- οὐ πάντα φημὶ ὅσα προσῆν αὐτῷ, - μεῖζον γὰρ εὐχῆς τοῦτό γε - ἀλλὰ κἂν ἓν ἐκ τῶν ἁπάντων, οἱο῀ν ἢ κάλλος τῶν λόγων ἢ ἁρμονίαν αὐτῶν ἢ τὸ οἰκεῖον τῇ Ιὠνίᾳ καὶ προσφυὲς ἢ τῆς γνώμης τὸ περιττὸν ἢ ὅσα μυρία καλὰ ἐκεῖνος ἅμα πάντα συλλαβὼν ἔχει πέρα τῆς εἰς μίμησιν ἐλπίδος: (Lucian, Herodotus 1:2)
(루키아노스, Herodotus 1:2)
- ἐν δὴ τῷ δευτέρῳ περὶ Ἡροδότου τε καὶ Θουκυδίδου καὶ Ξενοφῶντος καὶ Φιλίστου καὶ Θεοπόμπου τούτους γὰρ ἔκρινον τοὺς ἄνδρας εἰς μίμησιν ἐπιτηδειοτάτους τάδε γράφω: (Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 1:4)
(디오니시오스, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 1:4)
- μετὰ ταύτην συνίσταται τὴν ἀρετὴν ἠθῶν τε καὶ παθῶν μίμησις: (Dionysius of Halicarnassus, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 18:1)
(디오니시오스, Epistula ad Pompeium Geminum, chapter 3 18:1)
- τὰ δ ἡμέτερα πάνυ ῥᾷστα, ὡς οἶσθα,, καὶ ἐς μίμησιν πρόχειρα - τὰ προφανῆ λέγω - καὶ οὐ πολλῆς τῆς πραγματείας δεῖ τριβώνιον περιβαλέσθαι καὶ πήραν ἐξαρτήσασθαι καὶ ξύλον ἐν τῇ χειρὶ ἔχειν καὶ βοᾶν, μᾶλλον δὲ ὀγκᾶσθαι ἢ ὑλακτεῖν, καὶ λοιδορεῖσθαι ἅπασιν: (Lucian, Fugitivi, (no name) 14:1)
(루키아노스, Fugitivi, (no name) 14:1)
- οἱ δὲ καὶ ἀκούοντες ἀριστείας τινὰς καὶ πράξεις ἀοιδίμους ὀρέγονται κατὰ μικρὸν καὶ πρὸς μίμησιν ἐπεγείρονται, ὡς καὶ αὐτοὶ ᾄδοιντο καὶ θαυμάζοιντο ὑπὸ τῶν ὕστερον. (Lucian, Anacharsis, (no name) 21:2)
(루키아노스, Anacharsis, (no name) 21:2)
- τοσοῦτον ἄρα καθίκετο αὐτοῦ ἡ μίμησις τῆς ὀρχήσεως ἐπίσημός τε καὶ σαφὴς φανεῖσα. (Lucian, De saltatione, (no name) 64:7)
(루키아노스, De saltatione, (no name) 64:7)
- ἃ δ οὐ κεκτήμεθα, μίμησις ἤδη ταῦτα συνθηρεύεται. (Aristophanes, Thesmophoriazusae, Prologue, iambics 1:3)
(아리스토파네스, Thesmophoriazusae, Prologue, iambics 1:3)
- καί ἐστιν ἡ τοιαύτη ὄρχησις μίμησις τῶν ὑπὸ τῆς λέξεως ἑρμηνευομένων πραγμάτων ἣν παρίστησι γινομένην Ξενοφῶν ὁ καλὸς ἐν τῇ Ἀναβάσει ἐν τῷ παρὰ Σεύθῃ τῷ Θρᾳκὶ συμποσίῳ. (Athenaeus, The Deipnosophists, book 1, chapter 27 1:3)
(아테나이오스, The Deipnosophists, book 1, chapter 27 1:3)
- ἐπεὶ δὲ τῷ μὲν πρεσβυτέρῳ τὸ κήδεσθαι καὶ καθηγεῖσθαι καὶ νουθετεῖν προσῆκόν ἐστι, τῷ δὲ νεωτέρῳ τὸ τιμᾶν καὶ ζηλοῦν καὶ ἀκολουθεῖν, ἡ μὲν ἐκείνου κηδεμονία τὸ ἑταιρικὸν μᾶλλον ἢ τὸ πατρικὸν ἐχέτω καὶ τὸ πεῖθον ἢ τὸ ἐπιτάττον καὶ τὸ χαῖρον ἐπὶ τοῖς κατορθώμασι καὶ κατευφημοῦν τοῦ ψέγοντος ἂν ἁμάρτῃ καὶ κολούοντος, μὴ μόνον προθυμότερον ὀ`ν ἀλλὰ καὶ φιλανθρωπότερον, τῷ δὲ τοῦ νεωτέρου ζήλῳ τὸ μιμούμενον ἐνέστω μὴ τὸ ἁμιλλώμενον θαυμάζοντος γὰρ ἡ μίμησις, ἡ δ ἅμιλλα φθονοῦντός ἐστι. (Plutarch, De fraterno amore, section 16 3:2)
(플루타르코스, De fraterno amore, section 16 3:2)
