헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́15́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Σμυρναϊκὸσ πολιτικός)

ὁ μὲν λόγοσ οὐκ ἐξ ἴσου τῇ τε πόλει καὶ τοῖσ ἄλλοισ· οἱ μὲν γὰρ οὐδὲν ἂν δείξαιεν τοσοῦτον ὅσον εἴποιεν ἂν, ἡμεῖσ δ’ οὐδὲν ἂν εἴποιμεν ὅσον δεῖξαι πάρεστιν. ἀνάγκη δὲ ἀφοσιώσασθαι πρὸσ τὸν νόμον, ἐπειδὴ καὶ οἵδε κελεύουσιν. ἔστι δὲ ὅμωσ κἀν τούτῳ κέρδοσ τῇ πόλει καὶ τῷ λέγοντι σχεδὸν ἥκιστα κίνδυνοσ. ὁ μὲν γὰρ ὅσῳ καλλίω φανεῖται τὰ ὁρώμενα, τοσούτῳ μᾶλλον τὸ εἰκὸσ δόξει παθεῖν ἀπολειφθεὶσ, ὥστε ἅμα τε ἐξελεγχθήσεται καὶ τὴν συγγνώμην ἐκ τῶν ἐλέγχων ἕξει· τῇ δὲ πόλει φιλοτιμία προσγίγνεται, εἰ τοιούτων καὶ τοσούτων ὄντων ὧν ἔχει δεικνύναι, μὴ μόνον τοῖσ ὁρωμένοισ ἰσχυρίζεται, ἀλλὰ καὶ τοῖσ περὶ τῶν πατρίων λόγοισ. ἔστι γὰρ οὐ νεωστὶ ἡμῖν ἡ πόλισ εὐτυχὴσ, ἀλλ’ ἐκ προγόνων, καὶ καθέστηκεν αὐτὴ πρὸσ αὑτὴν ἐν ἀποίκου σχήματι καὶ μητροπόλεωσ· τρίτη γάρ ἐστιν ἀπὸ τῆσ ἀρχαίασ. ὥσπερ γὰρ τὰ ἀγάλματα καὶ οἱ δι’ ἀκριβείασ λόγοι δευτέρᾳ καὶ τρίτῃ χειρὶ καθίστανται, οὕτωσ ἄρα καὶ τὴν πόλιν τρίτῃ χειρὶ χρὴ κτισθεῖσαν ἀκριβῶσαι τὸ κάλλοσ, καὶ γέγονε δὴ παλαιοτάτη καὶ καινοτάτη ἡ αὐτὴ, ἑαυτὴν ἀνανεωσαμένη, καθάπερ τὸν ὄρνιν φασὶ τὸν ἱερόν. ἡ μὲν οὖν πρεσβυτάτη πόλισ ἐν τῷ Σιπύλῳ κτίζεται, οὗ δὴ τάσ τε θεῶν εὐνὰσ εἶναι λέγουσι καὶ τοὺσ Κουρήτων χοροὺσ περὶ τὴν τοῦ Διὸσ μητέρα. οὕτω δ’ ἦν ἐξ ἀρχῆσ θεοφιλὴσ ὥστε λέγουσιν οἱ ποιηταὶ τοὺσ θεοὺσ ἅμα τοῖσ ἡρ́ωσιν ἐρανίζειν εἰσ αὐτὴν ἀναμὶξ εὐωχουμένουσ. ἐκείνην μὲν οὖν αἱ Νύμφαι δέχονται, καὶ νῦν ἐστιν ὕφαλοσ, ὑπελθοῦσα τὴν λίμνην, ὥσ φασι. δευτέρα δὲ μετὰ ταῦτα ᾠκεῖτο ὑπὸ τῷ Σιπύλῳ παρὰ τὴν χηλὴν τῆσ ἠιόνοσ, ἐν μέσῳ τῆσ ἀρχαίασ καὶ τῆσ νῦν, ἡ νῦν ἀρχαία πρὸσ ταύτην καθεστηκυῖα. ταῦτα δ’ ἦν ὥσπερ μελέται τῆσδε τῆσ οἰκήσεωσ ἐν ἄλλοισ φαυλοτέροισ πλάσμασι. τρίτῳ δὲ, ὡσ οἱ ποιηταὶ καλοῦσι, βήματι κινηθεῖσα ἡ πόλισ εἰσ ἓν τόδε κατέστη τὸ σχῆμα.

ὁ δὲ λεὼσ ὁ μὲν πρεσβύτατοσ αὐτόχθων αὐτῇ· ἐπεὶ δὲ καὶ ἐποίκουσ ἔδει δέξασθαι, ἐδέξατο καὶ τούτουσ ἀπὸ τῶν αὐτοχθόνων ἀπὸ τῆσ ἑτέρασ ἠπείρου, καὶ συνεκράθη δαιμονίωσ τοῖσ ἀντιπέραν Ἕλλησιν, οἰκιστὰσ δοῦσά τε καὶ δεξαμένη, Πελοποννησίοισ μὲν τὸν ἐπώνυμον δοῦσα καὶ τὸ σεμνύνεσθαι τῇ προσηγορίᾳ, Ἀθήνηθεν δὲ τοὺσ Ἐρεχθείδασ, ὡσ λόγοσ, ἐκ τοῦ πρὸσ Ἀμαζόνασ πολέμου δεξαμένη, καὶ ὕστερον δὴ τοὺσ ὑστέρουσ. ἀπέλαυσαν δὲ τῆσ μητροπόλεωσ ἀμφότερα, ἁβρότητασ μὲν εἰσ τὸ καθ’ ἡμέραν, τολμήματα δὲ εἰσ τοὺσ πολέμουσ κρεῖττον ἢ πολλοῖσ ἐρίσαι λυσιτελεῖν· ὥστε καὶ τῶν ποιητῶν ἤδη τισὶ Σμυρναῖον τρόπον τὸ τοιοῦτον εἰρῆσθαι. δεῖγμα δὲ ἓν ἐξαρκέσει, οὗ καὶ τὸ ὑπόμνημα ὄψει. καλοῦσι γάρ σε ἦροσ ὡρ́ᾳ πρώτῃ Διονυσίοισ, τριήρησ ἱερὰ τῷ Διονύσῳ φέρεται κύκλῳ δι’ ἀγορᾶσ. τὸ δ’ ἐστὶ σύμβολον ὡσ ποτὲ Χῖοι πλεύσαντεσ ἐπὶ τὴν πόλιν, ὡσ ἐρήμην αἱρήσοντεσ, τῶν ἀνδρῶν ἀπόντων ἐν τῷ ὄρει, κᾆτα τῶν νεῶν ὀφθέντεσ ὑπ’ αὐτῶν κατιόντων, οὐ μόνον τῆσ πείρασ ἀπέτυχον, ἀλλὰ καὶ τὰσ ναῦσ προσαπώλεσαν, ἐνόπλιον δὴ τότε ὀρχησαμένων τῷ Διονύσῳ καὶ τὰ Βακχεῖα ἐν τοῖσ ἐκείνων σώμασι τελεσαμένων. καὶ τοῦτο μὲν ἥδυσμα ταῖσ πράξεσι τῆσ πόλεώσ ἐστι καὶ ὡσπερεὶ σύμβολόν τι τῶν ἄλλων ὧν ἀνάγκη παραλιπεῖν· διὸ καὶ ὑπὸ τῶν πολλῶν ἄρα θρυλεῖται. πολλοὺσ δ’ ἄν τισ αὐτῆσ ἔχοι λέγειν ἀγῶνασ καὶ ἄλλουσ, καὶ δὴ τοὺσ τελευταίουσ τοὺσ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ σὺν ὑμῖν ἐν παντὶ τῷ παραστάντι, πολλῆσ τινοσ ἔργον σχολῆσ διηγήσασθαι. ἀλλὰ τί δεῖ περὶ ταῦτα τρίβεσθαι;

αἷσ μὲν γάρ ἐστι τῶν πόλεων ἐν μύθοισ ἢ διηγήσεσιν ἡ φιλοτιμία, εἰσ ταῦτα εἰκὸσ ἀναχωρεῖν, ἥτισ δὲ εὐθὺσ ὀφθεῖσα χειροῦται καὶ οὐκ ἐᾷ ζητεῖν τὰ ἀρχαῖα, τί δεῖ ταύτην σεμνύνειν ἀπὸ τῶν παρελθόντων, ἀλλ’ οὐ περιηγεῖσθαι καθαπερεὶ τῆσ χειρὸσ ἔχοντα, μάρτυρα τὸν θεατὴν τῶν λόγων ποιούμενον; οἶμαι γὰρ, εἴ τινοσ εἴδωλον πόλεωσ ἔδει φαίνεσθαι κατ’ οὐρανὸν, ὥσπερ τὸν στέφανόν φασι τὸν Ἀριάδνησ καὶ ἄλλα εἴδωλα ποταμῶν τε καὶ ζώων, ὅσα πρὸσ θεῶν ἐτιμήθη, τὸ τῆσδε ἂν φαίνεσθαι νικῆσαι. οὕτωσ μοι δοκεῖ πεφυκέναι παράδειγμα πόλεωσ, καὶ οὔτε τοῦ πολίτου ποιητοῦ προμνωμένου προσδεῖσθαι οὔτε ἄλλησ τέχνησ εἰσ ἔπαινον, ἀλλ’ αὐτὴ προξενεῖν τὸν ἔρωτα αὑτῆσ πᾶσιν ἀνθρώποισ καὶ αὐτὴ καταναγκάζειν, ὀφθαλμοὺσ, οὐχὶ ὦτα πείθουσα. τέταται γὰρ ὑπὲρ τῆσ θαλάττησ, ἄνθοσ ὡρ́ασ ἀφιεῖσα διηνεκὲσ, ὥσπερ οὐ κατὰ μικρὸν πολισθεῖσα, ἀλλ’ εἰσάπαξ ἀνασχοῦσα τῆσ γῆσ, οὐ πρὸσ ἀνάγκην οὐδ’ ἠπειγμένον τὸ μέγεθοσ παρεχομένη, ἀλλὰ πανταχοῦ πολλὴ καὶ παραπλησία. καὶ ἔστιν αὐτῇ τὸ μέγεθοσ κάλλουσ περιουσία. οὐδ’ ἂν φαίησ εἶναι πόλεισ πολλὰσ κατὰ μικρὸν διεσπαρμένασ, ἀλλὰ μίαν μὲν πολλῶν ἀντίρροπον, μίαν δ’ οὖν ὁμόχρουν καὶ σύμφωνον ἑαυτῇ, καθάπερ ἀνθρώπου σῶμα συμβαίνοντα τῷ ὅλῳ τὰ μέρη παρεχομένην. κόσμοι δὲ οἵ τε ἐν αὐτῇ καὶ οἱ περὶ αὐτὴν ἐξ ἴσου πολλοί τε καὶ λαμπροὶ καὶ ποθεινοτέρουσ οὐχὶ λελοιπότεσ. ἀλλ’ ἐστὶν ἅπασα ὥσπερ δι’ ἀγαλμάτων, ὥσπερ οἱ κατάπαστοι χιτῶνεσ. ἀπὸ ἑσπέρασ μὲν πρὸσ ἑώ βαδίζων ἐκ νεώ τε εἰσ νεὼν ἥξεισ καὶ ἐκ κολωνοῦ πρὸσ κολωνὸν δι’ ἑνὸσ στενωποῦ καλλίονοσ ἢ κατὰ τοὔνομα. στάντι δὲ ἐπὶ τῆσ ἀκροπόλεωσ ἡ μὲν θάλαττα ὑπορρεῖ, τὰ δὲ προάστεια ὑφορμεῖ· καταμιγνυμένη δὲ ἀμφοτέροισ ἡ πόλισ διὰ τριῶν τῶν ἡδίστων θεαμάτων ἐκχεῖ τὴν ψυχὴν, οὐδὲ ἔστιν εὑρεῖν οὗ τισ ἐρείσει τὸν ὀφθαλμόν· ἕλκει γὰρ ἐφ’ ἑαυτὸ ἕκαστον ὥσπερ ἐν ὁρ́μῳ ποικίλῳ.

κατιόντα δὲ ἀπὸ τῆσ ἀκροπόλεωσ τὰ ἑῷα ἐκδέχεται, ναῶν τε ὁ κάλλιστοσ αὖθισ τῆσ εἰληχυίασ θεοῦ τὴν πόλιν, καὶ τὰ ἐπὶ τούτοισ ἔργον καὶ πρεσβύτῃ μνησθῆναι κοσμίωσ. πάντα γὰρ ἤδη μέχρι τῆσ παραλίασ καταλάμπεται γυμνασίοισ, ἀγοραῖσ, θεάτροισ, περιβόλοισ, λιμέσι, κάλλεσιν αὐτοφυέσι καὶ χειροποιήτοισ ἁμιλλωμένοισ. ἀργὸν δὲ οὐδέν ἐστι θεάματοσ οὐδὲ χρείασ. λουτρὰ μέν γε τοσαῦτα ὥστε ἀπορήσαισ ἂν οὗ λούσαιο, δρόμοι δὲ ἁπάσησ ἰδέασ, οἱ μὲν ἐν βάθει τῆσ πόλεωσ, οἱ δ’ ἐπὶ τέρμασιν, ἄλλοσ ἄλλον κωλύων τὸν κάλλιστον εἶναι, κρῆναι δὲ καὶ πηγαὶ κατ’ οἰκίασ τε καὶ πλείουσ ἢ κατ’ οἰκίαν, καὶ στενωποὶ ἀντ’ ἀγορῶν καὶ στενωποὶ τέτραχα σχίζοντεσ ἀλλήλουσ εἰσ ὑποδοχὴν τοῦ ἡλίου, μικροῦ δέω λέγειν ὃ πρόσθεν ἠρνούμην, πολλὰσ πόλεισ ποιοῦντεσ τῇ περιγραφῇ, μίμημα τῆσ πάσησ ἑκάστην. αὖραι δὲ ἠριναί τε καὶ θεριναὶ λιγυρώτεραι τῶν παρὰ ποιηταῖσ ἀηδόνων καὶ τεττίγων, ἄλλαι δι’ ἄλλων διᾴττουσαι τόπων ἅπασαν τὴν πόλιν ἀντὶ ἄλσουσ καθιστᾶσι. ποίασ γραφῆσ ἢ πλάσματοσ οὐ βελτίω ταῦτα μιμήσασθαι; ἀεὶ δὲ ὥσπερ εἰσ πομπὴν ἐνιαύσιον κεκοσμημένη ταῖσ τε ἰδίαισ καὶ ταῖσ δημοσίαισ κατασκευαῖσ ὡραί̈ζεται, σκηνῆσ Μηδικῆσ θέαμα ἁβρότερον. θυμηδίαι δὲ αὐτὴν οὔποτε λείπουσιν, οὐδ’ ὅσαι Μοῦσαι πόλεισ ἀνθρώπων ἐπέρχονται οὐδεμία ἐξοικεῖ. πολλὴ μὲν γὰρ ἡ ἐγχώριοσ, πολλὴ δὲ ἡ ἔπηλυσ· φαίησ ἂν ἑστίαν εἶναι τῆσ ἠπείρου παιδείασ ἕνεκα. θεάτρων τε πάντων κατά τε ἀγῶνασ καὶ τὰσ ἄλλασ ἐπιδείξεισ ἀμύθητοσ ἡ ἀφθονία. πρὸσ δὲ τούτοισ χειρῶν ἔργα παντοῖα καὶ φορὰ γῆσ καὶ θαλάττησ ἐφάμιλλοσ. συνελόντι δ’ εἰπεῖν, ἑκατέρῳ τῷ ἔθνει μία δὴ πόλισ αὕτη μετριωτάτη, ὅσοι τε ἐπὶ ῥᾳστώνησ τὸν βίον διανύσαι προείλοντο καὶ ὅσοι φιλοσοφεῖν ἀδόλωσ ἀξιοῦσιν. ἀντιπάλουσ γὰρ τῶν πόνων τὰσ ἀναπαύσεισ ἔχουσιν, ὥστε οὐ κάμνουσιν. ὁ δὲ δὴ πρὸ θυρῶν κόσμοσ ἀντὶ Ἀπόλλωνοσ ἀγυιέωσ προπύλαιοσ τῇ πόλει, Μέλησ ὁ ἐπώνυμοσ διωρυχὴν Νυμφῶν ἐκ πηγῶν εἰσ θάλατταν, αὐταῖσ τ’ εἶναι λουτρὸν ῥυτὸν καὶ Νηρηίδασ παρὰ Νηρέωσ δέξασθαι δι’ ὀλίγου.

ῥεῖ δὲ ὁ Μέλησ ὁμοίωσ ἔκ τε ἄντρων καὶ οἴκων καὶ δένδρων καὶ μέσου τοῦ ῥείθρου ἀνίσχων καὶ προϊὼν μέχρι θαλάττησ, καὶ αὐτοῦ τὸ μὲν κατὰ τὰσ ἄνω πηγὰσ κύκλοσ τέ ἐστι καὶ ὁρ́μῳ μάλιστ’ ἂν ἀπεικάσαισ, τὰ δὲ ἑξῆσ Εὐρίπῳ. πρὸσ δὲ ταῖσ ἐκβολαῖσ βέβρυχε μὲν ἥκιστα, ὁ δὲ τὸ ῥόθιον ἐπιλεαίνων ἀψοφητὶ καταμίγνυται, ἐπιοῦσαν μὲν ἐξ ἀνέμων τὴν θάλατταν αἰωρῶν, ἀπιούσῃ δὲ ἑπόμενοσ, νῶτον ἐκ τοῦ ὕδατοσ ἑκατέρου δεικνὺσ, ὥστε οὐκ ἂν γνοίησ ὅπου συνέβαλον. καὶ μὴν ὅτι γε ἰχθύων πάντη πλήρησ, καὶ τούτων τιθασῶν τε καὶ συσσίτων τοῖσ σκηνοῦσιν ἐπὶ ταῖσ ὄχθαισ, καὶ οὐκ ἐπὶ τοῦ ξηροῦ, ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ αὐλοῦ ἐν χώρᾳ ὀρχουμένων καὶ παροινίᾳ κυβιστώντων εἰσ τοὺσ συμπότασ, ταῦτα μὲν κἂν οἱ παῖδεσ ἐξηγοῖντο καὶ ἰδεῖν πᾶσιν ἔξεστιν· αἱ δὲ δὴ καλλίουσ τοῦ ποταμοῦ γοναὶ καὶ ἐπὶ πάσασ φέρουσαι πόλεισ, Ὅμηροσ ὁ κοινὸσ τοῖσ Ἕλλησι τροφεὺσ καὶ φίλοσ, ἐκ πατέρων τε καὶ ἐκ παιδὸσ ἑκάστῳ. διὸ καὶ δικαίωσ ἄν μοι δοκοῦσιν ἅπαντεσ εἰσ τὰσ πηγὰσ ὥσπερ ἐκεῖνοσ ἔφη τοῦ Σπερχειοῦ, τοῦ Μέλητοσ ἀπάρχεσθαι τῶν λόγων, ὥσπερ βοστρύχων, ᾄδοντασ Ὁμήρου χάριν τὸν ποταμόν. διαβάντι δὲ τὸν Μέλητα ἀπαντᾷ χῶροσ, Ποσειδῶνοσ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖν, δῶρον τῇ πόλει παραπλήσιόν τι καὶ οὐ παραπλήσιον τῷ περὶ Θετταλίαν λεγομένῳ. ἐκεῖ μὲν γὰρ τὰ ὄρη διαστήσασ Θετταλίαν ἐποίησε γῆν ἄπεδον ἐκ λίμνησ ἐξιεὶσ κατὰ ῥεῦμα τὸν Πηνειὸν, ἐνταῦθα δὲ ἐπανήγαγε τὴν θάλατταν ἀπὸ τῶν ὀρῶν, ἀντίστροφον τὸν ἐκ τῆσ ἠπείρου κόσμον τῷ παρὰ τῆσ θαλάττησ ἁρμόττων τῇ πόλει. οὐ μὴν ἰλύν γε ὑπελίπετο οὐδ’ ὅσον ἔπηξε τὸ ἔδαφοσ, ἀλλ’ ὀρύξαντι μέν ἐστι σημεῖα τῆσ ἀρχαίασ φύσεωσ, καὶ βλέψαντί γε εἰσ τὰ κύκλῳ περιέχοντα εἰσ ἅ ποτε ἀπηρείδετο ἡ θάλαττα, διεξελαύνοντι δὲ ἐν ὡρ́αισ καὶ κρήναισ τὸ ἁλίπεδον, καὶ ταῦτά γε ἐν τέλει. καὶ προελθόντι μικρὸν ἡ πόλισ αὖθισ ὥσπερ παραπέμπουσα ἀναφαίνεται, καὶ γίγνεται δι’ ἐλάττονοσ ἐνταῦθα ἤδη ἀριθμητὰ καὶ μετρητὰ τὰ κάλλη αὐτῆσ.

καὶ οὐδεὶσ οὕτωσ ἐπείγεται ὅστισ ὁρᾷ τὸ πρόσω τῆσ ὁδοῦ καὶ οὐ μεταβάλλει τὸ σχῆμα, τὰ μὲν κατ’ ὀφθαλμοὺσ δεξιὰ ποιούμενοσ, τὰ δὲ ἀριστερὰ πρὸ τῆσ ὄψεωσ. ἡ γὰρ πόλισ ἕλκει πρὸσ αὑτὴν ὥσπερ ἡ μαγνῆτισ λίθοσ τὰ σιδήρια καὶ δι’ ἀνάγκησ ἐθελουσίου χειροῦται. πέπονθε δὲ ταυτὸν ἥ τε πόλισ πρὸσ τὰ ἔξω καὶ τὰ ἔξω πρὸσ τὴν πόλιν. οὔτε γὰρ ἐκ τοῦ ἄστεοσ τὰ προάστεια ὁρῶντι κόροσ, εἴτε τισ ἔξωθεν προσορῴη τὴν πόλιν, ἀεὶ τοῦ ἴσου δεῖ τὸ μὴ ἱκανῶσ ἔχειν. μόνῃ δὲ ταύτῃ πόλεων εἰσ ζημίαν ἡ δόξα καθίσταται· οὐδεὶσ γὰρ ἂν ἔξω περὶ αὐτῆσ ἀκούων ἐφίκοιτο ὥστε ἅπαν συλλαβεῖν. δοκεῖ δ’ ἄν μοί τισ καὶ δόγμα παρ’ αὐτῶν ποιήσασθαι, ὥσπερ τὸν ὑπὸ τῆσ ἐχίδνησ φασὶ πληγέντα μὴ ἐθέλειν ἑτέρῳ λέγειν ἀλλ’ ἢ ὅστισ πεπείραται, οὕτω καὶ τῶν περὶ τῆσ πόλεωσ καλῶν ἰδὼν ἰδόντι μόνον κοινοῦσθαι, ἢ μέλλοντί γε αὐτίκα, εἰσ ἑτέρουσ δὲ οὐκ ἂν ῥᾳδίωσ τοὺσ λόγουσ ἐκφέρειν ὥσπερ εἰσ βεβήλουσ ἱερά· ὥσπερ οἱ ὑπ’ ἔρωτοσ κατεχόμενοι πρὸσ τοὺσ κομιδῆ παῖδασ οὐκ ἐθέλουσι διηγεῖσθαι. τοσόνδε μὲν γὰρ ἴσωσ καὶ ποιητὴσ ἂν εἴποι καὶ ψυχαγωγήσειεν, ὡσ ὁ μὲν λιμὴν ἐν ὀμφαλῷ τῆσ πόλεωσ, τὸ δὲ πέλαγοσ ἐν ὀφθαλμῷ, τοῖσ ἐπὶ θάτερα ἐσχάτοισ οὐχ ἧττον σύνοπτον ἢ τοῖσ προσοικοῦσι· καὶ ἡ μὲν ἀκρόπολισ διὰ πάσησ ἀνέχει τὴν πόλιν, ἡ δὲ θάλαττα παρατείνει καθάπερ βάσισ, τοσοῦτον τοῦ Μέλητοσ πρὸσ ἑώ παραλλάττουσα ὅσον εἰσ καμπὴν παρεξελθεῖν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν καὶ ἐν μέρει κοσμοίη τισ ἂν, ἡ δὲ ἐπὶ πᾶσι χάρισ ὥσπερ Ἶρισ τεταμένη καὶ τὴν πόλιν ὥσπερ λύραν ἁρμοττομένη σύμφωνον αὑτῇ τε καὶ τοῖσ ἔξω κόσμοισ, καὶ ἡ διὰ πάντων ὥσπερ τοῦ παρ’ Ὁμήρῳ χαλκοῦ μέχρι οὐρανοῦ διηνεκὴσ αἴγλη, τῷ ταῦτα ἐφικτὰ διηγήσασθαι; οὐχ οὕτωσ οὔτε ὁ Μέλησ καλλίπαισ οὔτε τισ εἰσ λόγουσ εὐτυχήσ.

καὶ μὴν μόνη μὲν πόλεων ἱστορίασ, οὐκ ἀκοῆσ δεῖται, μόνη δὲ οὐχ ἱστορίασ μᾶλλον ἢ διαίτησ συνεχοῦσ καὶ ὁμιλίασ, ὅστισ αὐτὴν μέλλει καλῶσ θεάσεσθαι καὶ τοὺσ μισθοὺσ τῶν ἐπαίνων αὐτόθεν κομιεῖσθαι. ἐγὼ δὲ τοσοῦτον ἔτι προσθήσω τῇ περιόδῳ· τοῦ μὲν γὰρ μυχοῦ τοῦ κόλπου μικρῷ τινι πρότερον ἐμνήσθην, ὑπὲρ δὲ τοῦ παντὸσ βραχὺ τὸ λοιπόν. ἔστι γὰρ ἀκριβῶσ κατ’ ἐπωνυμίαν τῆσ πόλεωσ καὶ οὐχ ἑτέρα πρέπων. πραότητι μὲν γὰρ καὶ χρείᾳ καὶ κάλλει καὶ σχήματι κόλποσ ἐστὶ, δυνάμει δὲ θάλαττα ἐξώπιοσ· ἑνὸσ δ’ ἔχων κόλπου προσωνυμίαν εἰσ πολλοὺσ κόλπουσ ἀνελίττεται, καθάπερ οἱ πίνακεσ οἱ πτυκτοί· ἄλλαι γὰρ ἄλλουσ ἄκραι σχηματίζουσι· λιμένεσ δὲ καὶ ἀναπαύσεισ μυρίαι. φαίησ ἂν αὐτὸν ἐοικέναι ταῖσ πολυκρούνοισ φιάλαισ, οὕτωσ ἀεὶ δι’ ὀλίγησ χερρονήσου τοὺσ ὁρ́μουσ ἔχει, περίπλουσ ἡμερῶν οὐκ ὀλίγων, εἴ τισ κατὰ ὁρ́μον ὁρμίζοιτο. κἀμοὶ τὸν λόγον ἐνταυθοῖ ἤδη ὡρ́α ὁρμίζειν· περὶ γὰρ τοῦ δήμου τί δεῖ λέγειν; αὐτὸσ γὰρ κρινεῖσ καὶ ἔτι βελτίω ποιήσεισ ἐξηγούμενοσ πρὸσ τὸ κάλλιστον. νῦν μὲν οὖν οἶδ’ ὅτι καὶ σοὶ καὶ τῶν παρόντων τοῖσ πολλοῖσ μετρίωσ δοκῶ διειλέχθαι· αὐτίκα δὲ ἐξελεγχθήσεται πάντα ταῦτα ἡττώμενα. καί μοι κέρδοσ ἡττᾶσθαι τὰ τοιαῦτα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Σμυρναϊκὸσ πολιτικός

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Σμυρναϊκὸσ πολιτικός)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION