν ὅσον ἐμπνεῖν ζῶντασ ἀνέφαινον τραυματίασ τῶν λοιπῶν τοῖσ πλείστοισ, τοὺσ δὲ τελευτήσαντασ σεσηπότασ, οὐδ’ ὁτιοῦν ἔχοντασ ἀκριβὲσ τῶν μελῶν, ἀλλ’ ὡσ ἑκάστου τι ἀφεῖλεν ἢ προσέθηκε τὸ πτῶμα. πυραὶ δ’ ἀήθεισ ἐκάοντο ὁμοίωσ νύκτα καὶ ἡμέραν, ταῖσ πρόσθεν ἱερομηνίαισ ἀντίστροφοι·

ἀντὶ δὲ χρυσείων καὶ ἀργυρείων μετάλλων διωρυχῆσ τοὔδαφοσ τῆσ πόλεωσ παρεῖχε καὶ εἰσ μῆνασ ἐκκαθαίρειν τοὺσ κειμένουσ. καὶ πρότερον μὲν, ὦ Ζεῦ, τὰσ φονικὰσ δίκασ ἔξω πυλῶν ἐδικάζετε, ὡσ οὐδὲ καταψηφίσασθαι θάνατον ἐντὸσ τείχουσ εὐσεβῶσ ἔχον ὑμῖν, νυνὶ δὲ ἐπὶ μιᾶσ ἡμέρασ τοσούτων ὄλεθρον ὁ δαίμων κατέγνω ἅμα τ’ εἴσω πόλεωσ καὶ σὺν αὐτῇ, καὶ τούτουσ ἐν αὐτῇ κάειν ἠναγκάζεσθε οἱ λοιποὶ, καὶ τὴν ἄβατον τοῖσ ἀνδροφόνοισ πόλιν ταφὴν τῶν ἀπολλυμένων ἑκάστῳ κατέστησε. καὶ τὰ μὲν πρόσθεν λεγόμενα ταῦτα μυθολογήματα ἦν, ὅτι τήνδε τὴν νῆσον οὖσαν ὑπὸ τῇ θαλάττῃ καὶ κεκρυμμένην Ἡλίῳ δῶρον ἀνεῖσαν θεοὶ, τὰ δὲ νῦν εἰσ τοὐναντίον περιέστηκε διηγεῖσθαι, ὅτι ἥδε ἡ πόλισ κατὰ γῆσ ἔδυ καὶ ἀπῆλθεν ἐξ ἀνθρώπων, ὄντοσ ὑπὲρ γῆσ ἡλίου, καὶ ἐπεῖδεν ἥλιοσ ἐν Ῥόδῳ τὰ ἀθέατα θεάματα ἑαυτῷ. καὶ Ὅμηροσ μὲν πλοῦτον ἔφη καταχέαι τὸν Δία τῇ νήσῳ καὶ τοῖσ περὶ Τληπόλεμον προγόνοισ ὑμῶν, καὶ Πίνδαροσ παραλαβὼν ὗσαι χρυσὸν νεφέλην ξανθὴν ἐπιστήσαντα. νῦν δὲ οἱᾶ κατέχεε δῶρα ὁ δαίμων, οἱο͂ν νέφοσ ἔστησεν ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ, ὡσ ἀνάξια μὲν ἐκείνων τῶν πρότερον, ἀνάξια δὲ ὑμῶν καὶ τοῦ τῆσ πόλεωσ σχήματοσ. καὶ νῦν Κάρπαθον μὲν καὶ Κάσον καὶ ἄλλασ νήσουσ οἰκουμένασ ἔστιν ἰδεῖν, οὐδὲν ἐχούσασ ὅ τι εἴπωσι καὶ παρ’ ὧν φόρον ἐκλέγειν ὑμῖν πρὸ τοῦ μικρὸν ἦν, καὶ ἄλλα πολίσματα ὑπόψαμμα λυπρὰ καὶ ἀμφισβητήσιμα. Ῥόδοσ δὲ, ὦ Ζεῦ, καὶ πάντ’ ἐφορῶν ἥλιε πλὴν Ῥόδου, νῦν οὐδαμοῦ, ἀλλ’ ὥσπερ οἱ τοὺσ μύθουσ λέγοντεσ διηγεῖσθαι δεῖ τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ τοὺσ παρ’ ἡμῶν παραλαμβάνοντασ, ὡσ ποτὲ ἦν καὶ Ῥόδοσ ἀντιπέρασ Καρίασ πόλισ ὡρ́ᾳ καὶ μεγέθει περιφανὴσ, καὶ τὸν τόπον δεικνύειν ὡσ τὸν Ιἀλύσου καὶ Καμείρου νῦν. καὶ τὸν μὲν τῶν Ἁλίων ἀγῶνα ποιήσετε, καὶ τὸ χωρίον μεμένηκε σῶν οὗ ποιήσετε· ἡ δὲ ἐπώνυμοσ αὕτη τῆσ Νύμφησ τοῦ θεοῦ σχῆμα ἀκτῆσ μετείληφε.

καὶ πάλαι μὲν τὰ ἐκ τῶν γυναικῶν τῶν ἀποκειραμένων μηχανήματα ἐδείκνυτε τοῖσ ἐπιδημοῦσι καὶ θαυμαστὸν ἦν, νῦν δὲ αὐτὴν τὴν πόλιν ἐν τοιαύτῃ θέᾳ λείπεται παριστᾶν καὶ δεικνύναι τοῖσ εἰσαφικνουμένοισ θέατρον καὶ βουλευτήριον, καὶ πίνακασ ἡμιρραγεῖσ καὶ σκοπέλουσ ἀντὶ πύργων δεικνύντασ, οἰκτρὰ τῆσ ὀνομαστῆσ ποτε Ῥόδου τὰ λείψανα. μεγέθουσ δὲ ἑτέρων πόλεων εἰσ τὸ μέσον λεγομένου οὔτε ἀντιλαβέσθαι ἐξέσται οὔτε μὴ ῥήγνυσθαι σιωπῶντα. ἁπλῶσ δ’ εἴσεσθε μὲν οἱάσ πόλεωσ στέρεσθε, ὁποίασ δ’ οὐχ ἕξετε δεικνύναι, καὶ ἐπὶ μέν γε τοῦ νῦν παρόντοσ χρόνου τοὺσ εἰδότασ πρότερον τῶν Ἑλλήνων ἐπιμαρτύρασθαι, ἐπειδὰν δὲ καὶ τούτουσ ἡ προσήκουσα μοῖρα ἀπαγάγῃ, τί δὴ λοιπὸν πλὴν ἐρήμην ὀφλεῖν ὅ φασι, γνωριζομένουσ, ὦ δαίμονεσ, οὐκ ἀπὸ τῶν ναυμαχιῶν οὐδ’ ἀπὸ τῶν λιμένων τε καὶ νεωρίων οὐδ’ ἀπὸ τοῦ κόσμου τοῦ κατὰ τὴν πόλιν, ἀλλ’ ὅτι μέγιστα τῶν Ἑλλήνων ἠτυχήσατε· καὶ δεήσει Ῥόδου μεμνημένουσ μὴ γαυριᾶν, ἀλλὰ θρηνεῖν. μόνοισ δὲ οἷσ ὑμεῖσ πεπόνθατε νῦν καὶ οἱ πρὸ ἑξακοσίων ἐτῶν ἄνδρεσ ἔνδοξοι συνηδίκηνται καὶ οἵ γε μηδὲν τῇ πόλει προσήκοντεσ κοσμοῦντεσ τὴν πόλιν τοῖσ ἑαυτῶν ἔργοισ ἀντεκοσμοῦντο τῇ μνήμῃ. ταῦτα τοίνυν τὰ οὕτωσ δεινὰ καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχοντα, ὡσ ἂν δόξαι τισ, ἐνεγκεῖν δεῖ, μάλιστα μὲν δὴ καὶ πρῶτον κατ’ αὐτὴν τὴν τῆσ ἀνάγκησ συμβουλὴν καὶ τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσῳ δακρύων χώραν παρελήλυθεν· ἃ γὰρ οὐκ ἔστι κατ’ ἀξίαν ὀδύρασθαι, πῶσ οὐκ ἀναγκαῖον ἀπαλγήσαντασ ἐᾶν καὶ τοῦτο δὴ τὸ λεγόμενον μύσαντασ φέρειν; ἔτι δὲ τὰ μὲν φαῦλα τῶν ἀτυχημάτων οὐδὲν δεῖται μεγάλησ τῆσ πρὸσ αὐτὰ παρασκευῆσ, τὰ δὲ μείζονα ἀνάγκη μεγάλωσ καὶ φέρειν, οὐχ ἁπλῶσ λέγω μεγάλωσ, ἀλλὰ φρονήματι. ὥσπερ γὰρ πρὸσ τοὺσ μείζουσ τῶν πολέμων πλείονοσ δεῖ καὶ τῆσ παρασκευῆσ, τοὺσ δ’ ἐλάττουσ κἂν ἀπὸ φαυλοτέρασ διαφέροι τισ, οὕτωσ καὶ τῶν δεινῶν ὅσα ὑπερβέβληκε μεγάλησ δεῖται τῆσ τῶν παθόντων ῥώμησ πρὸσ αὐτά.

δεῖ δὴ κατὰ κράτοσ αὐτοῖσ ἀνθίστασθαι καὶ παντὶ τῷ θυμῷ παρεσκευασμένουσ τὸν ἀγῶνα τοῦτον ἀγωνίζεσθαι, εἴπερ μὴ μέλλοι τισ καταληφθεὶσ παρενεχθήσεσθαι, λογιζομένουσ ὅτι πρότερον μὲν οἱ τὰσ εἰκόνασ καὶ τοὺσ ἀνδριάντασ ὁρῶντεσ τὴν τῶν πεποιηκότων ἐκεῖνα τέχνην ἐθαύμαζον, νῦν δὲ τὴν ὑμετέραν ἅπαντεσ θαυμάσονται γνώμην, ἐὰν καὶ χωρὶσ τούτων φαίνησθε φρονοῦντεσ ἐφ’ ὑμῖν αὐτοῖσ. ὅλωσ δὲ ὥσπερ τὸν χρυσὸν ἡ βάσανοσ δείκνυσιν, οὕτω τοὺσ ἄνδρασ τοὺσ ἀγαθοὺσ κρίνουσιν αἱ συμφοραί· καὶ ὑμᾶσ πάντα ταῦτα ὁποῖοί τινέσ ἐστε δείξει νῦν, ὁ σεισμὸσ, ὁ ἐμπρησμὸσ, ἅπαντα ὅσα ἠκολούθησεν ἑνὶ τῷ πρώτῳ κακῷ. καίτοι παράδοξον ποιῶ· δεόμενοσ γὰρ παραμυθίασ αὐτὸσ τῆσ ἐφ’ ὑμῖν, ὑμᾶσ κατέχειν ἀξιῶ. ὅ μοι καὶ αὐτὸ δικαίωσ ἂν συλλαμβάνοι πρὸσ τὸ πείθειν. τοὺσ γὰρ συμπεπονθότασ ταῖσ γνώμαισ ἡγοῦμαι καὶ συμβούλουσ ἀξιοπίστουσ εἰκότωσ ἂν τοῖσ εὖ φρονοῦσιν εἶναι. ὧν γὰρ τὰ αὐτὰ ἅπτεται καὶ φροντίζειν τούτουσ εἰκὸσ περὶ τούτων καὶ λέγειν ἐπ’ εὐνοίᾳ καὶ τὸ δυνατὸν πρώτῳ τούτῳ βεβαιοῦν τῷ παραπλησίωσ διακειμένουσ ὅμωσ ἀξιοῦντασ φέρειν φαίνεσθαι. ἡγοῦμαι δ’ ἔγωγε καὶ τὸ τηλικαῦτα ἀτυχεῖν οὐ τοῖσ μικροτάτοισ τῶν ἀνθρώπων ἀποκεῖσθαι οὐδὲ τοῖσ οὐκ ἔχουσιν ὅθεν πέσωσιν, ἀλλὰ τοῖσ δυναμένοισ δέξασθαι τοῦτο τὸ μέτρον τῆσ συμφορᾶσ. ἀλλ’ οἰέσθε Σερίφου πρὸσ θεῶν, ἢ Σύμησ ταυτησὶ τὸ πτῶμα τοῦτο, ἤ τινοσ ἄλλησ τῶν πολλῶν καὶ ἐν κύκλῳ νήσων; Ῥόδοσ οἶμαι τοσούτων καὶ τηλικούτων εἶχε στερηθῆναι. ὑμῖν δὲ ἄμφω τὰ ἄκρα ὁ δαίμων ἀπένειμεν· ἀρετῇ τε γὰρ καὶ δυνάμει καὶ κατασκευῇ πόλεωσ ὑπερβάλλεσθε τῶν ἄλλων τὰσ φανερὰσ, ἐπεὶ δὲ ἔδει καὶ τῶν ἐναντίων πεῖραν λαβεῖν, ὡσ οὐκ ἔδει, ἐξίσωσε καὶ ταῦτα ἡ τύχη τοῖσ ἄνω πλεονεκτήμασι· μέγιστα δὲ ἔχοντεσ μεγίστων ἐξεπέσετε. ὥσπερ δὲ Ἡσίοδοσ ἔφη τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆσ γῆσ συμπεσόντων μέγιστον ἂν γενέσθαι κτύπον, ὡσ τοῦτο ὂν μέγιστον τῶν ἀφ’ ὑψηλοῦ πτῶμα, οὕτω τῶν ἐν γῇ Ῥόδοσ πεσοῦσα μέγιστον ἤχησε καὶ εἰσ πλείστουσ ἡ αἴσθησισ αὐτῆσ ἀφίκετο καὶ Ἕλληνασ.

