- ἐπεὶ δ’ ἁπλῶσ ἀγαθὸν καὶ ἁπλῶσ ἡδὺ τὸ αὐτὸ καὶ ἅμα, ἂν μή τι ἐμποδίζῃ, ὁ δ’ ἀληθινὸσ φίλοσ καὶ ἁπλῶσ ὁ πρῶτοσ ἐστίν, ἔστι δὲ τοιοῦτοσ ὁ δι’ αὑτὸν αὐτὸσ αἱρετόσ ἀνάγκη δ’ εἶναι τοιοῦτον· (Aristotle, Eudemian Ethics, Book 7 52:1)
(아리스토텔레스, 에우데모스 윤리학, Book 7 52:1)
- ὁ γὰρ δικτάτωρ οὐκ ἔστιν ὑπὸ τοῦ πλήθουσ οὐδὲ τῆσ βουλῆσ αἱρετόσ, ἀλλὰ τῶν ὑπάτων τισ ἢ τῶν στρατηγῶν προελθὼν εἰσ τὸν δῆμον ὃν αὐτῷ δοκεῖ λέγει δικτάτορα, καὶ διὰ τοῦτο δικτάτωρ ὁ ῥηθεὶσ καλεῖται· (Plutarch, Marcellus, chapter 24 7:1)
(플루타르코스, Marcellus, chapter 24 7:1)
- καὶ γὰρ καθ’ αὑτὸν αἱρετὸσ ὁ φίλοσ καὶ ποιητικὸσ πολλῶν. (Aristotle, Rhetoric, Book 1, chapter 6 12:2)
(아리스토텔레스, 수사학, Book 1, chapter 6 12:2)
- φυσικώτερον δ’ ἐπισκοποῦσιν ἐοίκεν ὁ σπουδαῖοσ φίλοσ τῷ σπουδαίῳ τῇ φύσει αἱρετὸσ εἶναι. (Aristotle, Nicomachean Ethics, Book 9 115:2)
(아리스토텔레스, 니코마코스 윤리학, Book 9 115:2)
- ἀμφισβητεῖται δὲ παρ’ αὐτῶν τῶν ὁμολογούντων τὸν μετ’ ἀρετῆσ εἶναι βίον αἱρετώτατον πότερον ὁ πολιτικὸσ καὶ πρακτικὸσ βίοσ αἱρετὸσ ἢ μᾶλλον ὁ πάντων τῶν ἐκτὸσ ἀπολελυμένοσ, οἱο͂ν θεωρητικόσ τισ, ὃν μόνον τινέσ φασιν εἶναι φιλόσοφον. (Aristotle, Politics, Book 7 28:1)
(아리스토텔레스, 정치학, Book 7 28:1)