Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 9:

ἡ δ’ αὐτὴ θέσισ τῆσ τε χώρασ ἐν τῇ Ἑλλάδι καὶ τῆσ πόλεωσ ἐν τῇ χώρᾳ, μέση γὰρ ἐν μέσῃ κεῖται, τοσοῦτον πρὸσ θάλατταν ἐπικλίνουσα, ὅσον τοὺσ λιμένασ ἧσ εἰσι φαίνεσθαι. τρίτη δὲ ἀκόλουθοσ τούτων ἀνέχει, περιφανὴσ ἄνω διὰ μέσησ τῆσ πόλεωσ, ἡ πάλαι μὲν πόλισ, νῦν δὲ ἀκρόπολισ, κορυφῇ παραπλησίωσ, οὐχ ὡσ ὕστατον εἶναι τῆσ πόλεωσ, ἀλλ’ ὡσ περὶ αὐτὴν πᾶν τὸ λοιπὸν σῶμα τῆσ πόλεωσ, ἄκρου καὶ μέσου ταυτοῦ συμπεπτωκότοσ, τὸ διὰ πάντων ἤδη τοῦτο κάλλοσ καὶ ὁ τελευταῖοσ ὁρ́οσ τῆσ περὶ γῆν εὐκαιρίασ. ὥσπερ γὰρ ἐπ’ ἀσπίδοσ κύκλων εἰσ ἀλλήλουσ ἐμβεβηκότων πέμπτοσ εἰσ ὀμφαλὸν πληροῖ διὰ πάντων ὁ κάλλιστοσ, εἴπερ ἡ μὲν Ἑλλὰσ ἐν μέσῳ τῆσ πάσησ γῆσ, ἡ δ’ Ἀττικὴ τῆσ Ἑλλάδοσ, τῆσ δὲ χώρασ ἡ πόλισ, τῆσ δ’ αὖ πόλεωσ ἡ ὁμώνυμοσ. ἀλλ’ ἐνταῦθα μὲν ἡμᾶσ ὁ λόγοσ παρήνεγκε τῆσ ἀεὶ παραπιπτούσησ ἀκολουθίασ ἐχόμενοσ. ἐπιστρεπτέον δὲ πάλιν πρὸσ τὴν χώραν καὶ τὰ πρεσβεῖα φυλακτέον αὐτῇ, ἧσ τὴν μὲν πρὸσ γῆσ τε καὶ θαλάττησ φύσιν εἴπομεν δι’ ὅσων εἰκὸσ ἦν, μῆκόσ τε φεύγοντεσ καὶ τὸ παρελθεῖν ἃ μὴ χεῖρον εἰπεῖν. ἀλλὰ μὴν τόν γε ὑπὲρ κεφαλῆσ ἀέρα καὶ τὴν τῶν ὡρῶν κρᾶσιν οὕτω σύμμετρον εἴληχεν ὥστε εἰ τῷ λόγῳ μετρίωσ εἰπεῖν ἦν, εὐκτὸν ἂν ἦν. ἴσον γὰρ ἁπάντων ἀπέχει τῶν δυσχερῶν καὶ μετέχουσα τῶν ἀγαθῶν τῆσ δυνάμεωσ ἑκάστησ, ἃ λυπηρὰ πρόσεστιν ἑκάστῃ πέφευγε. τεκμαίρεσθαι δὲ ἔξεστιν οὐ μόνον τοῖσ ὡραίοισ νικῶσι καὶ παρὰ τὴν ἐπωνυμίαν καὶ τοσοῦτον τοῦ παντὸσ ἔτουσ κατέχουσι χρόνον, ἀλλὰ καὶ τῇ ἀποστάσει, καθάπερ ἐν στάθμῃ, ὅταν τι βουληθῶμεν ἰδεῖν ἀκριβῶσ. ὅσον γὰρ ἄν τισ ἀποστῇ τῆσ πόλεωσ δεῦρο ἢ ἐκεῖσε κινηθεὶσ, ἢ τῇ θέρμῃ πλεῖον τῆσ χρείασ ἢ τῷ ψύχει προστυγχάνει.