Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ β# ὑπὲρ Θηβαίων πρῶτος 7:

ὅταν γὰρ μὴ παρὰ μικρὸν ὑπερβάλωσιν αὐτοὶ, πῶσ οὐχ ὃ θαυμαστὸν εἰπεῖν δοκῶ ποιοῦσι; πάντεσ γὰρ δή που τοῦτ’ ἴστε, ὅτι οὐ Θηβαῖοι Λακεδαιμονίουσ ἔχοντεσ ἐπολέμουν ἡμῖν τότε, ἀλλὰ Λακεδαιμόνιοι Θηβαίουσ. τί δὴ τοῦτο δύναται; ἐγὼ νομίζω τοὺσ μὲν ἵν’ ἄρχωσιν αὐτοὶ καὶ δυναστεύωσι πολεμοῦντασ πλεονεξίασ ἐπιθυμίᾳ τοῦτο ποιεῖν καὶ φθόνῳ νὴ Δία τῷ πρὸσ τοὺσ ὑπάρχοντασ προστάτασ, τοὺσ δ’ ἀκολουθοῦντασ καὶ μετέχοντασ κοινωνεῖν μὲν οὐ δικαίου πράγματοσ, δικαίῳ δ’ ἑτέρῳ περιστέλλειν τὴν μέμψιν, τῷ πιστοὺσ εἶναι τοῖσ ἡγουμένοισ. εἰ δ’ ὀρθῶσ τοῦτο νομίζω, εὑρίσκω τοὺσ μὲν ὀργῆσ, τοὺσ δ’ ἐπαίνου κριθέντασ ἂν ἀξίουσ ἐκ τῶν αὐτῶν, οἶδα δ’ ὅτι εἰ Λακεδαιμόνιοι τὰ αὑτῶν πράττειν ἤθελον, οὔτ’ ἂν ὀργὴ Κορινθίων οὔτ’ ἂν μέμψισ Μεγαρέων οὔτε Θηβαίων ἄνοια οὐδὲν ἂν ἴσχυσεν, οὐδ’ ἂν προσέλαβε τῷ μίσει δύναμιν τοῦ ποιῆσαι κακῶσ ποτε τὴν πόλιν. νῦν δ’, οἶμαι, δυσμένεια καὶ φθόνοσ καὶ ἀπιστία συνήθησ τὸ κινῆσαν Λακεδαιμονίουσ ἦν ἐφ’ ἡμᾶσ· τἄλλα δὲ πάντα ἅτε ὄντεσ δεινοὶ προφάσεισ οὐκ ἀώρουσ προὐβάλοντο. ἔδειξαν δ’ οὐχ ἥκιστα ἐπὶ τῶν τειχῶν μετὰ τὸν πόλεμον τὸν πρὸσ τὸν βάρβαρον εὐθέωσ. ἢ καὶ τότε Θηβαῖοι πέμπειν ἐκέλευον αὐτοὺσ τοὺσ κωλύσοντασ αὐτὰ στῆναι; εἶτ’ ἐγὼ Φλιασίουσ ἢ τοὺσ δεῖνασ τῶν ἐπὶ τοῦ πολέμου κακῶν αἰτιῶμαι, καὶ τούτοισ ἀνατιθῶ τὰσ πράξεισ, ἀλλ’ οὐ τοῖσ ἐφ’ ἡμᾶσ τούτοισ χρησαμένοισ, ἵν’ αὐτοὶ τῆσ Ἑλλάδοσ ἄρχωσιν; ἢ καὶ Φαρνάβαζον, ἢ Πισσούθνην αἰτιάσωμαι τῶν βαρβάρων, ἀλλ’ οὐ τὸν κύριον τῶν ὅλων βασιλέα; καὶ τίσ πώποτε τοῖσ δούλοισ ἀνέθηκεν ὅσ’ ἂν κελευόμενοι ποιῶσιν, ἀλλ’ οὐ τοῖσ ἄγουσιν αὐτοὺσ ἐπὶ ταῦτα δεσπόταισ; πρὸσ τῷ τοίνυν μὴ τὴν ἴσην μέμψιν ἀμφοτέροισ ὀφείλεσθαι τῶν τότε ἔργων, ἃ κοινά τισ αὐτοῖσ φησιν εἶναι, πρόσεστι πρὸσ μὲν Λακεδαιμονίουσ πολλὰ καὶ ἄλλα ὕστερον ἡμῖν ὑπεναντία καὶ δύσκολα πραχθῆναι, πρὸσ δὲ Θηβαίουσ μηδὲν μετ’ ἐκεῖνα.