Sense

1. to be minded, intend, purpose
2. to think over or of, to think or suppose
3. to be minded or disposed

Examples

• μετὰ δὲ ἠρώτα εἴ τισ ἔτι λείπεται τῶν ἀπὸ Φειδίου καὶ δι’ ἣν αἰτίαν ἐλλείποιεν Ἀθηναῖοι τὰ Διάσια τοσούτων ἐτῶν, καὶ εἰ τὸ Ὀλυμπίειον ^ αὐτῷ ^ ἐπιτελέσαι διανοοῦνται, καὶ εἰ συνελήφθησαν οἱ τὸν ἐν Δωδώνῃ νεὼν σεσυληκότεσ. (Lucian, Icaromenippus, (no name) 24:2)
• εἰκότωσ τοίνυν ταῦτα ὁρῶντεσ οὕτω διανοοῦνται περὶ ἡμῶν ὡσ οὐδὲν ὅλωσ ὄντων, καὶ μάλιστα ὅταν ἀκούωσι τῶν χρησμῶν λεγόντων, ὡσ διαβάσ τισ τὸν Ἅλυν μεγάλην ἀρχὴν καταλύσει, οὐ μέντοι δηλούντων, εἴτε τὴν αὑτοῦ εἴτε τὴν τῶν πολεμίων καὶ πάλιν ὦ θείη Σαλαμίσ, ἀπολεῖσ δὲ σὺ τέκνα γυναικῶν. (Lucian, Juppiter trageodeus, (no name) 19:7)
• "ἔτι δ’ ὥσπερ ἣλιον ἅπτεσθαι καὶ σβέννυσθαι δοκοῦσιν ἔνιοι, ταὐτὰ καὶ περὶ Ἔρωτοσ ὡσ θνητοῦ καὶ ἀβεβαίου διανοοῦνται. (Plutarch, Amatorius, section 19 3:4)
• εἰ γὰρ οἱο͂́ν τε ὑπὸ νόμων θέσεωσ καὶ ὧντινων εὖ ποτε πολιτείαν κατασκευασθῆναι ἄνευ τοῦ εἶναί τι κύριον ἐπιμελούμενον ἐν τῇ πόλει τῆσ καθ’ ἡμέραν διαίτησ, ὅπωσ ἂν ᾖ σώφρων τε καὶ ἀνδρικὴ δούλων τε καὶ ἐλευθέρων, οὐκ ὀρθῶσ διανοοῦνται. (Plato, Epistles, Letter 11 6:1)
• ταῦτα γὰρ ἐπίστανται καὶ διανοοῦνται πάντεσ, ἂν μὴ Στωικοὶ γένωνται γενόμενοι δὲ Στωικοὶ τἀναντία λέγουσι καὶ δοξάζουσιν, ὡσ οὐκ ἔστιν ἐκ πλειόνων μορίων ὁ ἄνθρωποσ ἢ ὁ δάκτυλοσ οὐδ’ ὁ κόσμοσ ἢ ὁ ἄνθρωποσ· (Plutarch, De communibus notitiis adversus Stoicos, section 38 6:1)

Similar forms

• διανοησόμεθα (1)
• διανοησομένους (1)

Source: Henry George Liddell. Robert Scott. "A Greek-English Lexicon". revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones.