헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́06́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν)

ὦ πολλὰ δὴ πολλάκισ ἐν νυξί τε καὶ ἡμέραισ ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ κληθεὶσ ὑφ’ ἡμῶν, Ἀσκληπιὲ δέσποτα, ὡσ ἀσμένοισ καὶ ὑπερποθοῦσιν ἔδωκασ ἡμῖν οἱο͂ν ἐκ πελάγουσ πολλοῦ καὶ κατηφείασ λιμένοσ τε λαβέσθαι γαληνοῦ καὶ προσειπεῖν τὴν κοινὴν τῶν ἀνθρώπων ἑστίαν, ἧσ ἀτέλεστοσ μὲν οὐδεὶσ δή που τῶν ὑφ’ ἡλίῳ, διισχυρίσασθαι δὲ ἔστιν ὡσ Ἑλλήνων γε οὐδείσ πω πλείω μέχρι τοῦδε ἀπέλαυσε. καὶ γὰρ εἰ σφόδρα εἰωθότι ταῦτα ἐμοὶ λέγειν, ὀκνητέον γε οὐδὲν μᾶλλον. οὔκουν τάσ γε προσρήσεισ τὰσ ἐφ’ ἡμέρᾳ ταύτασ ἐλλείπομεν φεύγοντεσ τὴν συνήθειαν, ἀλλὰ καὶ κατ’ αὐτὸ τοῦτο φυλάττομεν, ὅτι εἰθίσθημεν ἐξ ἀρχῆσ. ἐμοὶ δὲ ἐπιμελὴσ μὲν δή που καὶ ἡ διὰ τῶν θυμάτων τε καὶ θυμιαμάτων χάρισ τε καὶ τιμὴ, εἴτε κατὰ τὴν Ἡσιόδου παραίνεσιν γιγνομένη εἴτε καὶ προθυμότερον τῆσ δυνάμεωσ. ἡ δ’ ἐπὶ τοῦ λόγου μοι πολὺ δὴ μάλιστα προσήκειν φαίνεται.

εἰ γὰρ οὖν ὅλωσ μὲν κέρδοσ ἀνθρώπῳ τοῦ βίου καὶ ὡσπερεὶ κεφάλαιον ἡ περὶ τοὺσ λόγουσ διατριβὴ, τῶν δὲ λόγων οἱ περὶ τοὺσ θεοὺσ ἀναγκαιότατοι, φαίνεται δὲ ἡμῖν γε καὶ τὸ κατ’ αὐτοὺσ τοὺσ λόγουσ παρ’ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ γενόμενον, οὔτε τῷ θεῷ καλλίων χάρισ, οἶμαι, τῆσ ἐπὶ τῶν λόγων οὔτε τοῖσ λόγοισ ἔχοιμεν ἂν εἰσ ὅ τι κρεῖττον χρησαίμεθα. καὶ δὴ λέγωμεν ἀπ’ ἀρχῆσ ἀρξάμενοι, κοινὰ μὲν οἶδ’ ὅτι καὶ βοώμενα, πῶσ γὰρ οὔ; τοσούτῳ δ’ ἡμῖν δικαιότερα, ὅσῳ προστιθέντεσ καὶ πλεονάζοντεσ ταῖσ θεραπείαισ ἀμείνουσ ἂν εἰήμεν ἢ παραλείποντεσ ἃ μηδεὶσ τῶν πάντων ἀξιοῖ σιγᾶν. Ἀσκληπιοῦ δυνάμεισ μεγάλαι τε καὶ πολλαὶ, μᾶλλον δ’ ἅπασαι, οὐχ ὅσον ὁ τῶν ἀνθρώπων βίοσ χωρεῖ. καὶ Διὸσ Ἀσκληπιοῦ νεὼν οὐκ ἄλλωσ οἱ τῇδε ἱδρύσαντο. ἀλλ’ εἴπερ ἐμοὶ σαφὴσ ὁ διδάσκαλοσ, εἰκὸσ δὲ παντὸσ μᾶλλον, ἐν ὅτῳ δὲ ταῦτ’ ἐδίδαξε τρόπῳ καὶ ὅπωσ ἐν τοῖσ ἱεροῖσ λόγοισ εἴρηται, οὗτόσ ἐσθ’ ὁ τὸ πᾶν ἄγων καὶ νέμων σωτὴρ τῶν ὅλων καὶ φύλαξ τῶν ἀθανάτων, εἰ δὲ θέλεισ τραγικώτερον εἰπεῖν, ἔφοροσ οἰάκων, σώζων τά τε ὄντα ἀεὶ καὶ τὰ γιγνόμενα. εἰ δ’ Ἀπόλλωνοσ παῖδα καὶ τρίτον ἀπὸ Διὸσ νομίζομεν αὐτὸν, αὖθισ αὖ καὶ συνάπτομεν τοῖσ ὀνόμασιν, ἐπεί τοι καὶ αὐτὸν τὸν Δία γενέσθαι λέγουσί ποτε, πάλιν δὲ αὐτὸν ἀποφαίνουσιν ὄντα τῶν ὄντων πατέρα καὶ ποιητήν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν, ὥσ φησι Πλάτων, ὅπωσ αὐτοῖσ τοῖσ θεοῖσ φίλον ἐχέτω καὶ λεγέσθω. ἐπανέλθωμεν δὲ ὅθεν ἐξέβημεν. πάσασ ἔχων ὁ θεὸσ τὰσ δυνάμεισ διὰ πάντων ἄρα εὐεργετεῖν προείλετο τοὺσ ἀνθρώπουσ ἑκάστῳ τὰ προσήκοντα ἀποδιδούσ. μεγίστην δὲ καὶ κοινοτάτην εὐεργεσίαν εἰσ ἅπαντασ κατέθετο ἀθάνατον ποιήσασ τὸ γένοσ τῇ διαδοχῇ, γάμουσ τε καὶ παίδων γενέσεισ καὶ τροφῶν ἀφορμὰσ καὶ πόρουσ διὰ τῆσ ὑγιείασ ἐργασάμενοσ. τὰ δ’ ἐν μέρει πρὸσ ἄνδρα ὁρῶν ἤδη διεδίδου, οἱο͂ν δὴ τέχνασ καὶ ἐπιτηδεύματα καὶ βίουσ πάντασ, κοινῷ τινι φαρμάκῳ πρὸσ ἅπαντασ πόνουσ καὶ πράξεισ πάσασ τῇ ὑγιείᾳ χρώμενοσ.

ἰατρεῖα δ’ εἰσ τὸ μέσον κατεστήσατο, καὶ φιλοτεχνεῖν ἀνέθηκεν ἑαυτῷ νύκτα καὶ ἡμέραν, ὑπὲρ εὐθυμίασ τῶν ἀεὶ δεομένων τε καὶ δεησομένων. ἄλλοι μὲν οὖν ἄλλα ᾄδουσί τε καὶ ᾄσονται τὸν ἀεὶ χρόνον, ἐγὼ δὲ τῶν εἰσ ἐμαυτὸν οὑτωσὶ μνησθῆναι βούλομαι. εἰσὶν οἵ φασιν ἀναστῆναι κείμενοι, ὁμολογούμενα δή που λέγοντεσ καὶ πάλαι τῷ θεῷ μελετώμενα. ἡμεῖσ τοίνυν οὐχ ἅπαξ, ἀλλ’ οὐδὲ ῥᾴδιον εἰπεῖν ὁσάκισ τῆσ εὐεργεσίασ ταύτησ ἐτύχομεν. ἔτι καὶ χρόνουσ ἔστιν οἷσ ἐπέδωκεν ἐκ προρρήσεωσ· τούτων ἡμεῖσ ἐσμέν· τοῦτο γὰρ εἰπεῖν ἀλυπότατον. ἀλλὰ καὶ μέλη τοῦ σώματοσ αἰτιῶνταί τινεσ, καὶ ἄνδρεσ λέγω καὶ γυναῖκεσ, προνοίᾳ τοῦ θεοῦ γενέσθαι σφίσι, τῶν παρὰ τῆσ φύσεωσ διαφθαρέντων. καὶ καταλέγουσιν ἄλλοσ ἄλλο τι, οἱ μὲν ἀπὸ στόματοσ οὑτωσὶ φράζοντεσ, οἱ δὲ ἐν τοῖσ ἀναθήμασιν ἐξηγούμενοι. ἡμῖν τοίνυν οὐχὶ μέροσ τοῦ σώματοσ, ἀλλ’ ἅπαν τὸ σῶμα συνθείσ τε καὶ συμπήξασ αὐτὸσ ἔδωκε δωρεὰν, ὥσπερ Προμηθεὺσ τἀρχαῖα λέγεται συμπλάσαι τὸν ἄνθρωπον. πολλὰσ ὀδύνασ τε καὶ ἀλγηδόνασ καὶ ἀπορίασ μεθημερινάσ τε καὶ νυκτερινὰσ ἀφεῖλε πολλοῖσ, οὐ μὲν οὖν ἔχοι τισ ἂν εἰπεῖν ὅσοισ. τὰσ δέ γε ἡμετέρασ περὶ ταῦτα τρικυμίασ αὐτὸσ μὲν ἄριστα σύνοιδεν, αὐτὸσ δὲ καὶ παύσασ φαίνεται. καὶ μὴν τό γε παράδοξον πλεῖστον ἐν τοῖσ ὁράμασι τοῦ θεοῦ, οἱο͂ν τὸν μὲν γύψου πίνειν, τὸν δὲ κωνείου, τὸν δὲ γυμνοῦσθαι καὶ λούειν ψυχρῷ, θέρμησ οὐδ’ ὅλωσ, ὡσ ἄν τισ δόξαι, δεόμενον. ἡμᾶσ τοίνυν καὶ τοῦτον τὸν τρόπον τετίμηκε, κατάρρουσ καὶ ψύξεισ ποταμοῖσ καὶ θαλάττῃ παύων, κατακλίσεισ ἀπόρουσ ὁδῶν μήκεσιν ἰώμενοσ, τροφῆσ δ’ ἐνδείᾳ συνεχεῖ τὰσ ἀμυθήτουσ καθάρσεισ προστιθεὶσ, ἀναπνεῖν δὲ ἀποροῦντι λέγειν καὶ γράφειν προστάττων, ὥστ’ εἴ τι καὶ τοῖσ οὕτω θεραπευθεῖσιν ἔπεστιν αὔχημα, μηδ’ ἡμᾶσ ἀμοίρουσ εἶναι τούτου. καὶ μὴν οἱ μὲν καρτερήσεισ ἑαυτῶν διηγοῦνται καὶ ὅσα καὶ οἱᾶ ὑπέμειναν τοῦ θεοῦ καθηγουμένου, οἱ δὲ ὡσ ῥᾳστώνην εὑρ́οντο ὧν ἐδέοντο.

ἡμῖν δὲ πλεῖστα μὲν δή που κεκαρτέρηται κατὰ πολλοὺσ καὶ παντοδαποὺσ τρόπουσ, τὰ δὲ πάνυ κούφωσ ἐν ἡδονῇ γεγένηται, ὡσ μηδαμοῦ τοὺσ τρυφῶντασ ἂν εἶναι, εἰ βούλοιο ἀντεξετάζειν. καὶ τὰσ μὲν ἄλλασ ἂν ἔχων εἰπεῖν πόλεισ Ἀσίασ καὶ Εὐρώπησ καὶ τὰσ περὶ ταύτασ ὁμιλίασ καὶ συνευφραινομένων ὡσ ἐπ’ οἰκείοισ ἀγαθοῖσ, πῶσ οὐκ ἐπέκεινα τρυφῆσ θήσομαι; τί δ’ ἂν εἴποισ θορύβουσ ἐν βουλευτηρίοισ καὶ σπουδὰσ ἔξω παραδείγματοσ, τὸ δὲ καὶ πρὶν εἰπεῖν ὁτιοῦν πεπιστεῦσθαι προέχειν; ἆρ’ οὐ θεία τισ χάρισ καὶ τὰ πρῶτα τῆσ ῥᾳστώνησ ἔχουσα; φαίην ἂν ἔγωγε, εἴπερ εἰή μεμνῆσθαι τῶν κρειττόνων. ἤδη τοίνυν τινῶν ἤκουσα λεγόντων ὡσ αὐτοῖσ πλέουσι καὶ θορυβουμένοισ φανεὶσ ὁ θεὸσ χεῖρα ὤρεξεν. ἕτεροι δέ γε φήσουσιν ὡσ πράγματα ἄττα κατώρθωσαν ὑποθήκαισ ἀκολουθήσαντεσ τοῦ θεοῦ. οὐδὲ ταῦτα ἀκούειν μᾶλλον ἢ λέγειν ἔχομεν πεπειραμένοι. ὅσα δ’ αὐτῶν οἱο͂́ν τε ἀπομνημονεῦσαι ἐν τοῖσ ἱεροῖσ καὶ ταῦτα ἔνεστι λόγοισ. ἀλλὰ καὶ σοφίσματα πυκτικὰ πύκτῃ τινὶ τῶν ἐφ’ ἡμῶν ἐγκαθεύδοντι προειπεῖν λέγεται τὸν θεόν· οἷσ ἔδει χρησάμενον καταβαλεῖν τινα τῶν πάνυ λαμπρῶν ἀνταγωνιστῶν. μαθήματα δὲ ἡμῖν γε καὶ μέλη καὶ λόγων ὑποθέσεισ καὶ πρὸσ τούτοισ ἐννοήματα αὐτὰ καὶ τὴν λέξιν, ὥσπερ οἱ τοῖσ παισὶ τὰ γράμματα. ἐπιθεὶσ τοίνυν ὥσπερ κεφάλαιον τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ θεοῦ καὶ δὴ κατακλείσω τὸν λόγον ἐνταῦθά που. ἐμοὶ γὰρ, ὦ δέσποτα Ἀσκληπιὲ, πολλὰ καὶ παντοῖα, ὥσπερ ὑπεῖπον, παρὰ σοῦ καὶ τῆσ σῆσ φιλανθρωπίασ γεγένηται, μέγιστον δὲ καὶ πλείστησ χάριτοσ ἄξιον καὶ σχεδὸν ὡσ εἰπεῖν οἰκειότατον οἱ λόγοι. τὸ γὰρ τοῦ Πινδάρου μετέβαλεσ.

ἐκείνου μὲν γὰρ ὁ Πὰν τὸν παιᾶνα ὠρχήσατο, ὡσ λόγοσ, ἐγὼ δὲ, εἰ θέμισ εἰπεῖν, ὧν ὑποκριτὴσ εἶναι· προὔτρεψάσ τε γὰρ αὐτὸσ ἐπ’ αὐτοὺσ καὶ τῆσ ἀσκήσεωσ κατέστησ ἡγεμών. καὶ οὐκ ἀπέχρη ταῦτα, ἀλλ’ ἃ καὶ τούτοισ εἰκὸσ ἦν ἀκολουθῆσαι, καὶ τούτων ἐπεμελήθησ, ὅπωσ ἔσται μοι τὸ ἔργον ἐν δόξῃ. καὶ οὐκ ἔστιν οὐ πόλισ, οὐκ ἰδιώτησ, οὐ τῶν εἰσ ἄρχοντασ τελούντων, ὃσ οὐ καὶ κατὰ μικρὸν ἡμῖν ὁμιλήσασ οὐκ ἠσπάσατο εἰσ ὅσον οἱο͂́σ τε ἦν τὸν ἔπαινον ἐκτείνων, οὐ τῶν ἐμῶν, οἶμαι, λόγων ταῦτα ἐργαζομένων, ἀλλὰ σοῦ τοῦ κυρίου. τὸ δὲ δὴ μέγιστον τῶν περὶ ταῦτα τὸ καὶ τοῖσ θείοισ βασιλεῦσιν εἰσ τοσοῦτον οἰκειῶσαι καὶ χωρὶσ τῆσ ἐπὶ τῶν γραμμάτων συνουσίασ ἀποδεῖξαι λέγοντα ἐν αὐτοῖσ καὶ σπουδαζόμενον ἃ μηδεὶσ πώποτε, καὶ ταῦτα ὁμοίωσ μὲν παρὰ τῶν βασιλέων, ὁμοίωσ δὲ καὶ τῶν βασιλίδων γενέσθαι, καὶ παντὸσ δὴ τοῦ βασιλείου χοροῦ. Ὀδυσσεῖ δὲ ὑπῆρξε παρ’ Ἀθηνᾶσ ἐν Ἀλκινόου καὶ Φαίαξιν ἐπιδείξασθαι. μέγα δή που καὶ τοῦτο καὶ μάλα ἐν καιρῷ. καὶ ταῦτά τε οὕτωσ ἐπέπρακτο καὶ τὸ σύνθημα παρῆν ἀνακαλοῦν, ἔργῳ σοῦ δείξαντοσ ὅτι πολλῶν ἕνεκα προήγαγεσ εἰσ μέσον, ὡσ φανείημεν ἐν τοῖσ λόγοισ, καὶ γένοιντο αὐτήκοοι τῶν κρειττόνων οἱ τελεώτατοι. τούτων καὶ πολλῶν ἑτέρων οὔτε παρ’ αὐτοῖσ ἡμῖν ἰδίᾳ κἀν ταῖσ ὁμιλίαισ ταῖσ πρὸσ τοὺσ ἐντυγχάνοντασ τὴν δυνατὴν ἔχοντεσ χάριν οὐ παυσόμεθα, ἑώσ ἄν τι μνήμησ καὶ τοῦ φρονεῖν μετὸν ἡμῖν τυγχάνῃ. φαίην δ’ ἂν ἔγωγε καὶ ταύτην παρὰ σοῦ κεκομίσθαι τὴν χάριν, τὸ σὲ τὸν πάντα ἄριστον παρεῖναί τε ἡμῖν καὶ ἐπιψηφίζειν τοὺσ λόγουσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λαλιὰ εἰσ Ἀσκληπιόν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION