헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́27́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι ε#)

θέρουσ ὡρ́ᾳ πονήρωσ εἶχεν ὁ στόμαχοσ καὶ δίψοσ ἦν νύκτα καὶ ἡμέραν καὶ ἱδρὼσ ἀμύθητοσ καὶ λύσισ τοῦ σώματοσ, καὶ μόλισ ἂν δύο καὶ τρεῖσ εἷλκον ἀπὸ τῆσ κλίνησ ἀναστῆναι δεόμενον· καὶ ὁ θεὸσ σημαίνει ἔξοδον ἐν Σμύρνῃ ὄντι τὸν χρόνον τοῦτον, καὶ ἔδει ἐξιέναι αὐτίκα. καὶ ἐξῄειν μὲν τὴν ἐπὶ Περγάμου· ἐν ὅσῳ δὲ ὀχήματα ἐπορίζετο καὶ δὴ μεσημβρία τε προσῄει καὶ καῦμα ᾔρετο λαμπρόν. ἔδοξεν οὖν ἡμῖν ἐν τῷ προαστείῳ διατρίψαντασ αὐτὴν τὴν ἀκμὴν οὕτωσ περαίνειν. ἡ δ’ ὁρμὴ ἦν ὡσ εἰσ Μύριναν καὶ τὰ σκευοφόρα ἐπὶ τούτῳ προῄει. οἱᾶ δὲ πνίγουσ ὄντοσ καὶ ἅμα ὑφ’ ἡδονῆσ τοῦ χωρίου καὶ προσέτι ἀσχολιῶν τινῶν προείμεθα τῆσ ὡρ́ασ συχνὸν, ὥστε γιγνόμεθα ἐπὶ τῷ καταγωγίῳ τῷ πρὸ τοῦ Ἑρμοῦ περὶ αὐτὴν δύσιν ἡλίου. καὶ ἠπόρησα μὲν ὅ τι ποιῶ. ὡσ δὲ οὔτε τὴν δυσχέρειαν τῶν οἰκημάτων ἔφερον εἰσελθὼν, θεραπεία τε οὐ παρῆν διὰ τὸ προεκπέμψαι, ἐδόκει χρῆναι τὸ πρόσω διώκειν, καὶ διαβάντι τὸν ποταμὸν νύξ τε ἦν ἤδη καθαρὰ καὶ προσέβαλεν αὔρα τισ ἐλαφρὰ καὶ ψυχεινὴ, καὶ τό τε σῶμά πωσ ἀνελάμβανε καὶ τῇ γνώμῃ τόνοσ τισ μετ’ εὐθυμίασ ἐνεδύετο, ὡσ τῷ τε ἀέρι ὁμιλεῖν καθ’ ἡσυχίαν καὶ ἅμα πρὸσ τὴν παρελθοῦσαν ἡμέραν τὰ παρόντα κρίνοντι ὁπόσον τι μεταβεβλήκει. ἤδη δὲ βαθείασ ἑσπέρασ ἦλθον εἰσ Λάρισσαν, καί μοι ἀσμένῳ γίγνεται ὡσ τά τε ὀχήματα οὐ κατείληπτο καὶ τὰ τῆσ καταγωγῆσ οὐδὲν ἀμείνω τῶν πρόσθεν ἦν, ἀλλ’ ἀνάγκη παρῆν ἔχεσθαι τῆσ ὁδοῦ καὶ διακαρτερεῖν. καὶ μέσαι τε ἤδη νύκτεσ ἢ καὶ ἔτι πορρωτέρω, καὶ γιγνόμεθα ἐν Κύμῃ, καὶ πάντα ἀπεκέκλειτο καὶ μάλ’ ἀγαπητῶσ ἐμοί. παρακαλέσασ δὲ τοὺσ ἑπομένουσ, οἳ παρέπεμπόν με ἀπὸ τοῦ χωρίου προσταλαιπωρῆσαι καὶ τὸ λοιπὸν, ὡσ οὐκ εἰσόμενον αὐτοῖσ, πάντωσ δὲ ὀλίγον τ’ εἶναι καὶ προφέρειν οὐκ ὀλίγον μοι δοκεῖν τῆσ προαιρέσεωσ διαμαρτεῖν, ἐχώρουν ἔξω πυλῶν, καὶ ψῦχόσ τε ἤδη ἦν ὑγρότερον, ὥστε καὶ θέρμησ δεῖσθαι. καὶ περὶ ἀλεκτρυόνων μάλιστά πωσ ᾠδὰσ ἀνύσασ εἰσ Μύριναν, ὁρῶ τοὺσ ἐμοὺσ πρόσθεν τῶν καταγωγίων τινὸσ συνεσκευασμένουσ ὡσ εἶχον διὰ τὸ μηδ’ αὐτοὺσ, ὡσ ἔφασαν, καταλαβεῖν ἀνεῳγμένον μηδέν.

ἦν δέ τισ ἐν προθύρῳ τοῦ πανδοκείου σκίμπουσ· τοῦτον περιφέροντεσ ἄνω καὶ κάτω διατριβὴν εἴχομεν. ὅπου γὰρ τεθείη πανταχοῦ λυπηρὸσ ἦν. θύραν δὲ κόπτουσιν ἢ ξένων ἢ ὡντινωνοῦν πλέον οὐδὲν ἦν· οὐ γὰρ ὑπήκουεν οὐδείσ. ὀψὲ δέ ποτε εὑρ́ομεν εἰσελθεῖν εἰσ οἰκίαν τῶν ἐπιτηδείων τινὸσ, κακοδαιμονίᾳ δὲ θυρωρῶν τό τε πῦρ ἀπεσβήκει καὶ ἄλλο γε οὐδὲν ἦν οὐ μικρὸν οὐ μέγα. εἰσῄειμεν δὲ ὑπὸ σκότου καὶ ὑπὸ χειραγωγῷ οὔτε ὁρῶντεσ οὔτε ὁρώμενοι. ἐν ὅσῳ δὲ πῦρ τε ἐπορίζετο καὶ πορισθέντοσ ἔμελλον χρίσεσθαί τε καὶ πίεσθαι, καὶ δὴ ἑωσφόροσ τε ὑπερεῖχε καὶ φῶσ ἡμέρασ ὑπέφαινεν, ἐδόκει χρῆναι μὴ μαλθακίζεσθαι μηδὲ καθεύδειν ἡμέρασ οὔσησ, ἀλλ’ ἔργον ἔργῳ συνάπτειν καὶ βαδίζειν εἰσ τὸ τοῦ Ἀπόλλωνοσ ἱερὸν, εἰσ Γρυνεῖον, εἰωθόσ μοι καὶ ἰόντι καὶ ἐπανιόντι θύειν τῷ θεῷ. γενόμενοσ δὲ ἐν Γρυνείῳ θύσασ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τὰ εἰωθότα διατρίψασ εἰσ Ἐλαίαν ἐλθὼν ἀνεπαυόμην. καὶ ὡσ ἐγενόμην ἐν Περγάμῳ τῇ ἐπιούσῃ, ἐγὼ μὲν οἱᾶ εἰκὸσ οὕτωσ εἶχον ὡσ ἐνδιατρίψων, ἐνύπνιον δ’ ἐλθὸν, εἴτε δὴ εἰσ ἑσπέραν εὐθὺσ εἴτε καὶ μιᾷ ὕστερον ἡμέρᾳ ἢ καὶ δευτέρᾳ, ἐπείγεσθαί τε ἐκέλευε καὶ μὴ ἄλλωσ ποιεῖν· οἵδε γὰρ καὶ δὴ διώκουσι. καὶ ἅμα τούτοισ αἵ τε θυρίδεσ πνεύματοσ ἐμπεσόντοσ ἀνεῴγνυντο εὖ καὶ καλῶσ ἐσφηκωμέναι ἔνδοθεν καὶ ἔξωθεν, καὶ πρόσθεν οὔπω συμβὰν, αἵ τε θύραι παρέσχον ψόφον. ὡσ δὲ ἀφυπνίσθην, οὐδὲν ἔτι διέτριψα, ἀλλ’ εἰπὼν τοῖσ οἰκέταισ μεταδιώκειν ἐπιβὰσ τοῦ ὀχήματοσ ἤλαυνον ὡσ ἤνυτον.

καὶ ὁ βορέασ ἐπέκειτο πάντα κινῶν. ἦν δὲ τὸν χρόνον τοῦτον ἐργώδη τὰ περὶ τὴν φάρυγγα, ὑπό τε φλυκταίνησ συνεχοῦσ πιεζόμενα καὶ ὑπὸ παντὸσ ἀεὶ τοῦ συντυχόντοσ ἀναξαινόμενα. τότε δὲ τῆσ τε ἄμμου πολλῆσ ἅμα τῷ ἀνέμῳ φερομένησ ἐπὶ τοῦ προσώπου καὶ τοῦ κονιορτοῦ σύρδην ἁπανταχόθεν ἐμπίπτοντοσ οὐκ ἀγωνιᾶν μᾶλλόν τι παρειστήκει μοι ἢ θαρρεῖν· ἅμα μὲν οἱο͂ν ἀπονοίᾳ τινὶ καὶ παρατάξει, οὐ γὰρ ἦν ἀναφυγὴ, ἅμα δ’ ὡσ ἀντεῖχον παρὰ πᾶν τὸ εἰκόσ. οἱ δὲ ἰατροὶ τὰ πρὸ τοῦδε ἀνακογχυλιάζειν τε ἐκέλευον καὶ σκέπην ἀκριβεστάτην καὶ τὰ τοιαῦτα εἰσηγοῦντο. δευτέρᾳ δὲ ἢ τρίτῃ ἡμέρᾳ παρελθὼν τὴν πατρῴαν οἰκίαν γίγνομαι ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ Διὸσ τοῦ Ὀλυμπίου· καὶ θύω πρὶν καταλῦσαι τὴν ὁδὸν, ὥσπερ μοι καὶ τὸ ἐξ ἀρχῆσ εὐθὺσ ἐν Σμύρνῃ προείρητο, ἐλαύνειν ὀρθὴν εἰσ Διὸσ χωρίον. καὶ μετὰ τοῦτο ἤδη ῥᾴω τὰ τῆσ διαίτησ ἐπιφανῶσ ἦν. περιιόντι δὲ τῷ ἔτει καὶ μηνὶ μάλιστα θᾶττον ἦγον Κυζικηνοὶ τὴν ἱερομηνίαν τὴν ἐπὶ τῷ νεῷ, ἐμοὶ δὲ ὕπνοι τε ἦσαν ἐργώδεισ καὶ πέψισ ἀπήντα μόλισ ἐν συχνῷ τινι μέρει τῆσ ἐπιούσησ ἡμέρασ ἡσυχάζοντι μὲν, καθεύδοντι δ’ οὔ. τότε δ’ οὖν ἡνίχ’ ἧκε τὸ ὄναρ, ἡμέρα τε ἦν ἐκ πολλοῦ καὶ ὕπνου τοσούτου σχεδὸν ἔλαχον ὅσον δόξαι ἃ ἔδοξα. ταῦτα δ’ ἦν, Πορφυρίων ὁ ἰατρὸσ ἐδόκει μοι τοὺσ Κυζικηνοὺσ ἐπιὼν παραπλήσια τοῖσ τῆσ Ἀθηνᾶσ πρὸσ τοὺσ Φαίακασ λέγειν, μέγαν τε ἄγων ἐμὲ καὶ προμνώμενοσ συνουσίασ περὶ λόγουσ. οἱ δὲ πείθεσθαι καὶ ἅμα θέατρόν τε εἶναι καὶ αὐτὸσ ἐν τῷ θεάτρῳ, καὶ ἄλλ’ ἄττα εἰσ τοῦτο φέροντα ἦν. ἀνίσταμαι καὶ συσκευάζεσθαι τοῖσ οἰκέταισ εἰπὼν, ὡσ αὐτίκα ἐξιόντασ, ἐξήλαυνον, μεσημβρίασ οὐ πολλῷ τινι θᾶττον. οἱᾶ δ’ ἐπαναμένων τοὺσ οἰκέτασ προῄειν σχολαίτερον, κἀν τούτῳ ἐτρίβη τι τῆσ ὡρ́ασ. καὶ γίγνομαι περὶ δείλην ὀψίαν ἐπὶ τοῖσ ὕδασι τοῖσ θερμοῖσ, καὶ πάντα ἦν θορύβου μεστὰ καὶ πλήθουσ ἀνθρώπων, ὥστ’ οὐχ οἱο͂́ν τ’ ἦν στέγην εὑρεῖν, ἀλλ’ ἔδει παρελαύνειν, καὶ εἵποντο μὲν ὀλίγοι ἤδη. προελθὼν δὲ τετταράκοντα στάδια εἴσ τινα κώμην, ὡσ οὐδέν με προσίετο τῶν αὐτόθι, ἔγνων τῇ νυκτὶ χρῆσθαι.

αὐτῷ μὲν οὖν μοι ἐδέδοκτο ἐλαύνειν εἰσ αὐτὴν Κύζικον, οἱ δ’ ἀκόλουθοι ἀπειρήκεσαν, σχεδὸν δύ’ ὄντεσ οἱ λοιποί· ὥστ’ ἠναγκάσθην καταλῦσαι περὶ τὴν λίμνην εἴκοσι καὶ ἑκατὸν στάδια ἀπὸ τῆσ πόλεωσ, ἀνύσασ δὲ εἰσ εἴκοσι καὶ τριακόσια. παρελθὼν δὲ εἰσ δωμάτιον καὶ σκίμποδοσ εὐπορήσασ καὶ στρώματοσ καθαροῦ καὶ μάλ’ ἀγαπητῶσ, οὐ γὰρ ἔμοιγε οὐδὲν παρῆν, ὡσ εἶχον διψῶν τε καὶ κονιορτοῦ πλέωσ, ἐν τῇ ἐσθῆτι ἐν ᾗπερ καθήμην ἐπὶ τοῦ ὀχήματοσ, διενυκτέρευσα καθήμενοσ τὰ πλείω ἐπὶ τοῦ σκίμποδοσ. ἀστέρων δὲ πρὸσ ἡμέραν φερομένων ἀναστὰσ ἤνυσα ἀναμείνασ οὐδένα. καί μοι παραμύθιον ἦν τῆσ πορείασ τὸ τῷ λόγῳ προσέχειν, ὃν ἔδει τοῖσ Κυζικηνοῖσ ἐπιδεῖξαι κατὰ τὴν τοῦ ἐνυπνίου φήμην· ὥστε καὶ ἐποιήθη οὕτω παρὰ τὴν ὁδὸν τὰ εὑρισκόμενα ἀεὶ ἀναλαμβάνοντι. τὴν μὲν οὖν σπουδὴν τὴν συμβᾶσαν περὶ τὸν λόγον οὐ μόνον ἡνίκα ἐδείκνυτο ἐν τῷ βουλευτηρίῳ, ἀλλὰ καὶ ὕστερον ἐν τῇ πανηγύρει, εἰδεῖεν ἂν οἱ παραγενόμενοι καὶ οἱ τούτων ἀκούσαντεσ, ἐμοὶ δ’ οὐχ ἥδιστον ἐν τοῖσ τοιούτοισ διατρίβειν. ἀλλ’ ἐπειδὴ προσέταξεν ἀναστρέφειν, ἐπαινέσασ τὸ ἐν Λανείῳ ὕδωρ, σχεδὸν ὥσπερ στροφήν τινα δευτέραν ἀποδιδόντεσ, ἐπανῄειμεν, τῇ τε ὡρ́ᾳ τῆσ ἐξόδου μάλιστά πωσ παραπλησίωσ, διὰ τὸ καὶ τότε αὐθημερὸν ἐξιέναι ἐπὶ τῷ προστάγματι, καὶ δὴ καὶ τῇ συνεχείᾳ τῆσ πορείασ, οὐδαμοῦ γὰρ διαναπαύσασ ἧκον ἄσιτοσ μικρῷ πρὸ μέσων νυκτῶν εἰσ αὔλιόν τι γεωργικὸν τῶν ἐμαυτοῦ, τετρακοσίουσ σταδίουσ τοὺσ ἅπαντασ, τῇ δ’ ὑστεραίᾳ ἐκεῖθεν εἰσ Λανεῖον. καὶ τὰ μὲν τῆσ προτέρασ εἰσ Κύζικον ἐξόδου καὶ διατριβῆσ οὕτωσ ἔσχεν. ἐπελθόντοσ δὲ τοῦ χειμῶνοσ ἦγε πάλιν τὴν ἐπὶ Σμύρνησ, καὶ γίγνεται τῶν ἡμερῶν ἡ πρώτη σφόδρα ἤπιοσ. ὡσ δὲ κατέβην εἰσ τὸ πεδίον τῆσ ἐπιούσησ νυκτὸσ, ἄλλα τε ὀνείρατα ἐγίγνετο ἐπισχόντα καὶ δὴ καὶ Νεφέλασ Ἀριστοφάνουσ ἐδόκουν μεταχειρίζεσθαι· καὶ ἅμα ἑῴ νέφη τε ἦν καὶ ὑετὸσ οὐ πολὺ ὕστερον.

ὥσθ’ οἱ μὲν συνέχαιρον ὡσ οὐ προεξῆλθον, οἱ δ’ ἐθαύμαζον τῆσ προρρήσεωσ τὴν ἀκρίβειαν. μένοντι δέ μοι αὐτόθι ἡμέρασ τινὰσ ἀγγέλλεται ἡ τῆσ τροφοῦ θυγάτηρ ἀσθενοῦσα καὶ ἔχουσα σφαλερῶσ. κἀκείνῃ μὲν ἰατρὸν ἔπεμπον, αὐτὸσ δὲ, ἐπειδὴ τάχιστα παρέσχεν, εἰχόμην τῆσ ὁδοῦ. καί μου προϊόντοσ ἤδη ὑπεκινεῖτο ὁ ἀὴρ, ὡσ πρὸσ ὕδωρ τε καὶ χειμῶνα. καὶ δέοσ ἦν μὴ καταληφθῶμεν, ἄλλωσ τε καὶ δυσπόρων ὄντων. ὅμωσ δὲ τοσοῦτον ἀντέσχεν ὅσον δύο σταδίουσ ἐλλείπεσθαι πρὸσ τὸ ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνοσ. τηνικαῦτα δὲ ὁμίχλη τε κατέβη βαθεῖα καὶ ψακάσ τισ διέθει· καὶ παρελθόντων εἴσω λαμπρῶσ ἤδη τὸ ὕδωρ παρῆν, ὥστε ἑορτὴν ἤγομεν. ἐπισχόντων δέ με κἀνταῦθα ὀνειράτων ἐπέμεινα. πρὸσ δὲ τοῖσ ἐπισχοῦσι καὶ τοιόνδε ἐγεγόνει. ἐδόκουν ἱερεῖόν τι τεθυκὼσ ἐπισκοπεῖσθαι τόν τε δὴ θεὸν, οἶμαι, καλούμενον καὶ λυτῆρα, καί τινοσ τῶν μάντεων ἐπελθόντοσ πυνθάνεσθαι τί βούλοιτο ὁ λυτὴρ, πότερον καθάπαξ λύοι τι ἢ μικρότερον ἀντὶ μείζονοσ ποιοίη καὶ ἀναβολῆσ εἰή σημεῖον. ὁ δ’ ἐῴκει οὐ πάνυ τι ἰσχυρότατα ἡγουμένῳ εἰσ τὸ καθάπαξ, ἀλλὰ καὶ ἀέρασ καὶ ἀστέρασ καὶ τὰ τοιαῦτα ᾐτιᾶτο. κἀν τούτῳ ἠγγέλθη περὶ τῆσ κόρησ ὅτι εἰή τεθνεῶσα. εὐθὺσ μὲν οὖν ἀκούσασιν ἐδόκει θεῖον εἶναι τὸ μὴ τυχεῖν παρόντα ἐμὲ τῇ συμφορᾷ, ἀλλὰ προεξελθεῖν· ἔτι δὲ σαφέστερον ἐκ τῶν ὕστερον χρησμῶν ἐγένετο ὡσ οὐκ ἄνευ δαιμονίου τινὸσ πᾶν τοῦτο συνέβη. ἐπειδὴ γὰρ κατέβην ἀπὸ τοῦ ὄρουσ δευτέρᾳ νυκτὶ ὕστερον, ὤφθη τοιάδε, ἔμεινα δὲ καὶ πλείουσ κατέχοντοσ τοῦ θεοῦ. Τελεσφόροσ ἦν ὀρεωκόμοσ· οὗτοσ ἐδόκει μοι ὁρμηθεὶσ αὐτόθεν βαδίζειν ὀπίσω, τὰ χρησθέντα ἐπὶ τῇ Φιλουμένῃ σημαίνων, τοῦτο γὰρ ὄνομα τῇ κόρῃ, κεχρῆσθαι δ’ αὐτὰ Ἀλκίμῳ πατρὶ τῆσ κόρησ, καὶ δὴ καὶ γράμματα ἔχειν, εἴτε δὴ σεσημασμένα εἴτε καὶ μή· ἃ τὸν Ἄλκιμον νύκτωρ ἀκούσαντα παρ’ αὐτῆσ ἀπομνημονεύσαντα γράψασθαι, θαυμαστὰ πλήθει καὶ δυνάμει, φέροντα εἰσ ἐμὲ, ὥστε θαυμάζειν ὅπωσ καὶ ἀπεμνημόνευσε. κεφάλαιον δ’ ἦν, ὡσ ἐν αὐτῷ τῷ σώματι τῆσ Φιλουμένησ καὶ τοῖσ ἐντὸσ, ὥσπερ ἐν σπλάγχνοισ ἱερείων, ἐγγεγραμμένου παντὸσ τοῦ περὶ αὐτὴν πράγματοσ.

ἐδόκουν δὲ καὶ κοιναί τινεσ εἶναι πλείουσ, καὶ ἅμα πωσ ἑώρων αὐτὰσ, αἱ μὲν ἄνω ὑγιεῖσ καὶ εὖ διακείμεναι, ἐν δὲ τῇ τελευταίᾳ τὸ πεπονθὸσ ἦν. καὶ ἐδείκνυντο ὑπὸ τοῦ ἐφεστῶτοσ ὅστισ καὶ ἦν. καὶ ἠρόμην γὰρ δὴ αὐτὸν, πόθεν οὖν οἱ ὄκνοι καὶ ἡ δυσεργία; ὁ δὲ ἐδείκνυεν ἐκεῖνον τὸν τόπον. οἱ δ’ οὖν χρησμοὶ τοιοῦτοί τινεσ ἦσαν. ἐνεγέγραπτο μὲν τὸ ὄνομα τὸ ἐμὸν οὑτωσὶ, Αἴλιοσ Ἀριστείδησ· καὶ σχεδὸν ἐκ διαλειμμάτων ἄλλα καὶ ἄλλα ἐπίσημα τοῦ ὀνόματοσ· προσενεγέγραπτο δὲ Σωσιμένησ καὶ ἕτερα τοιαῦτα σωτηρίαν ἐπαγγελλόμενα, καὶ ὅτι ἡ Φιλουμένη ψυχὴν ἀντὶ ψυχῆσ καὶ σῶμα ἀντὶ σώματοσ ἀντέδωκε, τὰ αὑτῆσ ἀντὶ τῶν ἐμῶν. καὶ τἄλλα εἰσ ταυτὸν φέροντα ἐνῆν, ἅπαντα ἐν βιβλίοισ τισὶν ἐγγεγραμμένα, ἃ πάντα γράψαντοσ τοῦ Ἀλκίμου ἐδόκει ἀποκομίζειν ὁ Τελεσφόροσ οἴκαδε. ἐνῆσαν δὲ καὶ Πορφυρίωνοσ τοῦ ἰατροῦ παραινέσεισ ὡσ πρὸσ τὴν μητέρα αὑτῆσ, μάλιστα μὲν καὶ λούσασθαι, εἰ δὲ μὴ, ἀλλὰ τραφῆναι. ταύτησ τῆσ κόρησ Ἑρμείασ ἐκεῖνοσ ἀδελφὸσ ἦν, ὃσ ἐν τῇ μεγάλῃ νόσῳ, ὅτε καὶ ἡ θεὸσ ἐφάνη μοι, ἀπέθανε καὶ αὐτὸσ σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν ἀντ’ ἐμοῦ. τῇ γὰρ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὡσ ὕστερον ἐπυθόμην, ἐκεῖνόσ τε ἐτελεύτα κἀγὼ τοῦ πυρὸσ ἀπηλλαττόμην καὶ πάνυ χρονισθέντοσ. ἄμφω δὲ ἤστην παῖδεσ ἐμῆσ συντρόφου Καλλιτύχησ. καὶ ταῦτα μὲν εἰσ τοσοῦτον. πέντε δὲ ἡμέρασ ὑπὸ τῷ ὄρει μείνασ καὶ διαιτηθεὶσ ὡσ παρήγγειλεν, ἕκτῃ κινήσαντοσ ἐξῄειν ἐπὶ Περγάμου· καὶ ἦσαν μὲν ἐπίβδαι, ἣν Ῥωμαῖοι πρώτην ἄγουσι τοῦ ἔτουσ. χειμὼν δὲ οὕτω δή τι σφοδρὸσ ὥστε μηδ’ οἴκοι μένοντι ῥᾳδίωσ ἔχειν ὑπενεγκεῖν. καὶ συνέβη τοῦτο δὴ θειότατον τῆσ ὁδοῦ, τὸ γὰρ τοῦ Ὁμήρου σαφὲσ ἦν ὅτι τισ θεῶν ἡγεῖτο καὶ ὅστισ γε ὁ θεὸσ, ἐξόπισθεν μὲν γὰρ βορέου πνεῦμα ἐπέκειτο οἱο͂ν ψυχρότατον, νεφέλασ ἐλαῦνον μελαίνασ καὶ πυκνὰσ, ἐκ δεξιᾶσ δὲ ἅπαντα κατενίφετο, ὑε͂ δὲ ἐν ἀριστερᾷ, καὶ ταῦτ’ ἦν παρὰ πᾶσαν τὴν ἡμέραν τε καὶ τὴν ὁδόν. μία τε οἱο͂ν ζώνη διὰ παντὸσ τοῦ ἀέροσ ἦγεν εἰσ τὸ ἱερὸν κατ’ αὐτῆσ τῆσ ὁδοῦ τεταμένη, σκέπην ἅμα καὶ φῶσ ἔχουσα. καὶ πάμπολυ δὴ τῶν ἄλλων ἀποσπάσασ ἦγον εἰσ τὸ ἱερὸν, μεθ’ ἑνὸσ ἀκολούθου σταδίουσ οὐκ ἔλαττον ἢ τριακοσίουσ διαδραμών.

καὶ ἦν μὲν τῆσ ὡρ́ασ τὸ μετὰ λύχνουσ τοὺσ ἱερούσ· ἐν ὅσῳ δὲ τούσ τε ὑπολειφθέντασ ἐπανέμενον καὶ καταγωγὴ ἐπορίζετο, διέτριψα τούσ τε νεὼσ περιιὼν ὡσ εἶχον ἐκ τῆσ ὁδοῦ καὶ βαδίζων ἄνω καὶ κάτω περὶ τὸ ἱερόν. ἤδη δὲ βαθείασ ἑσπέρασ εὐπορήσασ ὑπηρετῶν, αὐτόθι λουσάμενοσ ὑπὸ λαμπτῆροσ ἀπὸ μικρᾶσ πάνυ τροφῆσ ἀνεπαυόμην. καὶ μὴν τά γε ἄλλα σαφῶσ ἐγίγνετο σὺν θεῷ σπουδῇ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σύνοδοι κατὰ τοὺσ λόγουσ καὶ δέοσ μὴ θᾶττον ἀπαλλαγείημεν. ταυτὰ δὲ ταῦτα καὶ ὕστερον ὡσ ἐν τῇ Σμύρνῃ ἐγενόμεθα. μᾶλλον δὲ καὶ πρὶν εἰσελθεῖν εἰσ τὴν πόλιν ἦσαν οἱ κατὰ τὴν φήμην ἀπαντῶντεσ, καὶ τῶν τε νέων οἱ γνωριμώτατοι σφᾶσ αὐτοὺσ ἐδίδοσαν καὶ τύποσ τισ ἤδη τεταγμένοσ διατριβῆσ ἦν, καὶ διὰ πάντων ἡ κλῆσισ ἠκριβοῦτο. Αἰγυπτίου δέ τινοσ ἀνθρωπίσκου περὶ τὸν χρόνον τοῦτον εἰσκωμάσαντοσ εἰσ τὴν πόλιν καὶ τῶν τε βουλευτῶν ἔστιν οὓσ διαφθείραντοσ καί τισι τῶν πολλῶν καὶ ἰδιωτῶν δόξαν παραστήσαντοσ ὅτι καὶ πολιτεύσοιτο καὶ φιλοτιμίασ θαυμαστὰσ οἱάσ φιλοτιμήσοιτο ἀπὸ χρημάτων, εἰσ τὸ θέατρον εἰσπηδῶντοσ ὅπωσ τύχοι, καὶ τοιαύτησ αἰσχύνησ κατεχούσησ τὴν πόλιν, ᾔδειν μὲν οὐδ’ ὁτιοῦν τούτων ἐγὼ ἀλλ’ ἢ ὀψέ ποτε ἤκουσα, ἅτε καὶ κατ’ οἰκίαν τὰσ συνουσίασ πρὸσ τοὺσ ἐπιτηδείουσ ποιούμενοσ. ἄρτι δ’ αὐτοῦ παριέναι μέλλοντοσ εἰσ τὸ ᾠδεῖον τὸ πρὸσ τῷ λιμένι καὶ διατριβὴν αὐτόθι καθισταμένου, εἴτε δὴ κατὰ ψήφισμα εἴτε καὶ οὐκ οἶδ’ ὅπη, ἐμοὶ δ’ ὄναρ γίγνεται. ἐδόκουν τοῦτο μὲν τὸν ἥλιον ἐκ τῆσ ἀγορᾶσ ἰδεῖν ἀνίσχοντα, τοῦτο δὲ ἀνὰ στόμα ἔχειν Ἀριστείδησ μελετήσεται τήμερον ἐν τῷ βουλευτηρίῳ ὡρ́ασ τετάρτησ. ταῦτα φθεγγόμενοσ καὶ τούτων ἀκούων ἀφυπνιζόμην, ὥστε διεσκόπουν εἴτ’ ὄναρ εἰή εἴθ’ ὕπαρ. καλέσασ δὲ τῶν φίλων τοὺσ ἐπικαίρουσ φράζω τὸ πρόσταγμα.

καὶ τότε δὴ γράμμα ἐξετίθετο, καὶ γὰρ προσῆγεν ἡ ἐκ τοῦ ὀνείρατοσ ὡρ́α, καὶ παρῆμεν εὐθὺσ ἐπ’ αὐτῷ. ὅμωσ δὲ καίπερ οὕτωσ ἐξ ὑπογυίου τῆσ παρόδου γιγνομένησ καὶ τῶν πολλῶν ἀγνοησάντων, οὕτω δή τι μεστὸν γίγνεται τὸ βουλευτήριον ὥστε οὐδὲν ἦν πλὴν ἀνθρώπων κεφαλὰσ ὁρᾶν καὶ οὐδ’ ἂν τὴν χεῖρα διέωσασ μέσην οὐδαμοῦ. καὶ μὴν τό γε τοῦ θορύβου τε καὶ τῆσ εὐνοίασ, μᾶλλον δὲ, εἰ χρὴ τἀληθὲσ εἰπεῖν, ἐνθουσιασμοῦ, τοσοῦτον παρὰ πάντων συνέβη ὥστε οὐδεὶσ ὤφθη καθήμενοσ οὔτ’ ἐπὶ τοῦ προαγῶνοσ οὔθ’ ἡνίκα ἀναστὰσ ἠγωνιζόμην, ἀλλ’ ἐκ πρώτου ῥήματοσ εἱστήκεσαν, ὤδινον, ἐγάνυντο, ἐξεπλήττοντο, συμπαρένευον τοῖσ λεγομένοισ, ἠφίεσαν φωνὰσ οὔπω πρόσθεν γενομένασ, πᾶσ τισ αὑτοῦ τὸ κέρδοσ ποιούμενοσ, εἴ τι νείμαι τῶν μεγίστων ἐμοί. ὡσ δ’ ἀπηλλάγημεν ἀπὸ τοῦ βουλευτηρίου καὶ περὶ λουτρὸν ἦμεν, τότε δή τισ ἀγγέλλει μοι ὅτι καὶ ὁ δεῖνα προγράψασ πρότριτα εἰσ τὴν ἡμέραν ταύτην εἰσ τὸ ᾠδεῖον ἑπτακαίδεκα εἰή τοὺσ σύμπαντασ ἠθροικώσ. καὶ μέντοι καὶ ἦρξεν αὐτῷ σωφροσύνησ ἐκείνη ἡ ἡμέρα, τὸ πέρα δ’ οὐ λέγω, οὐδ’ ἂν τούτων ἐμνήσθην, εἰ μὴ τό τε ἐνύπνιον ὡσ ἐναργὲσ ἐξέβη ἐβουλόμην ἐνδείξασθαι καὶ ὅτι καὶ τούτων ἐμέλησε τῷ θεῷ, καὶ ἅμα τοῖσ ἐξ ἀρχῆσ ὡμολόγει λόγοισ ὡσ αὐτὸσ ἀνέστησέ τε καὶ κατέστησεν εἰσ τὴν Σμύρναν. οὐ πολλῷ δ’ ὕστερον εἰσ Ἔφεσον κομίζει στεφάνουσ τε προειπὼν ὡσ ἀγωνιστῇ καὶ κατασκευάσασ οὕτωσ ὥστε ἀφυπνιζόμην, Ἔφεσον βοῶν. ἀλλὰ μὴν τά γε ἐκεῖ πραχθέντα ἐμοὶ μὲν οὐκ εὐπρεπέστερόν ἐστι λέγειν, πολλοὶ δὲ οἱ διηγησόμενοι τοῖσ δεομένοισ εἰδέναι. ἀλλ’ ὅσον μὲν εἰσ τὸν θεὸν ἔρχεται τῶν λόγων, ἀνάγκη φράζειν πειρᾶσθαι καὶ μὴ παραλιπεῖν ἐκ τῶν δυνατῶν. ἄτοπον γὰρ εἰ μέν τι τῷ σώματι καὶ κατ’ οἶκον ἔδωκεν ἰάμα, διηγεῖσθαι τοῦτ’ ἂν καὶ αὐτὸν καὶ ἕτερον, ἐκεῖνα δὲ ἃ ὁμοῦ τὸ σῶμα ἀνίστη, τὴν ψυχὴν ἐπερρώννυ, τοὺσ λόγουσ ηὖξε μετ’ εὐδοξίασ, ταῦτα δὲ οὑτωσὶ παρελθεῖν σιωπῇ. ὅτι δὲ οὐδὲν πώποτε τῶν ἀνθρωπείων ἔμεγε ἐχαύνωσεν οὐδὲ ἐπῄρθην οὔτ’ ὀλίγουσ οὔτε πολλοὺσ χειρωσάμενοσ, οὐδ’ οἶμαι δεῖν φιλοτιμεῖσθαι τοῖσ τοιούτοισ μᾶλλον ἢ αἰσχύνεσθαι φιλοτιμούμενοσ, ἐμαυτόν τε καλῶσ πέπεικα καὶ πολλούσ. ἀλλὰ γὰρ θαυμαστὸν τοῦ θεοῦ τὸ διηνεκὲσ, οἱο͂ν καὶ τὸ τῆσ ὕστερον ἐν Σμύρνῃ γενομένησ ἐπιδείξεωσ τῆσ μεγάλησ ἐκείνησ. ἐκέλευε μὲν γὰρ παρελθεῖν εἰσ τὸ βουλευτήριον, παρελθεῖν δὲ φαγόντα·

καὶ ἐποίουν οὕτωσ. ἦν δέ τισ τοῦ βουλευτηρίου φρουρὸσ, ἀνὴρ κατὰ δέρμα θαυμαστὸσ οἱο͂σ. οὗτοσ ὡσ εἶδε προσιόντασ τοὺσ ἐμοὺσ, ἠξίωσε συγχωρῆσαι ἑαυτῷ πρότερον τὰ εἰωθότα συγγενέσθαι τοῖσ μαθηταῖσ καὶ διέτριψεν εἰσ μεσημβρίαν αὐτήν. εἰσῄειν μὲν δὴ τηνικαῦτα, εἰσελθὼν δὲ ἀπέτεινα τὴν ῥῆσιν τὴν κατὰ τῶν σοφιστῶν, ἡδίστην δὴ ταύτην πασῶν ἡμερῶν ἀγαγὼν ἐπὶ λόγοισ. αὐτόσ τε γὰρ οἱο͂ν σχολῆσ εἰλημμένοσ ἐχρώμην ἄσμενοσ καὶ τὸ θέατρον εἰσ ἅμιλλαν κατέστη μὴ λείπεσθαι τῶν λεγομένων. ὅ τι δ’ ἐνθυμηθείησ ἢ εἴποισ ἔλαττον τῶν τότε συμβάντων ἐρεῖσ. ὡσ δ’ ἐξεπέρανα, ἐγὼ μὲν ἀνιστάμην ὡσ ἀπαλλαξόμενοσ, νομίζων καὶ ταῦτα ἐπέκεινα παντὸσ ἀγῶνοσ εἶναι, οἱ δ’ οὐκ ἠνέσχοντο, ἀλλ’ ὥσπερ ἐξ ἑνὸσ στόματοσ πάντεσ παραμένειν τε ἐκέλευον καὶ δέχεσθαι προβλήματα καὶ ἀγωνίσασθαι τὰ δεύτερα πάντωσ. κἀγὼ τέωσ μὲν διωθούμην, ἄλλωσ τε καὶ διὰ τὸ πόρρω τῆσ ὡρ́ασ εἶναι· βιαιοτέρασ δὲ τῆσ παρακλήσεωσ γιγνομένησ ἐνεθυμήθην τοῦ ἐνυπνίου, καὶ ὅτι ταῦτ’ ἄρα καὶ ὁ θεὸσ προεῖπε, μὴ ἄσιτον εἰσιέναι ὅπωσ ἀνταρκέσαιμι. τόν τε οὖν ἀγῶνα ὑπέστην καὶ προϊόντοσ αὐτοῦ κατασχεῖν οὐκ ἠδυνήθην, ἀλλ’ ὡμολόγησα τοῦ θεοῦ τὴν πρόρρησιν, καὶ ὅτι ἥκοιμι παρεσκευασμένοσ· οἱ δ’ ἐθαύμαζον ἅπαντα. ἀγωνισάμενοσ δὲ εἰσ δύναμιν τὴν ἐμαυτοῦ διὰ τέλουσ ἀπηλλαττόμην, ἀπολείπων ὀλίγον εἰσ ἡλίου δυσμάσ. καὶ τῆσ ἐπιούσησ ἠγωνιζόμην αὖθισ ἐν τοῖσ αὐτοῖσ, ἐπεὶ τοιαῦτα ἡγήσατο ὁ θεὸσ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ. φέρε δὴ καὶ περὶ τῆσ ἔναγχοσ εἰσ Κύζικον ἐξόδου γενομένησ ἐξηγήσωμαι, ἣ πέμπτῳ μὲν ἔτει περιόντι μηνὶ τῷ αὐτῷ καὶ ἡμέραισ μάλιστα ταῖσ αὐταῖσ ἐγένετο, Ὀλυμπίων ἐπιόντων. ἔσχε δὲ οὐ πόρρω τῆσ πρότερον. καὶ γὰρ ἀσιτία τῇ προτέρᾳ τῶν ἡμερῶν μοχθηρία τε ὕδατοσ· καὶ ἅμα ὑπὸ πλήθουσ ἐμπίδων συνέβη πρόδηλον ὂν ὡσ ἀγρυπνῆσαι δεήσοι.

καὶ τῆσ ἐπιούσησ ὡδοιπόρουν ἐξ ὄρθρου βαθέοσ ῥοφήματι χρησάμενοσ βραχεῖ. καὶ ὡσ ἐπανῄειν, κατέλυσα μὲν πρὸσ τοῖσ ὕδασι τοῖσ θερμοῖσ ὑσθεὶσ, προειρημένον καὶ τοῦτο, τὴν δὲ ἀσιτίαν ἀπέδωκα, ἐπειδὴ ἐπανῆλθον, ἐπιταχθεῖσαν εἰσ τὴν ἐπιοῦσαν. καὶ μὴν τά γε τῆσ διατριβῆσ τῆσ ἐν τῇ πόλει σχεδὸν ὥσπερ προείρητο οὕτωσ ἐχώρησεν. ἦν γὰρ τοιάδε τὰ φανθέντα· αὐτὸσ δὲ καὶ ᾔτησα τὸν θεὸν σημῆναι, ἅτε καὶ δικῶν οὐσῶν καὶ τῶν φίλων δεομένων ἥκειν. ἐδόκουν ἐπιτηρεῖν προσόδου καιρὸν πρὸσ τὸν βασιλέα, θύοντοσ δὲ αὐτοῦ τυγχάνειν κατακείμενοσ. ὡσ δὲ πλησίον γενέσθαι τῶν χειρῶν μου ἀλεκτρυόνα ἀσπαίροντα, συλλαβεῖν τε καὶ οἰωνίσασθαι, καὶ ὡσ εἶχον ἐν ταῖν χεροῖν ἄρχεσθαι τῆσ προρρήσεωσ. ὡρ́μητο δέ μοι τοῦτο πᾶν ἀπὸ τοῦ Ὁμηρικοῦ, ὡσ Ὀδυσσεὺσ τὸ ἔκπωμα πλησάμενοσ προσαγορεύει τὸν Ἀχιλλέα καὶ λέγει· τὰ δὲ ῥήματα οὕτω πωσ εἶχεν, ἐπ’ ἀγαθῷ μὲν τῷ βασιλεῖ, ἐπ’ ἀγαθῷ δὲ καὶ ἀμφοτέροισ τοῖσ βασιλεῦσιν, ὣσ δὲ καὶ ἡμῖν ἅπασιν. ὁ δὲ ἐθαύμασέ τε καὶ πειρώμενοσ τῶν λόγων ἀντὶ πάντων τε ἔφη τιμᾶσθαι χρημάτων αὐτοὺσ καὶ ἐπεῖπε τούτοισ τοῖσ λόγοισ εἰ προσῆσαν ἀκροαταὶ καὶ ὅσον πεντήκοντα, κἀγὼ ὑπολαβὼν, σοῦ γε, ἔφην, βουλομένου, βασιλεῦ, καὶ ἀκροαταὶ γενήσονται, καὶ ὅπωσ γ’, ἔφην, θαυμάσῃσ, ταῦτα ἃ νυνὶ λέγεισ ἐμοὶ ὑπὸ τοῦ Ἀσκληπιοῦ προείρηται. καὶ ἕτοιμοσ ἦν αὐτῷ γεγραμμένα δεικνύναι. μετὰ ταῦτα δὲ ὁ μὲν οὐκ οἶδ’ ὅποι ἐτράπετο, ἐγὼ δ’ ἐνεθυμήθην ὅτι οὗτοσ ἐκεῖνοσ ὁ καιρὸσ εἰή τῆσ ἐπιδείξεωσ. ἐπὶ τούτοισ ἐδόκουν βαδίζειν ἐπὶ Κυζίκου. τοιαῦτ’ ἦν τὰ κινήσαντα. ὡσ τοίνυν ἐγενόμην ἐν τῇ πόλει, πολλὴ μὲν ἦν σπουδὴ τῶν ἡγεμόνων, πολλὴ δὲ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, ὅμωσ δὲ εἰσ μὲν τὸ δημόσιον οὐ παρῆλθον, προσδοκώντων ὁσημέραι καὶ θαυμαστὰ ποιούντων, κατ’ οἰκίαν δὲ συνῆν τοῖσ ἐπιεικεστάτοισ καὶ σχεδὸν ἐξεπληροῦτο ἡ τοῦ ἐνυπνίου φήμη, ἦν γὰρ εἰσ τοὺσ πεντήκοντα ὁ σύλλογοσ. χρονιζομένησ δὲ τῆσ διατριβῆσ καὶ χαίροντόσ μου καὶ τῷ χωρίῳ καὶ τοῖσ παροῦσι πᾶσιν, ἄλλα τε δὴ ὀνείρατα γίγνεται ἀνιστάντα καὶ διαρρήδην ἐγένετο ὡσ τὸ ἀνωτέρω τοῦ Ἑλλησπόντου οὐκ ἐπιτήδειον πρὸσ διατριβήν.

ἐπανῄειμεν οὖν· καὶ γὰρ δὴ Διὸσ Ὀλυμπίου θυσία πάνδημοσ προσῆγε, καὶ παρεδείκνυτο πανταχόθεν ὅτι παρεῖναι δέοι καὶ θύειν. συνέβη τοίνυν καὶ τὰ τοῦ σώματοσ τοῦτον δὴ τὸν χρόνον ῥᾷστα καὶ φαιδρότατα σχεῖν ἐξ οὗ πρῶτον ἔκαμον. ὅσον τε γὰρ χρόνον ἦμεν ἐν τῇ Κυζίκῳ καὶ μετὰ τοῦτο ὡσ ἐπανήλθομεν, ἓξ μῆνασ ἑξῆσ τοὺσ ἅπαντασ ἐρρωμενέστατα ἐμαυτοῦ διετέθην, ἐξ ἑώ τε ἀνιστάμενοσ καὶ βαδίζων μακρὰ καὶ πολλάκισ τῆσ ἡμέρασ, καὶ τῆσ ἀρχαίασ φύσεωσ ὅτι ἐγγυτάτω γενόμενοσ. καὶ δὴ καὶ τῆσ συνήθουσ μελέτησ οὐδὲν παρελείπετο, ὥστε συγχαίρειν ἅπαντασ καὶ ἰδίᾳ καὶ δημοσίᾳ. ὅσον δὲ κἀν τούτῳ συνέβη καμεῖν ἡμέρασ τινὰσ, θαυμαστῶσ ὡσ ὁ θεὸσ καὶ ἅμα εἰωθότωσ ἰάσατο. βορέασ μὲν γὰρ ὀπωρινὸσ ἦν, εἶχον δὲ ἀδυνάτωσ κινεῖσθαι, ὥστε καὶ τὰσ ἀναστάσεισ ὤκνουν· ὁ δ’ ἐπιτάττει. βέλτιον δ’ ἴσωσ αὐτὸ τὸ ὄναρ διηγήσασθαι, καὶ γὰρ ἔναυλόν τέ ἐστι καὶ οὐκ ἀνάγκη παραλιπεῖν. ἡκέτην ἰατρὼ δύο καὶ διελεγέσθην ἐν τῷ προθύρῳ ἄλλα τέ μοι δοκεῖν καὶ περὶ ψυχροῦ λουτροῦ ἠρώτα μὲν ὁ ἕτεροσ, ὁ δ’ ἀπεκρίνετο, τί λέγει, ἔφη, Ἱπποκράτησ; τί δ’ ἄλλο γε ἢ δραμόντα δέκα σταδίουσ ἐπὶ θάλατταν οὕτωσ ῥῖψαι; ταῦτα μὲν δὴ ὡσ ὄναρ πεφάνθαι ἐδόκουν. μετὰ δὲ τοῦτο ἐπελθεῖν ὡσ ἀληθῶσ αὐτοὺσ τοὺσ ἰατροὺσ, θαυμάσαι τε δὴ τοῦ ἐνυπνίου τὴν ἀκρίβειαν καὶ πρὸσ αὐτοὺσ εἰπεῖν, ἄρτι γε ὑμᾶσ ἐδόκουν ὁρᾶν καὶ ἄρτι ἥκετε, καὶ δῆτα ὁπότεροσ μὲν ὑμῶν, ἔφην, ὁ ἐρωτῶν ἦν καὶ ὁπότεροσ ὁ ἀποκρινόμενοσ οὐκ ἔχω λέγειν· ἡ δ’ ἀπόκρισισ οὕτωσ εἶχεν, ὡσ ἄρα Ἱπποκράτησ κελεύοι δέκα σταδίουσ θεῖν τὸν μέλλοντα λοῦσθαι ψυχρῷ. ἅμα δὲ ἐμαυτῷ μετέβαλον τὸ ἐπὶ θάλατταν, ὡσ δηλοῦν τὸ κατὰ φύσιν τῷ ποταμῷ, καὶ οὕτωσ εἶπον, δέκα σταδίουσ θεῖν τῷ ποταμῷ συμπαραθέοντα. ἐνεθυμήθην δ’ αὐτὸ διὰ τὸ εἶναι ἐν μεσογείᾳ, ἐδόκει σαφὲσ εἶναι καὶ χρῆναι οὕτω ποιεῖν.

ἔπειτά πωσ ἐκ τούτων ἔδοξα κατακεῖσθαι μὲν ὡσ ἐπ’ ἀρίστῳ, ἀναμνησθεὶσ δ’ ὅτι λούσασθαι χρὴ πρότερον τῷ ψυχρῷ κατὰ τὴν πρόρρησιν, αὐτόσ τε ἀνίστασθαι καὶ τοὺσ ἄλλουσ κελεύειν. ἐρομένου δὲ τοῦ ἑτέρου τῶν ἰατρῶν περὶ τῆσ ὡρ́ασ τοῦ λουτροῦ, φάναι ὅτι πέμπτην δέοι κινηθῆναι, συμβήσεσθαι γὰρ εἰσ τὴν ἕκτην· πάλιν γὰρ αὖ τὸ πρῳαίτερον τοῦ δέοντοσ ἢ λοῦσθαι ἢ ἐσθίειν ἐργῶδεσ εἶναι· οὐδὲ γὰρ εἰσ αὐτὸ τοῦτο φέρειν ὃ δοκεῖ αὐτοῦ χρήσιμον εἶναι, τὸ πέψαι ῥᾷον, ἀγρυπνίασ γὰρ ἀπ’ αὐτοῦ γίγνεσθαι. τί οὖν, ἔφη ὁ ἰατρὸσ, οὐκ ἐμελέτησασ ἡμῖν ἐν τῷ τέωσ; ὅτι νὴ Δί’, ἔφην ἐγὼ, σπουδαιότερόν μοί ἐστιν ἐπελθεῖν τινα τῶν γεγραμμένων· δεῖ γάρ με καὶ τοῖσ ὕστερον ἀνθρώποισ διαλέγεσθαι. καὶ ἅμα ἐνεδειξάμην ὅτι ἐπειγοίμην, μὴ ἄρα τι συμβαίη πρότερον. καὶ ὃσ οἰωνίζετο ἔτη πολλά μοι. κἀγὼ εἶπον, βουλοίμην ἂν καὶ πολλὰ ἔτη βιῶναι, εἰ μέλλοιμι ἔσεσθαι πρὸσ λόγοισ. τὸ μὲν δὴ ὄναρ τοιοῦτον ἐγένετο. τὸ δὲ χωρίον οὗ διέτριβον παραρρεῖ μὲν ποταμὸσ, κάθοδοσ δ’ ἐπ’ αὐτόν ἐστι τραχυτέρα καὶ κατάντησ μᾶλλον, καὶ ἅμα ἐντὸσ τῶν δέκα σταδίων. ἔτι δ’ οὐκ ἐνῆν θεῖν τῷ ποταμῷ συμπαραθέοντα, ἀλλ’ ἐγκάρσιον καὶ εἰσ ὄχθην. ἔπειτα μέντοι προϊὼν ὁ ποταμὸσ παραρρεῖ χωρίον ἕτερον, ἔμβασίν τε ἔχον παγκάλην καὶ μάλα εὐειδῆ, ἐνταῦθα ἤδη ἐπενόησα τοιόνδε. ἐκέλευσα μετρῆσαι σχοινίῳ ὁπόσον τι ἀπέχει τὸ χωρίον ἀπὸ τοῦ χωρίου, κατὰ δὲ ἕκαστον στάδιον σημεῖον καταλιπεῖν. ὡσ δὲ ἐφάνησαν οἱ σύμπαντεσ ἑκκαίδεκα, δέκα μὲν τοὺσ τελευταίουσ ὑπελειπόμην εἰσ τὸν δρόμον, τοὺσ δὲ πρώτουσ προῆλθον ἐπὶ τοῦ ζεύγουσ. ἔπειτα καταβὰσ ἔθεον τούσ τε πόδασ ἀνέλκων μόλισ καὶ ἅμα ὁ βορέασ ἐπαιγίζων ἀνέστελλε τὸ εἰσ τοὐπίσω, καὶ παρεῖχεν ἱδρῶτα θαυμαστὸν ὅσον. ὥσθ’ ὅτε δὴ ἀπέραντον ἦν, παρεῖχον ψύχειν ὁπόσα βούλοιτο. λαβομένησ δὲ τῆσ ὄχθησ ἄσμενοσ εἰσ τὸ ὕδωρ ἱέμαι, καὶ ὡσ ἀνέσχον τε καὶ ἀνέστην, ἔτυχε γὰρ καὶ τῆσ ἄμμου πολλὴ περιχυθεῖσα, αὖθισ ἐκ μέσου τοῦ ῥείθρου λοῦμαι δεύτερον. ἀνατρίψασθαι δὲ καὶ τἄλλα ἐπὶ τῆσ ἀντιπέρασ ὄχθησ ὑπῆρξεν ἐν καλῷ τοῦ τε ἡλίου καὶ τοῦ πνεύματοσ.

παρελθὼν δὲ εἰσ τὸ περιοίκιον καὶ διατρίψασ ὅσον ἐπισκέψασθαί τινα τῶν γιγνομένων, ἐπανῄειν πρὶν καὶ πιεῖν, θέρμησ τε ἀπολαύων θαυμαστῆσ καὶ συγκρίσεωσ παντάπασιν ἑτέρασ. καὶ τὸ ἀπὸ τούτου πάντ’ ἦν εὔκολα εἰσ μέσον χειμῶνα. τὰ δ’ ἐν τῷ χειμῶνι διαίτησ τισὶ τάξεσι καὶ τύποισ ἰᾶτο. ἀναλογιζομένῳ δέ μοι τόν τε χρόνον ὁπόσον τινὰ ἀπείην τῆσ Σμύρνησ, καὶ ταῦτα ψηφισμάτων ἡκόντων, καὶ ὅτι καὶ ἡλικίασ ἤδη μέσωσ ἔχοιμι, καὶ πρὸσ τούτοισ τῶν ἄνω χρόνων τὸ πλῆθοσ, ἐν οἷσ ἐξῆν, εἴ τισ ἔρρωτο, ἐπελθεῖν τὰσ πόλεισ, καὶ ὅτι καὶ τῆσ ὑπαρχούσησ δόξησ δέοσ εἰή ἀφαιρεθῆναί τι διὰ τὴν πολλὴν ἡσυχίαν, ταῦτα δὲ ἐλογιζόμην μὲν οἱᾶ εἰκὸσ ἄνθρωπον, εὖ δὲ ᾔδειν ὅτι πάντα λῆροσ πρὸσ τὸ πείθεσθαι τῷ θεῷ. ἔτι δὲ οὐδ’ ἀπόρωσ εἶχον ἐμαυτῷ συνεῖναι, ἀλλὰ καὶ τὸ κέρδοσ αὐτοῦ μᾶλλον ἐποιούμην. ἔχοντι δὲ οὕτω μοι γίγνεται ὄψισ ὀνειράτων τοιάδε. ἐδόκουν εἶναι μὲν Ἀθήνησιν ἄρτι κατηρκὼσ, οἰκεῖν δὲ ἐξόπισθε τῆσ ἀκροπόλεωσ ἐν οἰκίᾳ Θεοδότου τοῦ ἰατροῦ, εἶναι δ’ αὐτὴν πρώτην πρὸσ ἥλιον ἀνίσχοντα· τοῦ δὲ νεὼ τῆσ Ἀθηνᾶσ ὁρᾶσθαι τὸν ὀπισθόδομον ἀπ’ αὐτῆσ, καὶ εἶναι πολὺ κατωτέρω τῆσ ἀκροπόλεωσ τὴν οἰκίαν. τυγχάνειν δὲ πομπὴν Ἔρωτι γιγνομένην ἔξω πυλῶν καὶ τὸν Θεόδοτον περὶ ταῦτα ἔχειν καὶ ἄλλουσ τινὰσ οἷσ προσετέτακτο, αὐτὸσ δὲ ἐν τούτῳ διατρίβειν ἔνδον. καὶ τυχεῖν Λούκιόν τε παρόντα τῶν ἑταίρων καὶ ἄλλουσ τῶν περὶ λόγουσ, καὶ προτρέπειν δή με ὥσπερ εἰώθε, τὸν Λούκιον, τάσ τε διατριβὰσ συνέχειν τὰσ περὶ τοὺσ λόγουσ καὶ προσίεσθαι τοὺσ νέουσ. καὶ δὴ καὶ παῖδά τινα Λούκιον πρὸσ αὐτὸν λέγειν περὶ ἐμοῦ ἄλλα τε δὴ εὔφημα καὶ ὡδί πωσ τὸν ἔπαινον διατίθεσθαι, οὗτοσ, ἔφη, ἐστὶ Πλάτων καὶ Θουκυδίδησ καὶ Πλάτων καὶ ὁ δεῖνα· καὶ πολλοὺσ κατέλεξεν οὕτωσ ἀεὶ τῷ Πλάτωνι συζευγνύσ τινα, ὡσ τὰσ ἁπάντων τούτων δυνάμεισ ἔχοντα ἐμέ. κἀγὼ βλέψασ πρὸσ τὸν παῖδα, πάντα, ἔφην, ἀξιῶ Λουκίῳ πιστεύειν σὲ πλὴν τούτου. καὶ ὁ Λούκιοσ τὴν μὲν εὐπορίαν τῆσ ἀποκρίσεωσ ἐδόκει μοι ἐπαινέσαι, οὐ μέντοι τήν γε ἀναχώρησιν ἐνεγκεῖν ἡδέωσ.

πάλιν δὲ τοῦ παιδὸσ ἀμειβομένου καὶ λέγοντοσ ἐν μελέτῃ τε καὶ δεξιὰ πρὸσ ἐμὲ, ὑπολαβὼν ἅμα παίζων, ἀλλὰ μέντοι, ἔφην, εἰ οὕτωσ οἱο͂́σ τ’ εἶ λέγειν, θαυμάσαιμ’ ἂν, εἰ ἐμοῦ γε δέοιο διδασκάλου. μετὰ ταῦτα ἐδόκουν προελθὼν ἔξω τῆσ οἰκίασ ἅμα νεανίσκῳ τινὶ τῶν ἐπιτηδείων τὴν μὲν λεπτότητα τοῦ ἀέροσ γνωρίζειν τε καὶ ἀποδέχεσθαι, μεταβολῶν δὲ πολλῶν δι’ ὀλίγου γιγνομένων καὶ ἅμα καὶ νότου συμπεσόντοσ, καὶ τοτὲ μὲν ὡσ χειμῶνοσ, τοτὲ δὲ ὡσ θέρμησ οὔσησ, φάναι ἐπισημαινόμενοσ ὅτι λεπτὸσ μὲν ὁ ἀὴρ οὗτοσ, ὁ δὲ οἴκοι βεβαιότεροσ. μετὰ ταῦτα ἐχωροῦμεν ᾗ τὸ Λύκειον, καὶ νεώσ τισ ἐξεδέχετο πάνυ μέγασ καὶ καλὸσ, οὐχ ἧττον ἢ ἑκατόμπεδοσ· καὶ ἔδει ἀναβαίνειν ἀναβασμούσ τινασ πρὸσ τὸν νεών. εἱστήκεσαν δὲ ὥσπερ οἱ τοὺσ θαλλοὺσ ὀρέγοντεσ ἔνθεν καὶ ἔνθεν μοι δοκεῖν. ἀνιόντι οὖν μοι παιδάριον προὔτεινεν ᾠὰ τρία· κἀγὼ, παρῆλθον γὰρ οὐ λαβὼν, ἐνθύμιον ἐποιησάμην ὅτι χρὴ μέντοι λαβεῖν τοῦ συμβόλου ἕνεκα. ἐπιστραφεὶσ οὖν καὶ λαβὼν ᾔειν ἄνω. καὶ ἐπειδὴ πρὸσ τῷ ναῷ γίγνομαι, τὰ μὲν ᾠὰ δίδωμί τινι τῶν περὶ τὸ ἱερὸν ἑστῶτι πρόσ τινι κίονι, ὁ δ’ ἔμελλε παρ’ αὑτοῦ προσθήσειν ἕν. αὐτὸσ δὲ ἐν τῷ προνάῳ γενόμενοσ ὁρῶ τὸν νεὼν Πλάτωνοσ ὄντα τοῦ φιλοσόφου, καὶ τὸ ἄγαλμα ἐκείνου μέγα καὶ καλὸν ἑστηκὸσ, ἐκ δεξιᾶσ δ’ αὐτοῦ οὐκ οἶδ’ ὅστισ εἱστήκει. καθῆστο δὲ ἐπὶ τοῦ οὐδοῦ γυνὴ μάλ’ εὐσχήμων, ἣ διελέγετο περί τε τοῦ Πλάτωνοσ καὶ τοῦ ἕδουσ. συνεπελάμβανον δέ τινεσ καὶ ἄλλοι τοῦ λόγου καὶ ἅμα ὡσ περὶ παλαιοῦ διελέγοντο. κἀγὼ, τοῦτο μὲν, ἔφην, οὐκ ἔνεστιν εἰπεῖν ὅτι καὶ παλαιόν· ὅ τε γὰρ τύποσ τῆσ ἐργασίασ ἐλέγχει νεώτεροσ ὢν Πλάτωνόσ τε οὐ πολὺσ ἦν λόγοσ ἐπ’ αὐτοῦ Πλάτωνοσ, ἀλλ’ ὕστερον, ἔφην, προὔβη δόξα. εἰπόντοσ δέ τινοσ ὡσ καὶ τρεῖσ ἔδει νεὼσ εἶναι Πλάτωνόσ γε, τί δ’ οὐ καὶ Δημοσθένουσ, ἔφην ὑπερβαλὼν, ὀγδοήκοντα, καὶ Ὁμήρου γε, οἶμαι;

καὶ ἔτι ταῦτα λέγων, ἀλλ’ ἴσωσ, ἔφην, τοὺσ μὲν νεὼσ τοῖσ θεοῖσ προσήκει καθιεροῦν, τοὺσ δὲ ἄνδρασ τοὺσ ἐλλογίμουσ τῇ τῶν βιβλίων ἀναθέσει τιμᾶν, ἐπεὶ καὶ αὐτῶν, ἔφην, ἡμῶν τιμιώτατα ἃ φθεγγόμεθα, ὡσ δὴ τοὺσ μὲν ἀνδριάντασ καὶ τὰ ἀγάλματα τῶν σωμάτων ὄντα ὑπομνήματα, τὰ δὲ βιβλία τῶν λόγων. τοιαῦτα εἰπὼν καὶ ἀκούσασ ἐπανῄειν. καὶ κατιδὼν ἐπιόντα τὸν σύντροφον τοὺσ χρόνουσ ἀνενεούμην, ὁπόσοισ τισὶ πρότερον γενοίμεθα Ἀθήνησιν ἅμα. ἐπιστρέψαντοσ δέ μου ὡσ πρὸσ τὴν ἀκρόπολιν, ἵν’ οἴκαδε εἰσέλθοιμι, διῇξε σέλασ ἐκ δεξιᾶσ καὶ κατέσκηψεν οὕτω δή τι παρ’ αὐτὰσ ἄκρασ μου τὰσ κόμασ ὥστε ἐθαύμαζον εἰ μὴ ἡμμέναι εἰε͂ν. ἠγωνισάμεθα δή· ἔλαβον δὲ ὡσ αἴσιον μᾶλλον τὸ σημεῖον, καὶ γὰρ ὁ νεανίσκοσ ὁ συνών μοι δόξαν ἔφη φέρειν αὐτὸ ἄλλωσ τε καὶ ἐπειδὴ ἐκ δεξιᾶσ ἐγεγόνει. ἐδόκει δέ μοι τὰ πλείω τῶν οἰκοδομημάτων κλίμακάσ τινασ προσθέτουσ ἔχειν, καὶ διὰ τούτων ἀνιέναι δεῖν καὶ κατιέναι· ὥσθ’ ὑπεδυσχέραινον τοῦτό γε, ὅμωσ δ’ οὖν γίγνομαί πωσ ἔνδον. κἀν τούτῳ οἱ τὴν πομπὴν τῷ Ἔρωτι πέμποντεσ ἐπανεληλύθεσαν, καὶ πυθόμενοσ τὸ σημεῖον ὁ ἐξηγητὴσ καὶ οὗτοσ ἔφασκεν αἴσιον εἶναι καὶ ὀρθῶσ ἄρα μοι συμβῆναι τὰσ θυσίασ. προσγεγενῆσθαι δέ μοι ἐδόκει ὄναρ ὡσ ἱερὰ ποιῆσαι Διὶ καὶ Ἀρτέμιδι καὶ εἰ δή τινι ἑτέρῳ θεῶν. καὶ ἐπὶ τούτοισ πᾶσιν ἐδόκουν καλεῖν Εὔδοξον ὡσ ἀπογραψόμενον διά τε τὸ μακρότερα εἶναι καὶ τὸ βούλεσθαι δι’ ἀκριβείασ αὐτὰ σῶσαι. ταυτί μοι καὶ περὶ τῆσ ὕστερον δόξησ καὶ τοῦ δεῖν κατὰ χώραν μένειν πρὸσ πολλοῖσ ἄλλοισ ἐδηλώθη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι ε#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι ε#)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION