헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́33́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ α# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων πρῶτος)

οὕτωσ ἔχων, ὦ Ἀθηναῖοι, γνώμησ ἀνέστηκα, ὡσ εἰ μὴ λίαν εὐήθεσ εἰπεῖν ἦν, ἐγγὺσ ἂν εἶναι τοῦ ζητεῖν ἔτι φῆσαι ποτέροισ προσθῶμαι, κἂν εἴ τισ ἀναστὰσ μικρὸν ὕστερον ἐξελέγξειε διαφεύγοντάσ με τοὺσ λογισμοὺσ καὶ δείξειεν αὐτόσ τι βέλτιον, πρῶτοσ αὐτῷ πείθεσθαι· ἐκ δὲ τούτων ἀποφαίνω τῶν λογισμῶν ὅ τισ ἂν δόξειεν ἄτοπον, τοῦτο συμβησόμενον, ἐκποδὼν μὲν ἡμᾶσ ἀμφοτέροισ γενομένουσ κινδυνεύσειν πρὸσ τοὺσ ἑτέρουσ, βοηθήσοντασ δὲ τοῖσ ἐλάττοσιν ἐκ μέσου τὸ λοιπὸν ἀμφοῖν ἑστήξειν. τοσοῦτον εὐνοίασ οὐδὲ πρὸσ ἑτέρουσ ἄνωθεν προϋπάρχον ἐστί μοι. ἃ δὲ καὶ θαρρούντωσ ἀνεστάναι με καὶ ἐμαυτὸν ἤδη [πεπεικέναι] πρὸσ τοὺσ ἑτέρουσ ἀποκλῖναι πεποίηκε, ταῦθ’ ὑπειπὼν καὶ τὸ ποτέρουσ ὁμοῦ σημανῶ, τό γε τῆσ γνώμησ, ἣν ἔχω περὶ τούτων, κεφάλαιον εἰσ μέσον θεὶσ πρῶτον ἀμφοῖν. ἐγὼ δὴ βούλομαι Θηβαίουσ μὲν ὑμῖν ἐπὶ Λακεδαιμονίουσ ὑπάρχειν, Λακεδαιμονίουσ δ’ ἐπὶ Θηβαίουσ πάλιν, καὶ μηδετέρουσ πράττειν εὐτυχέστερον ἢ τῇ πόλει συμφέρει. εἰ μὲν οὖν ἐν ἴσῳ καθειστήκεσαν καὶ περὶ τῶν αὐτῶν ἦν ὁ λόγοσ ἀμφοτέροισ, οὐδὲν ἂν ᾤμην εἶναι πρᾶγμα· ῥοπῆσ δὲ τοσαύτησ ἐπὶ τοὺσ Θηβαίουσ γεγονυίασ τῶν μὲν τὴν ἀσθένειαν, τῶν δὲ τὴν δύναμιν φοβοῦμαι. εἰ μὲν οὖν ἄλλο μέν τι ποιοῦντασ ἐκείνην ἐπανορθοῦν, ἄλλο δὲ ταύτην καταλύειν ἔδει, πρῶτον μὲν διπλᾶ πράγματα ἂν εἴχομεν, ἔπειτα δὲ ἑκάτερον κατὰ καιρὸν ἔδει τὸν αὑτοῦ ποιεῖν· συμπεπτωκότων δὲ εἰσ ταυτὸν ἀμφοῖν χρήσασθαι τῇ τοῦ καιροῦ συνόδῳ δοκεῖ μοι καὶ τοσοῦτον ἐκείνοισ εἰσενεγκεῖν, ὅσονπερ τούτων ἀφελεῖν συμφέρει. ἡγοῦμαι γὰρ ἐξισωθέντασ μὲν αὐτοὺσ ὑφ’ ἡμῶν τοῖσ πρὸσ αὑτοὺσ πράγμασι συνέξεσθαι, ἀναιρεθέντων δὲ τῶν ἑτέρων πρὸσ ἡμᾶσ ἤδη τὸν λόγον τοῖσ κρατήσασιν ἔσεσθαι. ἃ μὲν οὖν λογιζόμενοσ πέπαυμαι μέσοσ ὢν καὶ δι’ ἃ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ᾕρημαι, ταῦτ’ ἐστί·

τὸ δ’ ὑμέτερον πρόχειρον εἰσ φιλανθρωπίαν καὶ τὸ φθάνειν τοὺσ ἀτυχοῦντασ οἰκτείροντασ ἢ ’κείνουσ δεομένουσ, τάχ’ ἂν οὐκ ἐάσειε ταῦτ’ ἀκριβῶσ ἐξετασθῆναι. σύνοιδα γὰρ ὑμῖν καὶ ὅτε πρῶτον ὁ κήρυξ ἦλθε τὴν μάχην ἀγγέλλων, ὃν ἐστεφανωμένον ὡσ ὑμᾶσ ἔπεμψαν οἱ Θηραῖοι, πρὸσ ἀηδίαν καὶ λύπην ἀκούσασι καὶ οὕτω πόρρω τοῦ συνησθῆναι γενομένοισ, ὥστε μήτε εἰσ τὸ πρυτανεῖον καλέσαι μήτ’ ἄλλο μηδὲν φιλάνθρωπον ἐνδείξασθαι. οὕτωσ ὁ παλαιὸσ λόγοσ ἔστ’ ἀληθὴσ ὅτι τοῖσ καθ’ ἑκάστουσ ἀτυχοῦσι κοινὴ πᾶσιν ὕπεστιν εὐτυχία τὸ τῆσ πόλεωσ ταύτησ ἦθοσ ὑφ’ οὗ σώζονται. ἀλλὰ μὴν τόν γ’ ἀναμνήσοντα ἂν ὑμᾶσ τῶν ἐπὶ τοῦ Δεκελεικοῦ πολέμου πεπραγμένων τοῖσ Λακεδαιμονίοισ τίνεσ αὐτοῖσ ἐκοινώνουν ἐρήσομαι· οἶμαι μὲν οὐ Σάμιοι, ἀλλ’ οἷσ ὡσ ἀναμαρτήτοισ βοηθεῖν ἀξιώσει. εἰ μὲν οὖν καιρῷ τινι καὶ φιλανθρωπίᾳ ταῦτα δεδόσθαι δεῖ, κοινὴν ἀμφοῖν δίκαιον ὑπάρχειν τὴν λήθην, οὐ τοῖσ μὲν καὶ ἐξ ἀρχῆσ ὑπ’ ἐκείνων ἀναπεισθεῖσι καὶ καταλῦσαι μεταξὺ σπουδάσασι, κᾆτα κωλυθεῖσι μνησικακεῖν, τοῖσ δὲ διὰ τέλουσ ἀγνώμοσι παρεικέναι χρὴ τὴν μέμψιν· εἰ δ’ ἀμφοτέροισ ἐγκαλεῖν χρὴ, ὡσ ἔγωγε μὰ τοὺσ θεοὺσ οὐκέτ’ ἂν ἀξιοίην, εἰ μή τισ ἔχοι με πεῖσαι, τί δεῖ ταῦτα κατηγορεῖν ὧν ἀποκρῖναι τοὺσ ἑτέρουσ οὐκ ἔστιν; ἁπάντων γὰρ τῶν ὡσ ὁ μάλιστ’ ἂν ἐξετάζων εἴποι χειρίστων οἵδε αὐτοῖσ ἐκοινώνουν. καὶ μὴν εἴ τινα καὶ ἐκλέξαντα εἰπεῖν δεῖ παρέντα τὰ τοῦ πολέμου κοινὰ, σκοπῶμεν τὰ μετὰ ταῦτα πραχθέντα καὶ βουλευθέντα ἑκατέροισ. εὑρήσομεν γὰρ τὰ μὲν Θηβαίοισ δόξαντα, ἀναίρεσιν τῆσ πόλεωσ ἡμῶν καὶ ἀνδραποδισμὸν καὶ μηδένα μηδαμοῦ λοιπὸν εἶναι· φεύγω τοὔνομα προσθεῖναι τῇ βλασφημίᾳ ‐ καίτοι ταῦτά γε οὐδ’ ὁ Πέρσησ ἔγνω πρότερον περὶ ἡμῶν, ἀλλ’ ἀποχρῆν ᾤετο, ἐὰν τὸ κελευόμενον ποιεῖν ἐθέλοντασ ἔχῃ ‐ τὰ δ’ αὖ Λακεδαιμονίοισ δόξαντα ταῦτ’ ὄντα, ἃ νῦν αὐτοῖσ ἀξιοῦσιν ὑπάρξαι παρ’ ὑμῶν, τὴν αὑτῶν οἰκεῖν καὶ μηδὲν ἀνήκεστον παθεῖν. καὶ δῆτα ἔγωγε σκοπῶ πρὸσ ἐμαυτὸν, εἰ τότε τοῖσ Λακεδαιμονίοισ συνέδοξεν ἅπερ τοῖσ Θηβαίοισ καὶ ὑπέστησαν τοῦτο τὸ ἔργον, καὶ μὴ θεῶν τισ χεῖρα ὑπερέσχε τοῦ τοιούτου πράγματοσ, τί λοιπὸν ἦν ἐν μέσῳ ἢ ζητεῖν νῦν τοὺσ Θηβαίουσ οὕστινασ καλέσουσι κατὰ τούτων; καίτοι, δοθήτω γάρ μοι καὶ τοῦτ’ εἰπεῖν ἄνευ φιλονεικίασ, Λακεδαιμονίοισ μὲν, ἂν ἐπὶ πᾶσι δικαίοισ σκοπῇ τισ, συγγνώμησ ἴσωσ μετὸν εὑρήσει καὶ τῶν ἐπὶ τοῦ πολέμου πραχθέντων καὶ εἴ τι ὕστερον ἠγνωμόνησαν.

διὰ τί; ὅτι τοῖσ μὲν ὑπὲρ ἀρχῆσ καὶ ἡγεμονίασ φιλονεικοῦσιν αὐτὸ τὸ σχῆμα τοῦ πολέμου δίδωσι παραίτησιν, ἐάν τι προαχθῶσι, τοῖσ δὲ ὑπὲρ τοιαύτησ μὲν οὐδεμιᾶσ φιλοτιμίασ, ἄλλωσ δὲ ἐγκειμένοισ καὶ πλεονάζουσιν, ἃ οἱ Θηβαῖοι τότ’ ἐποίουν, πᾶσ ὁστισοῦν ἂν νεμεσήσαι δικαίωσ ὅτι τὴν ἀγνωμοσύνην ἀπρόσωπον ἔχουσι καὶ φύσει πονηρῷ τρόπῳ χρῶνται. καὶ μὴν εἴ τισ τούτων μὲν παρεληλυθέναι τὴν ἐξέτασιν ἡγεῖται, τὴν δὲ τοῦ νῦν παρόντοσ πολέμου πρόφασιν ἀκριβῶσ ζητεῖ, ἀδικεῖν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ οἶδ’ ὅτι κρίνει καὶ μετὰ τῶν Θηβαίων γίγνεσθαι δεῖν οἰέται. ἐγὼ δ’ ὅτι μὲν Φοιβίδασ ὁ ταῦτα πράξασ ἦν καὶ οὐδὲν ἐπράχθη τούτων ἀπὸ τῆσ κοινῆσ γνώμησ, ἀλλ’ αὐτῶν Θηβαίων οἷσ οὐκ ἤρεσκε τὰ παρόντα καλούντων εἰσῆλθεν ὁ Φοιβίδασ παριὼν καὶ κατέλαβε τὴν Καδμείαν οὔτε πάνυ τι πιστεύω οὔτ’ ἂν εἴποιμι· ἐξῆν γὰρ τοῖσ οἴκοι δή που ταῦτα ἀκούσασι καλεῖν ὀπίσω, ζημιοῦν, ἐξάγειν, ἀγανακτοῦντασ ὁρᾶσθαι, ὃ πολλοῦ δέουσι πεποιηκέναι. οὐ μὴν ἀλλ’ εἰ μὲν δίκην λαβεῖν βουλομένοισ τοῖσ Θηβαίοισ ἐμποδὼν ἱστάμεθα, ἠδικοῦμεν ἂν ὡσ ἀληθῶσ καὶ οὐχ ἡμῶν ἐποιοῦμεν· ἐπεὶ δὲ ταύτην μὲν εἰλήφασι, τοῦ πρόσω δὲ γλίχονται, οὐχ ἡγοῦμαι δεῖν ἐπὶ τῇ τοῦ δικαίου προφάσει πρᾶγμα ἀδικώτατον αὐτοῖσ συγχωρῆσαι, τήν τε Πελοπόννησον καὶ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ καταδουλώσασθαι, τὸ γὰρ Λακεδαιμονίουσ ἀνελεῖν τοῦτο δύναται.

εἰ μὲν οὖν πρὸ τῆσ μάχησ ἐπεπόμφεσαν ἀμφότεροι, βοηθεῖν ὁμοίωσ ὥσπερ νυνὶ δεόμενοι, τοῖσ Θηβαίοισ ἔγωγε συνεῖπον ἂν, οὐ βουλευσάμενοσ λέγω. διὰ τί; ὅτι τὴν μὲν Λακεδαιμονίων παράκλησιν συγκαταδουλοῦσθαι Θηβαίουσ ἂν ᾤμην εἶναι, τὴν δὲ Θηβαίων λαβεῖν τὰ δίκαια παρὰ Λακεδαιμονίων. τοῦτο δ’ ἐκείνου πολὺ κρείττω λόγον ἔχειν ἡγούμην ἄν. τηνικαῦτα δὲ ἀφιγμένησ τῆσ πρεσβείασ, ἡνίχ’ ὃ ζητοῦσι προέχουσιν, οὐχ ὁρῶ τὸν τρόπον τῆσ βοηθείασ. ἀλλ’ ἔγωγε, καὶ μηδεὶσ δυσχεράνῃ τὴν ἀτοπίαν, εἰ καὶ κατ’ ἀρχὰσ πεμψάντων ἀμφοτέρων τοῖσ Θηβαίοισ συνεῖπον, ἔπειτα πάλιν μετὰ τὴν μάχην ἔπεμψαν ὥσπερ νῦν ἀμφότεροι, θαρρῶν ἐκέλευον ἂν ἀνταλλάττεσθαι. ὅτε μὲν γὰρ καθίστατο ὁ πόλεμοσ, τοῖσ ἀδικουμένοισ συλλαμβάνειν ἐκέλευον ἂν, ὅτε δ’ οὗ χάριν ἂν συνηράμεθα αὐτοῖσ ἐξεπεπλήρωτο, δυοῖν θάτερον, ἢ πεπαῦσθαι δεῖν ἂν αὐτοὺσ ᾤμην, ἢ πλεονάζοντασ ὑφ’ ἡμῶν πάλιν κατέχεσθαι· καὶ ὅσῳ γε προθυμότερον πρότερον βεβοηθηκότεσ αὐτοῖσ ἦμεν ἂν, τοσούτῳ μᾶλλον νῦν ἀντιστῆναί φημι δεῖν. ἐπειδὴ γὰρ τυχόντεσ τῶν δικαίων ὧν προί̈σταντο σπουδάζειν οὐχὶ παύονται, πάρεισιν εἰσ τὸ τῶν Λακεδαιμονίων ἔγκλημα αὐτοὶ δι’ ὁδοῦ δικαίασ, καὶ μετελήλυθεν ἡ τοῦ πολέμου πρόφασισ, δι’ ἣν ἐπ’ ἐκείνουσ τότ’ ἐλθεῖν ἔδει. οὐ γὰρ ὧν πεπόνθασιν ἀμύνονται, ἀλλ’ ἃ κατωρθώκασι μείζω ποιῆσαι ζητοῦσιν. οὐκοῦν ὃ μὲν εἶχον δίκαιον, ἐξήκει καθὸ τῆσ βοηθείασ ἂν ἔτυχον, τὸ παρὸν δὲ ἀδίκου τάξιν ἔχον γιγνώσκεται. διὸ κωλύοιντ’ ἂν ὑφ’ ἡμῶν δικαίωσ. ἔπειτα οὐδ’ εὔλογον φυγόντασ ἂν τότε τοὺσ Θηβαίουσ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ συγκαταδουλοῦν, συνανελεῖν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ τούτοισ νῦν ὑπομεῖναι. πολὺ γὰρ δή που μᾶλλον, ὦ Ζεῦ καὶ θεοὶ, Θηβαίουσ ἀποστῆναι δι’ ἡμᾶσ ἄξιον ἢ μετασχεῖν ἡμᾶσ δι’ ἐκείνουσ τοιαύτησ πράξεωσ.

ἔστι γὰρ, ἔστι καὶ ἀμυνομένοισ ἀμέτρωσ ἀδικεῖν· κἄν τισ οἷσ τὰσ τιμωρίασ ἀναπληροῖ πρὸσ τἀδικήματα τούτοισ ὑπερβῇ, δεύτεροσ ἄρχει πάλιν. οἱο͂́ν τι λέγω, ἦλθον ἐπὶ Θηβαίουσ Λακεδαιμόνιοι· καλῶσ. οὐκοῦν καὶ δεδώκασι δίκην Θηβαίοισ Λακεδαιμόνιοι. τοῦτ’ ἔχει τέλοσ ἡ μέμψισ. ὅ τι δ’ ἂν μετὰ τοῦθ’ ὑπὸ τῶν Θηβαίων γίγνηται, δευτέρασ ἀδικίασ ὡσ εἰπεῖν ἐστιν ἀρχὴ καὶ περίοδοσ. τοῦτο δ’ οὐκ ἐπὶ τῶν πόλεων μόνον ἐστὶν, ἀλλὰ καὶ τὰ τῶν ἰδιωτῶν ἅπαντα ὑπὸ τοῦτον τὸν λόγον ἔρχεται. τό τισ ἢ τὸ ποιήσασ ἐκολάσθη, λύσισ ὡσ εἰπεῖν αὕτη γέγονε τοῦ πονηρεύματοσ· ἐὰν δ’ ἅπαξ τιμωρησάμενοσ μετὰ ταῦτα ἐλαύνῃ καὶ φέρῃ τὸν δυστυχήσαντα, αὐτὸν ἤδη κολάζειν οἱ νόμοι προστάττουσι· δικαίωσ. τοῦτο γάρ ἐστιν ὑπὲρ τῆσ φύσεωσ τοῦ παντὸσ γένουσ ἡμῶν, εἶναί τι τοῖσ ἁμαρτάνουσι μεθ’ ὃ δεῖ στῆναι τὴν τοῦ πεπονθότοσ ὀργήν. ἐπεὶ νῦν εἰπάτω μοί τισ, ἐὰν τοῖσ Θηβαίοισ προσθώμεθα καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι πάλιν κρατηθῶσι καθάπαξ, τί τὸ κωλῦόν ἐστι πάλιν δίκην ἑτέραν ἥντινα λήψονται ζητεῖν τοὺσ Θηβαίουσ, καὶ τοῦτ’ ἀπέραντον εἶναι μέχρι παντὸσ διὰ τὸ πρῶτον ἔγκλημα; ἀλλὰ τί ταῦτα ἀκριβολογοῦμαι; εἰ γὰρ καὶ πάνδεινα πεποιήκασιν οἱ Λακεδαιμόνιοι καὶ πάσησ μείζω τιμωρίασ, ὁ καιρὸσ αὐτοὺσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, παραιτεῖται καὶ τὸ μὴ καλῶσ ἔχειν ὑμῖν συνεπιτίθεσθαι τοῖσ αὐτῶν ἀτυχήμασιν. ὧν γὰρ πλείουσ μὲν ἢ χίλιοι τεθνᾶσιν, ἀφεστᾶσι δ’ οἱ σύμμαχοι, κεκόσμηται δὲ τοῖσ ὅπλοισ τὰ Θηβαίων ἱερὰ, αἱ δ’ ἐλπίδεσ εἰσ ἡμᾶσ μόνουσ ἀνήρτηνται, πῶσ ἄξιον αὐτόχειρασ τούτων γενέσθαι καὶ μὴ συνδιατηρῆσαι τὰσ ὑπολοίπουσ ἀφορμάσ; εἰ γὰρ καὶ αὐτοὶ πολεμοῦντεσ ἴδιον πόλεμον ταῦτ’ εἴργασθε αὐτοὺσ, δικαίωσ ἄν μοι δοκοῖτε ἐνταῦθα στῆναι. τὸ δὲ Θηβαίοισ συγκατεργάσασθαι τέλειον τὸν τῶν ἀντιπάλων ὄλεθρον πῶσ οὐ φευκτὸν καὶ μέχρι ῥήματοσ; πρὸσ ταῦτα τὴν εἰρήνην τὴν ἐπ’ Ἀνταλκίδου καὶ ὅ τί τισ βούλεται προφερέτω.

τοῦτο μὲν δὴ τὸ τῆσ εἰρήνησ καὶ πάντων πλείστου πρίαιντ’ ἂν Λακεδαιμόνιοι κατ’ αὐτῶν λέγεσθαι παρὰ τὴν νῦν χρείαν. ὅσῳ γὰρ ἂν μᾶλλον ἐκείνην μέμφησθε, τοσούτῳ προθυμότερον σωστέον αὐτούσ ἐστιν ὑμῖν νυνί. γέγραπται γὰρ ἐν αὐτῇ δή που τοὺσ τὴν Ἀσίαν αὐτὴν οἰκοῦντασ Ἕλληνασ ὅ τι ἂν βούληται βασιλεὺσ ἐξεῖναι δρᾶσαι, τοὺσ δὲ τοῦτο δυσχεραίνοντασ τῆσ νῦν πρεσβείασ τῶν ἠτυχηκότων οὐκ ἔνεστιν ἀμελῆσαι. οὔτε γὰρ δήπουθεν ὅλωσ Λακεδαιμονίοισ καὶ Ἀθηναίοισ ἴσην δεῖν εἶναι πρόνοιαν τῶν Ἑλλήνων οὐδ’ ἂν εἷσ εἴποι, βλέπων εἰ καὶ εἰσ μηδὲν ἕτερον, ἀλλ’ εἰσ αὐτὰσ ταύτασ τὰσ πρὸσ τὸν βασιλέα συνθήκασ, ὧν αἱ μὲν ἐκείνων ἐκδότουσ πεποιήκασι τοὺσ Ἕλληνασ τοὺσ ἐπὶ θαλάττῃ, αἱ δὲ ἡμέτεραι τῆσ θαλάττησ ἄνω κατέχουσι βασιλέα· οὔθ’ ὅμοιον εἰσ ἀνάγκην κατακλεισθέντασ καὶ εἰρήνησ ἐπιθυμήσαντασ συγχωρῆσαι ταῦτα καὶ εἰρήνησ οὔσησ ἐπιθυμίᾳ πολέμου παριδεῖν ἐθελοντὰσ τὰ δίκαια. ὅπου δὲ καὶ γράψαι περὶ τῶν ἐν τῇ γῇ τῇ βασιλέωσ ἐξεῖναι τῷ βασιλεῖ πρᾶξαι ὅ τι ἂν βούληται βαρὺ καὶ δεινὸν, πῶσ οὐ πολλῷ σχετλιώτερον αὐτοὺσ συνεξεργάσασθαι τοὺσ Ἕλληνασ τοὺσ ἐν τῇ Εὐρώπῃ Θηβαίοισ; εἰ γὰρ Λακεδαιμονίοισ πολέμῳ κατειργομένοισ γράψαι τοὺσ ἐν τῇ γῇ τῇ βασιλέωσ ὅ τι ἂν βούληται βασιλεὺσ ἐξεῖναι ποιῆσαι κατηγορία καὶ ὄνειδοσ κέκριται, πῶσ ὑμῖν γε ἀνεκτὸν Ἀθηναίοισ οὖσι καὶ βουλῆσ κυρίοισ αὐτοχειρίᾳ τοὺσ ἐν τῇ Εὐρώπῃ Θηβαίοισ παραδοῦναι, καὶ ταῦτα Λακεδαιμονίουσ; οὓσ εἰ μηδὲν ἄλλο, τὸ γοῦν ἀξίωμα ὅ ποτε ἔσχον παραιρεῖται. γένοιτο δ’ ἂν νῦν ὁ πλεῖστοσ ἴσωσ λόγοσ τοῖσ ὑπὲρ τῶν Θηβαίων λέγουσιν ὡσ ἤδη πρότερον συμμάχουσ αὐτοὺσ ἐποιήσασθε, καὶ τῆσ εἰσ Ἁλίαρτον ἐξόδου καὶ τῆσ ἐν Κορωνείᾳ μάχησ ἀναμνήσουσιν ὑμᾶσ. οὐκοῦν ἄτοπον, εἰ φίλουσ τοὺσ τότε ἐχθροὺσ καὶ πολεμίουσ τοὺσ τότε συμμάχουσ ὁμοῦ ποιήσεσθε, φαῖεν ἄν. ἐγὼ δὲ τοσούτου δέω νομίζειν ἐναντιοῦσθαι τοῖσ Λακεδαιμονίοισ, ὥστ’ εἰ μηδένα ὑπὲρ τῶν Θηβαίων ᾤμην ἐρεῖν, ἐχρησάμην ἂν ὅμωσ παραδείγμασιν αὐτοῖσ ὑπὲρ τούτων. τίσ γὰρ οὐκ οἶδεν ὅτι καὶ τότε τοὺσ Θηβαίουσ φίλουσ καὶ συμμάχουσ ἐποιησάμεθα, ἐχθροὺσ καὶ πολεμίουσ πάντα τὸν ἔμπροσθεν χρόνον ὄντασ, καὶ οὐδὲν ἐκώλυσεν ἡμᾶσ τὰ ὑπάρχοντα ἐναντιώματα συστῆναι καὶ συλλαβεῖν αὐτοῖσ, ὅτε ταὐτὰ δίκαια λέγειν ἐδόκουν ἡμῖν;

ὡσ μὲν οὖν οὐδέν ἐστιν ἐμποδὼν ἡ τότε συμμαχία τῷ νῦν προσδέξασθαι Λακεδαιμονίουσ ἐκ τούτου δῆλον· ὅτι δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ κατ’ αὐτὴν ἐκείνην ἀναγκαῖόν ἐστι τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ἐπαμῦναι καὶ τοῖσ μάλιστα μεμνημένοισ τῆσ τότε σπουδῆσ περὶ τοὺσ Θηβαίουσ, τούτοισ μάλιστα οὐκ ἔνεστιν ἄλλωσ ποιεῖν ἢ μετατάξασθαι, τοῦτο ἔτι τοῦ προτέρου φανερώτερον ἐπιδείξω. εἰ γάρ τισ ἔροιθ’ ὑμᾶσ, ὦ Ἀθηναῖοι, πόσα χρήματα ὑμῖν καταβαλόντεσ Θηβαῖοι τὴν συμμαχίαν εὑρ́οντο, εὐφήμει, φαίητε ἂν, ἡμῖν Θηβαῖοι; πόθεν; ἢ τί; τίνεσ δ’ ἕτεροι; πῶσ οὖν αὐτοὺσ προσεδέξασθε; ἦσαν μὲν γὰρ οὐ φίλοι τὸ ἀρχαῖον· οὐδεμίαν εἰπεῖν ἂν ἔχοιθ’ ἑτέραν πρόφασιν πλὴν τὸν κίνδυνον καὶ τὴν χρείαν καὶ τὸ εἰ περιώφθησαν ὑφ’ ἡμῶν, ἐπὶ Λακεδαιμονίοισ ἂν εὐθὺσ αὐτοὺσ εἶναι. εἰ μὲν τοίνυν ἰδία τισ ὑπῆρχεν ὑμῖν πρὸσ αὐτοὺσ οἰκειότησ, οὐδ’ οὕτω μὲν δή που δικαίωσ ἄν τισ ἡμῖν ἐπετίμησε μὴ μέχρι παντὸσ καὶ τῶν ἁμαρτημάτων κοινωνεῖν ἐθέλουσιν. ἀλλ’ ἴσωσ μεταβάλλεσθαι μὲν ἐδόξατ’ ἂν, εἰκότωσ δέ γε πλείω λόγον τῆσ ἡμετέρασ αὐτῶν δόξησ ἢ τῆσ ἐκείνων χάριτοσ ποιούμενοι. οὔσησ δὲ ἧσ εἶπον αἰτίασ δι’ ἣν μετ’ αὐτῶν ἐγένεσθε τότε, ἐν μὲν τῷ καὶ νῦν συναγωνίζεσθαι τὸ δοκεῖν μεταβάλλεσθαι, ἐν δὲ τῷ τοὺσ ἑτέρουσ ἀνθελέσθαι τὸ τοὺσ αὐτοὺσ ὄντασ διατελεῖν φαίην ἂν ὑπάρχειν, ἐπειδήπερ μετειλήφασι τὴν ἀλλήλων τάξιν ἀμφότεροι. εἰ δέ τισ φοβεῖσθαί φησι περὶ τῆσ πόλεωσ μὴ δόξαν ἐμπληξίασ ὄφλῃ, πρῶτον μὲν ὀψὲ δέδοικε· τί γὰρ οὐκ ἐλογίζετο ταῦτα ἐπὶ τῶν Θηβαίων πρότερον; ἔπειτα ταύτησ μὲν ἀθῶοσ ἀφείσθω τῆσ αἰτίασ, ἐκεῖνο δέ γε πεισθήτω, παυσάσθω τὰ ἀδεᾶ δεδιὼσ καὶ πέρα τοῦ καιροῦ σεμνὸσ ὢν, πλὴν εἰ καὶ τοὺσ κυβερνήτασ ἐναντία ποιεῖν αὑτοῖσ φήσει, καὶ μέμψεται ὅτι τὸν πλοῦν οὐχὶ τὸν ἐξ ἀρχῆσ οὐδὲ τὸν εὐθὺν ἀεὶ ποιοῦνται, ἀλλ’ ἐπὶ θάτερα καὶ τὰ ἐναντία τῶν πρόσθεν διατελοῦσι κομιζόμενοι. ἄνθρωπε, ἀκολουθῶ τῇ χρείᾳ·

τὸ δ’ αὐτὸ ποιῶ· μετὰ γὰρ τοῦ φέροντοσ ἀεὶ γίγνομαι, κατὰ καιρὸν τὴν αὐτὴν τέχνην καὶ τὸν αὐτὸν λογισμὸν ἔχων, ἄν τ’ ἐνθένδε ἐκεῖσε ἄν τ’ ἔμπαλιν κομίζωμαι. οὗτοσ ὁ τοῦ κυβερνήτου λόγοσ, οἶμαι, κἀμοὶ νῦν ἐστιν ὑπὲρ τῆσ πόλεωσ αὐτὸσ οὗτοσ ῥητέοσ. ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἁπλῶσ περὶ πάντων σκοποῦμαι καὶ οὐδὲν μιγνύω φιλονεικίασ, ἐρῶ τι καὶ μεῖζον τούτων. εἰ σφόδρα τῆσ συμμαχίασ τῆσ ἔμπροσθεν μεμνήμεθα, ὥσπερ δεῖ, καὶ μετατάττεσθαι νῦν κατοκνοῦμεν, τοῖσ μὲν Θηβαίοισ μὴ πολεμῶμεν, τοὺσ μέντοι Λακεδαιμονίουσ μὴ παρίδωμεν ‐ λέγω δὲ οὐκ αἴνιγμα ‐ ἀλλὰ πέμπωμεν τοὺσ προεροῦντασ Θηβαίοισ ἀπέχεσθαι Λακεδαιμονίων. κἂν μὲν ἀκούωσι ταῦτα καὶ πείθωνται, οὔτε πρὸσ τούτουσ ὑπεναντίον ἡμῖν οὐδ’ ὁτιοῦν ἔσται πεπραγμένον οὔθ’ οἵδε ἀναιρήσονται διὰ τοῦτο, ἀλλ’ οἱ μὲν ὁμοίωσ μενοῦσι φίλοι, οἱ δὲ ὑπάρξουσι πρὸσ ἐκείνοισ, ἀμφότεροι δὲ εἴσονται χάριν, οἱ μὲν οὐδὲν πρᾶγμα σχόντεσ, οἱ δὲ σωθέντεσ δι’ ὑμῶν. ἀκούω δὲ καὶ πάλαι ποτὲ ὑπὲρ τὰ Μηδικὰ αὐτοὺσ τούτουσ Θηβαίουσ διαλύσασθαι πρὸσ ἡμᾶσ, μελλούσησ μὲν ἤδη τῆσ μάχησ ἔσεσθαι, Κορινθίων δὲ παρατυχόντων καὶ διαλλαξάντων ἀμφοτέρουσ. νῦν δὲ δή που δικαιότερον πείθοντ’ ἂν ἡμῖν οἱ Θηβαῖοι, ὅταν πρεσβείασ Λακεδαιμονίων καλούσησ ἡμᾶσ ἐπ’ αὐτοὺσ, οὕτω προνοουμένουσ ὁρῶσι σφῶν ὥσθ’ ὅπωσ μηδὲν ἀναγκασθῶμεν κακὸν αὐτοὺσ ἐργάσασθαι παρακαλεῖν καὶ λόγῳ πείθειν, ἀλλὰ μὴ τοῖσ ὅπλοισ βιάζεσθαι, παρὸν ἡμῖν. ἂν μὲν οὖν ὅπερ εἶπον πείθωνται, ταῦτα κράτιστα· ἂν δὲ μὴ προσέχωσι τὸν νοῦν, αὑτοῖσ, οὐκέθ’ ἡμῖν μέμψονται. ἡμεῖσ μὲν γὰρ καὶ μεμνημένοι τῆσ συμμαχίασ καὶ μὴ βουλόμενοι διαλύειν αὐτὴν φανούμεθα, ἐκεῖνοι δὲ οἱ τούτουσ τοὺσ λογισμοὺσ παρεορακότεσ καὶ οἱ μηδὲν φροντίζοντεσ, εἰ μεθ’ ὧν ἔμπροσθεν ἐτάττοντο, τούτοισ νῦν ἐναντία θήσονται τὰ ὅπλα. μὴ τοίνυν ἃ πρὸσ Θηβαίουσ δεῖ, λέγειν ταῦτα πρὸσ ὑμᾶσ ἐᾶτε τοὺσ ῥήτορασ, μηδ’ ἄν τισ ἐγχειρῇ τὰ μὴ ὑμέτερα ὑμᾶσ πείθειν, ἀνέχεσθε.

πῶσ γὰρ οὐκ ἄτοπον ἡμῶν καὶ τοὺσ Θηβαίουσ ἐθελόντων, εἰ οἱο͂́ν τε, πεῖσαι, μὴ μόνον ἡμᾶσ αὐτοὺσ, ὡσ οὐ χρὴ διαστῆναι, ἐὰν οἱ Θηβαῖοι καὶ μὴ βουλομένουσ ἐξάγωσιν ἡμᾶσ, ἡμῖν ἡσυχάζειν παραινεῖν καὶ συμμάχουσ κρίνειν τοὺσ ἀποφεύγοντασ; φέρε δὴ πρὸσ Διὸσ, εἰ ταῦτ’ εἶπον οἱ Θηβαῖοι πρὸσ ἡμᾶσ, ἡνίκ’ ἦλθον ἐξ ἀρχῆσ, ὡσ ἐὰν ἀπώσωνται τὸν πόλεμον καὶ τὸν περιεστηκότα κίνδυνον αὐτοὺσ, ἐχθροὺσ ὑμᾶσ ποιήσονται καὶ μισήσουσιν, ἐὰν μὴ καθάπαξ αὐτοῖσ ἐπιτρέψητε ἀνελεῖν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ καὶ τὴν Ἑλλάδα ὑφ’ αὑτοῖσ ποιήσασθαι, ἔσθ’ ὅστισ ἂν πονηροτέρουσ ἀνθρώπουσ ἡγήσατ’ ἂν εἶναι καὶ μᾶλλον δικαίουσ ἀπολωλέναι; μὴ τοίνυν ἅπερ οὐκ ἂν εὑρ́οντο ἐξ ἀρχῆσ ἐπὶ τούτοισ, ταῦτα ἐπ’ ἐκείνῃ τῇ προφάσει δῶμεν νῦν, ἀλλὰ πᾶν τοὐναντίον κωλύσωμεν, εἴπερ μὴ καὶ αὐτὴν ἐκείνην ἐπὶ ταῦτα δεῖ δοκεῖν πεποιῆσθαι. οἶμαι δὲ καὶ Θηβαίουσ μὴ μέχρι τοσούτου φαύλουσ μηδ’ ἀναισθήτουσ εἶναι, καίπερ ὄντασ Θηβαίουσ, ὥστε πλείω μέμψιν ποιεῖσθαι νῦν ὑμῖν, ἐὰν κατακωλυθῶσι Λακεδαιμονίουσ ἀνελεῖν, ἢ χάριν τῆσ αὑτῶν σωτηρίασ ἀπομνημονεύειν, ἣ δι’ ὑμῶν ἔμπροσθεν αὐτοῖσ ἐγένετο. ἡδέωσ δ’ ἂν ἐροίμην τοὺσ ὑπὲρ τῶν Θηβαίων λέγοντασ, πότερον εἶναί φασιν αὐτοὺσ συμμάχουσ, ἢ γεγονέναι. εἰ μὲν γὰρ εἶναι, τί πείθουσι ποιεῖσθαι; εἰ δ’ αὖ γεγονέναι, πολὺ τούτων πρότεροι Λακεδαιμόνιοι γεγόνασιν. ἔπειτ’ οὐδ’ εὔλογον γεγονέναι μὲν φάσκειν, πάλιν δ’ ὡσ ὑπαρχούσησ ἔτι τῆσ συμμαχίασ διαλέγεσθαι μὴ διαλύειν κελεύοντασ. καὶ μὴν ὅτι γ’ αὐτὴν ἀπείπασθε οἶδεν ὁ τῆσ νίκησ ἄγγελοσ, ὃν μετὰ τὴν μάχην ἐλθόντα οὐδὲν ἐντιμότερον τῶν ὑπὸ τοῦ βαρβάρου πάλαι πεμπομένων ἐδέξασθε. ὅσοι μὲν γὰρ καὶ δάκρυσι τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἐθρήνησαν ἀκούσαντεσ μεμνημένοσ οὐκ ἐρῶ. τί ποτ’ οὖν τὸ αἴτιον;

ἆρά γε βάσκανοι καὶ πονηροὶ τοὺσ τρόπουσ οὕτωσ ὑμεῖσ ἐστὲ καὶ ὑπερβεβλήκατε πάντασ ἀνθρώπουσ πονηρίᾳ καὶ κακίᾳ ὥστε τοῖσ φίλοισ ἂν ἀγαθόν τι πράξωσιν ἄχθεσθαι καὶ φθονεῖν; οὐκ ἔστι ταῦτα. χάριέν γε νὴ τὸν Δία καὶ τοῦτ’ αὐτὸ φάσκειν. οὐκ ἔστιν. ἀλλὰ τί; σύμφυτόν ἐστι τῇ πόλει ταύτῃ πάλαι τὸ παρὰ πᾶσιν εὐδοκιμοῦν, ὃ οὔτε εἰσ Μεγαρέασ διέβη τουτουσὶ πλησιοχώρουσ ὄντασ οὔτε εἰσ τοὺσ δευτέρουσ τοὺσ μεγίστουσ τῶν Ἑλλήνων τουτουσὶ τοὺσ νῦν ἀθλίουσ Λακεδαιμονίουσ, ἀλλ’ ἐνταῦθα καὶ ἔφυ καὶ ἤκμασεν εὐθὺσ ἐξ ἀρχῆσ. τί οὖν ἐστι τοῦτο; ῥοπὴ πρὸσ τοὺσ ἀσθενεῖσ καὶ ἔλεοσ τῶν ἀτυχούντων οὐ κενὸσ, ἀλλὰ διαρκὴσ εἰσ σωτηρίαν. τοῦτο οὔτε μνησικακεῖν ἐᾷ τὴν πόλιν οὔτε ἐξετάζειν τίσ ἐστιν ὁ δυστυχῶν, ἀλλ’ ἐπειδάν τινα αἴσθηται κακῶσ πράττοντα, εὐθέωσ ἐπελάθετο ὧν αὐτὴ πέπονθε. διὸ καὶ πᾶσιν ἀνθρώποισ ἱκανόν ἐστι πρὸσ αὐτὴν ὥσπερ ἄλλο τι σύμβολον αὐτὸ τὸ σχῆμα τῆσ ἀτυχίασ. διὰ τοῦτο καὶ Θηβαίουσ προσήκατο καὶ Λακεδαιμονίουσ, ὅτε πρῶτον ἐπὶ τῶν Ἡρακλειδῶν ἔγνω δυστυχοῦντασ, κατῴκτειρε. περὶ τοίνυν τῶν εὐεργεσιῶν, ἃσ εἴποι τισ ἂν ὡσ ὑπῆρξαν εἰσ ἡμᾶσ οἱ Θηβαῖοι, τοῦτο μὲν οὐ συνεπιστρατεύσαντεσ Λακεδαιμονίοισ ἐπὶ τὸν Πειραιᾶ, τοῦτο δὲ Θρασύβουλον δεξάμενοι, βλασφημήσω μὲν οὐδὲν, καὶ γὰρ ἂν μαινοίμην. καίτοι τινὸσ ἤδη λέγοντοσ ἤκουσα ὡσ ἄρα οὐχὶ τοῦ μὴ συνεπιστρατεῦσαι δεῖ χάριν αὐτοῖσ ἔχειν μᾶλλον ἢ μέμφεσθαι, καὶ νὴ Δί’, ἐκεῖνόσ γ’ ἔφη, καὶ μισεῖν ἀντὶ τῆσ αἰτίασ, δι’ ἣν τοῦτ’ ἐποίησαν. ἔφασκε γὰρ αὐτοὺσ ἀποτυχόντασ τοῦ διαφθεῖραι τὴν πόλιν ἡμῶν ἀγανακτεῖν. ἐγὼ δὲ ταῦτα μὲν τοῖσ ταῦτα βουλομένοισ λέγειν παρίημι· αὐτὸσ δὲ τί φημι; εἰ μὲν ἔν τινι κινδύνῳ καθεστηκότεσ ἦσαν οἱ Θηβαῖοι, δικαίωσ ταῦτ’ ἄν τισ ἡμᾶσ ἀνεμίμνησκεν, οὐκ ἀξιῶν συνεπιστρατεύειν ἐπὶ τὴν πόλιν αὐτῶν, ὥσπερ οὐδὲ ἐκεῖνοι πρότερον τοῖσ αὐτοῖσ τούτοισ Λακεδαιμονίοισ ἐπὶ τὴν ἡμετέραν, ὅτε φαύλωσ διέκειτο. ὑπὲρ δὲ τῆσ Λακεδαιμονίων σωτηρίασ ὄντοσ τοῦ λόγου, τί δεῖ τοῖσ ἔξωθεν τούτοισ παράγειν ὑμᾶσ; τοσούτῳ γὰρ μᾶλλον οὐ περιοπτέον αὐτοὺσ ὅσῳπερ μείζων ἐστὶν αἰσχύνη, εἰ Θηβαῖοι μὲν οὐκ ὤκνησαν ἡμῖν φανῆναι συναλγοῦντεσ κακῶσ πράττουσι μηδεμιᾶσ παρακλήσεωσ αὐτοῖσ παρ’ ἡμῶν ἐλθούσησ, ἡμεῖσ δὲ ὄντεσ Ἀθηναῖοι ταῖσ Λακεδαιμονίων συμφοραῖσ ἐπιθησόμεθα, οἳ μηδὲν εἶναι τὰ σφέτερ’ αὐτῶν χωρὶσ ἡμῶν ὡμολογήκασι τῇ πρεσβείᾳ.

καὶ μὴν οὐδ’ ἐκεῖνό γ’ εἰπεῖν κατοκνήσω, ὅτι εἰ μὴ πολλῷ, μᾶλλον δὲ τῷ παντὶ μείζουσ τῶν εὐεργεσιῶν τούτων ἀντειλήφασι Θηβαῖοι χάριτασ παρ’ ἡμῶν, πᾶν ὀφείλομεν αὐτοῖσ. ἀλλ’ ἔστιν ὅπωσ, ὦ πρὸσ Διὸσ, ἴσον ἢ παραπλήσιον εἶναί τῳ φαίνεται μὴ ἀκολουθῆσαι Λακεδαιμονίοισ ἐμβάλλουσι καὶ Λακεδαιμονίοισ ὑπὲρ τούτων ἀντιτάξασθαι ἂν, ἢ καὶ δέξασθαι τοὺσ ἐκπεσόντασ, ὃ κοινὸν ἅπασίν ἐστιν ἀνθρώποισ, καὶ τοὺσ ἐκείνων ὅπωσ μὴ ἐκπεσοῦνται μηδὲ ἀνάστατοι γενήσονται παρασκευάσαι; ταῦτα τοίνυν ἀντ’ ἐκείνων γέγονε παρ’ ἡμῶν Θηβαίοισ, καὶ Λύσανδρον ἀπεκτείναμεν καὶ τρόπαιον ἀνεστήσαμεν καὶ καθαρὰν πολεμίων τὴν Βοιωτίαν ἀπεφήναμεν. ἆρ’ αὐτῷ τῷ μέτρῳ τὴν εὐεργεσίαν ἀπέχουσιν; ἢ κἂν εἰ ἐπ’ αὐτοῖσ ἐποιησάμεθα, οὐκ ἂν εἶχον μείζω προσαιτῆσαι; θαυμάζω τοίνυν, εἰ τὰ μὲν Θηβαίων φιλάνθρωπα μνημονεύσομεν, τὴν Λακεδαιμονίων δὲ γνώμην οὐδαμοῦ θήσομεν· ἣν εἰ μὴ τότ’, ἐκεῖνοι μετρίαν εἶχον περὶ ἡμῶν, ταυτὶ τὰ ὕστερον εὐεργετήματα Θηβαίων χώραν οὐκ εἶχε. τοσοῦτον γὰρ ἑνὸσ τούτου πάντα τὰ Θηβαίων ἥττηται, ὅσῳπερ καὶ αὐτοῖσ Θηβαίοισ καὶ πᾶσι τοῖσ βουλομένοισ τὸ ἔχειν εὖ ποιεῖν ἡμᾶσ οὐχ ὑπῆρχεν ἅπαξ ἀπολωλόσι, καὶ ὅσῳ δυστυχῆσαι μὲν μᾶλλον οὐκ εἴχομεν τἀναντία οἷσ Λακεδαιμονίοισ ἔδοξε παθόντεσ, εὖ δὲ παθεῖν μειζόνωσ ἢ ὑπὸ Θηβαίων ὕστερον, πολλοὶ δεικνύουσιν ἐνόντεσ τρόποι. εἰσ μὲν γὰρ ταῦτα κἂν ἄλλοσ τισ ἴσωσ πόροσ εὑρεθείη καὶ χωρὶσ τούτων, εἰσ δὲ τὸ μὴ ’κεῖνα παθεῖν Λακεδαιμονίων ἔδει πάντωσ διὰ τὴν ὑπάρχουσαν τότ’ αὐτοῖσ τύχην· ἣν μήποτ’ ἔχειν ὤφελον. ἐκείνη γὰρ καὶ τὴν ἡμετέραν πόλιν εὐθενοῦσαν κατέλυσε καὶ αὐτοὺσ ἐκείνουσ εἰσ τὰσ νῦν ἤγαγε συμφοράσ. καὶ μηδεὶσ οἰέσθω με τοῦτο λέγειν, ὅτι διὰ Λακεδαιμονίουσ ἐστὲ σῶοι· μήποτε οὕτω καλῶσ πράξαιεν.

ἀλλὰ σώζει μὲν, ὦ Ἀθηναῖοι, καὶ φυλάττει τὴν ἡμετέραν πόλιν ἡ τῶν θεῶν δικαία πρόνοια καὶ ἡ λαχοῦσα αὐτὴν ἐξ ἀρχῆσ ἀγαθὴ τύχη· ὅσα δ’ ἧκεν ἐπ’ ἀνθρώπουσ, συνεπελάβοντό ποτε Λακεδαιμόνιοι καὶ Φωκεῖσ καὶ ἄλλοσ τισ οἶμαι, οὐ μὴν ἀλλ’ οὐκ ἐλάχιστον Λακεδαιμόνιοι, τό γε κῦροσ ἔχοντεσ αὐτοὶ τῆσ ψήφου. νῦν τοίνυν χρὴ τοῦτον ἐκεῖνον νομίσαι τὸν καιρὸν ἥκειν, ἐν ᾧ καθειστήκειμεν αὐτοὶ τότε, καὶ ἣν ἂν τότε γνώμην ἠξιώσαμεν τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἔχειν ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ τοῦ τοιούτου κινδύνου καὶ πράγματοσ αἰωρούμενοι, ταύτην ἐπειδὴ προειλήφαμεν, ἀνταποδῶμεν ὁμοίαν. ἱκέται δὲ ἡμῖν Λακεδαιμόνιοι γεγόνασιν οἱ περὶ ὑμῶν πρότερον βουλευόμενοι καὶ τοὺσ Ἕλληνασ συνάγοντεσ καὶ γῆν καὶ θάλατταν ἔχοντεσ, καὶ λέγουσιν ἱκετεύοντεσ μέτρια ὡσ χρή τι καὶ αὐτοὺσ ἀπολαῦσαι τῆσ ὑμετέρασ καλοκἀγαθίασ, καὶ μὴ μόνον Θηβαίουσ, μηδὲ τοὺσ ἄλλουσ Ἕλληνασ ὑμᾶσ, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺσ σεσωκότασ ἔσεσθαι. εἰ δ’ οἱ ψήφοισ βοηθήσαντεσ τότε νῦν ὅπλοισ ἀνταξιοῦσιν ὑφ’ ὑμῶν σωθῆναι, τοῦτο καὶ μάλιστα δέξασθε. ἡ μὲν γὰρ τοῦ δικαίου τάξισ τὸν αὐτὸν ἔχει λόγον, ὁ δὲ τῆσ εὐεργεσίασ τρόποσ ἀξιώματι νικῶν τὴν ὑπερβολὴν τῆσ ὑμετέρασ μεγαλοψυχίασ ἐνδείξεται. ὡσ αἱ μὲν ἄλλαι χάριτεσ κατὰ τοὺσ ὑπάρχοντασ ἰσχύουσιν, ἣν δ’ ὑμεῖσ Λακεδαιμονίοισ ἀποδώσετε νῦν, ἐφ’ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἅπασα μεταστήσεται. τὸ γὰρ ψήφῳ σωθέντασ πολέμῳ καὶ ὅπλοισ ἀντισῶσαι, τοῦτ’ ἐστὶ τὸ ποιοῦν τὴν φιλοτιμίαν καὶ δι’ οὗ τὸ Ἀθηναίουσ, μὴ τῶν ἄλλων τινὰσ ἀνθρώπων εἶναι διαφαίνεται. εἰ δὲ καὶ ὑμᾶσ νῦν ψηφίζεσθαι περὶ αὐτῶν ἔδει κατὰ ταὐτὰ, οὐκ ἂν σώζουσιν ὑμῖν αὐτοὺσ ἔγωγε συνήσθην, ἀλλ’ ἐκείνων τοὔργον ἔκρινον ἄν. καὶ μὴν καὶ Θηβαίουσ ὅτε ἐσώζετε, οὐχ ὅμοια ἀνθ’ ὁμοίων ἀπεδίδοτε αὐτοῖσ δή που, καίτοι τηνικαῦτα μὲν οὔτε τριήρων εὐπορεῖτε οὔτε τὰ τείχη τὸν ἀναστήσοντα εἴχετέ πω, ἀλλ’ ἀφύλακτοσ καὶ γυμνὴ σχεδὸν ἡ πόλισ ἦν· νῦν δὲ ὁρᾶτε μὲν δή που ναῦσ ἐν τῷ Πειραιεῖ τοσαύτασ ἀθρόασ, ὁρᾶτε δὲ τὰ τείχη ταυτὶ καὶ τὴν ἄλλην ἅπασαν παρασκευὴν ᾗ πόλεμοσ ἐξηρτύσθαι βούλεται.

τοσοῦτον δὲ ὑμῖν τὸ περιὸν ὥστε ἀμφοτέρουσ ὁμολογεῖν ὁποτέροισ ἂν προσθῆσθε, ἐπὶ τούτουσ τὴν ῥοπὴν ἥξειν. οἶμαι τοίνυν μηδὲ ἐκεῖνο ἀργῶσ μηδὲ ἀλόγωσ σκοπεῖν, ὅτι ἂν μὲν μὴ ἀνέλωσιν οἱ Θηβαῖοι παραπεσόντοσ καιροῦ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, ἀλλ’ ἐπιεικεῖ τινι καὶ μετρίᾳ γνώμῃ μεταχειρίσωνται, Θηβαίουσ εὐδοκιμεῖν ἐστιν ἀνθ’ ἡμῶν. οὗ τί γένοιτ’ ἂν αἴσχιον; ἐὰν δ’ ἐξέλωσι καθάπαξ, οὐ φαῦλόν τι καὶ τὸ τυχὸν πάθοσ ἔσται τῇ Ἑλλάδι μὴ εἶναι Λακεδαιμονίουσ· ὄντοσ δὲ τούτου τοιούτου, τὸ δοκεῖν ἡμᾶσ αἰτίουσ εἶναι προσέσται· ὃ πολὺ τοῦ προτέρου μεῖζον, εἰ οἱο͂́ν τε εἰπεῖν. οὐ τοίνυν οὐδ’ ὅπωσ φείσαιντ’ ἂν αὐτῶν ὄντεσ Θηβαῖοι καὶ ὁτιοῦν, ἐὰν καιροῦ λάβωνται, ἔχω προσδοκῆσαι. τὰ γὰρ περὶ ἡμῶν δόξαντα αὐτοῖσ ὅταν ἐνθυμηθῶ καὶ τὴν ψῆφον ἐκείνην τὴν καλὴν καὶ πόθεν τὸ πρῶτον διέστησαν ἀπ’ αὐτῶν, πάλαι προτεθρηνῆσθαι δεῖν νομίζω Λακεδαιμονίουσ, εἰ παρὰ τοιοῦτον κίνδυνον ἔλθοιεν. καὶ γὰρ οὐδὲ ἐκεῖνο εἰκὸσ περὶ οὗ μὲν ἕτεροι προειστήκεισαν πολέμου ταύτην ἐνεγκεῖν τὴν ψῆφον, οὗ δέ γε αὐτοὶ κύριοι καὶ προστάται γεγόνασι, τοῦτον, ἐὰν ἐπ’ αὐτοῖσ γένηται, μετρίωσ καταθήσεσθαι, ἢ μικρόν τι διαθήσειν τοὺσ ὁμοῦ τι καὶ δι’ αὐτοὺσ μισοῦντασ Λακεδαιμονίουσ καὶ δι’ ἡμᾶσ, ὅτι ἡμῶν τότε ἐφείσαντο. οὐ γὰρ ἡμᾶσ μᾶλλον ἐμίσουν δι’ ἐκείνουσ ἢ ’κείνουσ νῦν καὶ ὑπὲρ αὐτῶν καὶ δι’ ἡμᾶσ. οὐ τοίνυν οὐδὲ φοβηθῆναί μοι δοκεῖτε ἂν εἰκότωσ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ μὴ πράγματα ἡμῖν πάλιν παράσχωσιν, ἐὰν σωθῶσιν. εἰ γὰρ τὰ μέγιστα δοίημεν αὐτοὺσ ἐλπίζειν, οὐ δή που τοῦ· κρατῆσαί γ’ ἂν ἡμῶν μεῖζόν τι προσδοκήσειαν οὐδ’ εὔξαιντο. τοῦτο τοίνυν ἴσασιν ἀκριβῶσ οὐδαμῶσ αὐτοῖσ πρότερον συνενεγκὸν, ἀλλ’ ὅτε καὶ τὴν κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν ἡγεμονίαν παρέλαβον, τότε δὴ τὰ ἐξ ἀνθρώπων περιστάντα αὐτοὺσ κακὰ, εἰσ Κόρινθον, εἰσ Βοιωτίαν, πάλιν εἰσ Ἄργοσ, ἄνω κάτω διαθέοντασ τὴν Ἑλλάδα καὶ φθειρομένουσ, μέχρι καὶ τοῦ Περσῶν βασιλέωσ αἰσχρῶσ ἐδεήθησαν καὶ τὰ τελευταῖα μιᾷ μάχῃ πληγέντεσ κατηνέχθησαν. οἷσ τοίνυν ὡσ ἂν εὔξαιντο πρᾶξαι δῆλόν ἐστιν οὐ λυσιτελοῦν καὶ οἷσ ἂν διὸ δεῖ πολεμεῖν ὑπάρξῃ βλάβοσ ἐστὶ καὶ κίνδυνοσ, τῷ ποτε ἐπαρθέντεσ οὗτοι τοιαύτῃ πραγμάτων ἀλογίᾳ δώσουσιν αὑτοὺσ, ἢ περὶ τοῦ πολεμεῖν ἐθελήσουσιν, ὅταν περὶ νίκησ μὴ συμφέρῃ;

τί δ’ ἂν ἐλπίσαντεσ ζητοῖεν πάλιν παραλαμβάνειν τὰσ πόλεισ, ἃσ δεδωκυίασ ἑαυτὰσ οὐκ ἠδυνήθησαν κατασχεῖν; οὔθ’ ἁρ́μα ἀναβαίνειν οἶμαι θαρρήσειεν ἄν τισ τὸν κρημνὸν ὁρῶν, εἰδὼσ ὡσ οὐχ οἱο͂́σ τέ ἐστι μένειν ἔποχοσ, οὔτε πραγμάτων τοσούτων ἐπιβαίνειν, ὧν ἐκπεσὼν εὐθὺσ κείσεται. ὁ γὰρ μείζονα ἢ καθ’ αὑτὸν ὄγκον ἀναιρούμενοσ, κἂν παραχρῆμα ἐνέγκῃ ῥᾳδίωσ, μετὰ μικρὸν ἀπώλετο συσχεθείσ. Λακεδαιμόνιοι δὲ κἀκεῖνο μέμνηνται, μεθ’ ὅσησ παρασκευῆσ καὶ μεθ’ ὅσησ συντάξεωσ εἰσ τὸν πρότερον πόλεμον κατέστησαν καὶ συμμάχουσ οὕστινασ καὶ τὸ ἀξίωμα ὁποῖον ἔχοντεσ κατ’ ἐκείνουσ τοὺσ χρόνουσ. καὶ οὐδὲ τοῦτο λέληθεν αὐτοὺσ, ὅτι εἰ μὴ αὐτὴ περὶ αὑτὴν ἡ πόλισ ἔπταισε, τοῦτο μὲν τὸν πρὸσ Σικελιώτασ ἐπεμβαλομένη πόλεμον, τοῦτο δὲ καὶ ἐν Αἰγὸσ ποταμοῖσ ἀμελείᾳ τῶν στρατηγῶν τὰσ ναῦσ ἀπολέσασα, οὐδ’ εἰ πάντασ ἀνθρώπουσ παρέλαβον, πλέον οὐδ’ ὁτιοῦν ἂν αὐτοῖσ ἐγένετο ἀλλ’ ἢ ἀπειπόντεσ ἐδέοντ’ ἂν ἡμῶν καταλῦσαι τὸν πόλεμον, ἢ τελευτῶντεσ κρατηθέντεσ ὑπήκουον ἄν. νυνὶ δὲ εἰσ τί καὶ βλέψαντεσ τῶν πάντων τηλικοῦτον πρᾶγμα ἀνακινήσουσι; ποίαν ἀρχήν; τίνα ῥώμην; ποίασ προσόδουσ; τίνα γενναῖον πολέμου πόρον; οὐκ ἔστιν οὐδέν. μὴ δὴ φαινώμεθα, ὦ Ἀθηναῖοι, δεδοικότεσ ἀνθρώπουσ ἱκέτασ. αἰσχρὸν γὰρ ἐάν τισ ἀκούσῃ τοῦτο πρῶτον, ὅτι Ἀθηναῖοι φοβοῦνται τοὺσ σωθῆναι ζητοῦντασ. ἀλλὰ μηδὲ ἐπὶ νοῦν ἄγωμεν μήτ’ αὐτοῖσ τούτοισ μήτ’ ἄλλῳ μηδενὶ τῶν Ἑλλήνων ὅτι ἀρχὴν ὑπόνοιάν τινα τοιαύτην περὶ αὐτῶν ἀξιοῦμεν ἔχειν. μηδαμῶσ. ἀλλὰ τί καὶ οἰέσθε; οἱ Θηβαίοισ οὐκ ἀνταρκέσαντεσ χωρὶσ ἡμῶν τῷ ποτε πιστεύσαντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ ἥξουσι; τί δὲ καὶ ζητοῦντεσ;

ἵν’ ἡμᾶσ ἀνέλωσιν; ἀλλ’ ὅτ’ ἔσχον καιρὸν, οὐκ ἐποίησαν τοῦτο. ἀλλ’ ὅτι οὐ συνήνεγκεν αὐτοῖσ φεισαμένοισ; καὶ μὴν διὰ τοῦτό γε εἴσονται σεσωσμένοι. οὐκοῦν ἵν’ ἄλλωσ πράγματα ἔχωσιν; ἀλλ’ οὐχ οὕτω μαίνονται. ὑπὲρ τοῦ ποτ’ οὖν ἐνοχλήσουσιν; οὐ γὰρ ὑπέρ γε τοῦ μισεῖσθαι· ἐγὼ μὲν οὐκ ἐπινοῶ πᾶσ γιγνόμενοσ. ἐπεὶ καὶ τοῦτο πῶσ οὐκ ἄτοπον καὶ ὑπερφυὲσ, ἀνθρώπουσ σωθέντασ ὑφ’ ὑμῶν καὶ τυχόντασ ὧν οὐκ ἂν ἤλπισαν μείζω, τούτουσ ἡγεῖσθαί τι φρονήσειν ἄγνωμον περὶ ἡμῶν, κἂν τὴν βασιλέωσ ἀρχὴν καὶ δύναμιν λάβωσιν; ἔπειτα εἰ φοβησόμεθα οὓσ ἂν εὖ ποιῶμεν, τίσι θαρρήσομεν; οὐχ ὁρῶ. τὸ μὲν τοίνυν Λακεδαιμονίων, διττῆσ οὔσησ ἁπάσησ ἀσφαλείασ, ἀμφοτέρασ ἔχει τὰσ μερίδασ. οὔτε γὰρ δύνανται δή που ποιεῖν ἡμᾶσ κακὸν οὐδὲν οὔτ’ εἰκόσ ἐστι βουλήσεσθαι τούτοισ γε τοῖσ λογισμοῖσ αὐτούσ. σκεψώμεθα δὴ καὶ τὰ Θηβαίων, ἆρα ὁμοίωσ ἀδεᾶ, τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἐὰν ἀνέλωσιν, ὥσπερ τὰ ἐκείνων, ἂν μὴ τοῦτο πάθωσιν. ἀλλὰ τίσ οὐκ οἶδεν ὅτι, ἂν ἐκποδὼν γένωνται Λακεδαιμόνιοι, μετενήνεκται λοιπὸν ἐνταῦθα ὁ πόλεμοσ καὶ πρὸσ ἡμᾶσ ἤδη τοῖσ Θηβαίοισ ὁ λόγοσ γίγνεται; οὐ γὰρ ἐκεῖνό γε οὐδεὶσ ἡμῶν πέπεισται ὅτι νῦν ἄλλο τι ζητοῦσιν ἐκεῖνοι ἢ παρελθεῖν ἐπὶ τὴν τάξιν ἐφ’ ἧσ γε ἡμεῖσ καὶ Λακεδαιμόνιοι μεθ’ ἡμᾶσ ἐγένοντο, οὐδ’ οὕτωσ ἐσμὲν εὐήθεισ ὥστε ἡγεῖσθαι Θηβαίουσ εὐνοϊκώτερον ἡμῖν ἢ σφίσιν αὐτοῖσ ἔχειν, οὐδέ γε οὕτωσ ἀργοὺσ οὐδὲ ὑπτίουσ εἶναι, ὥστε ἀνῃρημένων Λακεδαιμονίων καὶ τοῦ ἡμίσεοσ αὐτοῖσ ὑπάρχοντοσ εἰσ τὰ πράγματα, εἶτ’ ἐγκαταλείψειν τὸ λοιπὸν ἑκόντασ. οὐκ ἔστι ταῦτα. ἀλλ’ ἐμοὶ μὲν καὶ πρώην οὐκ οἶδ’ ὅστισ ἀπήγγειλε διομνύμενοσ ὡσ ἤδη καὶ τριήρεισ ἐγνωκότεσ εἰσὶ ποιεῖσθαι καὶ εἰσ τὴν θάλατταν ἐμβαίνειν. λέγειν γὰρ ἔφη πρὸσ αὐτοὺσ Ἐπαμεινώνδαν ὡσ οὐδὲν ὄφελοσ τῶν ἐν τῇ γῇ πλεονεκτημάτων, εἰ μὴ καὶ τὴν θάλατταν δι’ αὑτῶν ἕξουσι. τούτοισ μὲν οὖν ἔξεστι μὲν πιστεύειν, ἔξεστι δὲ μή· ἐκεῖνο μέντοι κἀγὼ σαφῶσ οἶδα καὶ οὐδὲν χεῖρον ὑμεῖσ ἐμοῦ, ὅτι Θηβαῖοι Λακεδαιμονίων κρατήσαντεσ ἐφ’ ἡμᾶσ τρέψονται εἰ δὲ τοῦτ’ ἔσται, κινδυνεύσομεν ἢ μετὰ συμμάχων ἢ μόνοι. τὸ μὲν δὴ μόνουσ ἀπολειφθῆναι τί ἂν ὑμᾶσ ἔγωγε διδάσκοιμι ποῖόν τι νομιστέον;

εἰ δὲ ἕξομεν συμμάχουσ, βελτίουσ οἱ νῦν παρόντεσ ὧν ἄν τισ φῇ τότε εὑρήσειν. καὶ μὴν οὐδὲ τὸ σχῆμα ὅμοιον. τότε μὲν γὰρ ἐκεῖνοι βοηθεῖν ἡμῖν δόξουσιν, οἵτινεσ ποτὲ οὗτοι γενήσονται, νῦν δὲ ἡμεῖσ τούτουσ σώζειν. ἐπὶ δὲ ἀμφοτέροισ ἐκεῖνο λέγω· τούτουσ μὲν παραλαβόντεσ οὐκ ἀπόλλυτε ἐκείνουσ τοὺσ τότ’ ἂν ἐλθόντασ, ἔξεστι γὰρ ἀμφοτέρουσ ἔχειν δή που· οἷσ δ’ ἂν τότε χρήσαισθε οὐκ ἔνεστιν εἰπεῖν τούτουσ προσέσεσθαι νῦν παροφθέντασ. οὐ τοίνυν οὐδὲ τοὺσ ἐθελήσοντασ ἂν ἡμῖν ὑπηρετῆσαι τηνικαῦτα προθύμωσ ὁρῶ. ὅταν γὰρ αὐτοὶ προιέμενοι Λακεδαιμονίουσ φαίνησθε, ταὐτὰ χρὴ καὶ παρὰ τῶν ἄλλων ὑμῖν ἀπαντήσειν προσδοκᾶν. καὶ μὴν οὐδ’ ἐγκαλεῖν οὐδέσιν αὐτῶν ἕξετε. ὅταν γὰρ ἃ τῶνδε παρίδητε αὐτοὶ τούτοισ χρῆσθε πρὸσ τοὺσ ἄλλουσ, ἐρυθριᾶν ἀποτυγχάνοντασ περιγίγνεται. πόσῳ τοίνυν βέλτιον τὸν μὲν πόλεμον δέξασθαι, βεβαίουσ καὶ φανεροὺσ ἔχοντασ τοὺσ συμμάχουσ, τὰ δ’ ὑμέτερ’ αὐτῶν εὖ τιθεμένουσ δοκεῖν τῆσ ἑτέρων σωτηρίασ φροντίζειν, ἢ τούτουσ μὲν ἡλίκουσ εἶπον ἐᾶσαι γενέσθαι, τὸ δὲ τούτοισ χαρίσασθαι φυγεῖν, εἶθ’ ἑτέρουσ οἵτινεσ ὑμῖν τοῦτο ποιήσουσιν ὕστερον ζητεῖν, ἐὰν ἄρα τισ φανῇ; τοῦ μὲν τοίνυν ἐὰν Λακεδαιμονίοισ προσθώμεθα μὴ διαμαρτεῖν ἡμᾶσ ἐλπίδοσ Λακεδαιμονίοισ ἡγοῦμαι δεῖν μέλειν. τὸ γὰρ πονηροτάτουσ ἀνθρώπων ἀποφανθῆναι καὶ πάντασ ἐπ’ αὐτοὺσ συστῆναι ‐ ὃ γένοιτ’ ἂν, ἐάν τι νεωτερίζειν περὶ τοὺσ εὐεργέτασ ἐπιχειρῶσιν ‐ ἐκείνοισ, οὐχ ἡμῖν δή που διαφέρει. ὥστ’ εἰ ἄρα καὶ ἀρτίωσ ἐσφαλλόμην, κἂν παρακινήσωσί τί ποτε ὕστερον, περὶ αὐτῶν, οὐ περὶ ἡμῶν κακῶσ ἔσονται βεβουλευμένοι. τὴν δὲ ὑπὲρ τοῦ μὴ γενέσθαι Θηβαίουσ ἰσχυροὺσ πρόνοιαν ὑμᾶσ αὐτοὺσ δή που ποιεῖσθαι δεῖ· τοῦτο γὰρ ὑμῖν, οὐκέτ’ ἐκείνοισ κινδυνεύεται. οὐ μὴν οὐδ’ ἂν συμμαχήσωμεν τοῖσ Θηβαίοισ, πίστιν ἐνοῦσαν καθορῶ. ὅταν γὰρ ἐνθυμηθῶ τίνων αὐτῶν πρότερον πρὸσ Λακεδαιμονίουσ ὄντων τί νῦν ἐπιχειροῦσιν, τῆσ γε παρ’ ὑμῶν βοηθείασ εἰ καὶ μνησθήσονται τὸ παράπαν θαυμάζω. ποίου γὰρ τροπαίου, τίνοσ ἐξόδου, τίνοσ συλλόγου, ποίασ πράξεωσ ἀπελείποντο Θηβαῖοι Λακεδαιμονίων τὸν πρότερον χρόνον;

τί μεῖζον ἐκείνων ἦγον; οὐδὲν, πλὴν εἰ τὰ ἱερά τισ εἴποι. εἶτα ζημίαν τὸ μὴ τέλεον τούτουσ ἀνελεῖν κρίναντεσ καὶ διὰ τοῦθ’ ἡμᾶσ τοὺσ πρὶν ἐχθροὺσ παρακαλοῦντεσ, ἡμῶν τῶν ἐπὶ καιροῦ φίλων καὶ τῶν ἐκ κατασκευῆσ ἀφέξονται; καὶ μὴν οὐδὲ ὅμοιον Λακεδαιμονίοισ τε πιστεύσαντασ καὶ Θηβαίοισ ἐξαπατηθῆναι· οὐδὲ γὰρ οὐδὲ τὸ τῆσ συμμαχίασ ἔχει σχῆμα ὅμοιον. Λακεδαιμονίουσ μὲν γὰρ σώζοντεσ γενναῖοί τε καὶ φιλάνθρωποι δόξετε εἶναι, Θηβαίουσ δ’ ἑλόμενοι πλεονεξίασ ἐθέλειν εἶναι μερῖται καὶ τὴν τῆσ Ἑλλάδοσ ἀρχὴν συγκατακτᾶσθαι. ἔστι δ’ ἐν μὲν χρηστῶν κοινωνίᾳ τοῖσ ψευσαμένοισ αἰσχύνη, ἐν δὲ πονηρῶν καὶ τοσοῦτον τοῖσ ψευσθεῖσι. τὸ γὰρ ἐλπίδι κέρδουσ ἀδικεῖν διπλοῦν ἐστιν ὄνειδοσ, ὅταν παρὰ δόξαν ἐκβῇ τῳ. ταῦτα μέντοι χρὴ πόρρωθεν λογιζομένουσ φυλάττεσθαι τὸν τῆσ ἀπάτησ καὶ τὸν τῶν φόβων καιρὸν, καὶ μὴ τηνικαῦτα βουλεύεσθαι περὶ αὐτῶν ἡνίκα οὐδ’ αὐτὸ τοῦτο ἕξετε, μηδὲ ἀκριβῶσ αὐτὰ βουληθῆναι μαθεῖν, ἀλλ’ ἑώσ ἔξεστι προϊδέσθαι καὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ὥσπερ προβόλουσ διατηρῆσαι, τὸ τοῦ βασιλέωσ σοφὸν κρίναντασ, ὃσ ἐν τοῖσ τελευταίοισ τοῦ πολέμου διῆγεν ὑμᾶσ ἐπ’ ἀνίσων, τὴν αὑτῷ συμφέρουσαν εὔνοιαν νέμων ἀεὶ τοῖσ ἥττοσιν. ᾔδει γὰρ, οἶμαι, πολὺ βέλτιον ὂν μετὰ τῶν ἑτέρων ἀεὶ τοὺσ ἰσχυροτέρουσ κακοῦν ἀπὸ τοῦ παρείκοντοσ ἢ καθάπαξ εἰσ ἀγῶνα καταστῆναι πρὸσ τοὺσ τὸ ὅλον κατορθώσαντασ. ἃ μὲν τοίνυν οἱ μηδετέροισ οἰόμενοι δεῖν βοηθεῖν εἴποιεν ἂν, ταῦτα πρὸσ τοὺσ ὑπὲρ τῶν Θηβαίων λέγοντασ ὑπαρχέτω μοι· ἃ δ’ οἱ τοὺσ Θηβαίουσ ἑλέσθαι κελεύοντεσ ἁμαρτάνουσι, ταῦτα πάλιν πρὸσ ἐκείνουσ οἳ μηδετέροισ βοηθεῖν ἀξιοῦσι. δεῖ μὲν γὰρ ἔξω δή που πραγμάτων τὴν πόλιν εἶναι καὶ ταραχῆσ, οὐδ’ ἐγὼ φήσαιμ’ ἂν ἄλλωσ ἔσται δὲ οὐδαμῶσ, ἐὰν ἐπασκήσητε τοὺσ Θηβαίουσ. εἰ δὲ τοῦτο φυλαττόμεθα, ἀνισωτέον τούσδε πρὸσ οὓσ ἀσχολήσονται. εἰ γὰρ αὐτοὶ μὲν Θηβαίοισ μὴ βοηθήσομεν, τούτουσ δὲ προησόμεθα, οὐχ ὁρῶ τὸ τούτων κέρδοσ, ἀλλὰ καὶ τοῖσ Θηβαίοισ ἄμεινον ἴσωσ ἢ μηδετέροισ ἐπαμῦναι.

εἰ μὲν γὰρ συμμάχουσ δεῖ καὶ φίλουσ ἀμέμπτουσ ἔχειν αὐτοὺσ, μηδὲν ἐλλίπωμεν· εἰ δὲ τοῦτο φεύγομεν, μὴ ποιήσωμεν ἀμφότερα, καὶ τὰ τούτων ἄπορα καὶ τἀκείνων ἐχθρὰ, ἀλλ’ ὑπάρχοντοσ τοῦ μὴ κοινωνεῖν Θηβαίοισ τῆσ πλεονεξίασ καὶ τὸ παῦσαι τοὺσ αὐτοὺσ τούτουσ προσαναλάβωμεν· εἰ δὲ μὴ, οὔτε τούτοισ πλέον οὐδὲν τῆσ ἡμετέρασ καλοκἀγαθίασ οὔτε ἡμῖν τῆσ ἐκείνων πλεονεξίασ. ἔσται δὲ ἡμῖν καὶ περὶ τούτων ἀμελῶσ καὶ πρὸσ τοὺσ ἑτέρουσ οὐκ οἰκείωσ βεβουλευμένον· κληρονομήσουσι δὲ Θηβαῖοι μὲν τῶν ἄθλων, ἡμεῖσ δὲ τῆσ αἰσχύνησ· ἣν εἰ δεῖ πάντωσ ὑπομεῖναι, βέλτιον μὴ κενὴν, ἀλλ’ ἐπὶ τῷ λαβεῖν, τὴν αὐτήν γε οὖσαν. ἔπειτα καὶ ὑπνηλὸν ἴσωσ δόξει τοιούτων πραγμάτων ἀπολειφθῆναι τὴν πόλιν, καὶ ὥσπερ σέριφον ἤ τιν’ ἄλλην οὖσαν τῶν ἀγαπητῶσ αὐτῶν σωζομένων ἐκ μέσου στῆναι. τὸ μὲν γὰρ τὴν γενναιοτέραν καὶ βελτίω τάξιν ἑλέσθαι καὶ νοῦν ἔχον ἐστὶν, ὦ Ἀθηναῖοι; καὶ ἔντιμον, τὸ δ’ ἐξαναχωρῆσαι καὶ φυγεῖν καθάπαξ τὰ πράγματα, τοῦτ’ ἀργίασ ἤδη καὶ νωθρότητοσ, οὐ σοφίασ οὐδὲ σεμνότητοσ ἔχει τάξιν οὐδεμιᾶσ. ἀλλ’ οὐκ οἰέσθε, ὦ Ἀθηναῖοι, τοῦτό γε κἂν Αἰγινήτασ τουτουσὶ γνῶναι καὶ Μεγαρέασ, μηδ’ ἑτέροισ ἐνοχλεῖν μηδ’ ἐμπίπτειν εἰσ πράγματα; ἀλλ’ ὑμῖν τοῦτο οὐκ ἔνεστι λογίζεσθαι. οὐ γὰρ ἐᾷ τὰ τρόπαια οὐδ’ αἱ τῶν πατέρων πράξεισ, οὐδ’ ἃσ Ιὤσι δεηθεῖσιν ἔπεμψαν ἐκεῖνοι τριήρεισ, αἳ τοὺσ πολλοὺσ καὶ λαμπροὺσ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν ἀγῶνασ ἐνίκησαν, δι’ οὓσ ἡ πόλισ ἡμῶν τοσοῦτον ἑαυτὴν ὑπερῆρεν ὅσονπερ πρὸ τοῦ τὰσ ἄλλασ. ἄξιον τοίνυν κἀκεῖνο ἐπὶ πᾶσιν ἐξετάσαι, ποτέροισ συνηθέστερον ὑμῖν καὶ μᾶλλον πάτριον συντάττεσθαι, πότερόν ποτε Θηβαίοισ, ἢ Λακεδαιμονίοισ. ἀποβλέψατε δὴ εἰσ τὰ τρόπαια τὰ τῶν πατέρων αὐτὰ ταῦτα καὶ τὰσ ναυμαχίασ, τὴν ἐπ’ Ἀρτεμισίῳ, τὴν ἐν Σαλαμῖνι, τὴν μάχην τὴν Πλαταιᾶσι, τοὐπίγραμμα τοῦ Μαραθῶνι τροπαίου. ὅταν δὲ εἰσ ταῦτα ἀποβλέψαι κελεύσω, εἰσ ταυτηνὶ τὴν ἀκρόπολιν ἀποβλέψαι κελεύω καὶ τὸν Παρθενῶνα καὶ τὰ λάφυρα, ἃ μεθ’ ὧν ἐκτησάμεθα οὐχ ὅσιον προέσθαι νῦν οὐδὲ συνεξελεῖν τούτοισ ἐφ’ οὓσ τότε κοινωνοὺσ εἴχομεν.

μὴ τοίνυν ἂν μέν τισ τοὔνομα τὸ Λακεδαιμονίων ἐξαλείψῃ τοῦ τροπαίου, πικρῶσ καὶ χαλεπῶσ ἔχειν οἰέσθε δεῖν, αὐτοὺσ δὲ συνεξέλητε Θηβαίοισ, ἐκ τῆσ Ἑλλάδοσ οὔσησ τῆσ ἐπιγραφῆσ, ἀλλὰ λογίζεσθε εἰ παρῆν τὰ πράγματα εἰσ τοιοῦτον καιρὸν, ὥστε Θηβαίουσ κεκρατηκότασ αὐτῶν μεθ’ ὑμῶν παντελῶσ γνώμην προτεθεικέναι περὶ αὐτῶν, τίν’ ἂν ψῆφον ἔθεσθε. φέρε δὴ, κεκάκωται μὲν ἡ Ἑλλὰσ, βασιλεὺσ δ’ ὅπωσ ἔχει γνώμησ ἐπὶ τοῦ πολέμου καθαρῶσ ἔδειξε, Θηβαῖοι δ’ ὑπὲρ ἀρχῆσ βουλεύονται, ταύτῃ δ’, ἡμᾶσ ἐναντιωσομένουσ πάντεσ ἴσασιν, ὑπάρχει δ’ αὐτοῖσ πρὸσ τὸν βάρβαρον εὐεργεσία καὶ πίστισ παλαιά· ἂν οὖν ἢ τῶν Θηβαίων διὰ ταῦτα καλούντων θαρρούντωσ, ἢ καὶ αὐτὸσ αὑτῷ σύμβουλοσ γενόμενοσ στρατιὰν ἔχων ἀφίκηται πάλιν δεῦρο ὁ βάρβαροσ, οὐκ ἄμεινον σώουσ εἶναι Λακεδαιμονίουσ καὶ ἀποκεῖσθαι πρὸσ τοιοῦτον καιρὸν καὶ τοιαύτην ἀνάγκην, ἀλλὰ μὴ τὸ τοῦ Λακεδαιμονίου συμβεβηκὸσ ὑπάρχειν, ἑτερόφθαλμον τὴν Ἑλλάδα; τοῦτο γάρ τισ αὐτῶν εἰπεῖν λέγεται πρὸσ Θηβαίουσ ὑπὲρ ἡμῶν, ὅτε ἀναιρεῖν ἡμᾶσ ἐκέλευον. πολλὰ τοίνυν με ὕπεισι καὶ παλαιὰ καὶ μεγάλα, ἃ κοινὰ ταῖσ πόλεσι πρὸσ ἀλλήλασ ὑπάρχει χωρὶσ τῆσ ἐπὶ τὸν βάρβαρον συστάσεωσ· οἱο͂ν Ἡρακλεῖ μυστηρίων μετάδοσισ πρώτῳ ξένων, καὶ ὡσ ἀπῆλθεν ἐξ ἀνθρώπων, τιμαὶ παρὰ πρώτοισ ἡμῖν αἱ αὐταὶ τοῖσ θεοῖσ, καὶ τῶν ἐκείνου παίδων καταφυγὴ δεῦρο, καὶ ὑμῶν προστασία καὶ μάχη πρὸσ Εὐρυσθέα, τὸν ἐλαύνοντ’ αὐτοὺσ, καὶ τὰ τελευταῖα, Κίμωνοσ εἰσ Ἰθώμην ἄφιξισ καὶ Τυρταίου πρὸ Κίμωνοσ εἰσ Σπάρτην. πάλιν αὖ τυράννων καταλύσεισ παρὰ τούτων καὶ τὰ πρὸσ Ἀλκμαιωνίδασ οἰκεῖα καὶ μυρία τοιαῦτα ὕπεισί με. ἀλλὰ ταῦτα μὲν ἐξαριθμεῖσθαι καὶ καταλέγειν οὔτ’ εὔπορον οὔτ’ ἴσωσ ἐν δυνατῷ· εἰ δέ τισ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μεταξὺ νυνί πωσ εἰσδραμὼν ἀγγείλειεν ὑμῖν ὅτι τοῦ Μαραθῶνι τροπαίου τοὐπίγραμμα ἐκκεκόλαπται, θορυβησάντων δὲ τὸν αὐτόχειρα δείξειε, κᾆτα ἐκεῖνοσ φαίη τὸ Λακεδαιμονίων μόνον ἐξαληλιφέναι μέροσ, τὸ δὲ λοιπὸν εἶναι σῶον καὶ φανερὸν, χαλεπῶσ οἶδ’ ὅτι καὶ δυσχερῶσ οὐδὲν ἧττον ἔχοιτ’ ἄν. ἆρά γε ἀπολλύναι;

καὶ τίσ τῶν σφόδρα ἑτοίμωσ ψηφισαμένων αὐτό γε τοῦτο ὁμολογήσειεν ἄν; ἀλλὰ σώζειν ὥσπερ ὑμᾶσ ἐκεῖνοι πρότερον; πῶσ οὖν συναναιρήσετε νῦν τοὺσ αὐτοὺσ τούτουσ; φέρε, ἐὰν δὲ συμβῇ τοῦτ’ αὐτὸ ὃ λέγω, καὶ προσθῆσθε μὲν τοῖσ Θηβαίοισ, συλλόγου δὲ γενομένου κελεύωσιν ὑμᾶσ ἀποφήνασθαι τί χρὴ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ποιεῖν ἢ νῦν ἢ ὕστερον, ἡνίκ’ ἂν μηδὲν ὅλωσ ἐκείνοισ ἐνῇ, τί ἐρεῖτε, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηνᾶιοι; καὶ τίνα γνώμην οἴσετε; ἀναιρεῖν οἷσ ὑμᾶσ οὐκ ἔδοξεν; ἀλλ’ ἐᾶν σώουσ; εἶθ’ ὑπὲρ ὧν ἂν ψήφου δεηθῶσι, τὴν σώζουσαν θήσεσθε δικαίωσ, τούτουσ ὅτ’ ἐν τοῖσ ὅπλοισ ἐστὶ τὸ διατηρῆσαι, συνεξελεῖν μᾶλλον αἱρήσεσθε; οὐκ ἂν παρέλθοιμι τὸ τῶν Ἀργείων ἐκείνων, ὑπὲρ ὧν τὸ παλαιὸν ἐξήλθετε εἰσ Βοιωτίαν ταυτηνὶ καὶ οὐκ ἐπετρέψατε Θηβαίοισ τούτοισ οὐδὲν ἀγνωμονῆσαι περαιτέρω τοῦ καιροῦ, καίπερ ἠδικημένουσ τὴν ἀρχὴν εἰδότεσ. ἃ καὶ Λακεδαιμόνιοι σαφῶσ ἐπιστάμενοι παρακαλοῦντεσ ἥκουσι νῦν ὑμᾶσ ἐπὶ τοὺσ αὐτοὺσ τούτουσ, οὐχ ὑπὲρ ἑπτὰ νεκρῶν αὑτῶν, ἀλλὰ πάντων τῶν λοιπῶν τῆσ σωτηρίασ, ὥσπερ ἐξ ἐκείνου λοιπὸν ὀφειλομένων ἀμφοῖν τούτοιν, Θηβαίουσ μὲν ὑβρίζειν, ὑμᾶσ δὲ κωλύειν. κεφάλαιον δ’ εἰπὼν καὶ δὴ πέπαυμαι. ἔχετε, ὦ Ἀθηναῖοι, Λακεδαιμονίουσ, ὃ πάλαι προὐθυμεῖσθε, ὑπὸ χεῖρα παρόντασ καὶ περίεστι τῇ πόλει δίκην εἰληφυίᾳ δόξαν φιλανθρωπίασ προσλαβεῖν, ἐὰν ἐθέλητε· οὗ τί γένοιτ’ ἂν ἥδιον; ἢ καὶ τοῦ τιμωρήσασθαι καὶ τοῦ σῶσαι τοὺσ προσκρούσαντασ κυρίουσ ὑπὸ τῆσ τύχησ γεγονέναι; πρὸσ ταῦτα βουλεύσασθε ἃ χρή. ὡσ εἰ μὲν ἐγκαταλειφθέντεσ ὑφ’ ὑμῶν οὐκ ἀνθέξουσι, πράγματοσ οὐ μετρίου δόξετε αἴτιοι γεγενῆσθαι· εἰ δὲ καὶ καθ’ αὑτοὺσ ἀνοίσουσιν, ἄμεινον ἐφ’ ὑμᾶσ ἐλθεῖν τοὔνομα, ὁμοῦ καὶ χάριν ἐκ Λακεδαιμονίων καὶ μνήμην πρὸσ ἁπάντων ἔχον διηνεκῆ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Λευκτρικὸσ α# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων πρῶτος

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Λευκτρικὸσ α# ὑπὲρ Λακεδαιμονίων πρῶτος)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION