헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́36́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος)

εἰκότωσ, ὦ Ἀθηναῖοι, πολλῶν λόγων ἐδέησε τοῖσ ὑπὲρ τῶν Λακεδαιμονίων λέγουσιν, οὐ γὰρ ἦν ἄρα ἁπλᾶ ὥσπερ τὰ Θηβαίων, ἀλλ’ ἐδεῖτό τινοσ κομψοτέρου μοι δοκεῖν ῥήτοροσ. ἐγὼ δ’ εἰμὶ μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, τῶν οὐ πρότερον φίλουσ Θηβαίουσ ἤπερ ὑμεῖσ ἅπαντεσ κρινάντων, ὁρῶ δὲ τοῖσ μὲν Λακεδαιμονίοισ ἐνυπάρχον εἰσ τὴν βοήθειαν τὸ μὴ δεῖν μνησικακεῖν, τοῖσ δὲ Θηβαίοισ αὐτό τε τοῦτο καὶ τὸ ὧν εὖ πεπόνθαμεν δεῖν μεμνῆσθαι. ὥστ’ εἰ πεπαῦσθαι δεῖ μισοῦντασ, πάλαι πεπαύμεθα Θηβαίουσ· καὶ εἰ Λακεδαιμονίοισ ἰσχυρὸν τὸ μηκέθ’ ὑμᾶσ κακῶσ ποιεῖν δύνασθαι, πολὺ Θηβαίοισ ἰσχυρότερον τὸ βουλομένουσ εὖ ποιεῖν ἐκ πολλοῦ πεφηνέναι. ἐκείνουσ μὲν οὖν μηκέτ’ ἐχθροὺσ νομίζειν παραινοῦσιν οὗτοι, τούτουσ δ’ ὁρῶ φίλουσ ὑπάρχοντασ πρὶν καὶ καλεῖν ἡμᾶσ. εἰ δὲ τοσοῦτον δύναται τὸ τὴν ἔχθραν καταθέσθαι, ὥστ’ εὐθὺσ συμμάχουσ ἔχειν ὑμᾶσ, τό γε ἐσχηκέναι πρότερον τοὺσ ἑτέρουσ, ὃ νῦν οὗτοι σπουδάζουσι, ποῦ θήσομεν; καὶ οὐκ ὀφείλειν, ὦ Ἀθηναῖοι, χάριν ὑμᾶσ Θηβαίοισ τε καὶ Ἀργείοισ καταλέγω, πολὺ γὰρ μᾶλλον ὑμῖν Θηβαίουσ ὀφείλειν νομίζω, ἀλλὰ τοῖσ ὑπηργμένοισ ὑμῖν πρὸσ ἀλλήλουσ ἀκόλουθα ταῦτ’ εἶναί φημι καὶ προσήκοντα. θαυμάζω δ’ εἴ τισ τὸ μὲν φίλουσ καὶ συμμάχουσ ἡμῖν εἶναι Θηβαίουσ φοβεῖται νομίζων ἰσχυροὺσ εἶναι, τὸ δ’ ἐχθροὺσ καὶ πολεμίουσ καταστῆναι συμφέρον κρίνει, καὶ Λακεδαιμονίοισ μὲν πολεμοῦντασ δέδοικεν αὐτοὺσ, ἐφ’ ὑμᾶσ δ’ ὅπωσ ἥξουσι διαπράττεται, καὶ φυλάττεσθαι μὲν κελεύει μή ποθ’ ὕστερον ὑμῖν πολεμήσωσιν, ἤδη δὲ εἰσ τοῦτο καταστῆναι προτρέπει, καὶ Λακεδαιμονίοισ μὲν κελεύει θαρρεῖν κοινωνοῖσ ἐπὶ Θηβαίουσ, ὧν ἐλάττουσ αὐτούσ φησιν εἶναι, Θηβαίοισ δ’ ἐπὶ τούτουσ οὐκ ἐᾷ θαρρεῖν, ὥσπερ τὰσ τῶν ἀσθενεστάτων συμμαχίασ μάλιστ’ ὠφελούσασ, ἀλλ’ οὐ τὰσ τῶν οἱούσ εἶναι Θηβαίουσ φασὶν οὗτοι. ἐρωτῶσι δὲ τίσ ἐγγυητήσ ἐστι τοῦ Θηβαίουσ ἐφ’ ἑαυτῶν μένειν, ὥσπερ οὐκ ἐξὸν ἡμᾶσ ἀντερωτῆσαι τίσ δ’ ἐγγυητήσ ἐστι τοῦ Λακεδαιμονίουσ ἐφ’ αὑτῶν μένειν, ἄνπερ τοῦτον τὸν πόλεμον διαθῶνται.

καὶ μὴν τὸ μέλλον μὲν ἄδηλον, ᾧ πολλῷ χρῶνται κατὰ τῶν Θηβαίων, εἰ δὲ δεῖ τὸ προχείρωσ βλασφημεῖν καὶ φιλονεικεῖν ἀφιέντασ αὐτὰ τἀληθῆ σκοπεῖν, πολὺ πλείων πίστισ ἐστὶ Θηβαίοισ ἢ Λακεδαιμονίοισ· καὶ τούτου μάρτυρασ ὑμῖν αὐτοὺσ τοὺσ ἀντιλέγοντασ παρέξομαι. εἰ γάρ τισ αὐτοὺσ ἔροιτο, εἰπέ μοι, καλῶσ ἐποίησαν Λακεδαιμόνιοι τὴν Καδμείαν καταλαβόντεσ, εἰ φυλάττουσι τὸ ἀρτίωσ σχῆμα τὸ πλαστόν; οὐ καλῶσ, ἐροῦσι δή που. διὰ τί, εἴ τισ αὐτοὺσ ἐπανέροιτο, παρεσπόνδησαν, φήσουσι. τί γὰρ ἄλλο; οἷσ τοίνυν οὐκ ἂν ἔξαρνοι γένοιντο ὑπὲρ αὑτῶν ὡσ οὐκ ἠδικήκασι, τούτοισ ἥν φημι μαρτυρίαν παρέχονται. ἴστε γὰρ δή που τοῦθ’ ὅτι ἐν εἰρήνῃ καὶ σπονδαῖσ μάλιστα οἱ τὰ δίκαια ποιεῖν βουλόμενοι κρίνονται· ἐν γὰρ τοῖσ πολέμοισ οὐχ ὁ τρόποσ κύριοσ, ἀλλ’ ὅσ’ ἂν ἡ τύχη δῷ καὶ ὁ καιρὸσ, ταῦθ’ ἕκαστοι μεταλαμβάνουσιν. ὁπότ’ οὖν ὅτ’ ἦσαν ἀμφότεροι κύριοι γνώμησ, Θηβαῖοι μὲν τὰ αὑτῶν πράττειν οἰόμενοι δεῖν ἐφάνησαν, Λακεδαιμόνιοι δ’ ἐπιόντεσ καὶ πλεονεκτοῦντεσ, πῶσ οὐ τῷ παντὶ δεῖ νομίζειν πιστοτέρουσ Θηβαίουσ, καὶ τὸν φόβον τοῦτον ἐπὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μεταθεῖναι, μή ποτε εὐπορήσαντεσ δυνάμεωσ ταυτὸν καὶ πρὸσ ἡμᾶσ πράξωσι; καὶ γὰρ οὐδὲ ἐκείνῳ ἔγωγ’ ἂν πεισθείην, ὡσ διὰ Βοιωτίασ μὲν διεξιόντεσ τότ’ εἰσῆλθον εἰσ Θηβαίουσ τῷ καιρῷ χρησάμενοι, ὑμῶν δ’ εἰ τὸν αὐτὸν τοῦτον ἔσχον, ἀπέσχοντ’ ἂν ἑκόντεσ, οἳ μετὰ τῶν Θηβαίων ἐναντία αὐτοῖσ πεπολεμηκότεσ ἦτε. ὥσπερ τοίνυν, εἰ τῷ ὄντι τοῦθ’ ὑμῖν συνέβη, δικαίωσ ἂν αὐτοὺσ φυλάττεσθαι δεῖν ᾤεσθε τὸ λοιπὸν, οὕτωσ ἐπειδὴ συμβὰν ἂν, εἰ καιρὸσ ὑπῆρξε, φαίνεται, μηδὲν ἧττον φυλάττεσθε.

ὧν τε γὰρ τοῖσ Θηβαίοισ ἀπεμνημονεύκασι κεκοινωνήκατε δή που καὶ ἡ ἐξ ἀρχῆσ οἰκεία διαφορὰ πρόσεστιν. ὥσθ’ ὅσῳπερ ἂν τοῖσ Θηβαίοισ πικρῶσ ἔχωσι, διπλάσιον χρὴ δοκεῖν ὑμῖν ὃ νῦν διὰ τὴν χρείαν ἐπικρύπτονται. ἔτι τοίνυν Θηβαίουσ μὲν οὐδεπώποτε τῆσ ἡγεμονίασ ἴσασι τυχόντασ, οὐδὲ παρ’ ἑκόντων τῶν Ἑλλήνων, ὑμᾶσ δὲ πολλοῖσ ἔτεσι μείναντασ ἐπ’ αὐτῆσ, τὸ μὲν πρῶτον εὐνοίᾳ λαβόντασ, τὸ πλέον δ’ ὕστερον δυνάμει κατασχόντασ· λέγουσι δ’ ἀεὶ πάτριον εἶναι σφίσιν ἡγεῖσθαι τῶν Ἑλλήνων, καὶ τοῦτο μὲν ἐν τῷ πρὸσ τὸν Πέρσην πολέμῳ κατ’ ἀμφότερα ἡγοῦντο, τοῦτο δ’ ἡνίκα τὴν ἡμετέραν ἀρχὴν κατέλυσαν. ταῦτ’ οὖν οὐ πάσησ ἀδείασ ἐστὶ μεστὰ, οὐδ’ ὅσην οἰέταί τισ εὐμάρειαν ἔχει. Θηβαῖοι δὲ κἂν αὐτοί μοι σύμβουλοι γενέσθαι δοκοῦσιν ὡσ οὐ χρὴ τῶν ἡμετέρων οὐδὲν παρασπᾶν, οὐδ’ ἐμβαίνειν εἰσ τὴν θάλατταν, ἣ πᾶσι μᾶλλον ἢ ’κείνοισ προσήκει. ἃ γὰρ μὴ συνίσασιν αὑτοῖσ ποτε σχοῦσι, ταῦτ’ οὐδὲ ζητεῖν ἀξιώσουσι· Λακεδαιμονίοισ δ’ ἐπεξιόντεσ καὶ τἀκείνων καθαιροῦντεσ οὐκ ἀξιώσουσιν οὐδένα αὐτοῖσ νεμεσᾶν. εἰ φαίνονται τοίνυν ἐκ τούτων Θηβαῖοι μὲν Λακεδαιμονίοισ, οὐχ ὑμῖν, κακόνοι, Λακεδαιμόνιοι δ’ ὑμῖν πολὺ μᾶλλον ἢ Θηβαίοισ, πῶσ οὐ κατ’ ἀμφότερα τὰ Θηβαίων αἱρετώτερα; αὐτὸ γὰρ τοῦτο τὸ τοὺσ ὑμετέρουσ ἐχθροὺσ μισοῦντασ ὑπάρχειν αὐτοὺσ πῶσ οὐ σφόδρα ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν, ἄνευ τοῦ μηδὲν ὑπολείπεσθαι πρὸσ ὑμᾶσ πρᾶγμ’ αὐτοῖσ; ἔστι τοίνυν καὶ παρ’ αὐτῆσ τῆσ πρεσβείασ μαρτυρία τισ ὑπάρχουσα. νυνὶ γὰρ Λακεδαιμονίουσ μὲν ἡ συμφορὰ δεῦρ’ ἦχε καὶ ὁ καιρὸσ, ὃ πίστεωσ οὐδεμιᾶσ ἐστι δεῖγμα οὐδὲ τοῦ φιλανθρώπωσ ἔχειν ὑμῖν, Θηβαῖοι δὲ νενικηκότεσ ἥκουσι καὶ παρακαλοῦσι μετέχειν ὑμᾶσ ὧν ηὐτυχήκασιν· οὗ τί γένοιτ’ ἂν μεῖζον σύμβολον τοῦ πιστῶσ ἔχειν ὑμῖν;

ἆρ’ οὐκ ἐξ ἁπάντων ἀδεέστερα καὶ ἀδολώτερα φαίνεται; εἰ δὲ δεῖ πρὸσ ἀναιδῆ διαβολὴν εὐγνωμοσύνησ ὑπερβολῇ χρήσασθαι, τὸ μὲν μέλλον ἀφῶμεν· πολλὰ γὰρ ἐν τῷ παντὶ χρόνῳ γένοιτ’ ἂν ἃ καὶ προειδέναι ἀμήχανον καὶ προπιστεύειν οὐκ ἔνεστιν· ἐκ δὲ τῶν ἤδη γεγενημένων καὶ περὶ ὧν οὐδεμία τίσ ἐστιν ἀμφισβήτησισ, Θηβαίουσ αἱρούμενοι τὰ δίκαια ποιήσοντεσ ἐσμὲν δῆλοι, τοῦτο μὲν ἀνθ’ ὧν ὑπῆρξαν εἰσ ὑμᾶσ εὐεργεσιῶν, τοῦτο δὲ ἀνθ’ ὧν διὰ ταῦτα καὶ πρότερον αὐτοὺσ προσηκάμεθα, τοῦτο δὲ ἀνθ’ ὧν Λακεδαιμόνιοι καὶ ἡμῖν ἀμέτρωσ κἀκείνοισ ἀδίκωσ κέχρηνται. εἰ δ’ ὑπὲρ μὲν τοῦ μέλλοντοσ οὐκ ἐνέσται διισχυρίσασθαι, τὰ παρελθόντα δὲ ἀφ’ ὧν τὸ δίκαιον κρίνεται σιωπᾶν ἡμῖν προστάξουσιν οἱ μέχρι τοσούτου φιλοῦντεσ Λακεδαιμονίουσ, ὅσον τοῦ Θηβαίουσ μισεῖν ἀφελεῖν ἦν ἄξιον, ἄλλο τι λοιπὸν ἢ νεύματι τὴν βοήθειαν δεήσει δεικνύναι; οὐ γὰρ εἰπεῖν γε δήπουθεν οὐδὲν ἐξέσται. καὶ τίσ ἂν ταύτησ τῆσ ἀλογίασ ἀνάσχοιτο; ἄξιον δ’ ἐτάσαι τὴν Λακεδαιμονίων δεινότητα καὶ τὸν τρόπον ὅντινα ἀεὶ χρῶνται τοῖσ πράγμασιν. οὗτοι πολεμήσαντεσ ἡμῖν πολέμουσ δύο, τόν τε Δεκελεικὸν τὸν πρότερον καὶ τὸν ὕστερον τουτονὶ τὸν Κορινθιακὸν, πῶσ ἐχρήσαντο ἀμφοτέροισ; ἐπ’ ἐκεῖνόν τε βασιλέα σύμμαχον ἐκάλεσαν, δι’ οὗ μάλιστα ἡγοῦντο ἡμᾶσ καταλύσειν, καὶ τοῦτον διὰ τοῦ αὐτοῦ τούτου κατέθεντο πέμψαντεσ Ἀνταλκίδην, ὃσ ἐξέδωκε τοὺσ Ἕλληνασ αὐτῷ, μισθὸν τῆσ εἰρήνησ, καὶ ταύτην τελευτὴν ἀμφοτέροισ ἐπέθηκαν. εἶτα Λακεδαιμονίουσ μὲν οὐδὲν κωλύσει δι’ ὅτου ποτ’ ἂν οἰώνται τρόπου πλέον ἕξειν, τούτῳ χρῆσθαι, ἡμεῖσ δ’ εἴ τινασ τῶν ὑπαρχόντων ἰσχυροὺσ ἡ τύχη πεποίηκε, τούτουσ ἐγκαταλείψομεν; καὶ μὴν οὐ τηλικοῦτόν ἐστι τὸ Ἀθηναίουσ Θηβαίοισ προσθέσθαι κατὰ Λακεδαιμονίων, ἡλίκον τὸ Λακεδαιμονίουσ τῷ Πέρσῃ προσθεμένουσ ἐκδοῦναι τοὺσ Ἕλληνασ. ἢ ὅμοιον Ιὤνασ καὶ Αἰολέασ καὶ Δωριέασ προέσθαι διαπραττομένουσ αὐτούσ τι καὶ μηδένασ ἀνθρώπων προδιδόντασ τοῖσ ἀστυγείτοσι καὶ συμμάχοισ τὰ δίκαια φυλάξαι; ἢ δέδιμεν μή τιν’ ἔχωμεν ἰσχυρὸν σύμμαχον;

καὶ τί γένοιτ’ ἂν αἴσχιον ἢ εἴ τισ ἀκούσειεν ὅτι Ἀθηναῖοι βούλονται μηδένα τῶν αὐτῶν συμμάχων εὐτυχεῖν; καὶ μὴν εἰ τοὺσ ἔχοντασ δύναμιν φευξόμεθα, τίνασ εὐξόμεθ’ ὑμῖν ὑπάρχειν; ἡμεῖσ Κερκυραίουσ ποτ’ ἐδεξάμεθα ἐκσπόνδουσ ὄντασ, συμφέρειν κρίναντεσ δηλονότι προκαταλαβεῖν αὐτοὺσ, ἐπειδήπερ ἴσχυον, καὶ νῦν εὖ οἶδ’ ὅτι, εἰ τοῖσ Θηβαίοισ μηδὲν ὑπῆρχε κοινὸν πρὸσ τὴν πόλιν, ἄλλωσ δ’ ἔχοντεσ δύναμιν ἑωρῶντο, πάντεσ ἂν ἔφασκον περὶ πλείστου ποιεῖσθαι οἰκειώσασθαι τοὺσ ἄνδρασ καὶ ἐφ’ ἡμᾶσ ἀγαγεῖν καὶ δι’ ἡμῶν ποιήσασθαι. νῦν τοίνυν ἥκουσιν αὐτόματοι, καὶ τοῦτό εἰσι πεπεισμένοι συνεζεῦχθαι τῇ πόλει καὶ μὴ ἀποστατεῖν, ἄν τισ αὐτοὺσ δέχηται. καίτοι φρουρὰν μὲν ἤδη τινὲσ ἐγκαταστᾶσαν ἐξέβαλον καὶ ὑποκύψαντεσ βίᾳ κατέδραμον, καὶ πάνθ’ ὡσ εἰπεῖν ὅσ’ ἂν ἐκ προσαγωγῆσ πραχθῇ ῥᾳδίωσ ἐπὶ καιροῦ λύεται· εὔνοια δ’ ἑκούσιοσ, μέχρι ἂν τῶν δικαίων τυγχάνῃ, διαρκέστατόν ἐστι. σκοπῶ δὲ κἀκεῖνο, εἰ μὴ ἐποιήσαντο τὴν εἰρήνην οἱ Λακεδαιμόνιοι ταύτην δὴ τὴν καλὴν, ἆρ’ ἄλλο τι ἢ πολεμοῦντεσ ἂν διετελοῦμεν πρὸσ αὐτοὺσ μέχρι νῦν, ἡμεῖσ τε καὶ οἱ Θηβαῖοι, συνεστηκότεσ ὡσ συνεστήκειμεν. εὔδηλον τοῦτ’ ἔστιν. εἰ τοίνυν μηδὲν ἐπεξαμαρτόντεσ πολεμίοισ ἂν ἐχρῶνθ’ ἡμῖν, πῶσ οὐ νῦν τοῖσ αὐτοῖσ χρήσονται δικαίωσ, ὅτε καὶ τοῦτ’ αὐτὸ προσηδικήκασι, τὸ τοιαύτην εἰρήνην συνθέσθαι; εἰ δὲ δὴ καὶ μὴ συντέθεινται μόνον, ἀλλὰ καὶ παραβεβήκασιν αὐτὴν ταύτην, πῶσ οὐκέτι μᾶλλον ἐπ’ αὐτοὺσ βοηθητέον; οὐ γὰρ λύει τὴν ἐκείνων κατηγορίαν ἡ μὴ Θηβαίων δύναμισ νῦν· οὐ γὰρ διὰ τοῦτο ἐπῆλθον αὐτοῖσ, ἵν’ ἰσχυροὺσ ποιήσωσιν, οὐδ’ ἵνα ταῦθ’ ἃ νῦν πάθωσιν ὑπ’ αὐτῶν ‐ καὶ γὰρ ἂν ἐμεμήνεσαν, εἰ ταῦτ’ ἐσπούδαζον ‐ ἀλλ’ οἶμαι ταῦτα μὲν τύχῃ γέγονε, τὸ δ’ ἐκείνων βούλευμα ἕτερον ἦν· ἡ δὲ τοῦ δικαίου τάξισ, ἐάν τε ἀσθενὴσ ἐάν τε ἰσχυρὸσ ὁ ἐπιβουλευθεὶσ ᾖ, τὸν αὐτὸν ἔχει λόγον. μάθοιτε δ’ ἂν μάλιστα εἰ σκέψαισθε ἐκείνωσ. εἰ μὴ ἐπὶ τοὺσ Θηβαίουσ, ἀλλ’ ἐφ’ ὑμᾶσ ἦλθον καὶ κατέλαβον τὴν ἀκρόπολιν, πῶσ ἂν ἠξιοῦτε; συναλγεῖν ἡμῖν τούτουσ, ἢ ἐφήδεσθαι, ἢ τί φρονεῖν;

ἃ γὰρ παρὰ τούτων τότ’ ἂν δικαίωσ ἀπῃτήσατε, ταῦθ’ ὑμᾶσ τούτοισ ἔδει νῦν εἰσενεγκεῖν, ἐπειδήπερ προενέπεσον τῇ τούτων πλεονεξίᾳ βούλομαι δὲ πυθέσθαι παρὰ τῶν κατοδυρομένων τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, πότερον ὑπὲρ τῆσ σωτηρίασ αὐτῶν σπουδάζουσιν, ἢ ὑπὲρ τῆσ ἡγεμονίασ. εἰ μὲν γὰρ ὑπὲρ τῆσ ἡγεμονίασ, οὐκ ᾤμην ἔγωγε δεῖν τοῦτο φροντίζειν, ὅπωσ Λακεδαιμόνιοι δυναστεύσωσιν, εἰ δὲ ὑπὲρ τῆσ σωτηρίασ, τί ἐπείγονται; ἔνεστι γὰρ καὶ Λακεδαιμονίουσ καταπολεμηθῆναι καὶ τὴν Σπάρτην εἶναι, τοῦτο δὴ τὸ αἰδέσιμον αὐτοῖσ· εἰ μὴ τοῦτο λέγουσιν ὡσ, ἐὰν μὴ ἄρχωσι τῶν Ἑλλήνων μηδ’ ἅπερ βούλονται δύνωνται ποιεῖν, οὐδὲ τῆσ σωτηρίασ προσδέονται, ἀλλ’ ἀπολέσθαι μᾶλλον αἱροῦνται. εἰ δ’ οὕτωσ ἔχουσιν, οὐ σφόδρα εἰσὶ ταπεινοί· ἐπεὶ καὶ Θηβαίουσ ἔγωγε νομίζω σφόδρα ἂν ἀσμένωσ ὑμῖν ὑπακοῦσαι πρὸ αὐτῶν, ἐὰν κατειργασμένοι τὸν πόλεμον περισῶσαι τὴν πόλιν βούλησθε. ὅταν γὰρ αὐτὸ τοῦτο δι’ ὑμῶν ἴδωσιν αὑτοῖσ γεγονὸσ, τὸ ἔχειν ὅ τι ἂν βούλωνται χρήσασθαι Λακεδαιμονίοισ, πῶσ οὐχ ὅ τι ἂν ὑμεῖσ κελεύητε αἱρήσονται, ἢ τίνα καὶ φήσουσιν ὑμῖν ἀποδώσειν χάριν τῆσ συμμαχίασ καὶ τῶν ἔργων, εἰ τὴν διὰ τῆσ ψήφου μὴ ἀντιδώσουσι; τί δ’ ἂν φθάσωσιν ἀναιρεθέντεσ οἱ Λακεδαιμόνιοι; καὶ πῶσ τοῦτο γένοιτ’ ἄν; εἰ πάντεσ νὴ Δία παρατάξαιντο. ἀλλὰ μάλιστα μὲν οὐδέποτ’ ἂν τοῦτο γένοιτο. οὐ γὰρ ἂν δή που τούσ γε παῖδασ καὶ τὰσ γυναῖκασ μεθ’ αὑτῶν ἐξαγάγοιεν. ἔπειτ’ ἔγωγε ἀντερήσομαι, τί οὖν ἂν οἱ Θηβαῖοι πανδημεὶ πταίσωσι, συνεστηκότων ἡμῶν τοῖσ Λακεδαιμονίοισ; οὐχ ὑπερβεβηκότεσ τὸν ὁρ́ον τῆσ βοηθείασ ἐσόμεθα; πότερον οὖν ἀναιρήσομεν αὐτούσ; καὶ πῶσ ἀνεκτόν; ἀλλὰ πάλιν μετ’ αὐτῶν ἐσόμεθα; καὶ τί ἔσται πέρασ, ἄν γε πάλιν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μειζόνωσ ἀμυνώμεθα; οὐ γὰρ δὴ τρυτάνην γε εἰσ τὸν πόλεμον κομίσαντεσ ἐπὶ ταύτησ τὰ πράγματα στήσομεν, ἀλλὰ δεῖ τάξιν ἐξ ἀρχῆσ ἑλομένουσ ἀντέχεσθαι τῆσ ῥοπῆσ, καὶ μὴ τὸ τῶν πλεόντων μεταστρέψαι πρὸσ τὸν ἐλάττω διατοιχοῦντασ ἀεί. ἐπειδὴ τοίνυν τὸ μὲν μὴ εἶναι ταμιεύσασθαι τὸν πόλεμον κοινόν ἐστιν ἐπ’ ἀμφοῖν, δεῖ δὲ τοὺσ ἑτέρουσ ἑλομένουσ μὴ καταλιπεῖν μηδὲ προδοῦναι, σκοπῶμεν ποτέρων μᾶλλον προνοηθῆναι προσήκει. φέρε δὴ πρὸσ τοῦ Πλαταιᾶσιν ἐλευθερίου καὶ τῶν τριάκοντα τυράννων, εἰ ὅτε πρῶτον καθίσταντο πρὸσ ἀλλήλουσ εἰσ πόλεμον πρέσβεισ πεμψάντων, ἀκούσαντεσ ἀμφοτέρων ἐπὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἀπεκλίναμεν κἀκείνουσ εἱλόμεθα, οὐκ ἂν τοῦτο ἰσχυρότατον ἦν τοῖσ νῦν ὑπὲρ αὐτῶν λέγουσιν, ὅτι ἤδη τῶν Θηβαίων κατέγνωτε καὶ οὐ δεῖ παριδεῖν οὓσ τότ’ ἐποιήσασθε συμμάχουσ;

εἰ τοίνυν οὐκ ἐπὶ Θηβαίουσ, ἀλλ’ ὑπὲρ Θηβαίων τότ’ ἐξήλθετε καὶ τὴν αὐτὴν ἀεὶ λοιπὸν ἔχοντεσ τάξιν αὐτοῖσ διετελεῖτε, οὐκ ἰσχύσει νῦν ἡμῖν πάλιν τοῦτο, ὃ τότ’ ἂν τούτοισ; ὅπου δὲ καὶ πρὶν ἐλθεῖν ἐπὶ τὴν Καδμείαν Λακεδαιμονίουσ εἵλεσθε τούτουσ, πῶσ νῦν μεταθήσεσθε, ὁπότ’ εἰ καὶ μετ’ ἐκείνων ἦτε, τοὺσ ἠδικημένουσ ἀνταλλάξασθαι προσῆκε; καὶ μὴν εἴ γε ἀπήλαυνον ἡμᾶσ οἱ Θηβαῖοι καὶ μὴ ἐδέχοντο, ὑβρίζειν ἅπαντεσ ἂν ἔφασκον αὐτοὺσ καὶ δεινὰ ποιεῖν καὶ μετατάττεσθαι συνεβούλευον ἂν ὑμῖν. εἰ τοίνυν ἔχονται, ποθοῦσι, καλοῦσιν, οὐχ ἧττον ὑμῶν συστρατευομένων ἢ τῆσ νίκησ αὐτῆσ δέονται, τοῦτ’ αὖ παρ’ οὐδὲν θήσομεν; ἀλλ’ οὐκ ἄξιον. πῶσ οὖν συμμαχήσομεν αὐτοῖσ καὶ ἐπὶ τῷ; τουτὶ γὰρ ἀρτίωσ ἐλέγετο. ἐγὼ δὲ ὅλωσ μὲν ἄνευ τοῦ μὴ θαυμάζειν λέγω τὸν εἰπόντα ὡσ δεινὸν καὶ γελοῖον ἡγοῦμαι τοῦτο τὸ ἐρώτημα· οὐ γὰρ συμμάχουσ γενομένουσ ἢ οὕτωσ ἢ ’κείνωσ τότ’ ἔδει ζητεῖν εἰ χρὴ βοηθεῖν, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆσ συμμαχίασ σκεψαμένουσ τότ’ ἐφ’ οἷστισιν ἔσται κοινῇ γνώμῃ σκοπεῖν. ἔπειτ’ ἔγωγε πρόχειρον ἔχω τοῦτ’ ἀποκρίνασθαι τοῖσ ἤδη βουλομένοισ εἰδέναι, ἐφ’ οἷσπερ πρότερον. καλοῦσι δὲ δήπουθεν ὑμᾶσ ὥσπερ καὶ τότε, ὥστε πῶσ οὐ συγχωρήσουσιν; ἀλλ’ εἰ δεῖ προαρπάζειν τὸν καιρὸν, ἐπὶ Λακεδαιμονίων ταυτὸν τοῦτο σκοπῶμεν. πολὺ γὰρ τὸ ἐκείνων χαλεπώτερον εὑρήσομεν ὄν. εἰ γὰρ ἐφ’ οἷσ πρότερον βουλήσονται συμμάχοισ ἡμῖν χρῆσθαι, καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν ἡγεῖσθαι βουλήσονται. ἱκέτασ δὲ καὶ προστάτασ τοὺσ αὐτοὺσ μὰ τοὺσ θεοὺσ ἔγωγε οὐκ ἐπινοῶ. ἀλλὰ κἂν ἐξ ἴσου δέῃ τὴν συμμαχίαν ποιεῖσθαι, θαρρῶν ἂν εἴποιμι Θηβαίουσ μᾶλλον αἱρεῖσθαι, οὓσ ὅτι κρείττουσ Λακεδαιμονίων αὐτοὶ λέγουσιν οὗτοι. τὸ δὲ τοῖσ κεκρατημένοισ καὶ τοῖσ ἠτυχηκόσιν εἰσ ἴσον ἐλθεῖν οὐδ’ ὑπερβολὴν αἰσχύνησ ἀπολιπεῖν νομίζω.

πότε γὰρ πλεῖον, ὦ Ἀθηναῖοι, Λακεδαιμονίων ἕξομεν, εἰ νῦν ὅτ’ εἰσ χρείαν ἡμῶν ἐληλύθασιν, ἐξ ἴσου γιγνόμενοι στέρξομεν; εἰ δ’ ἐπωνυμίασ σεμνότητα σκοποῦσιν, ἢ πρὸσ δόξαν ὀνόματοσ τὰ τοιαῦτα κρίνουσιν, ἀρχηγέται Θηβαῖοι τούτων εἰσὶν οὓσ θαυμάζουσι. μὴ οὖν ὡσ φαυλοτέρουσ ἀναινέσθων, ἐπεὶ ὅτι γε εὐπρέπεια ταῦτ’ ἐστὶ ῥημάτων καὶ οὐδὲν οἱο͂ν ἂν δόξειέ τισ ἐγὼ δείξω ῥᾳδίωσ ἐπ’ αὐτοφώρῳ. εἰ γὰρ ἠτυχήκασι Λακεδαιμόνιοι καὶ καταπεπτώκασι καὶ οὐδ’ ὁτιοῦν αὐτοῖσ καταλείπεται, παραδόντεσ αὑτοὺσ καὶ εἰσαγαγόντεσ ὑμᾶσ εἰσ τὴν πόλιν, ὥσπερ εἰσ τὴν ἡμετέραν αὐτοί ποτ’ εἰσῆλθον, οὕτωσ εὑρισκέσθων τὴν σωτηρίαν· καὶ μὰ τὸν Δί’ οὐ πολλοί με φθάσουσιν, ἀλλὰ πρῶτοσ ἀναστὰσ κελεύσω τοῖσ Θηβαίοισ ἀνταίρειν, ἂν μὴ πείθωνται λόγῳ μηδ’ ἀπέχωνται τῶν ἀνδρῶν. ἀλλ’ οὐ ποιήσουσιν οὐδέποτ’, οἶμαι, ταῦτα Λακεδαιμόνιοι· πόθεν; ἐπεὶ καλῶ τοὺσ πρέσβεισ, καὶ θεωρεῖτε. μικρὸν οὖν ὕστερον ὑμῖν ἐξέσται τούτου πεῖραν λαβεῖν· νῦν δ’ ἔτι μοι μικρὸν προσθεῖναι δότε. ὑπῆλθε γάρ με λέγοντα μεταξὺ τὸ τῆσ παλαιᾶσ βοηθείασ, ἣν ἐν τοῖσ ἐσχάτοισ καιροῖσ λαβόντεσ παρ’ ἡμῶν αἰτήσαντεσ αὐτοὶ τὸν αὐτὸν τρόπον ὅνπερ νῦν ἐλθόντεσ κατέπεμψαν, συνεστηκότοσ μὲν τοῦ πολέμου καὶ ἀκμάζοντοσ αὐτοῖσ, ὄντεσ δ’ ἐν χρείᾳ συμμάχων, τοῖσ δ’ ἄλλοισ ἅπασι τοῖσ παροῦσι χρώμενοι, καὶ οὐδ’ ἂν αὐτῶν αἰτουμένων συγχωρήσαντεσ ἀπελθεῖν ἐκείνων οὐδέσιν. ἂν οὖν, ὦ Ἀθηναῖοι, καὶ νῦν ταυτὸν ποιήσωσι καὶ φῶσι μηκέτι χρῄζειν ὑμῶν. ἤτοι νὴ Δί’ ὑποπτεύσαντεσ ἢ καὶ ὁπωσοῦν δόξαν αὐτοῖσ, οἱ δ’ ἄνδρεσ ὑβρισταὶ καὶ κρυψίνοι, ἦ που χαρίεντα πεπονθότεσ ἄπιμεν καὶ ὑπ’ ἐκείνων ὑβρισμένοι καὶ τούτουσ παρεορακότεσ, ἐχθροὺσ δ’ ἀμφοτέρουσ ἔχοντεσ τὸ λοιπόν. ἐμοὶ δὲ καὶ τοῦτο θαυμαστὸν φαίνεται, εἴ τισ τὸ μὲν Θηβαίουσ μόνουσ ἀντιπάλουσ ἡμῖν καταλειφθῆναι δέδιε, τὸ δὲ πρὸσ ἀμφοτέρουσ ἡμῖν εἶναι τὸν λόγον οὐδενὸσ ἄξιον κρίνει φόβου.

νὴ Δί’ ἀλλ’ ὄντων τῶν τροπαίων οὐκ ἄξιον καταπολεμῆσαι Λακεδαιμονίουσ. ἡμεῖσ δὲ αὐτοὺσ τοὺσ εἰσηγησαμένουσ ἡμῶν πολίτασ, δι’ ὧν ταῦτα ἀνεστήσαμεν, οὐκ ἀφήκαμεν διὰ ταῦτα, ὅτ’ ἠδικηκότασ ὕστερον εὑρ́ομεν, ἀλλὰ τοῦτο μὲν Μιλτιάδην ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ τελευτήσαντα οὐκ ἐκρίναμεν παρ’ ἀξίαν ἀπολωλέναι, τοῦτο δὲ τὸν τῶν καλλίστων ἔργων σύμβουλον καὶ στρατηγὸν γενόμενον Θεμιστοκλέα φυγάδα ἐποιήσαμεν, ἀποκτεῖναι παρόντα λαβεῖν οὐ δυνηθέντεσ. πῶσ οὖν οὐ δεινὸν αὐτοῖσ μὲν ὑμῖν οὕτω κεχρημένουσ ὑμᾶσ ὑπάρχειν δι’ ὧν ὁστισοῦν τὰσ τότε πράξεισ. κατωρθῶσθαι μᾶλλον ἂν ἢ διὰ Λακεδαιμονίων εἴποι, Λακεδαιμονίουσ δ’ ἀφεῖναι δι’ ἐκείνασ καθελεῖν, εἰληφότασ καιρόν; καὶ μὴν ὅτι καὶ τὸ σχῆμα βέλτιον τοῦ πρὸσ αὐτοὺσ πολέμου ἤπερ τοῦ ὑπὲρ αὐτῶν εἴσεσθε ῥᾳδίωσ. ἐν ἐκείνῳ μὲν γάρ ἐστι τὸ μετὰ τῶν ἀσθενεστέρων εἶναι δοκεῖν, ὅπερ εἶναι γενναῖον οὗτοί φασιν· ἐν τούτῳ δ’ ἀντὶ μὲν τούτου σὺν τοῖσ ἠδικημένοισ εἶναι, μεῖζον ὂν εἰσ σεμνότητα· ὃ δὲ σφαλερὸν πρόσεστιν ἐκείνῳ, τοῦτ’ ἐκπεφευγέναι διὰ τὸ βελτίουσ τοὺσ κοινωνοὺσ ἔχειν. ὃ δ’ ἀσφαλείᾳ νικᾷ δόξῃ παρισούμενον, πῶσ οὐ κάλλιον ὁστισοῦν ἂν κρίνοι σωφρονῶν; δείκνυμι μὲν δὴ ταῦτα· λέγειν δὲ καὶ κάλλιον καὶ δικαιότερον τὸ δόξαν ὑμῖν ἀνάγκη κἀμοὶ, καὶ μὴ λέγειν μόνον, ἀλλὰ καὶ συμπράττειν προθύμωσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ δ# ὑπὲρ Θηβαίων δεύτερος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION