Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ β# ὑπὲρ Θηβαίων πρῶτος 6:

ὅστισ δὲ οὐδέπω τετύχηκε τῆσ προσηκούσησ, ἐὰν ὅπωσ τεύξεται ζητῇ, τούτῳ οὔτ’ ἂν νεμεσῆσαί τινα ἡγοῦμαι δικαίωσ οὔτ’ ἐπενεγκεῖν ἔχω τοῦτο τὸ ῥῆμα. εἰ γὰρ τοὺσ τὰ δίκαια λαβεῖν βουλομένουσ μνησικακεῖν φήσομεν, τί κωλύει τοὺσ ὑπάρχοντασ τοῦ κακουργεῖν ὡσ γενναίουσ θαυμάζειν; ἢ καὶ τοὺσ ἐν τοῖσ δικαστηρίοισ ἐπεξιόντασ τοῖσ ἀδικήσασι μνησικακεῖν νομίσωμεν; οἷσ καὶ μείζονα ἢ καθ’ ἃ πεπόνθασι δέδοται παρὰ τῶν νόμων εἰσ τιμωρίασ λόγον. ἀλλ’ ἕτερόν ἐστιν, οἶμαι, μεμνῆσθαί τινα ὧν πέπονθε καὶ μνησικακεῖν· ἄμφω δὲ ταῦτα τῷ μέτρῳ διορίζεται. ὁ δ’ ὑπομνήσασ ὑμᾶσ τῶν τοῖσ Θηβαίοισ ἡμαρτημένων μαθέτω οὐκ εἰσ ἴσον λόγον παρών. πρῶτον μὲν γὰρ, οὐκ οἶδα δ’ ὅ τι πρῶτον εἴπω πολλῶν ὄντων, εἴ τισ ἔροιτό με, τοῖσ Θηβαίοισ ἂν προσθῆσθε, ἀντὶ τοῦ καὶ διὰ τί τοῖσ Λακεδαιμονίοισ πολεμεῖν ἔγνωτε; οὔθ’ ὑπὲρ τῶν ἰδίων ἂν φαίην οὔθ’ ὑπὲρ ὧν ἠδίκησάν ποτε τὴν πόλιν ἡμῶν, ἀλλ’ ἐπειδὴ δικαιότερα ἡμῖν ἐφαίνοντο λέγοντεσ οἱ Θηβαῖοι περὶ τοῦ νῦν πολέμου συνεστηκότοσ αὐτοῖσ, διὰ τοῦτο τούτουσ, φαίην ἂν, εἱλόμεθα. πόθεν οὖν ἐξέβην ἐπὶ τὴν ἐξέτασιν τῶν ἐπὶ τοῦ Δεκελεικοῦ πολέμου πεπραγμένων τοῖσ Λακεδαιμονίοισ; ἐκ τοῦ βούλεσθαι τοῦθ’ ὑμῖν ἐπιδεῖξαι, ὅτι αὐτοὶ Λακεδαιμόνιοι διὰ πολλῷ φαυλότερα ἐγκλήματα εἰσ πολὺ μείζω κακὰ τῶν νῦν αὐτοῖσ ὄντων ἤγαγον ἡμᾶσ. τί οὖν ἐνταῦθα ἡ Θηβαίων κατηγορία βούλεται, οὓσ εἰ καὶ τότε ἠδίκουν, νῦν οὐ προετέον δι’ ἃσ εἶπον αἰτίασ; καὶ μὴν εἰ δεῖ τι καὶ περὶ τῶν τότ’ εἰπεῖν διὰ πλειόνων μικρὰ, οὐκ ἐξαιροῦμαι μὲν ἔγωγε Θηβαίουσ οὐδ’ ἀναμαρτήτουσ εἴποιμ’ ἂν εἶναι καθάπαξ, οὐχ οὕτωσ οὔτ’ ἐπιλήσμων οὔτ’ ἀναίσχυντόσ εἰμι, πρὸσ δὲ τὰ τῶν Λακεδαιμονίων κρίνων ἐκείνουσ, τοῦθ’ ὃ ἐγὼ φεύγω παραιτουμένουσ ὑπὲρ αὑτῶν εὑρίσκω.