헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́05́24́

(에픽테토스, Works, book 3, Περὶ τοῦ μὴ δεῖν προσπάσχειν τοῖσ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν.)

Τὸ ἄλλου παρὰ φύσιν σοὶ κακὸν μὴ γινέσθω· οὐ γὰρ συνταπεινοῦσθαι πέφυκασ οὐδὲ συνατυχεῖν, ἀλλὰ συνευτυχεῖν. ἂν δέ τισ ἀτυχῇ, μέμνησο, ὅτι παρ’ αὑτὸν ἀτυχεῖ.

ὁ γὰρ θεὸσ πάντασ ἀνθρώπουσ ἐπὶ τὸ εὐδαιμονεῖν, ἐπὶ τὸ εὐσταθεῖν ἐποίησεν. πρὸσ τοῦτο ἀφορμὰσ ἔδωκεν, τὰ μὲν ἴδια δοὺσ ἑκάστῳ, τὰ δ’ ἀλλότρια·

τὰ μὲν κωλυτὰ καὶ ἀφαιρετὰ καὶ ἀναγκαστὰ οὐκ ἴδια, τὰ δ’ ἀκώλυτα ἴδια· τὴν δ’ οὐσίαν τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ὥσπερ ἦν ἄξιον τὸν κηδόμενον ἡμῶν καὶ πατρικῶσ προιστάμενον, ἐν τοῖσ ἰδίοισ. "ἀλλ’ ἀποκεχώρηκα τοῦ δεῖνοσ καὶ ὀδυνᾶται.

" διὰ τί γὰρ τὰ ἀλλότρια ἴδια ἡγήσατο; διὰ τί, ὅτε σε βλέπων ἔχαιρεν, οὐκ ἐπελογίζετο, ὅτι θνητὸσ εἶ, ἀποδημητικὸσ εἶ; τοιγαροῦν τίνει δίκασ τῆσ αὑτοῦ μωρίασ. σὺ δ’ ἀντὶ τίνοσ;

ἐπὶ τί κλάεισ σεαυτόν; ἢ οὐδὲ σὺ ταῦτα ἐμελέτησασ, ἀλλ’ ὡσ τὰ γύναια τὰ οὐδενὸσ ἄξια πᾶσιν οἷσ ἔχαιρεσ ὡσ ἀ[ι]εὶ συνεσόμενοσ συνῆσ, τοῖσ τόποισ, τοῖσ ἀνθρώποισ, ταῖσ διατριβαῖσ; καὶ νῦν κλαίων ἐκάθισασ, ὅτι μὴ τοὺσ αὐτοὺσ βλέπεισ καὶ ἐν τοῖσ αὐτοῖσ τόποισ διατρίβεισ. τούτου γὰρ ἄξιοσ εἶ, ἵνα καὶ τῶν κοράκων καὶ κορωνῶν ἀθλιώτεροσ ᾖσ, οἷσ ἔξεστιν ἵπτασθαι, ὅπου θέλουσιν, καὶ μετοικοδομεῖν τὰσ νεοσσιὰσ καὶ τὰ πελάγη διαπερᾶν μὴ στένουσιν μηδὲ ποθοῦσι τὰ πρῶτα.

‐ Ναί·

ἀλλ’ ὑπὸ τοῦ ἄλογα εἶναι πάσχει αὐτά. ‐ Ἡμῖν οὖν λόγοσ ἐπὶ ἀτυχίᾳ καὶ κακοδαιμονίᾳ δέδοται ὑπὸ τῶν θεῶν, ἵν’ ἄθλιοι, ἵνα πενθοῦντεσ διατελῶμεν; ἢ πάντεσ ἔστωσαν ἀθάνατοι καὶ μηδεὶσ ἀποδημείτω, μηδ’ ἡμεῖσ ποῦ ἀποδημῶμεν, ἀλλὰ μένωμεν ὡσ τὰ φυτὰ προσερριζωμένοι·

ἂν δέ τισ ἀποδημήσῃ τῶν συνήθων, καθήμενοι κλαίωμεν καὶ πάλιν, ἂν ἔλθῃ, ὀρχώμεθα καὶ κροτῶμεν ὡσ τὰ παιδία; Οὐκ ἀπογαλακτίσομεν ἤδη ποθ’ ἑαυτοὺσ καὶ μεμνησόμεθα ὧν ἠκούσαμεν παρὰ τῶν φιλοσόφων;

εἴ γε μὴ ὡσ ἐπαοιδῶν αὐτῶν ἠκούομεν, ὅτι ὁ κόσμοσ οὗτοσ μία πόλισ ἐστὶ καὶ ἡ οὐσία, ἐξ ἧσ δεδημιούργηται, μία καὶ ἀνάγκη περίοδόν τινα εἶναι καὶ παραχώρησιν ἄλλων ἄλλοισ καὶ τὰ μὲν διαλύεσθαι, τὰ δ’ ἐπιγίνεσθαι, τὰ μὲν μένειν ἐν τῷ αὐτῷ, τὰ δὲ κινεῖσθαι.

πάντα δὲ φίλων μεστά, πρῶτα μὲν θεῶν, εἶτα καὶ ἀνθρώπων φύσει πρὸσ ἀλλήλουσ ᾠκειωμένων·

καὶ δεῖ τοὺσ μὲν παρεῖναι ἀλλήλοισ, τοὺσ δ’ ἀπαλλάττεσθαι, τοῖσ μὲν συνοῦσι χαίροντασ, τοῖσ δ’ ἀπαλλαττομένοισ μὴ ἀχθομένουσ. ὁ δ’ ἄνθρωποσ πρὸσ τῷ φύσει μεγαλόφρων εἶναι καὶ πάντων τῶν ἀπροαιρέτων καταφρονητικὸσ ἔτι κἀκεῖνο ἔσχηκε τὸ μὴ ἐρριζῶσθαι μηδὲ προσπεφυκέναι τῇ γῇ, ἀλλὰ ἄλλοτ’ ἐπ’ ἄλλουσ ἱέσθαι τόπουσ ποτὲ μὲν χρειῶν τινων ἐπειγουσῶν, ποτὲ δὲ καὶ αὐτῆσ τῆσ θέασ ἕνεκα.

Καὶ τῷ Ὀδυσσεῖ τὸ συμβὰν τοιοῦτόν τι ἦν· πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω·

καὶ ἔτι πρόσθεν τῷ Ἡρακλεῖ περιελθεῖν τὴν οἰκουμένην ὅλην ἀνθρώπων ὕβριν τε καὶ εὐνομίην ἐφορῶντα καὶ τὴν μὲν ἐκβάλλοντα καὶ καθαίροντα, τὴν δ’ ἀντεισάγοντα. καίτοι πόσουσ οἰεί φίλουσ ἔσχεν ἐν Θήβαισ, πόσουσ ἐν Ἄργει, πόσουσ ἐν Ἀθήναισ, πόσουσ δὲ περιερχόμενοσ ἐκτήσατο, ὅσ γε καὶ ἐγάμει, ὅπου καιρὸσ ἐφάνη αὐτῷ, καὶ ἐπαιδοποιεῖτο καὶ τοὺσ παῖδασ ἀπέλειπεν οὐ στένων οὐδὲ ποθῶν οὐδ’ ὡσ ὀρφανοὺσ ἀφιείσ;

ᾔδει γάρ, ὅτι οὐδείσ ἐστιν ἄνθρωποσ ὀρφανόσ, ἀλλὰ πάντων ἀ[ι]εὶ καὶ διηνεκῶσ ὁ πατήρ ἐστιν ὁ κηδόμενοσ.

οὐ γὰρ μέχρι λόγου ἠκηκόει, ὅτι πατήρ ἐστιν ὁ Ζεὺσ τῶν ἀνθρώπων, ὅσ γε καὶ αὑτοῦ πατέρα ᾤετο αὐτὸν καὶ ἐκάλει καὶ πρὸσ ἐκεῖνον ἀφορῶν ἔπραττεν ἃ ἔπραττεν.

τοιγάρτοι πανταχοῦ ἐξῆν αὐτῷ διάγειν εὐδαιμόνωσ. οὐδέποτε δ’ ἐστὶν οἱο͂́ν τ’ εἰσ τὸ αὐτὸ ἐλθεῖν εὐδαιμονίαν καὶ πόθον τῶν οὐ παρόντων τὸ γὰρ εὐδαιμονοῦν ἀπέχειν δεῖ πάντα ἃ θέλει, πεπληρωμένῳ τινὶ ἐοικέναι·

οὐ δίψοσ δεῖ προσεῖναι αὐτῷ, οὐ λιμόν. ‐ Ἀλλ’ ὁ Ὀδυσσεὺσ ἐπεπόνθει πρὸσ τὴν γυναῖκα καὶ ἔκλαιεν ἐπὶ πέτρα[ι]σ καθεζόμενοσ.

‐ Σὺ δ’ Ὁμήρῳ πάντα προσέχεισ καὶ τοῖσ μύθοισ αὐτοῦ; ἢ εἰ ταῖσ ἀληθείαισ ἔκλαεν, τί ἄλλο ἢ ἐδυστύχει; τίσ δὲ καλόσ τε καὶ ἀγαθὸσ δυστυχεῖ; τῷ ὄντι κακῶσ διοικεῖται τὰ ὅλα, εἰ μὴ ἐπιμελεῖται ὁ Ζεὺσ τῶν ἑαυτοῦ πολιτῶν, ἵν’ ὦσιν ὅμοιοι αὐτῷ, εὐδαίμονεσ.

ἀλλὰ ταῦτα οὐ θεμιτὰ οὐδ’ ὅσια ἐνθυμηθῆναι, ἀλλ’ ὁ Ὀδυσσεύσ, εἰ μὲν ἔκλαεν καὶ ὠδύρετο, οὐκ ἦν ἀγαθόσ. τίσ γὰρ ἀγαθόσ ἐστιν ὁ οὐκ εἰδώσ, ὅσ ἐστιν; τίσ δ’ οἶδεν ταῦτα ἐπιλελησμένοσ, ὅτι φθαρτὰ τὰ γενόμενα καὶ ἄνθρωπον ἀνθρώπῳ συνεῖναι οὐ δυνατὸν ἀεί;

τί οὖν;

τῶν μὴ δυνατῶν ἐφίεσθαι ἀνδραποδῶδεσ, ἠλίθιον, ξένου θεομαχοῦντοσ, ὡσ μόνον οἱο͂́ν τε, τοῖσ δόγμασι τοῖσ ἑαυτοῦ. Ἀλλ’ ἡ μήτηρ μου στένει μὴ ὁρῶσά με. ‐ Διὰ τί γὰρ οὐκ ἔμαθεν τούτουσ τοὺσ λόγουσ;

καὶ οὐ τοῦτό φημι, ὅτι οὐκ ἐπιμελητέον τοῦ μὴ οἰμώζειν αὐτήν, ἀλλ’ ὅτι οὐ δεῖ θέλειν τὰ ἀλλότρια ἐξ ἅπαντοσ. λύπη δ’ ἡ ἄλλου ἀλλότριόν ἐστιν, ἡ δ’ ἐμὴ ἐμόν.

ἐγὼ οὖν τὸ μὲν ἐμὸν παύσω ἐξ ἅπαντοσ, ἐπ’ ἐμοὶ γάρ ἐστιν· τὸ δ’ ἀλλότριον πειράσομαι κατὰ δύναμιν, ἐξ ἅπαντοσ δ’ οὐ πειράσομαι. εἰ δὲ μή, θεομαχήσω, ἀντιθήσω πρὸσ τὸν Δία, ἀντιδιατάξομαι αὐτῷ πρὸσ τὰ ὅλα.

καὶ τἀπίχειρα τῆσ θεομαχίασ ταύτησ καὶ ἀπειθείασ οὐ παῖδεσ παίδων ἐκτίσουσιν, ἀλλ’ αὐτὸσ ἐγὼ μεθ’ ἡμέραν, νυκτὸσ διὰ τῶν ἐνυπνίων ἐκπηδῶν, ταρασσόμενοσ, πρὸσ πᾶσαν ἀπαγγελίαν τρέμων, ἐξ ἐπιστολῶν ἀλλοτρίων ἠρτημένην ἔχων τὴν ἐμαυτοῦ ἀπάθειαν. ἀπὸ Ῥώμησ τισ ἥκει.

"μόνον μή τι κακόν. " τί δὲ κακὸν ἐκεῖ σοι συμβῆναι δύναται, ὅπου μὴ εἶ; ἀπὸ τῆσ Ἑλλάδοσ. "μόνον μή τι κακόν. " οὕτωσ σοι πᾶσ τόποσ δύναται δυστυχίασ εἶναι αἴτιοσ. οὐχ ἱκανὸν ἐκεῖ σε ἀτυχεῖν, ὅπου αὐτὸσ εἶ, ἀλλὰ καὶ πέραν θαλάσσησ καὶ διὰ γραμμάτων; οὕτωσ ἀσφαλῶσ σοι τὰ πράγματα ἔχει;

‐ Τί οὖν, ἂν ἀποθάνωσιν οἱ ἐκεῖ φίλοι;

‐ Τί γὰρ ἂν ἄλλο ἢ οἱ θνητοὶ ἀπέθανον; ἢ πῶσ ἅμα μὲν γηρᾶσαι θέλεισ, ἅμα δὲ μηδενὸσ τῶν στεργομένων μὴ [ε]ἰδεῖν θάνατον; οὐκ οἶσθ’, ὅτι ἐν τῷ μακρῷ χρόνῳ πολλὰ καὶ ποικίλα ἀποβαίνειν ἀνάγκη, τοῦ μὲν πυρετὸν γενέσθαι κρείττονα, τοῦ δὲ λῃστήν, τοῦ δὲ τύραννον;

τοιοῦτο γὰρ τὸ περιέχον, τοιοῦτον οἱ συνόντεσ, ψύχη καὶ καύματα καὶ τροφαὶ ἀσύμμετροι καὶ ὁδοιπορίαι καὶ πλοῦσ καὶ ἄνεμοι καὶ περιστάσεισ ποικίλαι·

τὸν μὲν ἀπώλεσαν, τὸν δ’ ἐξώρισαν, τὸν δ’ εἰσ πρεσβείαν, ἄλλον δ’ εἰσ στρατ είαν ἐνέβαλον. κάθησο τοίνυν πρὸσ πάντα ταῦτα ἐπτοημένοσ, πενθῶν, ἀτυχῶν, δυστυχῶν, ἐξ ἄλλου ἠρτημένοσ καὶ τούτου οὐχ ἑνόσ, οὐ δυεῖν, ἀλλὰ μυρίων ἐπὶ μυρίοισ.

Ταῦτα ἤκουεσ παρὰ τοῖσ φιλοσόφοισ, ταῦτ’ ἐμάνθανεσ; οὐκ οἶσθ’, ὅτι στρατεία τὸ χρῆμά ἐστιν;

τὸν μὲν δεῖ φυλάττειν, τὸν δὲ κατασκοπήσοντα ἐξιέναι, τὸν δὲ καὶ πολεμήσοντα· οὐχ οἱο͂́ν τ’ εἶναι πάντασ ἐν τῷ αὐτῷ οὐδ’ ἄμεινον. σὺ δ’ ἀφεὶσ ἐκτελεῖν τὰ προστάγματα τοῦ στρατηγοῦ ἐγκαλεῖσ, ὅταν τί σοι προσταχθῇ τραχύτερον, καὶ οὐ παρακολουθεῖσ, οἱο͂ν ἀποφαίνεισ, ὅσον ἐπὶ σοί, τὸ στράτευμα, ὅτι ἄν σε πάντεσ μιμήσωνται, οὐ τάφρον σκάψει τισ, οὐ χάρακα περιβαλεῖ, οὐκ ἀγρυπνήσει, οὐ κινδυνεύσει, ἀλλὰ ἄχρηστοσ δόξει στρατεύεσθαι.

πάλιν ἐν πλοίῳ ναύτησ ἂν πλέῃσ, μίαν χώραν κάτεχε καὶ ταύτην προσλιπάρει·

ἂν δ’ ἐπὶ τὸν ἱστὸν ἀναβῆναι δέῃ, μὴ θέλε, ἂν εἰσ τὴν πρῴραν διαδραμεῖν, μὴ θέλε· καὶ τίσ ἀνέξεταί σου κυβερνήτησ; οὐχὶ δ’ ὡσ σκεῦοσ ἄχρηστον ἐκβαλεῖ, οὐδὲν ἄλλο ἢ ἐμπόδιον καὶ κακὸν παράδειγμα τῶν ἄλλων ναυτῶν; οὕτωσ δὲ καὶ ἐνθάδε·

στρατεία τίσ ἐστιν ὁ βίοσ ἑκάστου καὶ αὕτη μακρὰ καὶ ποικίλη. τηρεῖν σε δεῖ τὸ τοῦ στρατιώτου καὶ τοῦ στρατηγοῦ πρὸσ νεῦμα πράσσειν ἕκαστα· εἰ οἱο͂́ν τε, μαντευόμενον ἃ θέλει.

οὐδὲ γὰρ ὅμοιοσ ἐκεῖνοσ ὁ στρατηγὸσ καὶ οὗτοσ οὔτε κατὰ τὴν ἰσχὺν οὔτε κατὰ τὴν τοῦ ἤθουσ ὑπεροχήν. τέταξαι ἐν πόλει ἡγεμονίᾳ καὶ οὐκ ἐν ταπεινῇ τινι χώρᾳ, ἀλλ’ ἀεὶ βουλευτήσ.

οὐκ οἶσθ’, ὅτι τὸν τοιοῦτον ὀλίγα μὲν δεῖ οἰκονομεῖν, τὰ πολλὰ δ’ ἀποδημεῖν ἄρχοντα ἢ ἀρχόμενον ἢ ὑπηρετοῦντά τινι ἀρχῇ ἢ στρατευόμενον ἢ δικάζοντα; εἶτά μοι θέλεισ ὡσ φυτὸν προσηρτῆσθαι τοῖσ αὐτοῖσ τόποισ καὶ προσερριζῶσθαι; ‐ Ἡδὺ γάρ ἐστιν.

‐ Τίσ οὔ φησιν; ἀλλὰ καὶ ζωμὸσ ἡδύσ ἐστι καὶ γυνὴ καλὴ ἡδύ ἐστιν. τί ἄλλο λέγουσιν οἱ τέλοσ ποιούμενοι τὴν ἡδονήν; Οὐκ αἰσθάνῃ, τίνων ἀνθρώπων φωνὴν ἀφῆκασ; ὅτι Ἐπικουρείων καὶ κιναίδων;

εἶτα τὰ ἐκείνων ἔργα πράσσων καὶ τὰ δόγματα ἔχων τοὺσ λόγουσ ἡμῖν λέγεισ τοὺσ Ζήνωνοσ καὶ Σωκράτουσ; οὐκ ἀπορρίψεισ ὡσ μακροτάτω τἀλλότρια, οἷσ κοσμῇ μηδέν σοι προσήκουσιν; ἢ τί ἄλλο θέλουσιν ἐκεῖνοι ἢ καθεύδειν ἀπαραποδίστωσ καὶ ἀναναγκάστωσ καὶ ἀναστάντεσ ἐφ’ ἡσυχίασ χασμήσασθαι καὶ τὸ πρόσωπον ἀποπλῦναι, εἶτα γράψαι καὶ ἀναγνῶναι ἃ θέλουσιν, εἶτα φλυαρῆσαί τί ποτ’ ἐπαινούμενοι ὑπὸ τῶν φίλων, ὅ τι ἂν λέγωσιν, εἶτα εἰσ περίπατον προελθόντεσ καὶ ὀλίγα περιπατήσαντεσ λούσασθαι, εἶτα φαγεῖν, εἶτα κοιμηθῆναι, οἱάν δὴ κοίτην καθεύδειν τοὺσ τοιούτουσ εἰκόσ ‐ τί ἄν τισ λέγοι;

ἔξεστιν γὰρ τεκμαίρεσθαι. ἄγε, φέρε μοι καὶ σὺ τὴν σαυτοῦ διατριβήν, ἣν ποθεῖσ, ζηλωτὰ τῆσ ἀληθείασ καὶ Σωκράτουσ καὶ Διογένουσ.

τί θέλεισ ἐν Ἀθήναισ ποιεῖν; ταῦτα αὐτά; μή τι ἕτερα;

τί οὖν Στωικὸν σαυτὸν εἶναι λέγεισ; εἶτα οἱ μὲν τῆσ Ῥωμαίων πολιτείασ καταψευδόμενοι κολάζονται πικρῶσ, τοὺσ δ’ οὕτωσ μεγάλου καὶ σεμνοῦ καταψευδομένουσ πράγματοσ καὶ ὀνόματοσ ἀθῴουσ ἀπαλλάττεσθαι δεῖ; ἢ τοῦτό γε οὐ δυνατόν, ἀλλ’ ὁ νόμοσ θεῖοσ καὶ ἰσχυρὸσ καὶ ἀναπόδραστοσ οὗτόσ ἐστιν ὁ τὰσ μεγίστασ εἰσπρασσόμενοσ κολάσεισ παρὰ τῶν τὰ μέγιστα ἁμαρτανόντων;

τί γὰρ λέγει;

"ὁ προσποιούμενοσ τὰ μηδὲν πρὸσ αὐτὸν ἔστω ἀλαζών, ἔστω κενόδοξοσ· ὁ ἀπειθῶν τῇ θείᾳ διοικήσει ἔστω ταπεινόσ, ἔστω δοῦλοσ, λυπείσθω, φθονείτω, ἐλεείτω, τὸ κεφάλαιον πάντων, δυστυχείτω, θρηνείτω. " Τί οὖν; θέλεισ με τὸν δεῖνα θεραπεύειν;

ἐπὶ θύρα[ι]σ αὐτοῦ πορεύεσθαι; ‐ Εἰ[σ] τοῦτο αἱρεῖ λόγοσ, ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ, ὑπὲρ τῶν συγγενῶν, ὑπὲρ ἀνθρώπων, διὰ τί μὴ ἀπέλθῃσ; ἀλλ’ ἐπὶ μὲν τὰσ τοῦ σκυτέωσ οὐκ αἰσχύνῃ πορευόμενοσ, ὅταν δέῃ ὑποδημάτων, οὐδ’ ἐπὶ τὰσ τοῦ κηπουροῦ, ὅταν θιδράκων, ἐπὶ δὲ τὰσ τῶν πλουσίων, ὅταν τινὸσ ὁμοίου δέῃ; ‐ Ναί·

τὸν σκυτέα γὰρ οὐ θαυμάζω. ‐ Μηδὲ τὸν πλούσιον. ‐ Οὐδὲ τὸν κηπουρὸν κολακεύσω. ‐ Μηδὲ τὸν πλούσιον. Πῶσ οὖν τύχω οὗ δέομαι; ‐ Ἐγὼ δέ σοι λέγω ὅτι "ὡσ τευξόμενοσ ἀπέρχου";

οὐχὶ δὲ μόνον, ἵνα πράξῃσ τὸ σαυτῷ πρέπον; ‐ Τί οὖν ἔτι πορεύομαι;

‐ Ἵν’ ἀπέλθῃσ, ἵνα ἀποδεδωκὼσ ᾖσ τὰ τοῦ πολίτου ἔργα, τὰ ἀδελφοῦ, τὰ φίλου. καὶ λοιπὸν μέμνησο, ὅτι πρὸσ σκυτέα ἀφῖξαι, πρὸσ λαχανοπώλην, οὐδενὸσ μεγάλου ἢ σεμνοῦ ἔχοντα τὴν ἐξουσίαν, κἂν αὐτὸ πολλοῦ πωλῇ.

ὡσ ἐπὶ τὰσ θίδρακασ ἀπέρχῃ· ὀβολοῦ γάρ εἰσιν, ταλάντου δ’ οὐκ εἰσίν. οὕτωσ κἀνταῦθα.

τοῦ ἐπὶ θύρασ ἐλθεῖν ἄξιον τὸ πρᾶγμα· ἔστω, ἀφίξομαι. τοῦ διαλεχθῆναι οὕτωσ· ἔστω, διαλεχθήσομαι. ἀλλὰ καὶ τὴν χεῖρα δεῖ καταφιλῆσαι καὶ θωπεῦσαι δι’ ἐπαίνου. ἄπαγε, ταλάντου ἐστίν· οὐ λυσιτελεῖ μοι οὐδὲ τῇ πόλει οὐδὲ τοῖσ φίλοισ ἀπολέσαι καὶ πολίτην ἀγαθὸν καὶ φίλον. Ἀλλὰ δόξεισ μὴ προτεθυμῆσθαι μὴ ἀνύσασ. πάλιν ἐπελάθου, τίνοσ ἕνεκα ἐλήλυθασ;

οὐκ οἶσθ’, ὅτι ἀνὴρ καλὸσ καὶ ἀγαθὸσ οὐδὲν ποιεῖ τοῦ δόξαι ἕνεκα, ἀλλὰ τοῦ πεπρᾶχθαι καλῶσ; ‐ Τί οὖν ὄφελοσ αὐτῷ τοῦ πρᾶξαι καλῶσ;

‐ Τί δ’ ὄφελοσ τῷ γράφοντι τὸ Δίωνοσ ὄνομα, ὡσ χρὴ γράφειν; αὐτὸ τὸ γράψαι. ‐ Ἔπαθλον οὖν οὐδέν; ‐ Σὺ δὲ ζητεῖσ ἔπαθλον ἀνδρὶ ἀγαθῷ μεῖζον τοῦ τὰ καλὰ καὶ δίκαια πράττειν; ἐν Ὀλυμπίᾳ δ’ οὐδεὶσ ἄλλο οὐδέν, ἀλλ’ ἀρκεῖν σοι δοκεῖ τὸ ἐστεφανῶσθαι Ὀλύμπια.

οὕτωσ σοι μικρὸν καὶ οὐδενὸσ ἄξιον εἶναι φαίνεται τὸ εἶναι καλὸν καὶ ἀγαθὸν καὶ εὐδαίμονα; πρὸσ ταῦτα ὑπὸ θεῶν εἰσ τὴν πόλιν ταύτην εἰσηγμένοσ καὶ ἤδη τῶν ἀνδρὸσ ἔργων ὀφείλων ἅπτεσθαι τιτθὰσ ἐπιποθεῖσ καὶ μάμμην καὶ κάμπτει σε καὶ ἀποθηλύνει κλαίοντα γύναια μωρά;

οὕτωσ οὐδέποτε παύσει παιδίον· ὢν νήπιον; οὐκ οἶσθ’, ὅτι ὁ τὰ παιδίου ποιῶν ὅσῳ πρεσβύτεροσ τοσούτῳ γελοιότεροσ; Ἐν Ἀθήναισ δ’ οὐδένα ἑώρασ εἰσ οἶκον αὐτοῦ φοιτῶν;

‐ Ὃν ἐβουλόμην. ‐ Καὶ ἐνθάδε τοῦτον θέλε ὁρᾶν καὶ ὃν βούλει ὄψει· μόνον μὴ ταπεινῶσ, μὴ μετ’ ὀρέξεωσ ἢ ἐκκλίσεωσ καὶ ἔσται τὰ σὰ καλῶσ. τοῦτο δ’ οὐκ ἐν τῷ ἐλθεῖν ἐστιν οὐδ’ ἐν τῷ ἐπὶ θύραισ στῆναι, ἀλλ’ ἔνδον ἐν τοῖσ δόγμασιν.

ὅταν τὰ ἐκτὸσ καὶ ἀπροαίρετα ἠτιμακὼσ ᾖσ καὶ μηδὲν αὐτῶν σὸν ἡγημένοσ, μόνα δ’ ἐκεῖνα σά, τὸ κρῖναι καλῶσ, τὸ ὑπολαβεῖν, τὸ ὁρμῆσαι, τὸ ὀρεχθῆναι, τὸ ἐκκλῖναι, ποῦ ἔτι κολακείασ τόποσ, ποῦ ταπεινοφροσύνησ;

τί ἔτι ποθεῖσ τὴν ἡσυχίαν τὴν ἐκεῖ, τί τοὺσ συνήθεισ τόπουσ; ἔκδεξαι βραχὺ καὶ τούτουσ πάλιν ἕξεισ συνήθεισ.

εἶτα ἂν οὕτωσ ἀγεννῶσ ἔχῃσ, πάλιν καὶ τούτων ἀπαλλαττόμενοσ κλαῖε καὶ στένε. Πῶσ οὖν γένωμαι φιλόστοργοσ; ‐ Ὡσ γενναῖοσ, ὡσ εὐτυχήσ·

οὐδέποτε γὰρ αἱρεῖ ὁ λόγοσ ταπεινὸν εἶναι οὐδὲ κατακλᾶσθαι οὐδ’ ἐξ ἄλλου κρέμασθαι οὐδὲ μέμψασθαί ποτε θεὸν ἢ ἄνθρωπον. οὕτωσ μοι γίνου φιλόστοργοσ ὡσ ταῦτα τηρήσων·

εἰ δὲ διὰ τὴν φιλοστοργίαν ταύτην, [τ]ἥντινά ποτε καὶ καλεῖσ φιλοστοργίαν, δοῦλοσ μέλλεισ εἶναι καὶ ἄθλιοσ, οὐ λυσιτελεῖ φιλόστοργον εἶναι. καὶ τί κωλύει φιλεῖν τινα ὡσ θνητόν, ὡσ ἀποδημητικόν;

ἢ Σωκράτησ οὐκ ἐφίλει τοὺσ παῖδασ τοὺσ ἑαυτοῦ; ἀλλ’ ὡσ ἐλεύθεροσ, ὡσ μεμνημένοσ, ὅτι πρῶτον δεῖ θεοῖσ εἶναι φίλον. διὰ τοῦτο οὐδὲν παρέβη τῶν πρεπόντων ἀνδρὶ ἀγαθῷ οὔτ’ ἀπολογούμενοσ οὐθ’ ὑποτιμώμενοσ οὔτ’ ἔτι πρόσθεν βουλεύων ἢ στρατευόμενοσ.

ἡμεῖσ δὲ πάσησ προφάσεωσ πρὸσ τὸ ἀ[γ]γεννεῖσ εἶναι εὐποροῦμεν, οἱ μὲν διὰ παῖδα, οἱ δὲ διὰ μητέρα, ἄλλοι δὲ δι’ ἀδελφούσ.

δι’ οὐδένα δὲ προσήκει δυστυχεῖν, ἀλλὰ εὐτυχεῖν διὰ πάντασ, μάλιστα δὲ διὰ τὸν θεὸν τὸν ἐπὶ τοῦτο ἡμᾶσ κατασκευάσαντα.

ἄγε, Διογένησ δ’ οὐκ ἐφίλει οὐδένα, ὃσ οὕτωσ ἥμεροσ ἦν καὶ φιλάνθρωποσ, ὥστε ὑπὲρ τοῦ κοινοῦ τῶν ἀνθρώπων τοσούτουσ πόνουσ καὶ ταλαιπωρίασ τοῦ σώματοσ ἄσμενοσ ἀναδέχεσθαι;

ἀλλ’ ἐφίλει πῶσ;

ὡσ τοῦ Διὸσ διάκονον ἔδει, ἅμα μὲν κηδόμενοσ, ἅμα δ’ ὡσ τῷ θεῷ ὑποτεταγμένοσ. διὰ τοῦτο πᾶσα γῆ πατρὶσ ἦν ἐκείνῳ μόνῳ, ἐξαίρετοσ δ’ οὐδεμία· καὶ ἁλοὺσ οὐκ ἐπόθει τὰσ Ἀθήνασ οὐδὲ τοὺσ ἐκεῖ συνήθεισ καὶ φίλουσ, ἀλλ’ αὐτοῖσ τοῖσ πειραταῖσ συνήθησ ἐγίνετο καὶ ἐπανορθοῦν ἐπειρᾶτο.

καὶ πραθεὶσ ὕστερον ἐν Κορίνθῳ διῆγεν οὕτωσ ὡσ πρόσθεν ἐν Ἀθήναισ καὶ εἰσ Περραιβοὺσ δ’ ἂν ἀπελθὼν ὡσαύτωσ εἶχεν. οὕτωσ ἐλευθερία γίνεται.

διὰ τοῦτο ἔλεγεν ὅτι "ἐξ οὗ μ’ Ἀντισθένησ ἠλευθέρωσεν, οὐκέτι ἐδούλευσα" 3. πῶσ ἠλευθέρωσεν; ἄκουε, τί λέγει·

"ἐδίδαξέν με τὰ ἐμὰ καὶ τὰ οὐκ ἐμά. κτῆσισ οὐκ ἐμή· συγγενεῖσ, οἰκεῖοι, φίλοι, φήμη, συνήθεισ τόποι, διατριβή, πάντα ταῦτα ὅτι ἀλλότρια. "σὸν οὖν τί;

χρῆσισ φαντασιῶν. " ταύτην ἔδειξέν μοι ὅτι ἀκώλυτον ἔχω, ἀνανάγκαστον· οὐδεὶσ ἐμποδίσαι δύναται, οὐδεὶσ βιάσασθαι ἄλλωσ χρήσασθαι ἢ ὡσ θέλω. τίσ οὖν ἔτι ἔχει μου ἐξουσίαν;

Φίλιπποσ ἢ Ἀλέξανδροσ ἢ Περδίκκασ ἢ ὁ μέγασ βασιλεύσ; πόθεν αὐτοῖσ; 3.

οὗτινοσ οὖν οὐχ ἡδονὴ κρείττων ἐστίν, οὐ πόνοσ, οὐ δόξα, οὐ πλοῦτοσ, δύναται δ’, ὅταν αὐτῷ δόξῃ, τὸ σωμάτιον ὅλον προσπτύσασ τινὶ ἀπελθεῖν, τίνοσ ἔτι οὗτοσ δοῦλόσ ἐστιν, τίνι ὑποτέτακται; εἰ δ’ ἡδέωσ ἐν Ἀθήναισ διῆγεν καὶ ἥττητο ταύτησ τῆσ διατριβῆσ, ἐπὶ παντὶ ἂν ἦν τὰ ἐκείνου πράγματα, ὁ ἰσχυρότεροσ κύριοσ ἂν ἦν λυπῆσαι αὐτόν.

πῶσ ἂν δοκεῖσ τοὺσ πειρατὰσ ἐκολάκευεν, ἵν’ αὐτὸν Ἀθηναίων τινὶ πωλήσωσιν, ἵν’ ἴδῃ ποτὲ τὸν Πειραιᾶ τὸν καλὸν καὶ τὰ μακρὰ τείχη καὶ τὴν ἀκρόπολιν;

τίσ ὢν [ε]ἴδῃσ, ἀνδράποδον;

δοῦλοσ καὶ ταπεινόσ·

καὶ τί σοι ὄφελοσ; ‐ Οὔ· ἀλλ’ ἐλεύθεροσ. ‐ Δεῖξον, πῶσ ἐλεύθεροσ. ἰδοὺ ἐπείληπταί σου τίσ ποτε οὗτοσ ὁ ἐξάγων σε ἀπὸ τῆσ συνήθουσ σοι διατριβῆσ καὶ λέγει "δοῦλοσ ἐμὸσ εἶ· ἐπ’ ἐμοὶ γάρ ἐστι κωλῦσαί σε διάγειν ὡσ θέλεισ, ἐπ’ ἐμοὶ τὸ ἀνεῖναί σε, τὸ ταπεινοῦν· ὅταν θέλω, πάλιν εὐφραίνῃ καὶ μετέωροσ πορεύῃ εἰσ Ἀθήνασ" 3. τί λέγεισ πρὸσ τοῦτον τὸν δουλαγωγοῦντά σε; ποῖον αὐτῷ καρπιστὴν δίδωσ;

ἢ οὐδ’ ὅλωσ ἀντιβλέπεισ, ἀλλ’ ἀφεὶσ τοὺσ πολλοὺσ λόγουσ ἱκετεύεισ, ἵνα ἀφεθῇσ; ἄνθρωπε, εἰσ φυλακήν σε δεῖ χαίροντα ἀπιέναι, σπεύδοντα, φθάνοντα τοὺσ ἀπάγοντασ.

εἶτά μοι σὺ μὲν ἐν Ῥώμῃ διάγειν ὀκνεῖσ, τὴν Ἑλλάδα ποθεῖσ; ὅταν δ’ ἀποθνῄσκειν δέῃ, καὶ τότε μέλλεισ ἡμῶν κατακλαίειν, ὅτι τὰσ Ἀθήνασ οὐ μέλλεισ βλέπειν καὶ ἐν Λυκείῳ οὐ περιπατήσεισ; ἐπὶ τοῦτο ἀπεδήμησασ;

τούτου ἕνεκα ἐζήτησάσ τινι συμβαλεῖν, ἵν’ ὠφεληθῇσ ὑπ’ αὐτοῦ; ποίαν ὠφέλειαν; συλλογισμοὺσ ἵν’ ἀναλύσῃσ ἑκτικώτερον ἢ ἐφοδεύσησ ὑποθετικούσ; καὶ διὰ ταύτην τὴν αἰτίαν ἀδελφὸν ἀπέλιπεσ, πατρίδα, φίλουσ, οἰκείουσ, ἵνα ταῦτα μαθὼν ἐπανέλθῃσ; οὐχ ὑπὲρ ἀταραξίασ, οὐχ ἵν’ ἀβλαβὴσ γενόμενοσ μηκέτι μηδένα μέμφῃ, μηδενὶ ἐγκαλῇσ, μηδείσ σε ἀδικῇ καὶ οὕτωσ τὰσ σχέσεισ ἀποσῴζῃσ ἀπαραποδίστωσ;

καλὴν ἐστείλω ταύτην τὴν ἐμπορίαν, συλλογισμοὺσ καὶ μεταπίπτοντασ καὶ ὑποθετικούσ·

κἄν σοι φανῇ, ἐν τῇ ἀγορᾷ καθίσασ πρόγραψον ὡσ οἱ φαρμακοπῶλαι. οὐκ ἀρνήσῃ καὶ ὅσα ἔμαθεσ εἰδέναι, ἵνα μὴ διαβάλῃσ τὰ θεωρήματα ὡσ ἄχρηστα;

τί σοι κακὸν ἐποίησεν φιλοσοφία; τί σε ἠδίκησε Χρύσιπποσ, ἵν’ αὐτοῦ τοὺσ πόνουσ ἔργῳ αὐτὸσ ἀχρήστουσ ἐξελέγχῃσ; οὐκ ἤρκει σοι τὰ ἐκεῖ κακά, ὅσα εἶχεσ αἴτια τοῦ λυπεῖσθαι καὶ πενθεῖν, εἰ καὶ μὴ ἀπεδήμησασ, ἀλλὰ πλείω προσέλαβεσ; κἂν ἄλλουσ πάλιν ἔχῃσ συνήθεισ καὶ φίλουσ, ἕξεισ πλείονα τοῦ οἰμώζειν αἴτια, κἂν πρὸσ ἄλλην χώραν προσπαθῇσ.

τί οὖν ζῇσ; ἵνα λύπασ ἄλλασ ἐπ’ ἄλλαισ περιβάλῃ, δι’ ἃσ ἀτυχεῖσ; εἶτά μοι καλεῖσ τοῦτο φιλοστοργίαν;

ποίαν, ἄνθρωπε, φιλοστοργίαν; εἰ ἀγαθόν ἐστιν, οὐδενὸσ κακοῦ αἴτιον γίνεται· εἰ κακόν ἐστιν, οὐδέν μοι καὶ αὐτῇ ἐγὼ πρὸσ τὰ ἀγαθὰ τὰ ἐμαυτοῦ πέφυκα, πρὸσ κακὰ οὐ πέφυκα. Τίσ οὖν ἡ πρὸσ τοῦτο ἄσκησισ; πρῶτον μὲν ἡ ἀνωτάτω καὶ κυριωτάτη καὶ εὐθὺσ ὥσπερ ἐν πύλαισ, ὅταν τινὶ προσπάσχῃσ, οὐδενὶ τῶν ἀναφαιρέτων, ἀλλά τινι τοιούτῳ γένει, οἱο͂́ν ἐστι χύτρα, οἱο͂ν ὑάλινον ποτήριον, ἵν’ ὅταν καταγῇ, μεμνημένοσ [μὴν] μὴ ταραχθῇσ.

οὕτωσ καὶ ἐνθάδ’, ἐὰν παιδίον σαυτοῦ καταφιλῇσ, ἐὰν ἀδελφόν, ἐὰν φίλον, μηδέποτε ἐπιδῷσ τὴν φαντασίαν εἰσ ἅπαν μηδὲ τὴν διάχυσιν ἐάσῃσ προελθεῖν ἐφ’ ὅσον αὐτὴ θέλει, ἀλλ’ ἀντίσπασον, κώλυσον, οἱο͂ν οἱ τοῖσ θριαμβεύουσιν ἐφεστῶτεσ ὄπισθεν καὶ ὑπομιμνῄσκοντεσ, ὅτι ἄνθρωποί εἰσιν.

τοιοῦτόν τι καὶ σὺ ὑπομίμνῃσκε σεαυτόν, ὅτι θνητὸν φιλεῖσ, οὐδὲν τῶν σεαυτοῦ φιλεῖσ·

ἐπὶ τοῦ παρόντοσ σοι δέδοται, οὐκ ἀναφαίρετον οὐδ’ εἰσ ἅπαν, ἀλλ’ ὡσ σῦκον, ὡσ σταφυλή, τῇ τεταγμένῃ ὡρ́ᾳ τοῦ ἔτουσ· ἂν δὲ χειμῶνοσ ἐπιποθῇσ, μωρὸσ εἶ. οὕτωσ κἂν τὸν υἱὸν ἢ τὸν φίλον τότε ποθῇσ, ὅτε οὐ δέδοταί σοι, ἴσθι, ὅτι χειμῶνοσ σῦκον ἐπιποθεῖσ. οἱο͂ν γάρ ἐστι χειμὼν πρὸσ σῦκον, τοιοῦτόν ἐστι πᾶσα ἡ ἀπὸ τῶν ὅλων περίστασισ πρὸσ τὰ κατ’ αὐτὴν ἀναιρούμενα. καὶ λοιπὸν ἐν αὐτοῖσ οἷσ χαίρεισ τινί, τὰσ ἐναντίασ φαντασίασ σαυτῷ πρό[σ]βαλε.

τί κακόν ἐστι μεταξὺ καταφιλοῦντα τὸ παιδίον ἐπιψελλίζοντα λέγειν "αὔριον ἀποθανῇ", τῷ φίλῳ ὡσαύτωσ "αὔριον ἀποδημήσεισ ἢ σὺ ἢ ἐγὼ καὶ οὐκέτι ὀψόμεθα ἀλλήλουσ" 3;

‐ Ἀλλὰ δύσφημά ἐστι ταῦτα.

‐ Καὶ γὰρ τῶν ἐπαοιδῶν ἔνιαι, ἀλλ’ ὅτι ὠφελοῦσιν, οὐκ ἐπιστρέφομαι, μόνον ὠφελείτω. σὺ δὲ δύσφημα καλεῖσ ἄλλα ἢ τὰ κακοῦ τινοσ σημαντικά; δύσφημόν ἐστι δειλία, δύσφημον ἀγέννεια, πένθοσ, λύπη, ἀναισχυντία· ταῦτα τὰ ὀνόματα δύσφημά ἐστιν.

καίτοι γε οὐδὲ ταῦτα ὀκνεῖν δεῖ φθέγγεσθαι ὑπὲρ φυλακῆσ τῶν πραγμάτων. δύσφημον δέ μοι λέγεισ ὄνομα φυσικοῦ τινὸσ πράγματοσ σημαντικόν;

λέγε δύσφημον εἶναι καὶ τὸ θερισθῆναι τοὺσ στάχυασ· ἀπώλειαν γὰρ σημαίνει τῶν σταχύων· ἀλλ’ οὐχὶ τοῦ κόσμου. λέγε δύσφημον καὶ τὸ φυλλορροεῖν καὶ τὸ ἰσχάδα γίνεσθαι ἀντὶ σύκου καὶ ἀσταφίδασ ἐκ σταφυλῆσ. πάντα γὰρ ταῦτα τῶν προτέρων εἰσὶν εἰσ ἕτερα μεταβολαί·

οὐκ ἀπώλεια, ἀλλὰ τεταγμένη τισ οἰκονομία καὶ διοίκησισ. τοῦτ’ ἔστιν ἀποδημία, [καὶ] μεταβολὴ μικρά· τοῦτο θάνατοσ, μεταβολὴ μείζων ἐκ τοῦ νῦν ὄντοσ οὐκ εἰσ τὸ μὴ ὄν, ἀλλ’ εἰσ τὸ νῦν μὴ ὄν.

‐ Οὐκέτι οὖν ἔσομαι;

‐ Οὐκ ἔσει· ἀλλ’ ἄλλο τι, οὗ νῦν ὁ κόσμοσ χρείαν ἔχει. καὶ γὰρ σὺ ἐγένου οὐχ ὅτε σὺ ἠθέλησασ, ἀλλ’ ὅτε ὁ κόσμοσ χρείαν ἔσχεν. τίσ τ’ ἐστὶ καὶ πόθεν ἐλήλυθεν καὶ ὑπὸ τίνοσ γέγονεν, πρὸσ μόνῳ τούτῳ ἐστίν, πῶσ τὴν αὑτοῦ χώραν ἐκπληρώσῃ εὐτάκτωσ καὶ εὐπειθῶσ τῷ θεῷ.

"ἔτι μ’ εἶναι θέλεισ;

ὡσ ἐλεύθεροσ, ὡσ γενναῖοσ, ὡσ σὺ ἠθέλησασ· σὺ γάρ με ἀκώλυτον ἐποίησασ ἐν τοῖσ ἐμοῖσ. ἀλλ’ οὐκέτι μου χρείαν ἔχεισ;

καλῶσ σοι γένοιτο· καὶ μέχρι νῦν διὰ σὲ ἔμενον, δι’ ἄλλον οὐδένα, καὶ νῦν σοι πειθόμενοσ ἀπέρχομαι. " "πῶσ ἀπέρχῃ;

"πάλιν ὡσ σὺ ἠθέλησασ, ὡσ ἐλεύθεροσ, ὡσ ὑπηρέτησ σόσ, ὡσ ᾐσθημένοσ σου τῶν προσταγμάτων καὶ ἀπαγορευμάτων. μέχρι δ’ ἂν οὗ διατρίβω ἐν τοῖσ σοῖσ, τίνα με θέλεισ εἶναι;

ἄρχοντα ἢ ἰδιώτην, βουλευτὴν ἢ δημότην, στρατιώτην ἢ στρατηγόν, παιδευτὴν ἢ οἰκοδεσπότην; ἣν ἂν χώραν καὶ τάξιν ἐγχειρίσῃσ, ὡσ λέγει ὁ Σωκράτησ, μυριάκισ ἀποθανοῦμαι πρότερον ἢ ταύτην ἐγκαταλείψω. ποῦ δέ μ’ εἶναι θέλεισ;

ἐν Ῥώμῃ ἢ ἐν Ἀθήναισ ἢ ἐν Θήβαισ ἢ ἐν Γυάροισ; μόνον ἐκεῖ μου μέμνησο. ἄν μ’ ἐκεῖ πέμπῃσ, ὅπου κατὰ φύσιν διεξαγωγὴ οὐκ ἔστιν ἀνθρώπων, οὐ σοὶ ἀπειθῶν ἔξειμι, ἀλλ’ ὡσ σοῦ μοι σημαίνοντοσ τὸ ἀνακλητικόν·

οὐκ ἀπολείπω σε· μὴ γένοιτο· ἀλλ’ αἰσθάνομαι, ὅτι μου χρείαν οὐκ ἔχεισ. οὐ ζητήσω ἄλλον τόπον ἢ ἐν ᾧ εἰμὶ ἢ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ ἢ μεθ’ ὧν εἰμί.

" Ταῦτα νυκτόσ, ταῦτα ἡμέρασ πρόχειρα ἔστω· ταῦτα γράφειν, ταῦτα ἀναγιγνώσκειν·

περὶ τούτων τοὺσ λόγουσ ποιεῖσθαι, αὐτὸν πρὸσ αὑτόν, πρὸσ ἕτερον "μή τι ἔχεισ μοι πρὸσ τοῦτο βοηθῆσαι; προσελθεῖν καὶ ἄλλῳ.

εἶτα ἄν τι γένηται τῶν λεγομένων ἀβουλήτων, εὐθὺσ ἐκεῖνο πρῶτον ἐπικουφίσει σε, ὅτι οὐκ ἀπροσδόκητον. μέγα γὰρ ἐπὶ πάντων τὸ "ᾔδειν θνητὸν γεγεννηκώσ".

οὕτωσ γὰρ ἐρεῖσ καὶ ὅτι "ᾔδειν θνητὸσ ὤν", "ᾔδειν ἀποδημητικὸσ ὤν", "ᾔδειν ἔκβλητοσ ὤν" 3, "ᾔδειν εἰσ φυλακὴν ἀπότακτοσ ὤν". εἶτ’ ἂν ἐπιστρέφῃσ κατὰ σαυτὸν καὶ ζητήσῃσ τὴν χώραν, ἐξ ἧσ ἐστι τὸ συμβεβηκόσ, εὐθὺσ ἀναμνησθήσῃ, ὅτι "ἐκ τῆσ τῶν ἀπροαιρέτων, τῶν οὐκ ἐμῶν· τί οὖν πρὸσ [σ]ἐμέ;

εἶτα τὸ κυριώτατον " 3τίσ δ’ αὐτὸ καὶ ἐπιπέπομφεν; ὁ ἡγεμὼν ἢ ὁ στρατηγόσ, ἡ πόλισ, ὁ τῆσ πόλεωσ νόμοσ.

"δὸσ οὖν αὐτό· δεῖ γάρ με ἀ[ι]εὶ τῷ νόμῳ πείθεσθαι ἐν παντί. " εἶθ’ ὅταν σε ἡ φαντασία δάκνῃ τοῦτο γὰρ οὐκ ἐπὶ σοί, ἀναμάχου τῷ λόγῳ, καταγωνίζου αὐτήν, μὴ ἐάσῃσ ἐνισχύειν μηδὲ προάγειν ἐπὶ τὰ ἑξῆσ ἀναπλάσσουσαν ὅσα θέλει καὶ ὡσ θέλει.

ἂν ἐν Γυάροισ ᾖσ, μὴ ἀνάπλασσε τὴν ἐν Ῥώμῃ διατριβὴν καὶ ὅσαι διαχύσεισ ἦσαν ἐκεῖ διάγοντι, ὅσαι γένοιντ’ ἂν ἐπανελθόντι·

ἀλλ’ ἐκεῖ τέτασο, ὅπωσ δεῖ τὸν ἐν Γυάροισ διάγοντα, ἐν Γυάροισ ἐρρωμένωσ διάγειν. κἂν ἐν Ῥώμῃ ᾖσ, μὴ ἀνάπλασσε τὴν ἐν Ἀθήναισ διατριβήν, ἀλλὰ περὶ μόνησ τῆσ ἐκεῖ μελέτα. Εἶτ’ ἀντὶ τῶν ἄλλων ἁπασῶν διαχύσεων ἐκείνην ἀντείσαγε, τὴν ἀπὸ τοῦ παρακολουθεῖν, ὅτι πείθῃ τῷ θεῷ, ὅτι οὐ λόγῳ, ἀλλ’ ἔργῳ τὰ τοῦ καλοῦ καὶ ἀγαθοῦ ἐκτελεῖσ.

οἱο͂ν γάρ ἐστιν αὐτὸν αὑτῷ δύνασθαι εἰπεῖν "νῦν ἃ οἱ ἄλλοι ἐν ταῖσ σχολαῖσ σεμνολογοῦσιν καὶ παραδοξολογεῖν δοκοῦσι, ταῦτα ἐγὼ ἐπιτελῶ·

κἀκεῖνοι καθήμενοι τὰσ ἐμὰσ ἀρετὰσ ἐξηγοῦνται καὶ περὶ ἐμοῦ ζητοῦσιν καὶ ἐμὲ ὑμνοῦσιν· καὶ τούτου με ὁ Ζεὺσ αὐτὸν παρ’ ἐμαυτοῦ λαβεῖν ἀπόδειξιν ἠθέλησεν καὶ αὐτὸσ δὲ γνῶναι, εἰ ἔχει στρατιώτην οἱο͂ν δεῖ, πολίτην οἱο͂ν δεῖ, καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἀνθρώποισ προάγειν με μάρτυρα τῶν ἀπροαιρέτων.

ἴδετε, ὅτι εἰκῇ φοβεῖσθε, μάτην ἐπιθυμεῖτε ὧν ἐπιθυμεῖτε. τὰ ἀγαθὰ ἔξω μὴ ζητεῖτε, ἐν ἑαυτοῖσ ζητεῖτε· εἰ δὲ μή, οὐχ εὑρήσετε. ἐπὶ τούτοισ με νῦν μὲν ἐνταῦθα ἄγει, νῦν δ’ ἐκεῖ πέμπει, πένητα δείκνυσι τοῖσ ἀνθρώποισ, δίχα ἀρχῆσ, νοσοῦντα·

εἰσ Γύαρα ἀποστέλλει, εἰσ δεσμωτήριον εἰσάγει. οὐ μισῶν· μὴ γένοιτο· τίσ δὲ μισεῖ τὸν ἄριστον τῶν ὑπηρετῶν τῶν ἑαυτοῦ; οὐδ’ ἀμελῶν, ὅσ γε οὐδὲ τῶν μικροτάτων τινὸσ ἀμελεῖ, ἀλλὰ γυμνάζων καὶ μάρτυρι πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ χρώμενοσ. εἰσ τοιαύτην ὑπηρεσίαν κατατεταγμένοσ ἔτι φροντίζω, ποῦ εἰμι ἢ μετὰ τίνων ἢ τί περὶ ἐμοῦ λέγουσιν;

οὐχὶ δ’ ὅλοσ πρὸσ τὸν θεὸν τέταμαι καὶ τὰσ ἐκείνου ἐντολὰσ καὶ τὰ προστάγματα; Ταῦτα ἔχων ἀεὶ ἐν χερσὶ καὶ τρίβων αὐτὸσ παρὰ σαυτῷ καὶ πρόχειρα ποιῶν οὐδέποτε δεήσῃ τοῦ παραμυθουμένου, τοῦ ἐπιρρωννύντοσ.

καὶ γὰρ αἰσχρὸν οὐ τὸ φαγεῖν μὴ ἔχειν, ἀλλὰ τὸ λόγον μὴ ἔχειν ἀρκοῦντα πρὸσ ἀφοβίαν, πρὸσ ἀλυπίαν.

ἂν δ’ ἅπαξ περιποιήσῃ τὸ ἄλυπον καὶ ἄφοβον, ἔτι σοι τύραννοσ ἔσται τισ ἢ δορυφόροσ ἢ Καισαριανοὶ ἢ ὀρδινατίων δήξεταί σε ἢ οἱ ἐπιθύοντεσ ἐν τῷ Καπιτωλίῳ ἐπὶ τοῖσ ὀπτικίοισ τὸν τηλικαύτην ἀρχὴν παρὰ τοῦ Διὸσ εἰληφότα;

μόνον μὴ πόμπευε αὐτὴν μηδ’ ἀλαζονεύου ἐπ’ αὐτῇ, ἀλλ’ ἔργῳ δείκνυε·

κἂν μηδεὶσ αἰσθάνηται, ἀρκοῦ αὐτὸσ ὑγιαίνων καὶ εὐδαιμονῶν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, book 3, Περὶ τοῦ μὴ δεῖν προσπάσχειν τοῖσ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν.

(에픽테토스, Works, book 3, Περὶ τοῦ μὴ δεῖν προσπάσχειν τοῖσ οὐκ ἐφ’ ἡμῖν.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION