헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́04́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Διόνυσος)

ἡγείσθω μὲν αὐτὸσ Ἀσκληπιὸσ ὁ φήνασ τὸ ὄναρ, ἡγείσθω δὲ Διόνυσοσ αὐτὸσ, ᾧ χορεῦσαι δεῖ, Ἀπόλλων τε μουσηγέτησ, τοῦ μὲν πατὴρ, τοῦ δὲ ἀδελφὸσ, ὡσ λόγοσ. τοὺσ μὲν οὖν τελέουσ ὕμνουσ τε καὶ λόγουσ περὶ Διονύσου Ὀρφεῖ καὶ Μουσαίῳ παρῶμεν καὶ τοῖσ ἀρχαίοισ τῶν νομοθετῶν· αὐτοὶ δὲ ὡσπερεὶ συμβόλου χάριν ὡσ οὐ τῶν ἀμυήτων ἄρ’ ἦμεν, συμμέτρῳ τῇ φωνῇ προσείπωμεν τὸν θεόν· πάντωσ δὲ καὶ μήκη καὶ βραχύτητεσ καὶ ὁτιοῦν τῶν ἐν τῇ φύσει φίλον αὐτῷ. καί πωσ καὶ τὰ ἐκ τοῦ ὀνείρατοσ συμβαίνει, τὸ δεῖν εἶναι πολυμηχάνουσ περὶ τοὺσ λόγουσ. Ζεὺσ Σεμέλῃ συγγίγνεται· καὶ ἐπειδὴ ἐκύει ἡ Σεμέλη, ὁ Ζεὺσ βουλόμενοσ ἀμφότερα αὐτὸσ ᾧ Διονύσῳ γενέσθαι, πατήρ τε καὶ μήτηρ, τὴν μὲν Σεμέλην ἐκ τῆσ γῆσ εἰσ τὸν Ὄλυμπον κομίζει διὰ πυρὸσ, αὐτὸσ δὲ ἀναλαβὼν τὰσ αὑτοῦ γονὰσ ἐρραψάμενοσ τῷ μηρῷ ἐφόρει δέκα μῆνασ ἐξ ἀρχῆσ, δίαιταν ἔχων ἐν Νύσῃ τῇ ὑπὲρ Αἰθιοπίασ.

καὶ ἐπειδὴ ὡραῖον ἦν, καλέσασ τὰσ Νύμφασ λύει τὸ ῥάμμα, καὶ γίγνεται δὴ οὕτωσ ὁ Διόνυσοσ διχόθεν προσήκων τῷ πατρί. οὕτω δή τι διαφερόντωσ αὐτὸν ὁ Ζεὺσ ἐτίμησε παρὰ πάντασ θεούσ τε καὶ ἀνθρώπουσ. οὔτε γὰρ αὐτὸσ ἄλλῳ τῳ ταῦτα ἄμφω κατέστη οὔτε ἄλλοσ ἄλλῳ τῳ. ταῦτ’ ἄρα καὶ ἄρρην τε καὶ θῆλυσ ὁ θεὸσ, φασὶν, ὅτι αὐτῷ καὶ ὁ πατὴρ ἑκατέρασ τῆσ φύσεωσ μετέσχεν εἰσ αὐτόν. ἤδη δέ τινων ἤκουσα καὶ ἕτερον λόγον ὑπὲρ τούτων ὅτι αὐτὸσ ὁ Ζεὺσ εἰή ὁ Διόνυσοσ. καὶ τί ἂν εἴποισ ὑπὲρ τοῦτο; ἔστι δὲ τῇ φύσει καὶ τὴν μορφὴν προσεοικώσ. ὥσπερ γὰρ δίδυμοσ πάντη αὐτὸσ πρὸσ ἑαυτόν ἐστι. καὶ γὰρ ἐν ᾐθέοισ καὶ ἐν κόραισ καὶ αὖ ὡσ ἐν ἄρρεσιν ἀγένειόσ τε καὶ Βρισεὺσ, καὶ πολεμικόσ τε δὴ καὶ εἰρηναῖοσ διαφερόντωσ θεῶν. διδόασι δ’ αὐτῷ καὶ τὸν Πᾶνα χορευτὴν τελεώτατον θεῶν ὄντα, ὡσ Πίνδαρόσ τε ὑμνεῖ καὶ οἱ κατ’ Αἴγυπτον ἱερεῖσ κατέμαθον. καὶ μὴν καὶ τὴν Ἥραν λέγουσιν ὡσ μόνοσ θεῶν τῷ υἱεῖ διήλλαξε κομίσασ τὸν Ἥφαιστον ἄκοντα εἰσ τὸν οὐρανὸν, καὶ ταῦτά γε ἀναθεὶσ ὄνῳ. καὶ ὡσ μὲν αἴνιγμά ἐστιν ἐν τῷ λόγῳ δῆλον, δῆλον δὲ καὶ οἷ τελευτᾷ τὸ αἴνιγμα, ὡσ ἄρα πολλή τισ καὶ ἄμαχοσ ἡ δύναμισ τοῦ θεοῦ, καὶ δύναιτ’ ἂν καὶ ὄνουσ πτεροῦν, οὐχ ἵππουσ μόνον· ὥσπερ καὶ λεόντων γάλα ἀμέλγειν ἀνέθηκέ τισ αὐτῷ Λακωνικὸσ ποιητήσ· καὶ οὐδὲν ἄρα οὕτωσ βεβαίωσ δεδήσεται, οὐ νόσῳ, οὐκ ὀργῇ, οὐ τύχῃ οὐδεμιᾷ, ὃ μὴ οἱο͂́ν τ’ ἔσται λῦσαι τῷ Διονύσῳ. ἀλλὰ καὶ συμπότησ ὁ τέωσ πολέμιοσ, καὶ ὁ γέρων ἀνηβήσει, καὶ πίεται κινοῦντοσ τοῦ θεοῦ. ταῦτα αὖ Σειληνοί τε μαρτυροῦσι καὶ οἱ περὶ τοῦτον χορευταί· καὶ τήν γε ῥᾳστώνην τοῦ κράτουσ νάρθηκέσ τε ἀντὶ δόρατοσ καὶ νεβρὶσ ἀντὶ λεοντῆσ αὐτῷ πεπορισμένα, καὶ κύλιξ ἀντὶ ἀσπίδοσ κοίλησ, ὡσ τὸ αὐτὸ ποιούντων Διονύσῳ μάχεσθαί τε καὶ πίνειν.

καὶ οὐ πολὺ τοὐμμέσῳ τοῦ τε ἀγῶνοσ καὶ τῶν ἐπινικίων. Ἰνδοὺσ δὲ καὶ Τυρρηνοὺσ λέγουσιν ὡσ κατεστρέψατο, αἰνιττόμενοι δοκεῖν ἐμοὶ διὰ μὲν τῶν Τυρρηνῶν τὰ πρὸσ ἑσπέραν, διὰ δὲ τῶν ἑτέρων τὸν πρὸσ ἑώ τόπον τῆσ γῆσ ὡσ ἁπάσησ αὐτὸν ἄρχοντα. Βάκχαι δὲ καὶ ἀνθ’ ἱππέων αὐτῷ προϊοῦσαι καὶ τοξοτῶν, τῆσ τε σκευῆσ ἀκόλουθα ἣν ἀρτίωσ ὑμνοῦμεν καὶ ἅμα καὶ τοῦτο ἐπισφραγίζονται ὅτι τῆσ Διονύσου πολιτείασ ἄρα ἦν καὶ γυναικεῖα στρατόπεδα ὁμοῦ τοῖσ τῶν ἀνδρῶν, καὶ οὐ τοὺσ ἄνδρασ θηλύνειν μᾶλλον ἢ τὰσ γυναῖκασ εἰσ ἀνδρῶν τάξιν καθιστάναι Διονυσιακόν· οὕτω μέγασ καὶ πολύτροποσ καὶ παναρμόνιόσ ἐστι. δῆλον δὲ καὶ ἐνθένδε. Ἀφροδίτῃ μὲν γὰρ κοινωνήσασ θέατρά τε ἀνοίγνυσι καὶ συμποσίων καὶ θιάσων ἔξαρχοσ γίγνεται, Ἄρει δὲ εἰσ ταυτὸν ἐλθὼν ἔνοπλοσ γίγνεται· καὶ μὴν ἔμπυρόσ γε ἅμα Ἀθηνᾷ καὶ Ἡφαίστῳ γενόμενοσ. κήρυκεσ δὲ καὶ Εὐμολπίδαι πάρεδρον Ἐλευσινίαισ αὐτὸν ἐστήσαντο, καρπῶν ἔφορον καὶ τροφῆσ ἀνθρώποισ. ὃ δὲ τούτῳ πρέπειν μοι δοκεῖ προσθεῖναι, μόνοσ γὰρ τῶν ἱερῶν φασμάτων ἐξεφοίτησεν ἐν τῷ κινδύνῳ τῷ Μηδικῷ. οὕτω τοῖσ ὅλοισ φιλάνθρωποσ ὢν ἐπὶ τοὺσ Ἕλληνασ ῥέπει. Νύμφαισ τοίνυν ἀνακραθεὶσ πολλὰ δὴ καὶ παντοῖα ἐχόρευσέ τε καὶ χορεύει κατ’ ἀνθρώπουσ, ἀκριβέστερον Εὐρυκλέουσ τἄνδοθεν καταλαμβάνων, καὶ ποιεῖ χορευτὴν κἂν ἄμουσοσ ᾖ τὸ πρίν. ὁ δὲ σκιρτᾷ τε καὶ παίζει καὶ μελῳδεῖν ἐθέλει, καὶ ταῦτα μέντοι ἀπὸ κλίνησ καὶ σκίμποδοσ. οὕτωσ πᾶν δρᾶν ὁ θεὸσ πεφυκώσ ἐστιν. ὁ δὲ θαυμαστὸσ ἀνθρώπων τύραννοσ Ἔρωσ ἐκ Διονύσου πηγῶν ἀρυσάμενοσ γῆν ἅπασαν ἐπέρχεται προηγητῇ Διονύσῳ χρώμενοσ, οὐδ’ αὐτῷ θᾶκοι τούτου χωρὶσ οὐδ’ ἔργα οὐδ’ εὐναί. νυκτὸσ τοίνυν καὶ ἡμέρασ πέρατα ἐπισκοπεῖ, τὴν μὲν ἡμέραν αὐτὸσ δᾳδοῦχόσ τε καὶ ἡγεμὼν τῆσ ὄψεωσ γιγνόμενοσ, τὴν δὲ νύκτα ἑτέροισ παριείσ· ἀργῶν δ’ ὅμωσ οὐδ’ οὕτωσ, ἀεὶ δ’ ἐν φορᾷ καὶ κινήσει τὸν αἰῶνα διεξέρχεται.

πρεσβύτατοσ δὲ ὢν θεῶν αὐτὸσ καὶ νεώτατόσ ἐστι, τῆσ δ’ ἀεὶ παρούσησ ὡρ́ασ καὶ μοίρασ φίλοσ. καί μοι χαίρειν ἤδη τὸν Ιἄκχόν τε καὶ τὰ πολλὰ δὴ ταῦτα κεκλημένον. πλήρησ γὰρ ὡσ τὰ νῦν ἡ φιλοτησία.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Διόνυσος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Διόνυσος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION