헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́31́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ εἰρήνης)

πρῶτον μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, χάρισ πολλὴ τοῖσ θεοῖσ, οἳ τοὺσ μὲν πρότερον θρασυνομένουσ καὶ μηδ’ ὄνομα εἰρήνησ ἐθέλοντασ ἀνασχέσθαι, πολλάκισ ἡμῶν προκαλουμένων αὐτοὺσ, ὑπὲρ εἰρήνησ δεῦρ’ ἥκειν παρεσκεύασαν ἐν τούτῳ τῷ σχήματι, τῇ πόλει δ’ ἀπέδωκαν ἐξ ἀρχῆσ βουλεύσασθαι περὶ τῶν Ἑλληνικῶν ὅπωσ ἂν πείσησθε. ἄξιον δὲ χρήσασθαι τῷ καιρῷ καὶ τὴν μὲν τούτων ἀγνωμοσύνην καὶ φιλονεικίαν φυλάξασθαι, τοῖσ δ’ ὑμετέροισ αὐτῶν ἤθεσι καὶ τρόποισ ἐμμεῖναι. ἔστι μὲν οὖν παλαιόσ τισ λόγοσ ὡσ ἄρα οὐ ῥᾴδιον εὖ πράττοντασ εὖ φρονεῖν, ἀλλ’ οἱ πολλοὶ χείρουσ ὑπὸ τῆσ τύχησ γίγνονται· ἐγὼ δ’ ὅσοι μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, παρ’ ἀξίαν ἢ παρ’ ἐλπίδασ εὐτυχοῦσιν, τούτουσ μὲν εἰκόσ τι πάσχειν ὑπολαμβάνω μὴ δυναμένουσ χρῆσθαι μείζοσιν ἢ καθ’ αὑτοὺσ πράγμασιν, ὅσοισ δὲ πλεῖστα μὲν τῶν Ἑλλήνων ὑπάρχει κατωρθωκέναι, οὐκ ἐλάττω δὲ τούτων εὐβουλίασ σύμβολα πᾶσι παρεσχῆσθαι, λόγοσ οὐ λείπεται ταυτὸν τοῖσ πολλοῖσ καὶ τοῖσ ἀνοήτοισ παθεῖν. ἔστι δ’ οὐ περὶ τοῦ μέλλοντοσ μόνον ἡμῖν ἡ βουλὴ, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτῶν ὧν κατωρθώκαμεν. ἂν μὲν γὰρ ἃ δεῖ προελώμεθα καὶ ταῦτα βεβαίωσ ἔχῃ, καὶ τοῦ λοιποῦ μετ’ ἀσφαλείασ καὶ μετ’ εὐδοξίασ τὴν πόλιν οἰκήσομεν·

ἐὰν δὲ πέρα τοῦ μετρίου φιλονεικήσωμεν, εὔδηλον δή που τοῦθ’ ὅτι καὶ περὶ τῶν ὑπαρχόντων κινδυνεύειν δεήσει. ὥσθ’ ὅσῳ μᾶλλον χαίρομεν αὐτοῖσ, τοσούτῳ μειζόνωσ ἄξιον προϊδεῖν ὅπωσ ἀσφαλῶσ ἕξει. οὐκ ἀγνοῶ μὲν οὖν ὅτι πάντεσ, ὡσ ἔποσ εἰπεῖν, τοὺσ μὲν ὑπηρετοῦντασ αὐτῶν ταῖσ ἐπιθυμίαισ ἀποδέχονται καὶ νομίζουσιν οὐ μόνον εὔνουσ, ἀλλὰ καὶ μόνουσ ἄνδρασ ὡσ ἀληθῶσ εἶναι, τοῖσ δὲ σωφρονίζειν ἐπιχειροῦσιν ἀηδῶσ ἔχουσιν. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ μὲν ὁμοίωσ ἦν τῶν τε λόγων καὶ τῶν πραγμάτων γενέσθαι κύριον, ὥστε μὴ μόνον εἰπεῖν τὰ ἥδιστα, ἀλλὰ καὶ καταπρᾶξαι, δικαίωσ ἄν τισ τοῖσ οὐκ ἐθέλουσιν οὕτω ποιεῖν ἤχθετο καὶ δυσκόλουσ ὑπελάμβανεν· εἰ δὲ χωρὶσ μέν ἐστι συνεύξασθαι τὰ μέγιστα, χωρὶσ δὲ συμβουλεῦσαι περὶ τῶν ἐνεστηκότων, ἓν τοῦτ’ ἀξιῶ ταῖσ γνώμαισ ὑποθέντασ ὑμᾶσ ἀκροᾶσθαι, εἰ μὴ διαμαρτάνω τῶν λογισμῶν, οὓσ ἔχω περὶ τούτων. ἐγὼ τοίνυν ἡγοῦμαι τὴν πόλιν τὴν ἡμετέραν τῶν μὲν Ἑλληνίδων εὐτυχεστάτην εἶναι καὶ νὴ Δία γ’, εἰ βούλεσθε, προσθήσω καὶ τῶν ἁπασῶν, οὐ μήν πω τῆσ φύσεωσ τῆσ ἀνθρωπίνησ κρείττονα. ἔστι δ’ αὕτη τίσ; οὐκ ἐξ ἴσου τὰ πράγματα οἱ θεοὶ σφίσι τ’ αὐτοῖσ καὶ τοῖσ ἀνθρώποισ ἔνειμαν, ἀλλ’ αὐτοὶ μὲν, ἅτ’ ὄντεσ ἀθάνατοι καὶ κύριοι τῶν ἁπάντων, ἀθανάτουσ καὶ τὰσ εὐτυχίασ ἔχουσι καὶ οὐ δέοσ μή τισ αὐτοὺσ ἀφέληται κρείττων γενόμενοσ· οἷσ τοσοῦτον περίεστιν, ὥστ’ οὐ μόνον αὐτοὶ τἀγαθὰ πάντα κέκτηνται, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἄλλοισ αὐτοὶ νέμουσι. νέμουσι δ’ οὐχ ὅνπερ αὐτοὶ κέκτηνται τρόπον, ἀλλ’ ὅσοισ τὰ κράτιστα τῶν ἀνθρώπων ἔδοσαν, τὰ πλείω κατορθοῦν, οὐ πάντ’, ἔδοσαν. καὶ τούτου μέγιστον παράδειγμα οἱ νῦν ὑμᾶσ ἐπὶ τὴν εἰρήνην οὗτοι προκαλούμενοι. ἐξὸν γὰρ αὐτοῖσ, εἰ μετριάζειν ἠξίουν, αὐτούσ τ’ ἐξ ἀρχῆσ ἔχειν καὶ ἑτέροισ ταῦτα βραβεύειν, ἐπαρθέντεσ τοῖσ ὑπάρχουσιν, εἰ νῦν δυνήσονται παρ’ ὑμῶν τῶν αὐτῶν τούτων τυχεῖν, εὑρ́ημα ποιοῦνται. μὴ τοίνυν ὅ γε τούτοισ ἐγκαλοῦμεν, τοῦτ’ αὐτοὶ πάθωμεν, μηδὲ τῆσ τούτων ἀβουλίασ μᾶλλον κληρονομήσωμεν ἢ τοῖσ ἡμετέροισ αὐτῶν λογισμοῖσ χρησώμεθα, οὓσ περὶ τούτων ἐξ ἀρχῆσ εἴχομεν. ἴστε γὰρ δή που καὶ τότε πρὸσ τὰσ πολλὰσ πρεσβείασ αὐτῶν καὶ τὰ προστάγματα ἐκεῖνα μίαν ταύτην οὖσαν ἀπόκρισιν, δίκῃ διαλύεσθαι, πόλεμον δὲ κοινὸν τοῖσ Ἕλλησι μὴ κινεῖν.

τότε μὲν τοίνυν τούτων οὐ δεχομένων, ἀναγκαίωσ εἰσ τὸν πόλεμον κατέστητε, νῦν δὲ πῶσ εἰκὸσ ἐφ’ ὑμῖν γεγενημένων μὴ χρῆσθαι τούτοισ, ἅ γ’ ἐξ ἀρχῆσ ἂν, εἰ μηδεὶσ ἐκώλυσε μηδὲν, ἐπράξατε, ἀλλ’ ἀμφοτέρωθεν τὸ πρᾶγμα ἀναστραφῆναι, καὶ τοὺσ μὲν τότε φυγόντασ τὴν εἰρήνην νῦν ἥκειν ἐπὶ ταύτην προκαλουμένουσ, ἡμᾶσ δ’ οἳ τότε τῆσ εἰρήνησ εἰχόμεθα, αὖθισ αὖ τὸν πόλεμον φαίνεσθαι προαιρουμένουσ; καὶ μὴν οἱ μὲν ἔχοιεν ἂν εἰπεῖν ὡσ εἰκότωσ μεταβέβληνται, ἡμῖν δ’ ὡσ ὀρθῶσ τότ’ ἐγιγνώσκομεν αὐτὰ τὰ τούτοισ συμβεβηκότα μαρτυρεῖ. ὥστ’ οὐκ ἂν δή που δικαίωσ μεταβαλλοίμεθα, ἢ κομιδῆ γε ἄτοπον, εἰ Λακεδαιμόνιοι μὲν ἡμῖν σύμψηφοι γεγόνασιν, ἀφέντεσ τὰ δοκοῦντα ἑαυτοῖσ, ἡμεῖσ δ’ ἡμῖν αὐτοῖσ ὑπεναντία γιγνώσκοντεσ ὀφθησόμεθα. ἡγοῦμαι δὲ θεῶν τινα ταυτὶ πάντα στρατηγῆσαι εἴτε γὰρ ἐξ ἀρχῆσ ἐθελονταὶ τὸν πόλεμον προειλόμεθα. ἀνδρείασ μὲν ἄν τι τοῦτ’ ἴσωσ σύμβολον ἐξηνέγκαμεν, τὴν δ’ ἐπιείκειαν οὐδεὶσ ἰδεῖν εἶχεν ἂν, οὔκουν ἐν αὐτοῖσ γε οἷσ ᾑρούμεθα, εἴτε καὶ βουλομένων ἡμῶν τὴν εἰρήνην ἄγειν ἐπείσθησαν οὗτοι, τὸ μὲν προορᾶσθαι τῆσ Ἑλλάδοσ ἡμᾶσ καὶ τὸ μὴ προχείρωσ ἔχειν πρὸσ τὰσ πλεονεξίασ ἐπῄνεσεν ἄν τισ δικαίωσ, τὰ δὲ τῆσ ἀνδρείασ καὶ τῆσ δυνάμεωσ οὐ πάντεσ ἔμελλον συνείσεσθαι, οὔκουν ἐν αὐτῷ γε τῷ τὴν εἰρήνην ἄγειν αἱρεῖσθαι. νῦν δ’ ἀμφότερα ὡσ κάλλιστα ἐνεδειξάμεθα. οἷσ μὲν γὰρ τὴν εἰρήνην ἐπρεσβεύομεν οὓσ πολεμεῖν διεκωλύομεν πραότητοσ καὶ προνοίασ τῶν Ἑλλήνων ὅπωσ μή τι πείσονται πίστιν παρειχόμεθα, οἷσ δ’ ἀναγκασθέντεσ πολεμεῖν κεκρατήκαμεν ἀνδρείασ ἅμα καὶ δυνάμεωσ δόξαν προσειλήφαμεν, ὥστ’ ἐξ ἀμφοτέρων ὑπάρχειν τῇ πόλει θαυμάζεσθαι μετ’ εὐνοίασ. ἔπειτά γ’ οἶμαι τρίτοσ οὑτοσί τισ ἥκει πάλιν καιρὸσ εὐβουλίασ δεόμενοσ, ὃν ἐὰν ὡσ χρὴ μεταχειρισώμεθα, πανταχῆ κρείττουσ τῶν ἀνταγωνιστῶν εἶναι δόξομεν. μὴ τοίνυν ἐξὸν ἅπασι κρατεῖν, καὶ ἐν οἷσ νενικήκαμεν καὶ ἐν οἷσ προειλόμεθα, ταῦτ’ εἰσ ἄδηλον τρέψωμεν.

ἡσυχασάντων μὲν γὰρ ἡμῶν αἵ τ’ ἐπὶ τῶν ἔργων εὐπραξίαι βεβαιοῦνται τό τε σωφρονεῖν πανταχῆ προσγίγνεται, ἂν δ’ ἀφορμὰσ τῷ πολέμῳ δῶμεν, ὅσπερ εἰώθε νεωτερίζειν, δέδοιχ’ ὅπωσ μὴ ζητοῦντεσ πλείω ποιῆσαι τὰ κατορθώματα τὴν ἐπὶ τοῖσ ὑπάρχουσι φιλοτιμίαν ἀποβάλωμεν. οἶμαι δ’ οὐ τοῖσ ὥσπερ ἡμεῖσ πράττουσι προσήκειν φιλοκινδύνωσ ἔχειν, ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον τοῖσ ὥσπερ οὗτοι διακειμένοισ. τοῖσ μὲν γὰρ, εἰ καὶ μηδὲν ἄλλο προσκαταπράξαιεν, ἔκ γε τῶν ὑπαρχόντων ἔξεστιν εὐδοκιμεῖν καὶ τῆσ κρείττονοσ εἶναι τύχησ, οἷσ δ’ ἡσυχάσασι μὲν αἰσχύνη καὶ βέβαια τὰ τῆσ συμφορᾶσ, ἕτερον δ’ ἀναρρίπτουσι κίνδυνον ἐλπὶσ ἀπαλλαγῆναι τῶν παρόντων, ἐὰν ἄμεινον ἀγωνίσωνται, οὐδὲν ἀπεικὸσ ἐγχειρεῖν, λογιζομένουσ ὡσ ἐν μὲν τῷ σφαλῆναι παραπλησίωσ πράττειν ᾗ καὶ πρὸ τοῦ, κρατήσασι δὲ πάντων ἔστιν ἀπηλλάχθαι τῶν κακῶν. καὶ μὴν ὅτι μὲν τὸ μέλλον ἄδηλον ἅπασιν ἀνθρώποισ οὐδεὶσ ἀγνοεῖ. ὅπου γὰρ οὔτε τυραννὶσ ἰσχυρὸν οὔτε πλοῦτοσ βέβαιον, μυρίαι δὲ αἱ μεταβολαὶ καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσία καὶ νὴ Δία γ’ οὐ πόλεσι μόνον, ἀλλὰ καὶ ὅλοισ ἔθνεσι, τί τισ ἂν προϊδεῖν ἔχοι; ἔστι δ’ εὖ φρονούντων ἐπ’ ἀμφότερ’ ἐξετάζοντασ οὕτω τίθεσθαι πρὸσ τὸ συμβαῖνον. ἡμεῖσ τοίνυν κρατήσαντεσ μὲν Λακεδαιμονίουσ καὶ παραστησάμενοι τὴν Πελοπόννησον τὴν ἀρχὴν αὐξήσομεν, ὡσ ἐοίκεν, εἰ δ’, ὃ μὴ γένοιτο, σφαλείημεν, τοῖσ οὖσι κινδυνεύσομεν. οὐκοῦν ὅτ’ ἔλαττον τοῦ δυσχεροῦσ τἀγαθὸν, κρεῖττον διηλλάχθαι. καὶ μὴν τὸ μὲν ἐξὸν ὅλωσ κρατῆσαι τραπέσθαι πρὸσ τὴν εἰρήνην ἀντίρροπον τῆσ πλεονεξίασ ἔχει τὴν δόξαν τὴν ἐπὶ τῷ τὸ κοινῇ βέλτιστον ᾑρῆσθαι καὶ περὶ πλείονοσ ποιεῖσθαι τὸ τὴν Ἑλλάδα σῶσαι τοῦ διαφθεῖραι τοὺσ ἀνταγωνιστὰσ, τὸ δ’ ἄδηλον τοῦ μέλλοντοσ συμβήσεσθαι μὴ φυλάξασθαι πάσησ ἔξω παραμυθίασ ἐστίν. οὕτω τὸ μὲν τὴν εἰρήνην ἑλέσθαι πρὸσ ἀμφότερα ὀρθῶσ ἔχει, τὸ δὲ τῷ πολέμω πεπιστευκέναι πλείω τὴν βλάβην τῆσ ὠφελείασ ἔχει παρ’ ἄλληλα θεωμένουσ. θαυμάζω δ’ εἰ παραστησάμενοι μὲν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἐπιστήσεσθε φείσασθαι, ἐξὸν δὲ καὶ ὑμῶν αὐτῶν ἅμα καὶ τούτων φείσασθαι νῦν οὐ τολμήσετε.

καὶ τί φήσετε, ὦ Ἀθηναῖοι; ὅτε μὲν γὰρ Πελοπόννησον περιεπλεῖτε, καὶ ἀποβάσεισ ἐποιεῖσθε εἰσ τὴν χώραν καὶ Πύλον ταυτηνὶ κατελαμβάνετε καὶ τἄλλα ἐπραγματεύεσθε, εἴ τισ ἔροιθ’ ὑμᾶσ ἀντὶ τοῦ ταῦτα ποιεῖτε, ἦν εἰπεῖν ὅτι ἠναγκασμένοι καὶ ὅτι βουλομένων ἡμῶν ἡσυχίαν ἄγειν Λακεδαιμονίοισ οὐ συνέδοξεν, ἀλλ’ εἰσ ὅπλα καὶ πόλεμον προὐκαλοῦντο· νῦν δὲ τί φήσομεν, εἴ τισ ἔροιθ’ ἡμᾶσ, ἢ πλέοντασ ἰδὼν ἢ κατὰ γῆν ἐξιόντασ ἢ ὅλωσ ἕν τι τῶν αὐτῶν πράττοντασ; πότερον ὡσ ἠναγκάσμεθα; ἀλλ’ οἱ τότ’ ἐκεῖνα ἐπαιρόμενοι νῦν ἥκουσι τὴν εἰρήνην προτείνοντεσ. ἀλλ’ ὡσ ἐλαττώσεσθέ τι ταῦτ’ ἐὰν δέξησθε; ἀλλ’ οὔτε τὴν Αἴγιναν οὐδεὶσ ὑμᾶσ ἀφιέναι κελεύει νῦν οὔτ’ ἐκ Ποτιδαίασ ἀπιέναι οὔτε δέχεσθαι Μεγαρέασ, ἐάν τε βούλησθ’ ἐάν τε μὴ, οὔτ’ ἔνεστι πολυπραγμοσύνησ οὐδὲν τοῖσ δρωμένοισ, ἀλλὰ κύριον μὲν τὸ πινάκιον, βέβαιοσ δ’ ἡ τῶν Ἑλλήνων ἀρχὴ, πάντα δὲ σῶα τὰ χωρία καὶ λιμένεσ καὶ ἵπποι καὶ τριήρεισ καὶ τὸ βουλεύεσθαι περὶ αὐτῶν. οἱ δὲ τὰσ σεμνὰσ ἐκείνασ ἐπαγγελίασ ἐπαγγελλόμενοι καὶ δελεάζοντεσ τοὺσ Ἕλληνασ τῷ τῆσ ἐλευθερίασ ὀνόματι, οὗτοι νῦν ἐὰν αὐτοῖσ αὐτονόμοισ ἐξῇ τὴν ἑαυτῶν οἰκεῖν, ἀγαπᾶν ὁμολογοῦσι καὶ οἱ περὶ τῆσ ἡγεμονίασ ἀμφισβητήσαντεσ ὑμῖν βεβαιωταὶ μᾶλλον αὐτῆσ γεγόνασι. πρὶν μὲν γὰρ ὅπλα κινῆσαι τάχα ἄν τισ καὶ προσεδόκησεν αὐτοὺσ ἐπιέναι, ἐγχειρήσαντεσ δὲ ἐναντιοῦσθαι, κᾆτ’ ἀποστάντεσ, οὔθ’ ὡσ ἀδίκωσ κέκτησθε τὴν ἀρχὴν οὔθ’ ὡσ κωλύειν δύνανται λέγειν ἕξουσιν, ὥστ’ ἔργῳ τὴν ψῆφον οἴσουσιν ὡσ εἰκότωσ ἔχετε αὐτὴν καὶ παραδώσουσι τοὺσ Ἕλληνασ ὑμῖν πολὺ μᾶλλον ἢ ὅτε Παυσανίαν μὲν ἀπαλλαξάντων, ὑμᾶσ δ’ ἑλομένων, συνεχώρησαν αὐτοί. καίτοι εἰ ταύτην τὴν γνώμην ἀπ’ ἀρχῆσ ἔσχον Λακεδαιμόνιοι πρὸσ ὑμᾶσ, τί τῶν ἁπάντων ἂν ὑμᾶσ προήγαγεν εἰσ τὸν πόλεμον τουτονί; πότερον ὡσ τὰσ σπονδὰσ παρὰ φαῦλον ἐποιήσασθε ἄν;

καὶ τίνεσ ὑμῶν ἀμείνουσ θεραπεύειν τὰ θεῖα; ἀλλ’ ὡσ οὐδὲν ὑμῖν ἀπόχρη δύναιτ’ ἄν τισ εἰπεῖν; ἀλλὰ ταῦτα Κορίνθιοι μὲν ἐβλασφήμουν, ὑμῖν δ’ οὐδεὶσ ἀνθρώπων σύνοιδεν. εἶθ’ ὧν ἐξ ἀρχῆσ ὑμῖν ὑπαρξάντων οὐκ ἄν ποτ’ ἤρασθε τὸν πόλεμον, εἰ νῦν ταῦτ’ ἔχειν ἔξεστιν, οὐχὶ παύσεσθε, ἀλλ’ ἄκοντεσ φάσκοντεσ πολεμῆσαι ἑκόντεσ οὐ τρέψεσθε πρὸσ τὴν εἰρήνην; τίνοσ ἕνεκα; ὅτι νὴ Δία εὐτυχήσαμεν οἱᾶ ἂν εὐξάμεθα; οὐκοῦν αὐτὸ δὴ τοῦτο καὶ βέλτιστόν ἐστιν. ἀπόλωλε μὲν γὰρ οὐδὲν ἡμῖν τῶν ὑπαρξάντων, προσγέγονε δ’ ἡ τοῦ νενικηκέναι δόξα, καὶ τὸ μηδ’ αὖθισ εἶναί τινι θαρρούντωσ ἡμᾶσ ἀδικῆσαι. ὥστ’ εἰ τότ’ ἐστέργομεν οἷσ εἴχομεν, πῶσ οὐ νῦν γε κἀκείνοισ καὶ τοῖσ προσυπάρξασι στέρξαι προσήκει; τοὺσ δ’ ὑπερδιατεινομένουσ τουτουσὶ καὶ μέχρι παντὸσ ἐπεξιέναι κελεύοντασ ἐρωτᾶτε τίσ ὑμῖν ἐγγυητὴσ ἔσται τοσούτου πράγματοσ. οὐ γὰρ περὶ Σφακτηρίαν γε ἀεὶ πολεμήσομεν οὐδ’ ἐφ’ ἕτοιμα τοῖσ στρατηγοῖσ ἐξέσται πλεῖν οὐδ’ ἐκ προρρήσεωσ ἄγειν τοὺσ πολεμίουσ, ἀλλ’ ἔστιν ἃ καὶ ἀγῶνοσ φανεῖται δεόμενα. καὶ εἰ μὲν αὐτοὶ ταῦτ’ ἐγγυᾶσθαι φήσουσι, μαινομένων λόγον, οὐχ ὑγιαινόντων ἐροῦσιν. ἔτι δ’ εἰ μὲν τούτοισ ἔμελλεν ὁ κίνδυνοσ ἔσεσθαι μόνοισ, ἀλλ’ οὐ σύμπασιν, ἦν ἄν τι τοῦτο· ὅτε δ’ οἱ πεισθέντεσ πρότεροι δώσομεν τὴν δίκην, τί τὸ κέρδοσ λαμβάνειν ὕστερον καὶ ζημιοῦσθαι μετὰ τούτων, ἐξὸν ὁμοῦ καὶ ἡμᾶσ καὶ τούτουσ ἀσφαλεῖσ εἶναι; ἀλλὰ μὴν εἴ γε μηδ’ ἂν οὗτοι φήσαιεν, ἔχοι δ’ ἐγγυήσασθαί τισ, πῶσ ὑμῖν καλῶσ ἔχει ταῦτα πιστεῦσαι ἃ τούτοισ ὑποσχέσθαι τῶν αἰσχρῶν εἶναι δοκεῖ; καὶ ἃ λόγῳ μόνον εἰπεῖν κουφότησ, ἦ που βλακεία ταῦτ’ ἔργῳ πάντωσ θεῖναι γενησόμενα. τότε γὰρ χρὴ, κἂν ἄδηλον ᾖ τὸ μέλλον, αἱρεῖσθαι κινδυνεύειν, ὅταν τὸ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν φανερῶσ χεῖρον ᾖ. οἱο͂ν ὅθ’ ἡμῖν ἐπῄεσαν οἱ βάρβαροι, κινδυνεύειν ἔδει. διὰ τί; ὅτι δουλεύειν ἦν, εἰ μὴ τοῦτ’ ἐποιήσαμεν. πάλιν ἡνίχ’ οὗτοι προσέταττον ἃ δεξαμένοισ οὐ καλῶσ ἔμελλε σχήσειν.

ὅτε δὲ ἐν μὲν τῇ ἡσυχίᾳ δόξα μετὰ ἀσφαλείασ, ἐν δὲ τῷ πολεμεῖν οὐ μόνον περὶ τῶν ὄντων, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐτῆσ τῆσ δόξησ ὁ κίνδυνοσ, τί δεῖ τετυφωμένωσ οὕτω φιλονεικεῖν, ὥσπερ ὑμῖν αὐτοῖσ οὐχ ἧττον ἢ τούτοισ χαλεπαίνοντασ; σκέψασθε γὰρ καὶ τοῦτο, ὅτι τὴν μὲν εἰρήνην ὡσ ἀκίνδυνον ἐπιεικῶσ πάντεσ ἀσπάζονται, τοὺσ πολέμουσ δ’ ὑπὲρ εὐδοξίασ οἵ γε ἐπιεικεῖσ ὑφίστασθαι δοκοῦσιν. ὥσθ’ ὑπὲρ μὲν τούτων γένοιτ’ ἂν ἴσωσ ἔρισ καὶ βουλεύσαιντ’ ἂν ἕκαστοι πρὸσ τὸν αὑτῶν τρόπον, οἱ μὲν τὴν ἀσφάλειαν, οἱ δὲ τὸ κρεῖττον προαιρούμενοι· νυνὶ δὲ οὐκ ἔνεστι χωρίσαι, ἀλλ’ ὥσπερ θεῶν τινὸσ ὑμῖν δεικνύντοσ ὅτι χρὴ τὴν εἰρήνην δέχεσθαι, καὶ μετὰ μὲν ταύτησ ἅμα τ’ ἀσφαλῶσ οἰκεῖν καὶ φιλοτιμεῖσθαι, τὸν πόλεμον δ’ αἱρουμένοισ οὐχ ἧττον ἀδοξεῖν ἢ κινδυνεύειν ὑπάρχει. τί δή ποτε; ὅτι τὰσ μὲν διαλλαγὰσ οὐ φόβῳ περὶ ἡμῶν αὐτῶν ποιεῖσθαι δόξομεν, ἀλλὰ φιλανθρωπίᾳ· τοῦτο δ’ οὐ μικρὸν εἰσ ἀρετῆσ λόγον· τοῦ πολέμου δ’ ἐχόμενοι τριῶν τῶν χειρίστων δόξαν οἰσόμεθα, ἀπληστίασ, ὠμότητοσ, ἀβουλίασ. καὶ γὰρ πλειόνων ἢ δεῖ γλίχεσθαι καὶ ταῖσ τῶν Ἑλλήνων συμφοραῖσ ἐπιχαίρειν καὶ μὴ ἐπίστασθαι βουλεύσασθαι περὶ πραγμάτων ἐστὶν ἐν αὐτῷ. καίτοι τούτων οὐκ ἄν ποτ’ ἐναντιώτερα τῇ φύσει τῆσ πόλεωσ ὀνείδη γένοιτο. εἰ δὲ καὶ πταῖσαι προσέσται, τί τίσ ἂν λέγοι; μὴ τοίνυν ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἀναμείνητε, ἐν ᾗ κατ’ ἀνάγκασ δόξετε τῆσ εἰρήνησ ἐπιθυμεῖν, ἀλλὰ βουλήθητε ἐν ὅσῳ κύριοι καθέστατε καὶ πολεμεῖν καὶ τὴν ἡσυχίαν ἄγειν χαρίσασθαι τοῖσ Ἕλλησιν, εἰ καὶ μὴ τούτοισ, παραδείγμασιν οὐ τοῖσ παροῦσι μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖσ πρότερον χρώμενοι. κρατήσαντεσ γὰρ τῶν βαρβάρων καὶ ζητοῦντεσ ὡσ ἐπὶ πλεῖστον ἐξελθεῖν, πλεύσαντεσ εἰσ Αἴγυπτον πεντήκοντα καὶ διακοσίασ τριήρεισ δυοῖν στόλοιν ἀπεβάλομεν. καὶ μὴν ὅτι πολλῷ ῥᾷον τῶν βαρβάρων ἢ Λακεδαιμονίων κρατεῖν τίσ οὐκ οἶδεν; ἃ χρὴ λογίζεσθαι καὶ μηδὲν νῦν παθεῖν παραπλήσιον, ἀλλ’ ἀτοπώτατον νομίσαι τῶν ἁπάντων εἶναι εἰ Νίσαιαν μὲν καὶ Πηγὰσ καὶ Ἀχαί̈αν ἔχοντέσ ποτε, τούτων ἐθελονταὶ παρεχωρήσαμεν, πλείονοσ ἀξίαν τὴν εἰρήνην τῶν ἀπὸ τοῦ πολέμου πλεονεξιῶν ἡγούμενοι, νυνὶ δ’ ἐξὸν μετὰ τοῦ μηδὲν προέσθαι τῶν ὑπαρχόντων δόξαν φρονήσεωσ ἅμα καὶ δυνάμεωσ προσλαβεῖν οὐκ ἐθελήσομεν. ἀλλ’ ἐκλείπειν μέν ποτε τὴν πόλιν καὶ προί̈εσθαι καὶ ἱερὰ καὶ τάφουσ καὶ ἅμα τοῖσ σώμασι καὶ τοῖσ οὖσι κινδυνεύειν ᾠόμεθα δεῖν, τῆσ κοινῆσ σωτηρίασ τῶν Ἑλλήνων ἕνεκα, ἐξὸν δ’ ἐν αὐτῷ τῷ παύσασθαι κινδυνεύοντασ σῶσαι τὰ πράγματ’ αὐτοῖσ, οὐ τολμήσομεν, ἀλλὰ τῶν μὲν ἀθλητῶν εὖ βουλεύεσθαι νομίζομεν οἵτινεσ ἂν νικῶντεσ καταλύωσι καὶ μὴ πρὸσ ἀνάγκην, αὐτοὶ δ’ οὐχ οὕτω πράξομεν, οὐδ’ εἰσόμεθα ὅτι πρὸσ μὲν τοὺσ βαρβάρουσ καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων ἴσωσ προσήκει προϊέναι, τοὺσ δὲ τῶν Ἑλλήνων πρὸσ ἀλλήλουσ ἀγῶνασ τοῖσ στεφανίταισ ἀγῶσι νομίζειν προσεοικέναι καὶ τὴν νίκην ἀποχρῶν ἡγεῖσθαι τέλοσ, πέρα δὲ μηδὲν ζητεῖν.

εἰ δ’ αὖ κἀκεῖνον ἀληθῆ χρὴ νομίζειν τὸν λόγον ὡσ ὁ πρὸσ ἀλλήλουσ πόλεμοσ τοῖσ Ἕλλησι στάσει προσέοικεν, ἄριστον δή που σκοπεῖν ὅπωσ τισ ὡσ τάχιστ’ αὐτὸν καταλύσεται καὶ μὴ ζητεῖν εἰσ ἀπέραντον ἐκτείνειν οὗ μηδ’ ἄρξασθαι προσῆκε. καὶ μὴν εἰ πρότερον δυσκόλωσ τινὲσ τῶν Ἑλλήνων ἔσχον πρὸσ ὑμᾶσ ἐξ ἀδίκων ὑπονοιῶν, νῦν γε ἅπαντεσ σωτῆρασ ἑαυτῶν κρινοῦσιν, ἐὰν αὐτοὺσ πραγμάτων καὶ κακῶν ἀπαλλάξητε. οὐ γὰρ τοῖσ κατ’ ἀνάγκην δεηθεῖσι τὴν χάριν προσθήσουσιν, ἀλλὰ τοῖσ καὶ ταῦτα κἀκεῖνα βουλεύσασθαι κυρίοισ οὖσι τὰ κοινῇ συμφέροντα προκρίνασιν. ἡγοῦμαι δ’ εἰ μέν τι πιστόν ἐστι Λακεδαιμονίοισ, πανταχῆ καλῶσ ἡμῖν ἔσεσθαι διεγνωσμένα, εἰ δ’ αὖ νεωτερίζειν ἐγχειροῖεν, οὐκ εἶναι κρείττω κατ’ αὐτῶν λαβήν. εἰ γὰρ ὅταν μὲν δέῃ σώζειν, ὑπέρχονται, θαρρήσαντεσ δὲ ἐπίασιν, οὐκ ἔστιν ὅπωσ οὐχ ἡμῖν στρατηγήσουσιν. ἐκείνουσ μὲν γὰρ ὁμοῦ φαύλουσ τε ἡγήσονται καὶ μισήσουσιν ἅπαντεσ, ἡμῖν δὲ μετ’ εὐφημίασ ὅ τι ἂν οἱοῖ́ τ’ ὦσιν ὑπηρετεῖν προθυμήσονται. θαυμάζω δ’ εἴ τισ δέδοικε μὲν μὴ λύσωσι τὰσ σπονδὰσ, πολεμεῖν δ’ ἐξεπίτηδεσ αἱρεῖται καὶ μὴ λογίζεται τοὐναντίον ἢ βούλεται ποιῶν.

ὅπωσ γὰρ ἀσφαλῶσ γενήσονται πράττειν, οὐκ ἐξ ἀρχῆσ γενέσθαι κωλύειν προσῆκεν. οἶμαι δ’ εἰ πανούργουσ καὶ σφόδρα ἀσφαλεῖσ τισ ἡγεῖται Λακεδαιμονίουσ, ὑπό γ’ αὐτῶν τῶν συμφορῶν πεπαιδευμένουσ ἔσεσθαι μαλακωτέρουσ· ὁρῶντεσ γὰρ ὡσ οὐδὲ τὰ πρόσθεν αὐτοῖσ εἰσ καλὸν ἧκεν, εἰ μὴ ἑκόντεσ, ἀλλ’ ἄκοντεσ σωφρονήσουσι. δεξαίμην δ’ ἂν ἔγωγε καὶ δεύτερον αὐτῶν παρακινησάντων πολεμεῖν μᾶλλον ἢ νυνί. τότε μὲν γὰρ τὴν παρὰ τῶν θεῶν αὖ βοήθειαν προσυπάρξειν ἡγοῦμαι τῇ πόλει, νῦν δ’ οὐδὲν εἶναι τοσοῦτον ἀνθ’ ὅτου προσῆκε περαιτέρω τοῦ συνοίσοντοσ φιλονεικεῖν. ἐγὼ μὲν οὖν εἶπον ἃ βέλτιστα ἡγούμην. εὔχομαι δὲ δυοῖν θάτερον, ἢ καὶ ὑμῖν συνδοκεῖν, ἢ μετὰ τῶν ὑμῖν αὖ δοξάντων γενέσθαι τὴν τύχην.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Aristides, Aelius, Orationes, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ εἰρήνης

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ὑπὲρ τῆσ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ εἰρήνης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION