Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 105:

ὡσ ὅστισ εἰσ ἀρετῆσ λόγον νικῴη, τοῦτον τοῖσ πᾶσι νικῶντα. ἔδειξε δ’ οὐχ ἥκιστα, ἡνίκα ἴσχυσε τὰ μέγιστα. ὄντων γὰρ κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ χρόνουσ ἐπιφανῶν ἀνδρῶν παρ’ αὐτῇ τῶν μὲν πλουσίων ὑπὲρ τὰ πρῶτα τῶν Ἑλληνικῶν οἴκων, τῶν δ’ ὡσ οἱο͂́ν τε πενεστάτων, ἐπὶ τὴν προστασίαν τῶν Ἑλληνικῶν ἕνα τῶν ἀπὸ τούτων εἵλετο· καὶ γάρ τοι ὁ μὲν οἷσ ἔταξεν εὐδοκίμησεν, ἡ πόλισ δ’ οἷσ ἔκρινε. πολλῶν δ’ ὄντων ἅ τισ ἂν περὶ τῆσ πολιτείασ εἰπεῖν ἔχοι, τὰ μὲν πολλὰ καὶ προκατείληπται καὶ ὁ καιρὸσ ἀφαιρεῖται, καὶ οὐ πᾶσα ἀνάγκη λέγειν· ἓν δέ τι προσθεὶσ καταλύσω καὶ τὸν περὶ τούτου λόγον. τὸ γὰρ εἶναι τό τε βέλτιστον καὶ τὸ κατ’ ἐξουσίαν συμπεπτωκὸσ ἐνταυθοῖ, καὶ τὴν μὲν δίαιταν κοινοτάτην ἅπασι, τὰσ δὲ τιμὰσ τοῖσ ἐπιεικεστάτοισ ἀνεῖσθαι, πῶσ οὐκ ἐλευθέρασ πόλεωσ καὶ πολιτείασ ὡσ ἀληθῶσ, ἐν ᾗ ζῆν μὲν ἔξεστιν, ὡσ ἄν τισ βούληται, τιμᾶσθαι δὲ καὶ ἰσχύειν οὐ τοῖσ βουλομένοισ ἔστιν, ἀλλὰ τοῖσ ἐξητασμένοισ; καὶ γάρ τοι κἀν τοῖσ τῶν πολέμων ἀγῶσι κἀν ταῖσ χρείαισ τὸ εἰκὸσ διεσώσαντο, οὐ τὰσ ἐξ ἡμισείασ οὐδ’ ἂν ἐλάττονοσ ἔτι μοίρασ ἐσπούδαζον ὑπὲρ τῶν πραγμάτων, ἀλλὰ πάντεσ ἐξ ἴσου ταῖσ προθυμίαισ κατὰ δύναμιν ἡμιλλῶντο, ὡσ ὑπὲρ κοινῆσ τῆσ πατρίδοσ καὶ κοινῶν τῶν ἄθλων ἀγωνιζόμενοι, καὶ οὐχ ἑτέροισ μὲν τοῦ κινδυνεύειν, ἑτέροισ δὲ τοῦ δεσπόζειν, ἂν κρατήσωσι, προκειμένου. ἐξ ὧν ὁμόνοια μὲν καὶ πίστισ ἀλλήλων ἤνθει κατὰ τὴν πόλιν, εἰ δέ που καὶ διασταῖεν, οὐ χαλεπῶσ ἀλλήλουσ ἐγνώριζον· ἀνδρείασ δ’ εἴ που δεήσαι, λῆροσ ἅπαντα τἄλλα πρὸσ ἐκείνουσ ἦν, ἐμοὶ μὲν οὐδὲ πένταθλοι δοκοῦσιν οἱ πάντα νικῶντεσ τοσοῦτον τοῖσ πᾶσι κρατεῖν. ἐν ποίοισ δ’ ἄν τισ καιροῖσ οὐχὶ βελτίων εἰή τῆσ πόλεωσ μεμνημένοσ; πότερα ἐπὶ στρατείαισ; καὶ πόθεν ἂν λάβοι καλλίω παραδείγματα;