Aristides, Aelius, Orationes, Ἐπὶ Ἀλεξάνδρῳ ἐπιτάφιος 1:

Ἀριστείδησ τῇ βουλῇ καὶ τῷ δήμῳ τῷ Κοτυαέων χαίρειν. εἰκὸσ μὲν ἦν καὶ ἀπὸ πάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ ὡσ ὑμᾶσ ἰέναι συναχθεσθησομένουσ ἐπὶ τοιαύτῃ συμφορᾷ καὶ κοσμήσοντασ ἄνδρα τῶν Ἑλλήνων τοσοῦτον πρῶτον· ἐγὼ δ’ οὖν πέμπων καὶ τάττων ἐμαυτὸν εἰσ τοὺσ οἰκεῖον τὸ συμβεβηκὸσ νομίζοντασ οὐκ ἄν μοι περιεργάζεσθαι δοκῶ. ὅσα γὰρ νομίζεται κατ’ ἀνθρώπουσ καλὰ καὶ ἔντιμα ὀνόματα καὶ παισί τε ἡδονὴν ἔχοντα καὶ πρεσβυτέροισ αἰδέσιμα, οὐδὲν τούτων ἀνὴρ ἐλλελοιπὼσ ἦν ἐμοί. ἀλλὰ καὶ τραφεὶσ ὑπ’ ἐκείνῳ καὶ παιδευθεὶσ καὶ ὅσων ἡ τύχη παρέσχε μετὰ ταῦτα κοινωνήσασ πάντων διὰ σπουδῆσ, τροφέα, διδάσκαλον, πατέρα, ἑταῖρον, πάντ’ εἶχον καλεῖν. μέγιστον δ’ ἦν ἡμῖν πρὸσ ἀλλήλουσ ὅτι ἴσον φρονῆσαι ἐπ’ ἀλλήλοισ εἴχομεν, ἐγὼ μὲν ἐκείνῳ διδασκάλῳ φιλοτιμούμενοσ, ὁ δ’ ἐν οἰκείασ δόξησ μέρει τὸ καθ’ ἡμᾶσ τιθέμενοσ.