Aristides, Aelius, Orationes, Ἡρακλῆς 6:

εἰ δ’ ὀρθὴ δόξα τοῦ Θασίου ξένου ἤτοι Μακεδόνοσ γε, ὃσ ἔφη ποτὲ παιᾶνα δόξαι ᾄδειν ὑπ’ ἐμοῦ πεποιημένον, εἶναι δ’ αὐτῷ τοῦτο ἐπᾳδόμενον, ἰὴ Παιὰν Ἥρακλεσ Ἀσκληπιὲ, εἰ ταῦτ’ ἀληθῆ καὶ κύρια, καλὸν ἄν τι χρῆμα καὶ τοῦτο συζυγίασ πεφηνὸσ, ὁ καλλίνικοσ ἅμα τῷ σωτῆρι. οὕτω καὶ ἐν πόνοισ καὶ ἐν θυμηδίαισ καὶ ἐν θεραπείαισ σώματοσ καὶ πανταχοῦ καιρὸν ἔχων ἐστὶν ὁ θεόσ. ἅπασι μὲν οὖν ἀνθρώποισ ἐν μνήμῃ καὶ τιμαῖσ Ἡρακλῆσ, ἐμοὶ δέ τι καὶ φιλίασ ἴδιον πρὸσ αὐτόν ἐστιν, ἔκ τινοσ φωνῆσ θείασ γενομένησ. ἐδόκει δὲ ἥκειν ἐκ τοῦ μητρῴου. παρεκελεύετο δὲ ἀνέχεσθαι τὰ συμπίπτοντα, ἐπειδή γε καὶ Ἡρακλῆσ Διὸσ παῖσ ὢν ἠνέσχετο. οὗτόσ σοι, ὦ φίλε Ἡράκλεισ, ὁ παρ’ ἡμῶν λόγοσ ἀντ’ ἄλλου μέλουσ ᾐσμένοσ κατὰ τὴν τοῦ ἐνυπνίου δόξαν, ἣν ἐδόκουν Ἡρακλέουσ ἔπαινον λέγειν ἐν προθύροισ Ἀπόλλωνοσ.