헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́37́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ ε ὑπὲρ μηδετέροισ βοηθεῖν)

εἴ τι κἀμοὶ μέτεστιν, ὦ Ἀθηναῖοι, παρρησίασ, πειράσομαι περὶ τῶν παρόντων εἰπεῖν ἃ γιγνώσκω, δεηθεὶσ ὑμῶν μὴ θορυβῆσαι πρὶν ἂν πάντων ἀκούσητε. ἔστι μὲν οὖν ἔργον τὸ συμφέρον ὑμῖν καθαρῶσ ἐξετάσαι. τοῖσ μὲν γὰρ ἢ τούτοισ ἢ ’κείνοισ συνειρηκόσιν ἥ τε πρὸσ οὓσ ᾕρηνται χάρισ αὐτῶν ὕπεστι καὶ ἔτι πρὸσ ὑμῶν τοὺσ ταὐτὰ γιγνώσκοντασ, τοῖσ δ’ ἐξεστηκόσι τούτου καὶ μέσοισ οὖσι μήτ’ ἐκείνων μηδετέροισ τὰ πρὸσ ἡδονὴν λέγειν συμβεβηκόσ ἐστι μήθ’ ὑμῖν ἃ βούλεσθέ τε καὶ προσδοκᾶτε. ὥστ’ εἶναι πολὺ τοῖσ διαμαρτοῦσιν ἐκείνων λυσιτελέστερον ἢ τῷ ταῦτα πείσαντι, τοῖσ μὲν ὑπαρχόντων ὑπὲρ ὧν ἠγωνίσαντο φίλων, τῷ δὲ οὐδεμιᾶσ χάριτοσ παρ’ ὑμῶν οὔσησ.

μέμφομαι δ’ αὐτοῖσ αὖ τοσοῦτον ὅτι πάντ’ ἐπικρυπτόμενοι καὶ ζητοῦντεσ ὅπωσ λήσουσι, πρὸσ χάριν οἱ μὲν τούτων, οἱ δ’ ἐκείνων λέγοντεσ ἓν τοῦτ’ οὐκ ἔφυγον, ὅτι λαθεῖν ζητοῦσιν ἐνδείξασθαι. οὐ μὴν ἀλλὰ καίπερ τοιαύτην δυσκολίαν ἔχοντοσ τοῦ πράγματοσ οὐκ ἀποκνήσω. δοκεῖ γάρ μοι τοῖσ εἰρηκόσι τούτοισ ὑπὲρ ἑκατέρων ὁ ὑπὲρ ὑμῶν ἐρῶν λοιπὸν ἐνδεῖν. ἐὰν οὖν οὗτοσ ἐγὼ φανῶ, χάριν ὑμῖν ὑπὲρ ὑμῶν εἴσομαι. τοῖσ μὲν γὰρ ὑπὲρ τῶν ἑτέρων εἰρηκόσι, κἂν ἡττηθῶσι τῶν ἐναντίων, ἡ πρὸσ οὓσ ᾕρηνται χάρισ σώζεται, ὁ δ’ ἐν μέσῳ γενόμενοσ τῆσ μὲν παρ’ ἑκατέρων αὑτὸν ἤδη προαπεστέρηκε, τῶν δὲ παρ’ ὑμῶν ἄδηλον ὁποίων τεύξεται. συμβαίνει δὴ μηδαμῶσ ἴσον εἶναι ἢ τὰ τῶν ἑτέρων συμφέροντα ᾑρημένον καὶ ὑμῶν τοὺσ ταὐτὰ γιγνώσκοντασ ἔχειν εὐμενεῖσ, ἢ ὑπὲρ ὑμῶν ἀνεστηκότα προσκρούειν ὑμῖν, καὶ ἡττηθέντα μὲν τριῶν ἡμαρτηκότα ὑπάρχειν, κρατήσαντα δὲ καὶ διαγενόμενον ἐξ ἴσου τοῖσ ἡττηθεῖσι γίγνεσθαι, ἑτέρων ἀνθ’ ὑμῶν ἐκείνοισ ὑπαρχόντων οὓσ ᾕρηνταί τε καὶ φίλουσ πεποίηνται. οὐ μὴν ἀλλ’ αἰσχρόν μοι φαίνεται καὶ οὐ πολιτικὸν οὐδ’ ἴσον οὐδαμῶσ Ἀθήνησι τῶν λόγων γιγνομένων τοὺσ μὲν ὑπὲρ Θηβαίων καὶ πάλιν Λακεδαιμονίων ἐροῦντασ εὑρῆσθαι, τοὺσ δὲ ὑπὲρ ὑμῶν ἐλλείπειν. ἐπαινῶ δὲ τοὺσ ῥήτορασ ἀμφοτέρουσ, ὅτι πολλὰ καὶ θαυμαστὰ εὑρόντεσ καθ’ ἑκατέρων ἐδίδαξάν με κοινῇ τί χρὴ περὶ αὐτῶν ἀποφήνασθαι. οἶμαι γὰρ καὶ εἰ μηδὲν ὅλωσ ἐτύγχανον γιγνώσκων ἐπ’ ἐμαυτοῦ, τοῖσ γε ὑπὸ τούτων εἰρημένοισ ἀκολουθῶν ἔχειν ἂν κατιδεῖν τὸ κράτιστον. ἐπεὶ τί δεῖ λέγειν, νῦν οὐχ ἵνα Θηβαίοισ χαρίσωμαι παρελήλυθα, κᾆτα κελεύειν βοηθεῖν αὐτοῖσ, ἢ πάλιν οὐκ ἐθέλων χαρίσασθαι Λακεδαιμονίοισ, εἶτα προστάττειν ὑμῖν κινδυνεύειν ὑπὲρ αὐτῶν;

