Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 68:

οὕτω μὲν τὸν πρὸσ τοὺσ βαρβάρουσ ἀγῶνα, οὕτω δ’ αὖ τὸν πρὸσ τοὺσ Ἕλληνασ διενεγκοῦσα, τοιαύτην μὲν τὴν πρὸσ ἐκείνουσ, τοιαύτην δὲ καὶ τὴν πρὸσ τούτουσ εἰρήνην ἐποιήσατο, ἀμφοτέρων ὁμοῦ καὶ χωρὶσ κρείττων γενομένη. ἀλλὰ μὴν μόνη μὲν ἁπασῶν πόλεων ἰδίοισ κινδύνοισ κοινὴν ἅπαντι τῷ γένει τὴν ὠφέλειαν ἐπορίσατο, μόνη δ’ ἐκ τῶν κοινῶν εὐεργεσιῶν τὴν ἡγεμονίαν ἐκτήσατο καὶ μετέθηκε τὸν θεσμόν· οὐ γὰρ ἐξ ὧν κατεδουλώσατο τὰσ πόλεισ ἔσχε τὴν ἀρχὴν, ἀλλ’ ἐξ ὧν ἐποίησεν ἐλευθέρασ· ὥστε συμβῆναι τοὺσ αὐτοὺσ χρόνουσ τοῖσ μὲν Ἕλλησι τὸ τῆσ ἐλευθερίασ, τῇ δὲ πόλει τὸ τῆσ ἀρχῆσ κέρδοσ ἐνεγκεῖν· μόνοι γὰρ ἑκόντων ἦρξαν, καὶ μόνοσ οὗτοσ δήμων ὥσπερ εἷσ ἄρχων αἱρετὸσ ἐξ ἁπάντων ἐνίκησε, τοὺσ μὲν βαρβάρουσ τοῖσ ὅπλοισ βιασάμενοσ, τοὺσ δ’ ὁμοφύλουσ οὐ πείσασ, ἀλλ’ ὑπ’ αὐτῶν ἄρχειν πεισθεὶσ, σύμβολον δικαιοσύνησ ἔχων τὴν ἀρχὴν, οὐκ ἀδικίασ. εἰ δὲ δεῖ διελόντα εἰπεῖν, μόνη πόλεων τῶν μὲν βαρβάρων ἀκόντων, τῶν δ’ Ἑλλήνων δεηθέντων ἔσχε τὴν ἀρχήν. οὕτω δὲ τούτων προκεχωρηκότων μέχρι μέν τινοσ ἦν ἡσυχία καὶ τῆσ ὑπαρχούσησ εὐδαιμονίασ αἱ πόλεισ ἀπέλαυον, τῆσ δὲ κοινῆσ τύχησ ἀνθρώπων, ἣ πάντα κινεῖ, μετέσχον ἄρα καὶ οἱ Ἕλληνεσ καὶ ἡ πόλισ· οἱ μὲν γὰρ οὐχ ὧν εὖ ἔπαθον χάριν ἔσχον διὰ τέλουσ, ἀλλ’ ἐφθόνησαν τῶν ἔργων ταῖσ ὑπερβολαῖσ, ἡ δ’ ὑπὲρ ὧν ἅπαντα ὑπέστη, τούτοισ συνέρραξε, δυοῖν δείξασα ὡσ ἄκουσα, τῷ τε κατ’ ἀρχὰσ ἔτι κινουμένουσ κατασχεῖν καὶ δεῖσθαι λόγῳ κρίνεσθαι περὶ τῶν διαφόρων καὶ τῷ πολεμεῖν ἀναγκασθεῖσα, ὅτε ἐνίκησε, μηδὲν πλέον ζητῆσαι, ἀλλ’ ἀφεῖναι τοὺσ ἐρίσαντασ αὐτῇ περὶ τῆσ ἡγεμονίασ καὶ μηδὲν ἀηδέστερον ἐξαγαγεῖν ἐκ τοῦ δεσμωτηρίου ἢ κρατήσασαν τὸ ἐξ ἀρχῆσ ἐμβαλεῖν. τουτοισὶ δὲ ἤδη τί τισ ἂν χρήσαιτο;