헬라어 문장 검색 - ΕπιξτέΩορκσ́05́01́

(에픽테토스, Works, book 3, Περὶ καλλωπισμοῦ.)

Εἰσιόντοσ τινὸσ πρὸσ αὐτὸν νεανίσκου ῥητορικοῦ περιεργότερον ἡρμοσμένου τὴν κόμην καὶ τὴν ἄλλην περιβολὴν κατακοσμοῦντοσ Εἰπέ μοι, ἔφη, εἰ οὐ δοκοῦσίν σοι κύνεσ τ’ εἶναι καλοί τινεσ καὶ ἵπποι καὶ οὕτωσ τῶν ἄλλων ζῴων ἕκαστον; ‐ Δοκοῦσιν, ἔφη.

‐ Οὐκοῦν καὶ ἄνθρωποι οἱ μὲν καλοί, οἱ δ’ αἰσχροί; ‐ Πῶσ γὰρ οὔ; ‐ Πότερον οὖν κατὰ τὸ αὐτὸ ἕκαστα τούτων ἐν τῷ αὐτῷ γένει καλὰ προσαγορεύομεν ἢ ἰδίωσ ἕκαστον; οὕτωσ δ’ ὄψει αὐτό. ἐπειδὴ πρὸσ ἄλλο μὲν ὁρῶμεν κύνα πεφυκότα, πρὸσ ἄλλο[ν] δ’ ἵππον, πρὸσ ἄλλο δ’ εἰ οὕτωσ τύχοι ἀηδόνα, καθόλου μὲν οὐκ ἀτόπωσ ἀποφήναιτ’ ἄν τισ ἕκαστον τηνικαῦτα καλὸν εἶναι, ὁπότε κατὰ τὴν αὑτοῦ φύσιν κράτιστ’ ἔχοι·

ἐπεὶ δ’ ἡ φύσισ ἑκάστου διάφορόσ ἐστιν, διαφόρωσ εἶναί μοι δοκεῖ ἕκαστον αὐτῶν καλόν· ἢ γὰρ οὔ; ‐ Ὡμολόγει.

‐ Οὐκ οὖν ὅπερ κύνα ποιεῖ καλόν, τοῦτο ἵππον αἰσχρόν, ὅπερ δ’ ἵππον καλόν, τοῦτο κύνα αἰσχρόν, εἴ γε διάφοροι αἱ φύσεισ εἰσὶν αὐτῶν; ‐ Εοἴκεν.

‐ Καὶ γὰρ τὸ παγκρατιαστὴν οἶμαι ποιοῦν καλὸν τοῦτο παλαιστὴν οὐκ ἀγαθὸν ποιεῖ, δρομέα δὲ καὶ γελοιότατον· καὶ ὁ πρὸσ πενταθλίαν καλὸσ ὁ αὐτὸσ οὗτοσ πρὸσ πάλην αἴσχιστοσ; ‐ Οὕτωσ, ἔφη. ‐ Τί οὖν ποιεῖ ἄνθρωπον καλὸν ἢ ὅπερ τῷ γένει καὶ κύνα καὶ ἵππον;

‐ Τοῦτο, ἔφη. ‐ Τί οὖν ποιεῖ κύνα καλόν; ἡ ἀρετὴ ἡ κυνὸσ παροῦσα. τί ἵππον; ἡ ἀρετὴ ἡ ἵππου παροῦσα. τί οὖν ἄνθρωπον; μή ποθ’ ἡ ἀρετὴ ἡ ἀνθρώπου παροῦσα; καὶ σὺ οὖν εἰ θέλεισ καλὸσ εἶναι, νεανίσκε, τοῦτο ἐκπόνει, τὴν ἀρετὴν τὴν ἀνθρωπικήν.

‐ Τίσ δ’ ἐστὶν αὕτη;

‐ Ὅρα, τίνασ αὐτὸσ ἐπαινεῖσ, ὅταν δίχα πάθουσ τινὰσ ἐπαινῇσ· πότερα τοὺσ δικαίουσ ἢ τοὺσ ἀδίκουσ; ‐ Τοὺσ δικαίουσ. ‐ Πότερον τοὺσ σώφρονασ ἢ τοὺσ ἀκολάστουσ; ‐ Τοὺσ σώφρονασ. ‐ Τοὺσ ἐγκρατεῖσ δ’ ἢ τοὺσ ἀκρατεῖσ; ‐ Τοὺσ ἐγκρατεῖσ. ‐ Οὐκοῦν τοιοῦτόν τινα ποιῶν σαυτὸν ἴσθι ὅτι καλὸν ποιήσεισ·

μέχρισ δ’ ἂν τούτων ἀμελῇσ, αἰσχρόν σ’ εἶναι ἀνάγκη, κἂν πάντα μηχανᾷ ὑπὲρ τοῦ φαίνεσθαί σε καλόν. Ἐντεῦθεν οὐκέτι ἔχω σοι πῶσ εἴπω· ἄν τε γὰρ λέγω ἃ φρονῶ, ἀνιάσω σε καὶ ἐξελθὼν τάχα οὐδ’ εἰσελεύσῃ·

ἄν τε μὴ λέγω, ὁρ́α οἱο͂ν ποιήσω, εἰ σὺ μὲν ἔρχῃ πρὸσ ἐμὲ ὠφεληθησόμενοσ, ἐ[ρ]γὼ δ’ οὐκ ὠφελήσω σ’ οὐδέν, καὶ σὺ μὲν ὡσ πρὸσ φιλόσοφον, ἐγὼ δ’ οὐδὲν ἐρῶ σοι ὡσ φιλόσοφοσ. πῶσ δὲ καὶ ὠμόν ἐστι πρὸσ αὐτόν σε τὸ περιιδεῖν ἀνεπανόρθωτον ἄν ποθ’ ὕστερον φρένασ σχῇσ, εὐλόγωσ μοι ἐγκαλέσεισ·

3τί εἶδεν ἐν ἐμοὶ ὁ Ἐπίκτητοσ, ἵνα βλέπων με τοιοῦτον εἰσερχόμενον πρὸσ αὐτὸν οὕτωσ αἰσχρῶσ ἔχοντα περιίδῃ καὶ μηδέποτε μηδὲ ῥῆμα εἴπῃ;

οὕτωσ μου ἀπέγνω;

νέοσ οὐκ ἤμην; οὐκ ἤμην λόγου ἀκουστικόσ; πόσοι δ’ ἄλλοι νέοι ἐφ’ ἡλικίασ πολλὰ τοιαῦτα διαμαρτάνουσιν; τινά ποτ’ ἀκούω Πολέμωνα ἐξ ἀκολαστοτάτου νεανίσκου τοσαύτην μεταβολὴν μεταβαλεῖν.

ἔστω, οὐκ ᾤετό με Πολέμωνα ἔσεσθαι· τὴν μὲν κόμην ἠδύνατό μου διορθῶσαι, τὰ μὲν περιάμματά μου περιελεῖν, ψιλούμενόν με παῦσαι ἠδύνατο, ἀλλὰ βλέπων με ‐ τίνοσ εἴπω; ‐ σχῆμα ἔχοντα ἐσιώπα.

" ἐγὼ οὐ λέγω, τίνοσ ἐστὶ τὸ σχῆμα τοῦτο· σὺ δ’ αὐτὸ ἐρεῖσ τόθ’, ὅταν εἰσ σαυτὸν ἔλθῃσ, καὶ γνώσει, οἱο͂́ν ἐστι καὶ τίνεσ αὐτὸ ἐπιτηδεύουσι. Τοῦτό μοι ὕστερον ἂν ἐγκαλῇσ, τί ἕξω ἀπολογήσασθαι; ναί·

ἀλλ’ ἐρῶ καὶ οὐ πεισθήσεται. τῷ γὰρ Ἀπόλλωνι ἐπείσθη ὁ Λάιοσ; οὐκ ἀπελθὼν καὶ μεθυσθεὶσ χαίρειν εἶπεν τῷ χρησμῷ; τί οὖν; παρὰ τοῦτο οὐκ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἀπόλλων τὰσ ἀληθείασ; καίτοι ἐγὼ μὲν οὐκ οἶδα οὔτ’ εἰ πεισθήσῃ μοι οὔτ’ εἰ μή·

ἐκεῖνοσ δ’ ἀκριβέστατα ᾔδει, ὅτι οὐ πεισθήσεται, καὶ ὅμωσ εἶπεν. ‐ Διὰ τί δ’ εἶπεν;

‐ Διὰ τί δὲ Ἀπόλλων ἐστίν; διὰ τί δὲ χρησμῳδεῖ; διὰ τί δ’ εἰσ ταύτην τὴν χώραν ἑαυτὸν κατατέταχεν, ὥστε μάντισ εἶναι καὶ πηγὴ τῆσ ἀληθείασ καὶ πρὸσ αὐτὸν ἔρχεσθαι τοὺσ ἐκ τῆσ οἰκουμένησ; διὰ τί δὲ προγέγραπται τὸ γνῶθι σαυτὸν μηδενὸσ αὐτὸ νοοῦντοσ; Σωκράτησ πάντασ ἔπειθε τοὺσ προσιό ντασ ἐπιμελεῖσθαι ἑαυτῶν; οὐδὲ τὸ χιλιοστὸν μέροσ.

ἀλλ’ ὅμωσ ἐπειδὴ εἰσ ταύτην τὴν τάξιν ὑπὸ τοῦ δαιμονίου, ὥσ φησιν αὐτόσ, κατετάχθη, μηκέτι ἐξέλιπεν. ἀλλὰ καὶ πρὸσ τοὺσ δικαστὰσ τί λέγει; "ἄν μ’ ἀφῆτε", φησίν, "ἐπὶ τούτοισ, ἵνα μηκέτι ταῦτα πράσσω ἃ νῦν, οὐκ ἀνέξομαι οὐδ’ ἀνήσω·

ἀλλὰ καὶ νέῳ καὶ πρεσβυτέρῳ καὶ ἁπλῶσ ἀεὶ τῷ ἐντυγχάνοντι προσελθὼν πεύσομαι ταῦτα ἃ καὶ νῦν πυνθάνομαι, πολὺ δὲ μάλιστα ὑμῶν, φησί, τῶν πολιτῶν, ὅτι ἐγγυτέρω μου γένει ἐστέ. " οὕτωσ περίεργοσ εἶ, ὦ Σώκρατεσ, καὶ πολυπράγμων;

τί δέ σοι μέλει, τί ποιοῦμεν; "οἱο͂ν καὶ λέγεισ; κοινωνόσ μου ὢν καὶ συγγενὴσ ἀμελεῖσ σεαυτοῦ καὶ τῇ πόλει παρέχεισ πολίτην κακὸν καὶ τοῖσ συγγενέσι συγγενῆ καὶ τοῖσ γείτοσι γείτονα. " "σὺ οὖν τίσ εἶ;

ἐνταῦθα μέγα ἐστὶ τὸ εἰπεῖν ὅτι "οὗτόσ εἰμι, ᾧ δεῖ μέλειν ἀνθρώπων. " οὐδὲ γὰρ λέοντι τὸ τυχὸν βοίδιον τολμᾷ ἀντιστῆναι αὐτῷ· ἂν δ’ ὁ ταῦροσ προσελθὼν ἀνθίστηται, λέγε αὐτῷ, ἄν σοι δόξῃ[σ], " 3σὺ δὲ τίσ εἶ; καὶ "τί σοὶ μέλει;

ἄνθρωπε, ἐν παντὶ γένει φύεταί τι ἐξαίρετον· ἐν βουσίν, ἐν κυσίν, ἐν μελίσσαισ, ἐν ἵπποισ. μὴ δὴ λέγε τῷ ἐξαιρέτῳ "σὺ οὖν τί εἶ; εἰ δὲ μή, ἐρεῖ σοι φωνήν ποθεν λαβὸν "ἐγώ εἰμι τοιοῦτον οἱο͂ν ἐν ἱματίῳ πορφύρα· μή μ’ ἀξίου ὅμοιον εἶναι τοῖσ ἄλλοισ ἢ τῇ φύσει μου μέμφου, ὅτι με διαφέροντα παρὰ τοὺσ ἄλλουσ ἐποίησεν". Τί οὖν; ἐγὼ τοιοῦτοσ;

πόθεν; σὺ γὰρ τοιοῦτοσ οἱο͂σ ἀκούειν τἀληθῆ; ὤφελεν. ἀλλ’ ὅμωσ ἐπεί πωσ κατεκρίθην πώγωνα ἔχειν πολιὸν καὶ τρίβωνα καὶ σὺ εἰσέρχῃ πρὸσ ἐμὲ ὡσ πρὸσ φιλόσοφον, οὐ χρήσομαί σοι ὠμῶσ οὐδ’ ἀπογνωστικῶσ, ἀλλ’ ἐρῶ· νεανίσκε, τίνα θέλεισ καλὸν ποιεῖν; γνῶθι πρῶτον τίσ εἶ καὶ οὕτωσ κόσμει σεαυτόν. ἄνθρωποσ εἶ·

τὸ χρηστικὸν φαντασίαισ; τοῦτο δ’ ἐστὶ θνητὸν ζῷον χρηστικὸν φαντασίαισ λογικῶσ. τὸ δὲ λογικῶσ τί ἐστιν; φύσει ὁμολογουμένωσ καὶ τελέωσ. τί οὖν ἐξαίρετον ἔχεισ; τὸ ζῷον; οὔ. τὸ θνητόν; οὔ. οὔ.

τὸ λογικὸν ἔχεισ ἐξαίρετον· τοῦτο κόσμει καὶ καλλώπιζε· τὴν κόμην δ’ ἄφεσ τῷ πλάσαντι ὡσ αὐτὸσ ἠθέλησεν. ἄγε, τίνασ ἄλλασ ἔχεισ προσηγορίασ;

ἀνὴρ εἶ ἢ γυνή; ‐ Ἀνήρ. ‐ Ἄνδρα οὖν καλλώπιζε, μὴ γυναῖκα. ἐκείνη φύσει λεία γέγονε καὶ τρυφερά· κἂν ἔχῃ τρίχασ πολλάσ, τέρασ ἐστὶ καὶ ἐν τοῖσ τέρασιν ἐν Ῥώμῃ δείκνυται. τοῦτο δ’ ἐπ’ ἀνδρόσ ἐστι τὸ μὴ ἔχειν·

κἂν μὲν φύσει μὴ ἔχῃ, τέρασ ἐστίν, ἂν δ’ αὐτὸσ ἑαυτοῦ ἐκκόπτῃ καὶ ἀποτίλλῃ, τί αὐτὸν ποιήσωμεν; ποῦ αὐτὸν δείξωμεν καὶ τί προγράψωμεν; "δείξω ὑμῖν ἄνδρα, ὃσ θέλει μᾶλλον γυνὴ εἶναι ἢ ἀνήρ" 3. ὦ δεινοῦ θεάματοσ· οὐδεὶσ οὐχὶ θαυμάσει τὴν προγραφήν·

νὴ τὸν Δία, οἶμαι ὅτι αὐτοὶ οἱ τιλλόμενοι οὐ παρακολουθοῦντεσ, ὅτι τοῦτ’ αὐτό ἐστιν, ὃ ποιοῦσιν, ποιοῦσιν. ἄνθρωπε, τί ἔχεισ ἐγκαλέσαι σου τῇ φύσει; ὅτι σε ἄνδρα ἐγέννησεν;

τί οὖν; πάσασ ἔδει γυναῖκασ γεννῆσαι; καὶ τί ἂν ὄφελοσ ἦν σοι τοῦ κοσμεῖσθαι; τίνι ἂν ἐκοσμοῦ, εἰ πάντεσ ἦσαν γυναῖκεσ; ἀλλ’ οὐκ ἀρέσκει σοι τὸ πραγμάτιον·

ὅλον δι’ ὅλων αὐτὸ ποίησον· ἆρον ‐ τί ποτ’ ἐκεῖνο; ‐ τὸ αἴτιον τῶν τριχῶν· ποίησον εἰσ ἅπαντα σαυτὸν γυναῖκα, ἵνα μὴ πλανώμεθα, μὴ τὸ μὲν ἥμισυ ἀνδρόσ, τὸ δ’ ἥμισυ γυναικόσ. τίνι θέλεισ ἀρέσαι;

τοῖσ γυναικαρίοισ; ὡσ ἀνὴρ αὐτοῖσ ἄρεσον. "ναί· ἀλλὰ τοῖσ λείοισ χαίρουσιν. " οὐκ ἀπάγξῃ; καὶ εἰ τοῖσ κιναίδοισ ἔχαιρον, ἐγένου ἂν κίναιδοσ; τοῦτό σοι τὸ ἔργον ἐστίν, ἐπὶ τοῦτο ἐγεννήθησ, ἵνα σοι αἱ γυναῖκεσ αἱ ἀκόλαστοι χαίρωσιν;

τοιοῦτόν σε θῶμεν πολίτην Κορινθίων, κἂν οὕτωσ τύχῃ, ἀστυνόμον ἢ ἐφήβαρχον ἢ στρατηγὸν ἢ ἀγωνοθέτην;

ἄγε καὶ γαμήσασ τίλλεσθαι μέλλεισ;

τίνι καὶ ἐπὶ τί; καὶ παιδία ποιήσασ εἶτα κἀκεῖνα τιλλόμενα ἡμῖν εἰσάξεισ εἰσ τὸ πολίτευμα; καλὸσ πολίτησ καὶ βουλευτὴσ καὶ ῥήτωρ. τοιούτουσ δεῖ νέουσ εὔχεσθαι ἡμῖν φύεσθαι καὶ ἀνατρέφεσθαι; Μή, τοὺσ θεούσ σοι, νεανίσκε· ἀλλ’ ἅπαξ ἀκούσασ τῶν λόγων τούτων ἀπελθὼν σαυτῷ εἰπὲ "ταῦτά μοι Ἐπίκτητοσ οὐκ εἴρηκεν·

πόθεν γὰρ ἐκείνῳ; ἀλλὰ θεόσ τίσ ποτ’ εὐμενὴσ δι’ ἐκείνου. οὐδὲ γὰρ ἂν ἐπῆλθεν Ἐπικτήτῳ ταῦτα εἰπεῖν οὐκ εἰωθότι λέγειν πρὸσ οὐδένα. ἄγε οὖν τῷ θεῷ πεισθῶμεν, ἵνα μὴ θεοχόλωτοι ὦμεν".

οὔ· ἀλλ’ ἂν μὲν κόραξ κραυγάζων σημαίνῃ σοί τι, οὐχ ὁ κόραξ ἐστὶν ὁ σημαίνων, ἀλλ’ ὁ θεὸσ δι’ αὐτοῦ· ἂν δὲ δι’ ἀνθρωπίνησ φωνῆσ σημαίνῃ τι, τὸν ἄνθρωπον ποιήσει λέγειν σοι ταῦτα, ἵν’ ἀγνοῇσ τὴν δύναμιν τοῦ δαιμονίου, ὅτι τοῖσ μὲν οὕτωσ, τοῖσ δ’ ἐκείνωσ σημαίνει, περὶ δὲ τῶν μεγίστων καὶ κυριωτάτων διὰ καλλίστου ἀγγέλου σημαίνει; τί ἐστιν ἄλλο, ὃ λέγει ὁ ποιητήσ;

ἐπεὶ πρό οἱ εἴπομεν ἡμεῖσ, Ἑρμείαν πέμψαντεσ ἐύσκοπον ἀργειφόντην, μήτ’ αὐτὸν κτείνειν μήτε μνάασθαι ἄκοιτιν. ὁ Ἑρμῆσ καταβὰσ ἔμελλεν αὐτῷ λέγειν ταῦτα καὶ σοὶ νῦν λέγουσιν οἱ θεοὶ ταῦτα Ἑρμείαν πέμψαντεσ διάκτορον ἀργειφόντην μὴ ἐκστρέφειν τὰ καλῶσ ἔχοντα μηδὲ περιεργάζεσθαι, ἀλλ’ ἀφεῖναι τὸν ἄνδρα ἄνδρα, τὴν γυναῖκα γυναῖκα, τὸν καλὸν ἄνθρωπον ὡσ καλὸν ἄνθρωπον, τὸν αἰσχρὸν ὡσ ἄνθρωπον αἰσχρόν.

ὅτι οὐκ εἶ κρέασ οὐδὲ τρίχεσ, ἀλλὰ προαίρεσισ· ταύτην ἂν σχῇσ καλήν, τότ’ ἔστι καλόσ.

μέχρι δὲ νῦν οὐ τολμῶ σοι λέγειν, ὅτι αἰσχρὸσ εἶ·

δοκεῖσ γάρ μοι πάντα θέλειν ἀκοῦσαι ἢ τοῦτο. ἀλλ’ ὁρ́α, τί λέγει Σωκράτησ τῷ καλλίστῳ πάντων καὶ ὡραιοτάτῳ Ἀλκιβιάδῃ·

"πειρῶ οὖν καλὸσ εἶναι". τί αὐτῷ λέγει; "πλάσσε σου τὴν κόμην καὶ τίλλε σου τὰ σκέλη"; μὴ γένοιτο· ἀλλὰ "κόσμει σου τὴν προαίρεσιν, ἔξαιρε τὰ φαῦλα δόγματα" 3. τὸ σωμάτιον οὖν πῶσ; ὡσ πέφυκεν.

ἄλλῳ τούτων ἐμέλησεν· ἐκείνῳ ἐπί[σ]τρεψον. ‐ Τί οὖν;

ἀκάθαρτον δεῖ εἶναι; ‐ Μὴ γένοιτο· ἀλλ’ ὃσ εἶ καὶ πέφυκασ, τοῦτον κάθαιρε, ἄνδρα ὡσ ἄνδρα καθάριον εἶναι, γυναῖκα ὡσ γυναῖκα, παιδίον ὡσ παιδίον. οὔ·

ἀλλὰ καὶ τοῦ λέοντοσ ἐκτίλωμεν τὴν κόμην, ἵνα μὴ ἀκάθαρτοσ ᾖ, καὶ τοῦ ἀλεκτρυόνοσ τὸν λόφον· δεῖ γὰρ καὶ τοῦτον καθάριον εἶναι. ἀλλ’ ὡσ ἀλεκτρυόνα καὶ ἐκεῖνον ὡσ λέοντα καὶ τὸν κυνηγετικὸν κύνα ὡσ κυνηγετικόν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Epictetus, Works, book 3, Περὶ καλλωπισμοῦ.

(에픽테토스, Works, book 3, Περὶ καλλωπισμοῦ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION