Plutarch, chapter 10

(플루타르코스, chapter 10)

ἦν δέ τισ Ἀρχιβιάδησ ἐπικαλούμενοσ Λακωνιστήσ, πώγωνά τε καθειμένοσ ὑπερφυῆ μεγέθει καὶ τρίβωνα φορῶν ἀεὶ καὶ σκυθρωπάζων τοῦτον ἐν βουλῇ θορυβούμενοσ ὁ Φωκίων ἐπεκαλεῖτο τῷ λόγῳ μάρτυν ἅμα καὶ βοηθόν, ὡσ δὲ ἀναστὰσ ἐκεῖνοσ ἃ πρὸσ χάριν ἦν τοῖσ Ἀθηναίοισ συνεβούλευεν, ἁψάμενοσ αὐτοῦ τῶν γενείων· "τί οὖν οὐκ ἀπεκείρω; Ἀριστογείτονοσ δὲ τοῦ συκοφάντου πολεμικοῦ μὲν ὄντοσ ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ καὶ παροξύνοντοσ ἐπὶ τὰσ πράξεισ τὸν δῆμον, ἐν δὲ τῷ καταλόγῳ προσελθόντοσ ἐπὶ βακτηρίᾳ τὼ σκέλη καταδεδεμένου, πόρρωθεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ βήματοσ ἰδὼν ὁ Φωκίων ἀνέκραγε·

"γράφε καὶ Ἀριστογείτονα χωλὸν καὶ πονηρόν. ὥστε θαυμάζειν ὅπωσ καὶ ὁπόθεν τραχὺσ οὕτωσ ἀνὴρ καὶ σκυθρωπὸσ ἐκτήσατο τὴν τοῦ χρηστοῦ προσηγορίαν. ἔστι δέ, οἶμαι, χαλεπόν, οὐ μὴν ἀδύνατον, ὥσπερ οἶνον, καὶ ἄνθρωπον τὸν αὐτὸν ἡδὺν ἅμα καὶ αὐστηρὸν εἶναι·

καθάπερ ἕτεροι πάλιν, φαινόμενοι γλυκεῖσ, ἀηδέστατοι τοῖσ χρωμένοισ εἰσὶ καὶ βλαβερώτατοι. ὥσπερ τῇ πλεονεξίᾳ μόνον ἐπαχθεῖσ καὶ λυπηροὺσ ὄντασ, οὐχὶ μᾶλλον, ὅσοι πρὸσ ὕβριν καὶ φθόνον ἢ ὀργὴν ἢ φιλονεικίαν τινὰ χρῶνται τῷ δύνασθαι, τούτουσ δεδιότων καὶ προβαλλομένων τῶν πολλῶν. Φωκίων τοίνυν ἔχθρᾳ μὲν οὐδένα τῶν πολιτῶν κακῶσ ἐποίησεν, οὐδὲ ἐνόμιζεν ἐχθρόν ἀλλ’ ὅσον ἔδει μόνον τῶν ἐνισταμένων οἷσ ἔπραττεν ὑπὲρ τῆσ πατρίδοσ κατεξαναστῆναι τραχὺσ ὢν καὶ δυσεκβίαστοσ καὶ ἀπαραίτητοσ, εἰσ τὸν ἄλλον βίον εὐμενῆ πᾶσι καὶ κοινὸν καὶ φιλάνθρωπον ἑαυτὸν παρεῖχεν, ὥστε καὶ πταίσασι βοηθεῖν καὶ κινδυνεύουσι συνεξετάζεσθαι τοῖσ διαφόροισ.

ἐγκαλούντων δὲ τῶν φίλων ὅτι πονηρῷ τινι κρινομένῳ συνεῖπε, τοὺσ χρηστοὺσ ἔφη μὴ δεῖσθαι βοηθείασ.

Ἀριστογείτονοσ δὲ τοῦ συκοφάντου μετὰ τὴν καταδίκην πέμψαντοσ καὶ δεηθέντοσ ἐλθεῖν πρὸσ αὐτόν, ὑπακούσασ ἐβάδιζεν εἰσ τὸ δεσμωτήριον· "ὦ μακάριοι· "ποῦ γὰρ ἄν τισ ἥδιον Ἀριστογείτονι συμβάλοι;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION