뜻

1. to rush down or fall upon, to fall on
2. to storm or importune

예문

• ἐκ δὲ τοῦ πλήθουσ τῶν φθεγγομένων κατὰ μικρὸν ἀπὸ γῆσ ἀναφερόμενον νέφοσ ἔδοξεν αὖθισ ὑπονοστεῖν καὶ κατασκήπτειν εἰσ τὰσ τριήρεισ. (Plutarch, , chapter 15 1:2)

  (플루타르코스, , chapter 15 1:2)

• ἀνθ’ ὧν ἐγὼ νῦν τάσδε τὰσ θεὰσ ἐμοὶ καλῶν ἱκνοῦμαι καὶ κατασκήπτω λιταῖσ ἐλθεῖν ἀρωγοὺσ ξυμμάχουσ θ’, ἵν’ ἐκμάθῃσ οἱών ὑπ’ ἀνδρῶν ἥδε φρουρεῖται πόλισ. (Sophocles, Oedipus at Colonus, episode 6:22)

  (소포클레스, Oedipus at Colonus, episode 6:22)

• ὁ μὲν οὖν Τύλλοσ αὐτίκα μάλα ἐβούλετο πᾶσαν τὴν Οὐολούσκων δύναμιν παραλαβὼν ἐπὶ τὴν Ῥώμην χωρεῖν, ἑώσ ἐστασίαζέ τε καὶ ἡγεμόνασ ἀπολέμουσ εἶχεν, ὁ δὲ Μάρκιοσ αἰτίαν πρῶτον ᾤετο δεῖν εὐσεβῆ καὶ δικαίαν ἐνστήσασθαι τοῦ πολέμου διδάσκων, ὡσ ἁπάσαισ μὲν πράξεσι θεοὶ συλλαμβάνουσι, μάλιστα δὲ ταῖσ κατὰ πολέμουσ, ὅσῳ μείζουσ τέ εἰσι τῶν ἄλλων καὶ εἰσ ἀδήλουσ φιλοῦσι κατασκήπτειν τύχασ. (Dionysius of Halicarnassus, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 8, chapter 2 3:2)

  (디오니시오스, Antiquitates Romanae, Books VII-IX, book 8, chapter 2 3:2)

• καὶ ἦν γὰρ πονηρὸν τὸ ὕδωρ, ῥεῦμα ἀθρόον κατασκήπτει αὐτῷ ἐσ τὴν γαστέρα· (Arrian, Anabasis, book 4, chapter 4 9:1)

  (아리아노스, Anabasis, book 4, chapter 4 9:1)

• κατασκήπτειν δὲ καὶ πρηστῆρασ ἐν αὐτῷ καὶ τυφῶνασ ἐγγίγνεσθαι καὶ πολλάκισ σείεσθαι κάτωθεν ὅλον. (Dio, Chrysostom, Orationes, 18:3)

  (디오, 크리소토모스, 연설 (2), 18:3)

유사 형태

• κατασκηνώσει (18)
• κατασκηνώσω (6)
• κατασκῆψαι (6)
• κατασκηνῶσαι (6)
• κατασκηνῶν (4)
• κατασκήπτειν (3)
• κατασκήψας (3)
• κατασκηνοῦν (2)
• κατασκηνοῖ (2)
• κατασκήνου (2)
• κατασκήνωσιν (2)
• κατασκήψῃ (2)
• κατασκηνοῖν (2)
• κατασκήπτει (2)
• κατασκήψει (2)
• κατασκήνωσίς (1)
• κατασκήψαι (1)
• κατασκηνώσαι (1)
• κατασκήπτοντ (1)
• κατασκήνωμα (1)
• κατασκήψασα (1)
• κατασκηνήσας (1)
• κατασκηνῶ (1)
• κατασκήνωσον (1)
• κατασκήπτω (1)
• κατασκηνῆσαι (1)

출처: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.