헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́17́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος)

πέλαγοσ δὲ οὐδείσ πω διὰ τέλουσ ᾖσεν οὔτε ποιητὴσ οὔτε λογογράφοσ, ἀλλ’ Ὅμηροσ λέγει ἰοειδέα πόντον καὶ οἴνοπα πόντον, καὶ Εὐριπίδησ ἅλα πορφυρέην, καὶ εἰ δή τισ ἄλλοσ ἄλλο τι τοιοῦτον· τὰ δὲ πολλὰ καὶ βλασφημοῦσιν εἰσ τὴν θάλατταν, ἁλμυρὰν καὶ βαρύβρομον καὶ τὰ τοιαῦτ’ ὀνομάζοντεσ.

ἡμεῖσ δὲ τὸν μὲν ὑπὲρ πάσησ τῆσ θαλάττησ λόγον ὅσην καὶ οἱάν χρείαν ἀνθρώποισ ἔχει καὶ ὑπὲρ ἡλίκων αὐτὴν ἐποίησεν ὁ θεὸσ ἐάσομεν ἐν τῷ παρόντι, τῷ δὲ Αἰγαίῳ τὸ ὀφείλημα ἀποδώσομεν καὶ ὑμνήσομεν, πρῶτον ὅτι θέσεωσ ἄριστα εἴληχεν, ὡσ καὶ πόλεωσ ἄν τισ ἐπαινέσειε πρῶτον τὴν θέσιν. ἐν γὰρ τῷ μέσῳ τῆσ πάσησ οἰκουμένησ τε καὶ θαλάττησ μάλιστα ἵδρυται, πρὸσ ἄρκτον μὲν Ἑλλήσποντον καὶ Προποντίδα καὶ πόντον καταλιπὼν, πρὸσ δὲ μεσημβρίαν τὴν λοιπὴν θάλατταν, διαιρῶν μὲν τὴν Ἀσίαν ἀπὸ τῆσ Εὐρώπησ, ᾗ πρῶτον μεθ’ Ἑλλήσποντον διίστασθον· γένη δὲ τὰ ἐνδοξότατα καὶ ἡμερώτατα ἐφ’ ἑκατέρασ τῆσ ἀκτῆσ ἔχων, ἔνθεν μὲν Ιὠνίαν καὶ τὴν Αἰολίδα γῆν, ἑτέρωθεν δὲ τὴν Ἑλλάδα. ὥστε μόνον τοῦτο ἂν εἰή πελαγῶν μέσον εἶναι τῆσ πάσησ Ἑλλάδοσ ἄξιον εἰπεῖν, εἴ τισ ἓν τοῦτο γένοσ Ἑλλήνων ἐφ’ ἑκατέρασ τῆσ ἠπείρου τιθείη. καίτοι εἰ ποταμῶν εὐδοκιμοῦσιν ὄχθαι δένδρα ἔχουσαι καὶ λειμῶνασ, ἦ που σφόδρα γε τὰσ τοῦ Αἰγαίου δίκαιον εὐδοκιμεῖν ἀκτὰσ, τοιούτοισ γένεσι κεκοσμημένασ, καὶ ταῦτα ἐν αὐτοῖσ τοῖσ προσοικοῦσιν Ἕλλησιν· ἐπεὶ καὶ τοῦ ἀέροσ τὸ μετριώτατον καὶ πρὸσ πάσασ τὰσ ὡρ́ασ τὸ αὐτὸ ἀνεκτότατον, τοῦτ’ ἂν εἰή τὸ ὑπερέχον τὸν Αἰγαῖον, καὶ περὶ ταύτασ τὰσ χώρασ μάλιστα ἱδρυμένον. δῆλον δὲ κατ’ ἀμφοτέρουσ τοὺσ λόγουσ. οἵ τε γὰρ τὴν Ἀττικὴν ἐν τῷ καλλίστῳ τοῦ οὐρανοῦ φάσκοντεσ εἶναι οἵ τ’ αὖ τὴν Ιὠνίαν ὁμολογοῦσι δήπουθεν ἀμφότεροι περὶ τοῦτον ὅλωσ τὸν τόπον εἶναι τὸ βέλτιστον. καθότι γὰρ ἀμφοτέρασ παρατείνει τὰσ ἀκτὰσ, ὁποτέραν ἄν τισ αὐτῶν τιθῇ κρατεῖν, ἔχει ταύτην, καὶ εἰ δεήσειεν αὖ κατὰ τὰσ ἄλλασ ἀμφισβητήσεισ ἐπιχωρήσαντασ ἀλλήλοισ ἐπὶ τὸ μέσον ἐλθεῖν, ὅπερ εἶπον, ὁ Αἰγαῖόσ ἐστι τοῦτο. ὥστε τὸ κάλλιστον τῶν ἀέρων οὗτοσ εἴληχεν. ἡ μὲν δὴ θέσισ αὐτοῦ τοιαύτη τε καὶ ἐν τοιούτῳ τοῦ παντόσ·

ἡ δὲ φύσισ θαυμαστή. τὸ μὲν γὰρ μέγεθοσ τοῦ πελάγουσ ἐν τοῖσ πρώτοισ ἐλλόγιμόν τε καὶ πάντη τεταμένον, εἴ τισ ἀκριβῶσ αὐτὸ ἀπὸ τῆσ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ ἐξετάζοι πανταχῆ, καὶ περὶ κύκλῳ πλέοντι ἡμερῶν πλῆθοσ ἀμύθητον τριφθήσεται. οὐ μὴν ἐψίλωταί γε οὐδ’ εἰσ ἀπέραντον καθιστῶν τὴν ὄψιν ἀθυμίαν καὶ ἀπορίαν παρέχει, ἀλλὰ πολλὰ μὲν Αἰγαίου πελάγη, πολλοὶ δὲ κόλποι, ἄλλο δὲ ἀλλαχοῦ θαλάττησ εἶδοσ. προκαταλύσαισ δ’ ἂν καὶ ἐν μέσῳ τῷ πελάγει τὸν πλοῦν καὶ ἐντύχοισ ἂν καὶ γῇ καὶ πόλεσι καὶ χωρίοισ ὥσπερ τισὶ μικραῖσ ἠπείροισ περιρρύτοισ, καὶ ταμίασ ἂν γένοιο αὐτὸσ τοῦ πλοῦ, καὶ πρὶν ἐκπερᾶσαι πᾶν τὸ πέλαγοσ, αὖθισ ἂν ὀπίσω κομίζοιο, ὁμοίωσ ἐκτελέσασ τὸν σκοπόν. οὐ γὰρ κατὰ τὸ Ὁμήρου πέλαγοσ δι’ ἐρήμου δεῖ διελθεῖν καὶ ἐπί τι τῶν οἰκουμένων ἀνύσαι, ὥστε μηδενὶ θεῶν κεχαρισμένην εἶναι τὴν ὁδὸν ὑπὸ τῆσ ἐρημίασ, ἀλλ’ ἐνταῦθα γὰρ δὴ καὶ Νηρῄδων χοροὶ κάλλιστον ἴχνοσ ἐξελίσσουσιν ποδί· ὅτι τὸ μάλιστα οἰκούμενον καὶ ἀκμάζον τῆσ θαλάττησ τοῦτό ἐστι, καὶ τοσαῦτά ἐστι πλεῖν ὁπόσα τισ βούλεται, καὶ τοσαῦτά γε αὖ πεζεῦσαι ὁπόσα τισ μὴ περιπλεῖν βούλεται, ἀλλὰ διεξελθὼν ἐπ’ ἄλλην ἀκτὴν κατάρασ ἐκεῖθεν ἀφιέναι. μόνον γὰρ τοῦτο πελαγῶν οὐχ ἧττον οἰκεῖται ἢ αὐτὴ ἡ γῆ· πόλεισ τε ἔχει τοσοῦτον ἀλλήλων διεχούσασ ὅσον ἂν καὶ τὰσ ἐν τῇ ἠπείρῳ πόλεισ αἱ μεταξὺ χῶραι διακρίνοιεν. ὥστε διὰ μὲν ὀξύτητά τε τοῦ πελάγουσ καὶ πλῆθοσ τοῦ παντὸσ πλοῦ φοβερώτατόσ ἐστι, διὰ δ’ αὖ τὰσ ἀναπαύσεισ ἡμερώτατοσ. τάχιστα δὲ κινούμενοσ μάλιστα καὶ σώζει τὸ θεῖον διαφυλάττων. δεῖ γὰρ αὐτὸ φρικῶδεσ μὲν δι’ ἰσχὺν, σωτήριον δὲ εἶναι διὰ πραότητα. ἠχεῖ δὲ πελαγῶν λιγυρώτατον περὶ τὰ ἑαυτοῦ δῶρά τε καὶ γεννήματα· οἱο͂́ν περ τοὺσ Πᾶνασ καὶ Σατύρουσ φασὶ ποιηταὶ κατά τε τὰ ὄρη καὶ περὶ τὰ δένδρα ἠχεῖν ὡρ́ᾳ ἔτουσ τερπομένουσ, ἅτε καὶ τοὺσ μουσικωτάτουσ τῶν θεῶν ἑαυτοῦ πολίτασ τε καὶ ἐνοίκουσ ἔχων Ἀπόλλω τε καὶ Ἄρτεμιν, οὓσ ὁ πάντων πατὴρ Ζεὺσ ὡσ ἐν καλλίστῳ τούτῳ τῆσ οἰκουμένησ ἔφυσεν, ἵν’ εἰε͂ν τέλειοι τὴν μουσικὴν, καὶ τὴν Λητὼ διὰ τριῶν ἑτέρων νήσων ἤγαγεν εἰσ μέσην ἐν μέσῳ τῷ Αἰγαίῳ τὴν Δῆλον, Ἀθηνᾶν ἡγεμόνα ποιησάμενοσ αὐτῇ τῆσ ὁδοῦ. δῆλον δὲ καὶ παντὶ τοῦ πελάγουσ τὸ φύσει μουσικὸν, ὅ γε εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ ἀνῆκεν ὥσπερ ἄλλον τινὰ χορὸν τὸν τῶν νήσων, αἳ διειληφυῖαι τὸ πέλαγοσ πολλαὶ πρὸσ ἀλλήλασ κεκλιμέναι παντὸσ κύκλου διθυραμβικοῦ θέαμα ἱερώτερον ναύταισ τε καὶ ἐπιβάταισ φαίνονται, κινδύνων τε παραψυχὴ καὶ κατὰ νοῦν ἰόντοσ πλοῦ ψυχαγωγία θαυμαστή. πᾶσαι γὰρ ἀλλήλων ἔξω τε καὶ μέσαι εἰσὶν, ὥσπερ ὅταν θέρουσ ὡρ́ᾳ καὶ πρὶν ζέφυρον κατιέναι πλοῖα κατ’ ἰχθύων θήραν σαλεύῃ πολλὰ, καὶ παρελθόντι εἴσω τά τε ἐκ πρύμνησ καὶ τὰ ἐκ πρῴρασ καὶ τοῖχοσ ἑκάτεροσ πάντα ὁμοίωσ εἰσ νῆσον τελευτᾷ, ὥστε ἀπορῆσαι τὴν πρώτην ὅπη καὶ χρὴ διεξελθεῖν. ὅπερ δὲ τὰ ἐπιβοηθοῦντα σκάφη, τοῦτο αὗται ποιοῦσιν αἱ νῆσοι τοῖσ χειμαζομένοισ, ἀπαντῶσιν οἱο͂ν χεῖρα ὀρέγουσαι καὶ καλοῦσαι παρ’ αὑτάσ. τοιαῦτα τοῦ Αἰγαίου τὰ φιλοτεχνήματα, ἀναμίξαντοσ ὁμοῦ τῷ πελάγει τὴν γῆν, ὥσπερ αἱ στικταί τε ἔλαφοι καὶ τῶν παρδαλέων δοραὶ τὰσ χρόασ καὶ τοὺσ κύκλουσ ἀναμὶξ ἔχουσιν, οἷσπερ περιλάμπεται μὲν αἴγλῃ πᾶσα ἡ ταύτῃ θάλαττα, ἀπολείπονται δὲ λειμῶνεσ ἐν ἠπείροισ ἀνθῶν κατάπλεῳ, καὶ ὅ τισ ἄλλο ἐπινοήσειε ταύτησ τῆσ ὡρ́ασ καὶ τούτων τῶν ποικιλμάτων· εἰκότωσ.

τὰ μὲν γὰρ κατ’ ἤπειρον πάντα καὶ ἐνταῦθα ἐστὶν ἐν ταῖσ ἐν μέσῳ χώραισ, τὸ δὲ τούτου κάλλοσ ἐκείναισ οὐ πρόσεστιν. ὥσπερ δὲ οὐρανὸσ τοῖσ ἄστροισ κεκόσμηται, οὕτω καὶ τὸ τοῦ Αἰγαίου πέλαγοσ ταῖσ νήσοισ κεκόσμηται· ὥσθ’ ὅτῳ καὶ μὴ δεῖ πλοῦ, τούτου γ’ ἂν ἕνεκα αὐτοῦ πλεύσειεν εἰκότωσ, τοῦ δι’ Αἰγαίου κομισθῆναι· οὕτω καὶ πελαγῶν καὶ τῶν ἐν τῇ γῇ πάντων οὗτοσ ὡραιότατοσ.

ὥστε καὶ σύμβολόν ἐστι τοῦ Αἰγαίου τὸ τῆσ εὐμορφίασ ἴδιον καὶ ἐντεῦθεν ἄρχεται ὅθεν ὡσ εἰπεῖν αἱ νῆσοι εἶναι ἄρχονται τὴν ψιλὴν ὑπερβάλλοντι θάλατταν. μόνον δὲ Αἰγαῖον οὐδὲ ἀτρύγετον ἔξεστιν εἰπεῖν, οὐ γὰρ γυμνὸσ οὐδὲ ἄκαρπόσ ἐστιν, ἀλλὰ διαφερόντωσ μὲν εὐοίνοσ, εὔφοροσ καὶ σίτου καὶ πάντων ὁπόσα ὡρ͂αι φύουσιν, εὐίχθυσ δὲ καὶ εὔθηροσ οἱάν μάλιστα Ὅμηροσ εἶναι ἔφη τὴν τῶν εὐδαιμόνων δεῖν θάλατταν, χρείασ πάσασ καὶ πάσασ ἡδονὰσ καὶ θεάματα ἔχων, μεστὸσ μὲν λιμένων, μεστὸσ δὲ ἱερῶν, μεστὸσ δ’ αὐλῶν καὶ παιάνων καὶ πηγῶν καὶ ποταμῶν, Διονύσου μὲν τροφεὺσ ὢν, Διοσκούροισ δὲ καὶ Νύμφαισ ὁμοίωσ κεχαρισμένοσ· βίουσ εὐδαίμονασ ἀπὸ παντὸσ εἴδουσ παρεχόμενοσ, ἐνοίκοισ τε αὐτοῦ καὶ ἐμπόροισ ἐπικερδὴσ καὶ σωτήριοσ οἷσ ἂν εὐμενὴσ ᾖ. ὥσπερ δὲ καλοῦ σώματοσ εἰσὶν ἀρχαὶ καὶ τέλη πρέποντα, οὕτω καὶ τούτου τοῦ πελάγουσ κινδυνεύει μόνου καὶ ἀρχὴ καὶ τέλοσ εἶναι κεχαρισμένον. ἄρχεται μὲν γὰρ ἀπὸ τοῦ πρώτου στοίχου τῶν νήσων τῶν πρὸσ μεσημβρίαν, τελευτᾷ δὲ εἰσ τὸν Ἑλλησπόντιον πορθμὸν, ὃν περιρρυεὶσ τὴν ἀξιοθέατον χερρόνησον ποιεῖ. ὥστε τὸ δὴ λεγόμενον ἐκ κεφαλῆσ εἰσ πόδασ αὐτῷ διήκει τὸ κάλλοσ. τοὺσ δ’ ἀπόρρουσ αὐτοῦ καὶ κόλπουσ οὔτε ὅσοι τὸ πλῆθοσ οὔτε οἱοῖ τὸ κάλλοσ ἔστιν εἰπεῖν. μάλιστα δὲ Αἰγαῖον πέλαγοσ δεδιότεσ μάλιστα καὶ ποθοῦσιν ἅπαντεσ δεύτερον περαιωθῆναι, ἐπεὶ καὶ ἐπ’ αἰτίαισ ἡδίσταισ τοῦτον ἄνθρωποι περαιοῦνται. ἀγῶνεσ καὶ μυστήρια καὶ τὰ τῆσ Ἑλλάδοσ καλὰ πληροῖ τοῦτον τὸν στόλον, καὶ τῶν πανταχόθεν φιλοκάλων καὶ γενναίων οὗτόσ ἐστι συναγωγεὺσ καὶ πληρωτὴσ τῶν ἡδίστων θεαμάτων τοῖσ ἐπιφανεστάτοισ τῶν θεῶν τὰ κάλλιστα ὑπηρετῶν. ταῦτά σοι παρ’ ἡμῶν, ὦ φίλε σωτὴρ Αἰγαῖε, ᾔσθω τῇ ἡμετέρᾳ μουσικῇ. σὺ δὲ ἡσθεὶσ σῶζε ἀεὶ σαυτόν τε καὶ σύμπλουσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Εἰσ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Εἰσ τὸ Αἰγαῖον πέλαγος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION