헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́11́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, εἰσ Ἐτεωνέα ἐπικήδειος)

ἡ μὲν ἐπίδειξισ οὐδαμῶσ εὐτυχὴσ οὐδὲ κατ’ ἐλπίδασ, ἀναγκαία δὲ τῆσ τε πόλεωσ ἕνεκα καὶ τῶν οἰκείων τῶν Ἐτεωνέωσ καὶ προσέτι γε ἡμῶν αὐτῶν παραμυθίασ. οἶμαι δ’ εἰ καὶ μήπω πρόσθεν θρῆνοι κατ’ ἀνθρώπουσ ἐνομίσθησαν, νῦν γε ἐπὶ τῷδε δικαίωσ ἂν ἄρξασθαι. τί γὰρ οὐκ ἄν τισ ὀδύραιτο; πότερον τὴν ἡλικίαν ἣν ἔχων οἴχεται καὶ τὴν ἀνδρείαν ἣ κέκρυπται κακῶσ, ἢ τὴν σωφροσύνην ἧσ οὐδ’ ἂν παράδειγμα ῥᾳδίωσ εὑρ́οι τισ, ἢ τὰσ ἐλπίδασ ὧν στέρεται μὲν αὐτὸσ, στέρονται δὲ οἰκέται καὶ φίλοι καὶ πόλισ καὶ πᾶν ὅσον εἰσ τὴν νῦν Ἀσίαν τελεῖ; ποῖοσ ταῦτα Σιμωνίδησ θρηνήσει; τίσ Πίνδαροσ ποῖον μέλοσ ἢ λόγον τοιοῦτον ἐξευρών; τίσ Στησίχοροσ ἄξιον φθέγξεται τοιούτου πάθουσ; ποία δὲ δύσηρισ Θετταλὴ τοσοῦτον πένθοσ ἐπένθησεν ἐπ’ Ἀντιόχῳ τελευτήσαντι, ὅσον νῦν μητρὶ τῇ τούτου πένθοσ πρόκειται; οὐ μὴν ἀρκέσει σιωπῇ θρηνεῖν, οὐδ’ ὅσον βοῶντασ τοὔνομα, ἀλλά τι καὶ κόσμου τῷ θρήνῳ προσέσται. τί γὰρ καὶ φοβηθησόμεθα μὴ λέγοντεσ ψευσώμεθα οὗ τὸ μὲν γένοσ τοσοῦτον πρῶτον ἔν τε τῇ πόλει καὶ τῇ Ἀσίᾳ, ὥστε μηδ’ ἂν ἕν’ ἀμφισβητῆσαι·

ἃ δ’ ἤκουσε παραχρῆμα ἠπίστατο, ἰδὼν δ’ εὐθὺσ ἂν ἔγνω ποῖόσ τισ ἀνὴρ καὶ πότερον ἀσπάζεσθαι χρὴ ἢ φυλάττεσθαι. πάντεσ γὰρ ὡσ εἰπεῖν καθ’ ἕνα πρωτεύουσι· καὶ μὴν τῷ γε πρὸσ πατρὸσ τὸ πρὸσ μητρὸσ ἐφάμιλλον. αὐτοὶ δὲ οἱ γονεῖσ ὁ μὲν ἀνδρῶν γνωριμώτατοσ, ἡ δὲ γυναικῶν σωφρονεστάτη, ἀλλὰ καὶ εἰσ παίδων τῶν αὑτῆσ ἐπιμέλειαν κρείττων ἢ γυνή. τροφὴ δὲ καὶ φύσισ ἀξία τῆσ γενέσεωσ, ᾧ γε τροφὸσ μὲν καὶ φύλαξ ἡ μήτηρ, σῶμα δὲ καὶ ψυχὴ πρέποντα ἀλλήλοισ. ἰδεῖν μέν γε κάλλιστοσ καὶ μέγιστοσ καὶ τελεώτατοσ τῶν ἐν τῇ ἡλικίᾳ καὶ πλεῖστον ἡδονῆσ τῷ θεωμένῳ προσβάλλων, τὸν δὲ τρόπον κοσμιώτατοσ καὶ ἐλευθεριώτατοσ, μεγαλοπρεπείᾳ μετ’ ἀφελείασ ἐμπρέπων, ὥστ’ οὐκ ἦν εἰκάσαι πότερον παῖσ ἐστιν ἢ νεανίασ ἢ πρεσβύτησ. τὸ μὲν γὰρ ἀποίητον παιδὸσ, ἡ δὲ ἀκμὴ νεανίου, φρόνησισ δὲ πρεσβύτου. ἦν δ’ ἀγασθῆναι τῆσ μὲν συνέσεωσ τὸ μηδαμῆ θρασὺ μηδὲ ἰταμὸν μηδὲ αὔθαδεσ, ἀλλ’ ἐν σχολαίῳ τῷ ἤθει τὸ ἀγχίνουν εἶναι, τῆσ δ’ αὖ σωφροσύνησ τὸ μηδαμῆ νωθρὸν μηδὲ ὕπτιον μηδὲ ναρκῶδεσ, ἀλλ’ ὥσπερ ὡρ́ασ ἠρινῆσ εὖ κεκραμένησ ἐξ ἴσου τὴν ὀξύτητα τῇ πραότητι καθεστάναι, καὶ μήτε τὴν σωφροσύνην μήτε τὴν χάριν εἰσ ἄλληλα βλάπτεσθαι. ὅσ γε τῆσ μὲν μητρὸσ οὕτωσ εἴχετο ὥσπερ οἱ πρὸσ τῷ μαστῷ παῖδεσ, τὸν δὲ ἀδελφὸν ὡσ παῖδα ἠσπάζετο, τῶν δὲ μαθημάτων οὕτωσ εἴχετο ὥσπερ οὐκ ἐξὸν ἄλλωσ αὐτὸν ζῆν. καὶ τοὺσ διδασκάλουσ τοὺσ πολλοὺσ εἰσ ἀμαθίαν μᾶλλον φέρειν, προείλετο μὲν διδάσκαλον ἐξ ἁπάντων ὅντινα δὴ καὶ προείλετο, οὐ γὰρ ἔμοιγε εὐπρεπέστατόν ἐστι λέγειν, τούτῳ δ’ οὕτωσ προσέκειτο ὥστε ἅπαντα πράττων ὅσα τὸν φιλομαθέστατον καὶ φιλοστοργότατον προσῆκεν οὐδεπώποτε ἔδοξεν ἑαυτῷ τῆσ ἀξίασ ἐγγὺσ εἶναι.

καὶ συνὼν μέν γε οὕτωσ ἔχαιρεν ὡσ μόνον τοῦτον βιώσιμον ὄντα αὑτῷ τοῦ βίου τὸν χρόνον· εἰ δέ τι κωλύσειεν, ἠνιᾶτο μὲν, ᾐτιᾶτο δ’ οὐδεπώποτε. ἀκροώμενοσ τοίνυν οὕτωσ σφόδρα τῶν λόγων ἦν ὥστ’ οὐκ ἐσχόλαζεν ἐπαινεῖν, ἀλλ’ ὥσπερ οἱ διψῶντεσ σιωπῇ πίνουσιν, οὕτωσ ἐκείνῳ ἤρκει δέχεσθαι τὰ λεγόμενα, τῷ σχήματι καὶ τῷ νεύματι καὶ τῇ φαιδρότητι τὴν χαρὰν ἐμφανίζοντι, ἣν ἐπὶ τοῖσ λόγοισ εἶχεν. ἀεὶ δ’ ἂν εὑρ͂εσ αὐτὸν ἢ βιβλίον μεταχειριζόμενον, ἢ λόγουσ ποιοῦντα, ἢ τὴν μητέρα εὐφραίνοντα οἷσ διηγεῖτο, ἢ οἷσ ἐπεδείκνυτο, πάντωσ δ’ ἐν τούτῳ τῷ σχήματι πᾶν πράττοντα ὃ καὶ γραφῇ μιμήσασθαι κάλλιστον ἦν. ἃ δὲ τοῖσ ἐνταῦθα ἥκουσιν ἡλικίασ ἐφ’ ἡμέρᾳ καὶ νυκτὶ ἑκάστῃ παίζεται, ταῦτ’ ἐκείνῳ καθάπερ μῦθοί τινεσ ἦσαν. ἀλλὰ γυναικῶν μὲν μία σύσσιτοσ ἦν ἡ μήτηρ, παίδων δὲ εἷσ ἀδελφὸσ, φίλοι δὲ οἱ ταὐτὰ προῃρημένοι καὶ κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ συνιόντεσ λόγουσ· ὁ δ’ ἔπρεπε καὶ διὰ πάντων. ἄγαλμα δ’ ἄν τισ ἔφησε τῆσ Αἰδοῦσ αὐτὸν εἶναι, ᾧ γε τὰ μὲν πολλὰ σιωπᾶν ἐξήρκει, εἰ δέ τι φθέγγοιτο, ἔδει φλέγεσθαι. οὔκουν ἄλλωσ γ’ ἂν ἤκουσασ αὐτοῦ φωνὴν, ἀλλὰ χρῆν ἢ ἐρυθριάσαντα εἰπεῖν, ἢ εἰπόντα ἐρυθριᾶν· οὕτωσ ἀθέατοσ καὶ ἀνήκοοσ καὶ ἄπειροσ ἁπάντων τῶν αἰσχίστων διεβίω. λόγουσ δὲ καὶ παιδείαν εἶδε μόνα, ὃσ καὶ τελευτῶν εἰσ ταῦτα ἐτελεύτησεν, πανηγυρικὸν καὶ μελέτασ βοῶν. ὦ πάντα σὺ κάλλιστε παίδων, ὦ τῆσ μὲν προσηκούσησ ἡλικίασ οὐκ ἐπιλαβόμενοσ, τῆσ δ’ ὑπαρχούσησ σεμνότεροσ καὶ πρεσβύτεροσ φανεὶσ, σὲ ποθοῦσι μὲν ἡλικιωτῶν χοροὶ, ποθοῦσι δὲ πρεσβύτεροι, ποθεῖ δὲ ἡ τὰ μέγιστα ἐπὶ σοὶ πόλισ ἐλπίσασα, ἣν σὺ πρώην πρῶτα δὴ καὶ τελευταῖα εὔφρανασ. μητρὶ δὲ ποῖαι νύκτεσ, ἢ τίνεσ ἡμέραι λοιπὸν, ἣ πρὶν μὲν ὡσ καλλίπαισ ᾔδετο, νῦν δ’ ἐξελήλεγκται ὡσ δυστοκήσασα.

ὦ κύκλοι μὲν ὀφθαλμῶν ἐκείνων κεκλειμένοι τὸν ἅπαντα ἤδη χρόνον, κεφαλὴ δὲ ἡ πρότερον χαριεστάτη νῦν ἐν κόνει. χεῖρεσ δὲ ἀφανεῖσ. ὦ πόδεσ οἱο͂ν φέροντεσ τὸν δεσπότην ὑπεδώκατε. ὦ νυμφίου τ’ ἐλεινότεροσ ἄρτι καομένου καὶ στεφάνοισ μᾶλλον πρέπων ἢ θρήνοισ, οἱάν ἐν ὡρ́ᾳ τὴν ἀωρίαν ἐκίνησασ, ὡσ πρὶν ὑμέναιον ᾀσθῆναί σοι καιρὸν εἶναι τοὺσ θρήνουσ ᾄδειν κατέλαβεν. ὦ σχῆμα κάλλιστον. ὦ φθέγμα κοινὸν τοῖσ Ἕλλησιν αὐξανόμενον, οἴχει δὴ προοιμιασάμενοσ, τοσοῦτον εὐφράνασ ὅσον λυπῆσαι μειζόνωσ. ἐπέρχεταί μοι τὸ τοῦ Πινδάρου προσθεῖναι, Ἄστρα τε καὶ ποταμοὶ καὶ κύματα πόντου τὴν ἀωρίαν τὴν σὴν ἀνακαλεῖ. ὢ τοῦ δευτέρου πτώματοσ, οἱο͂σ ἐφ’ οἱῴ τῷ νέῳ κεῖσαι. ὢ τῆσ ἐπιθήκησ, οἱο͂ν αὖ τὸ δεύτερον ἡμῖν ἔσεισεν. ὢ τοῦ τραγικοῦ δαίμονοσ, ὃσ προδείξασ ἀρτίωσ βουλευτήρια καὶ λόγουσ καὶ ζῆλον καὶ χαρὰν πόρρω τούτων ἐν βραχεῖ τὸ δρᾶμα κατέκλεισεν. ὦ συμφοραὶ κοιναὶ λογίων καὶ χθονίων θεῶν. τί ποτε καὶ ἀποκρίνωμαι πρὸσ τὰ ψηφίσματα; ἢ τοῦτο ὅτι Ἐτεωνεὺσ οἴχεται παρὰ τοὺσ κρείττονασ; ὦ δεξιώτατε παίδων, οἱο͂́ν σοι πέμπω βιβλίον, οἱών τὰ νῦν ἀπολαύεισ λόγων. ἀλλὰ γὰρ ὥσπερ ἐν τραγῳδίᾳ τινὶ ὡσ ἀληθῶσ μεταξὺ τῶν ὀδυρμῶν δοκῶ μοι κατακούειν φωνῆσ ἀπὸ μηχανῆσ θεοῦ τινοσ μεταβάλλοντοσ τὸν θρῆνον εἰσ εὐφημίαν, ὡδὶ λέγοντοσ, παύσασθε ὦ ἄνθρωποι, οὐκ οἰκτρὸσ ὁ παῖσ, μᾶλλον δὲ ἀνὴρ, οὐδὲ ἐλεεῖσθαι δίκαιοσ τῆσ πορείασ ἣν ἐστείλατο, ἀλλ’ εἴπερ τισ ἄλλοσ ἔχει καλῶσ γε δὴ τὰ ἀνθρώπεια. οὐ γὰρ Κωκυτὸσ οὐδὲ Ἀχέρων τοῦτόν γε εἰλήφασιν, οὐδὲ θήκη κρύψει παραλαβοῦσα, ἀλλ’ εὐκλεὴσ καὶ ἀγήρωσ ἤδη τὸν λοιπὸν ἅπαντα χρόνον περίεισιν ἡρ́ωσ, Κυζίκου πάρεδροσ, τιμηθεὶσ ὑπὸ Ἀπόλλωνοσ πατρῴου κατὰ ταῦτα Ἀμύκλᾳ καὶ Ναρκίσσῳ καὶ Υἁκίνθῳ καὶ εἰ δή τισ ἄλλοσ ἐπὶ εἴδει καλῷ κρείττονα ἢ κατ’ ἄνθρωπον ἀρετὴν ἐκτήσατο.

ἑτέραισ οὖν ἤδη τιμαῖσ αὐτὸν τιμητέον καὶ ἑτέρωσ παραπεμπτέον, ὡσ κρείττω δακρύων ὄντα καὶ τὴν ἀποικίαν οὐκ ἄνευ θείασ μοίρασ πεποιημένον. πάντωσ δὲ ἡ μὲν τελευτὴ κοινὸσ ἅπασιν ὁρ́οσ πρόκειται, τὸ δὲ τῶν καλλίστων ἑαυτὸν ἀξιώσαντα μετ’ εὐκλείασ καταλῦσαι θεοῖσ τε καὶ ἀνθρώποισ ἄμεμπτον. τοῦτο δὲ οὐκ ἐπὶ πάντασ, ἀλλ’ ὀλίγοισ δή τισι τῶν πάντων ἀπεδόθη. βίοσ δὲ πᾶσ ἀνθρώπου βραχὺσ καὶ οὐ πολλοῦ τινοσ ἄξιοσ εἰσ ἀριθμοῦ λόγον, ἀλλ’ ἐάν τε Ἀργανθώνιον ἐάν τε Τιθωνὸν λέγῃ τισ ἐάν τε τὸν τὰσ τρεῖσ γενεὰσ διαρκέσαντα Νέστορα τὸν Πύλιον, πάντασ τούτουσ τοὺσ χρόνουσ συνθεὶσ εὑρήσεισ ἔλαττον μέροσ ὄντασ τοῦ παντὸσ αἰῶνοσ ἢ ὅσον εἰπεῖν. οὐ δεῖ δὴ φιλοψυχεῖν οὐδὲ τὴν εὐδαιμονίαν τούτῳ μετρεῖν, εἴ τισ ὡσ πλεῖστα ἔσχε πράγματα, οὐδ’ εἴ τισ τοῦ μακροῦ γήρωσ ἀπέλαυσεν, οἱᾶ δὴ ἀπολαύειν εἰώθασιν ἄνθρωποι, ἀλλ’ ἡγεῖσθαι τούτῳ κάλλιστ’ ἔχειν ὅστισ τὴν δοθεῖσαν ἑαυτῷ τοῦ βίου μοῖραν ἐν τοῖσ καλλίστοισ ἐξέπλησε καὶ ὅστισ ὥσπερ ποιητὴσ ποθούντων ἀκούειν ἔτι καὶ ὁρᾶν κατέλυσε τὸ δρᾶμα. ὁδὶ δὲ εὐδαίμων τε καὶ ζηλωτὸσ ἅπασι καὶ νεωτέροισ καὶ πρεσβύταισ πορεύεται, τοσαῦτα ἀπολαύσασ τοῦ βίου, ἐφ’ οἷσ μόνοισ εὐκτὸν ἦν γεννᾶσθαι, ἀπαθὴσ κακῶν, ἄπειροσ πραγμάτων, εὐκλεὴσ, ἐν λόγοισ καὶ μαθήμασι καὶ ἐπαίνοισ τραφεὶσ, ἀπὸ τῆσ φίλησ καὶ ὁμοσκήνου μητρὸσ, στειλάμενοσ παρὰ τὴν ἀρχαίαν μητέρα. εἰ δέ τῳ μὴ ἱκανῶσ δοκεῖ τῆσ δόξησ ἀπολαῦσαι, ἀναπληροῦν χρὴ νῦν ἐπικοσμοῦντασ ὡσ ἡρ́ωα. ἀπόντων δὲ ἐν ἀσφαλεῖ τῶν ἐπαίνων ἤδη ταῦτα χρὴ δοκεῖν ἀκούειν τῶν κρειττόνων, καὶ οὕτωσ ἔχοντασ τῆσ ἀληθείασ ἂν μᾶλλον τυγχάνειν νομίζειν κἀκείνῳ ποιεῖν κεχαρισμένα. λέγοντασ, ἀλλ’ εἴπερ τισ ἄλλοσ ἐν μέσοισ ἀναστρέφει τοῖσ εἰδόσι καὶ πολίταισ καὶ ξένοισ.

ὦ βιοὺσ μὲν ὡσ ἐν ἱεροῖσ καὶ τελευτήσασ κρεῖττον ἢ κατ’ ἄνθρωπον. ὦ κόσμοσ καὶ φίλοισ καὶ γένει καὶ πόλει, ὦ πρῶτα τῆσ καθ’ ἡλικίαν ἀρετῆσ ἔχων. τάδε σοι τὰ παρ’ ἡμῶν, τὰ δὲ λοιπὰ μελήσει τῇ πόλει κοινῇ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, εἰσ Ἐτεωνέα ἐπικήδειος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, εἰσ Ἐτεωνέα ἐπικήδειος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION