Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ α# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων πρῶτος 14:

οἷσ τοίνυν ὡσ ἂν εὔξαιντο πρᾶξαι δῆλόν ἐστιν οὐ λυσιτελοῦν καὶ οἷσ ἂν διὸ δεῖ πολεμεῖν ὑπάρξῃ βλάβοσ ἐστὶ καὶ κίνδυνοσ, τῷ ποτε ἐπαρθέντεσ οὗτοι τοιαύτῃ πραγμάτων ἀλογίᾳ δώσουσιν αὑτοὺσ, ἢ περὶ τοῦ πολεμεῖν ἐθελήσουσιν, ὅταν περὶ νίκησ μὴ συμφέρῃ; τί δ’ ἂν ἐλπίσαντεσ ζητοῖεν πάλιν παραλαμβάνειν τὰσ πόλεισ, ἃσ δεδωκυίασ ἑαυτὰσ οὐκ ἠδυνήθησαν κατασχεῖν; οὔθ’ ἁρ́μα ἀναβαίνειν οἶμαι θαρρήσειεν ἄν τισ τὸν κρημνὸν ὁρῶν, εἰδὼσ ὡσ οὐχ οἱο͂́σ τέ ἐστι μένειν ἔποχοσ, οὔτε πραγμάτων τοσούτων ἐπιβαίνειν, ὧν ἐκπεσὼν εὐθὺσ κείσεται. ὁ γὰρ μείζονα ἢ καθ’ αὑτὸν ὄγκον ἀναιρούμενοσ, κἂν παραχρῆμα ἐνέγκῃ ῥᾳδίωσ, μετὰ μικρὸν ἀπώλετο συσχεθείσ. Λακεδαιμόνιοι δὲ κἀκεῖνο μέμνηνται, μεθ’ ὅσησ παρασκευῆσ καὶ μεθ’ ὅσησ συντάξεωσ εἰσ τὸν πρότερον πόλεμον κατέστησαν καὶ συμμάχουσ οὕστινασ καὶ τὸ ἀξίωμα ὁποῖον ἔχοντεσ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ. καὶ οὐδὲ τοῦτο λέληθεν αὐτοὺσ, ὅτι εἰ μὴ αὐτὴ περὶ αὑτὴν ἡ πόλισ ἔπταισε, τοῦτο μὲν τὸν πρὸσ Σικελιώτασ ἐπεμβαλομένη πόλεμον, τοῦτο δὲ καὶ ἐν Αἰγὸσ ποταμοῖσ ἀμελείᾳ τῶν στρατηγῶν τὰσ ναῦσ ἀπολέσασα, οὐδ’ εἰ πάντασ ἀνθρώπουσ παρέλαβον, πλέον οὐδ’ ὁτιοῦν ἂν αὐτοῖσ ἐγένετο ἀλλ’ ἢ ἀπειπόντεσ ἐδέοντ’ ἂν ἡμῶν καταλῦσαι τὸν πόλεμον, ἢ τελευτῶντεσ κρατηθέντεσ ὑπήκουον ἄν. νυνὶ δὲ εἰσ τί καὶ βλέψαντεσ τῶν πάντων τηλικοῦτον πρᾶγμα ἀνακινήσουσι; ποίαν ἀρχήν; τίνα ῥώμην; ποίασ προσόδουσ; τίνα γενναῖον πολέμου πόρον; οὐκ ἔστιν οὐδέν. μὴ δὴ φαινώμεθα, ὦ Ἀθηναῖοι, δεδοικότεσ ἀνθρώπουσ ἱκέτασ. αἰσχρὸν γὰρ ἐάν τισ ἀκούσῃ τοῦτο πρῶτον, ὅτι Ἀθηναῖοι φοβοῦνται τοὺσ σωθῆναι ζητοῦντασ. ἀλλὰ μηδὲ ἐπὶ νοῦν ἄγωμεν μήτ’ αὐτοῖσ τούτοισ μήτ’ ἄλλῳ μηδενὶ τῶν Ἑλλήνων ὅτι ἀρχὴν ὑπόνοιάν τινα τοιαύτην περὶ αὐτῶν ἀξιοῦμεν ἔχειν. μηδαμῶσ. ἀλλὰ τί καὶ οἰέσθε; οἱ Θηβαίοισ οὐκ ἀνταρκέσαντεσ χωρὶσ ἡμῶν τῷ ποτε πιστεύσαντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ ἥξουσι;