헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́24́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι β#)

φέρε δὴ καὶ τῶν ἀνωτέρω μνημονεύσωμεν, ἐάν τι δυνώμεθα· ὧν τὸ μὲν ἐξ ἀρχῆσ οὐδὲν ἡμῖν ἐπῄει γράφειν, ἀπιστίᾳ τοῦ μὴ περιέσεσθαι· ἔπειτα καὶ τὸ σῶμα οὕτωσ ἔχον οὐκ εἰά σχολάζειν τούτοισ. χρόνου δὲ αὖ προελθόντοσ ἕν τι τῶν ἀδυνάτων εἶναι ἐδόκει καὶ μνημονεῦσαι ἕκαστα καὶ δι’ ἀκριβείασ εἰπεῖν· κρεῖττον οὖν εἶναι σιωπᾶν ὅλωσ ἢ λυμήνασθαι τοσούτοισ ἔργοισ. καὶ πολλαί μοι παραιτήσεισ ἐγίγνοντο ὑπὲρ τούτων καὶ πρὸσ τὸν θεὸν καὶ πρὸσ τοὺσ ἐπιτηδείουσ τοὺσ ἀεὶ δεομένουσ εἰπεῖν καὶ ποιῆσαι περὶ αὐτῶν. νυνὶ δὲ τοσούτοισ ἔτεσι καὶ χρόνοισ ὕστερον ὄψεισ ὀνειράτων ἀναγκάζουσιν ἡμᾶσ ἄγειν αὐτά πωσ εἰσ μέσον. καίτοι τοσοῦτόν γε ἔχω λέγειν, ὅτι εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ προεῖπεν ὁ θεὸσ ἀπογράφειν τὰ ὀνείρατα· καὶ τοῦτ’ ἦν τῶν ἐπιταγμάτων πρῶτον. ἐγὼ δὲ τῶν μὲν ὀνειράτων τὴν ἀπογραφὴν ἐποιούμην, ὁπότε μὴ δυναίμην αὐτοχειρίᾳ, ὑπαγορεύων· οὐ μέντοι προσετίθην οὔτ’ ἐν οἷσ ὄντι προσεγίγνετο ἕκαστα οὔθ’ ὁποῖ’ ἄττ’ ἀπέβαινεν ἐξ αὐτῶν, ἀλλ’ ἤρκει μοι ὥσπερ ἀφοσιοῦσθαι πρὸσ τὸν θεὸν, ἅμα μὲν διὰ τὴν ἀδυναμίαν, ὥσπερ ἔφην, τοῦ σώματοσ, ἅμα δὲ οὐκ ἄν ποτε ἤλπισα εἰσ τοσοῦτον προβήσεσθαι προνοίασ τὸν θεόν· ἡ δ’ Ἀδράστεια κεκλήσθω μοι σὺν αὐτῷ. ἔτι δὲ καὶ τῷ μὴ πάντα ἐξ ἀρχῆσ ἀρξάμενοσ γράφειν, ὥσπερ δακνόμενοσ καὶ τὰ λοιπὰ προϊέμην, τὰ μὲν ὡσ ἂν ἑκών τισ, τὰ δὲ ὡσ ἄκων· ἑτέρασ δὲ ὁδοὺσ χαρίτων εὑρ́ισκον πρὸσ τὸν θεόν· ἐπεὶ μυριάδασ γε ἐπῶν οὐκ ἔλαττον ἢ τριάκοντα ἡγοῦμαι τῆσ ἀπογραφῆσ εἶναι, ἀλλ’ οὔτ’ ἐπελθεῖν δή που ῥᾴδιον αὐτὰσ οὔτ’ ἐφαρμόττειν ἑκάστοισ ὅπωσ εἶχε τὰ τῶν χρόνων· πρόσ τε τούτοισ ἔστιν ἃ καὶ διεφορήθη ἐν τῇ παντοδαπῇ φθορᾷ καὶ ἀκρασίᾳ τῶν κατ’ οἶκον περὶ τοὺσ χρόνουσ τούτουσ. ὑπόλοιπον οὖν ἐστι κεφάλαια λέγειν, ἄλλα ἄλλοθεν ἀναμιμνησκόμενον, ὅπωσ ἂν ὁ θεὸσ ἄγῃ τε καὶ κινῇ· καλοῦμεν δ’ αὐτὸν καὶ πρὸσ αὐτὰ ταῦτα, ὥσπερ πρὸσ ἅπαντα.

πάντωσ δ’ ἐστὶ πρὸσ ἅπαντα κλητὸσ, εἰ δή τισ θεῶν. ἐπειδὴ γὰρ ἐκομίσθην ἀπὸ τῆσ Ἰταλίασ, πολλὰ καὶ παντοῖα συνειλοχὼσ τῷ σώματι ἀπὸ τῶν συνεχῶν καμάτων τε καὶ χειμώνων, οἷσ ἐχρησάμην ἀπιὼν διὰ Θρᾴκησ καὶ Μακεδονίασ, ἔτι κάμνων ἐξελθὼν οἴκοθεν, ἦν τοῖσ ἰατροῖσ ἀπορία πολλὴ μὴ ὅτι ὠφελεῖν οὐκ ἔχουσιν, ἀλλ’ οὐδὲ γνωρίσαι ὅ τι εἰή τὸ σύμπαν. χαλεπώτατον δ’ ἁπάντων καὶ ἀπορώτατον ὅτι τοῦ πνεύματοσ ἀπεκεκλείμην, καὶ μετὰ πολλῆσ τῆσ πραγματείασ καὶ ἀπιστίασ μόλισ ἄν ποτε ἀνέπνευσα βιαίωσ καὶ ἀγαπητῶσ, πνιγμοί τε παρηκολούθουν συνεχεῖσ ἐν τῷ τραχήλῳ καὶ τὰ νεῦρα ἐπεφρίκει καὶ σκέπησ ἔδει πλείονοσ ἢ φέρειν δυναίμην· χωρὶσ δ’ ἕτερα ἀμύθητα ἠνώχλει. ἐδόκει δὴ χρῆναι τοῖσ ὕδασι χρήσασθαι τοῖσ θερμοῖσ, εἴ τι δυναίμην γενέσθαι ῥᾴων, ἢ τὸν ἀέρα μᾶλλόν πωσ ἀνασχέσθαι· καὶ γὰρ ἦν ἤδη χειμῶνοσ ὡρ́α, ἀπέχει δὲ τῆσ πόλεωσ οὐ πολύ. ἐνταῦθα πρῶτον ὁ σωτὴρ χρηματίζειν ἤρξατο. ἀνυπόδητόν τε γὰρ προελθεῖν ἐπέταξε καὶ ἐβόων δὴ ἐν τῷ ὀνείρατι ὡσ ἂν ὕπαρ τε καὶ ἐπ’ ὀνείρατι τετελεσμένῳ, μέγασ ὁ Ἀσκληπιὸσ, τετέλεσται τὸ πρόσταγμα. ταῦθ’ ἅμα προϊὼν ἐδόκουν βοᾶν. μετὰ ταῦτα κλῆσισ καὶ ἄφιξισ ἀπὸ Σμύρνησ εἰσ Πέργαμον μετὰ τῆσ ἀγαθῆσ τύχησ. τὰ δ’ ἐντεῦθεν ἔστι μὲν οὐ κατ’ ἄνθρωπον διηγήσασθαι, ἐγχειρητέον δὲ, ὥσπερ ὑπεθέμην, ἐξ ἐπιδρομῆσ ἔνια αὐτῶν διελθεῖν. εἰ δέ τισ τὰ ἀκριβέστατα γνῶναι βουλήσεται τῶν γεγενημένων ἡμῖν παρὰ τοῦ θεοῦ, ὡρ́α τὰσ διφθέρασ αὐτῷ ζητεῖν καὶ τὰ ὀνείρατα αὐτά. καὶ γὰρ ἰάματα παντὸσ εἴδουσ καὶ διαλόγουσ τινὰσ εὑρήσει καὶ λόγουσ ἐν μήκει καὶ φάσματα παντοῖα καὶ προρρήσεισ ἁπάσασ καὶ χρησμῳδίασ περὶ παντοδαπῶν πραγμάτων, τὰσ μὲν καταλογάδην, τὰσ δὲ ἐν μέτροισ γεγονυίασ, καὶ χαρίτων πάντ’ ἄξια τῷ θεῷ μειζόνων ἤ τισ ἂν εἰκάσαι. νῦν δὲ ἐνθένδε ποθὲν ἀρξώμεθα, ὡσ ἐπειδὴ ἐγενόμεθα ἐν τῷ ἱερῷ, τῇ πρώτῃ τῶν νυκτῶν φανεὶσ ὁ θεὸσ τῷ τροφεῖ μου ἐν τῷ Σαλβίου τοῦ νῦν ὑπάτου σχήματι ‐ ὅστισ δὲ ὁ Σάλβιοσ οὔπω τότε γε ᾔδειμεν· ὁ δ’ ἐτύγχανε προσεδρεύων τῷ θεῷ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον ‐ ἔφη δ’ οὖν ὁ τροφεὺσ ὡσ ἐν τούτῳ δὴ τῷ σχήματι διαλεχθείη πρὸσ αὐτὸν περὶ τῶν λόγων τῶν ἐμῶν ἄλλα τε δὴ, οἶμαι, καὶ ὅτι ἐπισημήναιτο ὡδὶ λέγων, ἱεροὶ λόγοι.

ταῦτα μὲν εἰσ τοσοῦτον. μετὰ δὲ ταῦτα ἐδίδου τὰ ἰάματα αὐτῷ μοι, ὧν πρῶτον ἦν, ὡσ ἔγωγε μέμνημαι, ὁ τοῦ βαλσάμου ὀπὸσ, εἶναι δ’ αὐτὸν δωρεὰν τοῦ Τελεσφόρου τοῦ Περγαμηνοῦ· ἔδει δ’ αὐτῷ χρῆσθαι λούμενον ἐξιόντα ἐκ τοῦ θερμοῦ ὕδατοσ εἰσ τὸ ψυχρόν· ἔπειτα ῥύμματα ἄττα διὰ σταφίδων τε καὶ ἑτέρων μικτὰ, ἔπειτα μυρία ἐπὶ μυρίοισ, ἃ πάντα παρεὶσ ἀναγκαίωσ τῶν παραδόξων μνησθῆναι βούλομαι. πόθεν οὖν τισ ἄρξηται, πολλῶν τε καὶ παντοίων ὄντων, καὶ ἅμα οὐκ ἐν μνήμῃ πάντων, πλήν γε δὴ τῆσ χάριτοσ τῆσ ὑπὲρ αὐτῶν; ἔπεμψέ με εἰσ Χίον φήσασ πέμπειν καθάρσεωσ ἕνεκα. ἀπῄειμεν οὖν τὴν ἐπὶ Σμύρνησ, καὶ μάλα ἐν ἀηδίᾳ ποιούμενοι καὶ νομίζοντεσ ἄνευ προστάτου γίγνεσθαι καὶ ὡσ ἀληθῶσ ἐφ’ ἡμῶν αὐτῶν πλεῖν, ἐπειδὴ τοῦ ἱεροῦ ἐγιγνόμεθα ἔξω. ὃν μὲν οὖν τρόπον ἅπαντεσ ἐξεπλάγησαν ἐν τῇ Σμύρνῃ, ὡσ εἶδον φανέντα παρ’ ἐλπίδασ αὐτοῖσ, τί τισ ἂν λέγοι; ὡσ δ’ ἐγενόμεθα ἐν Κλαζομεναῖσ, ἐδόκει χρῆναι περαιώσασθαι εὐθὺ Φωκαίασ. καὶ ἐπειδὴ ἦμεν περὶ τὰσ νήσουσ, Δρυμοῦσαν καὶ Πήλην, αὔρα τισ εὔρου ὑπήρχετο καὶ περαιτέρω προϊόντων εὖροσ ἤδη λαμπρὸσ, καὶ τέλοσ ἐξερράγη πνεῦμα ἐξαίσιον. καὶ τὸ πλοῖον ἐκ πρῴρασ ἀρθὲν ἐπὶ πρύμναν ὤκλασε καὶ μικροῦ κατέδυ· ἔπειτα ἐπεκλύζετο ἔνθεν καὶ ἔνθεν· ἔπειτα ἀπεστράφη ἔξω πρὸσ τὸ πέλαγοσ. ἱδρὼσ δὲ καὶ θόρυβοσ ναυτῶν καὶ βοαὶ πᾶσαι τῶν ἐμπλεόντων, συνέπλεον γὰρ δὴ καὶ τῶν ἐπιτηδείων τινέσ· ἐμοὶ δὲ τοσοῦτον ἤρκεσεν εἰπεῖν, ὦ Ἀσκληπιέ. πολλὰ δὲ καὶ παντοῖα κινδυνεύσαντεσ καὶ τέλοσ περὶ αὐτὴν τὴν καταγωγὴν μυριάκισ ἀνατραπέντεσ καὶ ἀπωσθέντεσ καὶ πολλὴν ἀγωνίαν τοῖσ ὁρῶσι παρασχόντεσ διεσώθημεν ἀγαπητῶσ καὶ μόλισ. ἐπεὶ δὲ νὺξ ἧκε, τήν τε κάθαρσιν ὁ θεὸσ κελεύει ποιεῖσθαι, σημήνασ ἀφ’ ὧν. καὶ ἐγένετο μέντοι οὐδὲν ἐλάττων ἢ ὑπὸ ἐλλεβόρου, ὡσ ἔφασκον οἱ τούτου ἔμπειροι, ἅτε καὶ ὑπὸ τοῦ κλυδωνίου πάντων κεκινημένων. καὶ φράζει δὴ τὸ πᾶν, ὡσ εἱμαρμένον τε εἰή ναυαγῆσαί μοι καὶ τούτου ἄρα ἕνεκα καὶ ταῦτα συμβαίη·

καὶ νῦν ἔτι δέοι ὑπὲρ ἀσφαλείασ καὶ τοῦ παντάπασιν ἐκπλῆσαι τὸ χρεὼν, ἐμβάντα εἰσ λέμβον ἐν τῷ λιμένι οὕτω ποιῆσαι, ὡσ τὸν μὲν λέμβον ἀνατραπῆναι καὶ καταδῦναι, αὐτὸν δὲ ἐξάραντόσ τινοσ ἐξενεχθῆναι πρὸσ τὴν γῆν· ἐν γὰρ τούτῳ τελεῖσθαι τὰ ἀναγκαῖα. ἐποιοῦμεν ταῦτα ἄσμενοι δηλονότι. καὶ πᾶσι δὴ θαυμαστὸν ἐδόκει τὸ σόφισμα τῆσ ναυαγίασ ἐπ’ ἀληθινῷ τῷ κινδύνῳ γενόμενον. οὗ δὴ καὶ ἔγνωμεν ὅτι κἀκ τοῦ πελάγουσ ἄρα αὐτὸσ ὁ σεσωκὼσ ἦν. ἐπιθήκη δὲ τῆσ εὐεργεσίασ ἡ κάθαρσισ. μετὰ δὲ ταῦτα κατεῖχεν ἐν τῇ Φωκαίᾳ, θαυμαστὰ οἱᾶ σημαίνων, οὐ μόνον εἰσ τὸ σῶμα ἔχοντα, ἀλλὰ καὶ ἄλλα πολλὰ ἐπὶ πολλοῖσ. καὶ δὴ καὶ τῶν ἀνέμων ἐπιεικῶσ τοὺσ μέλλοντασ ἔσεσθαι προηκούομεν, ὥστε ὁπότε ἀκούοι τὰ ὀνείρατα ὁ ξένοσ ἡμῶν ὁ Ῥοῦφοσ ‐ ἦν δὲ καὶ τἄλλα πρῶτοσ Φωκαέων, καί πωσ οὐδ’ αὐτὸσ ἀνήκοοσ Ἀσκληπιοῦ ‐ πολλὴν εἶναι τὴν ἔκπληξιν αὐτῷ ταῦτα ἀκούοντι παρ’ ἡμῶν ἔνδον, ἃ ἔξω καταλελοιπὼσ εἰσῄει. καὶ δὴ γάλακτόσ ποτε ἐδέησε τοῦ θεοῦ κελεύσαντοσ· ἦν δὲ οὔπω· σχεδὸν γὰρ ἦν τετρὰσ ἐπὶ δέκα τοῦ δευτέρου μηνὸσ, ὡσ νομίζομεν οἱ ταύτῃ, ἐδόκει δὲ χρῆναι ζητεῖν. καὶ πορευθεὶσ ὁ Ῥοῦφοσ εἰσ ἐσχατιάν τινα τῶν αὑτοῦ εὑρίσκει τετοκυῖαν ὀί̈ν αὐτονυχὶ, καὶ κομίσασ δίδωσι τὸ γάλα. τέλοσ δὲ ἀφίησιν ἡμᾶσ ὁ θεὸσ τοῦ πλοῦ τοῦ εἰσ τὴν Χίον, ἄλλα τε δὴ καὶ δείξασ καὶ προειπὼν, καὶ ἐφ’ ἅπασιν ἔδοξα ὡσ κατεσχισμένον τε εἰή τὸ πλοῖον καὶ οὐδὲν ἔτι. ἔστι δὲ χωρίον Γενναὶ̈σ, ἀπέχον τῆσ Φωκαίασ οὐ πολὺ, ἐνταῦθα ἡμέρασ τινὰσ διαγαγὼν ἡμᾶσ ἐν τοῖσ ὕδασιν ἐπανῆγεν εἰσ τὴν Σμύρναν. ὡσ τοίνυν ἐγενόμεθα ἐν τῇ Σμύρνῃ, φαίνεταί μοι ἐν τοιῷδέ τινι σχήματι. ἦν ἅμα μὲν Ἀσκληπιὸσ, ἅμα δὲ Ἀπόλλων, ὅ τε δὴ Κλάριοσ καὶ ὁ καλλίτεκνοσ καλούμενοσ ἐν Περγάμῳ, οὗ ὁ πρῶτοσ τῶν ναῶν τῶν τριῶν ἐστιν. ἐν τούτῳ τῷ σχήματι στὰσ ἔμπροσθεν τῆσ εὐνῆσ προβαλὼν τοὺσ δακτύλουσ καὶ χρόνουσ τινὰσ συλλογισάμενοσ, ἔχεισ, ἔφη, δέκα ἔτη παρ’ ἐμοῦ καὶ τρία παρὰ τοῦ Σαράπιδοσ ‐ καὶ ἅμα τὰ τρία καὶ δέκα ὡσ ἑπτακαίδεκα ἐφάνη τῇ θέσει τῶν δακτύλων ‐ ταῦτα δὲ εἶναι οὐκ ὄναρ, ἀλλ’ ὕπαρ, εἴσεσθαι δὲ καὶ αὐτόν.

καὶ ἅμα κελεύει καταβάντα εἰσ τὸν ποταμὸν τὸν πρὸ τῆσ πόλεωσ ῥέοντα λούσασθαι, ἡγήσεσθαι δὲ τῆσ ὁδοῦ παῖδα ἄνηβον, καὶ δείκνυσι τὸν παῖδα. καὶ τὰ μὲν κεφάλαια τῆσ ἐπιφανείασ ταῦτά ἐστιν, ὡσ ἀντὶ τοῦ παντόσ γ’ ἂν ἐποιησάμην καὶ καθ’ ἕκαστα δύνασθαι δι’ ἀκριβείασ διεξελθεῖν. ἦν δὲ καὶ δὴ μέσοσ χειμὼν καὶ βορέασ μέγασ καὶ κρυμὸσ, καὶ αἱ ψηφῖδεσ οὕτωσ ὑπὸ τοῦ πάγου πρὸσ ἀλλήλασ ἐδέδεντο ὥστε ἐοικέναι κρυστάλλῳ συνεχεῖ, καὶ τὸ ὕδωρ οἱο͂ν εἰκὸσ ἐν τοιούτῳ ἀέρι. ἐπεὶ δ’ ἐξηγγέλθη τὰ τῆσ ἐπιφανείασ, παρέπεμπον ἡμᾶσ οἱ φίλοι, καὶ τῶν ἰατρῶν οἵ τε δὴ συνήθεισ καὶ ἄλλοι οἱ μὲν ὡσ ἀγωνιῶντεσ, οἱ δὲ καὶ τῆσ ἱστορίασ ἕνεκα· ἐπεγένετο δὲ καὶ ἄλλοσ ὄχλοσ συχνὸσ, καὶ γάρ τισ καὶ διάδοσισ ἔτυχεν ἔξω πυλῶν οὖσα καὶ πάντ’ ἦν κάτοπτα ἀπὸ τῆσ γεφύρασ. ἦν δέ τισ Ἡρακλέων ἰατρὸσ, ἑταῖροσ ἡμέτεροσ, ὃσ πρὸσ ἐμὲ ὡμολόγησε τῇ ὑστεραίᾳ ἦ μὴν πεπεικὼσ αὑτὸν ἰέναι, ὡσ εἰ τὰ κράτιστα πράξαιμι, ὀπισθοτόνῳ συνέξομαι, ἤ τῳ ἄλλῳ τοιούτῳ. ὡσ δὴ ἐγενόμεθα ἐπὶ τοῦ ποταμοῦ, οὐδὲν ἔδει τοῦ παρακελευσομένου, ἀλλ’ ἔτι τῆσ θέρμησ τῆσ ἐκ τῆσ ὄψεωσ τοῦ θεοῦ μεστὸσ ὢν ἀπορρίψασ τὰ ἱμάτια οὐδ’ ἀνατρίψασθαι δεηθεὶσ, ἱέμαι οὗ τοῦ ποταμοῦ τὸ βαθύτατον ἦν. ἔπειθ’ ὥσπερ ἐν κολυμβήθρᾳ καὶ μάλα ἠπίου καὶ κεκραμένου ὕδατοσ ἐχρώμην διατριβῇ, ἐννέων τε καὶ ἀνακλύζων ἐμαυτὸν πάντη. ὡσ δ’ ἐξέβην, ὅτε δὴ χρὼσ πᾶσ ἤνθει καὶ τὸ σῶμα πάντη κοῦφον ἦν, καὶ βοὴ πολλὴ τῶν τε παρόντων καὶ ἐπιόντων, τὸ πολυύμνητον δὴ τοῦτο βοώντων, μέγασ ὁ Ἀσκληπιόσ. καὶ τὰ ἀπὸ τούτου τίσ ἂν ἐνδείξασθαι δυνηθείη; ἅπαν γὰρ τὸ λοιπὸν τῆσ ἡμέρασ καὶ τῆσ νυκτὸσ τὸ εἰσ εὐνὴν διεσωσάμην τὴν ἐπὶ τῷ λουτρῷ σχέσιν, καὶ οὔτε τι ξηροτέρου οὔτε ὑγροτέρου τοῦ σώματοσ ᾐσθόμην, οὐ τῆσ θέρμησ ἀνῆκεν οὐδὲν, οὐ προσεγένετο, οὐδ’ αὖ τοιοῦτον ἡ θέρμη ἦν, οἱο͂ν ἄν τῳ καὶ ἀπ’ ἀνθρωπίνησ μηχανῆσ ὑπάρξειεν, ἀλλά τισ ἦν ἀλέα διηνεκὴσ, δύναμιν φέρουσα ἴσην διὰ παντὸσ τοῦ σώματόσ τε καὶ τοῦ χρόνου. παραπλησίωσ δὲ καὶ τὰ τῆσ γνώμησ εἶχεν.

οὔτε γὰρ οἱο͂ν ἡδονὴ περιφανὴσ ἦν οὔτε κατ’ ἀνθρωπίνην σωφροσύνην ἔφησθα ἂν εἶναι αὐτὸ, ἀλλ’ ἦν τισ ἄρρητοσ εὐθυμία, πάντα δεύτερα τοῦ παρόντοσ καιροῦ τιθεμένη, ὥστε οὐδ’ ὁρῶν τὰ ἄλλα ἐδόκουν ὁρᾶν· οὕτω πᾶσ ἦν πρὸσ τῷ θεῷ. ἀλλὰ τὸ ἐντεῦθεν σὸν ἤδη, ὦ δέσποτα, γίγνεται δεῖξαι καὶ παραστῆσαι ὅ τι ἑξῆσ λέγοντεσ καὶ ὅποι τραπόμενοι σοί τ’ ἂν κεχαρισμένα ποιοῖμεν καὶ τοῦ λόγου προί̈οιμεν ὡσ κάλλιστα. πότερα ἐπειδὴ ποταμοῦ καὶ χειμῶνοσ τοιούτου καὶ λουτροῦ μνείαν ἐποιησάμην, ἕτερα ἐφεξῆσ τῆσ αὐτῆσ ἰδέασ λέγω καὶ οἱο͂ν κατάλογόν τινα λουτρῶν ποιῶμαι χειμερίων τε καὶ θείων καὶ πάντωσ παραδόξων; ἢ διαλαβὼν τὸν λόγον καί τινα τῶν ἐν μέσῳ διηγήσωμαι; ἢ κράτιστον καὶ τἀν τῷ μέσῳ πάντα ὑπερβάντα ἀποδοῦναι τὸ τέλοσ τῷ πρώτῳ λόγῳ, πῶσ ἔσχε τὰ τῆσ χρησμῳδίασ τῆσ περὶ τῶν ἐτῶν καὶ πῶσ ἅπαντα ἀπέβη; πολλὰ μὲν γὰρ καὶ ἄλλα ἐπεσήμηνεν ὁ θεὸσ ἐκ τῶν ἐφεστηκότων ἀεὶ κινδύνων ἐξαρπάζων, οἳ πυκνοὶ νυκτὸσ ἑκάστησ καὶ ἡμέρασ ἦσαν, ἄλλοτε ἄλλοι προσβάλλοντεσ, τότε δὲ ἐπανιόντεσ οἱ αὐτοὶ, καὶ ὁπότε ἀπαλλαγείη τισ, ἀντιλαμβάνοντεσ ἕτεροι, καὶ πρὸσ ἕκαστα τούτων ἀλεξιφάρμακα ᾔει παρὰ τοῦ θεοῦ καὶ παραμυθίαι παντοῖαι καὶ ἔργῳ καὶ λόγῳ· ἓν δὲ δὴ καὶ τόδε μέμνημαι πραχθὲν αὐτῷ ποτε. ἔφη χρῆναι τελευτᾶν εἰσ τρίτην ἡμέραν, καὶ ταῦτα ἀναγκαίωσ ἔχειν, καὶ ἅμα σύμβολα ἔδωκε, καὶ ὁποῖ’ ἄττα ἔσται τὰ τῆσ ἐπιούσησ ἡμέρασ, καὶ γὰρ τὸν ἀέρα ὁποῖοσ καὶ τὸν ἡνίοχον ὅπου φανήσοιτο καὶ ἄλλα ἔδωκε σύμβολα τῆσ ἀληθείασ· ἀλλὰ δεῖν οὕτω ποιεῖν, πρῶτον μὲν ἀναβάντα ἐπὶ τὸ ζεῦγοσ ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν ποταμὸν τὸν διὰ τῆσ πόλεωσ ῥέοντα, γενόμενον δὲ οὗ ἐστιν ἤδη ἔξω τῆσ πόλεωσ ἱερὰ δρᾶσαι ἐπιβόθρια, οὕτω γὰρ αὐτὰ προσεῖπεν, ἔδει δὲ ἄρα βόθρουσ ὀρύξαντα ἐπ’ αὐτῶν δρᾶσαι τὰ ἱερὰ οἷστισι δὴ καὶ ἔδει θεῶν· ἔπειτα ἀναστρέφοντα λαβόντα κέρματα διαβαίνειν τε τὸν ποταμὸν καὶ ἀπορρίπτειν, καὶ ἕτερ’ ἄττα, οἶμαι, πρὸσ τούτοισ ἐκέλευσε.

μετὰ δὲ ταῦτα ἐλθόντα εἰσ τὸ ἱερὸν θῦσαι τῷ Ἀσκληπιῷ τέλεια καὶ στῆσαι κρατῆρασ ἱεροὺσ καὶ νεῖμαι μοίρασ ἱερὰσ ἅπασι τοῖσ συμφοιτηταῖσ· δεῖν δὲ καὶ τοῦ σώματοσ αὐτοῦ παρατέμνειν ὑπὲρ σωτηρίασ τοῦ παντόσ. ἀλλὰ γὰρ εἶναι τοῦτο ἐργῶδεσ, τοῦτο μὲν καὶ δὴ παριέναι μοι, ἀντὶ δὲ τούτου τὸν δακτύλιον ὃν ἐφόρουν περιελόμενον ἀναθεῖναι τῷ Τελεσφόρῳ, τὸ γὰρ αὐτὸ ποιεῖν ὥσπερ ἂν εἰ τὸν δάκτυλον αὐτὸν προείμην, ἐπιγράψαι δὲ εἰσ τὴν σφενδόνην τοῦ δακτυλίου, Κρόνου παῖ· ταῦτα ποιοῦντι σωτηρίαν εἶναι. τὸ δὴ μετὰ τοῦτο ἔξεστιν εἰκάζειν ὅπωσ διεκείμεθα, καὶ ὁποίαν τινὰ ἁρμονίαν πάλιν ἡμᾶσ ἡρμόσατο ὁ θεόσ. σχεδὸν γὰρ ὥσπερ ἐν τελετῇ περὶ πάντα ταῦτα διήγομεν, παρεστώσησ ἅμα τῷ φόβῳ τῆσ ἀγαθῆσ ἐλπίδοσ. ἀκόλουθα δὲ τούτοισ καὶ εἰσ ταυτὸν φέροντα καὶ τὰ χρόνῳ ὕστερον γενόμενα, ἐξ ὧν τὸ ἀψίνθιον ἔπιον. ὅτι μὲν δὴ τῷ παντὶ φρικωδέστερον καὶ ἐναργέστερον αὐτὰσ τὰσ ὄψεισ καθαρὰσ διηγεῖσθαι δῆλον, ἀνάγκη δὲ ἐπὶ τῶν πλείστων χρῆσθαι τῇ ὑποθέσει ᾗπερ ἐνεστησάμην, καὶ κεφάλαια ἐπιτρέχειν, ὅπωσ ἂν ἀπαντᾷ τῷ λόγῳ. ἦν Φιλάδελφοσ τῶν νεωκόρων ἅτεροσ· τούτῳ γίγνεται τῆσ αὐτῆσ νυκτὸσ ὄψισ ὀνείρατοσ ἥπερ κἀμοὶ, μικρὰ δέ πωσ παρήλλαττεν. ἐδόκει ὁ μὲν Φιλάδελφοσ, τοσαῦτα γὰρ οὖν ἔχω διαμνημονεῦσαι, ἐν τῷ θεάτρῳ τῷ ἱερῷ πλῆθοσ ἀνθρώπων εἶναι λευχειμονούντων καὶ συνεληλυθότων κατὰ τὸν θεὸν, ἐν δ’ αὐτοῖσ ἑστῶτα ἐμὲ δημηγορεῖν τε καὶ ὑμνεῖν τὸν θεὸν, ἄλλα τε δὴ λέγοντα παντοῖα καὶ ὡσ παρατρέψειέ μου τὰσ μοίρασ πολλαχῆ μὲν καὶ ἄλλῃ, ἔναγχοσ δὲ ὅτε καὶ ἀψίνθιον προσευρὼν προστάξειε πιεῖν ὄξει διειμένον, ὡσ μὴ δυσχεράναιμι. καί τινα κλίμακα, οἶμαι, ἐξήγγελλεν ἱερὰν καὶ παρουσίαν καὶ δυνάμεισ τινὰσ τοῦ θεοῦ θαυμαστάσ. ταῦτα μὲν ὁ Φιλάδελφοσ ἐδόκει· ἐμοὶ δὲ αὐτῷ τοιάδε ἐγίγνετο.

ἐδόκουν ἐν τοῖσ προπυλαίοισ ἑστάναι τοῦ ἱεροῦ, συνειλέχθαι δὲ καὶ ἄλλουσ πολλούσ τινασ, ὥσπερ ἡνίκα ἂν τὸ ἱερὸν καθάρσιον γίγνηται, εἶναι δὲ λευχείμονάσ τε καὶ τἄλλα πρέποντα τῷ σχήματι. ἐνταῦθα δὴ ἄλλασ τε φωνὰσ ἠφίειν εἰσ τὸν θεὸν καὶ δὴ καὶ μοιρονόμον προσεῖπον αὐτὸν, ὡσ τὰσ μοίρασ τοῖσ ἀνθρώποισ διανέμοντα. ὡρμᾶτο δέ μοι τὸ ῥῆμα ἀπὸ τῶν εἰσ ἐμαυτόν. κἀπὶ τούτοισ ἦν τὸ ἀψίνθιον ὅντινα δὴ τρόπον δηλωθὲν, ἐδηλώθη δὲ ὡσ ἐναργέστατα, ὥσπερ οὖν καὶ μυρία ἕτερα ἐναργῆ τὴν παρουσίαν εἶχε τοῦ θεοῦ. καὶ γὰρ οἱο͂ν ἅπτεσθαι δοκεῖν ἦν καὶ διαισθάνεσθαι ὅτι αὐτὸσ ἥκοι καὶ μέσωσ ἔχειν ὕπνου καὶ ἐγρηγόρσεωσ καὶ βούλεσθαι ἐκβλέπειν, καὶ ἀγωνιᾶν μὴ προαπαλλαγείη, καὶ ὦτα παραβεβληκέναι καὶ ἀκούειν, τὰ μὲν ὡσ ὄναρ, τὰ δὲ ὡσ ὕπαρ, καὶ τρίχεσ ὀρθαὶ καὶ δάκρυα σὺν χαρᾷ καὶ γνώμησ ὄγκοσ ἀνεπαχθὴσ, καὶ τίσ ἀνθρώπων ταῦτά γ’ ἐνδείξασθαι λόγῳ δυνατόσ; εἰ δέ τισ τῶν τετελεσμένων ἐστὶ, σύνοιδέ τε καὶ γνωρίζει. ὀφθέντων δὲ τούτων, ἐπειδὴ ἑώσ ἐγένετο, καλῶ τὸν ἰατρὸν Θεόδοτον· καὶ ὡσ ἧκε, διηγοῦμαι τὰ ὀνείρατα. ὁ δ’ ἐθαύμαζε μὲν ὡσ εἶχε δαιμονίωσ, ἠπόρει δὲ ὅ τι χρήσοιτο, χειμῶνόσ τε ὡρ́ᾳ καὶ ἅμα τὴν ἄγαν ἀσθένειαν τοῦ σώματοσ δεδιώσ· μηνῶν γὰρ ἤδη συχνῶν ἐκείμην ἔνδον. ἔδοξεν οὖν ἡμῖν οὐ χεῖρον εἶναι μεταπέμψασθαι καὶ τὸν νεωκόρον τὸν Ἀσκληπιακὸν, ᾤκουν δ’ ἐν αὐτοῦ κατ’ ἐκεῖνον τὸν χρόνον, καὶ ἅμα εἰώθειν κοινοῦσθαι τὰ πολλὰ τῶν ἐνυπνίων αὐτῷ. ἧκεν ὁ νεωκόροσ· καὶ οὐκ ἔφθημεν ἡμεῖσ ἀρξάμενοι πρὸσ αὐτὸν λόγου, καὶ ὃσ ἄρχεται διηγεῖσθαι ἡμῖν· ἄρτι, ἔφη, ἥκω παρὰ τοῦ συννόμου, τὸν Φιλάδελφον λέγων, αὐτὸσ δέ με καὶ ἐκάλεσεν· εἶδε γὰρ νυκτὸσ ὄψιν θαυμαστὴν σοὶ διαφέρουσαν. καὶ οὕτω διηγεῖτο μὲν ὁ Ἀσκληπιακὸσ ἃ εἶδεν ὁ Φιλάδελφοσ, ἐπιδιηγεῖται δὲ αὐτὸσ ὁ Φιλάδελφοσ ὑφ’ ἡμῶν κληθείσ. ὡσ δὲ συνέβαινε τὰ ὀνείρατα, ἐχρώμεθα ἤδη ἰάματι, καὶ ἔπιον δὴ ὅσον οὐδείσ πω πρόσθεν, καὶ τῆσ ὑστεραίασ κατὰ τὰ αὐτὰ ἐπισημήναντοσ τοῦ θεοῦ. καὶ τὴν μὲν ῥᾳστώνην τὴν περὶ τὴν πόσιν ἢ ὅσον ὤνησε τί τισ ἂν λέγοι; ὅθεν δ’ οὖν ὁ λόγοσ οὗτοσ ὡρμήθη, τὰ γὰρ τῶν μοιρῶν ὡσ κατεστήσατό μοι, πρὸσ πολλοῖσ ἄλλοισ λογίοισ καὶ πρότερον καὶ ὕστερον γενομένοισ, κατὰ ταυτὸν ἀμφοτέροισ ἐδηλώθη μετὰ τοιαύτησ τῆσ βοηθείασ. φέρε δὴ τὸν ἐξ ἀρχῆσ ἀποδῶμεν λόγον, καὶ συνάψωμεν ὡσ ἔσχε τὰ τῆσ χρησμῳδίασ τῆσ περὶ τῶν ἐτῶν.

ὅτι μὲν γὰρ ἅπαντα τοῦτον τὸν χρόνον αὐτὸσ ἦν ὁ σώζων καὶ ἡμέραν ἐφ’ ἡμέρᾳ δωρούμενοσ, μᾶλλον δὲ καὶ νῦν αὐτόσ ἐστιν ὁ σώζων, συνίσασιν ὅσοι καὶ μικρόν τι τῶν ἡμετέρων ἴσασιν. ἀλλ’ ἐπειδὴ διεγένετο χρόνοσ ὁ τῆσ προρρήσεωσ, συνέβη τοιάδε. μικρὸν δὲ ἀναλήψομαι. ἔτυχον μὲν ὢν ἐν τῷ προαστείῳ κατὰ θέρουσ ἀκμὴν, νόσοσ δὲ κατέσχε λοιμώδησ πάντασ σχεδὸν τοὺσ προσχώρουσ. τῶν δὲ οἰκετῶν τὸ μὲν πρῶτον δύο καὶ τρεῖσ ἔκαμνον, ἔπειτα ἄλλοσ καὶ ἄλλοσ· ἔπειτ’ ἔκειντο ἅπαντεσ καὶ νεώτεροι καὶ πρεσβύτεροι· τελευταῖοσ δὲ ἐλήφθην ἐγώ. ἰατροὶ δὲ ἐφοίτων ἐξ ἄστεοσ καὶ τοῖσ ἀκολούθοισ αὐτῶν ἐχρώμεθα διακόνοισ, οἱ δέ τινεσ καὶ αὐτοὶ προσεδρεύοντεσ ἀντὶ διακόνων ἦσαν. ἔκαμνε δὲ καὶ ὑποζύγια, καὶ εἴ που κινηθείη τισ, εὐθὺσ πρὸ θυρῶν ἔκειτο· ὥστε οὐδ’ ἂν πλῷ χρήσασθαι περὶ τῶν συμβαινόντων ἐξῆν ἔτι ῥᾳδίωσ. πάντα δ’ ἦν μεστὰ ἀθυμίασ, οἰμωγῆσ, στόνου, δυσκολίασ ἁπάσησ, ἦσαν δὲ κἀν τῇ πόλει νόσοι δειναί. τέωσ μὲν οὖν ἀντεῖχον οὐδὲν ἧττον τῆσ τῶν ἄλλων σωτηρίασ ἢ τῆσ ἐμαυτοῦ προνοούμενοσ, ἔπειτα ἐπέτεινέ τε ἡ νόσοσ καὶ κατελήφθην ὑπὸ δεινοῦ πυρὸσ χολῆσ παντοίασ, ἣ συνεχῶσ νύκτα καὶ ἡμέραν ἠνώχλει, καὶ τῆσ τροφῆσ ἀπεκεκλείμην καὶ ἡ δύναμισ κατελέλυτο. καὶ οἱ ἰατροὶ ἀφίσταντο καὶ τελευτῶντεσ ἀπέγνωσαν παντάπασι, καὶ διηγγέλθη ὡσ οἰχησομένου αὐτίκα. τὸ μέντοι τοῦ Ὁμήρου κἀν τούτοισ εἶπεσ ἂν, τὸ νόοσ γε μὲν ἔμπεδοσ ἠε͂ν. οὕτω παρηκολούθουν ἐμαυτῷ, ὥσπερ ἂν ἄλλῳ τινὶ, καὶ ᾐσθανόμην ὑπολείποντοσ ἀεὶ τοῦ σώματοσ, ἑώσ εἰσ τοὔσχατον ἦλθον. τοιούτων δὲ ὄντων ἔτυχον μὲν εἰσ τὸ εἴσω τετραμμένοσ τῆσ κλίνησ, ἔδοξα δὲ ὡσ ὄναρ· αὐτὸ δὲ ἦν ἄρα ἡ λύσισ· ἔδοξα δὲ καὶ δὴ ἐπὶ τέλει τοῦ δράματοσ εἶναι, καὶ τοὺσ ἐμβάτασ ἀποτίθεσθαι, καὶ τὰσ κρηπῖδασ μεταλήψεσθαι τοῦ πατρόσ.

κἀν τούτοισ ὄντα στρέφει μὲ ὁ σωτὴρ Ἀσκληπιὸσ τὴν εἰσ τὸ ἔξω στροφὴν ἐξαίφνησ. ἔπειτα οὐ πολὺ ὕστερον ἡ Ἀθηνᾶ φαίνεται τήν τε αἰγίδα ἔχουσα καὶ τὸ κάλλοσ καὶ τὸ μέγεθοσ καὶ σύμπαν δὴ σχῆμα οἱά περ ἡ Ἀθήνησιν ἡ Φειδίου. ἀπῶζε δὲ καὶ τῆσ αἰγίδοσ ὅτι ἥδιστον, καὶ ἦν κηρῷ τινι προσφερὴσ, θαυμαστὴ καὶ αὕτη τὸ κάλλοσ καὶ τὸ μέγεθοσ. ἐφαίνετο μὲν δὴ μόνῳ στᾶσα καταντικρὺ καὶ ὅθεν αὐτὴν ὡσ κάλλιστα ἔμελλεν ὄψεσθαι. ἐγὼ δὲ ἐπεδείκνυν καὶ τοῖσ παροῦσι, δύο δ’ ἤστην τῶν φίλων καὶ τροφὸσ, βοῶν καὶ ὀνομάζων τὴν Ἀθηνᾶν ὅτι ἑστήκοι τε αὕτη ἀπαντικρὺ καὶ διαλέγοιτο καὶ τὴν αἰγίδα ἀπεδείκνυν· οἱ δ’ οὐκ εἶχον ὅ τι χρήσοιντο, ἀλλ’ ἠπόρουν τε καὶ ἐδεδοίκεσαν μὴ παραληρῶν ἄρα τυγχάνω, πρίν γε δὴ τήν τε δύναμιν συνεώρων ἀναφερομένην καὶ τῶν λόγων ἤκουσαν ὧν ἤκουσα παρὰ τῆσ θεοῦ. καὶ ἔστιν ἃ μέμνημαι τοιάδε. ἀνεμίμνησκέ με τῆσ Ὀδυσσείασ καὶ ἔφασκεν οὐ μύθουσ εἶναι ταῦτα, τεκμαίρεσθαι δὲ χρῆναι καὶ τοῖσ παροῦσι. δεῖν οὖν καρτερεῖν, εἶναι δ’ αὐτὸν πάντωσ καὶ τὸν Ὀδυσσέα καὶ τὸν Τηλέμαχον καὶ δεῖν αὐτῷ βοηθεῖν· καὶ ἄλλα τοιουτότροπα ἤκουσα. οὕτωσ ἐφάνη τε ἡ θεὸσ καὶ παρεμυθήσατο καὶ ἀνέσωσε καὶ δὴ κείμενον καὶ τῶν εἰσ τὴν τελευτὴν οὐδενὸσ ἔτι ἐλλείποντοσ. καὶ δῆτα εὐθύσ με εἰσῆλθε κλύσματι χρήσασθαι μέλιτοσ Ἀττικοῦ, καὶ ἐγένετο κάθαρσισ χολῆσ. καὶ μετὰ ταῦτα ἧκεν ἰάματα καὶ τροφαί· πρῶτον μὲν ἧπαρ, οἶμαι, χηνὸσ μετὰ τὴν πολλὴν ἀπόρρησιν πρὸσ ἅπαντα τὰ σιτία· ἔπειτα ὑείου τι ὑπογαστρίου. ἔπειτ’ ἐκομίσθην εἰσ τὴν πόλιν ἐπ’ ὀχήματοσ καταστέγου καὶ μακροῦ, καὶ κατὰ μικρὸν οὕτω συνηγειρόμην μόλισ τε καὶ χαλεπῶσ, οὐ μέντοι πρότερόν γε ὁ πυρετὸσ παντελῶσ ἐξέλιπε πρὶν ἐτελεύτησέ μοι τῶν τροφίμων ὁ πλείστου ἄξιοσ. τῇ δ’ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὡσ ὕστερον ἔγνων, ἐκεῖνόσ τε ἐτεθνήκει καὶ ἡ νόσοσ ᾤχετο ἀπιοῦσα. οὕτω τόν τε ἄχρι τούτου χρόνον δωρεὰν ἔσχον παρὰ τῶν θεῶν καὶ μετὰ τοῦτο ἀνεβίων ὑπὸ τοῖσ θεοῖσ καί τισ οἱο͂ν ἀντίδοσισ αὕτη συνέβη. καὶ τὰ μὲν τῆσ προρρήσεωσ τῆσ περὶ τῶν ἐτῶν καὶ τῆσ ὕστερον ἀσθενείασ εἰσ τοῦτο συμβάσησ καὶ τῶν περὶ ταῦτα ἐπιφανειῶν οὕτωσ ἔσχεν.

ἁρμόττοι δ’ ἂν ἴσωσ περὶ τῶν λουτρῶν ἤδη λέγειν, οἷσ διήγαγεν ἡμᾶσ, ἐπειδὴ καὶ τὸ ἐξ ἀρχῆσ ἅμα τῇ προρρήσει τὸ λουτρὸν ἐπέταξε τὸ ἐν τῷ ποταμῷ. ἦσαν οἱ κατάρροι καὶ ἡ περὶ τὴν ὑπερώαν ἀπορία καὶ πάντα πάχνησ ἦν πλέα καὶ πυρὸσ, καὶ ἡ τοῦ στομάχου κάκωσισ ἤκμαζε καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ παντοῖα, καὶ κατεκεκλείμην θέρουσ ὡρ́ᾳ. καὶ ἐγίγνετο ταῦτα ἐν Περγάμῳ ἐν τῷ τοῦ νεωκόρου τοῦ Ἀσκληπιακοῦ. πρῶτον μὲν οὖν ἐπέταξεν αἷμα ἀφελεῖν ἀπ’ ἀγκῶνοσ καὶ προσέθηκεν, ὅσα ἐγὼ μέμνημαι, λίτρασ εἴκοσι καὶ ἑκατόν· τὸ δ’ ἦν ἄρα δηλοῦν ὡσ οὐκ ὀλίγων δεήσοι τῶν φλεβοτομιῶν, ἐφάνη δ’ ἐκ τῶν ὕστερον. οἵ τε γὰρ νεωκόροι ἐν τούτῳ ὄντεσ ἡλικίασ καὶ πάντεσ οἱ περὶ τὸν θεὸν θεραπευταὶ καὶ τάξεισ ἔχοντεσ ὡμολόγουν ἀεὶ δή ποτε μηδένα πω τῶν πάντων συνειδέναι τοσαῦτα τμηθέντα, πλήν γε Ἰσχύρωνοσ, εἶναι δ’ ἐν τοῖσ παράδοξον τό γ’ ἐκείνου, ἀλλὰ καὶ ὣσ ὑπερβάλλειν τὸ καθ’ ἡμᾶσ ἄνευ τῶν ἄλλων παραδόξων, ἃ προσῆν ταῖσ φλεβοτομίαισ, οἱο͂́ν περ οὖν καὶ τότε εὐθέωσ συνέβη. μιᾷ μὲν γὰρ, οἶμαι, ὕστερον ἡμέρᾳ ἢ δυοῖν γε ἐκέλευσε πάλιν ἐκ τοῦ μετώπου ἀφελεῖν, καί τινι τῶν ἐκ τῆσ Ῥωμαίων βουλῆσ παρεδρεύοντι καὶ αὐτῷ ταυτὸν τοῦτο ἐκέλευσεν, ἐπισημηνάμενοσ ὅτι καὶ Ἀριστείδῃ προστέτακται ‐ Σηδᾶτοσ ὄνομα αὐτῷ, βέλτιστοσ ἀνδρῶν, ὃσ ἐμοὶ ταῦτα αὐτὸσ διηγεῖτο ‐ ἐν μέσῳ δὲ τούτων τῶν φλεβοτομιῶν προστάττει μοι τὸ λουτρὸν τὸ ἐν τῷ Καί̈κῳ, καὶ ἔδει τὰ ἔρια ἀπορρίψαντα ὁδοιπορεῖν καὶ λοῦσθαι· ὄψεσθαι δὲ καὶ ἵππον λούμενον καὶ τὸν νεωκόρον ἑστῶτα ἐπὶ τῆσ ὄχθησ τὸν Ἀσκληπιακόν. ταῦτα προείρητο καὶ ταῦτα ἐγίγνετο. ἔτι μὲν προσιὼν τῷ ποταμῷ τὸν ἵππον ὁρῶ λούμενον. λουμένου δέ μου παρῆν ὁ νεωκόροσ καὶ ἑστὼσ ἐπὶ τῆσ ὄχθησ ἑώρα. ἡ δὲ ἐπὶ τούτῳ κουφότησ καὶ ἀναψυχὴ θεῷ μὲν καὶ μάλα ῥᾳδία γνῶναι, ἀνθρώπῳ δὲ ἢ νῷ λαβεῖν ἢ ἐνδείξασθαι λόγῳ οὐ πάνυ ῥᾴδιον. ἕτερον τοίνυν λουτρὸν ἐν Σμύρνῃ προσετάχθη χειμῶνοσ ἱσταμένου, ἔδει δὲ πορευθέντα πρὸσ τὰσ πηγὰσ τὰσ θερμὰσ τῷ μὲν θερμῷ ὕδατι μὴ χρῆσθαι, τῷ δὲ παραρρέοντι ποταμῷ, καὶ ἦν ἡμέρα πᾶσα ἔφυδρόσ τε καὶ ψυχρὰ καὶ τὸ ὕδωρ τοσοῦτον διέλιπεν ὅσον ἀρκέσαι τῇ πορείᾳ·

καὶ πρῶτον ἦν τῶν θαυμάτων τοῦτο. δείλη τε ἦν ὀψία καὶ τὸ λουτρὸν ἐγίγνετο καὶ ἐπέπνει βορέασ ἀκραήσ. ταυτὶ δὲ ἐν Περγάμῳ πάλιν χειμῶνόσ τε καὶ ἐν λεπτότητι θαυμαστῇ τοῦ σώματοσ, ὥστε πολὺν χρόνον πάνυ τοῦ οἰκήματοσ οὐκ ἐξέβην οὗ κατεκείμην. ἐκέλευσε λούσασθαι τῷ ποταμῷ τῷ διὰ τῆσ πόλεωσ ῥέοντι· ὁ δ’ ἔρρει πολὺσ ἐξ ὄμβρων, καὶ προεῖπεν ὡσ τριῶν τῶν λουτρῶν ἐσομένων. γενομένου δὲ τοῦ προστάγματοσ ὡσ ἐπύθοντο συνῆλθον οἱ σπουδαιότατοι τῶν φίλων παραπέμποντεσ καὶ φροντίζοντεσ ὅ τι ἀποβήσοιτο, καὶ ἅμα ἀντ’ ἄλλησ ἱστορίασ ποιούμενοι ἰδεῖν τὰ γιγνόμενα, καὶ γὰρ δὴ καὶ ἡ ἡμέρα χειμέριοσ ἦν. πρῶτον μὲν οὖν ὕσθημεν παρὰ τὴν ὁδὸν καὶ τὸ πρῶτον ἦν τῶν λουτρῶν τοῦτο· καὶ γὰρ ἀνῄειμεν ἀνωτέρω τὴν ἐφ’ Ἵππωνοσ, βουλόμενοι καθαρῷ τῷ ὕδατι ἐντυχεῖν καὶ ὃ μήπω ὡμίληκε τῇ πόλει. ὡσ δὲ ἐγενόμεθα ἐπὶ τῆσ ὄχθησ, οὐδεὶσ τῶν φίλων ἐθάρρει παρακελεύσασθαι, καίτοι παρῆν μὲν ὁ νεωκόροσ αὐτὸσ, παρῆσαν δὲ καὶ τῶν φιλοσόφων τινὲσ, ἄνδρεσ καλοὶ κἀγαθοὶ, ἀλλ’ ὅμωσ ἀγωνιῶντεσ καὶ ἀπορούμενοι φανεροὶ πάντεσ ἦσαν. κἀγὼ τά τε ἱμάτια ἀπερρίπτουν καὶ καλέσασ τὸν θεὸν ἱέμαι εἰσ μέσον τὸν πόρον. ὁ δὲ ἐκυλίνδει μὲν πέτρασ, ἔφερε δὲ ὕλην, ἐκύμαινε δὲ ὥσπερ ἐξ ἀνέμου, καὶ τῶν κάτω φανερὸν ἦν οὐδὲν, ἠχὴ δὲ καὶ θόρυβοσ πολύσ. ἐνταῦθα δὴ αἱ μὲν πέτραι ἀντὶ φύλλων περιέρρεον, τὸ δὲ ὕδωρ οὕτω κοῦφον ἦν ὡσ οὐδὲν τῶν καθαρῶσ διαφανῶν, καὶ διέτριψα δὴ εἰσ ὅσον πλεῖστον ἐξῆν. ὡσ δ’ ἐξέβην ἐπὶ τὴν ὄχθην, θέρμη διὰ παντὸσ ἐχώρει τοῦ σώματοσ καὶ ἀτμὸσ ἄνω πολὺσ, καὶ πάντα ἐπεφοίνικτο, καὶ τὸν παιᾶνα ᾔδομεν. καὶ ὡσ ἐπανῄειμεν, αὖθισ αὖ ὕδωρ ἐπιγίγνεται ἐκ Διὸσ, καὶ τὸ τρίτον τῶν λουτρῶν εἰσ τοῦτο ἐτελεύτησεν. ἕτερον τοίνυν ἐν Ἐλαίᾳ ταύτῃ γενόμενον. ἔπεμψέ με λουσόμενον θαλάττῃ, πλοῖόν τε δὴ προειπὼν Ἀσκληπιὸν ὁρμοῦν ἐπὶ τῷ στόματι τοῦ λιμένοσ, καθ’ ὃ ῥῖψαι δεῖν ἑαυτὸν, καὶ φωνάσ τινασ τῶν ναυτῶν καὶ ἕτερα ἃ οὐ μέμνημαι πάνθ’ ἑξῆσ τοῖσ μεθ’ ἡμέραν ἀποβᾶσιν ὁμολογήσαντα. ὡσ οὖν κατήλθομεν εἰσ τὴν Ἐλαίαν, παρῆμεν ἔξω πρὸσ τὸν λιμένα, καὶ εὐθὺσ μὲν τὸ πλοῖον εὑρίσκετο, Ἀσκληπιὸσ ὄνομα, εὐθὺσ δ’ ἐβόων οἱ ναῦται τὸν θεὸν, ὡσ εἶδον τὰ γιγνόμενα.

ἦν δὲ ἀπαρκτίασ λαμπρὸσ, ὥστ’ ἐκβὰσ ἐδεήθην σκέπησ. πάλιν οὖν τῆσ ἐπιούσησ νυκτὸσ κελεύει τῇ μὲν θαλάττῃ κατὰ ταὐτὰ χρῆσθαι, ἐκβάντα δὲ τοῦ ὕδατοσ στάντα ἐναντίον τοῦ ἀνέμου οὕτω θεραπεῦσαι τὸ σῶμα. καὶ ὅτι μὲν πολλοῖσ ἤδη τοιαῦτα ἐπιτέτακται σύνοιδα· ἀλλὰ πρῶτον μὲν κατ’ αὐτὸ τοῦτο θαυμαστότερον τὸ τοῦ θεοῦ, ἐπὶ πολλῶν καὶ συνεχῶσ τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ πρόνοιαν ἐμφανίζοντοσ, ἔπειτα εἴ τισ ἅπαν τὸ ἡμέτερον ἐνθυμηθείη. καίτοι τίσ οἱο͂́σ τ’ ἂν εἰή λογισμῷ λαβεῖν ἐν οἷσ ἡμεῖσ ἦμεν τότε; ἴσασι δὲ οἱ ἐφ’ ἑκάστων παρόντεσ, τοῦτο μὲν ὡσ τὰ τοῦ χρωτὸσ εἶχε, τοῦτο δὲ ὡσ τἄνδοθεν. ἔτι δὲ ῥεῦμα ἐκ τῆσ κεφαλῆσ ὅσαι καὶ ἡμέραι καὶ νύκτεσ φερόμενον καὶ κλυδώνιον ἐν τῷ στήθει καὶ πνεῦμα ἀντανιὸν πρὸσ τὸ ῥεῦμα ἄνω καὶ συνισχόμενον ἐν τῷ τραχήλῳ, καὶ πιμπρὰν, καὶ τοσαύτην ἀεὶ τοῦ θανάτου τὴν προσδοκίαν, ὥστε μηδ’ οἰκέτην καλέσαι θαρρεῖν, ἀλλὰ νομίζειν μάτην ἂν καλεῖν, φθῆναι γὰρ ἂν τὸ χρῆμα περανθέν. πρὸσ δὲ τούτοισ ὤτων καὶ ὀδόντων παντοῖα συμπτώματα καὶ τάσιν ἐν κύκλῳ τῶν φλεβῶν καὶ τροφὴν ἄπορον μὲν κατέχειν, ἄπορον δὲ ἐμεῖν· ὅ τι γὰρ καὶ μικρὸν ψαύσειε τῆσ φάρυγγοσ ἢ τῆσ ὑπερώασ, ἔκλειε τὸν πόρον, κᾆτα ἀναλαβεῖν οὐκ ἦν. ὀδύνη δὲ εἰσ ἐγκέφαλον διάπυροσ καὶ προσβολαὶ πᾶσαι, κἀν ταῖσ νυξὶν ἀμηχανία κατακλίσεωσ, ἀλλ’ ἔδει μετεωρίσαντα αὑτὸν καρτερεῖν προκεκυφότα, τὴν κεφαλὴν ἔχοντα πρὸσ τοῖσ γόνασι. τούτοισ δ’, οἶμαι, τοιούτοισ οὖσι καὶ ἑτέροισ μυρίοισ ἀναγκαίωσ εἵπετο ἐρίοισ τε κατειλίχθαι καὶ ἑτέροισ σκεπάσμασι· καὶ κάθειρξισ ἦν ἀκριβὴσ, συγκεκλειμένων πάντων, ὥστε ἡμέρα μὲν νύκτα ἠδύνατο, αἱ δὲ νύκτεσ ἀνθ’ ἡμερῶν ἦσαν ἄγρυπνοι. τίσ κεν ἐκεῖνα πάντα γε μυθήσαιτο καταθνητῶν ἀνθρώπων;

οὐ γὰρ πεντάετεσ οὐδ’ ἑξάετεσ οὐκ ἀρκεῖ. ἀλλ’ οὐκ ἐλαττόνων ἴσωσ ἐστὶ χρόνων ἡ διήγησισ ἢ ἐν ὅσοισ τὰ πράγματα ἐγίγνετο. εἰ δὴ ταῦτά τισ προσλογίσαιτο καὶ σκέψαιτο ἐφ’ ὅσων καὶ οἱών τῶν παθημάτων καὶ ὁποίασ τῆσ περὶ ταῦτα ἀνάγκησ εἰσ θάλατταν καὶ ποταμοὺσ καὶ φρέατα ἐκόμιζε, καὶ τῷ χειμῶνι μάχεσθαι προσέταττε, φήσει πᾶν ὡσ ἀληθῶσ περαιτέρω θαυμάτων εἶναι, καὶ τοῦ τε θεοῦ τὴν δύναμιν καὶ τὴν πρόνοιαν μειζόνωσ ὄψεται, κἀμοὶ συνησθήσεται τῆσ τιμῆσ ἣν ἐτιμώμην, καὶ οὐκ ἂν τῆσ ἀσθενείασ μᾶλλον συνάχθοιτο. πόθεν οὖν συνεσκευάσθη τοσοῦτον πρᾶγμα ἴσωσ ἄν τισ ἀκοῦσαι δεηθείη. τὸ δ’ ἐστὶ μὲν πέρα ἢ κατ’ Ἀλκίνου ἀπόλογον, πειράσομαι δέ πωσ ἐξ ἐπιδρομῆσ εἰπεῖν. ἐξῆλθον εἰσ Ῥώμην χειμῶνοσ μεσοῦντοσ, κάμνων οἴκοθεν εὐθέωσ ἐξ ὑδάτων καὶ ψύξεωσ οὐδεμίαν τῶν παρόντων ὤραν ποιησάμενοσ, τῇ δ’ ἀσκήσει τοῦ σώματοσ πιστεύων καὶ τῇ περὶ πάντα ἀγαθῇ τύχῃ. καὶ προελθὼν ἄχρι Ἑλλησπόντου τό τε οὖσ ἔκαμνον καθ’ ὑπερβολὴν καὶ τἄλλα οὐχ ὡσ ἔτυχε διεκείμην, καὶ μικρόν τι ῥαί̈σασ τὸ πέρα προῄειν. μετὰ ταῦτα ὑετοὶ, πάγοι, κρύσταλλοι, ἄνεμοι πάντεσ· Ἕβροσ μὲν ἄρτι κεκομμένοσ, ὥστ’ εἶναι πλοίοισ διαβατὸσ, εἰ δὲ μὴ, πᾶσ ἠπείρωτο ὑπὸ κρυστάλλου· πεδία δὲ λιμνάζοντα ὅσον ὀφθαλμὸσ ἐπεῖχε· καταγωγίων δὲ ἀπορία, καὶ πλέον ἐκ τῶν ὀροφῶν τὸ ὕδωρ ἢ ἐκ Διὸσ ἔξω ῥέον· καὶ τούτοισ ἅπασιν ἔπειξισ καὶ δρόμοσ παρὰ τὴν καθεστηκυῖαν ὡρ́αν τε καὶ δύναμιν τοῦ σώματοσ. οὔτε γὰρ οἱ τὰσ ἀγγελίασ κομίζοντεσ τῶν στρατιωτῶν ἡμᾶσ γε παρῆλθον, ἵνα μηδὲν εἴπω πλέον, τῶν τε οἰκετῶν ἐπὶ σχολῆσ ὡδοιπόρουν οἱ πλείουσ. ἐγὼ δὲ καὶ τοὺσ ἀγωγοὺσ αὐτὸσ ἀνεζήτουν, εἴ που δεήσειε, καὶ ἦν οὐδὲ τοῦτο ἀπὸ τοῦ ῥᾴστου γιγνόμενον. ἔδει γὰρ ὑποφεύγοντασ οἱᾶ βαρβάρουσ ἀνθρώπουσ ἕλκειν, τὰ μὲν πείθοντα, ἔστι δ’ ᾗ καὶ χειρούμενον. ἐκ δὴ τούτων ἁπάντων ἡ νόσοσ ᾔρετο. καὶ τοῦτο μὲν περὶ τῶν ὀδόντων ἐν παντὶ κατέστην, ὥσθ’ ὑπεῖχον τὰσ χεῖρασ, ὡσ ἀεὶ δεξόμενοσ. τροφῆσ δὲ καὶ παντάπασιν ἀπεκεκλείμην, ὅτι μὴ γάλακτοσ μόνου· τοῦ τε ἄσθματοσ περὶ τὸ στῆθοσ ᾐσθόμην τότε πρῶτον καὶ πυρετοὶ κατέλαβον ἰσχυροὶ καὶ ἄλλα ἀμύθητα·

καὶ ἐκείμην ἐν Δέσσῃ πρὸσ τῷ καταρράκτῃ, καὶ μόλισ ἡμέρᾳ ἑκατοστῇ ὕστερον ᾗ ἐκινήθην οἴκοθεν ἐν Ῥώμῃ γίγνομαι. καὶ μετ’ οὐ πολὺ τὰ σπλάγχνα ᾠδήκει καὶ τὰ νεῦρα κατέψυκτο καὶ φρίκη διέθει διὰ παντὸσ τοῦ σώματοσ καὶ τὸ πνεῦμα ἀπεκέκλειτο. καὶ οἱ ἰατροὶ καθάρσεισ προσῆγον καὶ πιὼν ἐλατήριον εἰσ δύο ἡμέρασ ἐκαθαιρόμην, ἑώσ εἰσ αἷμα ἀπέσκηψε. καὶ πυρετοὶ κατέλαβον καὶ πάντ’ ἦν ἄπορα ἤδη καὶ σωτηρίασ οὐδ’ ἡτισοῦν ἐλπίσ. καὶ τέλοσ οἱ ἰατροὶ κατέτεμνον ἐκ τοῦ στήθουσ ἀρξάμενοι πάντα ἑξῆσ ἄχρι πρὸσ τὴν κύστιν κάτω· καὶ ὡσ ἀνθήψαντο αἱ σικύαι, παντάπασι τὸ πνεῦμα ἀπελήφθη, καὶ διῆλθεν ὀδύνη ναρκώδησ καὶ ἄποροσ φέρειν, καὶ πάντα αἵματι ἐπέφυρτο καὶ γίγνομαι ὑπεραλγεινόσ. καὶ τῶν σπλάγχνων ᾐσθανόμην οἱο͂ν ψυχρῶν τε καὶ ἐκκρεμαμένων, καὶ τὸ τῆσ ἀμηχανίασ τῆσ περὶ τὴν ἀναπνοὴν ἐπετάθη. καὶ τί χρὴ ποιεῖν οὐκ ἦν, καὶ γὰρ σῖτον αἱρουμένῳ καὶ διαλεγομένῳ μεταξὺ προσίστατο καὶ ἔδει πεπνῖχθαι δοκεῖν. καὶ ἡ ἄλλη τοῦ σώματοσ ἀσθένεια κατὰ λόγον τούτων ἦν. φάρμακα δὲ θήρειά τε καὶ ἄλλα παντοῖα τηνάλλωσ ἐδίδοτο. ἐδόκει δὴ χρῆναι κομίζεσθαι οἴκαδε, εἴ πωσ εἰή διαρκέσαι. κατὰ γῆν μὲν οὖν ἄπορον ἦν, οὐ γὰρ ἔφερε τὸ σῶμα τὸν σεισμόν· πλῷ δὲ ἐπεχειροῦμεν. τῶν δ’ ὑποζυγίων τὰ μὲν ὑπὸ τῶν χειμώνων ἐτεθνήκει, τὰ δὲ περιόντα ἀπεδιδόμεθα. καὶ συμβαίνει τισ Ὀδύσσεια, εὐθὺσ μὲν ἐν τῷ Τυρρηνικῷ πελάγει ζάλη καὶ ζόφοσ καὶ λὶψ καὶ ταραχὴ τῆσ θαλάττησ ἀκατάσχετοσ, καὶ ὁ κυβερνήτησ μεθῆκε τοὺσ οἰάκασ, καὶ ὁ ναύκληροσ καὶ οἱ ναῦται σποδὸν καταχεάμενοι σφᾶσ τε αὐτοὺσ ἀπῴμωζον καὶ τὸ πλοῖον. ἡ δὲ ἐπεισέρρει πολλὴ κατὰ πρῷραν καὶ κατὰ πρύμναν ἡ θάλαττα, καὶ κατεκλυζόμην τῷ τε ἀνέμῳ καὶ τοῖσ κύμασι, καὶ ταῦτα ἐγίγνετο ἡμέραν καὶ νύκτα. μέσαι νύκτεσ σχεδὸν ἦσαν, ἡνίκα πρὸσ τὴν Πελωρίδα ἄκραν τῆσ Σικελίασ προσηνέχθημεν. ἔπειτα ἐν πορθμῷ πλάναι καὶ δρόμοι, τὰ μὲν εἰσ τὸ πρόσθεν, τὰ δὲ εἰσ τοὐπίσω.

τοῦ δὲ Ἀδρίου τὸ μὲν πέλαγοσ δυοῖν νυξὶ καὶ ἡμέρᾳ διήλθομεν, ἀψοφητὶ παραπέμποντοσ τοῦ ῥεύματοσ. ὡσ δ’ ἔδει πρὸσ τὴν Κεφαλληνίαν προσχεῖν, αὖθισ αὖ κῦμα ὑψηλὸν, καὶ τὸ πνεῦμα οὐκ ἔφερεν, ἀλλ’ ἐπλανώμεθα ἄνω καὶ κάτω, κάματοσ παντοδαπὸσ τοῦ σώματοσ καὶ λύσισ. τὰ δ’ ἐν τῷ πορθμῷ τῷ Ἀχαϊκῷ πάλιν συμβάντα ὑπ’ αὐτὴν ἰσημερίαν ἀράντων τῶν χρηστῶν ναυτῶν ἐκ Πατρῶν ἄκοντοσ ἐμοῦ καὶ ἀντιλέγοντοσ ἐξ ἀρχῆσ οὐδ’ ἂν λέγων εἴποισ, ἐν οἷσ ἅπασι τό τε στῆθοσ καὶ τἄλλα ἔτι μειζόνωσ ἐκακοῦτο. παραπλήσια δὲ καὶ τὰ ἐν τῷ Αἰγαίῳ, μοχθηρία κυβερνήτου καὶ ναυτῶν γενόμενα ἐναντία τοῖσ πνεύμασι πλεῖν ἀξιούντων καὶ μηδὲν ἀκούειν ἐθελόντων ἐμοῦ. τέτταρεσ πάλιν αὗται πρὸσ ταῖσ δέκα ἡμέραι καὶ νύκτεσ, χειμῶνοσ κύκλῳ διὰ παντὸσ τοῦ πελάγουσ φερομένων, κἀν ταύταισ ἀσιτίαι οὐκ ὀλίγαι, καὶ μόλισ Μιλήτῳ προσηνέχθημεν. καὶ οὔτε ἵστασθαι δυνατὸσ ἦν τά τε ὦτα ἐξεκεκώφητο, ἠνώχλει τε οὐδὲν ὅ τι οὔ. καὶ κατὰ μικρὸν προσιόντεσ οὕτω γιγνόμεθα ἐν τῇ Σμύρνῃ, πέρα πάσησ ἐλπίδοσ. καὶ χειμὼν ἤδη ἦν καὶ τὰ τῆσ ὑπερώασ παντάπασι δυσχερῶσ εἶχε καὶ τἄλλα ὡσαύτωσ. καὶ συνῆλθον οἵ τε ἰατροὶ καὶ γυμνασταὶ, καὶ οὔτε βοηθεῖν εἶχον οὔτε ἐγνώριζον τὴν ποικιλίαν τῆσ νόσου. τοσοῦτον δ’ οὖν συνέδοξεν, εἰσ τὰσ πηγὰσ τὰσ θερμὰσ κομίσαι, ἐπειδὴ καὶ τὸν ἐν τῇ πόλει ἀέρα φέρειν οὐχ οἱο͂́σ τε ἦν. καὶ τὰ ἐπὶ τούτοισ δὴ μικρῷ πρόσθεν διηγούμην. ἐκ τοιούτων καὶ τοσούτων ὡσ βραχέωσ τε καὶ ἀμυδρῶσ εἰπεῖν ἡ νόσοσ ἠσκήθη καὶ συνεσκευάσθη, κατὰ προσθήκην χρόνου προϊοῦσα ἀεί. καὶ παρελθόντοσ ἐνιαυτοῦ καὶ μηνῶν ἐπὶ τὴν ἐν Περγάμῳ καθέδραν ἤλθομεν. νῦν δὲ ὅθεν ἐξέβημεν τρεπώμεθα πρὸσ τὰ λουτρὰ τὰ θεῖα·

ὀδύναι δὲ καὶ νόσοι καὶ κίνδυνοι πάντεσ ἐρρόντων. ἐγκατεκεκλίμην μεταξὺ τῶν τε θυρῶν καὶ τῶν κιγκλίδων τοῦ νεὼ κατὰ δή τινα ὀνείρατοσ ὄψιν· καί μοι χρῇ ὁ θεὸσ τὸ ἔποσ τόδε ἑσπέριοι δ’ ἤκμαζον ἐπὶ κρήναισ χλοεραῖσιν. ἔπειτα ἐχριόμην τε ἐν τῷ ὑπαίθρῳ ἐν τῷ περιβόλῳ τοῦ ἱεροῦ καὶ ἐλούμην τῷ φρέατι τῷ ἱερῷ, καὶ οὐδεὶσ ἦν ὅστισ οὐχ ὁρῶν ἠπίστει. καὶ μικροῦ πᾶσαν ἐξέβαλον τὴν νόσον, εἰ μὴ τοῦ θεοῦ σημεῖα φαίνοντοσ καὶ μεταβάλλοντοσ ἤδη τὴν δίαιταν αὐτὸσ μὲν οὕτωσ εἶχον ὡσ ταύτῃ ποιήσων, βουλὴ δὲ κακὴ νίκησεν ἑταίρων, οἳ σοφίασ τε ἀντιποιούμενοι καί τινα ἔχειν περὶ ταῦτα δοκοῦντεσ δεινότητα ἀτοπώτερον τὰ ἐνύπνια ἐξηγοῦντο, φάσκοντεσ δι’ ὑπερβολῆσ ἐνδείκνυσθαι τὸν θεὸν ὅτι χρὴ μένειν ἐπὶ τῶν αὐτῶν. κἀγὼ συνεχώρησα ἄκων μὲν καὶ ὑφορώμενοσ καὶ νομίζων αὐτὸσ ἄμεινον γιγνώσκειν, ὡσ δ’ ἂν μὴ δοκοίην ἐμαυτῷ τισ εἶναι μόνῳ πειθόμενοσ. παθὼν δ’ ἔγνων καλῶσ ὡσ ὀρθῶσ ἐγίγνωσκον. ἀλλ’ ὅσα μὲν σύμβουλοι διήμαρτον χωρὶσ ἔστω· καίτοι καὶ ταῦτα ἐοίκε τῶν σφόδρα πρὸσ τὸν θεὸν εἶναι. τὸ γὰρ τὴν αὐτὴν δίαιταν καὶ τὰ αὐτὰ πράγματα, ὁπότε μὲν ὁ θεὸσ ἡγοῖτό τε καὶ διαρρήδην εἴποι, σωτηρίαν, ἰσχὺν, κουφότητα, ῥᾳστώνην, εὐθυμίαν, πάντα τὰ κάλλιστα καὶ τῷ σώματι καὶ τῇ ψυχῇ φέρειν, ἄλλου δέ του συμβουλεύσαντοσ καὶ μὴ στοχασαμένου τῆσ γνώμησ τοῦ θεοῦ πάντα τἀναντία τούτοισ ἐπιφέρειν, πῶσ οὐ μέγιστον σημεῖον τοῦ θεοῦ τῆσ δυνάμεωσ; φέρε δὴ πάλιν τῶν παρ’ αὐτοῦ μνημονεύσωμεν. ἦν ἰσημερία ἡ μετὰ χειμῶνα ὅτε πηλοῦνται τῷ θεῷ, ἐμοὶ δ’ οὐχ οἱο͂́ν τ’ ἦν, εἰ μή τι σημήνειε παρακινεῖν. ἀπώκνησα οὖν· ἡ δὲ ἡμέρα κατὰ μνήμην ἐμὴν καὶ πάνυ ἀλεεινὴ ἐγένετο. οὐ πολλαῖσ δὲ ὕστερον ἡμέραισ χειμὼν ἐπιγίγνεται καὶ βορέασ ἐώθει πάντα τὸν οὐρανὸν, καὶ νεφέλαι μέλαιναι ἠγείροντο συνεχεῖσ, καὶ πάλιν ἐκ νέασ χειμών. τοιούτων δ’ ὄντων προσέταξε χρήσασθαι τῷ πηλῷ πρὸσ τῷ φρέατι τῷ ἱερῷ καὶ λούσασθαι αὐτόθεν. παρέσχον οὖν θέαν καὶ τότε, τοσαύτη δ’ ἦν τοῦ τε πηλοῦ καὶ τοῦ ἀέροσ ἡ ψυχρότησ ὥστε ἑρ́μαιον ἐποιησάμην προσδραμεῖν τῷ φρέατι, καί μοι τὸ ὕδωρ ἀντ’ ἄλλησ ἀλέασ ἤρκεσε. καὶ ταῦτ’ ἐστὶ τὰ πρῶτα τοῦ θαύματοσ.

τῇ δ’ ἐπιούσῃ νυκτὶ προστάττει τῷ τε πηλῷ πάλιν κατὰ τὰ αὐτὰ χρήσασθαι καὶ δραμεῖν κύκλῳ περὶ τοὺσ νεὼσ εἰσ τρίσ· καὶ τοῦ βορέου τὸ χρῆμα ἀμύθητον ἦν καὶ ὁ κρυμὸσ ἐπηύξητο, οὐχ οὕτωσ πυκνὴν εὑρ͂εσ ἂν ἐσθῆτα ὥστε ἱκανὴν εἶναι στέγειν, ἀλλὰ διεξῄει καὶ προσέπιπτε ταῖσ πλευραῖσ ὥσπερ βέλοσ. τῶν οὖν ἑταίρων τινὲσ ὡσπερεὶ παραμυθεῖσθαί με βουλόμενοι καὶ ταῦτα οὐδὲν δεόμενον ἔγνωσαν παρακινδυνεῦσαί τε καὶ μιμήσασθαι. ἐγὼ μὲν δὴ χρισάμενοσ περιέθεον παρέχων τῷ βορέᾳ ξαίνειν εὖ καὶ καλῶσ, καὶ τελευτῶν προσελθὼν πρὸσ τὸ φρέαρ ἀπελουσάμην· τῶν δὲ ὁ μέν τισ εὐθὺσ ἀπεστράφη, ὁ δὲ σπασμῷ τε εἴχετο καὶ κομισθεὶσ ὑπὸ σπουδῆσ εἰσ βαλανεῖον μετὰ πολλῶν πραγμάτων ἐξεθερμαίνετο. ἡμεῖσ δὲ ἤδη τὸ μετὰ τοῦτο ἠρινὴν ἤγομεν ἡμέραν· αὖθισ δὲ χειμῶνοσ ὡρ́ᾳ καὶ πάγου καὶ πνεύματοσ οἱού ψυχροτάτου κελεύει λαβόντα τοῦ πηλοῦ καὶ περιχεάμενον καθέζεσθαι εἰσ τὴν αὐλὴν τοῦ ἱεροῦ, καλοῦντα Δία, θεὸν ὕπατον καὶ ἄριστον. ἐγίγνετο καὶ ταῦτα ἐν πολλοῖσ τοῖσ θεαταῖσ. ὃ τοίνυν οὐδενὸσ ἧττον ἐθαυμάσθη τῶν εἰρημένων, ὅτε γὰρ ἡ συνέχεια τῶν πυρετῶν ἦν ἡμέρασ τετταράκοντα καὶ ἔτι πλείουσ, καί τινεσ καὶ τῶν λιμένων ἐπάγησαν καὶ τῆσ πρὸσ Ἐλαίᾳ θαλάττησ ὅσον ἐκ Περγάμου κατιόντι ὁ αἰγιαλὸσ ἐπέχει, τότε μοι προστάττει χιτωνίσκον ἐνδῦναι λινοῦν καὶ μηδ’ ὁτιοῦν ἄλλο, ἀλλ’ ἐν τούτῳ διακαρτερεῖν, καὶ προελθόντα ἐξ εὐνῆσ ἀπονίψασθαι ἐπὶ τῆσ κρήνησ ἔξω. ἦν δ’ ἔργον τυχεῖν ὕδατοσ, ἀλλὰ πάντα ἐπεπήγει, καὶ ὁ κρουνὸσ εὐθὺσ ἀπεψύχετο ἐν αὐτῷ, καὶ οἱο͂ν κρυστάλλου τισ αὐλὸσ ἦν, καὶ ὅ τι δὲ ἐγχέαισ θερμὸν, παραχρῆμα ἐπήγνυτο. ὅμωσ δὲ τῇ τε κρήνῃ ὡμιλήσαμεν καὶ ὁ λινοῦσ ἤρκεσε, καὶ πάντεσ μᾶλλον ἐρίγων, καὶ ἡ δίαιτα σχεδὸν ἡ πλείστη περὶ τὸ ἱερὸν ἠνύσθη μοι. ἀδελφὰ δὲ τούτων καὶ αἱ τῶν χειμώνων ἀνυποδησίαι αἱ συνεχεῖσ καὶ διὰ παντὸσ τοῦ ἱεροῦ κατακλίσεισ, ἐν ὑπαίθρῳ τε καὶ ὅπου τύχοι, καὶ οὐχ ἥκιστα δὴ ἡ ἐν τῇ ὁδῷ τοῦ νεὼ ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἱερὰν λαμπάδα τῆσ θεοῦ γενομένη. ἐφόρεσα δὲ καὶ ἱμάτιον χιτωνίσκου χωρὶσ, οὐκ οἶδ’ ὁπόσασ τινὰσ ἡμέρασ.

τὰ δ’ ἀμφότερ’ ἦν παρὰ τοῦ θεοῦ. καὶ μὴν ὅσα αὖ ποταμοῖσ, πηγαῖσ, ἢ καὶ θαλάττῃ προσέταξε χρήσασθαι, ἢ πρότερον τούτων ἢ ὕστερον, τὰ μὲν πρὸσ Ἐλαίᾳ, τὰ δὲ Σμύρνῃ, καὶ ἐν οἷστισι τοῖσ καιροῖσ ἕκαστα αὐτῶν, ἀμύθητα ἂν εἰή λέγειν. ἀλλ’ ὅτ’ ἔναγχοσ εἰσ τὴν Ἔφεσον ἀπέστειλε κατὰ τοὺσ λόγουσ, ὕσθημεν καὶ παρὰ τὴν ὁδὸν πολλῷ, τῇ τρίτῃ τῶν ἡμερῶν, τὴν γὰρ δευτέραν αὐτὸσ ἐπέσχε, καὶ συνέβη τὸ ὕδωρ εὐθὺσ τότε γίγνεσθαι. σχεδὸν δὲ οὐκ εἰσ ἐκείνην ἔφερε μόνον τὰ φανθέντα, ἀλλὰ καὶ εἰσ τὴν ἐπιοῦσαν, κἀγὼ προὔλεγον ταῦτα τοῖσ σὺν ἐμαυτῷ. οἱ δὲ τὴν ἑτέραν ἔφερον τὴν τοῦ προϊέναι, ἄλλωσ τε καὶ τὴν σπουδὴν ὁρῶντεσ τῶν ἀνθρώπων ὡσ εἶχον πρὸσ ἡμᾶσ. εἰσὶ γὰρ οἱ βαδίζοντεσ εἰσ Πέργαμον τῶν θεωριῶν ἕνεκα, καὶ ὡσ εἶδον ἡμᾶσ, ἀνέστρεψαν εἰσ τὴν Ἔφεσον δρόμῳ. καὶ ταῦτα μὲν οὕτωσ εἶχεν. ὑσθέντοσ δέ μου καὶ ἀγωνιῶντοσ οὐ πολλαῖσ ὕστερον ἡμέραισ ἐπειδὴ ἐν τῇ Ἐφέσῳ ἐγενόμην, ἐπιτάττει ψυχρὸν λουτρὸν, καὶ ἐλουσάμην ἐν τῷ γυμνασίῳ τῷ πρὸσ τῷ Κορεσσῷ. οἱ δ’ ὁρῶντεσ οὐχ ἧττον τὸ λουτρὸν ἢ τοὺσ λόγουσ ἐθαύμαζον·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ιἑροὶ λόγοι β#

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ιἑροὶ λόγοι β#)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION