Aristides, Aelius, Orationes, Πρὸσ Πλάτωνα ὑπὲρ τῶν τεττάρων 33:

καὶ μὴν οὐκ ἦν αὐτὸσ λάλοσ. ἀργούσ· ὁ δ’ ἐνεργὸσ ἦν. δειλούσ· ὁ δὲ νικῶν ἀνδρείᾳ φαίνεται. φιλοχρημάτουσ· ὁ δ’ ἥκιστα ἐτίμα χρήματα. πῶσ οὖν αὐτὸσ ὢν ἀγαθὸσ λέγειν, ἱκανὸσ πράττειν, ἀνδρεῖοσ, κρείττων χρημάτων, ἐποίει λάλουσ, ἀργοὺσ, δειλοὺσ, ἀνελευθέρουσ; ἢ γὰρ ὄναρ λέγεισ, ἢ γρῖφον, ἢ οὐκ ἔχω τί φῶ. πῶσ γὰρ οὐκ ἄτοπον, εἰ οἱο͂σ μὲν αὐτὸσ ἦν οὐκ ἐποίει τοιούτουσ, οἱο͂σ δ’ ἥκιστα αὐτὸσ ἦν, τοιούτουσ ἀπειργάζετο; ἐμοὶ μὲν γὰρ τοὐναντίον ἐκ τούτων φαίνεται, τὸ γοῦν καθ’ αὑτὸν, πεποιηκὼσ δεξιοὺσ, ἐνεργοὺσ, ἀνδρείουσ, μεγαλοπρεπεῖσ· εἰ μή τι καὶ κατὰ Σωκράτουσ χρὴ πιστεύειν, ὅτι τοὺσ νέουσ διέφθειρεν, ὃσ αὐτοῖσ παράδειγμα παντὸσ ἦν χρηστοῦ. οὐκ ἔστι ταῦτα, ὦ Πλάτων, ἀλλὰ δυοῖν θάτερον· ἢ οὐκ ἦσαν Ἀθηναῖοι τοιοῦτοι οἱούσ σὺ κατῃτιάσω, ἢ πάντεσ μᾶλλον ἢ Περικλῆσ αἴτιοσ, εἴπερ γε μήτε φαύλωσ ἐδείκνυ τὰ παλαίσματα μήτε ἀσαφεῖσ τινὰσ ἢ κιβδήλουσ ἢ σκολιὰσ παρεῖχε τὰσ γραμμάσ. ἔτι τοίνυν τῶν ἀνωτέρω μνημονεύσωμεν καὶ συλλογισώμεθα, καὶ ταῦτα ἐκ τῶν πεφηνότων. Πλάτων εἶπε μὴ δεῖν κολακεύειν τὰ πλήθη· Περικλῆσ δέ γε πλείστῃ παρρησίᾳ χρησάμενοσ φαίνεται. διαμάχεσθαι δεῖν ὑπὲρ τοῦ βελτίονοσ· ὁ δ’ ἐν καιροῖσ τοιούτοισ ἐμάχετο οἷσ ἀρτίωσ ἡμεῖσ ἐπεδείκνυμεν. μὴ ζητεῖν ἀποπιμπλάναι τὰσ ἐπιθυμίασ· ἐκεῖνοσ τοίνυν κατεῖχε καὶ οὐκ ἤγετο μᾶλλον ἢ αὐτὸσ ἦγε. μηδ’ ἐκ παντὸσ τρόπου συνεθίζειν πλέον ἔχειν, φησὶν ὁ τὸν νόμον τιθείσ· ὁ δ’ ἀφ’ ἑστίασ ἀρξάμενοσ τῆσ αὐτὸσ αὑτοῦ τὸ σύμμετρον ᾑρεῖτο πρὸ τοῦ πλέονοσ. οὐκοῦν ταῦτ’ ἐδόκει Πλάτωνι, ταῦτα ποιῶν Περικλῆσ φαίνεται. πῶσ ἄν τισ μᾶλλον κατὰ τοὺσ Πλάτωνοσ λόγουσ φανείη βεβιωκὼσ ἢ πεπολιτευμένοσ; ἢ τίνα χρῆν ὑπὲρ ἐκείνου πρῶτον εἰπεῖν, εἴ τισ ἐπῃτιάσατο;