Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι σ# 1:

τὰ μὲν δὴ πολλὰ οὕτω διῆγεν ἡμᾶσ ὁ θεὸσ, σημαίνων τε ἃ χρὴ ποιεῖν καὶ ἔχων ὑπακούοντασ εἴ τισ καὶ ἄλλοσ ἀνθρώπων ὑπήκουσε θεῷ. δευτέρῳ δὲ ἔτει μετὰ τὴν ἀναχώρησιν τὴν ἀπ’ Αἰσήπου, δωδεκάτῳ δὲ ἀφ’ οὗ πρῶτον ἔκαμον, πολλὰ καὶ θαυμαστὰ ἐφοίτα φαντάσματα, ἄγοντα εἰσ Ἐπίδαυρον τὴν ἱερὰν τοῦ θεοῦ. καὶ τό γε ἐν πρώτοισ γενόμενον τοιοῦτον ἦν· προτρέπων μέ τισ θαρρῆσαι Μουσωνίου διῄει λόγον· ἐκεῖνοσ, ἔφη, βουλόμενόσ τινα ἀναστῆσαι κάμνοντα καὶ ἀπειρηκότα οὑτωσί πωσ εἰπεῖν καθαπτόμενοσ, τί μένεισ; ποῖ βλέπεισ; ἢ μέχρι ἂν αὐτὸσ ὁ θεὸσ παραστάσ σοι φωνὴν ἀφιῇ; ἔκκοψον τὸ τεθνηκὸσ τῆσ ψυχῆσ καὶ γνώσει τὸν θεόν. τοιαῦτ’ ἔφη τὸν Μουσώνιον εἰπεῖν. καὶ πρόσ γε τούτοισ ἦσαν φωναὶ, σῶσον αὐτὸν τῇ Ἀθηναίων πόλει· τὸ δ’ ἦν οἱο͂ν τοῖσ Ἕλλησι· καὶ περὶ τῶν ἐν Ἰταλίᾳ μεγάλαι προρρήσεισ.