εἰ γάρ ἐστιν ἀληθὲσ τοῦτο τὸ σχῆμα ἀμφοτέροισ καὶ δεῖ πιστεύειν αὐτοῖσ ὥσπερ ἔγωγε φημὶ δεῖν, οὑμὸσ ἔχει χώραν λόγοσ ἀμφοτέροισ ἐκποδὼν στῆναι. νῦν δὲ ὥσπερ ζητούντων ὑμῶν τίσι πολεμήσετε, ἀλλ’ οὐχ ὃ τῇ πόλει συμφέρει πράττειν ὀφειλόντων, οὕτωσ οἱ μὲν τοῖσ, οἱ δὲ τοῖσ κελεύουσι πολεμεῖν, ὡσ εἰ μὴ κινδυνεύσετε ζημίασ οὔσησ. τοῦτο δ’ ἢν ἐν μέσῳ κείμενον, τὸ μηδετέροισ οἰκείωσ ἔχουσι τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν πράττειν παραινεῖν ὑμῖν· οὗ λυσιτελέστερον οὐδέν ἐστι τῇ πόλει, οὐδ’ ὅ τι μᾶλλον καὶ τοὺσ ἐν ἡλικίᾳ διατηρήσει, καὶ ναυσὶ καὶ χρήμασι καὶ πᾶσιν ἔσται σωτήριον. λέγουσι δὲ ὡσ πολλοὺσ ὑπὲρ πολλῶν ᾕρησθε κινδύνουσ καὶ αὐτοὶ καὶ οἱ πρόγονοι, καὶ λέγουσιν ἀληθῆ. ἀλλ’ εἰ τῶν ἄλλων οὕτω προνοεῖσθε, ὥστ’ εἰ καὶ πολεμεῖν ὑπὲρ αὐτῶν δέοι μὴ κατοκνεῖν, πῶσ οὐχ ὑπὲρ ὑμῶν γε αὐτῶν μέχρι τοῦ μὴ κινδυνεῦσαι παρὰ καιρὸν προνοήσεσθε; οὐ γὰρ δή που τὰ μὲν τῶν ἄλλων συμφέροντα καὶ μετὰ κινδύνων βεβαιοῦν ἄξιον, τὰ δ’ ἡμέτερα αὐτῶν οὐδ’ ἡσυχῆ. ἔπειτα εἴ τισ βούλεται σκέψασθαι διὰ τί ποθ’ ἡμῶν εὐδοκίμησαν οἱ πατέρεσ, πότερον δι’ αὐτὸ τὸ πλεῖν καὶ στρατεύεσθαι καὶ φιλοκινδύνωσ ἔχειν, ἢ διὰ τὸ σχῆμα τῶν ἔργων καὶ τὰσ προφάσεισ εὐλόγουσ καὶ ἀναγκαίασ οὔσασ, οὐκ ἂν, οἶμαι, φαίη δι’ ἐκεῖνα. λῃστῶν γὰρ ἂν αὐτοῖσ ἔπαινον καὶ καταποντιστῶν ἀνατιθείη, εἰ τοῦτο θαυμάζοι καὶ ζηλωτὸν ἡγοῖτο τὸ τοῖσ κινδύνοισ ἀεὶ σφᾶσ αὐτοὺσ ὑποτεθεικέναι. ἀλλ’ οἶμαι τὸ τοὺσ βαρβάρουσ ὑπὲρ τῶν Ἑλλήνων ἀμύνεσθαι καὶ μηδαμοῦ προί̈εσθαι διὰ μαλακίαν τὰ δίκαια, τοῦτ’ ἐνδόξουσ ἐποίησεν αὐτοὺσ εἰκότωσ. ἀλλ’ οὐχ ὁ νῦν πόλεμοσ τοιαύτην ἔχει τάξιν, ὥστ’ ἢ δι’ ἀνάγκην ὑμᾶσ μετέχειν αὐτοῦ, ἢ διὰ προστασίαν, ἢ διὰ τοιούτου τινὸσ δικαίου λόγον. αὐτὸ γὰρ τοῦτο πρῶτον οὐκ ἔνεστι διακρῖναι ποτέροισ δεῖ βοηθεῖν. διὰ τί; δι’ ἓν μὲν ἐκεῖνο, ὅτι εἰ τὸ πολλοῖσ ἡμᾶσ συνεπειλῆφθαι πραγμάτων αἴτιον εἶναι δεῖ τοῦ μηδὲ νῦν ἡσυχάσαι, κοινὸν ἀμφοτέροισ ἐστὶ τοῦτο. ὥσθ’ οἷσ μετὰ τῶν ἑτέρων ἔσεσθε δικαίωσ, τούτοισ τοὺσ ἑτέρουσ παριδόντεσ ἁμαρτάνειν δόξετε.

ἔπειτα εἰ μὲν δεῖ μνημονεύειν ὧν ἠδικήμεθα ὑπ’ ἀμφοτέρων, οὐδετέροισ προσθετέον· εἰ δ’ ἀφίεμεν τὴν μέμψιν, οὐ δή που τοῖσ μὲν, τοῖσ δ’ οὒ, ἀλλ’ ἀμφοτέροισ ὁμοίωσ ἀφήσομεν. τούτων δ’ οὕτωσ ἐχόντων οὐχ ἕξομεν οὓσ αἱρησόμεθα, ἀμφοῖν ὑπάρχοντοσ ταὐτοῦ δικαίου. ὅλωσ δὲ πῶσ οὐκ ἔστιν ἄτοπον, οἷσ ἂν οὕτω τύχῃ καὶ βοηθεῖν δεῖ κατὰ τὸν τοῦ μὴ μνησικακεῖν λόγον, τούτοισ τοὺσ ἑτέρουσ συναναιρεῖν ἐξεπίτηδεσ; ὥστε εἰ δεῖ μὲν βοηθεῖν, τοῦτο δ’ ἀμήχανον ἀμφοτέροισ, ὁ τοῦ μὴ δεῖν ἐγκαλεῖν λόγοσ εἰσ τὸ μέσον κάτεισι, τῷ μήτε τούτοισ βοηθεῖν, ὅτι κἀκείνοισ ἔδει, μήτε ἐκείνοισ, ὅτι καὶ τούτοισ ὠφείλετο. ὥστε ὅτι οὐ μνησικακητέον, διὰ τοῦτο οὐ βοηθητέον. συμβέβηκε δ’ ἃ μάλιστ’ ἄν τισ εὔξατο, Θηβαίουσ καὶ Λακεδαιμονίουσ συμπεπτωκέναι καὶ ὑμῖν δεδωκέναι σχολῆσ καιρὸν καὶ ἀναπαύσεωσ, αὐτοὺσ δ’ ἀνηνύτῳ πολέμῳ συνέχεσθαι, θεῶν τινοσ, ὡσ ἐμοὶ δοκεῖ, προστασίᾳ καὶ προνοίᾳ περὶ τῆσ ἡμετέρασ πόλεωσ. εἴτε γὰρ δίκην ἐβουλόμεθα λαβεῖν παρ’ αὐτῶν, πραγματείασ ἔδει καὶ κινδύνων, εἴθ’ ἡσυχίαν ἤγομεν, ἀθώουσ εἶναι κατελείπετο ἐκείνουσ. νῦν τοίνυν οὕτωσ ὑπὸ τοῦ δαιμονίου τὸ πρᾶγμα ἐστρατήγηται, ὥστ’ οἴκοι καθημένοισ ὑμῖν ὑπάρχειν αὐτοὺσ τιμωρήσασθαι δι’ αὐτῶν. δεῖ δὴ τοιούτῳ καιρῷ σωφρόνωσ καὶ πεφυλαγμένωσ χρήσασθαι, καὶ μὴ ὅπωσ ἐκείνων οἱ ἕτεροι τῶν ἑτέρων περιέσονται τοῦτο σκοπεῖν, ἀλλ’ ὅπωσ ὑμεῖσ μηδ’ ὑφ’ ἑτέρων ἐνοχλῆσθε. καὶ γὰρ ἄτοπον ἐκείνουσ μὲν ἑκατέρουσ τὸ σφίσιν αὐτοῖσ λυσιτελοῦν, μὴ τὸ ὑμῖν ζητοῦντασ ἀπεσταλκέναι δεῦρο, ὑμᾶσ δὲ τἀκείνων ἔμπροσθεν θεῖναι τῶν ὑμῖν αὐτοῖσ συμφερόντων. σκέψασθε δὴ πρὸσ Διὸσ ὁπότεροι βελτίω λέγουσι καὶ μετριώτερα, οἱ πράγματ’ ἔχειν καὶ τοὺσ ἑτέρουσ ἀμύνεσθαι καὶ ἐν ἐχθρῶν τάξει τοῦτο ποιεῖν κελεύοντεσ, ἢ ὁ μήτε κινδυνεύειν καὶ ἀμφοτέρουσ τιμωρήσασθαι καὶ μηδετέροισ προσκροῦσαι παραινῶν. καὶ μὴν ἐξιοῦσι μὲν ὑμῖν οὐκ εὔδηλον ὡσ πιστὰ τὰ παρὰ τῶν συμπολεμησάντων ἀπαντήσειεν, οὖσι δ’ οἴκοι, χωρὶσ ἧσ ὑμῖν αὐτοῖσ παρέξετ’ ἀσφαλείασ, δῆλόν ἐστι σαφῶσ ὅτι κἀκεῖνοι χάριν ἕξουσιν ἀμφότεροι. οὐ γὰρ ὧν οὐ συναγωνιζομένων μὲν ὑμῶν ἔτυχον ἑκάτεροι μέμψιν ποιήσονται, τοῦτο μὲν γὰρ ἴσασι τῶν ἀδυνάτων ὂν, ἀλλ’ ὧν οὐχὶ κακῶσ ποιούντων αὐτοὺσ ἐπειράθησαν, χάριν ἕξουσιν ἀμφότεροι δικαίωσ·

τοῖσ γὰρ μηδετέρουσ λυπεῖν ἐγνωκόσι τοῦτ’ ἴσασι καταλειπόμενον μόνον. πῶσ οὖν οὐκ ἄμεινον ἀμφοτέρουσ ἐπιτρίβοντασ καταθέσθαι χάριν ἀμφοτέροισ, ἢ τοῖσ ἑτέροισ προσθεμένουσ, μηδετέρουσ οἰκειώσασθαι, ἀλλὰ τοῖσ μὲν πρότερον, τοῖσ δ’ ὕστερον ἐχθροῖσ χρήσασθαι; ὅτι γὰρ ταῦτ’ εἰκότωσ ὑφορῶμαι ἔδειξαν ἀρτίωσ περὶ μὲν τῶν Λακεδαιμονίων οἱ τοῖσ Θηβαίοισ συναγορεύοντεσ, περὶ δὲ τῶν Θηβαίων οἱ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ. δῆλον δὲ καὶ χωρὶσ τῶν παρὰ τούτων λόγων ὅτι πάντα τὸν ἔμπροσθεν χρόνον συμπνέοντεσ καὶ κοινωνοῦντεσ ἑκάστων, ὡσ οὐδεὶσ δῆμοσ εἷσ τῶν αὐτὸσ αὑτοῦ μετέχει πραγμάτων, εἶτα μῦν ἐπ’ ἀλλήλουσ σὺν τοσαύτῃ σπουδῇ καὶ ῥώμῃ παρόντεσ, καὶ φίλουσ ὑμᾶσ οὓσ τότ’ ἠδίκουν ἀξιοῦντεσ ἔχειν, οὐδὲν περὶ ὑμῶν ἁπλοῦν οὐδὲ δίκαιον φρονήσουσιν ὕστερον, ἄλλωσ τε καὶ χρείᾳ νῦν, οὐκ εὐνοίᾳ παραλαβόντεσ. ἀλλὰ μὴν ὅπου γε νῦν ἡμᾶσ ἐφέδρουσ εἰδότεσ, ὅμωσ πάρεισιν ἐπ’ ἀλλήλουσ, πῶσ οὐχ ὅταν τοὺσ ἑτέρουσ ἐξέλωμεν, ἐφ’ ἡμᾶσ χρὴ νομίζειν τρέψεσθαι τοὺσ περιγενομένουσ, ἐκεῖνό γ’ εἰδότασ ὡσ, ἂν ἡμᾶσ κρατήσωσιν, οὐδεὶσ αὑτοῖσ λοιπὸσ ἐναντίοσ ἔσται; ἀλλ’ ὦ τᾶν τῇ γε ἄλλῃ δίκαιον παρακινδυνεῦσαι, κἂν εἰσ τοσαύτην ἀγνωμοσύνην ἐμπεσεῖν δέῃ. δεινὸν γὰρ Λακεδαιμονίουσ περιιδεῖν ἢ Θηβαίουσ τοσαῦτα καὶ τοιαῦτα ἀγαθὰ εἰργασμένουσ ἀνθρώπουσ τὴν πόλιν. οἶμαι μὲν ὑπὸ τοῦ πλήθουσ ἑκατέρων τῶν εὐεργεσιῶν οὐκ ἔχειν νῦν διακρῖναι πότεροι πλείουσ καὶ μείζουσ εἰσενηνόχασιν ἡμῖν, τοῦτο μὲν ἡνίκα ἐνθυμηθῶ ὡσ ἄρα οἰκείωσ καὶ προθύμωσ ἐνέβαλον ἀμφότεροι καθ’ ἕκαστον ἔτοσ δεῦρο, τριάκοντα ἑξῆσ ὀλίγου δεῖν ἔτεσι, τοῦτο δὲ ὡσ ἡδέωσ καὶ ῥᾳδίωσ Δεκέλειαν ἐπετείχισαν ἡμῖν καὶ εἰσ Σικελίαν ἀπήντησαν καὶ πανταχοῦ πρὶν κληθῆναι παρῆσαν. περὶ μὲν γὰρ τοῦ Πλαταιέων ὀλέθρου παραχωρήσειν ἀλλήλοισ ἀμφοτέρουσ οἰόμαι.

νὴ Δί’ ἀλλὰ οὐ κακῶσ ἠγωνίσαντο ἐπὶ Δηλίῳ Θηβαῖοι. τί δ’ ἐπ’ Ἀμφιπόλει χεῖρον Λακεδαιμονίουσ ἐρεῖ τισ; τὰσ μὲν γὰρ ἄλλασ εὐεργεσίασ οὐχ οἱο͂́σ τέ εἰμι ὑπὸ τοῦ πλήθουσ ἀκριβῶσ καταλέξαι. τοιαῦτ’ ἐστὶ τούτων τὰ ἀμοιβαῖα, οἷσ κέχρηνται πρὸσ τὴν πόλιν. ἀλλὰ καὶ τῷ βασιλεῖ προσέθεντο Θηβαῖοι τὸ παλαιόν. Λακεδαιμόνιοι δέ γ’ ὕστερον, ὄντων τῶν τροπαίων ἃ σὺν ἡμῖν ἀνέστησαν. ἆρ’ οὐκ εἰκότωσ ἀπορῶ πότεροι μειζόνων ἀγαθῶν αἴτιοι τῇ πόλει γεγόνασι; νὴ Δία. ψῆφον γὰρ ἤνεγκαν Λακεδαιμόνιοι περισῶσαι τὴν πόλιν ἡμῶν· ἔστι ταῦτα. οὐκοῦν καὶ Θηβαῖοι καλούντων αὐτοὺσ Λακεδαιμονίων οὐχ ὑπήκουσαν· ἔστι καὶ ταῦτα. πότερον οὖν δεῖ Λακεδαιμονίοισ μὲν χάριν ἡμᾶσ ἔχειν, ἐπειδήπερ οὐκ ἀνεῖλον τὴν πόλιν τὸν αὐτὸν τρόπον ὅνπερ Πλαταιὰσ, Θηβαίοισ δ’, ἐπειδήπερ ἀπεῖπον ἐμβάλλοντεσ· ἢ Λακεδαιμονίοισ μὲν ἀνθ’ ὧν εἰσ τοῦτ’ ἤγαγον ἡμᾶσ ὥστ’ ἐπ’ αὐτοῖσ γενέσθαι χαλεπαίνειν, Θηβαίοισ δ’, ἐπειδήπερ ἁπασῶν τῶν ἔμπροσθεν ἐμβολῶν αὐτοῖσ ἐκοινώνουν, ἐγκαλεῖν πολὺ μᾶλλον, ἢ ’κείνοισ μὲν ὑπὲρ τοῦ σῶσαι, τούτοισ δὲ ὑπὲρ τοῦ μὴ συνεμβαλεῖν ποθ’ ἅπαξ ὀφείλειν χάριν ἡγεῖσθαι; καὶ μὴν οὔτε Θηβαίοισ μᾶλλον δεῖ πικρῶσ ἔχειν τὴν περὶ τῆσ ἀναιρέσεωσ ἐνεγκοῦσιν ἢ Λακεδαιμονίοισ τὸ ἔχειν ἐκείνοισ ὅ τι ἂν βούλωνται ψηφίσασθαι περὶ ἡμῶν παραδοῦσιν, οὔτ’ αὖ Λακεδαιμονίοισ τοῖσ ἐπὶ τὸν Πειραιᾶ στρατευσαμένοισ μᾶλλον ἔχειν ὀργὴν ἢ Θηβαίοισ ἀντὶ τῆσ αἰτίασ δι’ ἣν ἀπελείφθησαν. ἣν ἄν τισ ἀκριβῶσ ἡμᾶσ ἐᾷ σκοπεῖν, τῷ μὴ νικῆσαι τὴν ψῆφον αὐτῶν οὖσαν εὑρήσομεν. ἀλλὰ τί ταῦτα ἀκριβολογοῦμαι; εἰ γὰρ τὰ μάλιστά τισ εὐεργεσίασ βούλεται ταῦτα νομίζειν, οὐ διαφέρομαι· ἀλλὰ πῶσ ἔγνωκα φράσω πρὸσ ὑμᾶσ. εἰ μὲν εἴ τι χρηστὸν πεποιήκασι τὴν πόλιν δεῖ σκοπεῖν, οὐκ ἀξιῶ Θηβαίων μὲν τὰσ εὐεργεσίασ λέγειν, Λακεδαιμονίων δὲ τὰ ἀδικήματα, οὐδ’ αὖ τοὐναντίον, ἀλλ’ ἀμφοτέρων ὅσ’ εὖ πεποιήκασι λέγειν. εἰ δὲ τὴν ἀγνωμοσύνην αὐτῶν ἐξετάζειν δεῖ, μὴ τὴν μὲν τῶν ἑτέρων ἐπιδεικνύναι, τὴν δὲ τῶν ἑτέρων ἐπικρύπτειν ἐν οἷσ εὖ πεποιήκασιν, ἀλλ’ ἐπειδήπερ ἀμφοτέροισ τὰ καὶ τὰ ὑπάρχει, δυοῖν θάτερον, ἢ ὡσ εὐεργέτασ ὄντασ ἀμφοτέρουσ μηδετέρουσ ἀδικῶμεν, ἢ κακόνουσ ἀμφοτέρουσ κρίναντεσ μηδετέροισ βοηθῶμεν.

καὶ μὴν εἴ γε ἀμφοτέροισ ἀποδοῦναι δεῖ τὴν ἀξίαν, δι’ ἃ μὲν ἠδικήκασιν ἡμᾶσ τὸ μὴ τυχεῖν τῆσ βοηθείασ, ἀνθ’ ὧν δ’ εὖ πεποιήκασι τὸ μὴ κακῶσ παθεῖν ἑκατέροισ ὑπαρχέτω, καὶ οὕτωσ πρὸσ ἄμφω καλῶσ ὑμῖν ἐσκέψεται. ἂν δ’ ἐπὶ τούτουσ ἢ ’κείνουσ ἀποκλίνητε, οὐδετέροισ δικαίωσ χρήσεσθε, τοὺσ μὲν ὄντων ὧν ἠδικήκασιν εὖ ποιοῦντεσ, τοὺσ δὲ ὄντων ὧν εὐεργετήκασι διαφθείραντεσ, παρὸν ταμιεύσασθαι τὸ δίκαιον, καὶ τοσοῦτον τῆσ περὶ τοὺσ ἑτέρουσ σπουδῆσ ἀφελεῖν, ὅσον οὐ δεῖ τοὺσ ἑτέρουσ μισοῦντασ ὑπερβάλλειν. εἰ δὲ δεῖ καὶ τοῦτ’ εἰπεῖν, ἡγοῦμαι Θηβαίοισ μὲν ἡμᾶσ ὧν οὐ συνεισέβαλλον Λακεδαιμονίοισ καὶ ὧν Θρασύβουλον ἐδέξαντο ἀποδεδωκέναι χάριν αὐτάρκη, Λύσανδρον ἀποκτείναντασ καὶ τἄλλα ὅσα σύνιστε συμπράξαντασ· Λακεδαιμονίοισ δ’ ἀντὶ τῆσ ψήφου νῦν ἀποδοῦναι δεῖν τὴν χάριν, τὸ παρὸν μετὰ Θηβαίων ἀνελεῖν αὐτοὺσ μὴ ποιῆσαι τοῦτο· καὶ τοῖσ μὲν τοσοῦτον ἰσχῦσαι τὴν συμμαχίαν, ὅσον μὴ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ὑμᾶσ προσθέσθαι, Λακεδαιμονίοισ δὲ τοσοῦτον τὴν τότε εὐγνωμοσύνην, ὅσον μὴ καὶ νῦν ὑμᾶσ μετὰ Θηβαίων γενέσθαι. ἀνισοῖ δ’ αὐτοὺσ κἀκεῖνο, ὅτι οὔτε Λακεδαιμονίοισ εὔλογον βοηθεῖν, ἐπειδήπερ τὰσ πίστεισ παρέβησαν, οὔτε Θηβαίοισ, ἐπειδήπερ ἔχουσιν ἰσχυρὰν ἤδη παρ’ αὐτῶν τὴν δίκην. οὔτ’ οὖν ἐκείνοισ συνεπεμβῆναι καλὸν οὔτε τούτουσ κωλῦσαι δικαίωσ ἀγανακτοῦντασ. ἐξερήσομαι δὲ τοὺσ ὑπὲρ ἑκατέρων εἰρηκότασ χωρὶσ οὕτωσ. ἄνδρεσ, οἳ Λακεδαιμονίοισ συνείπατε, τί σπουδάζετε; βούλεσθε μὴ λαβεῖν τοὺσ Θηβαίουσ τὴν συμμαχίαν, μηδὲ παθεῖν μηδὲν ὑφ’ ἡμῶν ἄγνωμον τοὺσ Λακεδαιμονίουσ; ἐγὼ τούτου συνήγοροσ ὑμῖν.

φέρε δὴ πάλιν· ἄνδρεσ οἱ Θηβαίοισ συνειρηκότεσ βούλεσθε μηδὲν ἐμποδὼν γενέσθαι Θηβαίοισ, μηδ’ ἐπὶ Λακεδαιμονίουσ ἡμᾶσ ἀποκλῖναι; σύμψηφοσ ὑμῖν ἐγώ. καὶ τί κεκράγαμεν εἰκῆ καὶ φιλονεικοῦμεν, οὕτω κοινοῦ καὶ δικαίου πεφηνότοσ διαλλακτοῦ; ἀλλ’ οὐκ ἀπόχρη τὸ μέσον τοῦ πολεμεῖν τούτοισ γε· εἰ δὲ μὴ ὑμῖν, ἕτεροσ λόγοσ. καὶ μὴν εἰ τριῶν ὄντων διὰ σπουδῆσ ἑκατέροισ ὑμῖν, ἑνὸσ μὲν τοῦ μὴ κακῶσ παθεῖν οὓσ ᾕρησθε, ἑτέρου δὲ τοῦ μὴ τοὺσ ἐναντίουσ εὖ, τρίτου δ’ ὅπωσ μείζουσ οὓσ προῄρησθε ποιήσετε, τοῦτ’ ἀφαιρῶν, ἐκείνων ἔχομαι, πῶσ οὖν οὐ διπλάσιον κοινωνῶ τῆσ γνώμησ ὑμῖν ἢ καθ’ ὅσον διέστηκα; προσθήσω δ’ ὅτι καὶ κατὰ ταῦτα κοινωνῶ καθ’ ἃ καὶ ὑμεῖσ αὐτοὶ βελτίουσ φήσαιτ’ ἂν εἶναι. πῶσ γὰρ οὐ βέλτιον κοινῶσ τὸ τῇ πόλει συμφέρον ζητεῖν ἢ χάριτόσ τινοσ ἢ δυσμενείασ ἤδη προσάπτεσθαι; εἶτα ἃ τοῖσ ἑτέροισ ἐπιτιμᾶτε ἑκάτεροι, ταῦτα αὐτοὶ ποιεῖτε. οὐκ ἐᾶτε λέγειν τὰσ εὐεργεσίασ, αὐτοὶ δ’ ὧν ᾕρησθε διέξιτε. ἀπολογεῖσθε ὑπὲρ τῶν ἐγκλημάτων, εἶτα κατηγορεῖτε. ἐγὼ μὲν οὖν, ὦ Ἀθηναῖοι, πρὸσ τῷ μηδὲν ἐναντίον ἐμαυτῷ ποιεῖν καὶ τούτοισ σύμψηφόσ εἰμι· οὗτοι δ’ ὁμοῦ μὲν αὐτοὶ τοῖσ αὑτῶν ἑκάτεροι, ὁμοῦ δὲ τοῖσ ἑτέροισ τἀναντία φαίνονται λέγοντεσ. πρὸσ δὲ οὐκ οἶδ’ ὅπωσ κἀμοὶ τῷ μηδετέροισ διαφερομένῳ, καθ’ ὃ γοῦν ὡμογνωμόνηκα, εἶναι δεῖ μέροσ. εἰσ μὲν γὰρ τὸ βοηθεῖν ἀμφοτέροισ κελεύειν οὐκ ἔνεστι δήπουθεν ἐλθεῖν τὴν συνηγορίαν. πῶσ γάρ; εἰσ δὲ τὸ μηδετέροισ ἐπελθεῖν ὁ τοῦ συνηγόρου λοιπὸν τόποσ ἐκπέπτωκε. καὶ γὰρ οὗτοι καὶ αὑτοὺσ ἑκάτεροι τοῖσ ἑτέροισ συστρατεύεσθαι κωλύουσιν. οὐδὲν οὖν ἄλλο ἐστὶν οὑμὸσ λόγοσ ἢ ὥσπερ τινὸσ ἀντιγραφέωσ ἀνάγνωσισ συντεθεικότοσ ἑξῆσ τὴν ἑκατέρων ῥῆσιν καὶ μίαν ἐκ δυοῖν πεποιηκότοσ. ἀλλὰ μὴν τό γε τοῦ βασιλέωσ, μέμνησθε γὰρ δή που λεχθὲν ἀρτίωσ γε, οὐδετέροισ ἡμᾶσ βοηθεῖν ἐᾷ μᾶλλον ἤπερ προτρέπει τοῖσ ἑτέροισ· ὅ τι δ’ ἐστὶν ὅ φημι σαφῶσ εἴσεσθε. οὔτε Θηβαίοισ ἔνεστι δή που βοηθεῖν κατὰ τοῦτον τὸν λόγον, ἐπερσίκασι γάρ·

οὔτε Λακεδαιμονίοισ, ὅτι καὶ αὐτοὶ τὰ τοῦ Πέρσου κακὰ ζηλοῦσι, καὶ τῆσ ἐκείνου πονηρίασ καὶ ἀπιστίασ κληρονόμουσ εἶναι προσῆκον οὐδαμῶσ ὑμῖν ἐστιν. οὔτε γὰρ δή που μισεῖν τὴν Ἑλλάδα φήσαιτ’ ἂν, ὥστε ὡσ ἀσθενεστάτην ζητεῖν ποιεῖν ὥσπερ ἐκεῖνοσ, οὔτ’ ἀνεκτὸν μεταβαλλομένουσ φαίνεσθαι. τὸ δ’ ἐπὶ σφῶν αὐτῶν ἐᾶσαι κριθῆναι τοὺσ διενηνεγμένουσ ἀνεπίφθονον, καὶ οὐδ’ ἂν εἷσ ὑμῖν νεμεσήσαι. εἶτα καὶ βασιλεὺσ μὲν οὐκ αὐτὸσ καταβαίνων, οὐδὲ τῷ σώματι κινδυνεύων, ἀλλ’ ἀπὸ χρημάτων συνετέλει τοῖσ πράγμασι πολλῶν εὐπορῶν, καὶ ὕπαρχον κατέπεμψεν ἂν, ὄντων οὐκ ὀλίγων αὐτῷ· καὶ ταῦτ’ ἦν ὁ τοῦ βασιλέωσ πόλεμοσ, Φαρνάβαζοσ, Πισσούθνησ, Τισσαφέρνησ, ψευδολογία, χρυσίον, τὰ τοιαῦτα. ἡμεῖσ δ’ εἰ πρὸσ τοὺσ ἑτέρουσ ἐπικλίναιμεν, τοῦθ’ ὃ ἐκεῖνοσ διὰ τούτων ἐφυλάττετο πεισόμεθα. ὁ μὲν γὰρ ὅπωσ μὴ δι’ αὑτοῦ ποτε κινδυνεύσῃ προεωρᾶτο, καὶ διὰ τοῦτο πόρρωθεν ἔτριβε τὰ πράγματα· ἡμεῖσ δ’ αὐτῷ τοὐναντίον τοῖσ σώμασι καὶ τῇ χώρᾳ καὶ πάσαισ ὡσ εἰπεῖν ταῖσ ἀφορμαῖσ ἀποκινδυνεύσομεν. οὐ γὰρ ἔστι δι’ ἄλλων πολεμεῖν ἡμῖν, οὐδ’ ἄνω τοῦ πολέμου καθημένοισ ἐπαρκεῖν τοῖσ πράγμασιν, οὐδ’ ἐξ ἀκοῆσ εἰδέναι περὶ αὐτῶν, οὐδ’ ἐκ περιουσίασ, οὐδ’ ἐν τρυφῆσ μέρει μετέχειν τῶν γιγνομένων, μέτρῳ τῇ βουλήσει χρωμένουσ, ἀλλὰ παρεῖναι δεῖ καὶ συμπονεῖν, καὶ μηδὲν ἔλαττον τῶν ἐξ ἀρχῆσ συμπεπτωκότων κινδυνεύειν, οὐχ ὕπαρχον ὅταν βουλώμεθα ἀποστεῖλαι. καὶ γὰρ εἰ καὶ χρήμασιν, ἔστι μὲν οὐδαμοῦ τοσαῦθ’ ἡμῖν ὥστ’ ἐγχωρεῖν ἀπαλλοτριοῦν εἰσ τοσαύτην χρείαν· εἰ δ’ οὖν καὶ τοῦτον τὸν τρόπον τοῖσ ἑτέροισ συντελέσαιμεν, οὐκ ἔστ’ εἰπεῖν Σοῦσα οὐδ’ Ἐκβάτανα εἶναι, οὐδ’ ἀποκρύψαι δεῖν τὴν θάλατταν ἐτησίαν ὁδὸν βαδίζοντασ, ἀλλὰ μιᾶσ ἡμέρασ καὶ δυοῖν ὁδόσ ἐστι, τοῖσ ἀδικηθεῖσιν ἐμβαλεῖν καὶ ἄγειν καὶ φέρειν ἡμᾶσ, ὥστ’ ἐκ τούτων ἀνάγκην εἰσ χεῖρασ ἐλθεῖν εἶναι· τοῦτο δ’ ἐστὶ τἀκ τῆσ δυσπραξίασ πράγματα. ἐκέλευον δ’ ἂν καὶ αὐτὸσ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ἐπικουρεῖν τῷ τὰ τῶν Θηβαίων ὑπεραίρειν, εἰ μὴ ὅσον πλήθει καὶ ἰσχύϊ τούτουσ περιεῖναι, τοσοῦτον ἐκείνουσ ἐπεπείσμην ἀνοίσειν ἀσκήσει. εἰ μὲν γὰρ ἐξ ἴσου καθειστήκεσαν, περὶ τῶν Θηβαίων ἔγωγ’ ἂν ἔδεισα ὡσ ἀσθενεστέρων, ἐπεὶ δ’ οἱ Θηβαῖοι καλῶσ ποιοῦντεσ παρεληλύθασιν, ἴσασ ἔχειν λαβὰσ τὸν πόλεμον ἡγοῦμαι·

ἡμῖν δὲ συχνὸν μὲν χρόνον ἡ χώρα κεκάκωται, πολὺν δ’ ἤδη τὰ σώματα φθείρεται, χρημάτων δ’, ἅ ποτ’ εἰσ τὴν ἀκρόπολιν συνηγάγομεν, τοσοῦτοσ ὄγκοσ ἐξερρύηκε, δεῖται δὲ ἡλικίασ ἡ πόλισ, ἣν ἀνερχομένην ἄρτι μὴ λυμηνώμεθα, ἀλλ’ ἐν ὅσῳ μισοῦσιν οὗτοι, χαλεπαίνουσιν, ἀλλήλοισ ἐπίασιν, ἀπειλοῦσιν, ἡμεῖσ ἀθλοθέται καθώμεθα τοῦ πολέμου, τὴν πόλιν περιέποντεσ, συλλέγοντεσ αὐτῇ χρήματα, ἵππουσ, τριήρεισ, κατασκευάζοντεσ ὅλωσ τὰ πράγματα, ὥσπερ οἱ τὰσ πεπονηκυίασ οἰκίασ ἀναλαμβάνοντεσ. ἐνεῖναι γὰρ καὶ παρὰ Λακεδαιμονίοισ καὶ ὑστέροισ ὁρμηθεῖσι μεταδιῶξαι. συνέξει δὴ τὸν πόλεμον καὶ ποιήσει τριβὴν τὸ τοὺσ μὲν οἷσ κατωρθώκασιν ἐπαιρομένουσ ἐπὶ πᾶν ἀφικέσθαι ζητεῖν, τοὺσ δ’ αὖ Λακεδαιμονίουσ ἀρετῇ καὶ φρονήματι κρείττουσ ἀξιοῦντασ εἶναι μηδὲν πλέον ἂν τούτων ὑπομεῖναι παραδέξασθαι. εἰ δὲ δή τινων ἔργον δεῖ μιμήσασθαι, τὸ Ἀργείων καλὸν, οἳ παρὰ τὸν πόλεμον τὸν ἡμέτερον καὶ Λακεδαιμονίων τούτων ἡσυχίαν ἄγοντεσ καὶ νεότητι καὶ κατασκευῇ τῆσ χώρασ καὶ τοῖσ πᾶσιν εὐθένησαν, ἑώσ συνεφαψάμενοι τῶν πραγμάτων προήκαντο τὴν ὑπάρχουσαν εὐδαιμονίαν καὶ ὁ δῆμοσ αὐτῶν τότε κατελύθη, καὶ πάλιν ἄλλ’ ἠκολούθησε κακά. πάντα γὰρ ὡσ εἰπεῖν οἱ πόλεμοι φύουσι, πολιτειῶν καταλύσεισ, φιλονεικίασ, βλάβασ, ἃσ οὐδ’ ἂν προί̈δοιτό τισ παντοδαπὰσ, ὧν εἴ τινεσ ἀνθρώπων καὶ ἡμεῖσ ἐμπείρωσ ἐσχηκότεσ ἐν φυλακῇ δικαίωσ ἂν εἰήμεν. ἀκούω δὲ καὶ τοὺσ προγόνουσ ἡμῶν τοὺσ ἐπ’ ἐκείνων τῶν καιρῶν ἀποστῆναι Σαλαμῖνοσ Μεγαρεῦσι χρόνον ἔστιν ὃν, κἄν τισ εἴπῃ κομίζεσθαι, τεθνάναι ψήφισμα ποιήσασθαι. ὅπου δὲ καὶ τῶν οἰκείων παραχωρῆσαι καὶ προέσθαι ἔσθ’ ὅτε δεῖ καὶ συμφέρει, πῶσ ἀλλοτρίων γε κακῶν ἄξιον κληρονομῆναι, καὶ τούτων μὲν ἂν τῶν νῦν καλούντων ἡμᾶσ πικρῶσ ἔχειν τοῖσ ἐμβάλλουσιν εἰσ τὴν Ἀττικὴν, εἰ τοῦθ’ ὁποτέροισ οὖν αὐτῶν ἐπῆλθε ποιῆσαι, αὐτοὺσ δ’ εἰσ πόλεμον καὶ ταραχὴν ἀκατάστατον ἡμᾶσ αὐτοὺσ ἐμβαλεῖν εἰκῆ, καὶ ταῦτ’ εἰδότασ ὡσ ἄρξασθαι μὲν πολέμου ῥᾴδιον, ἀπαλλαγῆναι δὲ οὐδὲν οὕτω χαλεπόν; οἱ γὰρ πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων αἱροῦνται μὲν τοὺσ κινδύνουσ αὑτῶν ὄντεσ κύριοι, φεύγουσι δ’ ἐπ’ ἄλλοισ γενόμενοι· τούτων δ’ οὐδέτερον εὖ φρονούντων ἐστίν. κἂν ἐμοὶ πεισθῆτε καὶ κατάσχητε ὑμᾶσ αὐτοὺσ, ἥξουσι καὶ δεύτερον πρεσβεῖαι καὶ παρὰ τούτων καὶ παρ’ ἐκείνων, ἥξουσιν, εὖ ἴστε, ὅταν οὕτω πάνθ’ ὑμῖν συντεταγμένα καὶ καθεστηκότα φαίνηται·

οἶμαι δ’ οὐ τούτουσ μόνουσ, ἀλλὰ καὶ πολλοὺσ ἄλλουσ σὺν θεοῖσ εἰπεῖν πρεσβεύσεσθαι, τῆσ ἡμετέρασ φιλίασ ἐπιθυμοῦντασ, ἐὰν ὑπομείνητε καὶ τῇ τούτων φιλονεικίᾳ πρὸσ τὴν τῆσ ἡγεμονίασ κατασκευὴν ἐθελήσητε ἀποχρήσασθαι. οὐ γὰρ ἐκεῖνό γέ τίσ φησι δεδιέναι, μὴ συστῶσιν ἀμφότεροι καὶ ἀφέντεσ ἀλλήλουσ ἐφ’ ἡμᾶσ τράπωνται, οὐχ ὡσ εὐμενῶσ ἡμῖν ἢ τούτων ἢ ’κείνων ἐχόντων λέγω, ἀλλ’ ἐπειδήπερ οὐκ ἔνεστι λόγοσ τῷ πράγματι. ἀντὶ τοῦ γὰρ νὴ Δία συστήσονται; ὅτι νὴ Δί’ οὐ συνεπεστρατεύσαμεν οὐδετέροισ; οὐκοῦν ὅσῳπερ ἂν μᾶλλον ὀργίζωνται, τοσούτῳ μᾶλλον ἀμήχανόν ἐστιν αὐτοῖσ συστῆναι. ὅταν γὰρ ἑκάτεροι τῷ μὴ δι’ ὑμῶν δεδυνῆσθαι κακῶσ ποιῆσαι τοὺσ ἐναντίουσ ἀγανακτῶσιν, πῶσ αὐτούσ γε ἀφήσουσιν; ἢ πῶσ μετ’ ἀλλήλων ἔσονται, ὅταν ἑκάτεροι τοῖσ ἑτέροισ συνειδῶσιν ὀργιζομένοισ, ἐπειδήπερ οὐκ ἔσχον ὑμᾶσ συμμάχουσ ἐπ’ αὐτούσ; χωρὶσ δὲ τούτων οὐδ’ ἐν τούτῳ σχολῆσ εἰε͂ν ἂν νῦν, ἀλλὰ Θηβαῖοι μὲν ἔγκεινται, νομίζοντεσ ἕτοιμον εἶναι σφίσι Λακεδαιμονίουσ ἀνελεῖν, καὶ οὐδ’ ἂν ἐπὶ τῇ βασιλέωσ ἀρχῇ τούτων τῶν ἔργων πρὸσ οἷσ εἰσι νῦν ἀποσταῖεν· Λακεδαιμόνιοι δ’ ἥδιστ’ ἂν τεθναῖεν ἅπαντεσ, εἰ λήψονται δίκην παρὰ Θηβαίων· οὕτω δι’ ὀργῆσ αὐτοὺσ ἔχουσι. καὶ θαῦμά γ’ οὐδὲν παρ’ ἀξίαν δοκοῦντασ ἡττᾶσθαι χαλεπῶσ ὑπὸ τῆσ αἰσχύνησ διακεῖσθαι. ὡσ δ’ εἰπεῖν κεφάλαιον, τὸ πρὸσ αὐτοὺσ μῖσοσ αὐτῶν καὶ ὁ παροξυσμὸσ ἐπεσκότησε τῇ πρὸσ τὴν πόλιν δυσμενείᾳ, καὶ ὥσπερ νέφουσ ὑπελθόντοσ οὐδὲν τῶν πρὸσ ἡμᾶσ καθορῶσιν.

ἀλλ’ εἰ νῦν φοβούμεθα αὐτοὺσ ἂν μὴ ἀδικῶμεν, πῶσ οὐ πολὺ μᾶλλον φοβησόμεθα εἰκότωσ μὴ τοῖσ ἑτέροισ προσθεμένων ἡμῶν ἅτεροι κρατήσωσι; νῦν μὲν γὰρ οὐδὲν δέοσ ἐκ τῶν περιγενομένων, ἐάν τι νεωτερίζωσι. κεκομμένοι γὰρ καὶ τεταλαιπωρηκότεσ τάχα δὴ τὴν Καδμείαν νίκην νενικηκότεσ αἰσθήσονται, πρὸσ ἡμᾶσ ἀκεραίουσ καὶ καθαροὺσ ἐὰν ἀγωνίζωνται. εἰ δὲ τοῖσ ἑτέροισ προσθείμεθα, τοῦτο μὲν, ἂν κρατῆσαι συμβῇ τῶν πραγμάτων, καὶ τῶν κακῶν οὐκ ἔλαττον εἶναι δεῖ μετεσχηκότασ, ὥστε ἐὰν ὕστερον ἀγνωμονῶσιν, ἐξ ἴσου γιγνόμεθα αὐτοῖσ, τοῦτο δὲ, ἂν κλίνῃ τὰ πράγματα, δῆλόσ ἐσθ’ ὁ κίνδυνοσ. νῦν μὲν οὖν οἱ νικήσαντεσ αὐτῶν ἡμῖν νικῶσιν, ἐκείνωσ δὲ δι’ ἡμῶν, ἂν οὕτωσ τύχῃ, κρατήσουσιν οἱ ἕτεροι. εἶτ’ οὐδ’ ἄλλωσ ὅμοια τοῖσ τούτων τὰ ἡμέτερα. Λακεδαιμόνιοι γὰρ ἐσχατιὰν Πελοποννήσου κατοικοῦντεσ ἐν σκέπῃ πολλῇ τοῦ πολέμου καὶ τῶν πραγμάτων εἰσί· Θηβαῖοί τε ὑπὲρ Κιθαιρῶνα ἀπελήλανται· ἡ δὲ ἡμετέρα πόλισ ἐν πόρῳ τοῦ πολέμου καὶ οὐδεμία οὐδετέροισ ἐπὶ τοὺσ ἑτέρουσ ἔξοδοσ ἔσται, πρὶν εἰσ τὴν ἡμετέραν ἐμβαλεῖν, ταύτην δὴ τὴν πρόχειρον αὖ φθείρεσθαι. ὅλωσ δὲ οὐχ ὁρῶ περὶ ὅτου πολεμήσομεν, εἰ μήτε τούτοισ μήτε ἐκείνοισ ὑπομενοῦμεν περὶ ἀναιρέσεωσ, ἢ καθεδούμεθα ἐν μεταιχμίῳ φειδόμενοι τῶν ἀντιπάλων, ἐξὸν ὅλωσ φεύγειν τὸ δοκεῖν ἢ τούτουσ ἢ ’κείνουσ κακοῦν, μηδὲν πρὸσ ὀργὴν ἀποφηναμένουσ τοῖσ πρέσβεσιν, ἀλλ’ οὑτωσὶ πράωσ καὶ μετρίωσ ἀμφοτέροισ εἶναι, καὶ εἰ μὲν ἐπ’ ἄλλουσ ἐκάλουν, ὑπακοῦσαι ῥᾳδίωσ ἂν, ἐπ’ ἀλλήλουσ δὲ καλούντων οὐκ ἐθέλειν παρεῖναι, οὐ τὸ εὖ ποιῆσαι τοὺσ ἑτέρουσ φεύγοντεσ, ἀλλὰ τὸ ὁποτέρουσ κακῶσ. ταῦτα δὲ κἀμοὶ φαίνεται εὔλογα εἶναι πανταχῆ σκοποῦντι. φοβοῦμαι δὲ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μὴ βελτίουσ ἦτε τὰ τῶν ἄλλων ἐπανορθοῦν ἢ τὰ ὑμέτερ’ αὐτῶν εὖ τίθεσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ ε ὑπὲρ μηδετέροισ βοηθεῖν

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ ε ὑπὲρ μηδετέροισ βοηθεῖν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION