Aristides, Aelius, Orationes, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός 3:

τούτων δὲ οὕτωσ ἐχόντων, ὅσα μὲν ἔκγονοί τε καὶ παῖδεσ ἐκείνου καὶ παίδων παῖδεσ, τοῦτο δὴ τὸ ποιητικὸν, τὴν Ῥωμαίων ἑλόμενοι πολιτείαν λαμπροὶ λαμπρῶσ διῆλθον ὀρθῶσ ἄν μοι δοκῶ ποιῆσαι παραλιπών. μικρῶν μέν γε ὄντων ἐμέμνητ’ ἄν τισ ἀεὶ τὸ προστυχὸν τῷ λόγῳ σεμνύνων, μεγάλων δ’ ὄντων, οὐ μὲν οὖν ἐχόντων ὑπερβολὴν ὥστ’ ἔργον εἶναι μέρουσ μνησθέντα διελθεῖν ἀξίωσ μὴ σύν τινι λαμπρᾷ τύχῃ τοῦ λόγου, τί ἄν τισ τά γ’ ἐν χερσὶν ἐγκαταλιπὼν, ἃ μηδ’ αὐτὰ μικρὰ, εἰ μὴ καὶ μείζω τῶν ἀρχαίων ἐκείνων ὄντα, εὐχῆσ προσδεῖται, περὶ τοῦ παντὸσ ἔτι πρὸσ τοῖσ προκειμένοισ ἀποκινδυνεύοι; κράτιστον δ’ ἂν εἰή τοὺσ διὰ μέσου προγόνουσ τοῦ πάντ’ ἀρίστου παιδὸσ ἀφέντα τῶν γ’ ἐν ὀφθαλμοῖσ τρόπον τινὰ ὄντων μνησθῆναι βραχέα, καὶ τούτων ὅσα γε πρὸσ τὸν παρόντα τείνει λόγον. ὑποβάλλει δ’ αὐτὸ τοὔνομα τοῦ παιδὸσ, ὥστ’ οἴκοθεν οἴκαδε γένουσ τε ὁμοίωσ καὶ λόγου τὴν ἀρχὴν δίδωσι. γενναῖοσ μὲν δὴ καὶ καλὸσ κἀγαθὸσ καὶ πᾶσαν μετελθὼν ἀρετὴν, ὅσην ἀνθρώπων ἡ φύσισ ἠξίωσε τῶν ὀνομάτων τούτων, εἶτα γενόμενοσ πατὴρ τοῦδε τοῦ παιδὸσ ὁ Φρόντων, περὶ οὗ τί ἂν λέγοιμεν, προληψομένων ἅ τισ ἂν εἴποι τῶν ἀκροωμένων, ἅτ’ οἶμαι μὴ πάλαι μεταστάντοσ τἀνδρὸσ εἰσ τὴν καλλίω τε καὶ θεοφιλεστέραν λῆξιν, πλὴν εἴ τισ Ὁμηρικῶσ βραχείᾳ προσρήσει τὸ πᾶν δηλώσειεν εἰπὼν αἵματοσ εἶσ ἀγαθοῖο φίλον τέκοσ. ἀλλ’ ὁ τοῦ πατρὸσ αὐτῷ πατὴρ, τούτῳ δὲ ὁμώνυμοσ Ἀπελλᾶσ ἐκεῖνοσ, ἀρχὴν γὰρ οἶμαι ταύτην μικρῷ πρόσθεν ὁ λόγοσ ἐνεδίδου, ποῖόσ τισ ἡμῖν;