Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ β# ὑπὲρ Θηβαίων πρῶτος 21:

ἆρ’ ἐβοήθησαν, ἢ μετετάξαντο; οὐ μὲν οὖν ἀπέστησαν πρὶν παρέδωκαν οἱ στρατηγοὶ σφᾶσ αὐτοὺσ καὶ τὸ στράτευμα αὐτοῖσ. τηνικαῦτα δὲ τοὺσ μὲν ἀπέκτειναν, τοὺσ δ’ ὅπωσ αὐτοῖσ ἔδοξεν οὕτω μετεχειρίσαντο, καὶ οὐ προσέθηκα ὅτι σπονδῶν οὐσῶν πρὸσ ἡμᾶσ αὐτοῖσ, ἃσ ὅτε τοὺσ αἰχμαλώτουσ ἐκομίζοντο ἐποιήσαντο. οὐκοῦν ὅταν καὶ νῦν ἡμῖν μετὰ Θηβαίων ἐπιοῦσι παραδῶσιν ἑαυτοὺσ ἐν τῷ μέρει καὶ εἰσ ἃ τότ’ ἤγαγον Νικίαν ἀφίκωνται, τότε μὴ μιμησώμεθα αὐτοὺσ, ἀλλ’ ὑπερβαλώμεθα τῇ μεγαλοψυχίᾳ διατηρήσαντεσ· πρότερον δὲ μὴ κατεπειγώμεθα, μὴ μεταγνῶμεν. οἶμαι τοίνυν κἀκεῖνο δεῖν προσκοπεῖν, ὅπωσ μὴ τρέψομεν, ὦ Ἀθηναῖοι, Θηβαίουσ πρὸσ ὃν οὐ βουλόμεθα· εἴπω σαφῶσ; βασιλέα. οὐ γὰρ ἔσθ’ ὅπωσ ἡσυχάσουσιν ἁμαρτόντεσ ἡμῶν, ἀλλ’ ἐπ’ ἄλλον τινὰ ἥξουσιν· οὗτοσ δ’ ἐκεῖνοσ γένοιτ’ ἂν αὐτοῖσ. ὅπου γὰρ νῦν ἐπὶ Λακεδαιμονίουσ ὑμῶν δέονται, πῶσ οὐκ ἐφ’ ὑμᾶσ γε ὁμοῦ καὶ Λακεδαιμονίουσ βασιλέωσ δεήσονται; ἀλλὰ μὴν εἰ τοῦτ’ ἔσται, πῶσ καλῶσ ἢ δικαίωσ περὶ τῶν Ἑλλήνων βεβουλεῦσθαι φήσομεν, σαφῶσ οὕτωσ τὸν βάρβαρον αὐτοῖσ ἐπενηνοχότεσ; εἶτα Λακεδαιμόνιοι μὲν ἐν μυχῷ τῆσ Πελοποννήσου καὶ δεινοὶ τὸ κατὰ σφᾶσ ἀεὶ ζητεῖν, ἡ δ’ Ἀττικὴ πρόκειται ἔνθεν μὲν Θηβαίοισ, ἐκ θαλάττησ δὲ τῷ βασιλεῖ· καὶ κατὰ τὴν παλαιὰν στρατείαν ἐνταῦθα ὁ πᾶσ πόνοσ καὶ ἡ τριβὴ συνηνέχθη. μὴ τοίνυν Λακεδαιμονίουσ παρὰ καιρὸν οἰκτείροντεσ ἄκαιρον πόλεμον τῇ πόλει μηδὲ τοῖσ Ἕλλησι περιστήσωμεν, ἀλλ’ ὑπομείνωμεν προστάται μᾶλλον τοῦ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ πολέμου γενέσθαι ἢ ’κείνουσ ἀπαλλάξαντεσ αὐτοὶ πράγμασι καὶ κακοῖσ ἀνυποστάτοισ συνέχεσθαι. ἐμοὶ μὲν ταυτὶ περὶ τούτων δοκεῖ· γενοίμην δ’ ἐπὶ Λακεδαιμονίοισ, εἴ τι τῇ Θηβαίων εἶπον εὐνοίᾳ καὶ μὴ καθαρῶσ ὑπὲρ ὑμῶν ἅπαντα.