Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος 3:

ὥσπερ τοίνυν, εἰ τῷ ὄντι τοῦθ’ ὑμῖν συνέβη, δικαίωσ ἂν αὐτοὺσ φυλάττεσθαι δεῖν ᾤεσθε τὸ λοιπὸν, οὕτωσ ἐπειδὴ συμβὰν ἂν, εἰ καιρὸσ ὑπῆρξε, φαίνεται, μηδὲν ἧττον φυλάττεσθε. ὧν τε γὰρ τοῖσ Θηβαίοισ ἀπεμνημονεύκασι κεκοινωνήκατε δή που καὶ ἡ ἐξ ἀρχῆσ οἰκεία διαφορὰ πρόσεστιν. ὥσθ’ ὅσῳπερ ἂν τοῖσ Θηβαίοισ πικρῶσ ἔχωσι, διπλάσιον χρὴ δοκεῖν ὑμῖν ὃ νῦν διὰ τὴν χρείαν ἐπικρύπτονται. ἔτι τοίνυν Θηβαίουσ μὲν οὐδεπώποτε τῆσ ἡγεμονίασ ἴσασι τυχόντασ, οὐδὲ παρ’ ἑκόντων τῶν Ἑλλήνων, ὑμᾶσ δὲ πολλοῖσ ἔτεσι μείναντασ ἐπ’ αὐτῆσ, τὸ μὲν πρῶτον εὐνοίᾳ λαβόντασ, τὸ πλέον δ’ ὕστερον δυνάμει κατασχόντασ· λέγουσι δ’ ἀεὶ πάτριον εἶναι σφίσιν ἡγεῖσθαι τῶν Ἑλλήνων, καὶ τοῦτο μὲν ἐν τῷ πρὸσ τὸν Πέρσην πολέμῳ κατ’ ἀμφότερα ἡγοῦντο, τοῦτο δ’ ἡνίκα τὴν ἡμετέραν ἀρχὴν κατέλυσαν. ταῦτ’ οὖν οὐ πάσησ ἀδείασ ἐστὶ μεστὰ, οὐδ’ ὅσην οἰέταί τισ εὐμάρειαν ἔχει. Θηβαῖοι δὲ κἂν αὐτοί μοι σύμβουλοι γενέσθαι δοκοῦσιν ὡσ οὐ χρὴ τῶν ἡμετέρων οὐδὲν παρασπᾶν, οὐδ’ ἐμβαίνειν εἰσ τὴν θάλατταν, ἣ πᾶσι μᾶλλον ἢ ’κείνοισ προσήκει. ἃ γὰρ μὴ συνίσασιν αὑτοῖσ ποτε σχοῦσι, ταῦτ’ οὐδὲ ζητεῖν ἀξιώσουσι· Λακεδαιμονίοισ δ’ ἐπεξιόντεσ καὶ τἀκείνων καθαιροῦντεσ οὐκ ἀξιώσουσιν οὐδένα αὐτοῖσ νεμεσᾶν. εἰ φαίνονται τοίνυν ἐκ τούτων Θηβαῖοι μὲν Λακεδαιμονίοισ, οὐχ ὑμῖν, κακόνοι, Λακεδαιμόνιοι δ’ ὑμῖν πολὺ μᾶλλον ἢ Θηβαίοισ, πῶσ οὐ κατ’ ἀμφότερα τὰ Θηβαίων αἱρετώτερα; αὐτὸ γὰρ τοῦτο τὸ τοὺσ ὑμετέρουσ ἐχθροὺσ μισοῦντασ ὑπάρχειν αὐτοὺσ πῶσ οὐ σφόδρα ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν, ἄνευ τοῦ μηδὲν ὑπολείπεσθαι πρὸσ ὑμᾶσ πρᾶγμ’ αὐτοῖσ; ἔστι τοίνυν καὶ παρ’ αὐτῆσ τῆσ πρεσβείασ μαρτυρία τισ ὑπάρχουσα. νυνὶ γὰρ Λακεδαιμονίουσ μὲν ἡ συμφορὰ δεῦρ’ ἦχε καὶ ὁ καιρὸσ, ὃ πίστεωσ οὐδεμιᾶσ ἐστι δεῖγμα οὐδὲ τοῦ φιλανθρώπωσ ἔχειν ὑμῖν, Θηβαῖοι δὲ νενικηκότεσ ἥκουσι καὶ παρακαλοῦσι μετέχειν ὑμᾶσ ὧν ηὐτυχήκασιν·