καὶ βαρβάρουσ, καὶ τούσ γε Ἑλλήνων καὶ βαρβάρων ἄρχοντασ αὐτούσ. οὐ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν ἢ ἀποκεκόσμηται πᾶσα ἡ θάλαττα καὶ χηρεύει τὸ λοιπὸν ὧν ἥκιστα ἐχρῆν. ὥστ’ εἰκότωσ πλείστουσ καὶ τοὺσ συναχθομένουσ ἔχετε. οὔτε γὰρ ἀφανὲσ τὸ πρᾶγμα διὰ τὸ μέγεθοσ οὔτ’ ἦν ὅστισ ὑμῖν ἐφησθήσεται. πάντων γὰρ κοινοὶ ξένοι καὶ φίλοι, πολλῶν δὲ καὶ σωτῆρεσ ἦτε, ἀγαθοὶ μὲν ἡγεμόνεσ καὶ προπομποὶ τῶν παραπλεόντων ἐπ’ ἀμφότερα τὴν νῆσον, ὧν ἐποίησεν Ὅμηροσ ἐν μύθῳ Φαιάκων ἡδίουσ καὶ λαμπρότεροι, ὀνομαστοὶ δὲ καὶ τοῖσ ἐπ’ ἐσχατιαῖσ γῆσ. ὥστε καὶ τοῖσ οὐκ εἰδόσι τὴν πόλιν παρὰ τῶν εἰδότων ἀκούουσιν, εἰ καὶ τἄλλα καθ’ ἡδονὴν βεβιωμένα αὑτοῖσ εἶχον λέγειν, τοῦτο γοῦν ἓν οὐκ ἐλάχιστον δοκεῖν ἐνδεῖν, ὅτι μὴ εἶδόν πω Ῥόδον. καὶ δῆτα καὶ ἀπορήσαι τισ ἂν ποτέροισ νῦν μᾶλλον ἄξιον ὀδύρασθαι, πότερον τοῖσ ἀθεάτοισ τῆσ πόλεωσ, ἢ τοῖσ ὡμιληκόσιν. οἱ μὲν γὰρ ἐστέρηνται τοῦ καλλίστου θεάματοσ, οἱ δ’ ὧν εἶδον τοῦ μεγίστου, ὅσον δ’ ἐκέρδαναν, τοσοῦτον ἐζημίωνται· οὐ γὰρ ἀγνοοῦσιν ἡλίκον τι χρῆμα ἀπόλωλεν. ᾗ καὶ μάλιστα χρὴ προθυμηθῆναι εὐκόλωσ καὶ γενναίωσ τοῖσ παροῦσι χρήσασθαι, ὅτι πολλοὺσ θεατὰσ καὶ μάρτυρασ τοῦ πῶσ αὐτὰ διοίσετε ἔχετε, οἷσ καλῶσ ἔχον ἐστὶ καὶ Ῥοδίων ἔργον ἐνδείξασθαι τῆσ εὐγενείασ τὴν περιουσίαν, ὅτι κἂν δεκάκισ τὰ τείχη πέσῃ, τὸ γοῦν ἀξίωμα τῆσ πόλεωσ οὐ πεσεῖται, ἑώσ ἂν εἷσ λείπηται Ῥοδίων, ἀλλ’ ἑστήξει καὶ μενεῖ σῶν· ἵνα μὴ συνάχθωνται μᾶλλον ἢ θαυμάζωσιν ὑμᾶσ, μηδ’ ἐπὶ θρήνων μέμνωνται τῆσ πόλεωσ, ἀλλ’ ἐπὶ ζήλω τῶν λειφθέντων· μηδ’ ὑμᾶσ ἐκεῖνοι παραμυθῶνται πέμποντεσ, ἀλλ’ ὑμεῖσ ἐκείνουσ, τὸ πάτριον τοῖσ Δωριεῦσι σώζοντεσ φρόνημα, ὃ νῦν ἐν ὑμῖν μόνοισ ἢ μάλιστά γε ἐδείκνυτο τῶν Ἑλλήνων.

καὶ ἔγωγε εἰ μὴ λίαν παράδοξα ἐρεῖν ἔμελλον, ὑμᾶσ ἂν πρέσβεισ ἐκέλευσα πέμπειν πανταχοῖ τῆσ Ἑλλάδοσ, τοὺσ παραμυθησομένουσ ἑκάστουσ καὶ κελεύσοντασ μὴ κατοικτείρειν ὑμᾶσ, ὡσ οὐ πάτριον ὂν τῇ Ῥόδῳ καὶ ὑμῖν Ῥοδίοισ οὖσι θρηνεῖσθαι μᾶλλον ἢ ζηλοῦσθαι· καὶ τῶν περιιόντων τούτων πρέσβεων καὶ αἰτούντων ἑτέρουσ ἕτερα οὐδὲν ἀτιμοτέρα τῇ πόλει κατ’ ἐμὴν δόξαν αὕτη ἦν ἡ πρεσβεία. ἀναγκαῖα μὲν γὰρ καὶ ταῦτα οἶμαι καὶ χρείαν ἔχοντα ‐ τίσ δ’ ἂν ἐπιτιμήσειε; ‐ πέμπειν ἑτέρουσ ἑτέρωσε ἐπαγγέλλειν, ὥσπερ πολίταισ ἅπασι τοῖσ Ἕλλησιν εἰσφορὰσ κοινὰσ ἐπιτάττοντασ· καί μοι ταῦτα συνδοκεῖ. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ εἰσ αὐτὰ ταῦτα τὸ σχῆμα ἐκεῖνο συντελοῦν ἦν. τίσ γὰρ οὐκ ἂν ἐθαύμασε; τίσ δ’ οὐκ ἂν ἐπήρκεσε; τίσ δ’ οὐκ ἂν αὐτὸσ αὑτῷ χαρίζεσθαι μᾶλλον ἢ ὑμῖν εἶναι τὸ τοιοῦτον ἐνόμισεν; ἀλλ’ εἰ μὴ περιπέμπειν ταύτην τὴν πρεσβείαν ἔνεστι μηδ’ ἐγχωρεῖ, πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ χρὴ ταῦτα διαπρεσβεύσασθαι, ἵνα καὶ τὸ τρίτον ἀποδῶτε οἷσ ἀρτίωσ εἶπον δυοῖν, καὶ μὴ οὗ μάλιστα δεῖ μόνον ἐλλίπητε. μέγιστοι τῶν Ἑλλήνων μέγιστα ἐπλήγητε· ἄριστα ἐνεγκεῖν ταῦτα δεῖ, ἵνα πανταχοῦ τῶν μεγίστων τετυχηκυῖα ἡ πόλισ φαίνηται καὶ ἐξ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ παραπλησίωσ ᾖ πράττουσα, καὶ δύο τοῖσ ἄκροισ προσήκουσιν ὑμῖν ἓν τὸ μέσον συγκαταληφθῇ καὶ τὰ νῦν δοκοῦντα εἶναι δεινὰ καὶ ἀνήκεστα, ὑπὲρ ὑμῶν γένηται. ὅσῳ γὰρ ἂν κρείττουσ αὐτῶν φανῆτε, τοσούτῳ πλέον εὐδοκιμήσετε. φασὶ δὲ καὶ οἱ ποιηταὶ περὶ τῶν ἡρώων ὡσ ἄρα οἷσ μὲν αὐτῶν ἀνέμιξε τὸν βίον ὁ θεὸσ, ἀγαθῶν καὶ κακῶν μοῖραν ἐναλλάξασ, τούτοισ μὲν εὐκλήροισ ἀπέδωκεν εἶναι, οἷσ δ’ ἂν τὴν τῶν κακῶν καθάπαξ δῷ, τελέωσ ἀπέκναισεν. ὡσ τήν γε τῶν ἀγαθῶν διηνεκῆ [διὰ τέλουσ] κτῆσιν οὐκ οὖσαν ἀνθρώποισ, ἀλλ’ ὄντασ διπλοῦσ τοὺσ βίουσ τῶν ἀνθρώπων, τοὺσ μὲν ὅλωσ ἐν κακοῖσ, τοὺσ δ’ ἀναμίξ. ὑμᾶσ τοίνυν τῆσ τῶν ἀγαθῶν μοίρασ πρῶτον ἠξίωσε καὶ ἐπὶ πλεῖστον. τοῦτο γὰρ δὴ καὶ μέγιστον ὑμῖν εἰσ παραμυθίαν ἔστω, ὅτι οἷσ μὲν ἐπρωτεύετε εἰσ πολὺν ἀντέσχε χρόνον, καὶ καθ’ ἡμέραν ἑκάστην ἔπραττεν ἡ πόλισ ἀξίωσ αὑτῆσ, τὸ δ’ ἀτύχημα μιᾶσ ἡμέρασ, οὐχ ὅλησ δὲ ὡρ́ασ, ἐὰν ὑμεῖσ εὖ φρονήσητε, ἐγένετο.

μὴ τοίνυν ὑμεῖσ αὐτὸ παντὸσ τοῦ χρόνου ποιήσητε, μηδ’ εἰσ πλέον ἐκτείνητε τὸν σεισμὸν ἢ ἐν ὅσῳ τότε ἐπαύσατο. καὶ γὰρ ἄτοπον μέμφεσθαι μὲν τῇ τύχῃ καὶ δυσχεραίνειν τὰ συμβεβηκότα ὡσ ὑπερβάλλοντα, ἃ δὲ ὁ σεισμὸσ παρῆλθε, ταῦτα αὐτοὺσ προσθεῖναι. τίνων οὖν κύριοσ ἦν ὁ σεισμόσ; καὶ τίνοσ ἐστὲ νῦν ὑμεῖσ; ὁ μὲν τῶν οἰκιῶν καὶ τῶν τειχῶν καὶ τῶν σωμάτων καταρρῖψαι καὶ διαφθεῖραι, ὑμεῖσ δὲ τοῦ λογισμὸν τοῖσ συμβεβηκόσιν ἀντιθεῖναι. μὴ τοίνυν ἀνάσχησθε τοῦτο ὑμῶν ἐξελθεῖν μηδὲ συμπεσοῦσαν τοῖσ ἄλλοισ καὶ τὴν γνώμην, ἵν’ ὅνπερ τρόπον πρότερον οἱ ναῦται καταίροντεσ καὶ ἀναγόμενοι ὡσ ἐκ πλείστου καὶ ἐπὶ πλεῖστον τὴν πόλιν καὶ τὸν τῶν τειχῶν κύκλον ἑώρων, τοῦτον νῦν οἱ ταῦτα δυνάμενοι βλέπωσιν ἑστηκὸσ τῇ πόλει τὸ φρόνημα καὶ ἴδωσιν ὅτι τοῦτο οὔτε σεισμὸσ οὔτ’ ἐμπρησμὸσ οὔτε χρημάτων στέρησισ, οὐκ ἀφαίρεσισ οἰκιῶν, οὐκ ἄλλο οὐδὲν οὔτε καθῄρηκεν οὔτε μὴ καθέλῃ ποτὲ, οὔτε σεσύληκεν οὔτε μὴ συλήσῃ ποτέ. ἂν τοῦτο ἑστηκὸσ ᾖ, Ῥόδοσ ἕστηκε τοῖσ ὀρθῶσ ὁρῶσιν, ἐπεὶ καὶ αὐτὰ τὰ τείχη καὶ τὰ νεώρια καὶ τοὺσ ἄλλουσ κόσμουσ τοὺσ μετὰ τούτων φρόνημα ἄνδρεσ ἔχοντεσ ἐκτήσαντο καὶ λογισμοὺσ οἱούσ χρὴ περὶ πραγμάτων, καὶ ἦν ταῦτα ἀναθήματα τῆσ ἐκείνων τῶν ἀνδρῶν γνώμησ, οἳ ζήλου καὶ τῆσ ἐπὶ τοῖσ καλοῖσ φιλοτιμίασ ἕνεκα πάντασ μὲν πόνουσ ᾠήθησαν, πάντασ δὲ κινδύνουσ ὑποστῆναι δεῖν, ἐξ ὧν ἔπλευσαν μὲν ἅπασαν ὅση πλόϊμοσ θάλατταν, ἠγωνίσαντο δὲ καὶ καθ’ αὑτοὺσ καὶ ἐν συμμαχίαισ πολλοὺσ καὶ μεγάλουσ καὶ ἐνδόξουσ ἀγῶνασ· ὧν ἀξίουσ εἶναι δεῖ, λογιζομένουσ, εἰ καὶ παράδοξον εἰπεῖν τὴν πρώτην, ὅτι καὶ ῥᾷον ὑμῖν ἐστιν ἤπερ ἐκείνοισ τότε ἔχειν ὅσα χρὴ τελέσασθαι.

ἕτερον δὲ καὶ τὸ πᾶν, μηδὲ νῦν ἀπογνῶναί πω τὰ παρόντα μηδ’ ἀπειπεῖν, παραδείγματι τῷ τῶν προγόνων χρωμένουσ, ὅτι κἀκεῖνοι γνώμην ἣν δεῖ λαβόντεσ οὖσαν ἐξ οὐκ οὔσησ ἀπέφηναν τὴν πόλιν καὶ μεγάλην τε ἐξ οὐδεμιᾶσ καὶ θαυμαστὴν ἐξ ἀφανοῦσ τὴν πρώτην. οὐ γὰρ ἀποστόλουσ πέμπειν οὐδὲ ἐξόδουσ ἐξιέναι δεῖ νῦν, οὐδ’ ἐναντία θεμένουσ τὰ ὅπλα τοῖσ ἰσχύουσι κινδυνεύειν, οὐδ’ ἐκλείποντασ τὴν πατρίδα ἄλλοτε ἀλλαχοῖ φέρεσθαι τῆσ θαλάττησ, χειμῶσι καὶ ἐχθροῖσ τοῖσ μὲν οὖσι, τοῖσ δ’ ἐσομένοισ ὑποκειμένουσ, ἀλλ’ οἴκοι μένοντασ καὶ τὴν ὑμετέραν αὐτῶν καρπουμένουσ σωφρονεῖν. οὐ γὰρ καὶ ἡ νῆσοσ ἔδυ κατὰ τῆσ θαλάττησ, ὥστε μὴ εἶναι Ῥοδίων τοῖσ λοιποῖσ οὗ στῶσι. τοῖσ δ’ ἀβίωτον ἡγουμένοισ, εἰ μὴ ἐν τοσαύτῃ καὶ τοιαύτῃ διάξουσι τῇ πατρίδι οἱᾴ πρόσθεν, ἐκεῖνο λέγω, καὶ μηδεὶσ τραχυνθῇ πρὸσ τὸν λόγον, ἦν χρόνοσ ἡνίκ’ οὔπω Ῥόδοσ ἦν ἡ πόλισ αὕτη, ὡσ μὲν οἱ ποιηταί φασιν, οὐδὲ ἡ νῆσοσ αὕτη, ἀλλ’ ἦν ταῦτα θάλαττα ψιλὴ ποτέ. ἀλλ’ ἔγωγε οὐ τοῦτο λέγω. ἀλλ’ ἐπὶ τῶν πρὸ Λυσάνδρου δή που χρόνων τοῦ Λακεδαιμονίων ναυάρχου σχεδὸν πάντεσ ἐπίστασθε ὅτι οὔπω συνῴκιστο ὑμῖν ἡ πόλισ, ἀλλ’ ἦν τῆσ νήσου μόνον τὸ ὄνομα, πόλισ δὲ οὐκ ἦν πω Ῥόδοσ οὐδ’ ᾠκεῖτο ὑπ’ οὐδένων, ἀλλὰ τὰσ παλαιὰσ ᾤκουν τρεῖσ, ἅσπερ καὶ Ὅμηροσ κατέλεξεν, οἱ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ Ῥόδιοι. συνελθόντεσ δ’ ὕστερον ἀπὸ πασῶν τῶν πόλεων μίαν ταύτην οὐ πᾶσι καλοῖσ ἄρα τοῖσ οἰωνοῖσ ᾤκισαν, ἧσ τὸ μέγα καὶ θαυμαστὸν ὄνομα καὶ σχῆμα καὶ κάλλοσ καὶ ὅ τί τισ βούλεται λέγων οὐχ ἁμαρτήσεται. δύο τοίνυν οὗτοσ ὁ λόγοσ δύναταί μοι· ἓν μὲν, ὦ ἄνδρεσ Ῥόδιοι, ὑποθέσθαι τοῖσ λογισμοῖσ ὑμᾶσ ἐπ’ ἐκείνων εἶναι τῶν χρόνων, ἡνίκ’ οὔπω τὴν πόλιν εἴχετε, καὶ φέρειν μετριώτερον· ποῦ δὲ ἀνεκτὸν ἐστερημένοισ τοιαύτησ πόλεωσ ζῆν;

μὴ πρὸσ ἀνίαν ψιλὴν καταχρήσασθαι, ἀλλ’ εἰσ ἐπανόρθωσιν τρέψαι τῶν συμβεβηκότων ἥτισ ἂν οὖσα δυνατὴ φαίνηται. καίτοι πολὺ ῥᾴων ὑμῖν ἡ ἀνάληψισ τῆσ πόλεωσ, ἐὰν ὀρθῶσ σκοπῆτε, ἢ ’κείνοισ ὁ ἐξ ἀρχῆσ οἰκισμόσ. οἱ μὲν γὰρ οὐδ’ ἡντινοῦν ἔχοντεσ ἀφορμὴν παρὰ τοῦ τόπου, οὐ λιμένασ, οὐκ εἰκόνασ, οὐ κόσμουσ, οὐ λίθουσ, ὡσ εἰπεῖν, ἐν πολλῇ βουλῇ καὶ ἀπορίᾳ καταστάντεσ οἶμαι πρῶτον ποῖ ποτε τῆσ χώρασ οἰκήσουσιν, οὕτω ταύτην ἀπέδειξαν, καὶ τὸ μέγιστον ἁπάντων, πρὸσ οὐδὲν ὑπάρχον παράδειγμα, ἀλλ’ εὑρόντεσ αὐτοὶ καὶ προθέντεσ πρῶτοι καθάπερ ὡσ ἀληθῶσ παράδειγμα πόλεωσ. ὑμᾶσ δὲ οὔτε ζητῆσαι νῦν οὐδὲν δεῖ περὶ τῶν ὅλων καὶ εἴ τινα λείπεται τῶν ἀρχαίων παραβοηθεῖ· πολλὰ δὲ ταῦτά ἐστι πρὸσ τὸ πᾶν, εἰ καὶ παντάπασιν ὀλίγα ὡσ πρὸσ τὰ πάντα. οὔτε γὰρ λιμένασ προσχοῦν ὑμᾶσ οὐδὲν δεῖ νῦν οὔτε βουλευτήριον οὔτε θέατρον ἀνοικοδομεῖν οὔτε ἄλση φυτεύειν. εἰσὶ δὲ καὶ εἰκόνεσ λοιπαί τινεσ ἐν πίναξι, καὶ τῶν χαλκῶν ἔργων ὅσον δεῖγμα καὶ τὸ μέγα ἄγαλμα καὶ τὸ ἡμέτερον τουτὶ χωρίον, ἐν ᾧ πολλὰ δὴ πολλάκισ μεθ’ ὑμῶν ἠγωνισάμεθα. ὧν εἰ καὶ ὑμεῖσ καταφρονεῖτε καὶ τὸ μηδὲν τὰ λοιπὰ κρίνετε, πρὸσ τὰ ἀρχαῖα ἀναφέροντεσ, ἠγάλλοντ’ ἂν εὖ ἴστε ἕτεραι πόλεισ εἰ καὶ μέροσ παρ’ αὐτοῖσ ἦν τι. καὶ μὴν οὐδὲ παράδειγμά γε ὑμᾶσ δεῖ μεταπέμπεσθαι οὐδ’ ὑπερόριόν τινα ζηλῶσαι, ἀλλ’ ἀπὸ τῆσ Ῥόδου τὴν Ῥόδον ἐκ παλαιᾶσ νέαν ποιῆσαι. ἔτι δὲ οἱ μὲν ἐν πολέμοισ τε καὶ ταραχαῖσ, καὶ οὔτε αὐτοὶ πάνυ τι τὴν ἡσυχίαν ἄγειν δυνάμενοι τῆσ τε ἄλλησ Ἑλλάδοσ πάσησ ἄνω καὶ κάτω φερομένησ, πλέοντεσ ὁμοῦ καὶ στρατευόμενοι ᾤκιζον τὴν πόλιν, ὥσπερ τινὲσ φρούριον ἢ στρατόπεδον ἐκτειχίζοντεσ ἐπὶ στρατείασ. ὑμεῖσ δὲ ἐπὶ πολλῆσ μὲν εἰρήνησ καὶ βαθείασ ἡσυχίασ, ἣ τὰ πάντων ἀνθρώπων καλῶσ ποιοῦσα ηὔξηκε πράγματα, πολλῶν δὲ καὶ συλλαμβανόντων ὑμῖν, οὐ μόνον οὐ κωλυόντων, ἐξέσται τῶν Ἑλλήνων πολλοὺσ συνεπιλήψεσθαι, ὥσπερ ἔρανον κοινὸν τῷ γένει πληροῦντασ, τοὺσ μὲν ἀποδιδόντασ ὑμῖν εὐεργεσίασ ἀνθ’ ὧν ἔτυχον αὐτοὶ δεηθέντεσ ποτὲ, τοὺσ δὲ τὸ τῆσ τύχησ ἄδηλον ἐν ὑμῖν εὖ τιθεμένουσ, τοὺσ δ’ αὐτὸ τοῦτο δεῖγμα ἐκφέροντασ φιλοκαλίασ καὶ μεγαλοπρεπείασ τὸ ὑμῖν εἰσ τὰ παρόντα συνεισενεγκεῖν. μέγιστον δὲ πάντων ἀνθρώπων ἄρχοντοσ ἐλπὶσ, ᾧ μάλιστα χρὴ δοκεῖν εἶναι διὰ σπουδῆσ ὡσ ἂν οἱο͂́ν τε ᾖ τὴν πόλιν ἀναλαβεῖν, ὡσ μὴ τὸ κάλλιστον αὐτῷ τῶν κτημάτων ἀτίμωσ ἐπὶ γῆσ κέοιτο μηδὲ σκόπελοι καὶ κόνισ τὰ Ῥόδου πράγματα εἰή τὸ λοιπόν. ἐνθυμεῖσθαι δὲ χρὴ καὶ τὰ τῶν παλαιῶν. ἔστι μὲν ὡσ ἀληθῶσ ἀναίσθητον τὰ ὑμέτερα ἀντεξετάζειν τοῖσ ὡντινωνοῦν· ὅπερ γὰρ εἶπον τὸ μόνον τὰσ συμφορὰσ ἐπικουφίζον οὐκ ἔστιν ἐν τοῖσ παροῦσι, παράδειγμα·

ὅμωσ δ’ εἰ καὶ μὴ τηλικούτων ἐστερήθησάν τινεσ, μηδ’ οὕτω πολυειδεῖ κακῷ περιέπεσον, ἀλλ’ οὖν πολλαὶ δὴ πόλεισ αἱ μὲν ἀναστάτων τῶν ἐχόντων αὐτὰσ γενομένων ἐρημίᾳ κατελύθησαν, αἱ δὲ κατεσκάφησαν, αἱ δὲ ἐνεπρήσθησαν· ὧν ὅσα γνωριμώτατα ἐκλέγοντασ ἐνθυμεῖσθαι χρὴ καὶ λέγειν πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὅτι ἑάλω μὲν Ἴλιοσ, ἡ δυνατωτάτη τῶν ἐν τῇ Ἀσίᾳ πόλισ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ, ἀλλ’ ὅμωσ οἰκεῖται νῦν Ἴλιοσ, καὶ ταῦτα δὶσ, ὥσ φασιν, ἁλοῦσα, ἅπαξ μὲν ὑπὸ Ἡρακλέουσ, δεύτερον δὲ ὑπὸ Ἑλλήνων κοινῇ τῷ θρυλουμένῳ πολέμῳ· φασὶ δέ τινεσ καὶ τρίτον ἐν τοῖσ κάτω καιροῖσ. οἰκοῦνται δὲ Θῆβαι, δὶσ καὶ αὐταὶ κατασκαφεῖσαι καὶ τῶν ἐν ἡλικίᾳ πάντων διαφθαρέντων· ὃ ἐνταῦθα οὐκ ἠκρίβωσεν ὁ σεισμὸσ, εὖ ποιῶν κατὰ γοῦν τοῦτο τὸ μέροσ. ὑμῖν δὲ ὡσ ἐν δεινοῖσ καὶ τούτοισ τηλικούτοισ κινδυνεύει τοῦτο καὶ ἀνεκτότατον συμβεβηκέναι. οὐ γὰρ πολέμῳ ληφθεῖσα ὑμῶν ἡ πόλισ οἴχεται οὐδ’ ἀνδρῶν χείρων φανεῖσα, οὐδ’ ἔστησεν ἀπ’ αὐτῆσ τρόπαιον οὐδεὶσ, οὐδ’ ἀπὸ τῶν ὑμετέρων ἀναθημάτων τὰ παρ’ αὑτῷ τισ ἱερὰ κοσμήσει, ὥσπερ ὑμεῖσ τοῖσ ἔξωθεν λαφύροισ τὴν ὑμετέραν αὐτῶν πόλιν κατεκοσμήσατε, ἀλλ’ ὥσπερ ἀνὴρ ἐν ἀκμῇ τελευτήσασ τὸν βίον αὐτὴ καθ’ αὑτὴν οἴχεται θειοτέραν λαβοῦσα τὴν τελευτὴν, καὶ οὔτε αἰχμάλωτοσ ἦκται Ῥοδίων οὐδεὶσ οὔτε καθῄρηται Ῥόδοσ, ἀλλ’ ἀνθήσασα εἰσ ὅσον ἐξῆν ἐξαίφνησ ἠφάνισται. καίτοι τοὺσ τοιούτουσ τῶν θανάτων οὐδὲ ἰδίᾳ ἐπὶ τῶν ἀνδρῶν ἀδόξουσ εἶναι συμβέβηκεν.

ἀλλ’ Ἀμφιάραοσ δὺσ κατὰ τῆσ γῆσ ὁμοῦ τῷ ἁρ́ματι σεμνὸσ ἡρ́ωσ ᾄδεται, καὶ ὁ δεξάμενοσ τόποσ τέμενοσ εἶναι δύναται τὸ λοιπὸν αὐτῷ. κινδυνεύω δὲ εἰπεῖν ὅτι καὶ τοῦτο εἰσ ἐγκώμιον τῇ πόλει συντετέλεκε. περὶ μὲν γὰρ τῆσ τῶν Λακεδαιμονίων πόλεωσ ἔχομεν λέγειν ὡσ οὐ διεγένετο ἀπόρθητοσ καὶ περὶ τῶν ἄλλων ἐστὶ τὸ μέλλον ὑποπτεῦσαι· πολλὰ δὲ τοῖσ περιοῦσι κινδυνεύεται καὶ πολλοὶ παρ’ ἀξίαν ἤδη καὶ παρὰ πᾶσαν προσδοκίαν ὑπὸ τῶν τυχόντων ἐσφάλησαν, οἳ πρὶν ἐνταῦθα ἐλθεῖν ἀκραιφνὲσ καὶ κρεῖττον ἁπάσησ ἐλπίδοσ τὸ φρόνημα ἔσωζον, αὕτη δὲ βεβαίωσ ἀήττητοσ οἴχεται, ὥσπερ ἀνὴρ ἀθλητὴσ ἐν ταῖσ εὐτυχίαισ καταλύσασ τοὺσ πόνουσ, καὶ τὴν ἔμπροσθεν ἀκμὴν καὶ δύναμιν καὶ λαμπρότητα ἐπεσφραγίσατο τῇ τελευτῇ. οὐ γὰρ εὖ πράξασα, εἶτα χεῖρον ἔπραξεν οὐδ’ ἀεὶ κατὰ μικρὸν ἑώσ ἀπέσβη, ἀλλ’ οὖσα μὲν ἦν μεγίστη, πρότερον δ’ εἰσ τὸ μηκέτ’ εἶναι κατῆλθεν ἢ τῆσ ὑπαρχούσησ ἀξίασ ὑφεῖλεν. ἃ χρὴ λογιζομένουσ μήτε ὑπερασχάλλειν τῷ συμβεβηκότι μήτ’ ἀπαλγήσαντασ ἐᾶν, ἀλλ’ ἐκεῖνο ὁρᾶν ὅτι ὥσπερ ἐκ τῆσ μεγίστησ εὐτυχίασ εἰσ τοὔσχατον ἦλθεν, οὕτωσ οὐδὲν ἀπεικὸσ καὶ οὕτωσ πεπραγυῖαν ἀναστῆναι πάλιν καὶ προσδέχεσθαι τὴν ἐπὶ θάτερον τῆσ τύχησ ἤδη μεταβολὴν, ὅσῳ καὶ συνηθέστερον τῇ πόλει τὸ εὖ πράττειν τοῦ κακῶσ. καὶ τοῦ μὲν θεοφιλὴσ εἶναι πολλὰ καὶ πάλαι καὶ νῦν ἐξενήνοχε δείγματα, τοῦ δὲ ἐναντίου τοσοῦτον ἀφέστηκεν ὅσον πλεῖστον ἐξῆν. δι’ ἃ πάντα χρὴ καὶ τὸ συμβεβηκὸσ ἐνεγκεῖν ὡσ πραότατα καὶ τῶν δευτέρων ἐρρωμένωσ ἀντέχεσθαι καὶ τὸν λόγον βεβαιῶσαι ὅτι οὐκ οἰκίαι καλῶσ ἐστεγασμέναι οὐδὲ λίθοι τειχῶν εὖ δεδομημένοι οὐδὲ στενωποί τε καὶ νεώρια ἡ πόλισ, ἀλλ’ ἄνδρεσ χρῆσθαι τοῖσ ἀεὶ παροῦσι δυνάμενοι, καὶ μὴ νομίζειν οὕτω τινὰ εἶναι συμφορὰν ἰσχυρὰν ἧσ μὴ καὶ λύσιν ἔστιν εὑρεῖν, μηδ’ οὕτωσ μικρὰσ ἔχειν ἀφορμὰσ δι’ ὧν οὐκ ἄν τισ καὶ τῶν μεγίστων περιγένοιτο, ἐπισταμένουσ ἀκοῇ ὅτι Ἀθηναίων τῆσ ἡγεμονίασ στερηθέντων καὶ τὰ τείχη ταῖσ ἑαυτῶν χερσὶ κατασκαψάντων καὶ τοσοῦτον μεταπεσόντων ἐκ τῆσ ἀρχαίασ εὐδαιμονίασ, ὥστε ἐπὶ τριάκοντα αὐτῶν εἶναι δεσπόταισ, καὶ τοῖσ ἐκ Λακεδαίμονοσ φρουροῖσ ἑβδομήκοντα ἄνδρεσ οἱ πρῶτοι συστάντεσ καὶ Φυλὴν καταλαβόντεσ τοσοῦτον αὖ μεταβαλεῖν ἐποίησαν ἅπαντα τὰ πράγματα, ὥστε κατέσχον μὲν τὸν Πειραιᾶ, κύριοι δὲ τῶν λιμένων κατέστησαν, ἔσωσαν δὲ καὶ ἑαυτοὺσ καὶ τοὺσ ἑαυτῶν, τὴν πόλιν δὲ ἐκομίσαντο καὶ τὴν πάτριον πολιτείαν, τὰσ Λακεδαιμονίων φρουρὰσ ἀπαλλάξαντεσ· ἐξ ὧν καὶ περὶ αὑτῆσ βουλεύσασθαι καὶ περὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων ἠδυνήθη πάλιν ἡ πόλισ καὶ τὰ τείχη περιβαλέσθαι καὶ τὴν ἀρχὴν τῆσ θαλάττησ ἀναλαβεῖν δι’ ἑνὸσ ἀνδρὸσ φυγάδοσ Κόνωνοσ, ὃσ ὅτε αἱ τριήρεισ αὐτοῖσ ἀπώλοντο ἐν Αἰγὸσ ποταμοῖσ, μόνοσ ἐξ ἁπάντων ἀποδρὰσ ᾤχετο.

εἰ τοίνυν μήτε Θρασύβουλοσ ἀπέγνω τὰ πράγματα μηδὲ ἐνεθυμήθη, τί δ’ ἂν εἰε͂ν ἑβδομήκοντα ἄνθρωποι πρὸσ τὴν Λακεδαιμονίων ἀρχὴν καὶ τὴν κατέχουσαν τύχην τότε κοινῇ τὴν Ἑλλάδα ‐ πάντεσ γὰρ ὁμοίωσ ὑποκεκύφεσαν αὐτοῖσ ‐ μήτε ὁ Κόνων ἀδυνάτων ἐρῶν ᾔσθετο, ὅτε οὐδ’ ὁτιοῦν ἔχων πλὴν τοῦ σώματοσ ἔγνω τὰ τείχη πάλιν τῇ πόλει στῆσαι καὶ τὴν ἀρχὴν ἀνανεώσασθαι, πῶσ οὐκ εὔδηλόν ἐστιν ὅτι γνώμῃ καὶ φρονήματι καὶ καρτερίᾳ ψυχῆσ τὰ πολλὰ τῶν πραγμάτων, ἀλλ’ οὐ τῷ πλήθει τῶν ὑπαρχόντων κρίνεται; τί δὲ δεῖ λέγειν τὴν παλαιὰν ἔκλειψιν αὐτῶν τῆσ πόλεωσ, ὅτε ἐξεπίτηδεσ αὐτὴν προήκαντο τοῖσ βαρβάροισ ἐμπρῆσαι καὶ ἱερὰ καὶ τάφουσ τοὺσ ἐν τῇ χώρᾳ, τὴν ἐν Σαλαμῖνι βουλὴν ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων καὶ ὧν ἐκ τούτων ἔτυχον; οὐδεὶσ γὰρ ταῦτά γε Ἑλλήνων οὐδὲ βαρβάρων ἀγνοεῖ, ἥκιστα δὲ ὑμεῖσ, ὅσῳ καὶ παιδείᾳ πλεῖστον ἁπάντων προέχετε. καὶ νῦν μέν γε ὑμεῖσ χρῆσθε τούτοισ παραδείγμασι. γιγνομένων δὲ καὶ ὑμῶν ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἕτεροι μνημονεύσουσιν ἐν τοιούτοισ καιροῖσ καὶ παράδειγμα ὑμᾶσ καὶ τὰ ὑμέτερα πρὸσ αὐτοὺσ καὶ τὰ ἑαυτῶν θήσονται πράγματα, ὥστε καὶ τῆσ παρὰ τοῖσ οὖσι δόξησ ἕνεκα καὶ τῆσ παρὰ τοῖσ ἐπιγιγνομένοισ καὶ τὸ μέγιστον τῆσ ὑμετέρασ αὐτῶν ἕνεκα σωτηρίασ ἄξιον φιλοτιμηθῆναι καὶ τάξαι καὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐν τῷ τῶν ἀπὸ μικρῶν τῶν λοιπῶν μεγάλα τὰ ἀρχαῖα ἀναλαβόντων ἀριθμῷ. ταῦτα καὶ τοὺσ τετελευτηκότασ ὑμῶν νομίζετε δεῖσθαι πατέρασ καὶ ἀδελφοὺσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ οἰκείουσ καὶ ἱκετεύειν πρὸσ τῆσ ἑαυτῶν μνήμησ καὶ τοῦ λοιποῦ τῆσ πόλεωσ ἐδάφουσ, εἴ τι χαρίζεσθαι βούλεσθε αὐτοῖσ, μὴ περιιδεῖν τὸ τῆσ Ῥόδου καθάπαξ ὄνομα ἀπελθὸν ἐξ ἀνθρώπων, ἀλλ’ ἐπαμῦναι καὶ ἀναστῆσαι καθ’ ὅσον δύνασθε. ἀνασταίητε δὲ εὐτυχεστέροισ καὶ βελτίοσι τοῖσ συμβόλοισ, Ζεῦ καὶ πάντεσ θεοί.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Ῥοδιακός

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ῥοδιακός)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION