헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́39́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας)

ἀφικόμεθα μὲν οὐ λόγῳ πρὸσ Φίλιππον ἀγωνιούμενοι, ἀλλ’ ἔργῳ βοηθήσοντεσ ὑμῖν τε καὶ τοῖσ ὑπολοίποισ τῶν Ἑλλήνων πράγμασι. πολλῷ δ’ ἔτι νυνὶ σαφέστερον, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, γιγνώσκομεν ὡσ ὀρθῶσ ὑπὲρ ὑμῶν ηὐλαβήθημεν. τὸ γὰρ εἰσ τοῦθ’ ἥκειν Φίλιππον τόλμησ καὶ δεινότητοσ ὥστε πρῶτον μὲν ὅλωσ πρέσβεισ ὡσ ὑμᾶσ, εἶτα βοήθειαν αἰτήσοντασ ἀπεσταλκέναι, ἵν’ ὑμᾶσ τε ἀμαχεὶ λάβῃ καὶ τὰ πρὸσ ἡμᾶσ ὡσ βούλεται διοικήσηται, σφόδρα τῆσ τ’ ἐκείνου συνηθείασ οἶμαι καὶ προνοίασ ὑμῖν ἄξιον.

τὸ μὲν οὖν πρᾶγμα καινὸν ἴσωσ εἶναι δοκεῖ ὑμῖν, τῶν πολεμίων προσαγόντων, ἑτέρουσ ὑπὲρ ὑμῶν ἥκειν πεφοβημένουσ, καὶ μὴ μόνον αὐτεπάγγελτον ἔχειν ὑμᾶσ τὴν βοήθειαν, ἀλλὰ καὶ παράκλησιν προσεῖναι τοῦ ταῦτα δέξασθαι· αἰτούμεθα δ’ ὑμᾶσ τοσοῦτον μιμήσασθαι τὴν τῶν Ἀθηναίων πόλιν εἰσ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν καὶ μὴ παρ’ αὐτοῖσ τουτοισὶ τοῖσ πρέσβεσι πρώτοισ αἰσχύνην ὀφλῆσαι. εἰ γὰρ ἡμεῖσ μὲν οἷσ οὗτοί φασι τοσαῦτα πρὸσ ὑμᾶσ ὑπάρχειν ὑπεναντία, πάντα ταῦτ’ ἀνελόντεσ ἥκομεν συσσώζειν ὑμῖν ἀξιοῦντεσ τὴν πόλιν, ὑμεῖσ δ’ οἱ μηδὲν ἔχοντεσ ὑμῖν αὐτοῖσ μέμψασθαι πάντ’ ἀκονιτὶ προήσεσθε, πῶσ οὐ πάντων ἀλογώτατα πράξετε; ἔστι δ’ οὐχ ὅσον τισ ἂν εἴποι τὸ διάφορον τῆσ παρούσησ ἡμέρασ, ἀλλ’ εἰσ ἔσχατον ἧκον, δουλεύειν μὲν αὐτοὺσ Φιλίππῳ, συγκαταδουλοῦσθαι δὲ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ, ἀγροικίσασθαι δ’ εἰσ τοὺσ ὑπάρξαντασ χρηστότητι, τριῶν δὲ τῶν αἰσχίστων δόξαν παρὰ πᾶσι λαβεῖν, σκαιότητοσ, πλεονεξίασ, ἀχαριστίασ· ἢ μετὰ τοῦ πατρίου σχήματοσ οἰκεῖν τὴν πόλιν, τῆσ κοινῆσ ἐλευθερίασ προστάντασ μεθ’ ἡμῶν. ὃ καὶ θαυμάζω, εἰ τοὺσ μὲν ἐκεῖνα τούτων μᾶλλον ὑμῖν προσήκειν ἡγουμένουσ μισεῖν ἂν δικαίωσ ἀξιοίητε, Φίλιππον δ’ ἡμῶν περὶ πλείονοσ ποιήσεσθε, ὃσ ἐκείνοισ ἐνόχουσ ὑμᾶσ καθίστησι καὶ τοὺσ λόγῳ βλασφημοῦντασ ἐχθροὺσ ἂν νομίζοντεσ, ἐκεῖνον εἰσ συμμάχου τάξιν θήσετε, ὃσ ἔργῳ τὰ χείριστα καθ’ ὑμῶν βεβαιοῖ. εἰ τοίνυν καὶ τὸ ταὐτὰ συμφέρειν ἱκανὴ πίστισ οἰκειότητοσ, καὶ τὸ ταὐτὰ προσήκειν ἡγεῖσθαι βέβαιον δή που φιλίασ σύμβολον. ἡμεῖσ τοίνυν ἅπερ ἡμῖν αὐτοῖσ προσήκειν ἡγούμεθα, ταῦτα καὶ ὑμῖν, εὐδοξεῖν, προβουλεύειν, προτιμᾶσθαι τῶν ἄλλων Ἑλλήνων. ὥστε πῶσ ἂν δικαίωσ ἑτέρουσ εὐνουστέρουσ ἡμῶν νομίζοιτε;

οὐ γὰρ ἄλλα μὲν ἡμᾶσ ἆθλα ἐὰν νικήσωμεν, ἄλλα δ’ ἐστὶν ἃ ὑμᾶσ μένει, ἀλλ’ ἃ βουλοίμεθ’ ἂν ἡμῖν γενέσθαι ταῦτα πρὸσ ὑμᾶσ κοινούμεθα. ὥστε ἃ τῇ ἡμετέρᾳ αὐτῶν πόλει παρὰ τῶν θεῶν αἰτοῦμεν, ταῦτα τῇ ὑμετέρᾳ συνευχόμεθα, ἥκιστα ἐγχωροῦν οἶμαι Φιλίππῳ πρᾶγμα, τὰσ αὐτὰσ εὐχὰσ ὑπὲρ αὑτοῦ καὶ τῶν ἄλλων τινὸσ ποιήσασθαι. τοιοῦτον γάρ ἐστιν ὁ δυνάστησ, μηδένα τῆσ ἴσησ τιμᾶσθαι· εἰκότωσ, μᾶλλον δ’ ἀναγκαίωσ. ἅμα γὰρ τῶν ἴσων ἑτέρῳ μετέσται, καὶ αὐτὸσ ὃ ζητεῖ, τοῦτ’ ἀπολώλεκε. δεῖ γὰρ οἶμαι τὸν μὲν ἄρχειν, τοὺσ δὲ ἄρχεσθαι· ταῦτα δ’ ἀμφότερ’ οὐ ταυτὸν βούλεται. καὶ ταῦτ’ οὐχ ἡμᾶσ ἐλέγχειν δεῖ τοῖσ λόγοισ, ἀλλὰ Φίλιπποσ ἔργῳ πιστοῦται. τίσ γάρ ἐστι τούτου σύμμαχοσ, ὅστισ οὐ χεῖρον πράττει τῶν πολεμίων; τοὺσ μὲν οὖν ἐν μέρει πολέμουσ δι’ ἀπορρήτων ὡσ τὰ πολλὰ ποιεῖται, ὥσπερ νῦν ἐφ’ ὑμᾶσ ἥκει συγκρύπτων ὡσ οἱο͂́ν τε τἀληθέσ· ἣν δ’ ἐν τῷ καθάπαξ ἔχει γνώμην, ὁμολογεῖ πρὸσ ἅπαντασ καὶ καταμηνύει δι’ ἑνὸσ ῥήματοσ, ἄν τισ ὀρθῶσ τηρῇ. ὅταν γὰρ ἐν ταῖσ ἐπιστολαῖσ αὐτῷ καὶ ταῖσ συνθήκαισ πρῶτον ἁπάντων ᾖ, βασιλεὺσ Μακεδόνων, πῶσ οὐκ εἰσ ἅπαντασ κηρύττει τότε τὰ ἀπόρρητα τῆσ γνώμησ, καὶ τὸ μηδενὶ τῶν ἐλευθερίασ ἐπιθυμούντων εἶναι τούτῳ χρῆσθαι μηδὲ πιστεύειν; οὐ γὰρ οὕτω γ’ ἀναίσθητοσ οὐδεὶσ οὐδ’ ἔξω τοῦ φρονεῖν, ὅστισ ἑνὸσ μὲν ἔθνουσ καὶ τούτου κακῶν μεστοῦ καὶ οὗ μυρίοι βασιλεῖσ ἤδη γεγόνασιν, ἀγάλλεσθαι κρατοῦντ’ αὐτὸν ἡγεῖται, τῆσ δ’ Ἑλλάδοσ, ἣ μόνη τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον οὐδένα πώποτ’ ἔσχεν αὑτῆσ κύριον, ταύτησ δ’ οὔτ’ ἐπιθυμεῖν βασιλέα κληθῆναι οὔθ’ ἃ πράττει πρὸσ ἄλλο τι τῶν πάντων ἔχειν τὴν ἀναφορὰν, ἢ ταῦτ’ ἐφεξῆσ τὰ ῥήματα συνθεῖναι, Βασιλεὺσ Ἑλλήνων Φίλιπποσ. μὴ δῆτα, ἀλεξίκακε Ζεῦ καὶ θεοί. θάτερα γὰρ καλλίω καὶ δικαιότερα, ἡμᾶσ εἶναι τῶν ἐκείνου κυρίουσ. εἶτα λέγουσιν ὡσ τὰ τῆσ Ἀττικῆσ βοσκήματα εἰσ τὴν Βοιωτίαν ἥξει, καθάπερ χρησμούσ τινασ ἐξηγούμενοι. Φίλιπποσ δέ γε οἶδε μὴ ὅτι τἀκ τῆσ Ἀττικῆσ, ἀλλὰ καὶ τἀκ τῆσ Μακεδονίασ βοσκήματα ὑπὲρ τῶν ἑαυτῷ συμφερόντων διδόναι. γνῶτε δὲ εἰσ τὸν Ἀνθεμοῦντα βλέψαντεσ, ὃν τοῖσ Ὀλυνθίοισ προεῖτο κατ’ ἀρχάσ.

εἶτά γ’ οἶμαι μεγάλουσ ἀνταπαιτεῖ τοὺσ μισθοὺσ ὕστερον· οὐ γὰρ μόνον βοσκήματα, ἀλλὰ καὶ παῖδασ καὶ γυναῖκασ καὶ τείχη καὶ πόλεισ καὶ πάντ’ ἔχει συλλαβὼν, ὥσπερ τοῖσ ἐπιορκήσασιν Ὅμηροσ ἔφη συμβαίνειν, σὺν πολλοῖσ καὶ μεγάλοισ ὕστερον ἐκτίνειν τὰσ δίκασ. διαφέρει δὲ τοσοῦτον, ὅτι οὐ τοῖσ ἐπιορκοῦσι ταῦτα συμβαίνει νῦν, ἀλλ’ οὗτοσ ταῦτ’ ἐπιορκῶν ἐργάζεται. καὶ πρόσ γε τοῖσ βοσκήμασιν οἶδε καὶ χρυσίον τὸ ἐκ τῆσ Μακεδονίασ διδοὺσ οὕτω τὰσ πράξεισ ὠνεῖσθαι, ὥσπερ τοὺσ Ὀλυνθίων ἱππέασ τούτων ἐπρίατο· καὶ ξύλων γε, ὥσ φασιν, εὐφυῶν ἐκ τῆσ Μακεδονίασ, ἃ τοῖσ ὑπάρχοισ αὐτῶν προεῖτο. ἀλλ’ ὅμωσ οὐδὲν ἦν πλέον τοῖσ Ὀλυνθίοισ, τῶν ἐκ Μακεδονίασ ξύλων ὡσ αὐτοὺσ ἐλθόντων, ἀλλ’ ἀνθ’ ὧν ἤρεψέ τισ αὐτῶν τὴν οἰκίαν ἑαυτοῦ, ἀντὶ τούτων ἡ πόλισ πᾶσα καθῃρεῖτο εἰσ ἔδαφοσ. καὶ μὴν ὁ καὶ τὴν Ποτίδαιάν γε αὐτοῖσ δεδωκὼσ τἀκ τῆσ Ἀττικῆσ τρόπον τινὰ βοσκήματα ἐδεδώκει, ἐδεδώκει γὰρ τὰ ἡμέτερα· εἶτά γε αὐτοῖσ ὡσ βοσκήμασιν οἶμαι τοῦθ’ ὅ τι ἐβούλετο ἐχρῆτο. ταῦτ’ οὖν πότερον δωρεὰσ καὶ φιλανθρωπίαν καὶ κέρδη τῶν λαβόντων, καὶ ὡσ ἄν τισ εὐφήμωσ ὑποκορίσαιτο, ἢ δέλεαρ καὶ πάγην καὶ πραγμάτων θήραν καὶ τιμὴν τῶν ἀτίμων καὶ τῶν ὑπαχθέντων ὄλεθρον καὶ συμφορῶν ὑποθέσεισ καὶ μηχανήματα ἐπὶ τοῖσ Ἕλλησι καὶ πάντα τὰ τοιαῦτα ἄμεινον καλεῖν; ὥσπερ τὸν ἵππον φασὶ τὸν δούρειον δῶρον τοῖσ Τρωσὶ δοθῆναι παρὰ τῶν Ἀχαιῶν. οὐκοῦν ταῦτ’ ἐστὶ τὰ τοῦ κακοδαίμονοσ δῶρα καὶ ὧν ἥκιστ’ ἄν τισ ἑκὼν εἶναι πόλει δέξαιτο καὶ ταύτασ τὰσ δωρεὰσ, ἐπεὶ καὶ τῶν πρὸσ Φωκέασ πραγμάτων ‐ καὶ μηδεὶσ ὑμῶν ἐξαίφνησ ἀκούσασ ἐκπλαγῇ, ἀλλ’ ἑπέσθω τῷ λόγῳ καθάπερ ψήφουσ τιθεὶσ ἀεὶ τὸ δεύτερον τῷ προτέρῳ συναρμόττων ‐ καὶ τούτων δίκην ὑποσχεῖν, ἀλλ’ οὐ χάριν κομίσασθαι δίκαιοσ ὢν, ἐὰν ὀρθῶσ ἐξετάζητε, φανήσεται. εἰ μὲν γὰρ ἐκείνουσ ὑμῖν συγκαθελὼν, μετὰ ταῦτ’ ἦγεν ἡσυχίαν καὶ μηδὲν περιειργάζετο, τάχ’ ἄν τισ ἔφη συμφέρονθ’ ὑμῖν αὐτὸν εἰργάσθαι· εἰ δ’ ἀρχῆσ τῶν Ἑλλήνων ἐπιθυμῶν, καὶ ἵν’ ἐφ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἀδεέστερον καὶ ῥᾷον ὁπηνίκα βούλοιτο ἀφίκοιτο, τί οὐκ ἀπ’ ἐκείνησ τῆσ ἡμέρασ ἐχθρὸν αὐτὸν ὅμοιον τίθεσθε ἀφ’ ἧσ τοὺσ Φωκέασ προανεῖλεν;

θαυμαστὰ δέ μοι δοκοῦσι λέγειν οἱ πρέσβεισ καὶ παντάπασιν ἐναντία ἑαυτοῖσ, οἵτινεσ τῷ μὲν Φιλίππῳ φασὶ δεῖν χάριν ὑμᾶσ ἔχειν, εἴ τι πώποτ’ ἐποίησεν ὑμᾶσ εὖ, αὐτοὺσ δὲ κελεύουσι προέσθαι πάντα τὰ πράγματα ἐφ’ ὑμῖν ὄντα, καὶ τοσούτῳ χείρουσ Φιλίππου γενέσθαι περὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ὥσθ’ ὁ μὲν εἰ καὶ μὴ τοῦτ’ ἐβούλετο, ἀλλ’ οὖν τινά γ’ ὑμῖν ἔπραξεν εἰσ καιρὸν, ὑμεῖσ δ’ ὧν οὐκ ἂν ἔχοιτε μείζω, ταῦθ’ ἑκόντεσ εἰσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐξαμαρτήσεσθε, καὶ τοσοῦτον ἀφέξετε τοῦ μιμεῖσθαι ἐκεῖνον, ὥσθ’ ὁ μὲν ὑμῖν τοὺσ πολεμίουσ παρέδωκεν, ὑμεῖσ δ’ ἐὰν ἃ πείθουσιν οὗτοι ποιῆτε, ὑμᾶσ αὐτοὺσ τοῖσ πολεμίοισ παραδώσετε. οὐ γὰρ μᾶλλον τοὺσ Φωκέασ ὑπὲρ ὑμῶν ἐτιμωρεῖτο ἢ νῦν ἐφ’ ὑμᾶσ ὑπὲρ Φωκέων ἀφικνεῖται. καὶ γὰρ οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ ἔστ’ εἰπεῖν ὡσ οἱ μὲν Φωκεῖσ φόβον αὐτῷ παρεῖχον καὶ συμφέρειν ἡγεῖτο ἀνελεῖν αὐτοὺσ, ἅτε καὶ πρότερον περὶ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἀρχῆσ διανοηθέντασ καὶ δόξαν θαυμαστὴν ἐπὶ τοῖσ ἔργοισ λαβόντασ, τὴν δὲ τῶν Θηβαίων πόλιν, οὗ ποθ’ ὡμήρευσε, παρὰ φαῦλον ἡγεῖτο δι’ αὑτοῦ ποιήσασθαι καὶ κατασχεῖν. τρεῖσ γάρ εἰσι πόλεισ πρὸσ ἃσ ἀναγκαῖον αὐτῷ συντείνειν τοὺσ λογισμούσ· ὧν ἡ μὲν Λακεδαιμονίων πορρωτάτω καὶ ὑφ’ ὑμῶν ἤδη σχεδὸν ἐξεληλεγμένη καὶ δι’ ἄμφω ταῦτα ἐλάττονοσ αὐτῷ λόγου, τὴν δ’ ἡμετέραν οὐδ’ αὐτὸσ ἐγχειρεῖ λέγειν ὡσ οὐκ ἐχθρὰν ἄγει· ἡ δ’ ὑμετέρα τῇ τε θέσει πρώτη καὶ κατὰ τοῦτ’ ἀναγκαία προλαβεῖν, καὶ τύχησ ἕνεκα οὐκ ἀδεὲσ τοῦτο, οὐδ’ ἧττον τῆσ ἡμετέρασ ὕποπτοσ, ἣν ἑτέρωσε ὁρῶσαν λαβεῖν ζητεῖ καὶ τοὺσ εἰωθότασ μισθοὺσ τῶν εὐεργεσιῶν κομίσασθαι. διὰ ταῦτα οἱ Φωκεῖσ καὶ τὸ Τιλφωσσαῖον ὑμνεῖται. οἷσ γὰρ λογισμοῖσ ἐχαρίζετο, τούτοισ ἀναμιμνήσκει τὴν χρείαν ὠνούμενοσ, ὥσπερ ἂν εἰ καὶ οἱ θηρευταὶ πρὸσ τοὺσ ὄρνιθασ λέγοιεν ὡσ οὐκ ὀλίγον πόνον δι’ αὐτοὺσ ἐπόνησαν, καὶ ἅμα δεικνύντεσ τὸ δέλεαρ τὴν χάριν ἀνταπαιτοῖεν. ὃν χρῆν εἰ τὰ μάλιστα ταῦθ’ ὑπὲρ ὑμῶν ἐτύγχανεν εἰργασμένοσ, αὐτὸν, ἀλλὰ μὴ ὑμᾶσ, ἀναμιμνήσκειν, νῦν δ’ ἅπαντα ταῦτα ὑπερβὰσ προσάγει μεθ’ ὅπλων τὴν αὑτοῦ κακίαν ἐπιδεικνὺσ καὶ τὰ τέλη καθάπερ δράματοσ παρ’ ἐλπίδασ ἐξάγων. τίνοσ οὖν ἕνεκ’ εἰπέ μοι λοιπὸν τῷ Φιλίππῳ χάριν ἕξετε, εἰ μηδὲν ὑμῖν τοῦ σώζεσθαι μέλει;

ἐγὼ μὲν γὰρ ἐξ ἀμφοτέρων ἡγοῦμαι τῇ τότε κοινωνίᾳ τὴν νῦν ἐναντίαν εἶναι. εἰ μὲν γὰρ ὡσ ἀληθῶσ εὔνουσ ὢν ὑμῖν ἐκεῖνα προὐθυμεῖτο, αἰσχρὸν ἐκεῖνον μὲν ἐπαινεῖν τῆσ προθυμίασ, ὑμῶν δ’ αὐτῶν ἀμελῆσαι· εἰ δὲ πεῖρα καθ’ ὑμῶν ἦν καὶ παρασκευὴ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου, δυοῖν, οὐχ ἑνὸσ ὑμῖν ὀφείλει δίκην, τοῦ τ’ ἐπ’ ἐκείνων φενακίζειν καὶ τοῦ νῦν μεθ’ ὅπλων ἐπέρχεσθαι. ὥστ’ οὐ δι’ ἐκεῖνα ταῦθ’ ὑπακουστέον, ἀλλ’ ὑπὲρ ἀμφοῖν τῇ τιμωρίᾳ χρηστέον ἡνίκ’ εἴληπται. εὖ δ’ ἂν ἔχοι τῇ πονηρίᾳ τοῦ Φιλίππου χρησαμένουσ ὃ πρόσεστι ζημίασ αὐτῇ φυλάξασθαι. οὐδεὶσ ἀντιλέγει τὸ μὴ οὐ δικαίωσ Φωκέασ ἀπολωλέναι, ἀλλ’ οὐ διὰ τοῦτο δίκαιοσ πιστεύεσθαι Φίλιπποσ. ἀλλ’ εἴ τι δεῖ καὶ περὶ Φωκέων εἰπεῖν, τῷ μὲν καθ’ αὑτοὺσ μέρει δικαίωσ ταῦτα πεπόνθασιν, ὅσα δ’ εἰσ Φίλιππον οὐκ ὀρθῶσ. ὅταν γὰρ μὴ τοῦ θεοῦ χάριν μηδ’ ὑμῶν, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆσ αὑτοῦ πλεονεξίασ, ἣν ἐν ἅπασι δείκνυσι, φαίνηται ταῦτα συμπράξασ, ἐκεῖνοι μὲν ἴσωσ δικαίωσ ἀπολώλασιν, οὗτοσ δ’ οὐχὶ δικαίωσ ἀνῄρηκε. μὴ τοίνυν τῷ Φωκέασ εἰκότωσ ἀπολωλέναι τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν εἰκῆ πρόησθε, μηδὲ συγκαταγνῶτε ὑμῶν αὐτῶν παθεῖν ἅπερ Φωκεῖσ. καὶ γὰρ ἐκείνουσ μὲν ἔχοιμεν ἂν εἰπεῖν ὡσ προσήκοντα ἔπαθον πλημμελήσαντεσ περὶ τὸν θεὸν, ὑμεῖσ δ’ ἀνθ’ ὅτου ταύτην ὑφέξετε νῦν τὴν δίκην οὐχὶ σύνισμεν ἡμεῖσ γε. δεινὸν δέ μοι φαίνεται καὶ τοῦτο εἰ Φωκεῖσ μὲν ὤφειλον δίκην, ἐπειδὴ τὸ ἱερὸν τὸ ἐν Δελφοῖσ κατέλαβον, ὁ δ’ οὐ μόνον τὸ ἐν Δελφοῖσ ἱερὸν σεσυληκὼσ, ἀλλ’ ἀντὶ μὲν τοῦ συλῆσαι τὸ ἱερὸν ἄγων τὰ Πύθια καὶ τοῖσ Ἕλλησιν ἐξηγούμενοσ τὰ μηδὲν ἑαυτῷ προσήκοντα, ἀντὶ δὲ τοῦ τὸ ἐν Δελφοῖσ μόνον συλῆσαι δύο μὲν καὶ τριάκοντα ὁμοῦ πόλεων ἱερὰ ἐπὶ Θρᾴκησ οὐ σεσυληκὼσ, ἀλλ’ ἀνῃρηκὼσ, χωρὶσ δὲ τούτων ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα συλῶν καὶ οὐδὲν ἐξαίρετον ποιούμενοσ, οὐ νεὼσ, οὐκ ἀναθήματα, οὐ τείχη, οὐχ ἵππουσ, οὐχ ὅπλα, οὐ χρήματα, οὐ σώματα, οὐ λιμένασ, οὐ πολιτείαν, ἀλλὰ πάντα ὥσπερ ὑπὸ βροντῆσ κινῶν, καὶ τὰ μὲν ἄρδην ἀφανίζων, τοῖσ δ’ ὅ τι ἂν βούληται χρώμενοσ, οὗτοσ δ’ οὐχὶ δίκην ὀφείλειν δόξει τούτων, ἀλλ’ ὡσ εὐεργέτησ στεφανώσεται, καὶ ταῦθ’ ὑφ’ ὑμῶν, ὧν τῇ τάξει λελύμανται. εἰ δὲ μὴ, πότε βέλτιον ἐπράττετε, ὅπωσ δὲ μηδὲν ἀχθεσθῆτε, πότερον ἡνίκα Ἐπαμεινώνδασ καὶ Γοργίδασ καὶ Πελοπίδασ ὑμῶν ἡγοῦντο καὶ Φίλιππον ὁμηρεύοντα ἐγιγνώσκετε, ἢ τούτου παρελθόντοσ εἰσ τὴν ἀρχὴν καὶ ἡνίχ’ ὑμῶν οὗτοσ ἡγεῖτο τοσαῦτα χαριζόμενοσ, δι’ ὧν ἔμελλεν εἰσαῦθισ ἀσθενεστέροισ χρήσεσθαι;

τί γὰρ ἂν γένοιτο ἀλογώτερον ἢ κατηγορεῖν μὲν εἴ τι πρὸσ ἀλλήλουσ ἡμῖν ὑπάρχει δύσκολον, εἰ δέ τι χρηστὸν νῦν πράξομεν συστάντεσ, ἀσχάλλειν καὶ μὴ συνιέναι τοῖσ αὑτῶν λόγοισ ἐλεγχομένουσ; οἶμαι δ’ εἰ κατ’ ἀρχὰσ εὐθὺσ τοῦτον μισθὸν ὑμᾶσ Φίλιπποσ ᾔτησε τῆσ βοηθείασ, ὑποκύψαι καὶ παραδοῦναι τὴν πόλιν αὑτῷ, μηδένα ἂν τοσούτου τιμήσασθαι τὴν πρὸσ Φωκέασ φιλονεικίαν. μὴ τοίνυν ἅ γ’ ἐξ ἀρχῆσ οὐκ ἂν ἠνέσχεσθε, ταῦτα νῦν ἀντ’ ἐκείνων δῶτε, ἀλλ’ ἐνθυμεῖσθ’ ὅτι πρῶτον μὲν οὐδὲν ἧττον ὑμῖν ἃ βούλεσθε πέπρακται, ὥστε μηδὲν σφόδρα τούτου δεῖν ἔτι· ἔπειτ’ εἰ καὶ δυοῖν αἱρ́εσισ ἦν, ἄμεινον Φωκεῦσι πολεμεῖν ἢ τοῦτον εἰσφρήσεσθαι. ἐκείνων μὲν γὰρ ἂν καὶ καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἐκρατήσατε καὶ μεθ’ ἡμῶν, ὥσπερ Λακεδαιμονίων πρότερον, καί τιν’ ἄλλον ἴσωσ τρόπον· εἰ δ’ ἅπαξ οὗτοσ ἐγκρατὴσ ὑμῶν ἔσται, οὐκ οἶδ’ ὅ τι μεῖζον παρ’ ὑμῶν αὐτῶν εἰσαῦθισ εὑρήσετε. εἶτα κἀκεῖνο μὲν ἦν ἂν μὴ λαβεῖν δίκην παρὰ Φωκέων, τοῦτο δ’ αὐτοὺσ σῶσαι μὴ βεβουλῆσθαι. βέλτιον δὲ δήπουθεν ἄλλων φείσασθαι δι’ αὑτοὺσ ἢ δι’ ἄλλουσ αὑτοὺσ ἀξιοῦν ἀπολωλέναι. οὐ τοίνυν οὐδ’ ὅσ’ ἐβλασφήμησαν οὗτοι περὶ ἡμῶν οὐδένα νοῦν ἔχει. εἰ μὲν γὰρ ὀρθῶσ ἐκεῖνα πέπρακται, τί κατηγοροῦσιν;

εἰ δ’ ἡμάρτηται, τί οὐ τὰ βελτίω νῦν, ἐπειδή γ’ ἔξεστι, προαιρούμεθα; ὥσπερ γὰρ ἐκεῖνα ἐπιτιμήσεωσ ἄξια, οὕτω τά γ’ ἐναντία τοῦ κρείττονόσ ἐστι λόγου. ἡγοῦμαι δὲ νοῦν ἐχόντων εἶναι ὅσα μὲν τῶν ὑπαρχόντων καλῶσ ἔχει, ταῦτα καὶ πρὸσ τὸ λοιπὸν ἀξιοῦν μιμεῖσθαι καὶ τηρεῖν ὡσ οἱο͂́ν τε δι’ ἀσφαλείασ, ἃ δ’ οὐδ’ ὅλωσ πεπρᾶχθαι προσῆκε, τούτοισ ὡσ ἥκιστ’ ἀκολουθεῖν. οὐ γὰρ ἐπεξαμαρτάνειν ἦν ἄρα πάντων ἄριστον, ἀλλ’ ἐξ ἀρχῆσ τὰ δέοντα βουλεύεσθαι, τούτων δ’ ἀμφοτέρων μέσον ἂν ἁμάρτημά τι συμβῇ, μεταγνῶναι. καὶ μὴν εἰ μὲν ὥσπερ ἡμῖν πρὸσ ὑμᾶσ, οὕτω καὶ ὑμῖν εἰσ ἡμᾶσ πέπρακταί τινα δυσχερῆ, τί μᾶλλον ἡμῶν ἢ ὑμῶν ταῦτα κατηγορήκασιν; εἰ δ’ οὐδὲν πώποτ’ εἰσ ἡμᾶσ ἡμάρτετε, τοῦ χάριν νῦν ἀξιώσετε πρῶτον, ἐν ᾧ καὶ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν συμπροήσεσθε; θαυμάζω δ’ εἰ παρ’ αὐτὰ μὲν τὰ ἐγκλήματα καὶ τὰ μέγιστα τῶν ἐναντιωμάτων ἡμεῖσ τε παρ’ ὑμᾶσ ἦμεν καὶ ὑμεῖσ ἡμῖν ἐπεκέχρησθε, ἐπεὶ δ’ ἐκεῖνά τε τῷ χρόνῳ κεκούφισται καὶ ταῦτ’ ἐπ’ ἐκείνοισ γεγένηται, εἶτ’ ἐξ ἀρχῆσ ἀγανακτήσομεν, καὶ χωρὶσ μὲν παραδείγματοσ σωφρονεῖν ἐπιστησόμεθα, τοσούτων δ’ ὑπαρχόντων οὐδὲν βελτίουσ ἐσόμεθα. ἀλλ’ εἰ μέν τισ τοῖσ ἑτέρων παραδείγμασιν ἐχρῆτο ὑπὲρ σωτηρίασ, ᾤμεθ’ ἂν δεῖν προσέχειν, παρ’ ἡμῶν δ’ αὐτῶν ἔχοντεσ τοσαῦτα πῶσ οὐ δεινὸν εἰ μὴ χρησόμεθα; καὶ μὴν εἰ μὲν ὅλωσ οὐδενὸσ δεῖ μεμνῆσθαι, τοῦ χάριν ταῦτ’ ἀνακινοῦσιν; εἰ δ’ ὀρθῶσ ἔχει, μνημονεύειν ἄμεινον τῶν ἐπὶ σωτηρίᾳ καὶ μὴ τὰ βελτίω παρέντασ ἑκόντασ ἔχεσθαι τῶν χειρόνων. ἡγοῦμαι δ’ εἰ πάντα τἀναντιώτατα ἡμῖν ἐπέπρακτο πρὸσ ἀλλήλουσ, ἀφ’ οὗ τὰσ πόλεισ οἰκοῦμεν, καὶ πάντα πρὸσ Φίλιππον ὑπῆρχεν οἰκειόταθ’ ὑμῖν ἄχρι τούτου, τήν γε παροῦσαν ἡμέραν εἰκότωσ ἂν ἅπαντα μεταστῆσαι. ὁ μὲν γὰρ ἐφέστηκεν ὑμῖν τελευταῖα ταῦτα κελεύων βουλεύσασθαι, ἡμεῖσ δ’ ἥκομεν συνδιαλύσοντεσ ἅπαντα τὸν κίνδυνον. ὥστ’ εἴπερ ἔδει καὶ μνησικακεῖν, ἐκεῖνόσ γ’ οὐκ εἰά. ἡδέωσ δ’ ἂν ἐροίμην τοὺσ τἀναντία πρεσβευομένουσ, πότερον ἀπὸ τοῦ μέλλοντοσ χρόνου ταῦτ’ ἀξιοῦσι κριθῆναι, ἢ τοῦ παρελθόντοσ. εἰ μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ μέλλοντοσ, τὰ μὲν παρ’ ἡμῶν ἐλευθερία, σωτηρία, τὸ πρώτουσ ἐν τοῖσ Ἕλλησι τετάχθαι, πάντ’ ἐστὶ τὰ κάλλιστα·

τὰ δ’ ἐξ ἐκείνου τί τισ ἂν λέγοι, πλὴν ὅσον αὐτῷ τρέπειν εἰσ κεφαλὴν τοὺσ θεούσ; ἀλλὰ μὴν εἴ γ’ ἀπὸ τοῦ παρελθόντοσ χρόνου δεῖ κριθῆναι, δειξάτω πάνθ’ ὅσα πώποτ’ ἔπραξε Φίλιπποσ εἰσ ὑμᾶσ δυοῖν βοηθείαιν ἡμετέραιν ἀντάξια, τῆσ τε εἰσ Ἁλίαρτον προτέρασ καὶ τῆσ ἐπὶ τὴν φρουρὰν ὕστερον· ὧν ἡ μὲν τῆσ Βοιωτίασ, ἡ δὲ τῆσ Καδμείασ Λακεδαιμονίουσ ἐξήλασεν. ἆρ’ ὅμοια ταῦτα τῷ πρὸσ Φωκέασ βοηθῆσαι; οὐκ ἴσθ’ ὅτι πρὸσ μὲν ἐκείνουσ ἐκ περιουσίασ ἠγωνίζεσθε, ἐν αἷσ δ’ ἦτε ἀνάγκαισ, τότε οὐδένων ἄλλων πλὴν ἡμῶν ἐδεῖσθε, παρεξετάζετε δὲ καὶ τίνεσ οἱ Φωκεῖσ παρὰ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ καὶ πῶσ ἔχοντεσ αὐτῶν ἑκάτεροι. οὐχ οἱ μὲν τῶν Ἑλλήνων ἄρχοντεσ, οἱ δ’ οὐδένων ἄμεινον πράττοντεσ; καὶ ἐῶ λέγειν ὅτι Λακεδαιμόνιοι μὲν ὡσπερεὶ διὰ τῆσ Ἀττικῆσ εἰσ τὴν Βοιωτίαν ἐνέβαλον, τὸ ἄστυ παρεξιόντεσ ἡμῶν, καὶ ταῦτ’ ἀτείχιστον ὂν τὸ κατ’ ἀρχάσ· Φιλίππῳ δ’ οὐδὲν ἦν πρᾶγμα ἀπὸ Φωκέων, ἀλλ’ ἐν μέσοισ τοῖσ αὐτὸσ ἑαυτοῦ συμμάχοισ εἶχε Φωκέασ. ἀλλὰ μὴν οἰκειότερον μὲν τὸ μέλλον ἅπασι τοῦ παρελθόντοσ ‐ τὸ μὲν γὰρ ἀπηλλοτρίωται καὶ οὔτε χεῖρον οὔτε βέλτιον ἄν τισ πράξειεν ὑπ’ αὐτοῦ, τὸ δὲ μέλλον ἐπέρχεται ‐ ἡμεῖσ δ’ ἐξ ἀμφοτέρων τῶν καιρῶν τοσοῦτον νικῶμεν, ὥστ’ ἐν μὲν ἐκείνῳ πολὺ τούτου κρείττουσ περὶ ὑμᾶσ γεγενήμεθα, ἐκ δὲ τούτου μία ψῆφοσ ὑμῖν ἀπόκειται μεθ’ ἡμῶν γίγνεσθαι. οὕτωσ ἀμφοτέροισ νικῶντεσ τῷ κυριωτέρῳ μειζόνωσ περίεσμεν. ἀλλὰ γὰρ ἕν τι χρηστὸν ὅμωσ τῆσ πρεσβείασ ἐστὶν αὐτοῦ. δείκνυσι γὰρ ὅπωσ πεφόβηται τὰσ πόλεισ καὶ ὅτι συστάντων ἡμῶν οὐδ’ ἡντινοῦν ἐλπίδ’ ἔχει περὶ τῶν πραγμάτων. ἡμέτερον τοίνυν ἐστὶν ὁρῶντασ τὸν φόβον αὐτοῦ καὶ ὅπη σαθρόσ ἐστι μηδὲν ἀνεῖναι ῥώμησ, ἀλλ’ ἐπικεῖσθαι καὶ παρελέσθαι τὰσ λαβὰσ καὶ μὴ τἀκείνῳ συμφέροντα προκρῖναι. οὐ γὰρ εἴ τι δύσκολον ἡμῖν ὑπάρχει πρὸσ ἀλλήλουσ, τοῦτ’ αὐτὸν ἄγει νῦν ὑπὲρ ὑμῶν ἀγανακτοῦντα, ἀλλ’ ἵν’ ἀμφοτέροισ ἀποχρήσηται, διὰ τοῦτο ταῦτ’ ἀναζητεῖ.

ὥσθ’ ὅσῳ ἂν πλεόνων εὐπορήσῃ, τοσούτῳ μᾶλλον ἀπιστητέον αὐτῷ. οὕτω τοίνυν οὐδ’ ἐκεῖνοσ ὑμῖν πιστεύει, ὥστ’ οὐχ ἁπλῶσ αἰτῶν πέπομφε τὴν βοήθειαν, ὡσ ἄν τισ θαρρῶν τοῖσ ὑπάρχουσιν, ἀλλ’ ἑλέσθαι φησὶν ὁπότερα βούλεσθε, ἢ συνεμβαλεῖν εἰσ τὴν Ἀττικὴν, ἢ διεῖναι, ὡσ ἄν τισ μηδετέρου δικαίωσ τύχοι. λογίζεσθε γὰρ, εἰ μὲν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, συνεμβάλοιτε, καὶ τοῦτον τὸν τρόπον αὐτῷ χαρίσασθαι προέλοισθε, πλέονι χείρουσ γενέσθαι ἢ ’κεῖνοσ ἐπήγγελκεν. ὅταν γὰρ ἐκεῖνοσ μὲν ἐξ ἴσου ποιῆται, ἄν θ’ ἡσυχίαν ἄγειν βούλησθε ἄν τε συστρατεύεσθαι, ὑμεῖσ δὲ τὸ μεῖζον αἱρῆσθε, ὃ προστίθετ’ οἶμαι, τοῦτ’ εἰσ ὑπερβολὴν φαυλότητοσ γίγνεται. καίτοι πῶσ ἀνεκτὸν, ἢ πῶσ δόξαν μετρίαν ἔχον, ὅταν μηδ’ ἀκούειν καθάπαξ τῶν δυναστῶν δέον, καὶ ταῦτ’ ἐπὶ τοῖσ Ἕλλησι καὶ τοῖσ ὁμοφύλοισ, ὑμεῖσ ὧν ἐφ’ ὑμῖν ποιοῦνται τὰ μείζω χαρίζησθε καὶ παρέρχηται τὴν χρείαν ἡ προδοσία; ἀλλὰ μὴν εἴ γε διήσετε, οὐκ εἰσ χάριν ὑμῖν, ἀλλ’ εἰσ ἔγκλημα ἀφίξεται τῷ χρόνῳ. νῦν μὲν γὰρ οἶμαι τὸν καιρὸν θεραπεύων στέρξειν ἐπαγγέλλεται, εἰ δ’ ἀπαλλαγείη τῆσ πρὸσ ἡμᾶσ ἔχθρασ, πρόφασιν τὸ μὴ συστρατεύσασθαι ποιήσεται. καὶ τοῦτο παρ’ αὐτῶν τῶν ἤδη συμβεβηκότων ἔξεστι μαθεῖν. ὑμῖν γὰρ, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, Λακεδαιμόνιοι τοῦτό ποτ’ ἐγκαλέσαντεσ τὸ μὴ συνεισβαλεῖν εἰσ τὸν Πειραιᾶ εἰσ πόλεμον κατέστησαν. καὶ ὅτι παῖδεσ Λακεδαιμόνιοι πρὸσ Φίλιππον εἰσ δεινότητοσ λόγον καὶ τοῦ κακουργεῖν πάντεσ σύνισμεν δή που. καὶ μὴν κἀκεῖνο ἴσμεν περὶ Λακεδαιμονίων, ἐπεὶ καὶ τούτων ἐμνήσθην, ὅτι ἡνίκα μὲν τὸν πόλεμον τὸν πρὸσ ἡμᾶσ ἐπολέμουν, ὑπὲρ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἔφασκον ἐλευθερίασ πολεμεῖν, καὶ τούτῳ τοὺσ πολλοὺσ προσήγοντο· ἐπειδὴ δ’ ἔπραξαν ἃ ἐβούλοντο, ἐπ’ αὐτοὺσ τοὺσ συμμάχουσ πρώτουσ ἐτράποντο καὶ τὸν πόλεμον εἰσ ἐκείνουσ μετέστησαν. Χίουσ μέν γε προθυμοτάτουσ τῶν νησιωτῶν περὶ αὐτοὺσ γενομένουσ καὶ σχεδὸν πᾶσι τοῖσ Ἕλλησιν ἄρξαντασ τῆσ ἀφ’ ἡμῶν ἀποστάσεωσ τὴν πολιτείαν καὶ τὰ τείχη παρείλοντο, καὶ τοσούτων φυγῶν καὶ σφαγῶν ἐνέπλησαν, ὥστε εἰρήνην αὐτοῖσ εἶναι δόξαι πάσασ τὰσ τοῦ πολέμου ταλαιπωρίασ·

ἆρ’ οὖν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, τῶν αὐτῶν ἐστι τότε μὲν τῷ μηδὲν περὶ ἡμῶν ἐψηφίσθαι δυσχερὲσ ἰσχυρίζεσθαι καὶ τὴν αἰτίαν εἰσ ἕτερον τρέπειν, νῦν δ’ ὃν ἴστε καθ’ ἡμῶν παριόντα ἐπὶ τῷ ποιῆσαι τοῦθ’ ὅ τι ἂν δύνηται, τούτῳ συμπράττοντασ ἑκόντασ ὀφθῆναι; βασιλέα δὲ τὸν μέγαν ἐκ γῆσ καὶ θαλάττησ ἐπολιόρκουν, φρουρὰν δ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἔφαινον, καὶ μικρὸν ὕστερον εἰσ Κόρινθον παρῆσαν. ἂν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, καὶ νῦν ὁ Φίλιπποσ ἴδῃ τὰ ἐν χερσὶν ἀφέντασ περὶ τῶν ὕστερον βουλεύεσθαι, τὸν πρὸσ ἡμᾶσ πόλεμον θέμενοσ κατὰ νοῦν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μιμῆται καί τινοσ εὐπορήσασ προφάσεωσ, ἢ καὶ χαίρειν ἁπάσασ τὰσ προφάσεισ ἐάσασ, ἁπλῶσ οὕτωσ ὑμῖν ἐπιχειρῇ, πότερον καθ’ ἡμῶν τῶν Ἀθηναίων αὐτῷ ταῦθ’ ὑπηρετηκότεσ εἶναι φήσετε, ἢ καθ’ ὑμῶν αὐτῶν; ποτέρωσ δ’ ἂν ἄμεινον ὦ πρὸσ Διὸσ αὐτὸν ἐφ’ ὑμᾶσ ἐλθεῖν οἰέσθε καὶ προθυμότερον, πότερον εὐθενούντων ἡμῶν καὶ τὴν τάξιν ἐχόντων ἥνπερ νῦν, ἢ μόνων ὑμῶν λειφθέντων καὶ μηδενὸσ ὄντοσ ἀφ’ ἡμῶν φόβου τῷ τι νεωτερίζειν ἐπιχειροῦντι; καὶ μὴν τοσοῦτόν γ’ ἐπίστασθε, ὅτι εἰ τότ’ ἐν τοῖσ Ἕλλησιν ἐνίκησε τὰ λεχθέντα ὑπό τινων, ὡσ χρὴ τὴν πόλιν ἡμῶν ἀνδραποδίσασθαι καὶ τὴν χώραν ἀνεῖναι μηλόβοτον, οὐκ ἂν ὅθ’ οἱ Λακεδαιμόνιοι τὴν ἐφ’ ὑμᾶσ στρατείαν ἐποιοῦντο, ὡσ οὕστινασ ἔλθητε εἴχετε. νῦν δὲ τὸ σωθῆναι καὶ περιγενέσθαι τὴν πόλιν ἡμῶν εἰσ δέον οὐ μόνον ὑμῖν, ἀλλὰ καὶ πᾶσιν, ὡσ ἐοίκε, τοῖσ Ἕλλησι κατέστη. οὐκοῦν εὔδηλον ὡσ οὐδ’ εἰ νῦν τι πάθοιμεν, τὰ καθ’ ὑμᾶσ ἀκίνδυνα, οὐδ’ εἰ μηδέπω πρότεροι κινδυνεύετε, ἀλλὰ μί’ ἡμέρα τά τ’ ἐκεῖ, καλὸν γὰρ οὕτω λέγειν, καὶ τἀνταῦθ’ εἰσ τὸ δέον καταστήσει. σκέψασθε δὴ κἀκεῖνο ὅτι ὑμᾶσ ᾐτιάσαντό τινεσ τὴν γνώμην ἐκείνην καθ’ ἡμῶν εἰπεῖν, ὑμεῖσ δ’ ἐλθόντεσ παρῃτεῖσθε, λέγοντεσ ἀληθῆ, ὡσ οὐκ ἀπὸ τοῦ κοινοῦ τῆσ πόλεωσ ἡ ψῆφοσ ἠνέχθη, ἀλλ’ εἷσ ἀνὴρ εἶπε συνεδρεύων· ὥστ’ οὔτ’ ἐγκαλεῖν εἴχομεν ἔτι, βοηθεῖν τ’ ἐψηφισάμεθα. καὶ μὴν εἰ μὲν ἀληθεῖσ τισ ἐκείνουσ εἶναι δοίη τοὺσ λόγουσ ὑμῶν, οἷσ ἀπολύεσθε τὴν μέμψιν, ὥσπερ ἡμεῖσ γε πεπείσμεθα, οὐ μόνον αἰσχρὰ ταῦτα, ἀλλὰ κἀκείνοισ ὑπεναντία·

εἰ δὲ ψεύδεσθαι φήσετε, οὐχὶ πρέπονθ’ ὑμῖν αὐτοῖσ ἀναθήσετε. μὴ τοίνυν ἐξὸν καὶ τότ’ ἀληθεύειν δοκεῖν καὶ νῦν τὰ δίκαια πράττειν, τρία ταῦτ’ ἀνθέλησθε τὰ χείριστα, ἐξ ἀρχῆσ τε κακοὶ γνώμην γενέσθαι περὶ ἡμᾶσ καὶ ληφθέντεσ ἀναισχυντεῖν καὶ νῦν αὖθισ ἐξεπίτηδεσ πονηρεύεσθαι, μηδ’ ἀνθ’ ὧν ἥκομεν ἡμεῖσ ὑμῖν ἐθέλοντεσ τοῦ κινδύνου κοινωνεῖν, ἀντὶ τούτων ὑμεῖσ Φιλίππῳ συνεμβάλλοντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ φανεροὶ γένησθε. οὔτε γὰρ τῶν ἀρχαίων κοινωνιῶν ἄξιον οὔθ’, ἵνα πάντα τἄλλ’ ἀφῶ, τῆσ παρούσησ γνώμησ ἡμῶν. ὅτι τοίνυν καὶ χεῖρον περὶ ὑμῶν αὐτῶν ἢ περὶ ἡμῶν βουλεύσεσθε ἀποκλίναντεσ πρὸσ ἐκεῖνον ἐνθένδε λογίσασθε. εἰ γάρ τισ ἔροιθ’ ὑμᾶσ ὑπὲρ ὅτου νῦν ἡμῖν ἐστι πόλεμοσ πρὸσ Φίλιππον, ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ καὶ τοῦ μὴ ποιεῖν τὸ κελευόμενον πάντεσ ἂν οἶδ’ ὅτι φήσαιτε. εἰε͂ν· πότεροι δὲ κρατήσουσιν, ἡμεῖσ ἢ Φίλιπποσ, ἄδηλον οἶμαι παντὶ, πλὴν εἰ μὴ τοῖσ θεοῖσ. οὐκοῦν ὅτ’ ἄδηλον εἰ κρατησόμεθα, ἄδηλον εἰ δουλεύσομεν; καὶ μὴν ὅτι γ’, ἂν πρόσθησθε Φιλίππῳ, τὸ κελευόμενον καὶ πεποιήκατε καὶ ποιήσετε παντὶ γνώριμον. δεῖ γὰρ οἶμαι μετὰ τῶν ἄλλων ἕπεσθαι καὶ πράττειν ἃ ἂν ἐκείνῳ δοκῇ. πῶσ οὖν οὐ χείρουσ περὶ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἢ περὶ ἡμᾶσ ἔσεσθε, εἴ γ’ ἃ τῷ πολέμῳ σφαλεῖσιν, ὃ μὴ γένοιτο, ἡμῖν ἀπόκειται, ταῦθ’ ὑμεῖσ ἐν τῇ τοῦ ποτέροισ δεῖ συμπολεμεῖν αἱρέσει πείσεσθε καὶ πρότερον δουλεύσετε πρὶν πότεροι κρατήσουσι γιγνώσκειν; δύο γὰρ δή που, κἂν ἄλλο τι συμβαίνῃ, παρά γ’ ὑμᾶσ κερδαίνομεν· πρῶτον μὲν τὸν χρόνον, ὃν περὶ τούτων ἀγωνιζόμεθα, ἔπειτα τὸ μὴ δοκεῖν ἡμῶν αὐτῶν ἑκόντεσ τὰ χείριστα κατεγνωκέναι. ὥσθ’ ἃ μὲν ἡ τύχη δίδωσιν ἀνεκτὰ τοῖσ εὖ φρονοῦσι, τὸ δ’ αὑτοὺσ τῶν χειρίστων ἑκόντασ τιμᾶν οὐδὲν αἰσχύνησ ἐλλείπει· καὶ γὰρ δικαίωσ αὑτῷ καὶ μὴ ποιεῖν εἰσ ταυτὸν τελεῖ.

καὶ μὴν εἰ μηδεὶσ ὑμῶν ἄχρι τούτου νομίζει πρὸσ Φίλιππον ἡμῖν εἶναι τὸν ἀγῶνα, ἄχρι τοῦ τὸ κελευόμενον ποιεῖν ἢ μὴ, ἀλλ’ ὑπὲρ αὐτοῦ τοῦ ἐδάφουσ καὶ τῶν ἐσχάτων ἔσεσθαι καὶ φύσει ταῦτα τοῖσ ἀλλοφύλοισ ὀφείλεσθαι, πρῶτον μὲν οὐκ εἰσ καλὸν ὑμᾶσ αὐτοὺσ σχῆμα καθίστατε, ὅταν τῷ τοιούτῳ αὐτὰ συμπράττητε· ἔπειτα πῶσ ὑμῖν γε θαρρεῖν ὑπὲρ τῆσ ἐλευθερίασ ἔξεστιν, ὅταν μηδὲ δουλεύειν ἀλλήλοισ ἐξῇ, ἀλλὰ δέῃ καθάπαξ ἀπολωλέναι Φίλιππον, ἔγωγε προσθείην ἂν, ὦ Ζεῦ; τίσ δὲ καὶ ὁ νοῦσ ἔσται τῆσ συμμαχίασ; εἰ μὲν γὰρ οὐκ ἐπιτρέψετε τούτῳ ταῦτα ποιεῖν, πῶσ ἄξιον συνάρασθαι; εἰ δ’ ἄχρι παντὸσ συμπράξετε, πῶσ ἄξια ταῦτα τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ Ἡρακλέουσ, οἳ παρ’ ὑμῖν φύντεσ ὑφ’ ἡμῶν πρῶτον ἐθαυμάσθησαν; οἷσ νῦν ὑμεῖσ πολλῷ δικαιότερον σπένδοιτ’ ἂν μεθ’ ἡμῶν καὶ ὑπὲρ τῆσ τῶν Ἑλλήνων ἐλευθερίασ ἢ καθ’ ὑμῶν αὐτῶν καὶ τῶν ὑπ’ ἐκείνων προκριθέντων. κἀκεῖνο μέμνησθε ὅτι νῦν Φίλιπποσ ὑμῶν ἐγγυτέρω ὥσπερ νέφοσ ἢ πῦρ, καὶ ὅτι οὐ διὰ τῆσ Ἀττικῆσ εἰσ τὴν Βοιωτίαν βαδιεῖται, ἀλλ’ εἰσ τὴν Ἀττικὴν διὰ τῆσ Βοιωτίασ. οὐ βαδιεῖται δὲ, ἐὰν οἵ τε θεοὶ τὰ δίκαια ποιῶσι καὶ ὑμεῖσ σωφρονῆτε. καὶ τὰ μὲν ἄλλα λόγουσ καὶ χρόνουσ ἐστὶν ἐνδεχόμενα, ἅττα ποτ’ αὐτῷ περὶ ἡμῶν πράττειν ἔπεισι, τοῦτο δὲ ὁρῶμεν, πρὸσ τοῖσ ὁρ́οισ ὑμῶν ἁνὴρ, οὐκέτ’ εἰσ Φωκέασ ἐμβάλλων ὥσπερ πρὸ τοῦ, ἀλλ’ αὐτοῖσ ὑμῖν τὰ ὅπλα, ἐπισείων, πάντωσ ἐπιβησόμενοσ τῶν Θηβῶν, ἂν δέχησθε· ὁμοιότατον πείθων ὥσπερ ἂν εἰ δυοῖν ἀνδροῖν ἑστώτων ἐπιὼν τὸν μέσον καὶ πρὸ αὑτοῦ τοῦτ’ ἀνέπειθεν, ὅτι δι’ αὐτοῦ τὸ σιδήριον ὤσασ ἀποκτενεῖ τὸν ἕτερον, αὐτοῦ δὲ ἀφέξεται. [καὶ ἐφ’ ὑμᾶσ τὰ πρῶτα τῆσ πληγῆσ, ἡμεῖσ δὲ δεύτεροι. ] θώμεθα ὅ τι βούλεσθε ὄνομα τῷ πράγματι, ἢ δέξασθαι ἡμᾶσ συμμάχουσ, ἢ γενέσθαι αὐτοὶ σύμμαχοι, οὐδὲν διοισόμεθα· τὸν δ’ ἐπ’ ἀμφοτέρουσ ἰόντα κωλύοιμεν ἀμφότεροι, μάλιστα μὲν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, τοῖσ θεοῖσ τοῖσ κοινοῖσ τῶν Ἑλλήνων πιστεύσαντεσ, οἷσ ἡμεῖσ τόνδε τὸν χρόνον λειτουργήσομεν ‐ οὐ γὰρ ἄλλο γε οὐδὲν ἢ ὑπὲρ τοῦ γένουσ τοῦ παντὸσ ὁ ἀγὼν ἔσται καὶ ἱερῶν καὶ τάφων καὶ τῶν ὑπολοίπων ἐλπίδων, ὧν πολὺ δή που μᾶλλον οἰέσθαι χρὴ μέλειν τοῖσ θεοῖσ ἢ τῆσ Φιλίππου πλεονεξίασ ‐ ἔπειτα καὶ τοῖσ πρότερον παραδείγμασι χρώμενοι, ὅσον αἱ πόλεισ ἠδυνήθησαν ἐν ταὐτῷ γενόμεναι. καὶ γὰρ τὸ μήτε Φιλίππῳ προσγενέσθαι συμμάχουσ, ὥσπερ νῦν ὑμᾶσ καθ’ ἡμῶν ἐθέλει λαβεῖν, ἡμᾶσ τε ἀλλήλοισ ὑπάρξαι μεγάλη ῥοπὴ καὶ μερὶσ εἰσ τὸ θαρρούντωσ δέχεσθαι τὰ ἀναγκαῖα.

καίτοι καὶ τοὐναντίον οὐχ ἧττον εἰκότωσ ὑμᾶσ προτρέπει. εἰ γὰρ καὶ νῦν μεθ’ ἡμῶν γιγνομένοισ ἔνι τισ φόβοσ, ἦ που κομιδῆ καθ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ οὐ θαρρήσετε, ἄλλωσ τε κἂν τὰ ἡμέτερα ἐκποδὼν, ὃ μὴ συμβαίη, γένηται. ἃ χρὴ πάντα συλλογιζομένουσ μὴ πρὸσ ἀθυμίαν τρέψαι τὸν φόβον, ἀλλ’ εἰσ τὸ προθύμωσ ἃ γένοιτ’ ἂν, εἰ ῥᾳθυμήσομεν, κωλῦσαι, καὶ μὴ τὸν κίνδυνον νομίζειν χαλεπὸν, ἀλλὰ τὸ μὴ κινδυνεῦσαι περὶ τηλικούτων. πῶσ γὰρ οὐκ αἰσχρὸν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, ὑπὲρ μὲν τῆσ Μεσσηνίων κατοικήσεωσ τοιοῦτον πόλεμον Λακεδαιμονίοισ πολεμῆσαι, καὶ φιλοτιμεῖσθαι τῇ πόλει ταύτῃ δι’ ὑμῶν οἰκουμένῃ, καὶ ὑπὲρ τῶν ἐν Ἀρκαδίᾳ φίλων εἰσ Πελοπόννησον διαβαίνειν, καὶ μηδ’ ἐκείνων ἐπιτρέπειν τοῖσ βουλομένοισ μεταγνῶναι, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ καλοῦ καὶ δικαίου πάντα κίνδυνον αἱρεῖσθαι, ὑπὲρ δὲ τῆσ ὑμετέρασ αὐτῶν ἐλευθερίασ ἅμα καὶ σωτηρίασ, μᾶλλον δὲ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων, μὴ τολμῆσαι προβαλέσθαι τὰ ὅπλα, ἀπαντήσαντασ πρὸσ τὰ ὁρ́ια Βοιωτίασ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐγνωκότων τοὺσ Ἕλληνασ ἐλευθεροῦν κωλυτὰσ καὶ προδότασ γενέσθαι, καὶ λυμήνασθαι μὴ μόνον τοῖσ κοινοῖσ πράγμασιν, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ὑμετέροισ αὐτῶν ἔργοισ, ἀφ’ ὧν βεβόησθε. πολλὰ δὲ λοιδορησαμένων ἡμῖν Θετταλῶν καὶ Πύθωνοσ ἐν τοῖσ λόγοισ, Θετταλοὺσ μὲν ἐάσωμεν· ἱκανὴ γὰρ ἣν Φιλίππῳ διδόασι δίκην, ὥστ’ οὐ χαλεπαίνειν αὐτοῖσ ἄμεινον ἢ συνάχθεσθαι καὶ συνεύχεσθαι γενέσθαι γνώμησ κυρίουσ. ὑμεῖσ δὲ τοσοῦτον ἐνθυμεῖσθε, ὅτι, ἂν μὲν ἡμῖν πείθησθε, ἡμῖν ὁμοίωσ διακείσεσθε, ἐὰν δὲ Θετταλοῖσ, τούτοισ.

οὗτοι μὲν τοίνυν τετραδαρχίασ οἴκοι καταλιπόντεσ ἥκουσιν, ἡμεῖσ δ’ οὐδένα δεσπότην πλὴν τῶν νόμων εἰδότεσ. καὶ μὴν καὶ κατ’ αὐτοὺσ τοὺσ λόγουσ οὗτοι μὲν ταῦτα συμβουλεύουσιν ἐξ ὧν βεβαιότερον δουλεύσετε, ἡμεῖσ δ’ ἐξ ὧν τὴν ὑπάρχουσαν εὐδαιμονίαν αὐξήσετε. ἀλλὰ μὴν πρὸσ Πύθωνα τὸν χρηστὸν μικρὰ ἀποκρινούμεθα. οὗτόσ ἐστιν, ὦ ἄνδρεσ Θηβαῖοι, Βυζάντιοσ· καὶ σκέψασθε μὴ πόρρωθεν ἡμᾶσ οἵτινεσ φύσιν, καὶ ταῦτα οὐδαμῶσ φιλικῶσ ἡμῖν ἐκ τῶν ἔμπροσθεν δοκεῖ μένειν, ἡμεῖσ τε οἱ Ἀθηναῖοι καὶ οὗτοσ, ἀλλ’ ἀπ’ αὐτῆσ τῆσ τούτου πατρίδοσ. οὗτοσ μὲν τοίνυν τοὺσ οἴκοι προδοὺσ Φιλίππῳ ζῇ, ἡμεῖσ δ’ ἐπὶ Βυζάντιον ἐλθόντοσ Φιλίππου βοηθήσαντεσ ἐλύσαμεν τὴν πολιορκίαν καὶ τὴν πόλιν διετηρήσαμεν. οὗτοσ μὲν οὖν ἃ τοῖσ αὑτοῦ πολίταισ εἰσηγεῖται τὸ καθ’ αὑτὸν, ταῦτα καὶ ὑμῖν προξενεῖ, δουλεύειν, ἀκροᾶσθαι τοῦ χείρονοσ, ἐν προσθήκησ εἶναι μέρει· ἡμεῖσ δ’ ἃ τοῖσ τούτου πολίταισ δι’ ἡμῶν ἐγένετο, ταῦτα καὶ ὑμῖν ἂν βουλοίμεθα, οἶμαι δὲ καὶ πολὺ μειζόνωσ, ὅσῳ τιμιώτερον ἡμῖν ἐξ ἀρχῆσ τὸ τῶν Θηβαίων ἔδαφοσ καὶ πρὸσ τὰ παρόντα πράγματα μᾶλλον τοῖσ Ἕλλησιν ἐν καιρῷ. ἡμῖν μὲν οὖν καὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ τὰ μὲν ἠγώνισται, τὰ δ’, ὡσ ἐοίκεν, ἀγωνισθήσεται· ὡρ́α δὲ καὶ ἡμῖν ἤδη βεβουλεῦσθαι καὶ πρὶν ἰδεῖν Φίλιππον ὃ πράξετε ἐπιστῆναι μετὰ τῶν ὅπλων, ἵν’ εἰδῇ σωζομένασ τοῖσ Ἕλλησι τὰσ χεῖρασ, ἑώσ ἂν Ἀθῆναι καὶ Θῆβαι συνασπίζωσιν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, συμμαχικὸσ β πρὸσ Θηβαίουσ περὶ τῆσ συμμαχίας)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION