Aristides, Aelius, Orationes, Ἐλευσίνιος 1:

ὦ πάλαι ποτὲ ἡδίων ᾄδειν Ἐλευσὶσ ἐμοὶ τίσ Ὀρφεὺσ ἢ Θάμυρισ ἢ ποῖοσ Ἐλευσίνιοσ οἰκήτωρ Μουσαῖοσ ἀρκέσει τοσούτῳ πράγματι; ποίαισ κιθάραισ ἢ λύραισ τὸ κοινὸν πτῶμα, τὸ κοινὸν τῆσ γῆσ, ἀνακλαύσεται; τίνα ταύτην προὔβαλεσ ὦ Ζεῦ τὴν ὑπόθεσιν; ἐγὼ μὲν καὶ προσάγων ἐμαυτὸν τῷ λόγῳ ναρκῶ καὶ ἀναστρέφω καὶ καθ’ ἓν τοῦτο λέγειν ἀναγκάζομαι, ὅτι σιγᾶν οὐκ ἔχω. τίσ γὰρ Ἑλλήνων ἢ τίσ βαρβάρων οὕτω σκαιὸσ ἢ ἀνήκοοσ, ἢ τίσ οὕτω σφόδρα ἔξω τῆσ γῆσ ἢ θεῶν, ἢ συλλήβδην εἰπεῖν καλῶν ἀναίσθητοσ, πλὴν τῶν κάκιστ’ ἀπολουμένων, οἳ ταῦτ’ ἔδρασαν, ὅστισ οὐ κοινόν τι τῆσ γῆσ τέμενοσ τὴν Ἐλευσῖνα ἡγεῖτο, καὶ πάντων ὅσα θεῖα ἀνθρώποισ, ταυτὸν φρικωδέστατόν τε καὶ φαιδρότατον; τίνι δ’ ἄλλῳ χωρίων ἢ μύθων φῆμαι θαυμαστότερα ἐφύμνησαν, ἢ τὰ δρώμενα μείζω ἔσχε τὴν ἔκπληξιν, ἢ μᾶλλον εἰσ ἐφάμιλλον κατέστη ταῖσ ἀκοαῖσ τὰ ὁρώμενα;