Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 159:

εἰ μὲν γὰρ μηδένα μηδαμῶσ εἶχεν ἐπαινέσαι, μηδ’ ἦν εὑρεῖν ὅστισ ῥήτωρ δίκαιοσ καὶ χρηστὸσ γεγένηται, τάχ’ ἄν τισ ἔφησεν ὡσ ἐκ περιουσίασ ἐπὶ τοῦθ’ ἧκε τὸ μέροσ, τὸ ἐλέγχειν τοὺσ ἄνδρασ, ἵνα πανταχόθεν τὸν κατὰ τῆσ ῥητορικῆσ λόγον βεβαιώσηται· μέλλοντι δ’ ἐπαινέσεσθαι καὶ ὁντινοῦν τί κέρδοσ ἦν τούτουσ κακῶσ εἰπεῖν; οὐ γὰρ τίσ ἄριστοσ τῶν πολιτευσαμένων προὔκειτο λέγειν, οὐδ’ εἰ βελτίων τούτων Ἀριστείδησ, ἀλλ’ εἰ ἔνεστι τῇ ῥητορικῇ τὸ ὑπὲρ τοῦ δικαίου λέγειν. ὥσθ’ ὅτε καὶ ὁστισοῦν εὑρέθη τοιοῦτοσ, παραπλήσιον ἂν ἦν ὥσπερ ἂν εἰ καὶ τούτων ὁστισοῦν τοιοῦτοσ εὑρ́ητο. τὸ δὲ δὴ καὶ ἄλλασ γεγενῆσθαι φάσκοντα καὶ Ἀθήνησι καὶ ἑτέρωθι, καὶ νὴ Δία προσθέντα γε καὶ ἔσεσθαι, ὅμωσ εἰσ τοσοῦτον φιλονεικίασ πρὸσ τούτουσ ἐλθεῖν τίν’ ἔχει λόγον; ἐκεῖνο μὲν γὰρ ἦν ὑπὲρ τοῦ πράγματοσ δοκεῖν σπουδάζειν, τοῦτο δὲ ἰδίᾳ τινὰσ κακῶσ εἰπεῖν βεβουλῆσθαι. ὥστε δικαίωσ μὲν αὐτῶν ἐγκεκλημένων οὐδὲν πλέον εἰσ τοὺσ κατὰ τῆσ ῥητορικῆσ λόγουσ, ἀκηκοότων δ’ ἃ μὴ προσῆκε μάταιοσ ἐξ ἀμφοῖν ἡ βλασφημία. ἀλλ’ οἶμαι ἅμα μὲν τοῖσ εἰρημένοισ κατ’ ἐκείνων λόγοισ αἰσχυνθεὶσ, ἅμα δ’ ἡττηθεὶσ τῆσ ἀληθείασ, οὐ κακῷ τὸ κακὸν, οὐ μὴν καλῶσ γ’ ἰάσατο, μᾶλλον δ’ ἀγαθῷ τὸ κακὸν ἐξήλεγξε, τῷ γ’ Ἀριστείδῃ τὰ πρέποντ’ ἀποδούσ. καίτοι εἰ μὲν μηδεὶσ ῥήτωρ ἐπιεικὴσ, τί τοῦτον κοσμεῖσ; εἰ δ’ οὗτόσ γε σαφῶσ δίκαιοσ, τί σοι πλέον τῆσ ἐκείνων κακίασ; οὐδὲ γὰρ ἂν ἐλέγχῃσ, ὃ βούλει ποιεῖσ. οὐδὲν γὰρ μᾶλλον ἡ ῥητορικὴ φαῦλον τοῖσ ὅλοισ. πόθεν οὖν εἰσ ταῦθ’ ὑπήχθη; καὶ πῶσ ταῦθ’ ἅμα τε καὶ ἐκεῖνα λέγων φαίνεται; "πότερόν σοι δοκοῦσι πρὸσ τὸ βέλτιστον ἀεὶ λέγειν οἱ ῥήτορεσ, τούτου στοχαζόμενοι ὅπωσ οἱ πολῖται ὡσ βέλτιστοι ἔσονται διὰ τοὺσ αὐτῶν λόγουσ, ἢ καὶ οὗτοι πρὸσ τὸ χαρίζεσθαι τοῖσ πολίταισ ὡρμημένοι καὶ ἕνεκα τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτῶν ὀλιγωροῦντεσ τοῦ κοινοῦ ὥσπερ παισὶ προσομιλοῦσι τοῖσ δήμοισ, χαρίζεσθαι αὐτοῖσ πειρώμενοι μόνον, εἰ δέ γε βελτίουσ ἔσονται ἢ χείρουσ διὰ ταῦτα οὐδὲν φροντίζουσιν;