Plutarch, chapter 2

(플루타르코스, chapter 2)

καίτοι δοκοῦσιν οἱ δῆμοι μᾶλλον εἰσ τοὺσ ἀγαθοὺσ ἐξυβρίζειν ὅταν εὐτυχῶσιν, ὑπὸ πραγμάτων μεγάλων καὶ δυνάμεωσ ἐπαιρόμενοι· ὁ ποιητὴσ κέκληκεν, ὡσ τῷ ἡδομένῳ τῆσ ψυχῆσ ὑπεῖκον καὶ μὴ μαχόμενον μη̣

̣ δ’ ἀντιτυποῦν. καὶ γὰρ ὄμμα φλεγμαῖνον ἥδιστα τοῖσ σκιεροῖσ καὶ ἀλαμπέσιν ἐνδιατρίβει χρώμασι, τὰ δὲ αὐγὴν ἔχοντα καὶ φῶσ ἀποστρέφεται, καὶ πόλισ ἐν τύχαισ ἀβουλήτοισ γενομένη ψοφοδεὲσ καὶ τρυφερόν ἐστι δι’ ἀσθένειαν ἀνέχεσθαι παρρησίασ, ὅτε μάλιστα δεῖται, τῶν πραγμάτων ἀναφορὰν ἁμαρτήματοσ οὐκ ἐχόντων, διὸ πάντῃ σφαλερὸν ἡ τοιαύτη πολιτεία·

συναπόλλυσι γὰρ τὸν πρὸσ χάριν λέγοντα καὶ προαπόλλυσι τὸν μὴ χαριζόμενον. ὥσπερ οὖν τὸν ἥλιον οἱ μαθηματικοὶ λέγουσι μήτε τὴν αὐτὴν τῷ οὐρανῷ φερόμενον φοράν μήτε ἄντικρυσ ἐναντίαν καὶ ἀντιβατικήν, ἀλλὰ λοξῷ καὶ παρεγκεκλιμένῳ πορείασ σχήματι χρώμενον ὑγρὰν καὶ εὐκαμπῆ καὶ περιελιττομένην ἕλικα ποιεῖν, ᾗ σῴζεται πάντα καὶ λαμβάνει τὴν ἀρίστην κρᾶσιν, οὕτωσ ἄρα τῆσ πολιτείασ ὁ μὲν ὄρθιοσ ἄγαν καὶ πρὸσ ἅπαντα τοῖσ δημοσίοισ ἀντιβαίνων τόνοσ ἀπηνὴσ καὶ σκληρόσ, ὥσπερ αὖ πάλιν ἐπισφαλὲσ καὶ κάταντεσ τὸ συνεφελκόμενον οἷσ ἁμαρτάνουσιν οἱ πολλοὶ καὶ συνεπιρρέπον, ἡ δὲ ἀνθυπείκουσα πειθομένοισ καὶ διδοῦσα τὸ πρὸσ χάριν, εἶτα ἀπαιτοῦσα τὸ συμφέρον ἐπιστασία καὶ κυβέρνησισ ἀνθρώπων πολλὰ πρᾴωσ καὶ χρησίμωσ ὑπουργούντων, εἰ μὴ πάντα δεσποτικῶσ καὶ βιαίωσ ἄγοιντο, σωτήριοσ, ἐργώδησ δὲ καὶ χαλεπὴ καὶ τὸ σεμνὸν ἔχουσα τῷ ἐπιεικεῖ δύσμικτον·

ἐὰν δὲ μιχθῇ, τοῦτό ἔστιν ἡ πάντων μὲν ῥυθμῶν, πασῶν δὲ ἁρμονιῶν ἐμμελεστάτη καὶ μουσικωτάτη κρᾶσισ, ᾗ καὶ τὸν κόσμον ὁ θεὸσ λέγεται διοικεῖν, οὐ βιαζόμενοσ, ἀλλὰ πειθοῖ καὶ λόγῳ παράγων τὴν ἀνάγκην.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION