Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ ε ὑπὲρ μηδετέροισ βοηθεῖν 11:

κἂν ἐμοὶ πεισθῆτε καὶ κατάσχητε ὑμᾶσ αὐτοὺσ, ἥξουσι καὶ δεύτερον πρεσβεῖαι καὶ παρὰ τούτων καὶ παρ’ ἐκείνων, ἥξουσιν, εὖ ἴστε, ὅταν οὕτω πάνθ’ ὑμῖν συντεταγμένα καὶ καθεστηκότα φαίνηται· οἶμαι δ’ οὐ τούτουσ μόνουσ, ἀλλὰ καὶ πολλοὺσ ἄλλουσ σὺν θεοῖσ εἰπεῖν πρεσβεύσεσθαι, τῆσ ἡμετέρασ φιλίασ ἐπιθυμοῦντασ, ἐὰν ὑπομείνητε καὶ τῇ τούτων φιλονεικίᾳ πρὸσ τὴν τῆσ ἡγεμονίασ κατασκευὴν ἐθελήσητε ἀποχρήσασθαι. οὐ γὰρ ἐκεῖνό γέ τίσ φησι δεδιέναι, μὴ συστῶσιν ἀμφότεροι καὶ ἀφέντεσ ἀλλήλουσ ἐφ’ ἡμᾶσ τράπωνται, οὐχ ὡσ εὐμενῶσ ἡμῖν ἢ τούτων ἢ ’κείνων ἐχόντων λέγω, ἀλλ’ ἐπειδήπερ οὐκ ἔνεστι λόγοσ τῷ πράγματι. ἀντὶ τοῦ γὰρ νὴ Δία συστήσονται; ὅτι νὴ Δί’ οὐ συνεπεστρατεύσαμεν οὐδετέροισ; οὐκοῦν ὅσῳπερ ἂν μᾶλλον ὀργίζωνται, τοσούτῳ μᾶλλον ἀμήχανόν ἐστιν αὐτοῖσ συστῆναι. ὅταν γὰρ ἑκάτεροι τῷ μὴ δι’ ὑμῶν δεδυνῆσθαι κακῶσ ποιῆσαι τοὺσ ἐναντίουσ ἀγανακτῶσιν, πῶσ αὐτούσ γε ἀφήσουσιν; ἢ πῶσ μετ’ ἀλλήλων ἔσονται, ὅταν ἑκάτεροι τοῖσ ἑτέροισ συνειδῶσιν ὀργιζομένοισ, ἐπειδήπερ οὐκ ἔσχον ὑμᾶσ συμμάχουσ ἐπ’ αὐτούσ; χωρὶσ δὲ τούτων οὐδ’ ἐν τούτῳ σχολῆσ εἰε͂ν ἂν νῦν, ἀλλὰ Θηβαῖοι μὲν ἔγκεινται, νομίζοντεσ ἕτοιμον εἶναι σφίσι Λακεδαιμονίουσ ἀνελεῖν, καὶ οὐδ’ ἂν ἐπὶ τῇ βασιλέωσ ἀρχῇ τούτων τῶν ἔργων πρὸσ οἷσ εἰσι νῦν ἀποσταῖεν· Λακεδαιμόνιοι δ’ ἥδιστ’ ἂν τεθναῖεν ἅπαντεσ, εἰ λήψονται δίκην παρὰ Θηβαίων· οὕτω δι’ ὀργῆσ αὐτοὺσ ἔχουσι. καὶ θαῦμά γ’ οὐδὲν παρ’ ἀξίαν δοκοῦντασ ἡττᾶσθαι χαλεπῶσ ὑπὸ τῆσ αἰσχύνησ διακεῖσθαι.