헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́10́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός)

ὅσα μὲν δὴ θεοῖσ γενεθλίοισ τε καὶ πατρῴοισ καὶ πρό γε τούτων καὶ μετὰ τούτουσ τῷ σωτῆρι καὶ τοῦ βίου καθηγεμόνι καὶ πᾶν ὅ τι ἂν εἴποι τισ εἰκότα ἦν ἀφ’ ἑστίασ ἀρξάμενα κατηῦκται πρεπόντωσ· ὥσθ’ ὁμοῦ σοι καὶ μητέρα τὴν πόλιν ἐξεῖναι καλεῖν καὶ φάσκειν ἐπὶ τῆσ αὐτῆσ γνησίωσ τετράφθαι. οἷσ δ’ ἄν τισ ἀγήλαι τήνδε τὴν ἡμέραν πρεσβεύων γε δὴ τὸν νόμον, ὃσ ἐπὶ τούτοισ νενίκηκεν, ἐκπληροῦται τὰ νῦν εἰσ δύναμιν, πάντων πᾶσαν προθυμίαν εἰσφερομένων. ὥστ’ οὐ μικρῷ τῷ παρεῖναι τεκμήρασθαι πρὸσ εὐθυμίασ ὁπόσον οὐκ ἰδίᾳ μόνον, ἀλλὰ καὶ δημοσίᾳ τὸ σχῆμα τῆσ πόλεωσ ἐπιδέδωκεν, ὥσπερ αἴσθησιν ἀθρόαν νῦν γε δὴ μάλιστα λαβούσησ, ὅσῳ παραλλάττει τὰσ λοιπὰσ εὐδαιμονίᾳ, καθάπερ πᾶσιν οἷσ ἐκρίθη πρωτεύειν δικαίοισ καὶ τὴν τοῦδε γένεσιν ἔχουσα προσθεῖναι. μάλιστα μὲν γὰρ κἀκείνων ἑκάστη, λέγω δ’ ὧν τισ καὶ λόγοσ ἐστὶ καὶ μέγα τοὔνομα, οὐκ ἀπέχονται μὴ οὐ πολίτην τιθέναι καὶ τῷ προσρήματι τούτῳ καλεῖν, ὅπου γε καὶ προστάτην ἀτεχνῶσ ὥσπερ τινὲσ μητέρεσ ἀντιποιούμεναι παιδὸσ, οἱο͂ν δὴ πάρεστιν ὁρᾶν τοῦτον, τὸ μὲν εἶναι μητρὶ διδοῦσαι τῇ φύσει λαχούσῃ, τὸ κεκλῆσθαι δὲ αὐτὰσ οὐκ ἀφαιρούμεναι. ὅσῳ δ’ ἐκείνασ ἥδ’ ἡ πόλισ θεᾶται τῇ γνώμῃ τὴν φύσιν παρελθεῖν βιαζομένασ, διπλασιάζει τὸ φίλτρον. ὥστ’ ἀγαθὴν μὲν τὴν ἔριν ταύτην μόνην μάλιστα καθ’ Ἡσίοδον προσειπεῖν ἐξεῖναι, νικᾶν δὲ ἀναμφισβητήτωσ ταύτην, ἐφ’ ἧσ αἵ τε θυσίαι γίγνονται νῦν καὶ οἱ λόγοι· ἐπεὶ καὶ τοὺσ λόγουσ ἥδε σοι δίδωσιν, ὦ φίλτατε παίδων, οὐ τουτουσὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ τοὺσ ἐπὶ τῆσ ἡμέρασ ἑκάστησ. ἐμὲ μέν γε σώσασ θεὸσ ἐκ τῶν ἐσχάτων τῇ πόλει δέδωκε· σὺ δ’ ὅτου τυγχάνεισ ἐξ ἐμοῦ, παρὰ τῆσ λαβούσησ διδούσησ ἔχεισ· τοῦτο δ’ οὐ μικρόν ἐστιν εἰσ τὸν τοῦ καλοῦ λόγον οἶμαι σοί τε καὶ ταύτῃ·

σοὶ μέν γε, εἰ μὴ τὴν πατρίδα ἀτιμάσασ ὡσ οὐκ ἂν γενναίᾳ ψυχῇ πρὸσ ἄσκησιν ἀρετῆσ καὶ παιδείαν ἀρκέσουσαν ξένην εἵλου θεραπεύειν ἑστίαν, τῇ δ’ ὑπάρχει φιλοτιμεῖσθαι δήπουθεν οὐδενὸσ ἧττον, ὅτι σὲ μὴ μόνον ἐνεγκεῖν ηὐτύχησεν, ἀλλὰ καὶ προϊόντα ἤδη τὴν ἡλικίαν παρ’ αὑτῇ κατέσχεν, ἔτι καὶ τῇ περὶ λόγουσ καὶ σοφίαν σπουδῇ μετὰ τῶν ἄλλων ὧν ἔχει καλῶν σὺν ἐκείναισ ἢ πρό γ’ ἐκείνων νικᾶν κριθεῖσα. ταῦτά τοι καὶ τῶν ἄθλων τῶν ἐπὶ τούτοισ τῶν μὲν ἐγγύσ ἐστι τοῦ τυχεῖν ἐλπίσι χρησταῖσ, τὰ δ’ ἤδη κεκάρπωται παρὰ τοῦ σοῦ γένουσ· ἐπεὶ καὶ τοῦτ’ οὐ μικρόν ἐστιν, οἶμαι, πρὸσ ἀλλήλουσ ὑμῖν, τὸ μὴ σὲ φῦναι μόνον αὐτὸν ἐπὶ ταυτησὶ τῆσ πόλεωσ λέγω, προγόνουσ δ’ ἀλλαχόθεν ἀριθμεῖν ἔχειν, ἀλλ’ ἄνωθεν ἀρξαμένην διαδοχὴν, ὅθεν οὐδ’ εὑρεῖν ἦν ἂν διὰ χρόνου μῆκοσ, εἰ μὴ προέκειτο ἡ λαμπρότησ, μέχρι σοῦ προχωρῆσαι, διὰ σοῦ πλήρη τὸν αἰῶνα τὸν ἑξῆσ ἀναμένουσαν. ἀπὸ γάρ τοι Κοδράτου, δῆλον δ’ ἐστὶν, οἶμαι, καὶ φθεγξαμένου πᾶσιν ὁμοίωσ τοὔνομα, ἔξεστιν ἀριθμῷ κατιόντι τὸ γένοσ εἰσ τοῦτον ὁρᾶν ἅπαν καθαρόν τε καὶ γνήσιον τῆσδε τῆσ γῆσ βλάστημα, ποιητὴσ ἂν εἴποι, καὶ μάλ’ ἐπανθοῦν ἑαυτῷ καὶ μᾶλλον ἀνθῆσον, ὥσπερ ἀρχόμενον ἀεὶ καὶ μηδέποτε λῆγον, ἔστ’ ἂν ἡ τρέφουσα γῆ τουτονὶ τὸν καρπὸν ἀθάνατοσ μένῃ. κἄμοιγε κἀκεῖνο ἔπεισι θεωρεῖν πλεονέκτημα τοῦ γένουσ, ἀρτίωσ γάρ με εἰσῆλθε, τὸ μὲν γὰρ γνησίουσ πολίτασ τοὺσ ἀρχηγέτασ ἔχειν εἰπεῖν κοινόν ἐστ’ ἴσωσ καὶ πρὸσ ἑτέρουσ ἀγαθὸν, τὸ δ’ ἀπὸ τοῦ Κοδράτου γεγονέναι χωρὶσ τῶν ἄλλων τῶν ἐκείνῳ προσόντων ἀναστρέφει πρὸσ τοὺσ λοιποὺσ τὸ πλεονέκτημα. τοῖσ μέν γε αὐτὸ τοῦτο ὑπάρχει φιλοτιμεῖσθαι τὸ πολίτασ εἶναι, καὶ τοῦτ’ ἐστὶν αὐτοῖσ τὸ μέγιστον, ὥσπερ οὖν ἔστιν· ὁ δ’ ὑπὸ τοῦ θεοῦ κληθεὶσ ὡσ ἀναληψόμενοσ τὴν πόλιν ὑπὸ χρόνου κεκμηκυῖαν αὐτὸ τοῦτο ὅπερ ἐστὶν ἐποίησεν, ὥστ’ εἶναι λοιπὸν τὰ μὲν ἄλλα γένη τῆσ πόλεωσ φάσκειν, τοῦδε δὲ τοῦ γένουσ τὴν πόλιν, καίτοι τοῦτό γε οὐκ ἐμὸσ ὁ λόγοσ, ἀλλ’ ἡ πόλισ αὐτὴ συνομολογεῖ καὶ κέκραγεν ἐν τοῖσ βουλευτηρίοισ, ἐν τοῖσ θεάτροισ, ἐν ταῖσ ἐκκλησίαισ, ἐν ᾧ μέρει καὶ φήσαισ, ἐπεὶ καὶ πᾶν ὑπ’ ἐκείνου κεκόσμηται. τούτων δὲ οὕτωσ ἐχόντων, ὅσα μὲν ἔκγονοί τε καὶ παῖδεσ ἐκείνου καὶ παίδων παῖδεσ, τοῦτο δὴ τὸ ποιητικὸν, τὴν Ῥωμαίων ἑλόμενοι πολιτείαν λαμπροὶ λαμπρῶσ διῆλθον ὀρθῶσ ἄν μοι δοκῶ ποιῆσαι παραλιπών.

μικρῶν μέν γε ὄντων ἐμέμνητ’ ἄν τισ ἀεὶ τὸ προστυχὸν τῷ λόγῳ σεμνύνων, μεγάλων δ’ ὄντων, οὐ μὲν οὖν ἐχόντων ὑπερβολὴν ὥστ’ ἔργον εἶναι μέρουσ μνησθέντα διελθεῖν ἀξίωσ μὴ σύν τινι λαμπρᾷ τύχῃ τοῦ λόγου, τί ἄν τισ τά γ’ ἐν χερσὶν ἐγκαταλιπὼν, ἃ μηδ’ αὐτὰ μικρὰ, εἰ μὴ καὶ μείζω τῶν ἀρχαίων ἐκείνων ὄντα, εὐχῆσ προσδεῖται, περὶ τοῦ παντὸσ ἔτι πρὸσ τοῖσ προκειμένοισ ἀποκινδυνεύοι; κράτιστον δ’ ἂν εἰή τοὺσ διὰ μέσου προγόνουσ τοῦ πάντ’ ἀρίστου παιδὸσ ἀφέντα τῶν γ’ ἐν ὀφθαλμοῖσ τρόπον τινὰ ὄντων μνησθῆναι βραχέα, καὶ τούτων ὅσα γε πρὸσ τὸν παρόντα τείνει λόγον. ὑποβάλλει δ’ αὐτὸ τοὔνομα τοῦ παιδὸσ, ὥστ’ οἴκοθεν οἴκαδε γένουσ τε ὁμοίωσ καὶ λόγου τὴν ἀρχὴν δίδωσι. γενναῖοσ μὲν δὴ καὶ καλὸσ κἀγαθὸσ καὶ πᾶσαν μετελθὼν ἀρετὴν, ὅσην ἀνθρώπων ἡ φύσισ ἠξίωσε τῶν ὀνομάτων τούτων, εἶτα γενόμενοσ πατὴρ τοῦδε τοῦ παιδὸσ ὁ Φρόντων, περὶ οὗ τί ἂν λέγοιμεν, προληψομένων ἅ τισ ἂν εἴποι τῶν ἀκροωμένων, ἅτ’ οἶμαι μὴ πάλαι μεταστάντοσ τἀνδρὸσ εἰσ τὴν καλλίω τε καὶ θεοφιλεστέραν λῆξιν, πλὴν εἴ τισ Ὁμηρικῶσ βραχείᾳ προσρήσει τὸ πᾶν δηλώσειεν εἰπὼν αἵματοσ εἶσ ἀγαθοῖο φίλον τέκοσ. ἀλλ’ ὁ τοῦ πατρὸσ αὐτῷ πατὴρ, τούτῳ δὲ ὁμώνυμοσ Ἀπελλᾶσ ἐκεῖνοσ, ἀρχὴν γὰρ οἶμαι ταύτην μικρῷ πρόσθεν ὁ λόγοσ ἐνεδίδου, ποῖόσ τισ ἡμῖν; τῶν μὲν ἄλλων οὐδὲν εἴποιμ’ ἂν τῶν ᾀδομένων εἰσ μέσον, οὐκ ἀνδρείαν, οὐ μεγαλοψυχίαν, οὐχ ὅσων ἐθνῶν ἐπῆρξεν, οὐδ’ ὅσασ τιμὰσ ἐκ βασιλέων ἐκαρπώσατο, τούτων οὐδέν·

ταῦτα μὲν γὰρ εὔξασθαι δεῖ ποτ’ εἰπεῖν περὶ τοῦδε τοῦ νῦν ὄντοσ ἡμῖν, καὶ χρηστάσ γ’ ἔχειν ἐλπίδασ ὡσ πατρὸσ ἀμείνων οὐ μόνον οὗτόσ γε, ἀλλὰ καὶ πάππου, προσθήσω δ’ ὅτι καὶ τῶν λοιπῶν προγόνων καθεστήξει, δοκοῦν τοῖσ τε ἄλλοισ θεοῖσ καὶ τῷ Παιῶνι. ἀλλ’ ὃ κοινὸν ἤδη θεωρῶ τούτῳ τε κἀκείνῳ καθάπερ τοὔνομα, τούτου μοι μνησθῆναι δοκῶ τὰ νῦν ἐν καιρῷ, καὶ μάλ’ ἀρχόμενοσ τοῦ λόγου τὸ πρόσω περαίνειν, ὑπερβῆναί θ’ ὑπὸ περιττῆσ ἡδονῆσ οὐκ ἔχων. ἀτὰρ, ὦ δέσποτ’ Ἀσκληπιὲ, μικρῷ μέν σε πρόσθεν ἐπὶ ταῖσ εὐχαῖσ ἐκάλουν, παρείησ δ’ ἐπὶ παντὶ, καὶ μάλιστ’ ἐπὶ τοῖσ νυνὶ λεγομένοισ. ὦ δέσποτα, σὸν ἦν ἔργον ἄρα καὶ τοῦτο καὶ τῆσ σῆσ χάριτοσ σόφισμα. πρότερον μὲν γὰρ τὸν Ἀπελλᾶν ἐκεῖνον οὕτω σφόδρ’ ἐποιήσω φίλον ὥστ’ οὔτ’ ἀναπαυομένου σύ γε καὶ καθεύδοντοσ ἠμέλεισ οὔτ’ ἐγρηγορότοσ καὶ πονοῦντοσ ἀφίστασο, ἀλλ’ ἡμέρα τε καὶ νὺξ ἐποίει ταυτὸν πάντα τρόπον ἐκ μέσου φασὶ πυρὸσ τὸν ἄνδρα σώζειν· τίνα δ’ οὐκ ἂν οὗτόσ γε καὶ ἐκ πυρὸσ αἰθομένοιο βουληθεὶσ ἀναρπάσειεν, ὅπου γε καὶ πυρὶ σώσειεν ἂν, εἰ τοῦτο βούλοιτο; νυνὶ δ’, ὡσ ἐοίκεν, ἡμῖν ἕτερον ἀντ’ αὐτοῦ τὸν θεράποντα σεαυτῷ τρέφεισ, ὥσθ’ ὁμοῦ τοὔνομα τοῦ πάππου καὶ τὴν ἐκ σοῦ τιμὴν αὐτὸν διαδέχεσθαι. καίτοι δοκῶ σέ τ’ ἂν φιλονεικῆσαι τῷ πατρὶ τῷ σῷ κἀμαυτὸν Ὁμήρῳ κατὰ τοῦτο· σοί τε γὰρ ἄμεινον τῷ παντὶ τοῦ Δηλίου παρὰ τοῖσ βωμοῖσ βλαστάνει τὸ φυτὸν, ἐμοί τ’ ἔξεστιν αὐτὸ φῆσαι σόν γ’ εἶναι φυτὸν, ἀλλ’ οὐχ ἑτέρῳ καθάπερ ἐκεῖνοσ ἀπεικάσαι. πῶσ δ’ οὐχὶ τοῦ σωτῆροσ αὐτοῦ τὸ πρέμνον, καὶ μάλ’ ἐν ἀκηράτοισ Χαρίτων κήποισ, ἐξ οὗ τῆσ μακαρίασ προῆλθε γαστρὸσ ἐκτρεφόμενον· ἔξεστι δ’ οὐ μόνον αὐτὸ ταῖσ ῥίζαισ τοῦ γένουσ, αἳ δὴ προείρηνται, ἀλλὰ καὶ τοῖσ ἐπανθοῦσιν αὐτῷ κατὰ ταυτηνὶ τὴν ἡλικίαν συμβαλεῖν καὶ μάλ’ ἐναργῶσ, κἀκ τῶν εἰσ ψυχὴν κἀκ τῶν εἰσ σῶμα φερόντων οὑτωσὶ διελόμενον. τὸ μέν γε τῆσ ψυχῆσ πρᾶον φθάνει τὴν ἀκμὴν τῆσ ἡλικίασ σπεῦδον εἰσ τὸ γῆρασ, οὐ μὴν κεκμηκυῖα προσέοικεν ἡ πραότησ, οἱάν ἐνειργάσαντο πολλοῖσ αἱ κατὰ τὸν βίον ἀνάγκαι, συνηβᾷ δὲ ἀνακεκραμένη πρέποντι φρονήματι.

θεωρείτω δ’ ἀπὸ τῆσ βολῆσ τῶν ὀμμάτων, εἴ τισ ἀπολέλειπται τοῦ μαθεῖν ἔργῳ τὸ λεγόμενον· οὔτε γὰρ ἐπανεστᾶσιν ἀτενεῖσ οὔτε ὕπνῳ δή τινι καθῃρημένοισ ἐοίκασιν ὑπὸ ταπεινότητοσ, ἀλλ’ ἡσυχῆ σεμνότησ ἥμεροσ ἐνείρει τὸ βλέμμα. χάρισ τοίνυν, ἡ παισὶν ἐκ θεῶν δῶρον προτεθεῖσα καθάπερ ἔκ τινοσ ὁμολογίασ, οὔ τί που γυμνὴ κατὰ τοὺσ ζωγράφουσ, ἀλλ’ αἰδῶ πολλὴν ἐπαμφιασαμένη πᾶσι τοῖσ μέρεσιν ἐντέτηκεν. οὐκοῦν οὔτε ἐμειδίασεν ἄλλοσ σὺν Ἀφροδίτῃ τοσαύτῃ οὔτε μὴν ἔστησεν ἐρυθήματι κινούμενον ἤδη τὸν γέλωτα. οὐ τοίνυν οὔτε τὸ θυμοειδὲσ αὐτὸν ἐπιλέλοιπεν, ᾧ τεκμήραιτ’ ἄν τισ τὴν ἀρρένων φύσιν, οὐδέ γε εἰσ ἀγρίαν καὶ θηριώδη ταύτην ἐρεθιζόμενον ἐπεξῆκται· δείγματα δ’ ἀμφοῖν τούτων αὐτὸσ παρέσχηται, νῦν μὲν τῷ προσώπῳ τὴν κίνησιν τῆσ ψυχῆσ ἐπίδηλοσ ὢν, νῦν δὲ ἀτρέμα πείθων αὐτὴν ἡσυχάσαι καὶ γαλήνην ἱστάσ. πειθὼ δ’ ἐν ταῖσ σπουδαῖσ καὶ παιδιαῖσ τίσ ἂν ἀπὸ τῶν τούτου χειλῶν ἀναστήσειεν οὐ φθεγξαμένου μόνον, ἀλλὰ καὶ σιωπῶντοσ; οὔτε γὰρ εἰπὼν ἄν τισ ἐντρέψειεν οὕτωσ ὡσ οὗτοσ ὃ βούλεται τῇ σιωπῇ προδείξασ οὔτ’ ἂν ὁ Νέστωρ ἔτι δόξειεν ἂν, γέρων γε ὢν ἐκεῖνοσ, ἐοικότα φθέγγεσθαι μέλιτι παρὰ τοῦτον ἐξετασθείσ. συνελόντι δ’ οὔποτε σπουδάζει δίχα φαιδρότητοσ, ἀλλὰ πᾶν, κἂν ᾖ χαλεπὸν, οὐκ ἔστιν ἑορτῆσ ἄνευ πραχθῆναι, τό τε ἐν τῷ μέρει τερπνὸν αὐτῷ σπουδῆσ οὐκ ἀπήλλακται. εἰ δὲ ὀρθῶσ ἡμῖν ὁ τοῦ Πλάτωνοσ ἐπικελεύει λόγοσ, χρὴ δὲ οἰέσθαι τοῦθ’ οὕτωσ ἔχειν, ὥστε ἐν ταῖσ παιδιαῖσ τῶν μαθημάτων ὅσα ἀναγκαῖα προμεμαθηκέναι προμανθάνειν, οἱο͂ν τέκτονα μετρεῖν ἢ σταθμᾶσθαι, καὶ πολεμικὸν ἱππεύειν παίζοντα, ἤ τι τῶν τοιούτων ἄλλο ποιοῦντα, καὶ πειρᾶσθαι διὰ τῶν παιδιῶν ἐκεῖσε τρέπειν τὰσ ἡδονὰσ καὶ ἐπιθυμίασ τῶν παίδων οἷ ἀφικομένουσ δεῖ τέλοσ ἔχειν, τοῦτ’ εἰ δεῖ φῆσαι καλῶσ ἔχειν τῷ Πλάτωνι, καὶ γάρ πωσ ἔτυχον αὐτῶν ἀπομνημονεύσασ, οὔτ’ ἀφελὼν οὐδὲν οὔτε προσθεὶσ, τίσ ἂν ἡμῖν ἐκ τῆσ ἄλλησ τῶν παίδων συμμορίασ τούτῳ παράλληλοσ, ᾧ γε ἵππων μὲν ἅμιλλαι καὶ κυνῶν ἀσκήσεισ ἀφεῖνται, τοσούτου δεῖ τι τῶν χειρόνων νοσεῖν ἢ κατὰ ταῦτα ἐν οἷσ ὅ τε νῦν βίοσ ἐστὶν αὐτῷ καὶ ὁ λοιπὸσ μέλλει γενήσεσθαι· λέγω δ’ ἀγῶνεσ παίδων οἱ κατὰ τὰσ παλαίστρασ καὶ λόγων ἅμιλλαι·

προϊὼν δ’ ἤδη τῇ παιδιᾷ μαντεύεται τὸ μέλλον ἀτεχνῶσ τὴν ἑαυτοῦ τύχην γυμνάζων, καὶ δικαστὴσ ἤδη κάθηται, πάντωσ δ’ οὐκ ἠγνόηκεν ἡ φύσισ τὴν διὰ τῆσ παιδιᾶσ ὁδὸν ἐπὶ τὴν ἀληθῆ τύχην. καὶ τούτῳ γε οὐκ ἄν τισ ἐπιτιμήσειεν ὡσ ἀδίκωσ δικάσαντι, καθάπερ τῷ Κύρῳ φασὶ τὸν διδάσκαλον τῆσ δικαιοσύνησ, ἐπεὶ καὶ Κύρου τὴν δικαστικήν ἐστι σοφώτεροσ, παρ’ οὐδενὸσ αὐτὴν ἐκμαθών. τοιοῦτόν ἐστι καθαρὰ φύσισ, ἐξ ἀκηράτου γε τοῦ κηροῦ πλασθεῖσα κατὰ τὸν Πλάτωνα, μέσην ὑγροῦ τε καὶ μαλθακοῦ καὶ τοῦ σκληροῦ καὶ λιθώδουσ τὴν πλάσιν ἔχουσα. τί δ’ ἂν εἴποισ ὅταν εἰσ θεὸν ἡγεμόνα τοῦ παντὸσ ἀναφέρῃ καὶ θεὸν, ᾧ μέλειν ἐκ προγόνων αὐτῶν ἐδόθη πρέπων γε πατέρων ἀγαθῶν ἀγαθὸσ διάδοχοσ ἔκγονόσ τε καὶ παῖσ καὶ πᾶν ὅσον προσειπεῖν ἔξεστιν. ὦ τρὶσ ἐκεῖνοι καὶ πολλάκισ εὐδαίμονεσ, οἳ τὴν μόνην τῷ γένει τῷ τῶν ἀνθρώπων ἀποδοθεῖσαν ἀθανασίαν ἐν σοὶ καρπούμενοι, καὶ μετὰ τῆσ μνήμησ τῆσ ἑαυτῶν κλῆρόν σοι μεγαλοπρεπέστερον τῶν ὑπό τε γῆν καὶ περὶ γῆν θησαυρῶν καταλιπόντεσ τὴν ἑαυτῶν δόξαν, ἧσ ἐπιβιβάζει σε τὰ νῦν ἀσφαλῶσ θεὸσ αὐτὸσ ἐπιστὰσ αὐτὸν αἰτήσασ ὅσον αὐτόσ τε ἐβούλετο καὶ τοῦ γένουσ ἡ πρόσθεν ἀπῄτει τάξισ. οἱᾶ γὰρ οἱᾶ ταυτηνὶ τὴν μακαρίαν ἡμέραν καὶ θεοῖσ κεχαρισμένην ἑτέρα μετ’ οὐ πολὺ διαδέξεται, δυοῖν ἀρχαῖν ἔτουσ ἑνὸσ εἰσ ταυτὸν συνιουσῶν·

ἥ τε γὰρ παροῦσά σοι τῆσ γενέσεωσ ἀρχὴ μέγιστον ἀγαθὸν ἐπάγουσα τὸν ἐνιαυτὸν ἐξ ἀρχῆσ εἰσ τέλοσ, ἥ τε αὐτίκα διαδεξομένη ταύτην ἑτέρα πάλιν ἀρχὴ, καὶ ταῦθ’ ἑνὸσ ὄντοσ ἔτουσ καὶ ταὐτοῦ, καθέστηκε, τὸ πατρῷόν σοι προγονικὸν ἐπὶ χρηστῇ τύχῃ τροφεῖον ἀποδιδοῦσα. καί μοι δοκεῖ προλαβὼν ὁ θεὸσ τὴν ἐπὶ παίδων νενομισμένην τιμὴν ἐπὶ τοῖσ τῶν ἱερῶν Ἀσκληπείων ἄθλοισ ἀποδοῦναί σοι πατρόθεν, ὡσ πολλάκισ εἴρηται, καὶ τῶν ἄνωθεν πρὸσ τοῦ πατρὸσ εἰσ σὲ καθηκουσῶν, ὥσθ’ ἅμα τε πεπληρωκέναι πᾶν ὅσον ἦν θέμισ καὶ μεταβαίνοντα λοιπὸν ἐκ παίδων εἰσ ἄνδρασ, ᾗπερ οὖν ὁ βασίλειοσ τάττει νόμοσ, ἀποδεδόσθαι λοιπὸν ἤδη ταῖσ ἐκ τοῦ βασιλέωσ εἰσ σὲ τιμαῖσ, ἃσ τοῖσ τηλικούτοισ ἀνδρουμένοισ ἤδη νέμει. πάντωσ οὐ πόρρω μαντικῆσ ἡμῖν ἐστιν Ἀπόλλων, ὅσον χρησταὶ μὲν ἐλπίδεσ ἐκεῖναι, χρησταὶ δὲ αἱ νῦν εἰσ ὀφθαλμοὺσ ἡμῖν αὐτίκα ἥξουσαι. ἐγὼ μέν γε ἤδη τινὸσ κουφότητοσ αἰσθάνεσθαί μοι δοκῶ, καθάπερ Διομήδησ Ὁμήρῳ πεποίηται πρὸσ τῆσ Ἀθηνᾶσ ἐλαφρόσ τε ὁμοῦ τὰ μέλη καὶ καθαρὸσ τὰσ ὄψεισ, καὶ κατέχειν ἐμαυτὸν ὑπ’ εὐφροσύνησ οὐκ ἔχω. καλοὶ μὲν γὰρ καὶ κοσμεῖν ἴσωσ ἁρμόττοντεσ καὶ οἱ παρελθόντεσ ἤδη σοι τῆσ γενέσεωσ ἐνιαυτοὶ δηλοῦν ἅπαντα τὰ σοὶ προσόντα, πολὺ δέ μοι δοκεῖ καλλίων ἐκείνων ὅδε ὁ νυνὶ παρὼν εἶναι, μόνον τῶν μετ’ αὐτὸν ἡττησόμενοσ, τὰ δ’ ἄλλα τοὺσ ἐξήκοντασ ἤδη νικῶν· ἐν ᾧ σε προσβλέψομεν οἰκεῖοί τε καὶ συγγενεῖσ καὶ διδάσκαλοι καὶ ἡλικιῶται καὶ πᾶν φίλιον γένοσ ἡδίω προσβάλλοντα τὴν ὄψιν ἀπὸ τῆσ ἁλουργίδοσ τῆσ ἱερᾶσ τοῦ σωτῆροσ, πρέποντά τε τῇ ὡρ́ᾳ τοῦ ἔτουσ τὴν τῆσ ἡλικίασ ὡρ́αν ἀτεχνῶσ ἀστέρι ὀπωρινῷ ἐναλίγκιον καὶ κατ’ ἐκεῖνον τὴν αἴγλην ἀφιέντα· ἁρμόττων τε ἀγωνοθέτησ οὑτοσὶ τῷ προελομένῳ.

σὰ ταῦτα, ὦ δέσποτα, οὕτω γὰρ ἄμεινον εἰσ ἀρχὴν ἀναγαγεῖν τὸν λόγον ἐπευξάμενον αὖθισ, σὰ ταῦτα. φέρ’ οὖν αὐτὸσ ἡμῖν τοὺσ οἰάκασ ἑλὼν, ὥσπερ οὖν ἤδη κατέχεισ, ἔκσωζε τὸν οἶκον, διδοὺσ μὲν ἐκ τοῦ μεγάλου βασιλέωσ τούτῳ τιμὰσ ἅσπερ οἱ τούτου πρόγονοι παρὰ τῶν ἐκείνου προγόνων ἐκαρποῦντο, διδοὺσ δὲ αὐτῷ βασιλεῖ καὶ γένει τῷ βασιλέωσ τὸν αἰῶνα πάντα διοικεῖν ὥσπερ οὖν ἔλαχεν ἐκ Διὸσ, τούτῳ τε τὸ πεπρωμένον ἐν εὐδαιμονίᾳ διάγειν παρασχὼν χρόνον παισὶν ἐκ παίδων τὴν διαδοχὴν τοῦ γένουσ τῇ τε πόλει καὶ σεαυτῷ διαφύλαττε.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἀπελλᾶ γενεθλιακός)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION