Epictetus, Works, book 3, Πῶς φέρειν δεῖ τὰς νόσους.?

Ἑκάστου δόγματος ὅταν ἡ χρεία παρῇ, πρόχειρον αὐτὸ ἔχειν δεῖ: ἐπ ἀρίστῳ τὰ περὶ ἀρίστου, ἐν βαλανείῳ τὰ περὶ βαλανείου, ἐν κοίτῃ τὰ περὶ κοίτης. πρὶν τῶν ἡμερινῶν ἔργων λογίσασθαι ἕκαστα:

3πῇ παρέβην·

τί δ ἔρεξα· τί μοι δέον οὐ τετέλεσται· ἀρξάμενος δ ἀπὸ τοῦδε ἐπέξιθι: καὶ μετέπειτα δειλὰ μὲν ῥέξας ἐπιπλήσσεο, χρηστὰ δὲ τέρπου. καὶ τούτους τοὺς στίχους κατέχειν χρηστικῶς, οὐχ ἵνα δι αὐτῶν ἀναφωνῶμεν, ὡς διὰ τοῦ Παιὰν Ἄπολλον. πάλιν ἐν πυρετῷ τὰ πρὸς τοῦτο:

μή, ἂν πυρέξωμεν, ἀφιέναι πάντα καὶ ἐπιλανθάνεσθαι:

"ἂν ἐγὼ ἔτι φιλοσοφήσω, ὃ θέλει γινέσθω. πού ποτ ἀπελθόντα τοῦ σωματίου ἐπιμελεῖσθαι " εἴ τε καὶ πυρετὸς οὐκ ἔρχεται. τὸ δὲ φιλοσοφῆσαι τί ἐστιν·

οὐχὶ παρασκευάσασθαι πρὸς τὰ συμβαίνοντα· οὐ παρακολουθεῖς οὖν, ὅτι τοιοῦτόν τι λέγεις "ἂν ἔτι ἐγὼ παρασκευάσωμαι πρὸς τὸ πρᾴως φέρειν τὰ συμβαίνοντα, ὃ θέλει γινέσθω"· οἱο῀ν εἴ τις πληγὰς λαβὼν ἀποσταίη τοῦ παγκρατιάζειν. ἀλλ ἐκεῖ μὲν ἔξεστι καταλῦσαι καὶ μὴ δέρεσθαι, ἐνθάδε δ ἂν καταλύσωμεν φιλοσοφοῦντες, τί ὄφελος·

τί οὖν δεῖ λέγειν αὐτὸν ἐφ ἑκάστου τῶν τραχέων· ὅτι "ἕνεκα τούτου ἐγυμναζόμην, ἐπὶ τοῦτο ἤσκουν" 3. ὁ θεός σοι λέγει "δός μοι ἀπόδειξιν, εἰ νομίμως ἤθλησας, εἰ ἔφαγες ὅσα δεῖ, εἰ ἐγυμνάσθης, εἰ τοῦ ἀλείπτου ἤκουσας": εἶτ ἐπ αὐτοῦ τοῦ ἔργου καταμαλακίζῃ·

νῦν τοῦ πυρέττειν καιρός ἐστιν, τοῦτο καλῶς γινέσθω: τοῦ διψᾶν, δίψα καλῶς: τοῦ πεινᾶν, πείνα καλῶς. οὐκ [ἐξ]ἔστιν ἐπὶ σοί·

τίς σε κωλύσει· ἀλλὰ πιεῖν μὲν κωλύσει ὁ ἰατρός, καλῶς δὲ διψᾶν οὐ δύναται: καὶ φαγεῖν μὲν κωλύσει, πεινᾶν δὲ καλῶς οὐ δύναται. Ἀλλ οὐ φιλολογῶ· - Τίνος δ ἕνεκα φιλολογεῖς·

ἀνδράποδον, οὐχ ἵνα εὐροῇς· οὐχ ἵνα εὐσταθῇς· οὐχ ἵνα κατὰ φύσιν ἔχῃς καὶ διεξάγῃς· τί κωλύει πυρέσσοντα κατὰ φύσιν ἔχειν τὸ ἡγεμονικόν·

ἐνθάδ ὁ ἔλεγχος τοῦ πράγματος, ἡ δοκιμασία τοῦ φιλοσοφοῦντος. μέρος γάρ ἐστι καὶ τοῦτο τοῦ βίου, ὡς περίπατος, ὡς πλοῦς, ὡς ὁδοιπορία, οὕτως καὶ πυρετός. μή τι περιπατῶν ἀναγιγνώσκεις·

- Οὔ. - Οὕτως οὐδὲ πυρέσσων. ἀλλ ἂν καλῶς περιπατῇς, ἔχεις τὸ τοῦ περιπατοῦντος: ἂν καλῶς πυρέξῃς, ἔχεις τὰ τοῦ πυρέσσοντος. τί ἐστι καλῶς πυρέσσειν·

μὴ θεὸν μέμψασθαι, μὴ ἄνθρωπον, μὴ θλιβῆναι ὑπὸ τῶν γινομένων, εὖ καὶ καλῶς προσδέχεσθαι τὸν θάνατον, ποιεῖν τὰ προστασσόμενα: ὅταν ὁ ἰατρὸς εἰσέρχηται, μὴ φοβεῖσθαι, τί εἴπῃ, μηδ ἂν εἴπῃ "κομψῶς ἔχεις", ὑπερχαίρειν: τί γάρ σοι ἀγαθὸν εἶπεν· ὅτε γὰρ ὑγίαινες, τί σοι ἦν ἀγαθόν· μηδ ἂν εἴπῃ "κακῶς ἔχεις", ἀθυμεῖν:

τί γάρ ἐστι τὸ κακῶς ἔχειν· ἐγγίζειν τῷ διαλυθῆναι τὴν ψυχὴν ἀπὸ τοῦ σώματος. τί οὖν δεινόν ἐστιν· ἐὰν νῦν μὴ ἐγγίσῃς, ὕστερον οὐκ ἐγγιεῖς· ἀλλὰ ὁ κόσμος μέλλει ἀνατρέπεσθαι σοῦ ἀποθανόντος· τί οὖν κολακεύεις τὸν ἰατρόν·

τί λέγεις "ἐὰν σὺ θέλῃς, κύριε, καλῶς ἕξω"· τί παρέχεις αὐτῷ ἀφορμὴν τοῦ ἐπᾶραι ὀφρῦν· οὐχὶ δὲ τὴν αὑτοῦ ἀξίαν αὐτῷ ἀποδίδως, ὡς σκυτεῖ περὶ τὸν πόδα, ὡς τέκτονι περὶ τὴν οἰκίαν, οὕτως καὶ τῷ ἰατρῷ περὶ τὸ σωμάτιον, τὸ οὐκ ἐμόν, τὸ φύσει νεκρόν· τούτων ὁ καιρός ἐστι τῷ πυρέσσοντι: ἂν ταῦτα ἐκπληρώσῃ, ἔχει τὰ αὑτοῦ. οὐ γάρ ἐστιν ἔργον τοῦ φιλοσόφου ταῦτα τὰ ἐκτὸς τηρεῖν, οὔτε τὸ οἰνάριον οὔτε τὸ ἐλάδιον οὔτε τὸ σωμάτιον, ἀλλὰ τί·

τὸ ἴδιον ἡγεμονικόν. τὰ δ ἔξω πῶς· μέχρι τοῦ μὴ ἀλογίστως κατὰ ταῦτα ἀναστρέφεσθαι. ποῦ οὖν ἔτι καιρὸς τοῦ φοβεῖσθαι·

ποῦ οὖν ἔτι καιρὸς ὀργῆς· ποῦ φόβου περὶ τῶν ἀλλοτρίων, περὶ τῶν μηδενὸς ἀξίων· δύο γὰρ ταῦτα πρόχειρα ἔχειν δεῖ:

ὅτι ἔξω τῆς προαιρέσεως οὐδέν ἐστιν οὔτε ἀγαθὸν οὔτε κακὸν καὶ ὅτι οὐ δεῖ προηγεῖσθαι τῶν πραγμάτων, ἀλλ ἐπακολουθεῖν. "οὐκ ἔδει οὕτως μοι προσενεχθῆναι τὸν ἀδελφόν.

" οὔ: ἀλλὰ τοῦτο μὲν ἐκεῖνος ὄψεται. ἐγὼ δ, ὡς ἂν προσενεχθῇ, αὐτὸς ὡς δεῖ χρήσομαι τοῖς πρὸς ἐκεῖνον. τοῦτο γὰρ ἐμόν ἐστιν, ἐκεῖνο δ ἀλλότριον:

τοῦτο οὐδεὶς κωλῦσαι δύναται, ἐκεῖνο κωλύεται.