Aristides, Aelius, Orationes, Παναθηναϊκός 1:

νόμοσ ἐστὶ τοῖσ Ἕλλησι παλαιὸσ, οἶμαι δὲ καὶ τῶν βαρβάρων τοῖσ πλείστοισ, τροφεῦσι χάριν ἐκτίνειν ἅπασαν, ὅση δυνατή. οὕστινασ δ’ ἂν τροφέασ προτέρουσ ὑμῶν ἄγοι τισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, δοκῶν γε δή πωσ εἰσ Ἕλληνασ τελεῖν, οὐ ῥᾴδιον εὑρεῖν, ὥσ γέ μοι φαίνεται. μάλιστα μὲν γὰρ καὶ τῆσ νενομισμένησ ταυτησὶ τροφῆσ καὶ κοινῆσ ὑμᾶσ εὐθὺσ ἂν εὑρ́οι τισ ἐπωνύμουσ καὶ ποριστὰσ σκοπῶν ἐξ ἀρχῆσ· ὥστε ἔξεστιν εἰπεῖν ἰδίᾳ μὲν ἄλλουσ ἄλλοισ εἶναι τροφέασ, οὓσ ἂν ἡ τύχη καὶ ὁ συμπίπτων χρόνοσ ἑκάστοισ παρασκευάσῃ, κοινοὺσ δὲ ἁπάντων τροφέασ ὑμᾶσ εἶναι καὶ μόνουσ καὶ πρό γε αὐτῶν ἔτι τῶν τροφέων, ὥσπερ οὓσ πατέρασ πατέρων καλοῦσιν οἱ ποιηταί· δι’ ἃ καὶ μόνα τὴν εὔνοιαν ἤρκει παρὰ πάντων ὑμῖν εἶναι κατὰ φύσιν.