헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́26́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι δ#)

ἔτει δεκάτῳ περιήκοντι τῆσ ἀσθενείασ ἐπελθὸν φάσμα ἔλεγε τοιάδε, ἐγὼ τὴν αὐτὴν νόσον νοσήσασ περιιόντι τῷ δεκάτῳ ἔτει, βουλομένου τοῦ Ἀσκληπιοῦ πορευθεὶσ ἐπὶ τοὺσ τόπουσ, ἐν οἷσ ἡ νόσοσ ἤρξατο συλλέγεσθαι, ἀπηλλάγην. τοιαῦτ’ ἦν τὰ λεχθέντα καὶ ἐδόκει γεγράφθαι· διήγομεν δὴ καὶ τότε περὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Διὸσ τοῦ Ὀλυμπίου. χειμὼν δ’ ἦν ὀλίγον μετὰ τροπὰσ, ὁ δ’ ἀὴρ ἤπιοσ. χρησθέντων δὲ τούτων ἦν οἱο͂ν εἰκὸσ χαρά τε καὶ ὁρμὴ θαυμαστὴ πρὸσ τὴν ἔξοδον. ἀπέχει δὲ ὁ Αἴσηπόσ τε καὶ τὰ ἐπ’ αὐτῷ θερμὰ ὕδατα δυοῖν ἡμερῶν ὁδὸν τοῦ περὶ τὸ ἱερὸν τόπου τούτου. καί μοι τὸ σῶμα ἐκεῖ πρῶτον ὑπώλισθε, χειμῶνοσ ὡρ́ᾳ ψυγὲν, ὑσθέντι λαμπρῶσ ἐπὶ λουτροῖσ πολλοῖσ, ἑσπέρασ ἤδη πρὸσ τὸ χωρίον καὶ τὴν ἔπαυλιν ἀπελαύνοντι τὴν ἐμαυτοῦ πλησίον οὖσαν, ὥσ γ’ οὑτωσὶ φάναι. πρὸσ μέντοι τὸν παρόντα καιρὸν καὶ ἀφ’ ὧν ἐπανῄειν καὶ πλείω ἦν τοῦ δέοντοσ καὶ τούτοισ δὴ ἐπιγίγνεται ἡ εἰσ Ἰταλίαν δυσχερὴσ ἔξοδοσ ὀλίγαισ ὕστερον ἡμέραισ. ταῦτα μὲν δὴ προεγεγόνει πρότερον ἔτει δεκάτῳ· τότε δ’ ὡσ εἰσ θεωρίαν ἐστελλόμεθα ὑπ’ εὐθυμίασ αἰθρίασ τε οὔσησ θαυμαστῆσ καὶ τῆσ ὁδοῦ δεχομένησ. ἔστι δὲ Ποιμανηνὸσ χωρίον τῆσ Μυσίασ καὶ ἐν αὐτῷ ἱερὸν Ἀσκληπιοῦ ἅγιόν τε καὶ ὀνομαστὸν, ἐνταῦθα ἐτελέσαμεν σταδίουσ ἑξήκοντα μάλιστα καὶ ἑκατόν· καὶ τούτων τοὺσ ἑξήκοντα σχεδὸν νυκτὸσ, ἅτε καὶ προηκούσησ τῆσ ἡμέρασ κινηθέντεσ, καί τινι καὶ πηλῷ περὶ τοῦτον ἤδη τὸν τόπον ἐνετύχομεν ἐξ ὄμβρων προτέρων οὐ ῥᾳδίῳ διεξελθεῖν· ἡ δὲ πορεία ἐγίγνετο ὑπὸ λαμπάδων. ἐνταῦθα δὴ παντελῶσ οἱονεὶ καθιερώμην τε καὶ εἰχόμην, καί μοι πολλὰ μὲν εἰσ αὐτὸν τὸν σωτῆρα ἐποιήθη μέλη, ὡσ ἔτυχον καθήμενοσ ἐπὶ τοῦ ζεύγουσ· πολλὰ δὲ εἴσ τε τὸν Αἴσηπον καὶ Νύμφασ καὶ τὴν Θερμαίαν Ἄρτεμιν, ἣ τὰσ πηγὰσ τὰσ θερμὰσ ἔχει, δοῦναι λύσιν ἁπάντων ἤδη τῶν δυσχερῶν, καὶ καταστῆσαι πάλιν εἰσ τὸ ἐξ ἀρχῆσ.

ὡσ δὲ ἐγενόμην ἐν τῷ Ποιμανηνῷ, χρηματίζει τε ὁ θεὸσ καὶ ἐπίσχει τινὰσ ἡμέρασ· καὶ καθαίρει τὴν ἄνω, καὶ σχεδὸν οὐκ εἰσάπαξ. καὶ γίγνεται ὄναρ ἀνθρώπῳ γεωργῷ, ὃσ ἐμὲ οὐκ ᾔδει πω, πλὴν ὅσον ἤκουεν· ἐδόκει τινὰ αὑτῷ λέγειν ὅτι Ἀριστείδησ ἐχίδνησ κεφαλὴν ἐξεμημεκὼσ εἰή. ταύτην δὲ ἰδὼν τὴν ὄψιν φράζει τῶν ἐμῶν τινὶ, ὁ δ’ ἐμοί. καὶ τοῦτο μὲν δὴ τοιοῦτον. ὡσ δ’ ἀπέπεμπεν ἐπὶ τὸν Αἴσηπον, λουτρῶν μὲν ἐκείνων αὐτόθεν προσέταξεν ἀπέχεσθαι, τὴν δ’ ἄλλην δίαιταν ἔφραζεν ἐφ’ ἡμέρᾳ. κἀνταῦθα δὴ καθαρμοί τε ἐγίγνοντο ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ ὑπὸ σπονδῶν καὶ καθάρσεισ οἴκοι δι’ ἐμέτου. καὶ τριῶν ἢ τεττάρων ἡμερῶν διαγενομένων γίγνεται φωνὴ δι’ ὀνείρατοσ, ὅτι πέρασ τε ἔχοι καὶ ἐπανήκειν δεῖ. ἦν οὖν οὐ μόνον τελετῇ τινι ἐοικὸσ, οὕτω θείων τε καὶ παραδόξων τῶν δρωμένων ὄντων, ἀλλὰ καὶ συνέπιπτέ τι θαυμαστὸν ἀηθείᾳ, ἅμα μὲν γὰρ ἦν εὐθυμεῖσθαι, χαίρειν, ἐν εὐκόλοισ εἶναι καὶ τῆσ ψυχῆσ καὶ τοῦ σώματοσ, ἅμα θ’ οἱο͂ν ἀπιστεῖν εἴ ποτε ταύτην ἰδεῖν ἐξέσται τὴν ἡμέραν, ἐν ᾗ τισ ἐλεύθερον αὑτὸν τῶν τοσούτων πραγμάτων ὄψεται, πρὸσ δὲ καὶ δεδιέναι μή πού τι τῶν εἰωθότων αὖθισ συμβὰν λυμήνηται ταῖσ περὶ τῶν ὅλων ἐλπίσι. κατεσκεύαστο μὲν οὕτω τὰ τῆσ γνώμησ καὶ μετὰ τοιαύτησ ἡδονῆσ ἅμα καὶ ἀγωνίασ ἡ ἀναχώρησισ ἐγίγνετο· θεῶν δὲ οὕτω διδόντων ἐγένετο ἀπὸ τούτων ἤδη τῶν χρόνων μεταβολὴ περὶ πᾶν τὸ σῶμα καὶ τὴν δίαιταν σαφὴσ, καὶ τόν τε ἀέρα ὑπῆρξε μᾶλλον φέρειν καὶ ὁδοιπορεῖν ἐπιεικῶσ οὐδὲν ἔλαττον τῶν πρὸσ ὑπερβολὴν ἐρρωμένων. καὶ τῶν σκεπασμάτων τὰ περιττὰ ἀφῃρέθη, οἵ τε ἀνώνυμοι κατάρροι καὶ σφάκελοι περὶ τὰσ φλέβασ καὶ τὰ νεῦρα ἀπεπαύσαντο. τροφὴ δέ πωσ ἤδη διῳκεῖτο καὶ ἀγῶνασ ἐντελεῖσ ἠγωνιζόμεθα οἴκοι τε κἀν τοῖσ δημοσίοισ. καὶ δὴ καὶ πόλεισ εἰσήλθομεν ἡγουμένου τοῦ θεοῦ μετὰ τῆσ ἀγαθῆσ φήμησ καὶ τύχησ. καὶ χρόνοισ δὴ ὕστερον ἡ λοιμώδησ ἐκείνη συνέβη νόσοσ, ἧσ ὅ τε σωτὴρ καὶ ἡ δέσποινα Ἀθηνᾶ περιφανῶσ ἐρρύσαντό με.

καὶ ἓξ μῆνασ μέν τινασ θαυμαστῶσ ὡσ τὸ μετὰ τοῦτο διήγαγον· ἔπειτα ἡ ξηρότησ πολλὴ ξυνέβη καὶ ἕτερα ἠνώχλησεν· ἃ πάντα ὁ θεὸσ καθίστη τε καὶ σὺν αὐτῷ γε εἰρῆσθαι καθίστησι ταῖσ ἐφημέροισ διαίταισ καὶ προρρήσεσι. τότε δ’ οὖν ὡσ ἐπανῆλθον ἀπὸ τοῦ Αἰσήπου, εὐθὺσ μὲν προσιόντοσ ἐγίγνοντο φῆμαι καὶ παιδίων καὶ ἄλλων ἀγαθαὶ καὶ παίζοντα ἐν αὐτοῖσ ἐβόα, καλῶσ κυρίῳ. καὶ ἡ τροφὸσ εὐθὺσ ἀνειστήκει καὶ ἀπήντα καὶ ἔρρωτο καὶ ἦν ἅπερ εἰκὸσ ἐν τοῖσ τοιούτοισ. ἔπειτα κελεύει ὁ θεὸσ ὡσ δεῖ ἀντὶ τοῦ κατορυχθῆναι ἐπαμήσασθαι τῆσ λευκῆσ γῆσ, τὸν ἐν παλαίστρᾳ δὴ τρόπον, βεβαιότητοσ οὕνεκα καὶ ὡσ εἰή τρόπον τινὰ καὶ τοῦτο ἐκπεπληρωμένον· ἔτι δὲ λούσασθαι ψυχρῷ, τὸ δ’ ἦν ἄρα χιόνι λούσασθαι· οὕτω πάντα κατεῖχεν ἡ χιὼν, καὶ ἔδαφοσ καὶ δένδρα καὶ κρήνασ. καὶ δῆλον δὴ ὅτι καὶ ταῦτα ὑπηκούομεν ἀσμένωσ. τοιαῦτα μὲν κατὰ τὴν πορείαν τὴν ἐπ’ Αἴσηπον καὶ τὴν ἐκεῖθεν αὖθισ ἀναστροφήν. ἦν δὲ ἡγεμὼν τῆσ Ἀσίασ τότε ἀνὴρ καὶ μάλα τῶν γνωρίμων Σεβῆροσ τῶν ἀπὸ τῆσ ἄνωθεν Φρυγίασ· περὶ ὃν θαυμαστὰ ἐπράχθη τῷ θεῷ, διαφέροντα ἐμοί· περὶ ὧν ἴσωσ ἐφεξῆσ ἂν εἰή λέγειν. τὸ μὲν οὖν πρῶτον, ὥσπερ ἔφην, οὕτω παρέστη μοι διελθεῖν εὐθὺσ τοὺσ περὶ τοῦτο εὐεργεσίασ. ἔπειτ’ ἔδοξεν ἀνελθεῖν ἐπὶ τοὺσ ἄνω χρόνουσ καὶ τὰσ ἄλλασ προδιηγήσασθαι παρὰ τοῦ θεοῦ τιμὰσ εἰσ τὸ δυνατόν· πρῶτον μὲν τὰσ εἰσ τοὺσ λόγουσ γενομένασ καὶ ὅσαι τοιαῦται, ἔπειτα τὰσ ἐπὶ τῶν πράξεων τῶν κατὰ τὰσ ἡγεμονίασ. ἔπειθ’ ὅταν συμβαίνῃ κἀκ τῶν χρόνων, ὁρ́οσ τισ κείσεται τοῦ προτέρου λόγου, πρὸσ ὃν τὰ λοιπὰ συνάπτειν δεήσει. ἐνιαυτὸν μὲν γὰρ μάλιστα τὸν πρῶτον τῆσ ἀσθενείασ ἐξέλιπον τὴν περὶ τοὺσ λόγουσ διατριβὴν, οἱᾶ ἐν τοσούτοισ τε καὶ τοιούτοισ πράγμασι τοῦ σώματοσ, καὶ ἅμα ἀπηλγήκειν. καθημένῳ δέ μοι ἤδη ἐν Περγάμῳ κατὰ τὴν κλῆσίν τε καὶ ἱκετείαν γίγνεται παρὰ τοῦ θεοῦ πρόσταγμα καὶ παράκλησισ, μὴ προλιπεῖν τοὺσ λόγουσ. ὅ τι μὲν δὴ πρῶτον τῶν ὀνειράτων ἀφίκετο, ἢ πῶσ ἕκαστον ἔχον τοῖσ ἅπασιν, ἀμήχανον εἰπεῖν ὑπὸ πλήθουσ ἐτῶν.

ἦν δ’ οὖν ἐκεῖνά τε τῶν παρακλητικῶν, σοὶ πρέπουσι λόγοι σὺν Σωκράτει καὶ Δημοσθένει καὶ Θουκυδίδῃ κατὰ πρώτασ εὐθὺσ γενόμενα. καὶ δὴ καὶ τῶν ὑπὲρ ἡμᾶσ τοῖσ χρόνοισ ἐνδόξων ἐδείχθη τισ, ὡσ ἂν μάλιστα ἐκινήθην εἰπεῖν. καὶ τό γε σφόδρα πρῶτον ἀπάρξασθαί με ἐκέλευεν ἑαυτῷ προσελθόντα εἰσ τὴν στοὰν τοῦ ἱεροῦ τὴν πρὸσ τῷ θεάτρῳ τῶν αὐτοσχεδίων δὴ τούτων λόγων καὶ ἀγωνιστικῶν· καὶ συνέβη οὑτωσί. θεωρία τισ ἦν ἐν τῇ πόλει πάνυ λαμπρὰ, ἢ ταύρων θήρα μοι δοκεῖν, ἤ τι τοιοῦτον. οἵ τε οὖν ἐκ τοῦ ἱεροῦ καταδεδραμήκεσαν πάντεσ ἥ τε πόλισ περὶ ταῦτα εἶχε. καταλελείμμεθα δὲ ἐν τῷ ἱερῷ τῶν γνωριμωτέρων θεραπευτῶν δύο, ἐγώ τε καὶ Νικαεὺσ, ἀνὴρ τῶν ἐστρατηγηκότων Ῥωμαίοισ, Σηδᾶτοσ ὄνομα, τὸ δ’ ἀρχαῖον Θεόφιλοσ. καθήμεθα οὖν ἐν Ὑγιείασ, οὗ ὁ Τελεσφόροσ, καὶ διεπυνθανόμεθα ἀλλήλων ὥσπερ εἰώθειμεν εἴ τι καινότερον εἰή παρηγγελκὼσ ὁ θεόσ· καὶ γάρ πωσ ἔστιν ἃ καὶ παραπλήσια ἐκάμνομεν. ἔφην οὖν ἐγὼ μὴ ἔχειν ὅ τι χρήσομαι, προστετάχθαι γάρ μοι ἴσα καὶ πέτεσθαι, μελέτην λόγων ἀναπνεῖν οὐ δυναμένῳ, καὶ ταύτην ἐνταυθοῖ· λέγων αὐτῷ τὴν στοὰν καὶ τὸ ὄναρ διηγοῦμαι. καὶ ὃσ ἀκούσασ, τί οὖν, ἔφη, ποιήσεισ, καὶ πῶσ ἔχεισ; τί δ’ ἄλλο γε, ἔφην, ἢ ἅπερ δυνατὸν, ταῦτα ποιήσω, περιβαλλόμενοσ θοἰμάτιον, στὰσ οὑτωσὶ, τὸ πρόβλημα ἀποσημήνασ αὐτὸσ πρὸσ ἐμαυτὸν, καὶ μίκρ’ ἄττα ὑπαρξάμενοσ εἶτ’ ἀπαλλάξομαι, καὶ οὕτωσ ἀφωσίωταί μοι; μηδαμῶσ, ἔφη, μὴ οὕτωσ. ἀλλ’ ἐμέ τ’ ἀκροατὴν ἔχεισ τουτονὶ καὶ ἀγώνισαι πάσῃ προθυμίᾳ· δυνάμεωσ δὲ μελήσει τῷ θεῷ. τί οἶσθα εἰ καὶ εἰσ πλέον φέρει τὸ ὄναρ; καὶ ἅμα διηγεῖταί μοι ἔργον τοῦ θεοῦ θαυμαστὸν, ὥσ τινι κάμνοντι προστάξασ οὕτω διαγωνίσασθαι συμβάντοσ ἱδρῶτοσ δι’ ἀγωνίαν λύσειε τὸ νόσημα πᾶν. ἐδόκει χρῆναι οὕτω ποιεῖν. καὶ λαλούντων ἡμῶν καὶ βουλευομένων ἐπεισέρχεται Βίβλοσ ἐκ τρίτων, θεραπευτὴσ τῶν παλαιῶν καί τινα τρόπον πρόθυμοσ περὶ λόγουσ. οὗτοσ καὶ τὸ πρόβλημα ἦν ὁ προβαλών·

καὶ ἦν γε τὸ πρόβλημα τοιόνδε· μέμνημαι γὰρ, ἅτε καὶ πρῶτον λαβών· Ἀλεξάνδρου, φησὶν, ἐν Ἰνδοῖσ ὄντοσ συμβουλεύει Δημοσθένησ ἐπιθέσθαι τοῖσ πράγμασιν. εὐθὺσ μὲν οὖν ἐδεξάμην τὴν φήμην τὸν Δημοσθένη τε αὖθισ λέγοντα καὶ τοὺσ λόγουσ ὄντασ περὶ τῆσ ἡγεμονίασ. καὶ μικρὸν ἐπισχὼν ἠγωνιζόμην, καὶ τά τε δὴ τῆσ ἄλλησ δυνάμεωσ ἦν οἱᾶ θεοῦ παρασκευάζοντοσ, καὶ ἔδοξεν ὁ τοῦ ἐνιαυτοῦ χρόνοσ οὐ σιωπῆσ, ἀλλ’ ἀσκήσεωσ εἶναι. ἀρχὴ μὲν οὖν αὕτη τῆσ μελέτησ τῶν λόγων ἡμῖν ἐγένετο, καὶ οὕτωσ ἐπανήλθομεν. ἐγίγνετο δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ εἰσ ταυτὸν φέροντα, καὶ τὸ δὴ μάλιστα ἐπιρρῶσαν τοιόνδε ἦν. Ῥώσανδροσ ἦν τῶν φιλοσοφούντων καὶ ἄλλωσ περὶ τὴν τοῦ θεοῦ θεραπείαν ἐπιμελήσ· οὗτοσ ἐδόκει μοι παρ’ ἀνδρὸσ φιλοσόφου τῶν ἐπιφανῶν ἀρτίωσ διηγγελμένου παρὼν ἑστάναι πρόσθεν τῆσ κλίνησ, οἱο͂ν ἔνθεόσ τε καὶ σφόδρα ἐσπουδακώσ· ἔπειτα λέγειν περὶ τῶν λόγων τῶν ἐμῶν εἰσ ὅσον προβεβηκότεσ εἰε͂ν, μνησθῆναι μὲν δὴ Πλάτωνοσ καὶ Δημοσθένουσ, ἐφ’ οἷσπερ ἐμνήσθη ἑκατέρου· ἀκροτελεύτιον δ’ ἐπιθεῖναι, παρῆλθεσ ἡμῖν τῷ ἀξιώματι τὸν Δημοσθένη, ὡσ μηδ’ αὐτοῖσ ἄρα τοῖσ φιλοσόφοισ εἶναι ὑπερφρονῆσαι. τοῦτο τὸ ῥῆμα πᾶσαν ἐμοὶ τὴν ὕστερον φιλοτιμίαν ἐξῆψε, τοῦτ’ ἐποίησε πᾶν ὅ τι ποιοίην περὶ λόγουσ ἔλαττον εἶναι τοῦ δέοντοσ νομίζειν. καὶ μέντοι καὶ ὕπαρ αὐτὸσ ἐπεσφραγίσατο ὁ θεόσ. μετὰ γὰρ τὴν νύκτα ἐκείνην, ἣ τὸν ὄρθρον ἦγεν, εὐθὺσ μελέτην ἐποιούμην, κατ’ ἀρχὰσ ἔτι τῶν χρόνων ὥσπερ λέγω· καὶ οἱ παρόντεσ οὐδέν πω τοῦ ὀνείρατοσ προπεπυσμένοι, τῶν δὲ λόγων ἀκροώμενοι τότε πρῶτον, μάλιστα δὴ τοῦτο ἐπεσημήναντο τὸ ἀξίωμα. καὶ τοῦτο πλεῖστον ἦν αὐτοῖσ τοῦ θορύβου. χρόνῳ δ’ ὕστερον εἰσ τὸν Ῥώσανδρον φέρον τοιόνδε μοι γίγνεται. ἐδόκουν ἐν Διὸσ Ὀλυμπίου χωρίῳ κατὰ δή τινα διατριβὴν ἤτοι πρὸσ ἐμαυτὸν διανοηθῆναι ἤ τινα δεικνύναι μοι καὶ φράζειν ὡσ ὁ Ῥώσανδροσ δύναται δηλοῦν τὸν θεὸν, καὶ τὴν ἀπόδειξιν αὐτοῦ ποιεῖσθαι διὰ γραμμῆσ τινοσ ὥσπερ οἱ γεωμέτραι, γράψαντα δύ’ ἑξῆσ ὀνόματα ἐπὶ τῆσ γῆσ ἐξ ἴσου, τὸ μὲν Ῥώσανδροσ, τὸ δὲ ἕτερον Θεόδοτοσ· καί πωσ τοῦτο Θεοδώτησ ἦν ἐν τῇ γραφῇ.

σαφὲσ δ’ εἶναι τοῦτό γε, ὡσ ἄρα ὁ Θεόδοτοσ ὁ ἰατρὸσ τὸν θεὸν δηλοῖ, ταυτὸν οὖν δύνασθαι καὶ τὸν Ῥώσανδρον, ἐπείπερ ἴσον γε Ῥώσανδροσ καὶ Θεόδοτοσ. τοσαῦτα μὲν περὶ τοῦ ὀνόματοσ ἐδήλωσε τοῦ Ῥωσάνδρου. συνέβαινε δέ μοι λαμβάνοντι μὲν τὰ προβλήματα καὶ καθισταμένῳ πρὸσ τὸν ἀγῶνα ἀπορεῖσθαι καὶ μόλισ ἀναφέρειν, ἐπιλείποντοσ τοῦ πνεύματοσ, προϊόντι δὲ τῶν προοιμίων ῥᾷον ἴσχειν ἤδη καὶ ἀναπνεῖν οἱῴ τε εἶναι, καὶ προϊόντοσ ἀεὶ τοῦ λόγου δυνάμεωσ ἐμπίπλασθαι μετὰ κουφότητοσ, καὶ συνείρειν οὕτωσ ὥσθ’ ἕπεσθαι μόλισ τοὺσ ἀκροωμένουσ. καὶ ἦν δὴ τὸ θέαμα κρεῖττον ἢ τὸ ἀκρόαμα γνώμην γ’ ἐμήν. ἐγένετο δὲ καὶ ἄλλοισ ὀνείρατα ὑπὲρ ἐμοῦ φέροντα εἰσ ταυτόν. τοῦτο μὲν Εὐάρεστοσ Κρὴσ, τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ διατριβόντων ἐλθὼν ἀπὸ Αἰγύπτου καθ’ ἱστορίαν τῶν περὶ τὸν θεὸν, γνώριμοσ καὶ συνήθησ ἐμοὶ γεγονὼσ ἐπὶ τῆσ ἐν Αἰγύπτῳ διατριβῆσ, ἔφη προστάξαι τὸν θεὸν αὑτῷ προτρέπειν ἐμὲ πρὸσ τοὺσ λόγουσ, ὡσ παντὸσ μᾶλλον ἐμοὶ προσήκοντοσ· τοῦτο δὲ Ἑρμοκράτει Ῥοδίῳ ποιητῇ μελῶν ὄναρ γίγνεται, ὡσ αὐτὸσ ἔφη πρὸσ ἐμὲ ὁ Ἑρμοκράτησ. ἐξελελοίπειν δ’, οἶμαι, μίαν ἢ δευτέραν τινὰ ἡμέραν, ἔπειτ’ Ἀριστείδησ ἀγανακτήσει καὶ φήσει τὸν στόμαχον ἀλγεῖν, οὐκ ἐθέλων λέγειν. οὕτω μὲν ἁπανταχόθεν εἰσ συνέχειαν κατέστη τὸ πρᾶγμα. συνεκρότει δὲ καὶ προὐβίβαζε πολλαχῆ τὴν δύναμιν. τῶν τε γὰρ παλαιῶν ἀνδρῶν ἐν οἷσ χρὴ διατρίβειν ἔφρασε, καὶ ποιητῶν λέγω καὶ τῶν ἄλλων, καί τινων καὶ καιρὸν ἔταξε τῆσ χρήσεωσ· καί μοι πάντεσ οὗτοι μετ’ ἐκείνην τὴν ἡμέραν ἑταῖροι σχεδὸν ἐφάνησαν, τοῦ θεοῦ προξενήσαντοσ. καὶ μὴν τό γε πλεῖστον καὶ πλείστου ἄξιον τῆσ ἀσκήσεωσ ἡ τῶν ἐνυπνίων ἦν ἔφοδοσ καὶ ὁμιλία.

πολλὰ μὲν γὰρ ἤκουσα νικῶντα καθαρότητι καὶ λαμπρῶσ ἐπέκεινα τῶν παραδειγμάτων, πολλὰ δ’ αὐτὸσ λέγειν ἐδόκουν κρείττω τῆσ συνηθείασ καὶ ἃ οὐδεπώποτε ἐνεθυμήθην· ὧν ὅσα γε ἐμνήσθην ἐν ταῖσ ἀπογραφαῖσ τῶν ὀνειράτων ἔστησα, ἐν οἷσ ὅ τε ὑπὲρ τοῦ δρόμου λόγοσ λεχθείσ ἐστιν, ὅτε ἐκέλευε χρῆσθαι δρόμῳ, καὶ πολλὰ ἕτερά ἐστι. καὶ ἐν τοῖσ βιβλίοισ ἐνέσπαρται τοῖσ ἡμετέροισ Ἀθηνᾶσ τε ἐγκώμιον καὶ Διονύσου καὶ ἑτέροισ ὡσ ἕκαστόν που συμβαίνοι. πολλὰ δὲ καὶ προβλήματα ἀφίκετο καὶ ὅπωσ χρὴ τὸ σύμπαν μεταχειρίσασθαι παρεδείχθη, χωρὶσ τῶν εἰσ μνήμην δι’ ἀκριβείασ ἐλθόντων ῥημάτων. ἦν δέ τισ καὶ οὗτοσ τρόποσ, φέρων εἰσ ἐπίδοσιν, ὁ τῆσ ἀδήλου παρασκευῆσ· ἔδει γὰρ ἀναστῆναι κεκεντρωμένον εἰσ λόγουσ καὶ παρεσκευασμένον ἐκ νυκτὸσ, ὥσπερ ὅταν ἀθλητὴσ προγυμνάσηται τὰ ἑωθινά. ἧκε δέ ποτε καὶ τοιοῦτον ἐπίταγμα, πλέξαι λόγον διὰ ψιλοῦ τοῦ νοῦ, καθάπερ διὰ ῥημάτων, καί μοι δῆλον ἦν ὅτι πολύνοιαν εἰσηγοῖτο ὁ θεόσ. ὅτι δ’ οὖν ἡ τῶν λόγων ἕξισ ἡμῖν σὺν αὐτῷ γ’ εἰρῆσθαι, εἰ τὰ μάλιστα καὶ πρόσθεν μὴ σφόδρα εὐκαταφρόνητοσ ἦν, ἑτέρα τισ ἐξ ἑτέρασ ἐγένετο αὐτοί τε σύνισμεν καὶ ὑπὸ τῶν εἰδότων γνωρίζεται. καὶ δὴ Πάρδαλόσ ποτε ἐκεῖνοσ, ὃν ἐγὼ φαίην ἂν ἄκρον τῶν ἐφ’ ἡμῶν Ἑλλήνων γενέσθαι γνῶναι λόγουσ, ἐτόλμησεν εἰπεῖν πρὸσ ἐμὲ καὶ διισχυρίσασθαι, ἦ μὴν νομίζειν τύχησ συνηθείᾳ συμβῆναί μοι τὴν νόσον, ὅπωσ τῷ θεῷ συγγενόμενοσ ἐπιδοίην ταύτην τὴν ἐπίδοσιν. ὅσα δὲ ἄλλα ἢ ’κεῖνοσ εἰώθει φθέγγεσθαι κοσμῶν τοὺσ ἡμετέρουσ λόγουσ, ἢ τῶν ἄλλων πρεσβυτῶν οἱ βέλτιστοι καὶ γνωριμώτατοι κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ, ἔξω τῆσ τε ὑποθέσεωσ καὶ ἅμα τῆσ γνώμησ τῆσ ἐμῆσ λέγειν ἐστίν. ἀλλ’ ὄναρ εἰπεῖν βούλομαι. ἐν χωρίῳ μὲν ἐδόκουν εἶναι οὗπερ ἐτράφην, παρεῖναι δὲ Ῥουφῖνον, οὗ τὰ μεγάλα ἀναθήματα καὶ νεὼσ ὁ πολυειδήσ· καὶ δῆτα τά τε ἄλλα χαίρειν αὐτόν μοι διαφερόντωσ καὶ φάναι εἰσ τὸ μέσον ποῦ νῦν ἂν ἦν εἰ περιῆν ὁ δεῖνα ὁ μελετητήσ. οὕτω γὰρ εἰπεῖν τῷ ῥήματι, τὸν κορυφαῖον δὴ λέγοντα τῶν ἐφ’ ἡμῶν. καὶ αὐτὸσ συνεὶσ εἰπεῖν πρὸσ τουτονὶ Βάσσον, ὁρᾷσ οἱᾶ ὁ θεὸσ περὶ ἐμοῦ λέγει, οὗτοσ ὁ Ῥουφῖνοσ δή; ἐκέλευε δὲ καὶ συντιθέναι λόγουσ, οὐ μόνον ἐκ τοῦ παραχρῆμα ἀγωνίζεσθαι, καὶ προσέτι γε ἐκμανθάνειν ἔστιν ὅτε κατὰ ῥῆμα.

καί μοι τὸ πρᾶγμα πολλὴν παρεῖχε τὴν ἀπορίαν, οὐδὲν τῶν ὕστερον οὔτ’ ἐνθυμηθῆναι δή που δυναμένῳ οὔτε πιστεῦσαι τί ποτ’ αὐτῷ βούλεται ταῦτα. πάνυ γοῦν ἐν τούτοισ ἐμοὶ ποῦ δὲ ἔξεστι σχολάσαι, τοσοῦτον σωθῆναι πρότερον ἦν· τῷ δὲ, ὡσ ἐοίκεν, ἅμα μὲν σοφίσματα ταῦτ’ ἦν εἰσ τὰ παρόντα, ἅμα δ’ ἐδόκει τι κρεῖττον αὐτῷ ἢ σῶσαι μόνον. ἔσωζεν οὖν διὰ πλείονοσ ἀξιῶν ἢ ὅσου περ ἦν τὸ σωθῆναι. καὶ δὴ καὶ ὀδόντασ ἀλγῶν ποτε ἔτυχον καὶ οὔτε διᾶραι τὸ στόμα οἱο͂́σ τ’ ἦν, ἀπορίᾳ τε εἰχόμην δεινῇ· ὁ δὲ προστάττει τῶν λόγων τινὰ ἀναγνῶναι τῶν πεποιημένων μοι τοῖσ φίλοισ ἐπαγγείλαντα συνουσίαν. εἶχον δὲ τότ’ ἐν χερσὶ τὸν τρίτον τῶν εἰσ αὐτὸν λόγων· τοῦτον ἀνέγνων διὰ τέλουσ, καὶ πρὶν ἅπαντα διελθεῖν, τῆσ ὀδύνησ ἀπαλλάγμην. ἐνῆγε δέ με καὶ πρὸσ τὴν τῶν μελῶν ποίησιν. ἀρχὴ μὲν οὖν τισ ἐγένετο ἐν Ῥώμῃ ἐξ Ἀπόλλωνοσ. ἦλθε γάρ μοι ἐνύπνιον φράζον τόν τε Παιᾶνα ὡσ δέον ποιῆσαι τῷ θεῷ καὶ ἅμα τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ, καὶ εἶχεν οὕτω πωσ, Φορμίγγων ἄνακτα Παιᾶνα κληίσω. ἠπόρησα μὲν δὴ ὅ τι χρήσομαι, διὰ τὸ μήπω πρόσθεν ἐμαυτοῦ πεῖραν ἐσχηκέναι περὶ ταῦτα· ἀλλ’ ἐδόκουν παντελῶσ ἔχειν ἀδυνάτωσ, ὅμωσ δ’ ἐνεχείρησα καὶ τῆσ ἀρχῆσ οἱο͂ν ἐπὶ βάθρασ ἐχόμενοσ ἐπέρανα τὸ ᾆσμα ἐν δυοῖν στροφαῖν, καὶ τρίτην, οἶμαι, τινὰ ἐπήγαγον, ἣν καλοῦσιν οἱ γραμματικοί μοι δοκεῖν ἐπῳδόν. καὶ ἄρτι τε ἀπείργαστο τὸ ᾆσμα καὶ προσαγγέλλει μοί τισ ἑορτὴν Ἀπόλλωνοσ εἶναι, Ἀπολλώνια, ἐν ᾗ τὴν ἱπποδρομίαν Ῥωμαῖοι ποιοῦσι τῷ θεῷ. τοῦτο μὲν δὴ τοιοῦτον ἐγένετο. καὶ τύχῃ δή τινι θείᾳ ὡσ ἀνεκομιζόμεθα ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ συμβάντοσ χειμῶνοσ, πρῶτον μὲν εἰσ Δῆλον, ἔπειτα εἰσ Μίλητον ἀπεσώθημεν, ἀμφοτέρασ ἱερὰσ Ἀπόλλωνοσ. ἄξιον δὲ καὶ τοῦτο ἀποδοῦναι τῷ Ἀπόλλωνι τῷ Δηλίῳ τε καὶ σωτῆρι, ἐπειδήπερ ἐνταῦθ’ ἥκομεν τοῦ λόγου. ὡσ γὰρ ἐξέβην εἰσ τὴν Δῆλον, ἀχθεσθεὶσ τῷ κυβερνήτῃ, ταραχώδει τε ὄντι καὶ ὑπεναντία τοῖσ ἀνέμοισ πλέοντι, καὶ οἱο͂ν ἀροῦντι τὸ πέλαγοσ, εὐθὺσ ὁρ́κῳ καταλαμβάνω ἦ μὴν μήτε ἐκπλεύσεσθαι δυοῖν ἡμερῶν, ἀλλ’ εἰ φίλον αὐτῷ, πλείτω, ἔφην, ἐφ’ αὑτοῦ.

κἀγὼ μὲν τῷ θεῷ θύσασ καὶ διατρίψασ ὅσον οἱο͂́σ τ’ ἦν περὶ τὸ ἱερὸν, εἰσελθὼν εἰσ τὸ δωμάτιον καὶ προειπὼν τοῖσ οἰκέταισ, ἂν ἀφίκηταί τισ ἐκ πλοίου, χαίρειν κελεύειν, ἀνεπαυόμην ἐν τῷ λιμένι τῶν Δηλίων. οἱ δ’ ἧκον οἴνῳ βεβαρηότεσ οἱ ναῦται περὶ πρῶτον ὕπνον σχεδὸν, καὶ προστάντεσ ἔκοπτον τὴν θύραν, καὶ ἐκέλευον ἐξιέναι καὶ χρῆσθαι πλῷ· καὶ γὰρ εἶναι θαυμαστὸν οἱο͂ν. ἀποκριναμένων δὲ τῶν παίδων ὅτι ληροῖεν καὶ οὐδ’ ἂν εἴ τι γίγνοιτο κινησοίμην, ἀπιόντεσ ᾤχοντο πρὸσ ὀργὴν, ὡσ δὴ μεγάλων στερόμενοι. ἀλεκτρυόνων τε ᾠδαὶ πλησίον ἦσαν, καὶ καταρρήγνυται σκηπτὸσ ἐξαίσιοσ, καὶ ἡ θάλαττα ἠλαύνετο λαίλαπι ἀγρίᾳ καὶ πάντα ἐπεκλύζετο, καὶ τὰ πλοιάρια τὰ ἐν τῷ λιμένι τὰ μὲν εἰσ τὴν γῆν ἐξέπιπτε, τὰ δ’ ἀλλήλοισ ἐνέπιπτε καὶ συνετρίβετο· ἡ δ’ ὁλκὰσ ἡ κομίζουσα ἡμᾶσ ἀπορραγέντων τῶν καλωδίων ἐκυλινδεῖτο ἄνω καὶ κάτω, καὶ μόλισ σὺν βοῇ πολλῇ καὶ ταραχῇ τῶν ναυτῶν διασώζεται· καὶ ἐπιγίγνεται ὕδωρ ἐξ οὐρανοῦ πολὺ καὶ λάβρον, καὶ ἐν τῇ νήσῳ θόρυβοσ ἦν ὥσπερ ἐν νηί. ἅμα δὲ τῇ ἑῴ παρῆσαν μὲν οἱ φίλοι σπουδῇ, οὓσ ἔτυχον ἀνειληφὼσ ἰδίοισ τέλεσι πλέων, εὐεργέτην, σωτῆρα ὀνομάζοντεσ, συγχαίροντεσ τῆσ παρὰ τῶν θεῶν προνοίασ· παρῆσαν δὲ καὶ οἱ ναῦται χάριν ἤδη εἰδότεσ καὶ θαυμάζοντεσ ἐξ οἱών κακῶν ἐπικειμένων ἐσώθησαν. τὸ μὲν κέρδοσ τοσοῦτον καὶ ὁ μισθὸσ τοῦ ᾄσματοσ, ὥσπερ Σιμωνίδῃ παρὰ τῶν Διοσκούρων φασὶ γενέσθαι, τὸ σωθῆναι μόνον ἀνθ’ ὧν εἰσ αὐτοὺσ ἐποίησε, πλὴν ὅσον ἡμεῖσ γε οὐ μόνοι τότε, ἀλλὰ καὶ οἱ φίλοι μεθ’ ἡμῶν ἐσώθησαν. ἐχέτω δὲ ὁπότερά τισ βούλεται εἴτε τοῦ Παιᾶνοσ ταύτην γενέσθαι τὴν ἐπικαρπίαν καὶ χάριν καὶ διὰ τοῦτο ὑπάρξαι σωθῆναι εἴτε τοῦτο μὲν πάντωσ ἂν οὕτω γενέσθαι, τὸν δὲ θεὸν προειδότα ἐφ’ ἅπασι τοῖσ μέλλουσι σημῆναι τοῦτο μὲν ὡσ ἐν θαλάττῃ κίνδυνοί τε συμβήσονται καὶ ἐξ αὐτῶν σωτηρίαι, τοῦτο δὲ ὡσ τῶν περὶ τὸ σῶμα ἀποριῶν ἔσται παιὼν αὐτόσ τε καὶ τῶν αὐτοῦ παίδων ὁ πρῶτόσ τε καὶ πάντα παύειν εἰδὼσ ὁπόσοισ κάμνουσιν ἄνθρωποι. λόγοσ δὲ ἥκει λόγῳ συνεχὴσ καὶ λέγωμεν πάλιν ὡσ μετὰ τῶν ἄλλων ὁ σωτὴρ Ἀσκληπιὸσ καὶ τοῦτ’ ἐπέταξεν ἡμῖν, διατρίβειν ἐν ᾄσμασι καὶ μέλεσι, καὶ δὴ καὶ παίζειν τε καὶ τρέφειν παῖδασ.

ὅσα μὲν δὴ καὶ ἄλλα τῆσ συμβουλῆσ ταύτησ ἀπελαύσαμεν εἰσ εὐθυμίαν καὶ τὸ ἀνταρκεῖν ἀπέραντον ἂν εἰή λέγειν, τὰ δ’ ᾄσματα ᾖδον οἱ παῖδεσ, καὶ ὁπότε ἢ πνίγεσθαι συμβαίνοι, τοῦ τραχήλου ταθέντοσ ἐξαίφνησ ἢ τοῦ στομάχου καταστάντοσ εἰσ ἀπορίασ, ἤ τισ ἄλλη γένοιτο ἄποροσ προσβολὴ, παρὼν ἂν Θεόδοτοσ ὁ ἰατρὸσ καὶ μεμνημένοσ τῶν ἐνυπνίων ἐκέλευε τοὺσ παῖδασ ᾄδειν τῶν μελῶν, καὶ μεταξὺ ᾀδόντων λάθρα τισ ἐγίγνετο ῥᾳστώνη, ἔστι δ’ ὅτε καὶ παντελῶσ ἀπῄει πᾶν τὸ λυποῦν. καὶ τοῦτο δὴ τοσοῦτον κέρδοσ ἦν καὶ τὸ τῆσ τιμῆσ ἔτι τούτου μεῖζον· εὐδοκίμει γὰρ καὶ τὰ μέλη παρὰ τῷ θεῷ. ἐκέλευε δ’ οὐ μόνον εἰσ ἑαυτὸν ποιεῖν, ἀλλὰ καὶ ἑτέρουσ ἐσήμαινεν, οἱο͂ν δὴ Πᾶνα καὶ Ἑκάτην καὶ Ἀχελῶον καὶ εἰ δή τι ἕτερον. ἧκε δὲ καὶ παρ’ Ἀθηνᾶσ ὄναρ ὕμνον ἔχον τῆσ θεοῦ καὶ ἀρχὴν τοιάνδε Ἵκεσθε Περγάμῳ νέοι, καὶ ἕτερον ἐκ Διονύσου, οὗ τὸ ἐπᾳδόμενον ἦν Χαῖρ’ ὦ ἄνα κισσεῦ Διόνυσε. ᾀδομένου δ’ αὐτοῦ καθ’ ὕπνον περιέρρει τὰ ὦτα καὶ ἠχὴ θαυμαστή. καὶ ἔδει τὸ γόνυ τὸ δεξιὸν κλίναντα ἱκετεύειν τε καὶ καλεῖν Λύσιον τὸν θεόν· καὶ ἔνεστι ταῦτα ἐν τοῖσ ᾄσμασι. καὶ ἕτερον ἧκεν ἐξ αὐτοῦ Διὸσ, ὅ τι δὲ ἦν δὴ τούτων ἢ πρῶτον ἢ ὕστερον οὐχὶ μέμνηνται, καὶ ἕτερον ἐκ Διονύσου πάλιν, οὐλοκόμην φράζον προσειπεῖν τὸν θεόν. ὤφθη δὲ καὶ ὁ Ἑρμῆσ τήν τε κυνῆν ἔχων καὶ τὸ κάλλοσ θαυμαστὸσ καὶ τὴν κίνησιν ὑπερφυήσ. καὶ ᾄδων αὐτὸν καὶ γανύμενοσ ὡσ ῥᾳδίωσ τε καὶ τὰ προσήκοντα εἰρηκὼσ ἀφυπνιζόμην. ἔδοξα δὲ καὶ περὶ τῶν ἐν Σμύρνῃ θεῶν ἀκοῦσαι τοῦ τροφέωσ, οἶμαι, ὡσ οὐκ ὀρθῶσ αὐτῶν ἐπιλελησμένοσ τυγχάνοιμι, εἰκὸσ γὰρ εἶναι καὶ ταύταισ ὕπνου ἐπιμεληθῆναι. πλεῖστα δὲ εἰσ Ἀπόλλω τε καὶ Ἀσκληπιὸν ἐποιήθη κατὰ τὰσ τῶν ὀνειράτων ἐπιπνοίασ, καὶ τούτων τὰ πολλὰ σχεδὸν ἀπὸ μνήμησ οὑτωσὶ, ὁπότε αἰωροίμην ἐπὶ τοῦ ζεύγουσ ἢ καὶ βαδίζοιμι. καὶ δὴ καὶ Μακεδόνι ἀνδρὶ ἑνὶ τῶν συμφοιτητῶν ὄναρ γίγνεται, ὡσ ἀπήγγελλεν ἐμοὶ Θεόδοτοσ, οὐ γὰρ αὐτὸσ εἶχε συνήθωσ ἐμοὶ, ἄντικρυσ φέρον εἰσ ἐμέ.

ἐδόκει γὰρ ᾄδειν ἐμὸν παιᾶνα ἐν ᾧ ταύτην τὴν πρόσρησιν εἶναι, Ιἢ παιὰν Ἥρακλεσ Ἀσκληπιέ. καὶ οὕτω δὴ τὸν παιᾶνα ἀπέδωκα ἀμφοτέροισ τοῖσ θεοῖσ κοινόν. καὶ τοίνυν καὶ χοροὺσ ἔστησα δημοσίᾳ δέκα τοὺσ σύμπαντασ, τοὺσ μὲν παίδων, τοὺσ δὲ ἀνδρῶν. καὶ συνέβη τι τοιοῦτον. ἡνίκα τὸν πρῶτον ἤμελλον ἀνάξειν χορὸν, ἦν ἐν τῷ νεῷ Ῥουφῖνοσ, οὗ μικρῷ πρόσθεν ἐμνήσθην. ἰδὼν οὖν αὐτὸν, εἰσ καλὸν ἥκεισ, ἔφην, εἰ ἄρα καὶ σχολή σοι· μέλλω γὰρ στήσειν χορὸν τῷ θεῷ, καὶ δῆλον δὴ ὅτι ἀκροάσει ἡμετέραν χάριν. ἀλλ’ οὐδὲν, ἔφη, δεῖ καλεῖσθαί με ὑπὸ σοῦ, ἀλλὰ καὶ προκέκλημαι ὑπὸ τοῦ θεοῦ· τεκμαίρου δὲ, ἔφη, καὶ τὴν ὡρ́αν, οὐ γάρ πω πρότερον τηνικάδε ἀπήντησα, ἀλλὰ πολὺ ὕστερον εἰώθειν φοιτᾶν. ἀλλὰ κέκλημαί γε, ἔφη, καὶ τούτων ἕνεκα καὶ εἰσ τὴν ἀγαθὴν τύχην, καί σοι συμπαρεστήξομεν ἡμεῖσ, αὑτὸν δὴ λέγων καὶ τὸν Σηδᾶτον, ὃσ ἦν ἡμῖν συμφοιτητὴσ ἐν τῷ τότε. καὶ τοῦτο μὲν περὶ τὴν πρώτην προσαγωγὴν τοῦ χοροῦ συνέβη. πάλιν δὲ ἐπὶ τῷ δεκάτῳ τελεσθέντι ἐγὼ μὲν ἕν τι τῶν ᾀσμάτων ἔτυχον παρεικὼσ, διὰ τὸ παντελῶσ αὐτοσχεδίωσ τε καὶ ἐκ τοῦ ῥᾴστου πεποιῆσθαι καὶ ὅσον αὐτό φασιν, ἔπειθ’ ἧκεν ὄναρ ἀπαιτοῦν καὶ τοῦτο, καὶ ἀπέδομεν. περανθέντων δὲ τούτων ἐδόκει χρῆναι ἀναθεῖναι τρίποδα ἀργυροῦν, ἅμα μὲν τῷ θεῷ χαριστήριον, ἅμα δὲ μνημεῖον τῶν χορῶν οὓσ ἐστήσαμεν. καὶ ἐμοὶ μὲν παρεσκεύαστο ἐλεγεῖον τοιονδὶ ποιητὴσ ἀέθλων τε βραβεὺσ αὐτόσ τε χορηγὸσ, σοὶ τόδ’ ἔθηκεν ἄναξ μνῆμα χοροστασίησ. ἔπειτα δύο τινὰ ἐπὶ τούτοισ ἕτερ’ ἦν ἔπη, ὧν τὸ μὲν τοὔνομα εἶχε τοὐμὸν, τὸ δ’ ὅτι προστασίᾳ τοῦ θεοῦ ταῦτα ἐγίγνετο. ἐνίκησε δὲ ὁ θεόσ. ᾗ γὰρ ἡμέρᾳ ἔδει γίγνεσθαι τὴν ἀνάθεσιν, ταύτῃ μοι δοκεῖν ἢ μικρόν τι πρὸ αὐτῆσ περὶ τὴν ἑώ ἢ καὶ ἔτι θᾶττον ἀφικνεῖται θεῖον ἐπίγραμμα ἔχον οὑτωσὶ οὐκ ἀφανὴσ Ἕλλησιν Ἀριστείδησ ἀνέθηκε μύθων ἀενάων κύδιμοσ ἡνίοχοσ. τοῦτό τε ἐπιγράφειν ἐδόκουν καὶ τὸ ἀνάθημα ἀναθήσειν ὡσ δὴ Διί.

εὐθὺσ οὖν εἰχόμην ἀπρὶξ τοῦ ἐπιγράμματοσ ἔν τε τῷ ὕπνῳ γανύμενοσ καὶ ἔτι ἀφυπνιζόμενοσ, ἐκμελετῶν καὶ στρέφων μὴ λάθῃ με διαφυγόν· καὶ οὕτω δὴ κατεδησάμην. μετὰ δὲ ταῦτα βουλευομένοισ ἡμῖν κοινῇ περὶ τοῦ ἀναθήματοσ συνεδόκει καὶ τῷ ἱερεῖ καὶ τοῖσ νεωκόροισ ἀναθεῖναι ἐν Διὸσ Ἀσκληπιοῦ, ταύτησ γὰρ οὐκ εἶναι χώραν καλλίω· καὶ οὕτω δὴ τοῦ ὀνείρατοσ ἡ φήμη ἐξέβη. καὶ ἔστιν ὁ τρίπουσ ὑπὸ τῇ δεξιᾷ τοῦ θεοῦ, εἰκόνασ χρυσᾶσ ἔχων τρεῖσ, μίαν καθ’ ἕκαστον τὸν πόδα, Ἀσκληπιοῦ, τὴν δὲ Ὑγιείασ, τὴν δὲ Τελεσφόρου. καὶ τὸ ἐπίγραμμα ἐπιγέγραπται καὶ ὅτι ἐξ ὀνείρατοσ προσπαραγέγραπται. ἀνέθηκα δὲ καὶ τῷ Διὶ τῷ Ὀλυμπίῳ τὸ ἐπίγραμμα καὶ ἀνάθημα ἕτερον, ὡσ πανταχῆ τελέωσ ἔχειν τὰ χρησθέντα. γενομένου δὲ τοῦ ἐπιγράμματοσ πολὺ δὴ μείζων προθυμία μοι ἐγγίγνεται καὶ ἐδόκει παντὶ τρόπῳ χρῆναι ἀντέχεσθαι τῶν λόγων, ὡσ κἀν τοῖσ ὕστερον ἀνθρώποισ ὄνομα ἡμῶν ἐσόμενον, ἐπειδή γε ἀενάουσ τοὺσ λόγουσ ὁ θεὸσ ἔτυχε προσειρηκώσ. καὶ τὰ μὲν περὶ τοὺσ χοροὺσ οὕτωσ εἶχε. χρόνῳ δ’ ὕστερον οὐκ οἶδ’ ὁπόσῳ τινὶ φαντάζομαι τοιάδε. ἐδόκουν εἶναι περὶ τὴν ἑστίαν τοῦ Διὸσ τοῦ Ὀλυμπίου καὶ πατρῴου, συλλόγου δὲ γιγνομένου δημοτελοῦσ περὶ πλήθουσαν ἀγορὰν ἑστῶτα τὸν κήρυκα τὸν ἱερὸν παρ’ αὐτὴν τοῦ θεοῦ τὴν κρηπῖδα ἀνειπεῖν τοὐμὸν ὄνομα σὺν ἅπασι τοῖσ περὶ αὐτὸ, ὡσ δὴ δημοσίᾳ στεφανουμένου, ὥσπερ ὅταν ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ χρυσῷ στεφάνῳ στεφανώμεθα, προσθεῖναι δὲ ὅτι λόγων ἕνεκα· βεβαιώσασθαι δ’ αὐτὸ ἑτέρᾳ προσθήκῃ ἐπειπόντα, καὶ γάρ ἐστιν ἀήττητοσ περὶ λόγουσ· κεκηρυγμένου δὲ τούτου διαβῆναι εἰσ Ἀσκληπιοῦ κῆπον, ὃσ ἔστι μοι πρόσθεν τῆσ οἰκίασ τῆσ πατρῴασ. κἀνταῦθα εὑρεῖν ἐκ δεξιᾶσ τοῦ νεὼ μνῆμα κοινὸν ἐμοῦ τε καὶ Ἀλεξάνδρου τοῦ Φιλίππου, διαφράγματι μέσῳ διειργόμενον· καὶ τὸν μὲν ἐν τῷ ἑτέρῳ κεῖσθαι, ἐν τῷ ἑτέρῳ δὲ αὐτὸσ κείσεσθαι.

ἐπιστὰσ δὲ καὶ προκύψασ ἀπολαύειν εὐωδίασ θαυμαστῆσ θυωμάτων, καὶ τούτων τὰ μὲν τῆσ ἐκείνου θήκησ εἶναι, τὰ δὲ ἐμοὶ προσαποκεῖσθαι. χαίρειν τε οὖν καὶ συμβάλλεσθαι ὡσ ἄρα ἀμφότεροι τὸ ἄκρον λάχοιμεν, ὁ μὲν τῆσ ἐν τοῖσ ὅπλοισ δυνάμεωσ, ἐγὼ δὲ τῆσ ἐπὶ τοῖσ λόγοισ. καὶ προσέτι γε κἀκεῖνο εἰσελθεῖν με, ὅτι οὗτόσ τε ἐν Πέλλῃ γένοιτο, πρᾶγμα τοσοῦτον, ἐπ’ ἐμοί τε οἱ τῇδε φιλοτιμήσοιντο. τοιαῦτα καὶ ἀκοῦσαι καὶ ἰδεῖν ἔδοξα καὶ πρὸσ ἐμαυτὸν εἰπεῖν τε καὶ συλλογίσασθαι, τὰ μὲν ὡσ παρὰ τῷ Διὶ, τὰ δ’ ὡσ ἐν Ἀσκληπιοῦ πρὸ τῆσ οἰκίασ. τὰ δ’ ἐντεῦθεν ἤδη, εἰ μὲν θέμισ, εἰρήσθω καὶ γεγράφθω, εἰ δὲ μὴ, τοσοῦτον σοὶ μελήσειε, δέσποτα Ἀσκληπιὲ, ἐπὶ νοῦν ἀγαγεῖν μοι διαγράψαι παντὸσ δυσκόλου χωρίσ. πρῶτον μὲν ὤφθη τὸ ἕδοσ τρεῖσ κεφαλὰσ ἔχον καὶ πυρὶ λαμπόμενον κύκλῳ, πλὴν τῶν κεφαλῶν· ἔπειθ’ οἱ θεραπευταὶ προσειστήκειμεν, ὥσπερ ὅταν ὁ παιὰν ᾄδηται· σχεδὸν δὲ ἐν πρώτοισ ἐγώ. κἀν τούτῳ νεύει ἔξοδον ὁ θεὸσ, ἔχων ἤδη τὸ ἑαυτοῦ σχῆμα ἐν ᾧπερ ἕστηκεν. οἵ τε δὴ οὖν ἄλλοι πάντεσ ἐξῄεσαν κἀγὼ μετεστρεφόμην ὡσ ἐξιὼν, καὶ ὁ θεόσ μοι τῇ χειρὶ προδείκνυσι μένειν. κἀγὼ περιχαρὴσ τῇ τιμῇ γενόμενοσ καὶ ὅσον τῶν ἄλλων προὐκρίθην ἐξεβόησα, εἷσ, λέγων δὴ τὸν θεόν. καὶ ὃσ ἔφη, σὺ εἶ. τοῦτο τὸ ῥῆμα ἐμοὶ, δέσποτ’ Ἀσκληπιὲ, παντὸσ ἀνθρωπίνου βίου κρεῖττον, τούτου πᾶσα ἐλάττων νόσοσ, τούτου πᾶσα ἐλάττων χάρισ, τοῦτ’ ἐμὲ καὶ δύνασθαι καὶ βούλεσθαι ζῆν ἐποίησε. καὶ ταῦτα μὲν ἡμῖν εἰρηκόσι μηδὲν ἔλαττον εἰή τῆσ πρόσθεν τιμῆσ παρὰ τοῦ θεοῦ. λόγον δέ ποτε ἤκουσα τοιόνδε φέροντα εἰσ λόγουσ καὶ ὁμιλίαν θείαν. ἔφη χρῆναι κινηθῆναι τὸν νοῦν ἀπὸ τοῦ καθεστηκότοσ, κινηθέντα δὲ συγγενέσθαι θεῷ, συγγενόμενον δὲ ὑπερέχειν ἤδη τῆσ ἀνθρωπίνησ ἕξεωσ· καὶ οὐδέτερόν γε εἶναι θαυμαστὸν, οὔτε ὑπερέχειν θεῷ συγγενόμενον οὔθ’ ὑπερσχόντα συνεῖναι θεῷ. καὶ μὴν τοὔνομά γε ὁ Θεόδωροσ οὕτωσ ἐπωνομάσθη μοι. προσρηθῆναι μὲν ἔδοξα ὡσ ἐν Σμύρνῃ ὑπό τινοσ καὶ μάλα συγχαίροντοσ, Θεόδωρε χαῖρε·

καὶ Ἀσιάρχησ, οἶμαι, προσῆν· δέξασθαι δὲ οὕτω τὴν πρόσρησιν, ὡσ ἄρα πᾶν τοὐμὸν εἰή τοῦ θεοῦ δωρεά. μετὰ δὲ ταῦτα ἕτερον τοιόνδε ἐπιγίγνεται. ἦν Ἐπάγαθοσ τῶν τροφέων τῶν ἐμῶν, ὃσ πρῶτοσ ἔθρεψέ με, καὶ μάλα ἀνὴρ ἀγαθὸσ καὶ σαφέστατα ὁμιλῶν θεοῖσ καὶ χρησμοὺσ ἀπομνημονεύων ὅλουσ ἐξ ἐνυπνίων· οἱ δ’ ἀπέβαινον σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν αὐθημερόν. ἐγένετο μὲν τοιοῦτόσ τισ ὁ Ἐπάγαθοσ, τὸ δὲ ὄναρ οὕτωσ εἶχεν· ἐδόκει μοι οὗτοσ ἤτοι ἐμοῦ πυθομένου ἢ καὶ αὐτὸσ ἀφ’ ἑαυτοῦ κινηθεὶσ εἰπεῖν πρὸσ ἐμὲ ὅτι αὐτῷ γένοιτο ἐνύπνιον τοιόνδε, περὶ δὲ Θεοδώρου μελήσει τῇ μητρὶ τῶν θεῶν. κἀγὼ γνωρίσασ, ἐοίκε φάναι, καὶ τῇ μητρὶ τῶν θεῶν κατὰ ταὐτὰ δοκεῖν περὶ ἐμοῦ καθάπερ τῷ Ἀσκληπιῷ· ὁ γὰρ Θεόδωροσ ἐκεῖθέν μοι τὴν ἀρχὴν ἐγένετο. ἐπέδειξε δέ μοι καὶ περὶ τῆσ φύσεωσ τῆσ αὑτοῦ τὰ μὲν ὄψει, τὰ δὲ καὶ λόγῳ. ἔσχε δὲ οὑτωσί. ἀνεῖχε μὲν ἑωσφόροσ, ἡνίκ’ ἦν τὸ ἐνύπνιον. ἐδόκουν δὲ βαδίζειν ὁδόν τινα δι’ ἐμαυτοῦ χωρίου προσορῶν τῷ ἀστέρι ἄρτι ἥκοντι, καὶ γὰρ εἶναι πορείαν πρὸσ ἀνατολάσ. παρεῖναι δὲ Πυραλλιανὸν τὸν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, ἄνδρα ἡμῖν τε ἑταῖρον καὶ περὶ τοὺσ Πλάτωνοσ λόγουσ εὖ γεγυμνασμένον, οἱᾶ δ’ ἐν ὁδῷ καὶ ἡσυχίασ οὔσησ προσπαίζων αὐτὸν καὶ ἅμα ἐρεσχελῶν εἰπεῖν, ἔχεισ μοι πρὸσ θεῶν εἰπεῖν ‐ πάντωσ δ’ ἐσμὲν μόνοι ‐ τί ταῦτα ὑμεῖσ οἱ περὶ τὸν Πλάτωνα ἀλαζονεύεσθε καὶ ἐκπλήττετε τοὺσ ἀνθρώπουσ. ἔφερε δέ μοι τοῦτο εἰσ τοὺσ περὶ φύσεωσ αὐτοῦ καὶ τῶν ὄντων λόγουσ. καὶ ὃσ ἀκολουθεῖν με ἐκέλευε προσέχοντα τὸν νοῦν. ἐκ τούτου δὲ ὁ μὲν ἡγεῖτο, ἐγὼ δ’ εἱπόμην. καὶ προσελθὼν μικρὸν ἀνασχὼν τὴν χεῖρα δείκνυσί μοι τόπον τινὰ τοῦ οὐρανοῦ· καὶ ἅμα δεικνὺσ ἔφη, οὗτοσ δή σοί ἐστιν ὃν καλεῖ Πλάτων τοῦ παντὸσ ψυχήν. ἀναβλέπω τε δὴ καὶ ὁρῶ Ἀσκληπιὸν τὸν ἐν Περγάμῳ ἐνιδρυμένον ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἅμα τε ἀφυπνιζόμην ἐπὶ τούτοισ καὶ τὴν ὡρ́αν αἰσθάνομαι ταύτην ἐκείνην οὖσαν ἐν ᾗ ἐδόκουν ταῦτα ὁρᾶν. ἔτι τοίνυν ἑτέρων τοιῶνδε μέμνημαι. τοῦτο μὲν αὐτὸν Πλάτωνα ὁρᾶν ἐδόκουν ἑστῶτα ἐν τῷ δωματίῳ τῷ ἐμῷ ἀπαντικρὺ τῆσ τε κλίνησ κἀμοῦ· ὁ δ’ ἔτυχε μεταχειριζόμενοσ τὴν ἐπιστολὴν τὴν πρὸσ Διονύσιον, καὶ μάλα μεστὸσ ὢν θυμοῦ προσβλέψασ δέ μοι, ποῖόσ τισ, ἔφη, σοὶ φαίνομαι εἰσ ἐπιστολάσ;

μὴ φαυλότεροσ τοῦ Κέλεροσ; τὸν γραμματέα δὴ λέγων τὸν βασιλικόν. κἀγὼ, εὐφήμει, ἔφην, τὸ καὶ μεμνῆσθαί σε τοιοῦτον ὄντα ὅστισ εἶ. καὶ οὐ πολὺ ὕστερον ὁ μὲν ἠφάνιστο, ἐγὼ δὲ συννοίᾳ εἰχόμην. παρὼν δέ τισ εἶπεν, οὗτοσ μέντοι ὁ διαλεγόμενόσ σοι ὡσ Πλάτων ἀρτίωσ ὁ σὸσ Ἑρμῆσ ἐστι· λέγων δὴ τὸν εἰληχότα τὴν γένεσιν τὴν ἐμήν. Πλάτωνι δ’, ἔφη, εἴκαστο. τοῦτο μὲν δὴ ἐν Σμύρνῃ γίγνεταί μοι τὸ ὄναρ, ἕτερον δὲ ἐν Περγάμῳ σχεδὸν πρότερον τούτου. ᾐτιᾶτο τῶν ὀνειράτων τούτων καὶ τῆσ ἐναργοῦσ τῶν θεῶν ἐπιμελείασ τὸν τοῦ Διὸσ ἀστέρα, ὅστισ δὴ καὶ ὁ αἰτιώμενοσ ἦν· σχίζειν γὰρ αὐτὸν μέσου τοῦ οὐρανοῦ μέσην τὴν μοῖραν, ἡνίκα ἐγιγνόμην, καὶ λέγουσι μέντοι οἱ ἀστρονόμοι λέοντα μὲν εἶναι τηνικαῦτα ἐπὶ μέσου τοῦ οὐρανοῦ, τὸν δὲ τοῦ Διὸσ ἀστέρα ὑπὸ τῷ λέοντι, ἐκ τετραγώνου πλευρᾶσ Ἑρμῇ δεξιὸν, ἀμφοτέρουσ ἑώουσ. σχεδὸν δὲ καὶ τῶν ἄλλων παλαιῶν τοὺσ ἐνδοξοτάτουσ ἐπὶ λόγοισ ὑπῆρξέ μοι θεάσασθαι, ὁμοίωσ λογοποιούσ τε καὶ ποιητάσ· τὸ δὲ τοῦ Λυσίου καὶ διηγήσεωσ ἄξιον. ἔκαμνον γὰρ τριταίῳ οἱῴ βαρυτάτῳ καὶ ὁρῶ Λυσίαν τὸν ῥήτορα, νεανίσκον οὐκ ἄχαριν. ἐπῄει δὲ ἡ τῆσ καταβολῆσ ἡμέρα καὶ ὁ πυρετὸσ οὐκ ἐπεγένετο, ἀλλ’ ἐλύθη τὸ νόσημα ἐν τούτῳ. καὶ δὴ καὶ Σοφοκλέα ποτὲ ἔδοξα τὸν ποιητὴν παρελθεῖν εἰσ τὴν οἰκίαν τὴν ἐμαυτοῦ, παρελθόντα δὲ στῆναι πρόσθεν τοῦ οἰκήματοσ οὗ διατρίβων τυγχάνω, ἑστῶτοσ δὲ αὐτοῦ καὶ σιωπῶντοσ αὐτὰ ἐφ’ αὑτῶν τὰ χείλη βομβεῖν οἱο͂ν ἥδιστον· ἦν δὲ καὶ ἡ πᾶσα πρόσοψισ γεραροῦ τε καὶ εὐσχήμονοσ. ἰδὼν οὖν αὐτὸν ἥσθην τε καὶ ἀναστὰσ ἠσπαζόμην καὶ ἠρώτων, ποῦ δέ σοι, ἔφην, ἁδελφόσ; καὶ ὃσ, ἔστι γάρ τισ, ἔφη, ἀδελφὸσ ἐμοί; Αἰσχύλοσ γε οὗτοσ, ἔφην ἐγώ. καὶ ἅμα συμπαρῄειν ἔξω, καὶ ὡσ ἐν τῷ προθύρῳ ἐφάνημεν, σοφιστὴσ τῶν ἐφ’ ἡμῶν καὶ μάλα τῶν ἐπιφανῶν μικρὸν ἀπωτέρω τῶν θυρῶν ἐξ ἀριστερᾶσ ἀνατραπεὶσ ἔκειτο. ἄλλουσ δὲ ἐν ἄλλῳ σχήματι καὶ τύπῳ μάλα σεμνῶσ τε καὶ οἰκείωσ ἐφ’ ὧν ἑκάστουσ συνέβη χρόνων εἴδομεν.

ὑπῆρξε δὲ καὶ τόδε εἰσ εὐθυμίαν. ἐπιδεικνυμένου γάρ μου λόγουσ τινὰσ ὡσ τὸ ὄναρ καὶ σφόδρα εὐδοκιμοῦντοσ, εἰπόντοσ τινὸσ τῶν ἀκροωμένων κατὰ εὐφημίαν ὅτι ὡσ ὁ δεῖνα, ὃν δὴ μάλιστα ἐθαύμαζε τῶν παλαιῶν, παρόντα ἐδόκουν τὸν διδάσκαλον εἰπεῖν ὑποδυσχεράναντα, οὐ προσθήσεισ τὸν καὶ τόν; καὶ ἄλλουσ ἔμελλεν ἐρεῖν ἑξῆσ, ὡσ ἕνα γε οὐδένα ἀντεξετάσαι δέον. καὶ ταῦτ’ ἐγνώκειν εἰπὼν καταλῦσαι τὸν περὶ τούτων λόγον, καὶ ὑπῆλθέ με θαυμαστὸν ἕτερον χάριτοσ, εἰ δή τι καὶ ἄλλο, οὐκ ὀλίγησ ἄξιον τῷ θεῷ. ἀφικομένου γὰρ Κοδράτου τοῦ ῥήτοροσ ἐπὶ τὴν τῆσ Ἀσίασ ἀρχὴν ᾠήθην καιρὸν ἔχειν μοι τὴν πρὸσ αὐτὸν πρόσρησιν, ἄλλωσ τε καὶ πραγμάτων ὄντων μοι τινῶν ἐκ τῶν ἄνωθεν χρόνων, περὶ ὧν αὐτίκα εἰρήσεται. καὶ γράφω δὴ πρὸσ αὐτὸν, ὅστισ τε εἰήν δηλῶν καὶ πᾶσαν τὴν ἐμαυτοῦ διατριβήν. ᾗ δὲ ἡμέρᾳ δέξεσθαι τὰ γράμματα ἔμελλε ‐ τουτὶ γὰρ ὕστερον ἔγνωμεν ἐκ τῶν ἀπαγγελθέντων, ἦν δὲ καὶ εὐθὺσ ἐκ λογισμοῦ τῶν ἡμερῶν τεκμαίρεσθαι ‐ ταύτῃ μοι ἐδόκει ὁ ἱερεὺσ ὁ τοῦ Ἀσκληπιοῦ οὗτοσ ὁ ἔτι νῦν ὢν καὶ ὁ τούτου πάπποσ, ἐφ’ οὗ τὰ πολλὰ καὶ μεγάλα ὡσ ἐπυνθανόμεθα ἐχειρούργησεν ὁ θεὸσ καὶ ἔστι δὴ ἐνδοξότατοσ τῶν μέχρι τούτου, οὗτοί μοι ἐδόκουν παρελθεῖν εἰσ τὴν τοῦ Κοδράτου καταγωγὴν καὶ συνεῖναι μάλα ἐγγύθεν, ὁ μὲν οὑτωσὶ παρακαθήμενοσ, ὁ δὲ ἐπ’ αὐτῆσ καθεζόμενοσ ἄνω τῆσ κλίνησ ὁ πρεσβύτεροσ. συνίστασαν οὖν με τῷ Κοδράτῳ πάνυ σπουδῇ, ἄλλουσ τε λόγουσ φιλανθρώπουσ λέγοντεσ καὶ ὡσ ἐπὶ τοῖσ λόγοισ ὁ πρεσβύτεροσ γίγνεται τοῖσ ἐμοῖσ δὴ καὶ οὓσ ἔδει καὶ αὐτοὺσ πρὸσ τὸν Κοδρᾶτον ἐπαινεθῆναι. περὶ δὲ λόγων ἔφη ἐνσημηνάμενόσ τέ πωσ τῇ φωνῇ καὶ διαλιπὼν ἐξεπίτηδεσ ὡσ μάλιστα ἔμελλεν ἐκεῖνον προσάξειν τῷ μέλλοντι λεχθήσεσθαι· ἔτι δ’ αὐτοῦ μέλλοντοσ ἐρεῖν τὴν ὑπερβολὴν, ὑπολαβὼν ὁ Κοδρᾶτοσ, ἀλλ’ ἦ τὸ τῆσ παροιμίασ, ἔφη, ἐρεῖσ, ἢ τοιαύτην χρὴ γαμεῖν ἢ μὴ γαμεῖν; τοιαῦτ’ ἄττα ἑκατέρωθεν ἐλέγετο.

μετὰ δὲ ταῦτα ἐδόκουν τοὺσ μὲν πορεύεσθαι, αὐτὸσ δὲ συνεξιέναι μετ’ αὐτῶν, καὶ ἐπειδὴ γιγνόμεθα πρὸσ τῇ πυλίδι, οὗ ἡ ἐκτροπὴ πρὸσ τὸ ἱερόν ἐστι, τοὺσ μὲν βαδίζειν εὐθὺ τοῦ ἱεροῦ, αὐτὸσ δὲ ἀπαλλαττόμενοσ δεξιοῦσθαί τε αὐτοὺσ καὶ χάριν ἔχειν, ὅτι πανταχοῦ κοσμοῖεν καὶ μέλοι πάντωσ αὐτοῖσ τῶν ἐμῶν. ὃν μὲν οὖν τρόπον εὐθὺσ εὐδοκίμησε τὰ γράμματα ἀναγιγνωσκόμενά τε εἰσ πάντασ ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ ἡγεμόνοσ καὶ περιμάχητα πᾶσιν ὄντα λαβεῖν, καὶ ἃ πρὸσ ταῦτα ἀντεπέστειλε καὶ οἱᾶ τελευτῶν, ἐπειδὴ τῆσ ἀρχῆσ ἐξῄει, τῇ μὲν ἴσωσ ἀλαζονίαν ἔχειν ἂν δόξειε διηγουμένῳ διὰ τὰσ ὑπερβολὰσ τῶν ἐν αὐτοῖσ ἐνόντων, τῇ δ’ ὥσπερ μικρότησ τισ ἂν εἰή διατρίβειν ἐπὶ τούτοισ, μετὰ τὰσ παρὰ τῶν θεῶν τιμάσ. ἀλλ’ ἅ γ’ εἰσ τὸν παρόντα ἔφερε λόγον, τοιαῦτα μάλιστα ἐγένετο. καὶ ταῦτα μὲν τῶν ἄνω χρόνων ἐστὶν, ἐπεὶ δ’ ἐνταῦθα ἐγεγόνειν τοῦ λόγου καὶ πρὸσ τὰσ ἄλλασ ἔμελλον εὐεργεσίασ τοῦ θεοῦ τρέψεσθαι καὶ γράψειν ἐφεξῆσ τὰσ ἐπὶ τῶν ἄλλων ἡγεμόνων καὶ πραγμάτων γενομένασ, ὄναρ μοι γίγνεται μεταξὺ τῆσ γραφῆσ, εἰσ ταῦτα φέρον πωσ πάλιν. εἶχε δὲ οὑτωσί. ἔδοξα λέγειν ἔν τισιν ἐνδεικνύμενοσ αὐτοῖσ μεταξὺ τῶν λόγων ὧν ἠγωνιζόμην καλέσαι τὸν θεὸν ὡδὶ λέγων, δέσποτα Ἀσκληπιὲ, εἰ μὲν ὑπερέχω τε λόγοισ καὶ πολὺ ὑπερέχω, ἐμοὶ μὲν ὑγίειαν, τοῖσ βασκάνοισ δ’ εἶναι ῥήγνυσθαι. καὶ ταῦτά τε ὡσ ὄναρ τυγχάνειν ἑορακὼσ καὶ γενομένησ ἡμέρασ βιβλίον τι λαβὼν ἀναγιγνώσκειν· εὑρεῖν οὖν ἐνόντα ἅπερ ἐφθεγξάμην. θαυμάσασ δὲ πρὸσ Ζώσιμον εἰπεῖν, θέασαι ἃ λέγειν ἐδόκουν ὄναρ εὑρίσκω γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ. οὕτω δὴ καὶ ταῦτα καινὰ παλαιοῖσ προσετέθη· εἰ δὲ τῆσ γνώμησ τοῦ θεοῦ τετυχήκαμεν αὐτὸσ ἂν εἰδείη καλῶσ. τὰ μὲν περὶ τοὺσ λόγουσ καὶ ὡσ κατέστησεν ἡμᾶσ ἐξ ἀρχῆσ εἰσ αὐτοὺσ καὶ ψῆφον ὁποίαν τινὰ ἤνεγκε περὶ αὐτῶν καὶ ὅσα εἰσ τοῦτο φέροντα ἐχρημάτιζε, καὶ τοὔνομα ὡσ πρὸσ τῷ ἀρχαίῳ τὸν Θεόδωρον προσέθετο, καὶ περὶ τῆσ αὑτοῦ φύσεωσ ὁποῖ’ ἄττα ἔδειξε, καὶ ὅσα τοῦ τύπου τούτου, πάντα μὲν οὐδ’ ἐγγὺσ εἴρηται, ὅσα δὲ ἦν ἔναυλα καὶ ἀφ’ ὧν ἔξεστι περὶ τῶν ἄλλων τεκμαίρεσθαι. ἐπάνειμι δ’ οὗ μικρῷ πρόσθεν ἔφην στήσασ καταλείψειν τὸν λόγον, ὡσ καὶ τὰ ἄλλα σημαίνων καὶ πράττων καὶ προσεστὼσ πανταχῆ φανερὸσ ἦν.

ὁ Σεβῆροσ ὁ τῆσ Ἀσίασ ἡγεμὼν ἦρξεν, οἶμαι, ἐνιαυτῷ πρότερον τοῦ ἡμετέρου ἑταίρου. ἦν δὲ ἀνὴρ ὑψηλὸσ τοὺσ τρόπουσ, καὶ ὅ τι γνοίη καὶ προέλοιτο οὐκ ἂν ὑφεῖτο οὐδενί. διατρίβοντοσ δέ μου περὶ τὸν Αἴσηπον τότε καὶ αὖ περὶ τὸ ἱερὸν τοῦ Διὸσ ἐποίησε τοιόνδε. ἐπέμπετο τοῖσ ἡγεμόσι κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ ἀφ’ ἑκάστησ πόλεωσ ἑκάστου ἔτουσ ὀνόματα δέκα ἀνδρῶν τῶν πρώτων. ταῦτα ἔδει σκεψάμενον τὸν ἡγεμόνα ἕνα ὃν προκρίνειεν ἐξ ἁπάντων καθιστάναι φύλακα τῆσ εἰρήνησ. ἐκ δὴ πολίσματοσ τῆσ Μυσίασ, οὗ τοὔνομα οὐδὲν δέομαι λέγειν, ἀφικνεῖται παρ’ αὐτὸν τὰ προχειρισθέντα ὀνόματα. ὁ δ’ οὐδέν πω τῶν ἐμῶν σαφῶσ εἰδὼσ ἀλλ’ ἢ τοσοῦτον ἀκηκοὼσ, ὅτι κτήματα εἰή μοι περὶ τὸν τόπον τοῦτον καὶ τὴν ἄλλην μοι δοκεῖν τάξιν ὅτι οὐ τῶν ἀφανῶν, παριδὼν καὶ ἀτιμάσασ ἅπαντα τὰ πεμφθέντα ὀνόματα προὔκρινεν ἄρχειν ἐμὲ, οὐκ ἐνθυμηθεὶσ οὔθ’ ὅτι τῆσ Σμύρνησ προσήκει πολλοῖσ πρότερον χρόνοισ, πρὶν ἐκείνοισ γενέσθαι πόλεωσ ἐλπίδασ, οὔθ’ ὅτι πᾶν ἀλλοῖον τὸ ἡμέτερον. καὶ πέμπει δὴ τοῖσ ἄρχουσιν ἐπιστολὴν, οὐκ αὐτοῖσ ἐπιστείλασ, ἀλλ’ ἐμοί. οἱ δ’ ἐλθόντεσ ἀπεδίδοσαν. τὰ δὲ γράμματα ἐκέλευε προστῆναι τῆσ εἰρήνησ. ἦν οὖν ἀπορία πολλή. οὔτε γὰρ ἔκκλητον ἦν ποιῆσαι τὴν δίκην, οὐδενὸσ ὄντοσ ἀντιδίκου ἐν μέσῳ, ἀλλ’ αὐτὸσ ἦν ὅ τε δοὺσ τοὔνομα καὶ ὁ ἐπικυρῶν, οὔθ’ εὑρεῖν ὅτῳ τισ μάχοιτο ἢ πρὸσ ὅντινα καὶ ὅπωσ τὸ πρᾶγμα καταστήσαιτο, ἀλλ’ ἢ τοσοῦτον συνέδοξε κοινῇ βουλευομένοισ ἡμῖν τε καὶ τοῖσ ἄρχουσι, ποιήσασθαι τὴν ἔκκλητον, ὡσ δὴ πρὸσ αὐτοὺσ τοὺσ ἄρχοντασ τοὺσ ἀποδιδόντασ τὰ γράμματα. ἑσπέρα τε ἐπέρχεται καὶ ἠρώτων τὸν θεὸν τί τε εἰή ταῦτα καὶ τί χρὴ ποιεῖν. καί μοι γίγνεται τὸ ἔποσ τὸ ἐκ Δελφῶν ἐμοὶ μελήσει ταῦτα καὶ λευκαῖσ κόραισ. ποῖ οὖν τοῦτο ἐτελεύτησεν;

ἡμέραισ οὐ πολλαῖσ ὕστερον ἐξ Ἰταλίασ ἀφικνοῦνται ἐπιστολαί μοι παρὰ τῶν βασιλέων, τοῦ τε αὐτοκράτοροσ αὐτοῦ καὶ τοῦ παιδὸσ, ἄλλασ τε εὐφημίασ ἔχουσαι καὶ τὴν ἀτέλειαν ἐπισφραγιζόμεναι τὴν ἐπὶ τοῖσ λόγοισ, εἰ τυγχάνοιμι χρώμενοσ αὐτοῖσ. ἥκει δέ μοι καὶ παρὰ Ἡλιοδώρου τοῦ τῆσ Αἰγύπτου ὑπάρχου γενομένου γράμματα ἅμα τοῖσ βασιλικοῖσ, ἐμοί τε αὐτῷ καὶ ἕτερα ὑπὲρ ἐμοῦ τῷ ἡγεμόνι, καὶ μάλ’ ἔντιμα καὶ λαμπρὰ, γραφέντα μὲν πολλῷ πρότερον τῆσ χρείασ ταύτησ, ἀπαντήσαντα δὲ εἰσ τὸν καιρὸν τότε. τὰσ μὲν οὖν κόρασ τὰσ λευκὰσ εἰσ τὰσ ἐπιστολὰσ εὐθὺσ ἔλαβον. θαρρήσασ δὲ τῷ τε χρησμῷ καὶ τῷ παρὰ τῆσ τύχησ συμβάντι κινεῖσθαι μὲν οὐχ οἱο͂́σ τ’ ἦν τοῦ θεοῦ κατέχοντοσ, πέμπω δὲ γράμματα πρὸσ τὸν ἡγεμόνα, τό τε σύμπαν δηλῶν ὁποῖον εἰή τοὐμὸν πρᾶγμα καὶ ὅτι παντάπασιν ἐοίκασιν οἱ πρὸσ αὐτὸν εἰπόντεσ τοὐμὸν ὄνομα οὐδὲν πλέον εἰπεῖν ἢ τοὔνομα· τούσ τε ἀφιέντασ ἐδήλουν οἵτινεσ εἰε͂ν καὶ τὰ γράμματα τὰ νεωστὶ ἥκοντα· ἅμα δὲ καὶ αὐτὰ ἔπεμπον μετὰ τῶν ἐμῶν, τά τε τῆσ συστάσεωσ καὶ τὰ τῆσ ἀφέσεωσ. ἔτι δὲ ὄντοσ μετεώρου τοῦ πράγματοσ ἐντολαὶ παντοῖαι παρὰ τῶν ἀγοραίων ἐφοίτων, ὅσοι φιλικῶσ ἐδόκουν ἔχειν πρόσ με καὶ ἅμα τὰσ ἀνάγκασ ὁρᾶν ὀρθῶσ· τήν τε γὰρ δύναμιν τοῦ ἀνδρὸσ ἔφραζον ὅση καὶ ὅτι τῶν βασιλικῶν εἰή δικαστῶν εἷσ, καὶ μάλιστα δὴ τὸν τόνον τῆσ γνώμησ καὶ τὴν ῥώμην, καὶ ὡσ οὐδ’ ἂν εἴ τι γένοιτο, μεταθεῖτο τῶν δεδογμένων οὐδέν· ἐδέοντό τε μὴ προσκρούειν διὰ κενῆσ. γράφω δὴ καὶ πρὸσ τούτουσ μακρότερα καὶ νεανικώτερα ἐξεπίτηδεσ, εὖ εἰδὼσ εἰσ τὰσ Σεβήρου χεῖρασ ἥξοντα τὰ γράμματα, καὶ γὰρ ἤκουον αὐτοὺσ ἐπιεικῶσ συνήθωσ ἔχειν αὐτῷ. κεφάλαιον δ’ ἦν ὅπερ καὶ πρὸσ αὐτὸν ἐπέστειλα, ὅτι ἀδύνατα ἀξιοῖεν. μετὰ ταῦτα Σεβῆροσ μὲν ἐκ τῶν ἄνωθεν χωρίων εἰσ τὴν Ἔφεσον κατῄει δικῶν ἀγορὰν ἄξων, καὶ τὰ γράμματα ἀναγνοὺσ ἐκέλευεν ἀπαντᾶν ἐκεῖσε. ἐγὼ δ’ ἔπεμπον.

ὡσ δ’ ἧκεν ἡ κυρία καὶ τοὔνομα ἐκλήθη, παρῄεσαν οἱ σύνδικοι. καὶ πρὶν φθέγξασθαι μόνον αὐτοὺσ, ὁ Σεβῆροσ ἄνωθεν, Ἀριστείδην, ἔφη, γιγνώσκω, καὶ τῆσ δόξησ ἄγαμαι, καὶ σύμφημι πρωτεύειν περὶ λόγουσ, καὶ ταῦτά μοι καὶ παρὰ τῶν ἐν Ῥώμῃ φίλων ἐπέσταλται. αἰτοῦμαι δ’ αὐτὸν, ἔφη, συνάρξαι μοι. τὰ δὲ δίκαια τῆσ ἀτελείασ αὐτῷ καὶ βεβαιῶ καὶ μένει. ταῦτ’ εἶπε δημοσίᾳ, ταῦτ’ ἐνέγραψε τοῖσ ὑπομνήμασι. γενομένησ δὲ τῆσ γνώσεωσ τοιαύτησ οἱ πεμφθέντεσ παρ’ ἐμοῦ τῆσ δίκησ ἕνεκα ἅμα μὲν τῶν τε συνδίκων συγχαιρόντων τῇ τιμῇ καὶ τῶν ἄλλων μέγα ποιουμένων ὅτι ἐν παρακλήσεωσ μέρει ταῦτ’ ἔφη ποιεῖν ὁ Σεβῆροσ καὶ ὅτι τὴν ἀτέλειαν ἐκύρου πρὸσ ἅπαντα τὸν λοιπὸν χρόνον καὶ ταῦτα ἀπόντι, καί τι καὶ αὑτοῖσ εἰσ τὸ πρόσω πεπεράνθαι νομίζοντεσ, καὶ οὐ παντάπασιν ἄπρακτοι δοκεῖν ἐπανήκειν, ἅμα δὲ οὐκ ἔχοντεσ ὅπωσ χρὴ ποιήσασθαι τὴν ἔφεσιν, ἀνθρώπου μὴ κρίσεωσ νόμῳ τὴν ἀρχὴν ἀνατιθέντοσ, ἀλλ’ ὡσπερεὶ χάριν αἰτοῦντοσ καὶ φιλίασ ἀρχήν τινα ταύτην καθισταμένου, στέρξαντεσ τοῖσ παροῦσιν, ἐπανελθόντεσ ὡσ ἐμὲ, διηγοῦνται τὸ πᾶν· ἐν δὲ τούτῳ καὶ ἡ προθεσμία παρεληλύθει ἡ τῆσ ἐφέσεωσ. ἔτι οὖν ἀπορώτερον ἢ πρότερον διεκείμεθα, οὐ γὰρ ἔμοιγε ἤρκει τετιμῆσθαι διὰ κενῆσ. πάλιν δὴ προσεκείμην τῷ θεῷ, δεόμενόσ τε καὶ πυνθανόμενοσ τί τισ ἂν χρήσαιτο τῷ πράγματι τούτῳ. καί μοι δίδωσιν ὄναρ θαυμαστὸν οἱο͂ν, οὗ τὰ μὲν καθ’ ἕκαστα οὐκ ἂν οἱο͂́σ τ’ εἰήν εἰπεῖν, τὸ δ’ ὡσπερεὶ κεφάλαιον οὕτωσ εἶχεν. ἐδόκουν τῷ γραμματεῖ τοῦ ἡγεμόνοσ διαλέγεσθαι περὶ τούτων, ἥκειν δ’ αὐτὸν ὡσ ἐμέ. ὡσ δ’ ἀκοῦσαι πάντων, ὑπισχνεῖσθαι λύσειν καὶ μεταθήσειν τὰ γεγραμμένα, προέσθαι δὲ κελεύειν ὅσον δραχμὰσ πεντακοσίασ. γενομένου δὲ τοῦ ὀνείρατοσ τῇ μὲν ἡδίων γίγνομαι, ὅτι ἐπαγγελία τισ ἐφαίνετο ἐνεῖναι καὶ οὐκ ἄντικρυσ ἄρνησισ ἦν, τῇ δ’ ὥσπερ εἰσ ταυτὸν φέρειν ἐδόκει μοι. ποῦ γὰρ ἄν τισ πεντακοσίων δραχμῶν πρίαιτο πρᾶγμα τοσοῦτον, καὶ ταῦτα παρ’ ἀνδρὸσ οὕτω μὲν ἀδωροδοκήτου, ὡσ πρότερον τὰ ῥεῖθρα τῶν ποταμῶν ἄν τινα στῆσαι ἢ ’κεῖνον πρίασθαι, οὕτω δ’ αὖ δεινοῦ περὶ πράγματα καὶ πάντων ἥκιστα ἂν ἐξαπατηθέντοσ; ἐοίκεν ἡ ὑπόσχεσισ ἄρνησισ εἶναι, ἐπεῖναι γὰρ τὸ ἀδύνατον.

ταῦτα ἠπόρουν· κἀν τούτῳ ἐκάλει ὁ θεὸσ πάλιν εἰσ Πέργαμον, καὶ ἐτύγχανε Ῥουφῖνοσ ἐπιδημῶν, ἔμελε δ’ αὐτῷ τοῦ τιμᾶν ἡμᾶσ εἰσ ὅσον οἱο͂́σ τ’ ἦν. συντυχὼν δ’ αὐτῷ διηγοῦμαι τὰ πεπραγμένα καὶ βοηθεῖν ἠξίουν. πάντωσ δὲ καὶ αὐτὸν Σεβῆρον ὡμολογηκέναι κυρίαν εἶναί μοι τὴν ἀτέλειαν· τοῦτο δ’ οὐκ ἐξαρκεῖν γεγράφθαι· καὶ γὰρ ἄλλῳ παντὶ τῶν ἡγεμόνων ὑπάρξειν ἄλλο τι προστάττειν ἐμοὶ μετὰ τοῦ αὐτοῦ τούτου παραγράμματοσ, καὶ οὕτω λυθήσεσθαι τὴν ἀτέλειαν διὰ προσθήκησ τοῦ μένειν. δεῖσθαι δὲ οὐ τῆσ τοῦ ῥήματοσ εὐπρεπείασ, ἀλλὰ τοῦ πράγματοσ, τὸ γὰρ σῶμα οὕτωσ ἔχειν μοι. ἔδοξα δίκαια λέγειν τῷ Ῥουφίνῳ καί μοι δίδωσι πρὸσ αὐτὸν ἐπιστολὴν τῇ αὑτοῦ φωνῇ γράψασ ὡσ δυνατὸν προθυμότατα, ἐν ᾗ τά τε ἄλλα ἐπεξῄει, τὰ μὲν ὡσ συνιστὰσ, τὰ δ’ ὡσ συμβουλεύων, καὶ περὶ μὲν τοῦ μέλλοντοσ ᾐνίττετο ὁποῖόν τι ἔσοιτο, εἰ μή με ἑκὼν ἀφίοι. ἵνα δ’ ἐκπεράνω, γιγνόμεθα ἐν τῇ Σμύρνῃ Διονυσίοισ, καὶ παρῆν ὁ Σεβῆροσ κατὰ τὴν ἑορτήν· ἦν οὖν τισ τῶν καλουμένων πρεσβευτῶν τά τε ἄλλα θαυμαστὸσ ὡσ ἐπιτηδείωσ ἔχων αὐτῷ, καὶ σχεδὸν ὡσπερεὶ γραμματεὺσ αὐτοῦ· πάντων γὰρ ὅσα ἐν γράμμασι κύριοσ αὐτὸσ ἦν. καὶ δὴ καὶ τότε τὴν ἐπιστολὴν τούτῳ δείκνυμεν, ἐντυχόντεσ πρώτῳ· καὶ γὰρ ἦν ἐπὶ τῆσ διοικήσεωσ τῆσ περὶ Σμύρναν. καὶ μὴν ὅσα γε ἀπὸ στόματοσ εἰπεῖν ἔδει, πάντα διῆλθον πρὸσ αὐτὸν, ἵνα εἰδὼσ ἀκριβῶσ φράζοι πρὸσ τὸν ἡγεμόνα. καὶ ὡσ ἑώρων τούσ τε λόγουσ δεχόμενον καὶ πρὸσ τὰ δίκαια καμπτόμενον, ἐνθύμιον ποιοῦμαι τὴν τοῦ ἐνυπνίου φωνὴν, ὡσ ὁ γραμματεὺσ ὑπισχνεῖτό μοι συμπράξειν. καὶ τό τε ὄναρ αὐτὸ διηγοῦμαι πρὸσ αὐτὸν καὶ ἠξίουν ὑπακοῦσαι τῷ θεῷ, φάσκων τοῦτον ἐκεῖνον εἶναι τὸν ὑπισχνούμενον, αὐτὸν δὴ λέγων. ἥσθη τοῖσ λόγοισ, προσῆγεν ἡμᾶσ τῷ ἡγεμόνι, ἀπεδίδου τὰ γράμματα κοινῇ μεθ’ ἡμῶν. καὶ ὃσ ἔτι μὲν ἀναγιγνώσκων δῆλοσ ἦν παντοῖοσ γιγνόμενοσ, ἱστάμενόσ τε πολλαχοῦ τῶν γραμμάτων καὶ στρεφόμενοσ· πλεῖστα δὲ καὶ μέγιστα ἐπιστείλαντοσ αὐτῷ περὶ τῶν λόγων τῶν ἐμῶν Παρδάλου τοῦ ἡμετέρου μὲν ἑταίρου, ἐκείνῳ δ’ οἰκείου καὶ συνήθουσ ἐκ παίδων, ἐπειδὴ καὶ ταύτην ἔλαβε τὴν ἐπιστολὴν καὶ διῆλθεν ἀμφοτέρασ, οὐδεὶσ, ἔφη, ζητεῖ περὶ τῶν λόγων, ἀλλ’ ἕτερόν ἐστι πρῶτον Ἑλλήνων εἶναι καὶ ἄκρον ἐν λόγοισ, οὕτω γὰρ ὠνόμασε, καὶ ἕτερον διατρίβειν ἐπὶ τούτῳ καὶ μαθητὰσ ἔχειν.

καὶ μικρὸν διαλιπὼν, πορεύθητι, ἔφη, πρὸσ τὴν βουλὴν, πεῖσον τοὺσ πολίτασ· καὶ ἅμα προὔτρεπε καὶ παρῄνει προσίεσθαι τοὺσ νέουσ· ὅτε δὴ κἀγὼ τοσοῦτον ἀπεκρινάμην, ὅτι οὐδὲν δεοίμην παρακλήσεωσ, ἀλλ’ ὁ θεὸσ αὐτῶν τούτων ἕνεκα ἀποστείλειεν, ὡσ ἀνάγκη πείθεσθαι. ἀρχὴ μὲν δὴ καὶ κατάστασισ αὕτη τοῦ πράγματοσ γίγνεται καὶ πάροδοσ πρώτη μετὰ τὴν ἐν τῇ Ἐφέσῳ γνῶσιν γενομένην. ἔτι δ’ ὄντοσ μετεώρου συμβαίνει δεύτερον τοιόνδε. πρὶν εἰσελθεῖν εἰσ τὴν βουλὴν ἐμὲ καὶ γενέσθαι λόγον ὁντινοῦν περὶ τούτων, ἦσαν δ’ ἀρχαιρεσίαι κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον πρυτανεῖαι, προὐβάλετό με ἡ βουλὴ δυοῖν καὶ τριῶν ὑπειπόντων. καὶ περιειστήκει τὸ πρᾶγμα εἰσ ἄτοπον. ἀντὶ γὰρ τοῦ πείθειν ἐκείνουσ περὶ ὧν ὁ ἡγεμὼν ἀπέστειλεν, ἠναγκαζόμην αὖθισ ἐφιέναι παρ’ ἐκείνων εἰσ τὸ τοῦ ἡγεμόνοσ δικαστήριον, καὶ δύο γε ἀντὶ μιᾶσ αἱ δίκαι γίγνονται, καὶ δικαστὴσ πάλιν ὁ αὐτὸσ ὅσπερ ἐξ ἀρχῆσ. καὶ ἀπηντῶμεν εἰσ Πέργαμον. μελλούσησ δὲ καλεῖσθαι τῆσ δίκησ, ἵνα συντέμω, ᾔδει μὲν οὐδεὶσ ἡμῶν· οὐ γὰρ προείρητο ἡμέρα· ὄναρ δ’ ἐπιστὰν περὶ τὴν ἑώ τοσοῦτον ἔφραζε, Κάδμου πολῖται, χρὴ λέγειν τὰ καίρια. εὐθὺσ οὖν δῆλον ἦν ὅτι ἀγωνίζεσθαι δεήσοι, καὶ παρεσκευαζόμην οὕτω. καὶ οὐ πολὺ ὕστερον ἧκεν ἀγγέλλων τισ ὅτι καὶ δὴ καλεῖταί μου τὸ ὄνομα. ἐν ὅσῳ δὲ ἐκ τοῦ ἱεροῦ κατῄειν εἰσ τὴν πόλιν, διατριβῆσ ἐγγιγνομένησ καὶ καλουμένου πάλιν αὖ τοῦ ὀνόματοσ ἔφασαν τὸν Σεβῆρον μάλα δεξιῶσ εἰπεῖν ὅτι ἀφιξοίμην τε καὶ οὐδὲν δέοι κατεπείγειν. καὶ μετὰ τοῦτο ὡσ εἶδε προσιόντα, ῥαβδούχουσ τε εὐθὺσ ἐκπέμπει μοι ῥᾳστώνησ ἕνεκα τῆσ προσόδου· τουτὶ γὰρ πρόσθεν ᾐτηκὼσ ἔτυχον αὐτόν·

καὶ ἐπειδὴ παρῆλθον, ἅπασαν αἰδῶ καὶ παρ’ αὐτοῦ καὶ παρὰ τῶν συνέδρων, ὡσαύτωσ δὲ ῥητόρων τῶν προσεστηκότων καὶ τῶν ἄλλων ὁπόσοι παρῆσαν, καὶ σχῆμα ἐπιδείξεωσ μᾶλλον ἦν ἢ δίκησ· ἥ τε γὰρ εὔνοια θαυμαστὴ καὶ τὸ πρὸσ τοὺσ λόγουσ ὡρμηκὸσ ἐπεσήμαινον τότε καὶ χειρὶ καὶ φωνῇ, καὶ πάντ’ ἦν ὥσπερ ἐπὶ σχολῆσ ἀκροωμένων. πέντε δὲ μέτρων ἐκπερανθέντων καὶ παρρησίᾳ μου χρησαμένου πλείονι καὶ παραδηλώσαντοσ ὁποῖόσ τισ ἂν εἰήν παρὰ τῷ βασιλεῖ, τούτουσ ποιούμενοσ τοὺσ λόγουσ, τελευτῶν ὁ Σεβῆροσ ἑνὸσ τῶν ἀπὸ τῆσ πόλεωσ συνδίκων μικρὰ καὶ μετ’ εὐφημίασ ἀπαντήσαντοσ ἡμῖν, ἅμα καὶ τὴν βουλὴν τιμῶν κἀμοὶ ταυτὸν ἔσεσθαι νομίζων, καὶ ταύτην ἀρίστην εἶναι γνῶσιν, πέμπει με αὖθισ εἰσ τὴν βουλὴν μετὰ γραμμάτων ἐντίμων. καὶ συνέβη δή μοι οὐ μόνον τὴν ἀτέλειαν βεβαιώσασθαι, ἀλλὰ καὶ μετὰ τιμῆσ τοσαύτησ καὶ σχήματοσ, ὥστε μηδενὶ τῶν ἄλλων δοκεῖν περὶ ταῦτα κοινωνεῖν. τῆσ δ’ ἑτέρασ ἀρχῆσ, ἐφ’ ἣν αὐτὸσ ἦγέ με, οὐδ’ ἐμνήσθη πρὸσ ἐμὲ, οὐδ’ οὖν ἡμεῖσ πρὸσ ἐκεῖνον· ἀλλ’ ἐπέστειλεν ἐφ’ αὑτοῦ τοῖσ ἄρχουσι, κελεύων ἕτερον ἀντ’ ἐμοῦ καταστῆσαι. εἰσ τοῦτο ἐτελεύτησεν ἡ πρόρρησισ τοῦ θεοῦ. καί μοι λογιζομένῳ τὰ ἀνηλωμένα μισθόν τ’ ἀγοραίοισ καὶ οἰκέταισ ἐφόδια, εἴ τινάσ ποι τούτων ἕνεκα ἀπέστειλα, αἱ πεντακόσιαι μάλιστά πωσ συνέβαινον δραχμαί. οἱο͂ν δ’ αὖ καὶ τὸ πρόσθεν τούτων ἐνιαυτῷ σχεδὸν γενόμενον ἐπὶ Πολλίωνοσ ἄρχοντοσ τῆσ Ἀσίασ. ἄρτι μὲν εἰσ τὸ βουλευτήριον παρεληλύθειν ἐκ τῆσ πολλῆσ ἡσυχίασ, ὥσπερ ἔφην, τοῦ θεοῦ προαγαγόντοσ κατὰ τοὺσ λόγουσ· ἅπαντεσ δ’ ἦσαν ἐπ’ ἐλπίδων ὡσ καὶ δὴ συνεσοίμην τοῖσ νέοισ· ἀπωλώλεσαν δὲ οἱ δείλαιοι σοφισταὶ τῷ δέει, οὐχ ἅπαντεσ, ἀλλ’ οἷσ ἀνιᾶσθαι ἐπιμελὲσ ἦν, ᾑρέθην ἐκλογεύσ. ἧκε τὸ πρᾶγμα ἐπὶ τὸν πρεσβευτὴν, κυροῖ τὴν χειροτονίαν ἐν Φιλαδελφίᾳ δικαστηρίοισ ἀπόντοσ ἐμοῦ. μετὰ ταῦτα ἀνεγιγνώσκετο ἐν τῇ βουλῇ ἡ γνῶσισ ἡ τοῦ πρεσβευτοῦ. καὶ παρ’ ἡμῶν ἔφεσισ μὲν εἰσ Ῥώμην ἐδίδοτο, ἐπιστολαὶ δ’ ἐπέμποντο παρά τε αὐτὸν Πολλίωνα καὶ τὸν πρεσβευτὴν οἱᾶ εἰκὸσ λέγουσαι. ὁ δὲ θεὸσ τάδ’ ἐσήμαινεν·

ἐδόκουν τὸν Ἄλκιμον τὸν διοικητὴν, ὃν ἔπεμψα τούτων ἕνεκα, ἐπανήκειν, κομίζοντά μοι λόγον Δημοσθένουσ τὸν ὑπὲρ τοῦ στεφάνου, ἔχοντα οὐχ ὡσ νῦν, ἀλλ’ ἑτέρωσ γε καὶ καθ’ ἑτέραν σύνθεσιν. καὶ πάλιν ἦσαν ὑποσχέσεισ, ὡσ Γλαβρίωνοσ τοῦ πάνυ συγκαταστήσαντοσ τὸ πᾶν. ὁ δ’ ἔτυχεν, οἶμαι, τότε ἐπιδημῶν. ἐγένοντο δέ μοι καὶ παρὰ τοῦ Σαράπιδοσ καὶ τῆσ Ἴσιδοσ χρησμοὶ, ὡσ πεπραξομένου τε τοῦ πράγματοσ καὶ ἐχθροῖσ εἰσ φιλίαν ἥξεισ ἔφασαν. καὶ τὰ μὲν χρησθέντα καὶ φανθέντα ὡσ ἐν κεφαλαίοισ τοιαῦτα ἦν· εἰσ δὲ τὴν Φιλαδελφίαν ἀφίκοντο οἱ πεμφθέντεσ, καὶ ἦν μὲν ἀφέσιμοσ, ὡσ ἔφασαν, ἡμέρα, ᾗ τὰ γράμματα ἀπεδίδοσαν. ἀναγνοὺσ δὲ ὁ Πολλίων, καί τινοσ καιροῦ γενομένου περὶ ἡμῶν ὑπὸ τῶν ἐν τῇ προσρήσει παρόντων, γνοὺσ τοῦ πρεσβευτοῦ τὴν ἀφέλειαν κελεύει πορευθέντα εὐθὺσ καθίζεσθαι καὶ ἐπανορθώσασθαι τὴν γνῶσιν. ποιεῖ ταῦτα ὁ πρεσβευτὴσ καὶ καθίζει ἑνὸσ ἕνεκα τούτου καὶ δίδωσι γράμματα ἕτερα πρὸσ τὴν βουλήν. κομισθέντων δ’ αὐτῶν ὁ ἄρχων, ὅσπερ προθυμότατα ἀνθειστήκει μοι καὶ τἀναντία τούτων ἀνεγνώκει πρότερον, θορυβούμενοσ ἤδη καὶ ἐν παντὶ ὢν ἔπεμψεν ὡσ τοὺσ ἡγεμόνασ πυνθανόμενοσ περὶ αὐτῶν. οἱ δ’ οὐδὲν ἀπεκρίναντο. ὁ δ’ ἐλθὼν ὡσ ἐμὲ ἐδεῖτο συγγνώμην ἔχειν, καὶ παρῄειν εἰσ τὴν βουλὴν, καὶ τῆσ τε διακονίασ ἀφείθην καὶ τῆσ ἀτελείασ ἔτυχον· πρῶτον τότε καὶ μετὰ τοῦτο φίλτατοσ μὲν ὁ ἄρχων, φίλτατοσ δὲ ὁ πρεσβευτὴσ αὐτόσ. φέρε δὴ καθάπερ κλίμακοσ ἀεὶ τῷ ἀνωτέρω προϊόντεσ ἑτέρου τῶν ὑπὲρ ταῦτα μνημονεύσωμεν. ὁ σοφιστὴσ, οὗ μικρῷ πρόσθεν ἐμνήσθην, ἦρχεν. ἱσταμένου δὲ τοῦ ἔτουσ καὶ γιγνομένησ ἐκκλησίασ τῆσ πρώτησ ἧκον ἐκ δήμου καλοῦντέσ με, οἱᾶ δὴ διὰ χρόνου τε ἀφιγμένον, καὶ ἅμα ἀπαγγέλλοντεσ ὅτι μέλλοιεν θύσειν ὑπὲρ ἐμοῦ δημοσίᾳ, ὅπερ οὖν καὶ πρότερον πολλάκισ πεποιηκότεσ ἦσαν. ὡσ δὲ παρῆλθον εἰσ τὴν ἐκκλησίαν καὶ ὁ δῆμοσ τὰ εἰωθότα ἐπεθορύβησεν, ἔργου εἴχοντο οἱ παρεσκευασμένοι κροτοῦντέσ τε καὶ τὴν ἱερωσύνην τὴν κοινὴν τῆσ Ἀσίασ ἀνατιθέντεσ μοι καὶ τὸν δῆμον ἐσπάσαντο οὐ χαλεπῶσ. καὶ ἅμα αἱ ἀρχαὶ περιίσταντό με ἄλλοσ ἄλλοθεν ἐπαινῶν καὶ βοῶν καὶ πρὸσ τὸν δῆμον τῇ παρακλήσει φιλοτιμούμενοι. ἐγεγόνει δέ μοι σημεῖα ἐξ ὀνειράτων λαμπρὰ καὶ ἐπιφανῆ, οἷσ ἐθάρρουν καὶ πάνυ.

λόγον δ’ αἰτήσασ οὕτωσ ἔπεισα ὥστε ὁ δῆμοσ ταύτησ μὲν ἀπέστη τῆσ ἀξιώσεωσ, ἐψηφίζετο δέ μοι τὴν ἱερωσύνην τοῦ Ἀσκληπιοῦ μάλα φαιδρῶσ ἅπασ, ἔτι δ’ ἦν ἐν κατασκευῇ τότε ὁ νεὼσ ὁ πρὸσ τῷ ἔξω λιμένι. καὶ οἶδα εὐδοκιμήσασ οἷσ ἀπεκρινάμην· ἔφην γὰρ ὡσ οὐδὲν οὔτε μεῖζον οὔτε ἔλαττον οἱο͂́ν τ’ εἰή πράττειν μοι ἄνευ τοῦ θεοῦ, οὔτ’ οὖν αὐτὸ τὸ ἱερᾶσθαι νομίζειν ἐξεῖναι πρότερον, πρὶν ἂν αὐτοῦ πύθωμαι τοῦ θεοῦ. οἱ δ’ ἐθαύμασάν τε καὶ συνεχώρουν. γενομένων δὲ τούτων εὐδοξία καὶ ζῆλοσ ἦν ἐπὶ ταῖσ δημηγορίαισ, καὶ οὐδὲν δεῖν ᾤμην ἔτι πραγμάτων. ὁ δὲ θεὸσ οὔ τί που εἰά πέρασ τοῦτο ἔχειν, ὁ δ’ ἐγχειρίδιον ἔχει ὑπὸ μάλησ. καὶ συμβαίνει μετὰ τοῦτο συνέδρουσ μὲν ἐξιέναι Σμυρναίων εἰσ Φρυγίαν ἄνω καὶ μέλλειν φέρειν τοὐμὸν ὄνομα ἐν τῷ συνεδρίῳ τῷ κοινῷ, προαισθέσθαι δέ με καὶ πέμψαι τὸν τροφέα τὸν Ζώσιμον· καὶ γίγνομαι τρίτοσ ἢ τέταρτοσ τῇ χειροτονίᾳ. μετὰ ταῦτα ἔφεσισ, κλῆσισ ἡγεμόνοσ, κλῆσισ τοῦ σωτῆροσ εἰσ Πέργαμον· διέτριβον δ’ ἐν τῷ χωρίῳ τῷ εἰωθότι τοῦτον ἤδη τὸν χρόνον αὐτοῦ γε πέμψαντοσ. δευτέρᾳ δ’ ἡμέρᾳ ᾗ ὡρμήθην ἀπαντᾷ μοι ὁ κομίζων τὴν ἐπιστολὴν τοῦ ἡγεμόνοσ. καὶ ἐπειδὴ ἀνέγνων τὰ γράμματα, ἀλλὰ προκέκλημαί τε, ἔφην, ὑπὸ τοῦ θεοῦ καὶ θέοντα ἐπεγείρεισ. τί δεῖ διατρίβειν; ἀφείθην γὰρ πάντων πραγμάτων ἐν περιόδῳ τῶν ναῶν τῶν ἐν Ἀσκληπιοῦ. οὕτω πρὸσ ἡμᾶσ ἔσχεν ὁ ἡγεμών· οἶμαι δ’ οὐκ ἐκεῖνοσ μᾶλλόν τι ἢ ὁ τῷ ὄντι καὶ καθάπαξ ἡγεμών. ὅμοιον δὲ τούτῳ καὶ τὸ πρῶτον ἁπάντων τούτων γενόμενον. χωρίον ἐστὶ Λανεῖον οὐ πόρρω τοῦ ἱεροῦ τοῦ Διὸσ, οὗ κἀν τοῖσ ἄνω λόγοισ ἐμεμνήμην τοῦ ἱεροῦ. τοῦτο τὸ χωρίον πριαμένων ἐμοὶ τῶν ἐμῶν ἐπὶ τῆσ διατριβῆσ τῆσ ἐν Αἰγύπτῳ ἐσφετερίζοντο Μυσῶν τινεσ, πολλὰ καὶ παντοῖα τὸ μὲν πρῶτον λέγοντεσ, ἔπειτα καὶ πράττοντεσ ἤδη. ὡσ γὰρ ἀπέγνωσαν αὑτοὺσ, ἵνα μὴ κατ’ ἐμαυτοῦ λέγω τὸ βλάσφημον, ἀθροίσαντεσ ὡσ ἠδύναντο πλείστουσ οἰκέτασ ἅμα καὶ μισθωτοὺσ, ἐπῆλθον μεθ’ ὅπλων ἁπάντων·

ἔπειθ’ οἱ μὲν αὐτῶν ἄπωθεν ἠκόντιζον καὶ ἐσφενδόνων λίθοισ καὶ βώλοισ, οἱ δ’ εἰσ χεῖρασ ᾔεσαν, οἱ δ’ ἐνεβάτευον εἰσ τὴν οἰκίαν καὶ τοῖσ ἔνδον ἐχρῶντο ὡσ οὖσιν ἑαυτῶν· πάντα δ’ ἦν ταραχῆσ μεστὰ καὶ τραυμάτων. ἀγγελθέντων δὲ τούτων εἰσ Πέργαμον εἶχον μὲν οὕτωσ τὸ σῶμα ὥστε ἀναπνεῖν μόλισ· ἀγορὰ δ’ ἦν δικῶν· ὅ τι δὲ χρήσομαι ἠπόρουν. ὁ δὲ θεὸσ τήν τε πρόσοδον ἐξεῦρε τὴν πρὸσ τὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν καιρὸν παρεσκεύασε. καὶ τὸ μὲν ἀκροτελεύτιον τῶν ὀνειράτων Ἀδριανὸσ ἦν ὁ αὐτοκράτωρ ἐν τῇ αὐλῇ τοῦ ἱεροῦ, περιέπων τέ με ἄρτι γνώριμον αὐτῷ γεγονότα καὶ ὑποτιθεὶσ ἐλπίδασ μεγάλασ. τὸ δὲ συμβὰν εὐθὺσ ἐπὶ τῇ ὄψει ταύτῃ τόδε. ἧκον εἰσ τὸ ἱερὸν οὕτωσ ὅπωσ οἱο͂́σ τ’ ἦν· καί μου διατρίβοντοσ ἔτι αὐτόθι ὁ ἡγεμὼν Ιοὐλιανὸσ ἐπέρχεται καὶ σὺν αὐτῷ Ῥουφῖνοσ. γνοὺσ δὲ ἐγὼ τὸν καιρὸν τῷ τε Ῥουφίνῳ φράζω τὸ πρᾶγμα καὶ τῷ Ιοὐλιανῷ ἀναστρέφοντι προσέρχομαι, κατ’ αὐτόν πωσ ὃν εἶδον ὄναρ τὸν τόπον καὶ ὅσα τε αὐτῷ μοι καιρὸσ ἦν εἶπον, καὶ ὁ Ῥουφῖνοσ προθυμίασ οὐδὲν ἀπέλειπεν. ὁ δ’ οὕτωσ ἔνθεοσ γίγνεται ὥστ’ εὐθὺσ μὲν περιέβαλλεν, ὡσ ἄν τισ πάλαι φίλτατοσ, λαβόμενοσ δέ μου τῆσ χειρὸσ θαρρεῖν τε ἐκέλευε καὶ περὶ τὸν θεὸν ἔχειν, ταῦτα δὲ αὑτῷ μελήσειν· καὶ τέλοσ εἶπεν, οὐ μὴ ἡμῶν καταφρονήσωσι. γίγνεται δὲ ἐπὶ τοῦ δικαστηρίου καὶ καλέσασ τὴν δίκην καὶ λόγων οὐ πολλῶν ῥηθέντων ἠγανάκτησέ τε τοῖσ γενομένοισ καί τινα καὶ τῶν μετασχόντων τῆσ ἐπιδρομῆσ εἰσ τὴν εἱρκτὴν ἐνέβαλε, καὶ τὸ χωρίον ἡμῖν ψηφίζεται, καὶ εἰσῄειμεν εἰσ αὐτὸ ὑπὸ γραμμάτων· ὁπλῖται δὲ καὶ σφενδονῆται καὶ πάντα ἐκεῖνα ὑπεχώρει τῷ θεῷ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι δ#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι δ#)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION