Aristides, Aelius, Orationes, Διόνυσος 1:

ἡγείσθω μὲν αὐτὸσ Ἀσκληπιὸσ ὁ φήνασ τὸ ὄναρ, ἡγείσθω δὲ Διόνυσοσ αὐτὸσ, ᾧ χορεῦσαι δεῖ, Ἀπόλλων τε μουσηγέτησ, τοῦ μὲν πατὴρ, τοῦ δὲ ἀδελφὸσ, ὡσ λόγοσ. τοὺσ μὲν οὖν τελέουσ ὕμνουσ τε καὶ λόγουσ περὶ Διονύσου Ὀρφεῖ καὶ Μουσαίῳ παρῶμεν καὶ τοῖσ ἀρχαίοισ τῶν νομοθετῶν· αὐτοὶ δὲ ὡσπερεὶ συμβόλου χάριν ὡσ οὐ τῶν ἀμυήτων ἄρ’ ἦμεν, συμμέτρῳ τῇ φωνῇ προσείπωμεν τὸν θεόν· πάντωσ δὲ καὶ μήκη καὶ βραχύτητεσ καὶ ὁτιοῦν τῶν ἐν τῇ φύσει φίλον αὐτῷ. καί πωσ καὶ τὰ ἐκ τοῦ ὀνείρατοσ συμβαίνει, τὸ δεῖν εἶναι πολυμηχάνουσ περὶ τοὺσ λόγουσ. Ζεὺσ Σεμέλῃ συγγίγνεται·