헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́05́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἡρακλῆς)

ἀλλ’ ὦ φίλτατε Ἡράκλεισ σέ γε ἐπαινεῖν ἄθλων ὁ ἥδιστοσ· παῖσ δ’ ἔτ’ ἦν καὶ Θηβαίουσ ἀντ’ ἄλλησ παιδιᾶσ ἠλευθέρωσε τοῦ δασμοῦ, ὃν ἐκεῖνοι συχνὸν ἤδη χρόνον Ὀρχομενίοισ ἔφερον. πάντωσ δὲ πολυύμνητοσ εἶ. πολλοὶ μὲν γὰρ οἱ καταλογάδην ᾄδοντεσ τὰ σὰ, πολλὰ δὲ ποιηταὶ κατὰ πάντασ τρόπουσ ὑμνήκασι· μέγιστον δὲ ὁ καθ’ ἡμέραν ὑπὸ πάντων ἔπαινοσ ἐπὶ πάσησ τῆσ παραπιπτούσησ προφάσεωσ ἀεὶ γιγνόμενοσ. καὶ θαῦμά γ’ οὐδὲν τοσοῦτον τῆσ ἀνθρωπείασ φύσεωσ ὑπερᾶραι ᾧ πατὴρ μὲν τὰ πρῶτα τῶν ὄντων, μήτηρ δὲ ἣν ἐκεῖνοσ ἐξ ἁπασῶν προὔκρινε. τοσαύτην δὲ ἔσχε τὴν σπουδὴν εἰσ τὴν γένεσιν αὐτοῦ ὥστε τρεῖσ ἡμέρασ καὶ νύκτασ ἑξῆσ, ὥσ φασι, συνῆν αὐτῇ, βουλόμενοσ τῆσ αὑτοῦ φύσεωσ ὅτι πλεῖστον καὶ ἀκριβέστατον εἰσ τὰσ γονὰσ καταθέσθαι. ἦν γὰρ ὑπὲρ τῶν ὅλων ἡ βουλὴ, ὅπωσ κοσμηθείη τὰ τῶν ἀνθρώπων πράγματα καὶ γῆ καὶ θάλαττα ἐνεργὰ κατασταίη. καὶ γίγνεται δὴ οὕτωσ Ἡρακλῆσ συνεργὸσ τῷ πατρὶ καὶ ὕπαρχοσ τῶν ὑπὸ τὸν τῆσ σελήνησ πόλον, καὶ τὰ σημεῖα εὐθὺσ ἠκολούθησεν. ἐπελθόντασ γὰρ αὐτῷ τοὺσ δράκοντασ ἐπὶ τὰ σπάργανα ἀντ’ ἄλλησ κινήσεωσ τῆσ χειρὸσ διεχρήσατο· ἀρξάμενοσ δὲ ἀφ’ ἑστίασ ἐκάθηρε τὴν Ἑλλάδα, ἔπειτα δὲ καὶ τὸ κοινὸν γένοσ τῶν ἀνθρώπων, πάντασ ἐφεξῆσ ἐπιὼν, τούσ τε ἐν ταῖσ νήσοισ καὶ τοὺσ κατ’ ἤπειρον, οὐδὲν τῶν εἰσ εὐεργεσίαν φερόντων ἐλλείπων, ἀλλὰ τὰ μὲν θηρία χειρούμενοσ, ὧν ὑπὸ πλήθουσ καὶ μεγέθουσ ἀοίκητα ἦν τὰ πολλὰ τῆσ χώρασ, τοὺσ δὲ τυράννουσ ἀναιρῶν ὃν ἑκάστουσ αὐτῶν προσῆκε τρόπον, τὰσ δὲ πόλεισ σωφρονίζων τὰσ μὲν τοῖσ νόμοισ, τὰσ δὲ τοῖσ ὅπλοισ, λῃστὰσ δὲ χερσαίουσ τε καὶ θαλαττίουσ καὶ πάντασ ὅσοι ῥώμῃ σώματοσ θαρροῦντεσ ὕβριζον εἰσ τοὺσ ἐλάττουσ πανωλεθρίᾳ διαφθείρων, ὁμοίωσ ἔν τε τῇ Ἑλλάδι καὶ τῇ βαρβάρῳ.

πάντα γὰρ τὰ τῇ φύσει πολέμια ἐχθρὰ ἡγήσατο ἑαυτοῦ, καὶ μόνοσ τῶν εἰσ γῆν ἐλθόντων εἰσ κοινὸν ἅπασιν ἐνομοθέτησεν, οὐ μόνον ἀνθρώποισ, ἀλλὰ καὶ θηρίοισ ὡσ εἰπεῖν, ὅσ γε καὶ τὰσ ὄρνισ τὰσ περὶ Στύμφηλον διαφθειρούσασ τὰ πολλὰ τῆσ Ἀρκαδίασ εὑρ͂εν ὅπωσ ἐκβάλῃ, ὥσπερ οὐ μόνον γῆν καὶ θάλατταν, ἀλλὰ καὶ τὸν ἀέρα αὐτῷ προσῆκον ἐλευθεροῦν. καὶ μὴν ὅσα μὲν ποταμῶν ῥεύμασιν ἢ λίμναισ ἐπιέζετο, γῆν καθίστη ξηρὰν, ὅσα δ’ αὖ τῆσ ἐξ ὕδατοσ καθάρσεωσ ἐδεῖτο, τοὺσ ποταμοὺσ ἐφιεὶσ οὐ μόνον φορητὰ ἰδεῖν, ἀλλὰ καὶ ἐνεργὰ ἀπέφαινε. καὶ οὕτω δὴ κατειργάσατο γῆν καὶ θάλατταν καὶ ποταμοὺσ καὶ λίμνασ καὶ ἀέρα καὶ πέτρασ καὶ ἄνδρασ καὶ πόλεισ, τοὺσ νόμουσ τοῖσ ὅπλοισ συγκεραννὺσ, ὥστε τῆσ ἐκείνου δυναστείασ μηδὲν εἶναι μήτε λαμπρότερον μήτε λυσιτελέστερον χρήσασθαι. βίᾳ μὲν γὰρ ἀρρήκτῳ οὐδὲν αὐτὸν ἐξέφυγε τῶν ἐγχειρισθέντων, δικαιοσύνησ δὲ ὑπερβολῇ πάντ’ ἐγίγνετο ἐπ’ ὠφελείᾳ τοῦ κοινοῦ γένουσ. ἐκ δὲ τούτων ποιηταὶ Προμηθέασ τε ὑπ’ αὐτοῦ λυομένουσ συνέθεσαν, ὡσ καὶ ὅσα δήσειεν ὁ Ζεὺσ, ταῦτ’ ἐξὸν Ἡρακλεῖ λῦσαι, καὶ τὸν Ἄτλαντα ὡσ ἀπέπαυσε διαδεξάμενοσ καὶ ἀνασχὼν τὸν οὐρανὸν αὐτὸσ, καὶ τὸν Κέρβερον ὡσ ἀνήγαγεν ἐξ Αἵδου καὶ μετ’ αὐτοῦ Θησέα τὸν τῶν Ἐρεχθειδῶν, καὶ ὡσ Πλούτωνα καὶ Ἥραν τρώσειε, καὶ τοὺσ Γίγαντασ ὡσ χειρώσαιτο ἐπίκουροσ τοῖσ θεοῖσ γενόμενοσ· τὰ δ’ οἶμαι βούλεται λέγειν δι’ ὑπερβολῆσ ὅτι Ἡρακλῆσ πᾶσαν μὲν γῆν, πᾶσαν δὲ θάλατταν διηρευνήσατο, καὶ πρὸσ ἅπαντασ ὁρ́ουσ καὶ πάσασ ἐσχατιὰσ ἀφίκετο, καὶ οὐδὲ τῶν κάτω γῆσ ἄρα ἠμέλησεν, οὐδὲ τῶν μέχρι οὐρανοῦ, ἀλλ’ οὕτω σφόδρα ἐν καιρῷ πᾶσιν ἀνθρώποισ ἐγένετο ὥστε καὶ τοῖσ θεοῖσ Ἡρακλέουσ ἐδέησε πρὸσ τὸ καταστήσασθαι τὰ ἑαυτῶν πράγματα. δοκεῖν δέ μοι καὶ τὴν ἔξω θάλατταν πρὸσ τὴν εἴσω πρῶτοσ ὡρίσατο, προμνώμενοσ τοῖσ Ἕλλησι πάντα τοῦτον τὸν τόπον ὡσ οἰκεῖον οἰκίζειν, καὶ τῶν στηλῶν τοῦτ’ εἶναι τὸ βούλημα, ἃσ ἔτι νῦν Ἡρακλέουσ ὀνομάζομεν.

οὐ μόνον δὲ τοῖσ ὑφ’ Ἑλλήνων λεγομένοισ ἀκολουθῶν ἄν τισ γνοίη τὴν ἐκείνου φύσιν καὶ ὅτι κρείττων ἢ κατ’ ἀνθρώπουσ ἐγένετο, ἀλλ’ ἴσμεν Αἰγυπτίουσ ὅσον τινὰ ἄγουσι θεὸν Ἡρακλέα καὶ Τυρίουσ ὅτι πρῶτον σέβουσι θεῶν. καίτοι εἰ μὲν ἅπαντεσ τὸν αὐτὸν νομίζοντεσ οὕτω τιμῶσι, τί μεῖζον ἂν εἴποι τισ σύμβολον τῆσ δυνάμεωσ; εἰ δ’ οἱ μὲν ὡσ ἕνα τῶν πρεσβυτάτων θεῶν νομίζουσιν, ἡμεῖσ δ’ ὡσ ὅμοιον ἐκείνῳ τοῦτον τῆσ αὐτῆσ ἠξιώκαμεν τιμῆσ, καὶ οὕτω κρείττων ἢ κατ’ ἄνθρωπον γεγονὼσ δείκνυται. δῆλα δὲ καὶ ταῖσ τοῦ θεοῦ μαντείαισ. ἐπειδὴ γὰρ ἀπῆλθεν ἐξ ἀνθρώπων Ἡρακλῆσ καθαρθεὶσ ὃν λέγεται τρόπον, εὐθὺσ ἐξηγεῖτο νεώσ τε Ἡρακλέουσ ἱδρύεσθαι καὶ θύειν ὡσ θεῷ· καὶ ταῦτα μέντοι πρὸσ τὴν τῶν Ἀθηναίων φράζων πόλιν, ἣ καὶ πρεσβυτάτη τῶν Ἑλληνίδων καὶ τῆσ εἰσ τοὺσ θεοὺσ εὐσεβείασ καὶ τῶν ἄλλων τῶν σπουδαιοτάτων ὥσπερ ἡγεμὼν τοῖσ ἅπασιν ὑπῆρχεν. ἔτι δ’ αὐτῇ καὶ φιλίασ συμβόλαια πρὸσ Ἡρακλέα πάμπολλα ὑπῆρχεν ἄλλα τε καὶ ὅτι πρῶτον ξένον ἐμύησεν, ἑώσ ἦν ἐν ἀνθρώποισ. καὶ τοσοῦτόν γε τὸ ἐναργὲσ τῆσ σπουδῆσ ἐγένετο καὶ οὕτω σφόδρα τῆσ κρείττονοσ μοίρασ ἐκρίθη τὸ ἐκείνου πρᾶγμα ὥστε καὶ ὅσα Θήσεια ἦν κατὰ δήμουσ, ἅπαντα μετεσκεύασαν καὶ κατέστησαν Ἡράκλεια ἀντὶ Θησείων, νομίσαντεσ Θησέα μὲν ἄριστον εἶναι τῶν πολιτῶν, Ἡρακλέα δὲ ὑπὲρ ἀνθρώπου φύσιν. τί δ’ ἄν τισ τὰ πολλὰ λέγοι;

ἔτι γὰρ καὶ νῦν ἐναργὴσ ἡ κίνησισ τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν, ὡσ ἀκούομεν, περὶ Γάδειρα θαυμαστὰ οἱᾶ ἐργάζεται καὶ νομίζεται δεύτεροσ οὐδενὸσ τῶν πάντων θεῶν, τοῦτο δὲ ἐν Μεσσήνῃ τῆσ Σικελίασ νόσων τε ἁπασῶν ἐκλύεται καὶ τοὺσ ἐν τῇ θαλάττῃ κινδύνουσ οἱ διαφυγόντεσ ἐξ ἴσου Ποσειδῶνί τε καὶ Ἡρακλεῖ τὴν εὐεργεσίαν λογίζονται. πολλὰ δ’ ἂν καὶ ἄλλα ἔχοι τισ χωρία καὶ ἱερὰ τοῦ θεοῦ καταλέγειν καὶ δυνάμεισ ἐμφανεῖσ. ἀλλὰ τί δεῖ τὰ πόρρω λέγειν; ἀλλὰ τὸ στρατήγιον ἡμῖν Ἡράκλειον ἐοίκεν εἶναι. κἀν τούτῳ πολλάκισ ἤδη παίζων ὤφθη σφαίραισ τισὶν Ἡρακλείοισ. αὗται δέ εἰσι λίθοι στρογγύλοι σταθμὸν ἄγοντεσ οὐκ ὀλίγον. τούτων κτύποσ τε ἀκούεται καὶ αὐτοὺσ ἑτέρωθεν ἑτέρωθι φέρων τίθησι. θαυμαστὰ δὲ καὶ τὰ τῆσ ἄλλησ ἐπιφανείασ· ὥστε καίπερ οὕτω κοινὸν ὂν τὸ στρατήγιον ταῖσ ἀκριβείαισ ταῖσ περὶ τὸν θεὸν ἀντ’ ἀδύτου καθέστηκε. τί δ’ ἂν εἴποισ· τὴν περιβόητον κλῆσιν ἔν τε δὴ κωμῳδίαισ καὶ τραγῳδίαισ καὶ πᾶσι λόγοισ, ἔτι καὶ νῦν παντὸσ ὡσ εἰπεῖν ὦ Ἡράκλεισ βοῶντοσ ἐπὶ ἅπαντι τῷ χρείασ ἱσταμένῳ, τοῦτο δὴ τὸ τοῦ Σοφοκλέουσ, ἆρ’ οὐ μέγιστον ὑπόμνημα καὶ σύμβολον εἶναι τῆσ ἐκείνου δικαιοσύνησ καὶ δυνάμεωσ καὶ ὡσ τῆσ ἀνθρωπείασ προὔστη φύσεωσ πάντασ ἄγων πρὸσ τὸ βέλτιστον; δι’ ἃ δὴ καὶ οἱ κατ’ αὐτὸν ὄντεσ τότε ἐκάλουν εἰσ ἅπαντα, καὶ νῦν ἐμμεμένηκε τὸ ῥῆμα ἀπὸ τῆσ ἀρχαίασ συνηθείασ. αἱ τοίνυν ἐπωνυμίαι καλλίνικόσ τε καὶ ἀλεξίκακοσ ἡ μὲν μόνῳ θεῶν, ἡ δ’ ἐν τοῖσ πρώτοισ δέδοται. Κῶοι δὲ, ὡσ ἐγὼ μέμνημαι, καὶ ἄλεξιν τὸν Ἡρακλέα νομίζουσι. καὶ αὐτοῖσ ἕστηκεν Ἡρακλῆσ ἐκ θεοπροπίου ἐπηρμένοσ τῷ νώτῳ τὸ ῥόπαλον ὡσ κύριοσ ὢν καὶ τὸν οὐρανὸν εἰσ συμμετρίαν ἄγειν. οὐ τοίνυν τοσαῦτ’ ἄν τισ ἔχοι μόνον εἰπεῖν περὶ τοῦ θεοῦ, ὧν τὰ μὲν, ἡνίκ’ ἐν ἀνθρώποισ ἦν, τὰ δὲ καὶ νῦν ἔτι φαίνεται πράττων αὐτὸσ ἐφ’ ἑαυτοῦ. ἀλλὰ καὶ ἡ τῶν παίδων γένεσισ ἐν πρώτοισ ἂν εἰή· οὓσ ἐκεῖνοσ ἐποιήσατο σωτῆρασ κοινοὺσ τῆσ Ἑλλάδοσ καὶ τῆσ αὐτοῦ πολιτείασ κληρονόμουσ. ὧν οἱ μὲν τὴν Πελοπόννησον ἐκόσμησαν μένοντεσ, οἱ δ’ Ἰταλίαν καὶ Σικελίαν εἰσ τοσοῦτον σχήματοσ προὐβίβασαν.

ἕτεροι δὲ εἰσ τὴν Ἀσίαν περαιωθέντεσ τὰσ ταύτῃ πόλεισ Δωριέων ᾤκισάν τε καὶ διῴκησαν. ἐοίκε δὲ καὶ ἡ τῶν Λακεδαιμονίων πόλισ εἰκών τισ Ἡρακλέουσ γενέσθαι, ὡσ μικρὸν μεγάλῳ εἰκάσαι· καὶ μάλα γε εἰκότωσ. οἱ γὰρ Λεωνίδαι καὶ οἱ Λεωτυχίδαι καὶ Ἀρχίδαμοι καὶ Ἀγησίλαοι καὶ Ἄγιδεσ καὶ πρὸ τούτων ὁ τοὺσ νόμουσ θεὶσ αὐτοῖσ Λυκοῦργοσ, πάντεσ οὗτοι τῆσ Ἡρακλέουσ εἰσὶν ἀπορροῆσ, οἳ ἐκείνουσ εἴθισαν ὀλίγουσ μὲν ὄντασ ἀντὶ πολλῶν εἶναι, προί̈στασθαι δὲ τῶν ἐν χρείᾳ πάντων ἀμισθὶ, στρατηγὸν δὲ Σπαρτιάτην πλέον ποιεῖν ἢ στράτευμα ἑτέρων. οὕτω καὶ δι’ αὑτοῦ καὶ διὰ τῶν ἐκγόνων ἀρετῆσ ὡσπερεὶ πηγὰσ τοῖσ Ἕλλησιν ἐμηχανήσατο, καὶ τοῖσ μὲν ἀσκεῖν τὰ κάλλιστα, τοῖσ δὲ ἔχειν ὑφ’ ὧν σωθήσονται παρεσκεύασεν. οὐ τοίνυν ἐπὶ πράξεσι μόνον καὶ ἀγῶσιν ἔχοι τισ ἂν Ἡρακλέουσ μνημονεύειν, ἀλλὰ κἀν ταῖσ εὐθυμίαισ τοῦ βίου πολλοῦ τινοσ ἄξιοσ. δηλοῖ δὲ τῶν ἀγαλμάτων αὐτοῦ τὰ πίνοντα. μοῖραν δ’ ἔλαχε θαυμαστὴν παρὰ πάντων θεῶν, ὅν γε δὴ Ζεὺσ μὲν εἰσ φῶσ ἤγαγεν, Ἀθηνᾶ δὲ παραλαβοῦσα ἐπετρόπευσε καὶ τοὺσ ἄθλουσ ἐξηγεῖτο, Ἀφροδίτη δὲ καὶ Διόνυσοσ ἠσπάζοντο καὶ τὰσ ἀναπαύσεισ τῶν πόνων ἀξίωσ ἐδωροῦντο. Ἥρασ δὲ κηδεία καὶ Ἥβησ γάμοσ ἀρχαῖα λέγειν. τοσοῦτον γὰρ, ὡσ ἐοίκεν, αὐτῷ τὸ τῆσ ῥώμησ ἀπεδόθη ὥστε πάντων θεῶν ἀκμήτων ὄντων δι’ αἰῶνοσ, διαφερόντωσ Ἡρακλῆσ δοκεῖ τὴν ἥβην ἔχειν. ἀλλὰ μὴν Ἑρμοῦ γε καὶ Ἡρακλέουσ ἔστι νῦν ἀγάλματα κοινά· πρὸσ τοσοῦτον ἥκουσι τῆσ ἑταιρίασ. ἴδοισ δ’ ἂν καὶ ἐν ὄρεσι μέσοισ Ἡρακλέα παρὰ μητρὶ θεῶν καὶ ἐν ἄστεσι καὶ πάλιν αὖ σὺν Διοσκούροισ. λουτρῶν τε τὰ ἥδιστα Ἡράκλεια ἐπωνυμίαν ἔχοντά ἐστι· χωρὶσ δὲ πηγαὶ ποταμίων ὑδάτων ἐπώνυμοι καὶ αὐταὶ τοῦ θεοῦ. τοσαύτην παρὰ ταῖσ Νύμφαισ εἴληχε τὴν προεδρίαν. εἰ δ’ ὀρθὴ δόξα τοῦ Θασίου ξένου ἤτοι Μακεδόνοσ γε, ὃσ ἔφη ποτὲ παιᾶνα δόξαι ᾄδειν ὑπ’ ἐμοῦ πεποιημένον, εἶναι δ’ αὐτῷ τοῦτο ἐπᾳδόμενον, ἰὴ Παιὰν Ἥρακλεσ Ἀσκληπιὲ, εἰ ταῦτ’ ἀληθῆ καὶ κύρια, καλὸν ἄν τι χρῆμα καὶ τοῦτο συζυγίασ πεφηνὸσ, ὁ καλλίνικοσ ἅμα τῷ σωτῆρι.

οὕτω καὶ ἐν πόνοισ καὶ ἐν θυμηδίαισ καὶ ἐν θεραπείαισ σώματοσ καὶ πανταχοῦ καιρὸν ἔχων ἐστὶν ὁ θεόσ. ἅπασι μὲν οὖν ἀνθρώποισ ἐν μνήμῃ καὶ τιμαῖσ Ἡρακλῆσ, ἐμοὶ δέ τι καὶ φιλίασ ἴδιον πρὸσ αὐτόν ἐστιν, ἔκ τινοσ φωνῆσ θείασ γενομένησ. ἐδόκει δὲ ἥκειν ἐκ τοῦ μητρῴου. παρεκελεύετο δὲ ἀνέχεσθαι τὰ συμπίπτοντα, ἐπειδή γε καὶ Ἡρακλῆσ Διὸσ παῖσ ὢν ἠνέσχετο. οὗτόσ σοι, ὦ φίλε Ἡράκλεισ, ὁ παρ’ ἡμῶν λόγοσ ἀντ’ ἄλλου μέλουσ ᾐσμένοσ κατὰ τὴν τοῦ ἐνυπνίου δόξαν, ἣν ἐδόκουν Ἡρακλέουσ ἔπαινον λέγειν ἐν προθύροισ Ἀπόλλωνοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ἡρακλῆς

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἡρακλῆς)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION