헬라어 문장 검색 - ΑριστίΟρατιον́03́

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἰσθμικὸσ εἰσ Ποσειδῶνα)

ἐπειδὴ τῆσ γε Ὀλυμπικῆσ πανηγύρεωσ ἀπελείφθην τύχῃ τινι ἀδυνάτωσ ἔχων κατὰ τὸ σῶμα συμμετασχεῖν ὑμῖν τῶν γιγνομένων, κινδύνου τε εἰσ ἔσχατον ἐλθὼν ἐκ τοῦ τότε μοι συμπεσόντοσ νοσήματοσ, Διόσ γε σωτῆροσ τυχὼν καὶ Ποσειδῶνοσ ἀδελφοῦ Διὸσ ἀσφαλίου, καί τινοσ οἱο͂ν λιμένοσ τῆσ τε παρούσησ ταύτησ ὑγιείασ τε καὶ σωτηρίασ λαβόμενοσ καὶ τῆσ διατριβῆσ τῆσ μεθ’ ὑμῶν, πρὸσ δὲ καὶ λόγου διαγγελθέντοσ ἐπὶ τούτῳ τοιούτου τινὸσ, ὡσ ἄρα ἐπόθουν τινὲσ τὴν ἐμὴν παρουσίαν, καὶ τούτων οἱ ἐμφανέστατοι, οὐ δι’ ἐμὲ τοσοῦτον, ὥσ γε ἐγὼ νομίζω, οὐδὲ διὰ τοὺσ λόγουσ τοὺσ ἐμοὺσ, ἀλλ’ ἐνδεικνύμενοι τό τε γενναῖον καὶ τὸ φιλότιμον τὸ περὶ ταῦτα καὶ τὴν πρὸσ τοὺσ πρεσβυτέρουσ τιμήν τε καὶ εὔνοιαν ὁπόσοισ ὁ βίοσ ἐν τούτοισ, ὑφ’ ὧν καὶ πρότερον ἡσθέντασ πολλάκισ ἑαυτοὺσ μέμνηνται καὶ ἡδίουσ γενομένουσ ἐν ταῖσ κοιναῖσ τῶν Ἑλλήνων πανηγύρεσιν, ἔγνων μὴ ὀκνητέον εἶναί μοι διὰ ταῦτα παρελθεῖν εἰσ ὑμᾶσ, ἀλλ’ ἅμα ἐν τῷ αὐτῷ ἀποτιστέον διπλῆν ἔκτισιν δυοῖν ἀδελφοῖν, τὴν μὲν προτέραν τε καὶ πρεσβυτέραν καὶ τρόπον τινὰ εἰωθυῖαν, τὴν δὲ νῦν ἄρξεσθαι μέλλουσαν. εἶναι γὰρ οὐδὲ εὐαγὲσ ἴσωσ ἐμὲ πανταχοῦ τοῦ θείου μεμνημένον, καὶ σχεδὸν τῆσ πλείστησ μοι διατριβῆσ τῶν λόγων περὶ ταῦτα οὔσησ, παρεορακέναι δοκεῖν τὸν ἀπὸ τῶν λόγων ἔρανον πρὸσ μόνον θεῶν τοῦτον, καὶ μηδένα εἶναι λόγον ἐπώνυμον ἐμὸν μήτε τοῦ θεοῦ μήτε αὐτοῦ τοῦ τόπου τούτου ἐν ᾧ νῦν ἐσμὲν, ἀλλ’ ὠλιγωρῆσθαι πρᾶγμα τηλικοῦτον·

ὑπὲρ οὗ καλῶσ ἂν ἔχειν ἴσωσ καὶ ἐξιλάσασθαί μοι τὸν θεὸν πρότερον καὶ ἐξευμενίσασθαι, τῶν μὲν πρότερον συγγνώμην ἔχειν, εἰ ἄρα τι παρῶπταί μοι εἰσ ταῦτα, τὰ δὲ παρόντα ταῦτα εὐμενῶσ προσδέξασθαι καὶ ἵλεῳ τῇ γνώμῃ καὶ τἄλλα τε ἀγαθὰ διδόναι καὶ εἰπεῖν τι οἱο͂ν χρή. κἂν ὡσ ἑτέρωσ συμβαίνῃ, πρὸσ τὴν ἐμὴν δύναμιν ὁρᾶν, καὶ μὴ πρὸσ τὸ τοῦ λόγου μέγεθοσ ἀμύθητον ὂν, καὶ ταῦτα ὂν ἀτεχνῶσ τὸ λέγειν τι περὶ τούτων καὶ ἐγχειρεῖν ὥσπερ ἂν εἴ τισ ἐξαριθμεῖσθαι βούλοιτο τοὺσ χόασ τῆσ θαλάττησ. οὐ μὴν ἀλλ’ ἐπειδὴ καὶ τὰ μέγιστα τῶν πελαγῶν καὶ ἀνήνυτα παρέχειν ὁ θεὸσ οὗτοσ εἰώθε πορεύσιμα, καὶ ἐνίοτέ γε καὶ ἐξ οὐρίων οἷσ ἂν ἵλεωσ ὢν τυγχάνῃ, ἀνήχθω καὶ νῦν ἡμῖν ὁ περὶ αὐτοῦ λόγοσ· καὶ ἀνήφθω γε ἐξ αὐτοῦ τοῦ θεοῦ πρυμνησίου τινὰ τρόπον, ὡσ ἂν εἴποι τισ. ὅσα μὲν οὖν εἰσ τὴν τῶν ὅλων φύσιν ἀνάγειν ἀξιοῦντεσ οἱ πρῶτοι ταῦτα φιλοσοφήσαντεσ τοὺσ περὶ τοῦ θεοῦ τούτου λόγουσ πᾶν ὅσον ὑγρὸν ἐν τῷ παντὶ, ἤτοι μέροσ ὂν τὸ μέγιστον τοῦ σύμπαντοσ ἢ καὶ τὸ σύμπαν αὐτὸ τοῦτο· ἐν ἑτέρῳ ὀνόματι τῷ τοῦ Ὠκεανοῦ, καὶ τροφήν τε καὶ ζωὴν ξυμπάντων ὁπόσα τε θεῖα καὶ τῆσ κάτω μοίρασ· καὶ διὰ τοῦτο καὶ ὁρ́κον τοῦτ’ εἶναι μέγιστον θεῶν ἐν ἑτέρῳ πάλιν ὀνόματι τῷ τῆσ Στυγὸσ ὕδατι· καὶ ὡσ θεοὺσ πηγὰσ καὶ ποταμοὺσ ἐνόμιζον οἱ πρῶτοι μεγίστουσ τε καὶ πρώτουσ, καὶ ἔτι γε νάματα· καὶ εἶναί τε πάντα ἐνθένδε ὁπόσα γενέσεωσ μέτοχα καὶ ἀπιέναι πάλιν ἐκεῖσε κατὰ τὴν φθορὰν αὐτῶν, καὶ τοῦτ’ εἶναι τὴν ἀρὰν τὴν Ὁμήρου ἐπαρωμένου εἰσ ὕδωρ πάντα ἐλθεῖν, ὡσ ἔχει καὶ τὸ ἔποσ ἀλλ’ ὑμεῖσ γε πάντεσ ὕδωρ καὶ γαῖα γένοισθε, καὶ ὅσα ἄλλα τοιουτότροπα ὑπό τε ἀνδρῶν καὶ ποιητῶν σοφῶν εἴρηταί τε καὶ ἐξεύρηται, ταῦτα μὲν ἤτοι τέλεον ἡμῖν παρείσθω ἢ ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω ἐν γοῦν τῷ παρόντι.

ἃ δέ ἐστι κοινὰ πάντων καὶ γνώριμα καὶ ἐν τοῖσ πάντων ὀφθαλμοῖσ, τούτων δὲ καὶ νῦν ἄν πωσ πρέποι μνησθῆναι. ἔστι δὲ οὐδὲ ταῦτα καθ’ ἑαυτὰ, ἀλλὰ καὶ ταῦτα σὺν μάρτυσι τοῖσ ποιηταῖσ λεγόμενα. ὁμολογεῖται μὲν γὰρ Κρόνῳ τρεῖσ παῖδασ γενέσθαι ἐκ Ῥέασ τῆσ μητρὸσ αὐτῶν, Ποσειδῶν καὶ Ζεὺσ καὶ τρίτοσ ὃν ἐπὶ τούτοισ ἀκούομεν. καὶ δῆτα διαλαχεῖν ἐπὶ τούτοισ τὸν κλῆρον τοῦ πατρὸσ, τὸ πᾶν τοῦτο νομῇ δικαιοτάτῃ δασαμένουσ. Δία μὲν σχεῖν τόν τε οὐρανὸν καὶ τὸν αἰθέρα καὶ τὰ ἐν τούτοισ, καὶ αὐτόθεν ὁρμᾶσθαι, τὸν δὲ Ποσειδῶ τὴν θάλατταν, τὸν δὲ τρίτον ἀδελφὸν τὸν ὑπὸ γῆσ τόπον. θεασώμεθα δὴ νῦν ἐν ἡμῖν αὐτοῖσ πότεροσ αὐτῶν τὴν ἀρχὴν φιλανθρωποτέραν ἐποιήσατο τὴν αὑτοῦ καὶ κοινοτέραν, πότερον ὁ μηδὲ μεταδοὺσ μηδὲν αὐτῆσ μηδενὶ, ἢ ὁ μεταδιδοὺσ μὲν, οὐ πρότερον δὲ πρὶν ἢ οἴχεσθαι, ἢ ὁ ζῶντάσ τε ὑποδεχόμενοσ ἅπαντασ καὶ παρέχων ἑαυτῷ συζῆν καὶ συνεῖναί τε καὶ συμπολιτεύεσθαι, καὶ ἐπεργάζεσθαι τὸν κάλλιστον τῶν κλήρων τὴν θάλατταν, καὶ πάνθ’ ὅσα ἀγαθὰ ἀπὸ θαλάττησ ἔκ τε αὐτῆσ καὶ δι’ αὐτῆσ ἐξεύρηται, καὶ δοὺσ ἑαυτὸν εἰσ ἅπαντα τῷ γένει τῷ τῶν ἀνθρώπων. καὶ μὴν ἄνθρωπόσ γε τί μὲν τῶν δένδρων διέφερε τῶν ἐν τῇ γῇ τῶν αὐτοφυῶν, ἑώσ ἐν γῇ μόνον ἦν; τί δὲ ἦν αὐτῷ καλὸν, πρὶν παρανοῖξαι τὸν θεὸν τοῦτον τὴν θάλατταν, ἔπειτα δὲ καὶ ἀναπετάσαι; ἢ τί μὲν ἰδεῖν, τί δὲ ἀκοῦσαι; ὃσ οὐδὲ τὴν γῆν αὐτὴν ἐν ᾗ ἦν ἠπίστατο, πλὴν τὰ ἐν ποσὶν, οὐχ ὅπωσ τὰ πέρατα αὐτῆσ, ἢ τὴν ἑτέραν ἤπειρον, ἢ τὴν καταντικρύ. ἀλλ’ ἔζων τρόπον θηρίων οἱ πρότερον ἐκεῖνοι, κατὰ χειὰσ καὶ χηραμοὺσ καὶ δένδρα, οἱ μακάριοι καλούμενοι. ὧν τί ἦν ἀθλιώτερον, μήτε εἰδότων μηδὲν μήτε ἑορακότων μήτ’ ἐχόντων, πλὴν ὅσα ἐφ’ ἡμέραν ἑκάστην ἐπ’ ἴσησ τοῖσ ἀλόγοισ ζώοισ;

καὶ ἔστι γε οὓσ καὶ ἀνέφηνεν ἐκ τῆσ θαλάττησ, ὡσ τόν τε Ἀπόλλω καὶ τὴν Ἄρτεμιν. ἐπειδὴ δὲ ἀνεῖπεν οὗτοσ ὁ θεὸσ φοιτᾶν παρ’ αὑτὸν θαρρούντωσ καὶ ἐπινέμεσθαι τὴν θάλατταν, καὶ τρόπον τε ὑπέδειξε δι’ ὅτου καὶ τὸ δεῖμα ἐξεῖλε τῆσ ψυχῆσ, ὃ καθάπερ πρὸσ θηρίον δεινόν τε καὶ φοβερὸν εἶχον τὴν θάλατταν συναρπασθήσεσθαι προσδοκῶντεσ ἀεὶ καὶ αὐτοὶ καὶ τὴν γῆν σύμπασαν ἅμα τοῖσ ἀνέμοισ βλέποντεσ, τηνικαῦτα δὲ οὐδὲ εἰπεῖν τῷ λόγῳ ῥᾴδιον τὸ πλῆθοσ τῶν ἀγαθῶν τῶν φοιτώντων εἰσ τὴν γῆν παρὰ τῆσ θαλάττησ. συνελθεῖν τε εἰσ ταυτὸν ἄμφω ταῦτα τὸ μέγιστον ἔργον Ποσειδῶνοσ, καὶ φιλίαν αὐτοῖσ γενέσθαι καὶ ἐπιμιξίαν. πρότερον δὲ οὐδὲ τοῦτο ἦν, ἀλλὰ πολεμίω ἤστην ἀλλήλοιν ἥ τε γῆ καὶ ἡ θάλαττα. νυνὶ δὲ συνῳκισθήτην ὑπὸ τοῦ θεοῦ τούτου καὶ πόλεισ τε ἐπολίσατο τοῖσ ἀνθρώποισ αὐτόθι, ἃσ δὴ νήσουσ νυνὶ καλοῦμεν, ὡσ μηδὲ ἐν θαλάττῃ ποθεῖν τὴν γῆν, μηδὲ ἄλλο τι ἢ ἐν γῇ εἶναι. καὶ πάντα τὰ ὄντα ἀνῆκε καὶ ζῶα παντοδαπά. ὅπου δὲ καὶ φυτὰ τὰ μὲν εἰσ χρῆσιν τῷ ἀνθρώπῳ, τὰ δὲ καὶ τέρψιν τε καὶ ἡδονήν. καὶ μὴν καὶ τράπεζαν πολλῷ ἀφθονωτέραν παρέθηκε τῆσ γῆσ, ἀναπαύλασ τε μυρίασ ἐξεῦρε, καὶ τὸν ἄνθρωπον ἁπλῶσ εἰπεῖν πτηνὸν ἀπέδειξε, μόνον οὐχ ὡσ πτεροῖσ τισι διὰ τῆσ θαλάττησ χρώμενον, τάξασ μετὰ τῶν ἀνέμων φέρεσθαι, καὶ οὐδὲ τούτου φθονήσασ, οὐχ ὅπωσ ἄλλου τινὸσ, οὐχ ὥσπερ ὁ πρεσβύτατοσ ἀδελφὸσ αὐτοῦ ἕνα τὸν Περσέα παρεῖναι λέγεται εἰσ τὴν ἀρχὴν τὴν αὐτοῦ, καὶ τοῦτον μικρὸν ἀπέχοντα τῆσ γῆσ καὶ τῆσ θαλάττησ, καὶ τὸν Βελλεροφόντην τὸν ἐνθένδε μετὰ ταῦτα οὐκ ἐπὶ καλῷ. οὗτοσ δὲ πάντα τινὰ τὸν βουλόμενον καὶ ἄνδρα καὶ γυναῖκα καὶ αὐτοὺσ τοὺσ παῖδασ· καὶ τούτων μὲν ὁ Ζεὺσ εἰκότωσ ἂν χάριν αὐτῷ εἰδείη, ὅτι οὔτε τὴν Λητὼ περιεῖδεν ἐλαυνομένην πάντα τὸν χρόνον ὑπὲρ ὧν ἐτύγχανεν, οὔτε τὴν γένναν αὐτοῦ μικροῦ γε ἐξαμεληθεῖσαν.

οὗτοσ δὲ καὶ τὸ Ἀφροδίτησ κάλλοσ ἀνήνεγκεν ἐξ ἑαυτοῦ, καθάπερ ἐκ κεφαλῆσ τινοσ καὶ οὗτοσ τῆσ θαλάττησ κατὰ τὴν πρὸσ Δία μίμησιν, εἴτε καὶ πρότεροσ οὗτοσ οὐ μόνον τὰ ἀνθρώπινα, ἀλλὰ καὶ τὰ θεῖα, ὡσ ἔχει ὁ κατὰ τὴν Ἴδην τὴν Τρωικὴν λόγοσ λεγόμενοσ. ἐπεὶ δὲ Λητοῦσ ἐμνήσθημεν, εἰσῆλθέ με ὅσουσ καὶ ἄλλουσ ἔρωτασ συνδιήνεγκε τῷ ἀδελφῷ· καὶ γὰρ τὸν Ιοὖσ τῆσ Ἰνάχου καὶ τὸν Εὐρώπησ τῆσ καλῆσ, τάχα δέ που καὶ ἄλλον καὶ ἄλλον, ὧν ἔτι καὶ νῦν ὀνόματα κατ’ ἀνθρώπουσ. τὸν δὲ παῖδα τὸν καλὸν τὸν μετὰ τῆσ μητρὸσ τῆσ καλῆσ καὶ παῖδα ἔθετο ἑαυτῷ καὶ κοινωνοὺσ τῆσ ἀρχῆσ ἐποιήσατο αὐτόν τε καὶ τὴν μητέρα. ἀλλ’ οὗτοσ μὲν ὁ λόγοσ ἀναμένει ἡμᾶσ εἰσ τὸ ἐπειδὰν αὐτῷ καθήκῃ, νῦν δὲ τὰ Ποσειδῶνοσ ἔργα διέξιμεν ἐν ἀλλήλοισ, οἱᾶ́ τε καὶ ἡλίκα καὶ τὴν ἀρχὴν αὐτοῦ ὁπόσου ἀξία. ἐφεξῆσ δ’ ἂν ἴσωσ εἰή καὶ τὰσ τιμὰσ τὰσ κατ’ ἀνθρώπουσ ὁποῖαί τινεσ καὶ ὁπόσου ἄξιαι. πάντα γὰρ ὁπόσα μέρη τῆσ γῆσ ἐπισημότατα καὶ ὀνομαστότατα Ποσειδῶνι ἐπιπεφήμισται. ἐπὶ μὲν ταῖσ εἰσβολαῖσ τοῦ Εὐξείνου πόντου ᾗ τὸ στενότατον τῆσ θαλάττησ ἀναπετάννυσιν ἐξ αὑτοῦ τὴν πολλὴν θάλατταν, καὶ πέτρα τε κυανέα αὐτόθι ὠνόμασται καὶ πύλαι θαλάττησ πρότερον εἶναι κλεισταὶ δοκοῦσαι, ἱερά τε αὐτοῦ καὶ τεμένη καὶ βωμοὶ, ἄλλα τε καὶ ἡ καταίρουσα πρὸσ ἡμᾶσ ἐκεῖθεν θάλαττα, Λευκάτα τε οὕτωσ ἐπωνομασμένη κατὰ τὴν ἐνταυθοῖ Λευκάτα τὴν ἐπὶ τῷ Ἀκτίῳ, οὐ πέτρα τισ οὖσα ὥσπερ αὕτη, ἀλλὰ γῆ πολλὴ προχωροῦσα εἰσ θάλατταν, προχωννύουσα ἐπὶ πολὺ αὐτὴν σχήματι κυκλοτερεῖ ἐξ ἡμισείασ, δρεπάνησ τινὰ τρόπον ἀτεχνῶσ ὡσ καὶ τὸ ὄνομα εἶναι τοῦτο τῇ προχώσει, καὶ λέγεσθαί γε ἐπ’ αὐτῷ καὶ λόγον τινὰ καὶ μῦθον, ὡσ ἄρα ἐνταῦθα ἐπράχθη τὸ ἔργον τὸ περὶ τὸν Κρόνον ὑπὸ τῶν παίδων αὐτοῦ, τὸ περὶ τὴν ἐκτομήν. ὑπερβάντι δὲ τὴν Προποντίδα καὶ τὸν Ἑλλήσποντον, καὶ διαβάντι τὰσ νήσουσ τὰσ Κυκλάδασ καλουμένασ κατὰ μὲν τὴν πρὸσ τῷ Αἰγαίῳ θάλατταν ἥ τε Εὔβοια καὶ τὰ ἄκρα αὐτῆσ, ὁ ἐν Γεραιστῷ λιμὴν, καὶ ἱερὸν τοῦ θεοῦ. οὗ καὶ Ὅμηροσ μέμνηται ἐν Ἀχαιῶν νόστῳ καὶ τῷ ἀπόπλῳ τῷ ἐξ Ἰλίου. κατὰ δὲ τὰσ εἰσβολὰσ τὰσ εἰσ τὸν Ιὄνιον ἥ τε ἐπὶ Ταινάρῳ ἄκρα τοῦ θεοῦ καὶ ἡ αὐτόθεν ἀναγωγή.

Ὅμηροσ δὲ καὶ εἰσ Αἰγὰσ καὶ Ἑλίκην ἀποδημοῦντα πεποίηκεν αὐτὸν ἐπὶ δαῖτα, καὶ ἄνωθεν ἐπὶ τῶν κυμάτων ἐπιθέοντα αὐτόν τε καὶ τοὺσ ἵππουσ αὐτοῦ, οὐ προσαπτομένουσ τῆσ θαλάττησ· ὃν τρόπον καὶ τῷ ἀνθρώπῳ διπλοῦν ὄχημα ὑπέθηκεν, ἁρ́μα μὲν ἐν γῇ, ναῦν δὲ ἐν θαλάττῃ. ἔνθα ἱερά τε αὐτοῦ καὶ τεμένη καὶ βωμὸσ θυήεισ, ὡσ αὐτὸσ οὗτοσ ἔφη· ὃν τρόπον καὶ εἰσ γαλακτοφάγουσ τὸν Δία τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ. καθάπαξ μὲν γὰρ εἰ δεῖ μὴ κατασμικρύνειν τὸν λόγον, πᾶσαι μὲν ἀκταὶ, πάντεσ δὲ λιμένεσ καὶ πάντα μέρη τῆσ γῆσ καὶ τῆσ θαλάττησ ἱερὰ Ποσειδῶνοσ καὶ ἀναθήματα καὶ ἀγάλματα καὶ τεμένη καὶ νεῴ. οὐ μὴν οὕτω γε φίλον οὐδὲν οὐδὲ ἀγαπητὸν αὐτῷ οὔτε τίμιον, ὡσ ὁ Ἰσθμοῖ οὗτοσ καὶ ὅδε ὁ χῶροσ. καὶ τοῦτ’ ἐγὼ καὶ ἀρχεῖα Ποσειδῶνοσ καλῶ καὶ βασιλείαν καὶ αὐλὴν, ὥσπερ Ὅμηροσ τὴν Διὸσ αὐλὴν ὠνόμασε, καὶ ὁρμητήριον. τεκμαίρομαι δὲ τοῖσ τε ἄλλοισ καὶ ὅτι πᾶσαν τὴν πανταχόθεν θάλατταν ἐπέστρεψε δεῦρο, πύλασ ἑκατέρωθεν ἐπιθεὶσ καὶ ἀναπετάσασ αὐτῇ τὸν ἰσθμὸν τοῦτον καλούμενον, πρόσ τε ἑώ καὶ πρὸσ ἑσπέραν ὁμοίωσ, συγκλείσασ τε ἅμα, ὡσ μὴ ἐπιμίγνυντο, οὐ πολλῷ τινι μέτρῳ γῆσ, ἀλλ’ οἱο͂ν αὐλῶνι στενῷ, καὶ νόμον θεὶσ καὶ τάξασ ἐπ’ αὐταῖσ φυλάττειν τὰ ἑαυτῆσ ὁρ́ια ἑκάστην, καὶ ἀναπετάσασ πάλιν καὶ δοὺσ πολλήν τινα τὴν πρόσω εὐρυχωρίαν ἑκάστῃ, θεαμάτων ἁπάντων ὁπόσα ἐν γῇ παραδοξότατόν τε ὁμοῦ καὶ ἥδιστον, εἰσπλεῖν τε καὶ ἐκπλεῖν ἐν τῷ αὐτῷ ἐξ οὐρίων ἑκάστουσ, καὶ ὑπὸ τοὺσ αὐτοὺσ ἀνέμουσ ἀναγωγάσ τε καὶ καταγωγὰσ γίγνεσθαι ἐν μόνῃ τῶν πασῶν τῇ γῇ ταύτῃ καὶ τῇ θαλάττῃ· πάντα τε δεῦρο φοιτᾶν τὰ πανταχόθεν κατά τε γῆν καὶ κατὰ θάλατταν, καὶ τοῦτ’ εἶναι ὑφ’ οὗ καὶ ἐκ παλαιοτάτου ἀφνειόν τε ὕμνηται χωρίον ὑπὸ τῶν ποιητῶν, ἅμα μὲν διὰ τὸ πλῆθοσ τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ἅμα δὲ καὶ διὰ τὴν ὑπάρχουσαν εὐδαιμονίαν ἐν αὐτῷ.

καὶ περὶ μὲν τοῦ εἴδουσ τῆσ πόλεωσ τί ἄν τισ καὶ λέγοι, ὅ γε οὐδὲ οἱ πάντων ὀφθαλμοὶ χωρεῖν εἰσιν ἱκανοί; ἔστι γὰρ οἱο͂ν ἀγορά τισ καὶ αὐλὴ κοινὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ πανήγυρισ, οὐχ ἣν διὰ δυοῖν ἐτοῖν συμπληροῖ αὐτῇ τὸ Ἑλληνικὸν, καθάπερ ἡ παροῦσα αὕτη, ἀλλ’ ἣν διὰ παντὸσ ἔτουσ καὶ καθ’ ἡμέραν ἑκάστην. εἰ δὲ ἦν ὥσπερ ἀνδράσιν, οὕτωσ δὴ καὶ πόλεσι προξενία πρὸσ ἀλλήλασ, τοῦτ’ ἂν εἶχεν ἡ πόλισ τοὔνομα καὶ τὴν τιμὴν ταύτην ἁπανταχοῦ· ὑποδέχεται γὰρ ἁπάσασ εἰσ ἑαυτὴν καὶ προπέμπει πάλιν ἐξ αὑτῆσ, καὶ κοινὴ πάντων ἐστὶ καταφυγή· καθάπερ τισ ὁδὸσ καὶ διέξοδοσ ἁπάντων ἀνθρώπων, ὅποι καὶ μόνον πορεύοιτό τισ, καὶ κοινὸν ἄστυ τῶν Ἑλλήνων, οἱο͂ν μητρόπολίσ τισ ἀτεχνῶσ καὶ μήτηρ αὐτὸ τοῦτο. τά τε γὰρ ἄλλα καὶ οὐκ ἔσθ’ ὅπη τισ ἀναπαύσαιτο καθάπερ ἐν μητρὸσ κόλποισ οὔτε ἥδιον οὔτε προσφιλέστερον, οἱο͂ν αὐτὴ ἀνάπαυλά τέ ἐστι καὶ καταφυγὴ καὶ σωτηρία πᾶσι τοῖσ ἐντυγχάνουσιν. ἀλλὰ δῆτα τοῦ κάλλουσ αὐτῆσ καὶ τῶν ἱμέρων καὶ τῶν ἐρώτων ὅσον ἐξῆπται τὸ πλῆθοσ, ὡσ πάντασ μὲν ἀναδήσασθαι τῷ ἡδεῖ, φλέγεσθαί τε ἅπαντασ ἐπ’ αὐτῇ ὁμοίωσ, ἔχειν δὲ ἐν ἑαυτῇ φιλότητασ, ἱμέρουσ, ὀαριστὺν, πάρφασιν, ὡσ κλέψαι τὸν νοῦν καὶ τῶν μέγα ἐφ’ ἑαυτοῖσ φρονούντων, καὶ εἰ δεῖ τι ἄλλο πρὸσ τούτοισ πάντα ὅσα λέγεται τῆσ θεοῦ φάρμακα, ὡσ εἶναι σαφῶσ τε Ἀφροδίτησ τὴν πόλιν, ἣν ἐμοὶ ἐπονομάζειν ἔπεισιν· ὅστισ ποτὲ οὗτοσ ὁ κεστόσ ἐστιν, ᾧ πάντασ ἡ θεὸσ ἀναδεῖται πρὸσ ἑαυτὴν, καὶ καθάπερ τινὰ ὁρ́μον καὶ περιδέραιον συμπάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ τοῦτ’ εἶναι, καὶ τέμενοσ Νυμφῶν, Ναί̈δων ἁπασῶν ἐνταυθοῖ ναουσῶν, καὶ θάλαμον Ὡρῶν, ᾧ πάντα τὸν χρόνον ἐγκάθηνται καὶ ὅθεν προέρχονται ἀνοιγνῦσαι τὰσ πύλασ εἴτε Διὸσ σύ γε βούλει καλεῖν εἴτε Ποσειδῶνοσ. εἰ δὲ καὶ ἔρισ ποτὲ περὶ κάλλουσ ἐνέπεσε ταῖσ πόλεσιν, ὥσπερ ταῖσ θεαῖσ λέγεταί ποτε γενέσθαι ἐν ἀλλήλαισ, μετὰ Ἀφροδίτησ ἂν ἦν. μεγέθουσ γε μὴν τί ἄν τισ μεῖζον τεκμήριον ποιήσαιτο ἢ τὸ ἀποτετάσθαι αὐτὴν εἰσ ἁπάσασ θαλάττασ, καὶ συνῳκίσθαι τε αὐταῖσ καὶ παρακατῳκίσθαι, οὐ τῇ μὲν, τῇ δὲ οὒ, ἀλλὰ πάσαισ ὁμοίωσ.

καὶ μὴν εὐνομίασ γε ὁρμητήριον ἡ πόλισ ἔτι καὶ νῦν βραβεύει τὰ δίκαια τοῖσ Ἕλλησι. πλούτου γε μὴν καὶ πλήθουσ ἀγαθῶν ὅσον εἰκὸσ ἐπαντλούσησ αὐτῇ τῆσ τε γῆσ τῆσ πανταχόθεν καὶ τῆσ πανταχόθεν θαλάττησ, οἱο͂ν ἐννάουσαν ἐν μέσοισ τοῖσ ἀγαθοῖσ καὶ περικλυζομένην αὐτὴν, καθάπερ τινὰ ὁλκάδα ἐν κύκλῳ μεστὴν τῶν ἀγαθῶν· σοφὸν δὲ δὴ καὶ καθ’ ὁδὸν ἐλθὼν ἂν εὑρ́οισ· καὶ παρὰ τῶν ἀψύχων μάθοισ ἂν καὶ ἀκούσειασ· τοσοῦτοι θησαυροὶ γραμμάτων περὶ πᾶσαν αὐτὴν, ὅποι καὶ μόνον ἀποβλέψειέ τισ, καὶ κατὰ τὰσ ὁδοὺσ αὐτὰσ καὶ τὰσ στοάσ. ἔτι τὰ γυμνάσια, τὰ διδασκαλεῖα, καὶ μαθήματά τε καὶ ἱστορήματα. τί οὖν δεῖ Σισύφου μεμνῆσθαι, ἢ τῆσ Σισύφου συνέσεωσ, ἢ Κορίνθου τοῦ Διὸσ, ἢ Βελλεροφόντου τοῦ Ποσειδῶνοσ, ἢ ἄλλου του τῶν ἡρώων τε καὶ τῶν ἡμιθέων, ἢ τὰ μετὰ ταῦτα πάλιν τοὺσ ἐξευρόντασ σταθμά τε καὶ ζυγὰ καὶ μέτρα, καὶ τὸ ἐν τούτοισ δίκαιον, καὶ τὸ ὡσ ναῦν ἐναυπηγήσατο αὕτη ἡ πόλισ, οὐ τριήρη μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτὴν τὴν Ἀργὼ ἔγωγ’ ἂν φαίην. ὁ γοῦν ἡγεμὼν αὐτῆσ τοῦ στόλου μετὰ τὸν ἀνάπλουν τὸν ἐκεῖθεν φαίνεται δεῦρό τε καταγόμενοσ αὐτὴν καὶ δεῦρο ὁρμισάμενοσ· ἢ τὰ ἐν τῇ γῇ πάλιν, τὸ Πηγάσου πτερὸν λεγόμενον εἴτε ὡσ ἵππου σὺ φήσεισ, εἴτε καὶ ὡσ ὄρνιθοσ· καὶ τὸν πρῶτον ἐπιτολμήσαντα αὐτῷ τὸν μετάρσιον ἱππέα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν παλαιὰ καὶ μυθώδη· τά γε μὴν ἔτι καὶ νῦν μνημονευόμενα εἰρηναῖά τε ὅσα αὐτῶν καὶ πολεμικὰ τίνοσ μὲν οὐ λαμπρότερα τῶν Ἑλληνίδων; τίνοσ δὲ οὐκ ἐπισημότερα ἢ κατὰ γῆν ἢ κατὰ θάλατταν;

τίνων δὲ ἔργα καὶ πράξεισ περιφανέστεραι; ἀλλὰ γὰρ οὐ πολέμων ὁ παρὼν καιρόσ· ὥστ’ οὐδὲ ἡ μνήμη ἐν καιρῷ ἂν ἐρρήθη τῶν τοιούτων, πανηγυριζόντων τε τῶν Ἑλλήνων καὶ ὁμονοούντων ἐν τῇ καλλίστῃ τῶν πανηγύρεων τῇδε καὶ ὀνομαστοτάτῃ, διὰ δυοῖν δὶσ εἰσ ἓν συνιούσῃ, διπλασιαζομένῃ τε παρὰ τὰσ ἄλλασ καὶ προσιούσῃ, καὶ φθανούσῃ τὰσ λοιπὰσ καὶ αὖθισ ἐπικαταλαμβανούσῃ ἀτεχνῶσ ὥσπερ ἐν ἁρματηλασίαισ, εἴ πωσ ἦν ἰδεῖν ἀνθρώποισ οὖσι φερόμενον τὸ Ποσειδῶνοσ ἁρ́μα, καὶ ἐπὶ κοινὸν κρατῆρα συνιόντων καὶ σπενδόντων τε ἅμα καὶ θυόντων, καὶ θεωρίασ ἀπαγόντων τῷ τε Ποσειδῶνι καὶ τῇ Ἀμφιτρίτῃ καὶ τῷ Παλαίμονι καὶ τῇ Λευκοθέᾳ. ταῦτα οὖν καὶ ὑμνεῖν καὶ λέγειν καλῶσ ἂν ἔχοι καὶ διάγειν ὑμᾶσ ἐν τοῖσ περὶ τούτων λόγοισ. τὰ μὲν δὴ αὐτοῦ τοῦ Ποσειδῶνοσ εἴρηται τρόπον τινὰ καὶ ὕμνηται, οὐ μεμπτῶσ ὥσ γέ μοι δοκεῖ· ὁρῶ δὲ καὶ ὑμᾶσ οὕτω διακειμένουσ· καὶ νὴ Δία γε καὶ περὶ αὐτῆσ τῆσ πόλεωσ ὡσ ἐν βραχυτάτῳ τισ ἂν εἴποι· ὁρῶ δὲ λοιπὸν ὄντα ἡμῖν τὸν περὶ τοῖν θεοῖν, τοῦ τε παιδὸσ καὶ τῆσ μητρὸσ αὐτοῦ, εἴτε λόγον εἴτε καὶ μῦθον χρὴ φάναι. ὃν ἐγὼ δέδοικα καὶ πάνυ ὀρρωδῶ τε καὶ ἀπορῶ ὅπη ποτε χρή με διαθέσθαι μεθ’ ὑμῶν, πότερα ὡσ τοῖσ πολλοῖσ δοκεῖ καὶ Ὁμήρῳ δὲ συνδοκεῖ, θεῶν παθήματα συμπεισθῆναι καὶ ἡμᾶσ, οἱο͂ν Ἄρεοσ δεσμὰ καὶ Ἀπόλλωνοσ θητείασ καὶ Ἡφαίστου ῥίψεισ εἰσ θάλατταν, οὕτω δὲ καὶ Ἰνοῦσ ἄχη καὶ φυγάσ τινασ, ἢ τοῦτο μὲν οὔτε ὅσιον οὔτε εὐσεβὲσ εἰπεῖν, ἄλλωσ τε καὶ περὶ τῶν θεῶν τὸν λόγον ποιούμενον, ἀλλὰ τοῦτον μὲν τὸν λόγον ὑπεροριστέον ἡμῖν οὐ μόνον ἔξω τοῦ Ἰσθμοῦ καὶ τῆσ Πελοποννήσου, ἀλλὰ καὶ ξυμπάσησ τῆσ Ἑλλάδοσ· καὶ ἀποκαθαρτέον γε καὶ ἐπ’ ἄμφω ταῖν θαλάτταιν ἐλθόντασ, εἰ δέοι, τὸν Ἀθάμαντα, ὅστισ ποτὲ ἦν, καὶ τὴν μανίαν τὴν ἐκείνου, εἴτε οὖσαν εἴτε ψευδῶσ θρυληθεῖσαν ὑπὸ τῶν κάκιστα ἀπολωλότων τῶν ταῦθ’ ἕκαστα ἡμῖν συνθέντων. Ἰνὼ δὲ ἢ οὔτε ἦν οὔτε ἐγένετό ποτε ἣν οἱ πολλοί φασιν, ἢ εἴπερ ἦν καὶ ἐγένετο, ἀλλ’ οὐδέν γε προσήκουσα τοῖσ τῇδε γιγνομένοισ.

Λευκοθέα δὲ θεόσ τ’ ἦν ἀπ’ ἀρχῆσ εὐθὺσ καὶ οὐκ ἐντεῦθεν ἤρξατο ὅθεν οἱ πολλοὶ οἰόνται. εἰ δὲ καὶ αὐδήεσσά γε ἦν, ὡσ ἔφη ὁ τοῦτο εἰπὼν, ἀλλὰ βροτόσ γε οὐκ ἦν. Ὅμηροσ δὲ καὶ θεοὺσ ὄντασ πεποίηκεν ὥσπερ ἀνθρώπουσ, καὶ φθεγγομένουσ γε ἄντικρυσ καὶ ἀνθρώποισ διαλεγομένουσ, καὶ Ἀθηνᾶν καὶ Ἑρμῆν καὶ αὐτὸν τὸν Ποσειδῶνα. τὸ δ’ ἐπὶ τούτοισ καλῶσ ἂν ἡμᾶσ ἴσωσ ἔχοι καὶ φίλωσ τοῖσ θεοῖσ λέγειν τε καὶ ἀκούειν ἐν ἀλλήλοισ, ἐρασθῆναι μὲν Ποσειδῶνα Λευκοθέασ, καὶ ἐρασθέντα γε ἔχειν αὐτὴν παρ’ ἑαυτῷ· ὃν τρόπον καὶ Τυροῦσ τῆσ Σαλμωνέωσ καὶ Ἀμυμώνησ καὶ ἄλλησ τινὸσ καλῆσ, καὶ κρύψαι γε ταύτην ὑπὸ τῷ κύματι, τὰσ δὲ ὁδοὺσ αὐτῆσ τὰσ δεῦρο ἐκεῖθεν, εἰ ἄρα καὶ ταύτασ παραδέξασθαι ἡμᾶσ χρὴ, οὐ φυγῇ φευγούσησ γενέσθαι, ἀλλ’ ὥσπερ ἐπὶ θάλαμον ἰούσησ τὴν θάλατταν· οὐδὲ τὸν παῖδα, ὃσ ἦν ἐξ ἑτέρου λέχουσ ἄρα, αὐτὴν φέρειν ἁρπάσασαν, ἀλλὰ παρακαταθήκην καὶ ἄθυρμα καὶ δῶρον Ποσειδῶνι. δηλοῖ δὲ ὅτι ταῦτα τοῦτον ἔχει τὸν τρόπον τό τε ἀληθὲσ αὐτὸ καὶ τὰ περὶ αὐτῶν ἔτι καὶ νῦν λεγόμενά τε καὶ δρώμενα ὡσ περὶ θεῶν. κακὰ γὰρ οὔτε ἔστιν ἐν θεοῖσ, ἀλλ’ οὐδ’ ἂν δύναιτο γενέσθαι ποτέ· ὑπερωρίσθαι γὰρ ταῦτά γε εἰσ τὸν πρὸσ γῆν τόπον· οὐδὲ παθήματά τε καὶ συμφοραί. τοσούτου δὴ τοῦτο ἂν ἀρχὴ γένοιτο τοῦ ἀθανάτου τινί. κακὰ γὰρ ἐκ κακῶν, ἀγαθὰ δὲ ἔργα τὰ θεῶν. ἄλλωσ δὲ οὐδαμῆ θέμισ γίγνεσθαι. ἀλλ’ εἰ μὲν ἄνθρωποσ οὐκ εὐτυχὴσ ἦν, πῶσ ἂν οὖν θεὸσ ἐγένετο εἰπέ μοι· εἰ δ’ ἦν θεοφιλὴσ, οὐδ’ ἂν ἐδυστύχησε πώποτε. καὶ εἴ γε μὴ ἀπ’ ἀρχῆσ ἦν τοιαύτη, οὐδ’ ἂν ἐγένετο μετὰ ταῦτα ‐ εἰ γὰρ ἀπαλλάξαι κακῶν οἱοῖ́ τέ εἰσιν οἱ θεοὶ, μηδὲ προσελθεῖν τὰ κακὰ ἐᾶσαι ἐπ’ αὐτοῖσ ἔστι· καὶ μὴν εἴ γε ἀντιδοῦναι ἀγαθὰ κακῶν, καὶ τὸ μέγιστον τὴν τοῦ ἀθανάτου μοῖραν, καὶ φῦναι εὐθὺσ οὕτωσ ἔχοντα. ἦν οὖν Λευκοθέα θεὸσ εὐθὺσ ἀπ’ ἀρχῆσ, καὶ οὐχ αἱ συμφοραὶ εἰσ τοῦτό γε ἤγαγον αὐτὴν, ἀλλὰ τὸ εἶναι τοιαύτην εὐθὺσ ἀπὸ γενεᾶσ μηδὲ ἐν συμφορᾷ τινι τὸ παράπαν γενέσθαι παρεσκεύασεν αὐτήν.

‐ οὐδ’ ἂν ἦν μετὰ θεῶν θεὸσ οὖσα, οὐδ’ ἂν ἔσχεν ἰσχὺν τοσαύτην ὅσην ἀκούομεν. νυνὶ δὲ ἐπειδὴ δεῖ πείθεσθαι τῷ Ὁμήρου λόγῳ, κινδυνεύει τὸ κατ’ αὐτὴν μοναρχία τισ εἶναι τῆσ ἀρχῆσ τῆσ κατὰ θάλατταν, καὶ οὐδὲ τῷ Ποσειδῶνι αὐτῷ ἐξεῖναι οὐδὲν μὴ συνεθελούσησ ταύτησ. εἰρήσθω γὰρ οὖν, εἴ γε οὐδὲ τὸν φονέα τοῦ παιδὸσ παρῆν αὐτῷ τιμωρήσασθαι, ἔχοντα καὶ ταῦτα ἐν ταῖσ χερσὶν ὡσ ἂν εἴποι τισ, ἀλλὰ τηνάλλωσ ῥοιβδεῖν, καὶ μηδὲν εἶναι τὸ κυκᾶν πάντα χρήματα μηδ’ ὅσα ἐποίει τὴν τρίαιναν ἡρπακὼσ πρὸσ τὸ τῆσ θεοῦ ταύτησ πρόβλημα, εἴτ’ οὖν κρήδεμνον τῷ ποιητικῷ λόγῳ εἴτε καὶ ἄλλωσ πωσ χρὴ φάναι, τὸ δ’ ἦν σωτηρία καὶ ἀσφάλεια ἐν μέσοισ τοῖσ δεινοῖσ, δῆλον ὡσ οὐ πρὸσ βίαν τούτων γιγνομένων οὐδὲ ἀκουσίωσ τοῦ θεοῦ, ἀλλ’ ὑφιεμένου τοῦ Ποσειδῶνοσ πρὸσ ἅπαντα αὐτῇ καὶ ἐφιέντοσ ποιεῖν ὅ τι βούλοιτο. καὶ καλῶσ γε ἐποίησεν ὁ λόγοσ εἰσ τοῦτο ἐλθὼν, ἄλλωσ τε καὶ ὅτι καλόν τι ἡμῖν ἐξ αὐτοῦ ἀνεφάνη φιλόσοφόσ τισ οὖσα ἡμῖν ἡ Λευκοθέα, οὐ φιλοικτίρμων μόνον καὶ φιλοῦσα τοὺσ Ἕλληνασ· ἥ γε καὶ τὸν Ὀδυσσέα ἔσωζεν ἄρα τὸν σοφώτατον τῶν Ἑλλήνων καὶ ἄριστον, ὡσ καὶ ἄλλον τινὰ, καὶ πάντασ ὁπόσοισ σοφίασ ἔρωσ ἦν, καὶ ἐπηταὶ βούλονται εἶναι καὶ ἀγχίνοι καὶ ἐχέφρονεσ, τὰ καὶ κατὰ τοῦ Ὀδυσσέωσ λεγόμενα. ταῦτα μὲν δὴ περὶ αὐτῆσ, φίλα καὶ αὐτῷ τῷ Ποσειδῶνι, ὡσ οἰόμαι. Παλαίμονα δὲ καὶ εἰπεῖν καλὸν καὶ τοὔνομα αὐτοῦ ὀνομάσαι, καὶ ὁρ́κον ποιήσασθαι, καὶ τῆσ τελετῆσ ἐπ’ αὐτῷ καὶ τοῦ ὀργιασμοῦ μετασχεῖν, τοσοῦτόσ τισ ἵμεροσ πρόσεστι τῷ παιδὶ καὶ ἰδεῖν γε καὶ ἐν γράμματι, ὅπου μὲν ἐπὶ δελφῖνοσ φερόμενον, ὅπου δὲ καὶ ἐπ’ αὐτῶν τῶν νώτων τῆσ θαλάττησ, ὅπου δὲ καὶ ἐν ταῖσ χερσὶ τῆσ μητρὸσ τὸ θάλοσ τοῦ παιδὸσ καὶ τὴν ὡρ́αν καὶ τὸ ἄνθοσ. ταῦτα γὰρ θεάματα θεαμάτων ἥδιστα, καὶ ἰδεῖν γε καὶ ἀκοῦσαι·

καὶ θάλατταν αὐτοῦ παρεῖναι ἐν γράμματι καὶ γαλήνην, καλὸν καὶ τοῦτο, καὶ μειδιάματα τοῦ παιδὸσ πρὸσ Ποσειδῶνα ὑποδεχομένου τῷ πέπλῳ. ἄλλο δὲ μηδ’ ὁτιοῦν προσπαραγράφειν τούτοισ, οἱᾶ ἐνιαχοῦ τὰ φοβερά τε καὶ ἀσεβῆ γράμματα, ἃ ἐγὼ θαυμάζω πῶσ ποτε καὶ ἠνέσχοντο οἱ πρῶτοι ταῦτα ἰδόντεσ, καὶ οὐ μετ’ ὀργῆσ ἦλθον ἐπὶ τοὺσ τούτων δημιουργούσ τε καὶ αὐτόχειρασ, ἢ ἔτι καὶ νυνὶ ἀνέχονται ἐν μέσοισ τοῖσ ἱεροῖσ. ἀλλὰ γὰρ οὐκ ἐμὸν ἴσωσ τοῖσ τοιούτοισ ἐπιτιμᾶν. λοιπὸν οὖν εὐξαμένουσ τῷ Ποσειδῶνι καὶ τῇ Ἀμφιτρίτῃ καὶ τῇ Λευκοθέᾳ καὶ τῷ Παλαίμονι καὶ Νηρηίσι καὶ δαίμοσι θαλαττίοισ πᾶσί τε καὶ πάσαισ ἀσφάλειάν τε καὶ σωτηρίαν ἔν τε γῇ καὶ ἐν θαλάττῃ διδόναι βασιλεῖ τε τῷ μεγάλῳ καὶ γένει ξύμπαντι τούτου καὶ τῷ γένει τῷ τῶν Ἑλλήνων, καὶ κατὰ τὰ ἄλλα τε εὐθενεῖν ἡμᾶσ καὶ κατὰ τοὺσ λόγουσ χωρεῖν ἐπὶ τὰ προσήκοντα ἡμῶν ἑκάστῳ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristides, Aelius, Orationes, Ἰσθμικὸσ εἰσ Ποσειδῶνα

(아리스티데스, 아일리오스, 연설, Ἰσθμικὸσ εἰσ Ποσειδῶνα)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION