Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 94:

ἐπὶ δὲ τῆσ πάντα ἀρίστησ καὶ μεγίστησ τῆσ νυνὶ καθεστηκυίασ τὰ πρεσβεῖα παντὸσ ἔχει τοῦ Ἑλληνικοῦ, καὶ πέπραγεν οὕτωσ ὥστε μὴ ῥᾳδίωσ ἄν τινα αὐτῇ τἀρχαῖα ἀντὶ τῶν παρόντων συνεύξασθαι. καὶ τῶν γε δικῶν αὖ πότερον ἃσ πρὸσ ἀλλήλουσ περὶ τῆσ πόλεωσ ἐποιήσαντο, ἢ τὰσ ἐν τῇ πόλει πρὸσ ἀλλήλουσ ὑπὲρ τῶν διαφόρων, ἢ τὰσ ἀναμὶξ ἡρ́ωσι καὶ θεοῖσ ἐν θεοῖσ δικασταῖσ ἐνταυθοῖ γενομένασ; γνοίη δ’ ἄν τισ ὅσον τῇ πόλει περίεστιν ἐκ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ, εἰ τὰ ὑπάρχοντα αὐτῇ, πάντα μὲν οὐκ ἴσωσ δυνατὸν, μᾶλλον δὲ σαφῶσ ἀδύνατον, ἀλλ’ ὅσα γε ἐγχωρεῖ μερίσασ ἄλλο ἄλλῃ χώρᾳ καὶ πόλει προσθεὶσ, εἶτα ἀγῶνα τῷ λόγῳ ποιήσειε, καθάπερ ποιητῶν ἢ χορῶν· οὐ γάρ μοι δοκεῖ τὴν νικῶσαν εὑρεῖν ἂν ῥᾳδίωσ· οἱο͂ν εἰ φιλοτιμοῖτο ἡ μὲν ὡσ πρώτη τεκοῦσα τὸ τῶν ἀνθρώπων γένοσ, ἡ δ’ ὡσ πρώτη δείξασα τοὺσ καρποὺσ, ἡ δὲ ὡσ πλείστοισ μεταδοῦσα, ἡ δέ τισ ὡσ νόμουσ καταδείξασα, ἡ δὲ πανηγύρεισ, ἡ δ’ ὡσ ἐν καλλίστοισ κεῖται γῆσ ἅμα καὶ θαλάττησ, ἡ δὲ τοῖσ τῆσ σοφίασ ἀγαθοῖσ ἀγάλλοιτο, ἡ δὲ τὰσ ἐν τοῖσ πολέμοισ πράξεισ καταλέγοι, ἄλλη δὲ ὅσουσ ὑπεδέξατο τῶν Ἑλλήνων, ἡ δὲ τὰσ ἀποικίασ ἃσ ἀπέστειλεν, ἡ δ’ ὅ τι καὶ δοίη τισ αὐτῇ τῶν ὑπαρχόντων τῇ πόλει, φήμ’ ἔγωγε μάλιστ’ ἂν οὕτω γενέσθαι καταφανὲσ ὁπόσοισ τισὶ τοῖσ κρείττοσιν ἡ πόλισ ὑμῖν τὰσ ἄλλασ παρελήλυθεν. ἃ γὰρ ἐξαρκεῖ νειμαμένῃ τῇ Ἑλλάδι, ταῦτα μόνη συλλήβδην ἔχει. καὶ τοίνυν ὥσπερ τοῖσ ἅπασι τοσοῦτον περίεστιν, οὕτω καὶ καθ’ ἕκαστον αὖ πολλοῖσ τοῖσ εἰσ ταυτὸν φέρουσιν ἀγάλλεται. οἱο͂ν τῶν μὲν θείων εὐθέωσ δύο μὲν τὰ πρῶτα καὶ μέγιστα, ἥ τε ἐκ τῶν θεῶν τιμὴ καὶ ἡ περὶ τοὺσ θεοὺσ σπουδή. τούτων δ’ αὖ τῆσ μὲν παρὰ τῶν θεῶν τιμῆσ πότερον τὰσ ἐπιδημίασ εἴποι τισ, αἷσ τὸ κοινὸν ἐτίμησαν, ἢ τὰσ τροφὰσ αἷσ ἔθρεψαν τοὺσ ἐν τέλει καθάπερ παῖδασ ἑαυτῶν; ἢ τὰσ δίκασ ἃσ ἐποιήσαντο;