Plutarch, De sollertia animalium, chapter, section 10

(플루타르코스, De sollertia animalium, chapter, section 10)

καθόλου δέ, ἐπεὶ δἰ ὧν οἱ φιλόσοφοι δεικνύουσι τὸ μετέχειν λόγου τὰ ζῷα, προθέσεισ εἰσὶ καὶ παρασκευαὶ καὶ μνῆμαι καὶ πάθη καὶ τέκνων ἐπιμέλειαι καὶ χάριτεσ εὖ παθόντων καὶ μνησικακίαι πρὸσ τὸ λυπῆσαν, ἔτι δ’ εὑρέσεισ τῶν ἀναγκαίων, ἐμφάσεισ ἀρετῆσ, οἱο͂ν ἀνδρείασ κοινωνίασ ἐγκρατείασ μεγαλοφροσύνησ σκοπῶμεν τὰ ἔναλα, εἰ τούτων ἐκεῖνα μὲν οὐδὲν ἤ πού τι παντελῶσ ἀμαυρὸν αἴθυγμα καὶ δυσθέατον ἐνιδεῖν μάλα μόλισ τεκμαιρομένῳ δίδωσιν· λαμπρὰ καὶ ἐναργῆ καὶ βέβαια παραδείγματα τῶν εἰρημένων ἑκάστου λαμβάνειν ἔστι καὶ θεᾶσθαι.

πρῶτον οὖν ὁρ́α προθέσεισ καὶ παρασκευὰσ ταύρων ἐπὶ μάχῃ κονιομένων καὶ κάπρων θηγόντων ὀδόντασ·

ἐλέφαντεσ δέ, τῆσ ὕλησ, ἣν ὀρύττοντεσ ἢ κείροντεσ ἐσθίουσιν, ἀμβλὺν τὸν ὀδόντα ποιούσησ ἀποτριβόμενον, τῷ ἑτέρῳ πρὸσ ταῦτα χρῶνται, τὸν δ’ ἕτερον ἔπακμον ἀεὶ καὶ ὀξὺν ἐπὶ τὰσ ἀμύνασ φυλάττουσιν. ὁ δὲ λέων ἀεὶ βαδίζει συνεστραμμένοισ τοῖσ ποσίν,‐ ἐντὸσ ἀποκρύπτων τοὺσ ὄνυχασ, ἵνα μὴ τριβόμενοι τὴν ἀκμὴν ἀπαμβλύνωσι μηδὲ καταλείπωσιν εὐπορίαν τοῖσ στιβεύουσιν·

οὐ γὰρ ῥᾳδίωσ ὄνυχοσ εὑρίσκεται λεοντείου σημεῖον, ἀλλὰ μικροῖσ καὶ τυφλοῖσ ἴχνεσιν ἐντυγχάνοντεσ ἀποπλανῶνται καὶ διαμαρτάνουσιν.

ὁ δ’ ἰχνεύμων ἀκηκόατε δήπουθεν ὡσ οὐδὲν ἀπολείπει θωρακιζομένου πρὸσ μάχην ὁπλίτου·

τοσοῦτον γὰρ ἰλύοσ περιβάλλεται καὶ περιπήγνυσι τῷ σώματι χιτῶνα μέλλων ἐπιτίθεσθαι τῷ κροκοδείλῳ.

τὰσ δὲ χελιδόνων πρὸ τῆσ τεκνοποιίασ παρασκευὰσ; ψαύουσι τοῖσ πτίλοισ ἐπιπολῆσ, ὅσον νοτεραί, μὴ βαρεῖαι γενέσθαι τῇ ὑγρότητι, συλλαβοῦσαι δὲ κονιορτὸν οὕτωσ ἐξαλείφουσι καὶ συνδέουσι τὰ χαλῶντα καὶ διολισθάνοντα τῷ δὲ σχήματι τοὔργον οὐ γωνιῶδεσ οὐδὲ πολύπλευρον, ἀλλ’ ὁμαλὸν ὡσ ἔνεστι μάλιστα καὶ σφαιροειδὲσ ἀποτελοῦσι καὶ γὰρ μόνιμον καὶ χωρητικὸν τὸ τοιοῦτο καὶ τοῖσ ἐπιβουλεύουσι θηρίοισ ἔξωθεν ἀντιλήψεισ οὐ πάνυ δίδωσι.

τὸ θήρατρον αἰσθανομένησ καὶ φρονούσησ, τῇ καθ’ ἡμέραν ὄψει καὶ θέᾳ τοῦ γιγνομένου πιστὸν ἔσχε τὸν λόγον.

ἄλλωσ δ’ ἂν ἐδόκει μῦθοσ, ὥσπερ ἡμῖν ἐδόκει τὸ τῶν ἐν Λιβύῃ κοράκων, οἳ ποτοῦ δεόμενοι λίθουσ ἐμβάλλουσιν ἀναπληροῦντεσ καὶ ἀνάγοντεσ τὸ ὕδωρ, μέχρι ἂν ἐν ἐφικτῷ γένηται εἶτα μέντοι κύνα θεασάμενοσ ἐν πλοίῳ, τῶν ναυτῶν μὴ παρόντων, εἰσ ἔλαιον ἀμφορέωσ ἀποδεοῦσ ἐμβάλλοντα τῶν χαλίκων, ἐθαύμασα πῶσ νοεῖ καὶ συνίησι τὴν γιγνομένην ἔκθλιψιν ὑπὸ τῶν βαρυτέρων τοῖσ κουφοτέροισ ὑφισταμένων.

ὅμοια δὲ καὶ τὰ τῶν Κρητικῶν μελισσῶν καὶ τὰ τῶν ἐν Κιλικίᾳ χηνῶν·

ἐκεῖναι μὲν γὰρ ἀνεμῶδέσ τι μέλλουσαι κάμπτειν ἀκρωτήριον ἑρματίζουσιν ἑαυτάσ, ὑπὲρ τοῦ μὴ παραφέρεσθαι, μικροῖσ λιθιδίοισ·

οἱ δὲ χῆνεσ τοὺσ ἀετοὺσ δεδοικότεσ, ὅταν ὑπερβάλλωσι τὸν Ταῦρον, εἰσ τὸ στόμα λίθον εὐμεγέθη λαμβάνουσιν, οἱο͂ν ἐπιστομίζοντεσ αὑτῶν καὶ χαλινοῦντεσ τὸ φιλόφωνον καὶ λάλον, ὅπωσ λάθωσι σιωπῇ παρελθόντεσ. τὸ πνεῦμα περιρρέον, ὥστε μὴ διασπασθῆναι τὴν τάξιν.

ὅταν δὲ κατάρωσιν ἐπὶ γῆν, αἱ προφυλακὴν ἔχουσαι νυκτὸσ ἐπὶ θατέρου σκέλουσ ὀχοῦνται τὸ σῶμα, τῷ δ’ ἑτέρῳ ποδὶ λίθον περιλαβοῦσαι κρατοῦσι·

συνέχει γὰρ ὁ τῆσ ἁφῆσ τόνοσ ἐν τῷ μὴ καθεύδειν πολὺν χρόνον· ὅταν δ’ ἀνῶσιν, ἐκπεσὼν ὁ λίθοσ ταχὺ διήγειρε τὴν προεμένην ὥστε μὴ πάνυ θαυμάζειν τοῦ Ἡρακλέουσ, εἰ τόξα μασχάλῃ ὑποθεὶσ καὶ κραταιῷ περιβαλὼν βραχίονι, εὕδει πιέζων χειρὶ δεξιᾷ ξύλον· ὅταν γὰρ τὴν κόγχην καταπίῃ μεμυκυῖαν, ἐνοχλούμενοσ ἐγκαρτερεῖ, μέχρι ἂν αἴσθηται μαλασσομένην καὶ χαλῶσαν ὑπὸ τῆσ θερμότητοσ·

τότε δ’ ἐκβαλὼν κεχηνυῖαν καὶ ἀνεσπασμένην ἐξεῖλε τὸ ἐδώδιμον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION